Kom erbijkrant

Een echtpaar uit Den Haag dat hun woonkamer openstelt voor ouderen die na het sluiten van het wijkontmoetingscentrum nergens meer terechtkonden. Een dame uit Amsterdam die migrantensenioren helpt om meer zelfredzaam te worden middels voorlichtingsbijeenkomsten. Een jonge man uit Lochem die met zijn initiatief eenzaamheid onder Lochemmers aanpakt. Maar ook de inspirerende verhalen van Hanna en Henk, die na een lange periode van eenzaamheid weer midden in het leven staan. Uiteraard kan Babette van Veen, ambassadeur van Coalitie Erbij, niet ontbreken met haar ervaringen op het gebied van eenzaamheid.

Deze Kom erbij Krant laat zien wat eenzaamheid doet met mensen maar ook dat er iets aan te doen valt. Laat je inspireren door deze krant. En help mee eenzaamheid te voorkomen en te verminderen.

www.samentegeneenzaamheid.nl

Same! tege! ee"aamhei#

Hoe kwam het dat je eenzaam werd?In 1998 is mijn vrouw overleden, we waren 27 jaar getrouwd. Binnen twee jaar trouwde ik weer, maar, zo bleek later, zonder het verlies van mijn eerste vrouw goed verwerkt te hebben. Het huwelijk liep stuk, we bleken totaal niet bij elkaar te passen. We konden niet goed met elkaar praten, hoewel ik daar wel behoefte aan had. Ik voelde me eenzaam en onbegrepen. Toen ik na de scheiding alleen bleef wonen, werd ik pas echt eenzaam. Ik kreeg een psychose en raakte in een isolement. De vrienden die ik had was ik kwijt, mijn kinderen lopen de deur niet bij me plat en bovendien praat ik niet makkelijk over mijn problemen.

Kun je verwoorden hoe het voelt om een-zaam te zijn? Het voelt alsof je helemaal alleen op de wereld bent. Er is niemand die jou aanspreekt en vraagt hoe het met je gaat. Alsof je er niet bent. Daardoor word je nog depressiever.

Hoe zag die eenzame periode eruit?Overdag sliep ik en ’s nachts was ik wakker.

Dat ritme begon doordat ik ’s nachts lag te piekeren en de slaap niet kon vatten. Ook ontbrak het me aan energie om mijn bed uit te komen omdat ik niks had om voor op te staan. Ik at slecht, soms zelfs een dag helemaal niet. In totaal heb ik me 8 jaar eenzaam gevoeld.

Hoe ben je erbovenop gekomen?In hoofdzaak door de persoonlijke begeleiding van de RIBW, de Regionale Instelling Begeleid Wonen. Mijn begeleidster heeft veel met mij gepraat en mijn vertrouwen gewonnen. Hierdoor kon ik alles wat me bezig hield met haar bespreken. Zij heeft mij aangespoord om dingen te ondernemen zoals vrijwilligerswerk. Ook heb ik van de RIBW hulp gekregen om de huishouding weer op gang te krijgen. Nu ben ik zover dat ik vrijwel geen hulp meer nodig heb, ben weer helemaal de oude.

Hoe ziet je leven er nu uit? Het gaat geweldig, ben vrolijker dan de laatste 15 jaar. Ik voel me niet meer eenzaam en zit lekker in mijn vel. Dankzij het vrijwilligerswerk heb ik nu een rijk leven vol sociale contacten.

Ik ben bijna 24/7 bereikbaar voor de mensen die ik help met computerproblemen. Ook ondersteun ik bij verschillende activiteiten in zorgcentra. Al die blije gezichten als ik weer een probleem heb verholpen of hen de door mij gemaakte foto’s breng, het geeft zo veel voldoening. Ik word gewaardeerd en dat doet me goed.

Waarom ben je ambassadeur van Coalitie Erbij?Ze hebben mij gevraagd n.a.v. mijn boek 'Hartenvrouw' waarin ik openhartig schrijf over de lastige maar leerzame periode na mijn scheiding en daarin komt een zekere vorm van eenzaamheid ook ter sprake. In die tijd kreeg ik te maken met veel ups en downs zoals zoveel mensen op enig moment in hun leven.

