Nederlandse jongeren in Guinee-BissauHollandse tannies in Zuid-Afrika

Bijzondere maanden in BangladeshNieuwe rubriek: VER-haal

Volg Mij na en Ik zal u vissers van mensen makenMattheüs 4

3

Evangelisatieen

hulpverleningaan kinderen

in noodwereldwijd

2

Colofon

Postbank rek.nr.: 6849217 t.n.v. St. Kinderhulp Mondiaal Hendrik-Ido-Ambacht

Doel van de stichting Hulpver lening en Evangelie ver -kondiging wereldwijd aan kinde-ren in nood.

Secretariaat J.K.W. Stout, Baan-hoek 67, 3361 GA Sliedrecht,078-6931377. E-mail: w.stout@filternet.nl

Grondslag van de stichtingDe Heilige Schrift vormt het uit-gangspunt en is de in spi ra tie bronvoor het werk van de Stichting.Hierbij zijn de Reformatorischebelijdenisgeschriften voor onseen leid raad tot het verstaan vanGods Woord.

Bestuursledenmevr. D. van den Belt, wnd voorzitterJ.K.W. Stout, secretarisA. Steehouwer RA, penningmeester

DirecteurC. MoermanMenkemaborg 558226 TB Lelystadtel. 0320-411271E-mail cmoerman@kimon.nl

Eindredactie: C. MoermanE-mail: cmoerman@kimon.nl

Medewerkersdrs. A.G. Laseur, Zwolle: Zang-en muziekbijeenkomsten, Tel.038 - 4600650.G.H. Fikse, Soest: Werkvakantiesen stages Tel. 035 - 6981918.Familie Lemstra, SponsorprojectBangladesh, Tel. 033 - 2462065 offamlemstra@filternet.nl

Voorlichting en presentatiesDianne van den Belt, Parkstraat 168,7461 BS Rijssen, tel. 0548-512518.E-mail: dvandenbelt@kimon.nlSeleke Steehouwer Tel. 078-6822151

LezersadministratieRianne de Geus, A.M. de Jong-straat 20, 3245 RK Sommelsdijk,tel. 0187-48 77 56. E-mail:riannedegeus@kliksafe.nl

WebmasterJohan Meijer, Veenendaal

KimonKidzMirjam NagtegaalStationsweg 1843364 AP Sliedrecht

Comité van aanbevelingDs. D.J. Budding, Waarder; J.J.Frinsel jr. - directeur CornerstoneMissionary Training College;Ds. K. Hoefnagel, Katwijk; Ds.G.C. de Jong, Sliedrecht; Mr. J.J.Jacobse, advocaat, Middelburg;Ds. G.D. Kamphuis, Amersfoort;Ds. R. Kattenberg, Lelystad; mr. C.G. van der Staaij, tweedekamerlidvoor de SGP; Dr. A.A. Teeuw, Rid-derkerk; Mw. J.J. Vreugdenhil-Fie-ret, Vlis singen

LegatenIndien u ons een legaat wilt nala-ten, kunt u hierover contactopnemen met het bestuur.

Kimonline: www.kimon.nl

Discipel is een uitgave van stichting Kinderhulp Mondiaal

In dit nummer

Van de bestuurstafel 3Wat baat het... de ander?

Vanuit Guinee-Bissau 4Hoe het woord zijn weg vond naar Vininge

Vanuit Zambia 6Eerst water!

De handen uit de mouwen 7

Vanuit Mozambique 8Rattenpiepers en Mozambikkels

Vanuit Zuid-Afrika 10Hulp van ver en van dichtbij

Vanuit Zuid-Afrika 11Deuren gaan dicht en vensters open

Stand van zaken 13In beweging

Vanuit Guinee-Bissau 14Eigenlijk kunnen we niet weg

Werkvakantie in Guinee-Bissau 16Wow... Guinee-Bissau

Agenda 18

Ingezoomd 18

Giftenverantwoording 19

Interview 20Bijzonder maanden in Bangladesh

KimonKidz 22

VERhaal 23

Adressen veldwerkersLéonie Dieleman (2 februari 1969)

p/a Hunniusstraat 34333 LV Middelburg

Post voor Léonie wordt doorgestuurd, dus verzenden in extra envelop metextra losse postzegels (€ 0,44 tot 20 gr, etc.)

