Zoujij het doen?

DRAAI HEM OMKNOP

Sabine‘Ik geef haar nu altijd een kus’Ymkje‘Toen sprong ik’Jelle‘ Mijn spiegelbeeld keek mij aan’

De knop in het hoofd.Iedereen heeft hem.

Het kan een grens zijn.Of een uitdaging.

Het is jouw knop.Jij draait er aan.

Inhoud

Hoe zachter hij staat.Hoe harder je hem kunt zetten.

Zet hem nooit uit.

InhoudOktober 2012

9 ‘Toen sprong ik’

Bibliotheek of avontuur

11 ‘Maar krijg ik geen kus?’Sabine en haar moeder

12 Biertje?Het is jouw knop

17 Baai der engelenZet hem nooit uit

20 Spiegel‘Liegbeest!’

SPIEGEL 20

BIERTJE? 12

BAAIDER

ENGELEN17

‘Maar krijg ik geen kus? 11

DE SPRONG 9

KNOPMAGAZINE.NLCover FOTOGRAFIE

Berggie fotografie

5

KNOPHoofdredactie Jelle Lugten

Aan dit nummer werkten mee Ymkje Lugten, Sabine en Yvonne Derde, Stijn Schouten, Feikje Breimer

Redactie Marieke de Vogel, Hanneke van der Pol

Uitgeverij Druk&zo, Arnhem

Geschreven artikelen Ymkje Lugten, Sabine en Yvonne Derde, Stijn Schouten, Feikje Breimer

Fotografie drimmit.com Skydive Auckland, Chantal van den Berg, Sabine Derde, Ymkje Lugten, Jelle Lugten

Copyright © 2012 Mood for magazines. Niets uit deze uitgave mag geheel of gedeeltelijk worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar worden gemaakt, op welke wijze dan ook,

zonder schriftelijke toestemming van de uitgever. Het is niet toegestaan KNOP zonder schriftelijk goedkeuring op te nemen in een leesportefeuille. KNOP is niet aansprakelijk voor eventuele onjuistheden in deze uitgave. KNOP behoudt zich het recht voor ingezonden materiaal zonder kennisgeving

vooraf geheel of gedeeltelijk te publiceren.

7

‘Dit is geweldig! Dit is verschrikkelijk! Is dit het einde? Ik moet kotsen. Whooohoo!’

Voor Stefanie’s verjaardag zouden we gaan skydiven, iets wat natuurlijk ongetwijfeld heel leuk is, maar waarom zou je uit een vliegtuig springen? Ik vond de Eiffeltoren al doodeng (dat ding beweegt!). Al snel had ik een zeer goede smoes om niet mee te hoeven: het is te duur!

Tot ik een paar weken later in de bibliotheek zat, en er een aanbieding online kwam.. 50% kortiwng voor een skydive vanaf 13.000 ft (bijna 4km!)De verveling in de bibliotheek zorgde voor een tijdelijke black-out, en voor ik het wist had ik mijn skydive-ticket besteld. In de bieb in Nederland kwamen mijn Nieuw-Zeeland plannen tot leven, dus er is een duidelijk verband tussen de bibliotheek en avontuurlijke plannen.

Mijn skydivemeneer, Billy, was heel rustig en aardig, wat samen met zijn kiwi-accent voor een klein beetje geruststelling zorgde. Ik werd in het pakje gehesen door een meneer, en dat werd weer gedubbelcheckt door Billy. Ik ging als laatste het vliegtuigje in, en voelde me eigenlijk heel rustig, alsof ik in een soort blije bubbel zat. Het vliegtuig ging hoger en hoger,

door de wolken heen, mijn oren plopten, en Billy zei dat het tijd was om mijn helmpje op te zetten. So far so good.

Maar. Als je als laatste het vliegtuigje ingaat, moet je er als eerste weer uit. Het luik ging open, gevolgd door een enorme windvlaag, en het enige wat ik dacht was: AAAAAH NEEE!