Je hebt je eenzaam gevoeld in die tijd.Tuurlijk heb ik me bij momenten wel eenseenzaam gevoeld, maar dat zijn moment-opnames die iedereen wel eens heeft in zijn leven, terwijl het dan voor anderen lijkt alsof je alles voor elkaar hebt. Dus ik ken het gevoel wel, maar mensen die zich langdurig eenzaam voelen, komen er alleen niet uit en hebben even een duwtje in de rug of een helpende

hand nodig en daar zet ik me graag voor in.

Hoe ben je hier bovenop gekomen?Ik heb veel hardgelopen, ging vaak naar de sauna, keek mooie films en las boeken en nam zoveel mogelijk tijd om leuke dingen te doen met mensen die me dierbaar waren.

Zijn er dingen die je -naast het ambassa-deurschap van Coalitie Erbij- doet om mensen die zich eenzaam voelen te helpen?Niet per se voor mensen die zich eenzaam voelen. Ik heb er wel een voelspriet voor en als ik iemand een helpende hand kan toesteken doe ik dat graag. Wat versta jij onder eenzaamheid?Dat je op een zeker moment in je leven het idee kunt hebben dat iedereen het voor elkaar

heeft, behalve jij, wat natuurlijk grotendeels een illusie is, want iedereen heeft moeilijke momenten, alleen de meeste mensen zijn bang om de vuile was buiten te hangen. Ik vind het een teken van kracht als je ploetert om er weer boven op te komen in plaats van doen alsof je neus bloedt. Er is niks mis mee als je je eenzaam voelt en vaak kom je er zoveel beter uit als je er doorheen gaat, in plaats van dat je er in cirkeltjes omheen blijft lopen.

'Door vr$willigerswer% heb i% weer ee! r$% sociaa& leve!'Hen% Flederu' (65 jaar) ui( N$mege!

Babette van Veen over eenzaamheid

Waardoor voelde je je eenzaam? Negen jaar geleden veranderde mijn leven volkomen. Fragmenten van vroeger kwamen naar boven. Ik heb geen makkelijke jeugd gehad en ben seksueel misbruikt door mijn stiefvader. Ik heb toen ook mijn moeder en halfbroer verteld wat er gebeurd was. Tot mijn grote verdriet en schrik ontkenden zij het en heb ik het contact moeten verbreken. Door alles wat terugkwam en de breuk met mijn familie ben ik na twee jaar aansukkelen mijn baan kwijtgeraakt. Ik kon niet meer goed functioneren. In deze periode sloeg vervolgens de eenzaamheid toe. Ik had niks te doen en alle tijd om na te denken. Mijn familie was weggevallen en ik had een klein netwerk. Wat ervoer je tijdens eenzame periodes? Hoe zagen deze eruit? Ik voelde me depressief, in de steek gelaten en was ook heel erg boos. Overdag ging het nog wel, ik zorgde ervoor dat ik iets gepland had, bijvoorbeeld een schoonmaakklus in huis. Ik heb ook een tijdje antidepressiva geslikt om me beter te voelen. In mijn WW-periode ben ik

begonnen met vrijwilligerswerk in de zorg, gelukkig gaf dit enigszins structuur. Af een toe zag ik een vriendin die ik via de kerk had leren kennen. Maar zij had er moeite mee dat ik over mijn heftige verleden sprak, waardoor het contact is verwaterd.

Hoe ben je er bovenop gekomen? Ik voel me af en toe nog wel eenzaam maar het gaat zo veel beter dan voorheen. Mijn sterkste drive is dat ik mijn leven niet meer verder kapot wil laten maken door de dader. Een stap is dat ik mijn achternaam heb laten wijzigen en niet meer zijn naam draag. Hier haal ik veel kracht uit.

Dat ik erkenning en een vergoeding heb ontvangen van het schadefonds geweldsmisdrijven heeft ook geholpen. Inmiddels werk ik weer in de zorg en ben ik actief voor lotgenotenorganisatie Stichting Revief, wat me goed doet en structuur geeft aan mijn leven. Lotgenotencontact is waardevol voor mij. Zij begrijpen je, net zoals een goede vriendin en lotgenoot van mij.