Marianne van Helden (25 oktober 1975)Apartado 908, BissauRGB Guiné-BissauAfrica Ocidental

Gerda Klaver (27 november 1972)Apartado 908, BissauRGB Guiné-BissauAfrica Ocidental

familie Born22 La ProvenceDisa RoadGordon’s Bay 7150South AfricaErwin Born (13 oktober 1970) Ida Born-Meijer (12 september 1969)Japke (15 juli 1995)Marianne (5 februari 1999)Gerrit (13 april 2004)

Anneke van Asselt: (5 februari 1975)Covenant CollegeAnneke van Asselt,PO Box 560229,Petauke, Eastern Province,Zambia

Massieve muren, prikkeldraad. Als eenonneembaar bastion ligt de “JustitiëleJeugdinrichting” in de weidsheid van deFlevopolder. Na het passeren van identiteitscontroleen detectiepoortje zit ik even later,gewapend met een video en watfoldermateriaal, temidden van eengroepje pubers met een foutje. Zo’n 20van de 140 “bewoners” hebben beslotenvandaag de kerkdienst bij te wonen.Thema van de preek: Geloof om tegeven. Voor het eerst zal er een collecteworden gehouden, net als “buiten”. Alsdoel is gekozen het project Goeie Hoop.“Wat heb jij aan je geloof?”, opent

geestelijk verzorger Wouter Smit. Deforsgebouwde kerel naast me komt er insappig Amsterdams rond voor uit: “Dat isje steun en toeverlaat, weet je, man. Kijk,we hebben fouten gemaakt, maar bijHem kun je altijd terecht, weet je, man.”De idee dat je geloof pas echtfunctioneert wanneer je ook anderenhelpt, levert de vraag op: Wanneer weetje of je genoeg geeft? Concreet: moethet 50 cent worden, een Euro? De pastorwijst op de regel van de tienden alsmaatstaf. Van hun zakgeld kunnen zehun gift laten inhouden. Merkbaargeraakt door het verhaal van deaidskinderen bij Kaapstad, offert eenenkeling zelfs het hele zakgeld van deweek op.

Wanneer geef je genoeg? De vraag klonk niet tijdens eengodsdienstles, of op een catechisatie-uur.Het was in de jeugdgevangenis vanLelystad. Het raakte me dat deze

jongeren, met een leven volproblematiek, in de confrontatie metandermans ellende zo reageerden. Devraag “Wat heb jij aan je geloof?”mondde zo als vanzelf uit in de vraag“Wat heeft een ander aan jouw geloof?”

Wat heb je aan je geloof? De vraag komtons regelmatig tegemoet vanuit zondag23 van de Heidelberger Catechismus.Plechtiger weliswaar, maar ze komt ophetzelfde neer: “Wat baat het u nu, datgij dit alles gelooft?” Een wezenlijkevraag. Niet minder wezenlijk is haarvariant: “Wat baat het uw noodlijdendenaaste nu, dat gij dit alles gelooft?” Alsdie het antwoord schuldig moet blijven,is het namelijk tijd om Jakobus 2 vers 17nog eens te lezen. Maar het antwoord isaan ons. Bijvoorbeeld wanneer er “weerzo’n bedelbrief op onze deurmat ligt.” In Lelystad hebben ze het begrepen.Weet je, man.

Van de bestuurstafelKees Moerman, directeur

3

Wat baat het... de ander?

Alzo ook het geloof, indien hetde werken niet heeft, is bijzichzelf dood.Jakobus 2:17

Handen heb je om te gevenvan je eigen overvloeden een hart om te vergevenwat een ander jou misdoet.

Ogen heb je om te zoekennaar wat mensen nog ontbreekten een hart om uit te zeggenwat een ander moed inspreekt.

4

Nu komt hij bij me met deze boodschap. Zijn oom Midena iser slecht aan toe. Midena woont in Vininge, 3 km bijBrambanda vandaan. Regelmatig komt hij in Brambanda naarde kerk als zijn gezondheid het toelaat. Hij heeft vaak last vanepileptische aanvallen en daar krijgt hij bij ons ook medicijnenvoor. Eerlijk gezegd ben ik niet altijd even blij als ik hem ’smorgens naar de kerk zie komen, en dat heeft een reden. AlsMidena in Brambanda naar de kerk komt, wil hij steevast metde auto mee naar Foia, het dorp waar we wonen, om ermedicijnen op te halen of om zijn dochter te bezoeken. Bijaankomst in Foia gaat hij eerst mee naar de kerk om er dedienst bij te wonen en na kerktijd staat hij bij ons voor de