Billy schoof me naar voren, en zei iets over een rood en een groen lampje, en de rest verstond ik niet, want het enige wat ik zag was een oneindige diepte. Het lampje werd groen en ik probeerde nog een laatste reddingsplan te bedenken maar het enige wat in me opkwam was Billy uitschakelen en dat zou ook wel eens zeer slecht af kunnen lopen. Bovendien had Billy had me al zo ver naar voren geschoven dat ik uit het vliegtuig hing. Ik keek naar beneden en dacht: Vaarwel.

Toen de parachute ein-de-lijk open was, enge dingen gaan inderdaad in slowmotion, was ik zo stoned als een garnaal. Mijn maag maakte nog een paar salto’s en het gevoel is echt geweldig. Ik was volledig gelukkig nu de parachute open was en wat is Nieuw-Zeeland toch mooi en ik hou van Billy want hij heeft zojuist mijn leven gered. “Going for a little spin okay?”

En zo zie je maar weer: nooit te snel iemand de liefde verklaren, want voor je het weet sta je weer doodsangsten uit omdat hij het leuk blijkt te vinden rondjes te tollen in een parachute.

Door Ymkje Lugten

’

13000 Ft.

duidelijk verband tussen de bibliotheek en avontuurlijke plannen‘

9

Ik schrok mij helemaal kapot!

nu ik haar altijd een kus

geef

maar

ik geen kus?

krijgGehaast kwam ze naar beneden gerend. Ik zag haar brood smeren in de keuken. ‘Verslapen?’ vroeg ik. Ze knikte met haar hoofd en smeerde haar laatste boterham. Snel rende ze nog een keer naar boven. Waarschijnlijk was ze nog wat vergeten. Ik hoorde het gebonk dat ze met haast de trap af rende. Toen ze weer beneden was pakte ze snel haar boeken in en rende naar de deur.‘Maar krijg ik geen kus?!’ riep ik. ‘Heb haast, anders kom ik te laat mam!’ was haar antwoord’. Ze pakte haar fiets en ze vloog ervandoor.

Die middag pakte ik ook mijn fiets. Een stuk minder vlug als Sabine het die ochtend deed hoor. Gewoon een rustig rondje fietsen was het. Toen ongeveer halverwege werd ik een beetje duizelig en voelde mij niet zo goed... Door Yvonne Derde

Ik rende snel naar beneden. Mijn wekker had ik niet gehoord en had mij verslapen. Gauw ging ik naar de keuken om nog een boterham te smeren. Tijdens het smeren nam ik vast een hap. Terwijl ik bezig was vroeg mijn moeder of ik mij had verslapen. Met mijn mond vol knikte ik naar haar.

Nu moest ik echt weg maar mijn tas lag nog boven. Met een sprintje weer de trap op en af en ik propte alles snel in mijn tas. Toen rende ik naar de deur. Mam vroeg nog: ‘Krijg ik geen kus?’ Als antwoord zei ik dat ik echt veel haast had en anders te laat zou komen. Ik gooide de deur dicht en sprong op mijn fiets...

... Die middag ging mijn telefoon. Het was papa die belde, ik nam op. ‘Je moeder ligt in het ziekenhuis, ze heeft een hartinfarct gehad’.Ik schrok mij helemaal kapot natuurlijk! Toen maakte hij zijn zin af; ‘Maar het gaat nu weer prima met haar hoor.’ Van schrik naar opluchting in 1 seconde. ‘Dat had je beter even in het begin kunnen zeggen pap.’