Tips voor mensen die zich eenzaam voelen?Wees niet langer slachtoffer maar neem zelf de regie over je leven. Ga bijvoorbeeld vrijwilligerswerk doen. Dit geeft voldoening en je ontmoet veel mensen. En als je iets leuks wilt doen maar er kan niemand, doe het gewoon zelf. Zo ga ik regelmatig alleen naar de film.

‘Wee' gee! slachto)er, nee* zelf d+ regi+ i! hande!'Hann, Wensin- (50 jaar) ui( Ed+

Lee' verder op volgend+ pagin, >Lee' verder op volgend+ pagin, >Lee' verder op volgend+ pagin, >

Gerben te Hennepe uit Lochem

1. Wat doe je tegen eenzaamheid?In 2011 heb ik Lonely Lochem opgericht. Hiermee help ik eenzame Lochemmers aan nieuwe contacten. Mensen die zich eenzaam voelen, kunnen zich bij mij aanmelden. Vervolgens ga ik langs voor een intakegesprek, waarna ik diegene samen met een vrijwilliger op weg help naar een leven met meer contacten. Lochemmers die bij Lonely Lochem aankloppen, zijn doorgaans tussen de veertig en vijftig jaar oud. In veel gevallen zijn ze gescheiden of is hun partner overleden. Of ze kregen binnen hun gezin te maken met een ernstige ziekte of de dood van een kind waarna mensen in hun omgeving afhaakten omdat ze er niet mee om konden gaan. Omgekeerd zie ik dat mensen die alleen zijn komen te staan, zich verder isoleren. Zoals de dames Edith en Gerry die altijd bang waren getrouwde stelletjes te storen, maar dankzij Lonely Lochem dikke vriendinnen werden.

Yvonne Peniguit Amsterdam

1. Wat doe je tegen eenzaamheid?Met mijn stichting Pasensie zet ik me in om migrantensenioren te behoeden voor eenzaamheid door ze meer zelfredzaam te maken. Ik leg huisbezoeken af en organiseer activiteitenmiddagen met vrijwilligers in een zaaltje in de wijk, waar gemiddeld 25-30 personen aan meedoen. Vooral Surinaamse en Antilliaanse dames komen erop af, maar ook een vrouw uit de Dominicaanse Repu-bliek en een Ghanese. We zingen en koken samen en we doen zumba. Regelmatig nodig ik een deskundige uit, zoals een begrafenis-ondernemer of organiseer ik een lezing over een thema zoals dementie of schuldhulp-verlening.

Leo en Netty Olffersuit Den Haag

1. Wat doen jullie tegen eenzaamheid?Onze woonkamer in het Haagse Laakkwartier verandert iedere doorde-weekse ochtend in een ontmoetingsplek voor eenzame ouderen. We noemen het ‘De Laakse Lente’, omdat de lente iedereen blij maakt. In de zomer doen we er nog een schepje bovenop want als buren en kinderen met vakantie zijn, stikt het hier in de buurt van de eenzaamheid. We organiseren dan zes weken lang activiteiten voor ouderen in het buurthuis.

Drie initiatieven

tegen eenzaamheid

COLOFONDe Kom erbij Krant is een uitgave van Coalitie Erbij. Coalitie Erbij is hét nationale samenwerkingsverband rond eenzaamheid en bestaat uit ruim 30 leden en 8 kernleden: Humanitas, KPN Mooiste Contact Fonds, Leger des Heils, MOgroep, Nationaal Ouderenfonds, Nationale Vereniging de Zonnebloem, Resto VanHarte en Sensoor.

Meer informatie op: www.samentegeneenzaamheid.nl

Redactie en vormgeving: BBK/Door Vriendschap Sterker.

vervol- Le. e! Nett/ Ol)er'

2. Waarom zijn jullie dit gaan doen?Het wijkontmoetingscentrum waar Leo als vrijwilliger werkte, werd drie jaar geleden wegbezuinigd. De abrupte sluiting was een schok voor hem, want ze konden de oudjes toch niet zomaar in de steek laten? Eenzame ouderen in de buurt moeten toch iets hebben waar ze kunnen binnenvallen voor een praatje of waar ze kunnen delen waar ze mee zitten. We besloten hen dan maar in onze eigen huiskamer te ontvangen en zo was onze ouderenvereniging een feit.