deur. Hij weet dat we op zondag geen consulten hebben,maar zijn excuus is altijd dezelfde: hij kan niet die heleafstand naar ons dorp lopen en een lift met de auto isgewoon erg makkelijk. Vaak strijken we dan over ons hart enhelpen hem, omdat het inderdaad lastig voor hem is om dieafstand lopend af te leggen. Dit alles is niet het eigenlijkeprobleem. Het probleem zit ‘m in de lift terug. Elke zondagvraagt hij weer hoe laat ik met de auto terug ga naarBrambanda voor de avonddienst. En altijd krijg ik dezelfdereactie: “Zo laat pas, dat kan niet, want dan ben ik niet meervoor het donker thuis...” Elke keer probeert hij weer op eenandere manier of ik hem toch niet eerder naar huis kanbrengen. De ene keer is z’n dochter niet thuis en heeft hij dusniets te eten, de volgende keer blijkt dat hij niet zo goed kanklokkijken, want dan zit hij al om 4 uur onder mijn raam tezuchten terwijl we pas om half zeven weg gaan. Je moetweten dat ik juist op zondagmiddag graag een boek pak,omdat het de enige rustige middag is.

Verleden tijdAls ik dit nu zo schrijf, denk ik met weemoed terug aan dezeperiode. Kon hij nog maar eens onder mijn raam zittenzuchten, misschien had ik dan meer geduld met hem… Wanteigenlijk moet ik dit alles in de verleden tijd schrijven. Midenaleeft niet meer… Maar gelukkig mogen we weten dat hijThuis mocht komen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem delaatste maanden erg ben gaan waarderen. Als ik zie methoeveel geduld hij zijn ziekte heeft gedragen, en hoe blij hijwas als we langs kwamen voor een bezoek. Toen Malan metde boodschap kwam dat Midena er slecht aan toe was, zijnwe nog diezelfde avond met hem naar het ziekenhuisgegaan. Waarschijnlijk had hij een hersenbloeding gehad,waardoor hij eenzijdig verlamd was geworden en slecht konpraten. Nadat hij een tijdje in het ziekenhuis had gelegen,werd hij naar huis gestuurd. Ze konden niets meer voor hemdoen. Met een groepje uit de kerk hebben we hemregelmatig thuis bezocht. We zongen met elkaar, iemand laseen bijbelgedeelte, en we sloten af met gebed. De helefamilie kwam er bijzitten om mee te luisteren. En dan tebedenken dat alleen Midena naar de kerk kwam. O, watwaardeerde Midena die bezoekjes. Kracht om te praten hadhij vaak niet, maar je hoorde hem wel zachtjes meezingen…

RoepstemTelkens wanneer we in Vininge kwamen om Midena tebezoeken, viel me op hoeveel kinderen er waren. Zoveelkinderen die om je heen kwamen staan zodra je uit de autostapte. Kinderen die je hand vastpakken en verlegen naar jeglimlachen, kinderen die nog nooit van Christus hebbengehoord… Deze kinderen raakten me, lieten me niet meer

Vanuit Guinee-BissauMarianne van Helden

Hoe het woord zijnweg vond naar Vininge

“Marianne, het gaat helemaal niet goed metmijn oom Midena. Kun je helpen om hemnaar het ziekenhuis te brengen?” Met dezeboodschap staat Malan tegenover me. Malanis iemand die meeleeft met anderen en opwie je aan kunt. Hij helpt veel met het ker-kenwerk in Brambanda. Elke dienst is hijpresent met zijn vrouw en zijn drie kinderen.

naar de kerk.” Dat was voor mij het extra duwtje dat ik nodighad. Iemand uit Vininge, die uit zichzelf vraagt of ze naar dekerk mag komen? Nu kan ik die roepstem niet meer negeren,maar ik moet gaan om ook daar het goede nieuws tebrengen. Gelukkig hebben we hulp gekregen van een eerste-jaarsstudent van de bijbelschool. Gedurende de maandaugustus heeft hij stage gelopen bij ons. Hij heeft geholpenhet werk in Vininge op te zetten en er structuur in te krijgen.Ook zijn twee jongeren, Malan uit Brambanda en Bitam uit

Foia, bereid om in de toekomst te helpen met het werk. Zokan het werk toch voortgang hebben.

ThuisMet Midena ging het steeds slechter. Op een dag heeftGerda met hem en zijn familie over zijn begrafenisgesproken. Hijzelf gaf aan dat hij een christelijke begrafeniswilde, want hij stelde zijn hele vertrouwen op de Heere, zijnGod. Hij zei de familie dat ze niet verdrietig moesten zijn,want hij zou naar God gaan. Vorige week is hij Thuisgehaald. Hij was de reden dat we naar Vininge gingen, endankzij hem mogen er velen komen luisteren naar Godswoord!

los. Na verloop van tijd zei ik tegen Gerda dat ik er graag metkinderwerk zou willen beginnen. Maar het programma zit alzo vol. Nog geen dag later kwam Gerda geheimzinnigglimlachend naar me toe met een oudere vrouw aan haararm. “Marianne, deze vrouw wil graag weten hoe laat de kerkin Brambanda begint. Ze komt uit Vininge, maar ze wil graag

5

Ik help mee. Het net aan land trekken.(U mag meer mogelijkheden aankruisen)

� Zend mij voortaan het gratis magazine ‘discipel’.