De volgende dag voelde mam zich alweer goed. Gelukkig is het bij schrikken gebleven. Maar hoeveel haast ik ook heb. Nu geef ik haar altijd een kus bij het weggaan. Door Sabine Derde

‘ ’

11

Ik denk dat het op mijn 16e was, dat ik iets te ver ging met drank. Ik weet verder niets meer van die avond. Maar daar kwam ik de volgende dag pas echt achter.Volgens mij was het op een zondag, dat ik met 6 vrienden naar camping Appelhof op Terschelling ging. Niet wetend wat zou gaan gebeuren natuurlijk. Maar het begon heel gezellig. Ik moest 's ochtends rond 5 uur mijn bed uit, en moest me ook nog eens haasten. Dus had geen eten meegenomen voor de reis. Ik had wel een bammetje gegeten voordat ik weg ging. Maar dat was het dan ook.Toen we eenmaal op de boottocht zaten, gingen we meteen aan het bier, dit was rond 10:00. De eerste 5 pilsjes van de dag waren al binnen. En vanaf het moment dat ik van de boot af kwam, weet ik niks meer. Dus wat er nu volgt, is wat

mijn vrienden me vertelden.We kwamen op de camping aan, en daar haalden we voor de dag alvast 3 kratten. Die waren binnen een mum van tijd op. Het was 18:00 toen we zouden gaan eten. Alleen ik was zoek. Op gegeven moment kwamen mijn vrienden terug, en zagen ze me trillen in mijn bed, en mijn ogen waren open, maar mijn pupillen waren nergens te bekennen.Ik kreeg water aangeboden, maar ik was zo zwak, dat als het in mijn mond zat, het er gewoon weer uit kwam. Ik viel telkens bijna in slaap, en als dat was gebeurd, dan was het helemaal fout gegaan. Maar m'n vrienden hadden me wakker gehouden tot het moment dat ik gegeten had en gedronken. Ik denk dat dat wel een uur of twee geduurd heeft. Als ik toen niet was geholpen door

mijn vrienden, wie weet of ik er nog was. Het is best wel raar om naar terug te kijken. Omdat ik zelf niet eens weet hoe het nou gegaan is. Met veel bier in je lijf ben je het zelf niet meer die de knop omdraait, het is de alcohol. De moraal van het verhaal: Weet je grenzen, en houdt altijd de controle over je eigen knop.

Door Stijn Schouten

Als ik toen niet was geholpen door mijn vrienden...

‘ ’

Biertje?

12

’

ZOALSIKHEM

DRAAI

MAARNIET

ALTIJD

engelender

Baai

k probeer hard te lopen. Moeizaam. Bij iedere stap die ik zet denk ik aan Jelle. Mijn zwangerschap, zijn geboorte. Hij was blauw, net zo blauw als de lucht boven de Baai der Engelen bij Nice. De plek waar de lucht de zee raakt. Zo blauw. Ik weet nog dat hij op mijn buik lag. Ik zag als eerste dat ik een zoon had gekregen en wist zeker dat hij gezond was. Die eerste wazige blik van hem en de liefde die ik toen voelde.

Ik struikel over een tegel. Uitkijken nu.

Op zondag 28 februari om 18.20 uur zeg ik tegen Raymond dat ik nu direct naar Nice moet. Nu. Dat is 5 minuten nadat ik mijn mobiel opneem. Ik krijg een man aan de telefoon die in hakkelend Engels probeert uit te leggen dat mijn zoon een ongeluk heeft gehad. Iets met een auto en een traumahelicopter en hij huilt. Deze voor mij vreemde man huilt aan de telefoon. En ik vraag hem tot drie keer toe in het Frans of mijn zoon nog leeft. Ja hij leeft nog wel.

Ik bel Ymkje, Jelles zus. Zijn vader is onbereikbaar. Uiteindelijk krijg ik die via zijn vriendin aan de telefoon. Ze zijn net in Frankrijk voor een week vakantie bij Jelle.

Zij zijn net iets eerder dan wij in Nice. Ze hebben al een gesprek met de arts achter de rug. Jean Michel van Jelles wielervereniging haalde ons van het vliegveld en rent met mij en Ymkje door naar de kamer waar de dokter nog zit. In geduldig Engels legt hij mij uit wat er met Jelle is. Ernstig hersenletsel, dit weten ze omdat Jelle in diepe coma is binnengebracht. Een natuurlijke coma. De 8e ruggenwervel is kapot. Vanwege de angst voor een te hoge hersendruk hebben ze hem hier de eerste 12 uur niet aan durven opereren. Inmiddels is de operatie al gaande.