3. Welke resultaten zien jullie?Het werkt heel erg goed. Sinds de start staat bij ons doordeweeks vanaf tien uur de deurbel roodgloeiend en draait het koffiezetapparaat overuren. We hebben ondertussen al meer dan tachtig huiskamergasten. Zowel uit de buurt maar ook elders uit de stad. De meeste komen een paar keer per week langs. Aan de koffie praten de huiskamergasten over koetjes en kalfjes, maar luchten ze ook hun hart. Juist een luisterend oor van iemand zoals jij verzacht eenzaamheid enorm.

vervol- Yvonn+ Peni-

2. Waarom ben je dit gaan doen?Ik weet zelf heel goed hoe bitter eenzaam-heid smaakt. Kort nadat ik in 1970 met mijn gezin van Suriname naar Nederland verhuis-de, kwam mijn man om bij een verkeersonge-luk. Daar stond ik met twee kleine kinderen in een vreemd land. Er waren momenten dat eenzaamheid de baas over mij probeerde te worden. Maar gelukkig had ik werk en kreeg ik veel steun van mijn broer en zus die hier al woonden. Door wat ik zelf doormaakte, kreeg ik in verpleeghuizen waar ik werkte, oog voor de positie van allochtone ouderen. Veel migrantenouderen voelen zich eenzaam in zo’n instelling. Ze hebben geen raakvlak-ken met Nederlandse ouderen, hebben ande-re behoeften en voelen zich onbegrepen. Er is in Amsterdam Zuidoost veel eenzaamheid maar meer nog dan voor autochtone oude-ren is eenzaamheid voor veel Surinaamse en Antilliaanse ouderen een beladen woord. Ze praten er niet over want je hangt de vuile was niet buiten, leert hun cultuur ze. Maar door het er niet met hulpverleners over te hebben, geven ze eenzaamheid extra kans.

3. Welke resultaten zie je?Omdat mijn aanpak laagdrempelig is, bereik ik ouderen beter dan formele instanties. Ze zien mij als een van hen. Surinaamse ouderen lossen problemen liever op binnen de familie. Dat zijn ze gewend. Maar door bijvoorbeeld niet op tijd naar een dokter te gaan, gaat hun gezondheid achteruit. Ik leer ze dus meer assertief te zijn en ga als dat nodig is, mee. Bijvoorbeeld naar het loket voor een aanpassing van hun woning of voor een scootmobiel. De activiteitenmiddagen op donderdag zijn een hoogtepunt voor de mensen. Ze leven er de hele week naar toe en komen zelfs met slecht weer. Mijn aanpak helpt dus heel goed!

vervolg van pagina 3

Drie initiatieven

tegen eenzaamheid

vervol- Gerbe! t+ Hennep+

2. Waarom ben je dit gaan doen?Ik was zelf erg eenzaam toen ik na een moeilijke jeugd en vijf jaar in een pleeggezin en jeugdtehuis op mijn achttiende terugkeerde in mijn geboorteplaats. Uiteindelijk ben ik er dankzij ambulante hulp weer bovenop gekomen. Maar ook doordat ik mijn vrienden van vroeger weer ontmoette en er meteen weer helemaal bij hoorde. Dat is mijn geluk geweest. Juist omdat ik zelf had ervaren hoe eenzaamheid je naar de keel kan grijpen, wilde ik iets doen voor jonge gezonde mensen die door omstandigheden eenzaam zijn. Voor hen was er namelijk niks in Lochem terwijl er voor mensen met een verstandelijke beperking maatjesprojecten zijn en eenzame ouderen terechtkunnen bij het ouderenwerk.

3. Welke resultaten zie je?Samen met zes vrijwilligers heb ik tot nu toe een twintigtal eenzame Lochemmers aan nieuwe vriendschappen geholpen. Dat lijkt weinig, maar voor Lochem is het heel wat want mensen hier zijn nogal terughoudend. Met inloopmiddagen hebben we indirect trouwens wel meer mensen een duwtje in de rug gegeven. Maar je moet ook niet meteen te groot denken, want dan graaf je je eigen valkuil. Eenzaamheid is, net als een beenbreuk, bij ieder mens anders en vergt een individuele aanpak. Ik houd het dus graag klein en persoonlijk. Belangrijk is het om aandacht te geven en te luisteren. Heel simpel eigenlijk, maar dat gebeurt, zie ik om mij heen, veel te weinig.