We mogen om 18.30 bij hem komen kijken. Maar dan blijkt dat de operatie uren langer duurt, het zijn 3 kapotte wervels. De dokter die dit op dinsdag uitlegt maakt er zich amper druk over. Het zijn de hersenen.

De hersenen. Vijf dagen zal hij in levensgevaar zijn legt de arts uit, afhankelijk van de zwelling van de hersenen loopt het wel of niet goed af. Wanneer Jelle overleeft is nog niet duidelijk wat de schade aan de hersenen zal zijn.

We zitten om 18.30 uur te wachten in een wachtkamer van het formaat luxe badkamer. In het midden een aquarium. Met 5 tropische vissen. Om 20.00 uur klikt het licht van het aquarium uit. We wachten nog steeds. Om 20.30 uur loop ik naar de deurbel. De verpleegkundige heeft ons dan wel beloofd dat ze ons echt zou roepen twee uur geleden, maar misschien…

We mogen voor 1 keer met 3 personen tegelijkertijd naar binnen. Jelle ligt dood, doodstil in zijn bed. Beademing, infusen, slangen, snoeren. Mijn kind, mijn baby, mijn grote, grote sterke kind. De rechterkant van zijn gezicht is blauw, paars, geschramd en gesneden. Zij hele hoofd is dik. Alleen het uiterste puntje van zijn neus is nog Jelle. Ik aai hem, Ymkje aait hem. Zijn vader aait hem en draait zich om en zegt dat hij duizelig is. Ga maar op de gang staan zeg ik, Doe je hoofd maar naar beneden zegt Ymkje. Ieder staan we nu aan een kant van Jelle.

Hij ligt onder een met lucht gevulde warmtedeken. Zijn borstkas gaat op en neer in het ritme van de beademingsmachine. Op, neer. Op, neer. We moeten hem achterlaten in het ziekenhuis van Nice.

Door Feikje Breimer Fastfoot.nl/blog/?p=133

i

’ ‘ Alleen het

puntjevan zijn neus is nog Jelle

uiterste

17

Januari 2010

Mijn broertje is net naar Frankrijk verhuisd om zijn grote droom na te leven: prof worden. Spannend, hij gaat voor het eerst op kamers en meteen naar het buitenland. Ik ben ontzettend trots dat hij zo’n stap zet! Wielrennen kan soms erg gevaarlijk zijn.

Ik hoop maar dat hij niet valt.

Door Ymkje Lugten

Ik heb getekend bij een Franse ploeg. Als ik goed presteer dit jaar stroom ik door naar de profploeg Cofidis. Over tien dagen word ik achtien. Ik was de enige jongen in de klas die Frans had gekozen in het eindexamen-pakket. Als er gevraagd werd waarom, was mijn reactie altijd hetzelfde.

‘Ik wil de Tour de France winnen’

Door Jelle Lugten

‘ 18

Januari 2012

Het was volgens de artsen niet zeker of het weer goed zou komen.

In mijn verbeelding zat hij in een rolstoel, met een lach, dat wel. Dat we nu samen weer in Frankrijk zijn

na zijn lange herstelperiode maakt me ontzettend blij.

Ik weet zeker dat hij zich alleen maar beter zal gaan voelen.

Door Ymkje Lugten

Ik herinner mij niets van het ongeluk maar ervaar dagelijks de beperkingen.

Mijn zicht, mijn ademhaling, mijn geheugen. Het zal altijd anders blijven

Ik vind het moeilijk om mijn knop om te draaien.

‘Ik zal de Tour de France nooit winnen’

Door Jelle Lugten

’ 19

Ik loop even naar de spiegel. Misschien dat hij het weet...

spiegelDit seizoen. Elk weekend met wedstrijd keek ik weer uit naar de maandag. Dan zat het er weer op. Geen onzekerheid van krioelende renners meer om mij heen. Nu is af en toe het duwen en trekken in het peloton iets wat bij de sport hoort. Het zenuwachtige rijden was niet direct mijn hobby maar met de zekerheid alles te kunnen zien vond ik het geen ramp.‘ik ben weer de oude’. ‘voel mij zo sterk’. zijn 2 veel gebruikte zinnen geweest dit jaar. Wanneer iemand vroeg of ik nog ergens last van had; ‘ oh, ik voel mijn rug nog een beetje trekken maar heb er geen last van’. Over mijn gezichtsveld had ik het niet eens meer. Deze zinnen waren geen van allen waar. Niet met het plan anderen voor de gek te houden. Nee, vooral mijzelf hield ik voor de gek. Ook de gedachte; ‘welke profploeg wil nu een renner met beperkingen?’ Schoot door mijn hoofd. De motivatie was te groot voor de nog kleine realist ergens in mij.

Als je maar vaak genoeg tegen jezelf in de spiegel zegt dat je nergens last van hebt dan ga je het uiteindelijk toch geloven. Enkele weken terug sprak ik mijn zus Ymkje op Skype. Ik zat toch in een flinke dip dat ik in een houdgreep van mijzelf lag. Ymkje: ‘Probeer eens tegen jezelf in de spiegel te zeggen dat je een goed gevoel hebt’.Ik : Waarom?Ymkje: ‘ Ze hebben het een keer getest bij mensen en het bleek te werken’.

Daar stond ik die avond. Ik keek naar de kleine spiegel in de badkamer. Achter de vlekjes van kalk en tandpasta zag ik mijzelf. Terwijl ik mijzelf aankeek zei ik onwennig; ‘ Je voelt je goed, je bent gelukkig’. Waar ben ik mee bezig...? denk ik. Om echt met jezelf te praten en degene die je in de spiegel ziet toch als een ander persoon te zien. Een paar dagen hield ik vol.

Uiteindelijk zelfs mijn spiegelbeeld gevraagd of hij zijn vuist kon optillen. Ik bleef wachtend voor de spiegel staan met mijn armen over elkaar. De Jelle in de spiegel ook..

Daar stond ik weer voor de spiegel. Na 2 dagen besloot ik hem toch schoon te maken en kon ik “Jelle” zien staan zonder vlekjes ertussen. ‘Je voelt je goed, je bent...’. En dat laatste woord kreeg ik er niet meer uit. ‘ Liegbeest.., Je mag niet tegen jezelf liegen’ zei ik tegen ... mezelf.

En opeens draaide ik een knop om. Weg uit Aix, terug naar Nederland. Terug naar vrienden en familie. Hollandse nuchterheid om mij heen.Al die tijd heb ik met succes mijzelf voor de gek gehouden over hoe ik mij voelde. Met een rug waar ik nog hinder voelde met intensief ademen. Maar vooral het hoekje gezichtsveld rechtsonder. Een hoek waar in een zenuwachtig peloton veel gebeurt. Doordat de zekerheid weg was veranderde het plezier langzaam in een stomme verplichting. De realist heeft het nu uiteindelijk gewonnen van mijn motivatie. Mijn motivatie is nog steeds even groot. De realist heeft alleen een groeispurt gehad.

De rest van dit hele jaar zal ik de focus nog 1 keer leggen op mijn herstel. Voor het gezichtsveld met trainingen en regelmatige controle of het effect heeft. Met mijn rug hoop ik dat de sportarts nog dingen wil en kan proberen.Bewegen zal ik zeker veel blijven doen dit jaar. Maar op het hoogste wedstrijdniveau niet. Eerst kijken of er nog herstel te halen valt en dat ik de wedstrijden in het wielrennen weer met gezonde spanning en plezier doe. De motivatie is er altijd nog. Ik weet nu alleen nog niet of het zal lukken.

Door Jelle Lugten

20