� Ik adopteer een kind uit Bangladesh voor 1 Euro per dag: Jongen/meisje/geen voorkeur**

� Ik machtig de stichting Kimon om eenmalig € ______ van mijn rekening af te schrijven*.

� Ik machtig de stichting Kimon om eenmaal per maand / kwartaal** € ______ van mijn

rekening af te schrijven . Ik ontvang het boekje ‘Aanmerk de leliën’ van ds. J.H.C. Olie.

Bestemming gift:

� Algemeen

�

(Vul zelf in, bijv. de naam van een land of een veldwerker)

Naam

Adres

Postcode Woonplaats

Bank- of gironummer

Datum Handtekening

* Indien gewenst kunt u het bedrag binnen een maand na afschrijving op uw rekening laten terugboeken.

** Doorhalen wat niet van toepassing isDeze kaart sturen naar : KIMON, p/a Arie Steehouwer, Amandelgaarde 50, 3344 RE Hendrik-Ido-Ambacht

Je hoorde hem zachtjes meezingen

Nu het papierwerk - tekeningen en vergunningen - voor hetChildren’s Daycare & Rescource Centre klaar en goedgekeurdis, lijkt het ‘echte’ werk te zijn begonnen. Door middel vanwat foto’s wil ik jullie graag een ideetje geven van hoe hethier in Zambia gebeurt.Om te kunnen bouwen is water een eerste vereiste; wanneereigenlijk niet?!Met speciale machines werd in de grond geboord totdatwater geraakt werd. Volgens het boorteam zit er heel veelwater op deze plek en hoefden ze niet echt diep te gaan. Debuizen werden ingebracht en er werd grof grint bijingegooid, waardoor het water gezuiverd wordt voordat hetomhoog komt. Het eerste boorgat is afgekapt om er later eentoren op te zetten. Op het tweede boorgat is een handpompgeïnstalleerd, zodat het gelijk gebruikt kan worden.

BijzonderNatuurlijk vonden de Zambiaanse kinderen dit uiterstinteressant en ze zaten er dan ook met hun neus bovenop.

Het is ook heel bijzonder om tijdens zo’n droogte het frissewater over het land te zien stromen. Vanaf april hebben wegeen regen meer gehad en alles wordt steeds droger enstoffiger en wacht op de eerste buien die naar verwachtingin november weer beginnen te komen. De handpomp werddirect vanaf de eerste dag volop gebruikt en niet alleen doorde bouwers, maar vooral door de mensen uit de omliggendedorpen. Ze hoeven nu niet meer zover te lopen om hunemmers en jerrycans te vullen. ‘t Is erg kunstig zoals ze dieop hun hoofd vervoeren.De bouwers zijn begonnen met een schuur, zodat er eenruimte is waar we materialen en gereedschappen kunnenopslaan. Alles wordt met de hand uitgegraven. Een schop,een houweel, een bijl en een kruiwagen… Al gaat het alleswat langzamer, toch wordt er knap werk verzet.

Vanuit ZambiaAnneke van Asselt

Eerst water!

En het water kwam echt. Niet in kleine drup-peltjes, nee, stromend, helder, fris water.

6

MededelingZorgen om ZambiaRondom het project in Zambia waren gedurende deafgelopen maanden bedenkelijke ontwikkelingen. Deplaatselijke stichting Titikuke, waarmee Anneke van Asseltzou samenwerken, besloot plotseling een totaal anderekoers te varen. Dat leidde tot grote organisatorische ènprincipiële zorgen. Het heeft er uiteindelijk toe geleid datKimon heeft besloten de samenwerking met dezeorganisatie op te zeggen. Dat houdt tevens in dat de inoktober geplande uitzending van Jacobine Frensvoorlopig is uitgesteld. We onderzoeken naarstig nieuwemogelijkheden via contacten met christenen en kerken inZambia, om kleinschalig een “eigen” project tebeginnen. We vragen uw gebed in deze moeilijkesituatie, met name voor Anneke en Jacobine. Wij hopendat deze periode van onzekerheid niet lang zal duren endat ons werk in Zambia haar voortgang mag hebben.William Stout

Dit nummer van "discipel" staat in het teken van Nederlandsejongeren op onze werkvelden. Een kortere of langere periodeop een zendingsveld is meestal nuttig en altijd verrijkend.Voor alle partijen! Of je nu gaat als stagiair, kortverbander ofvoor een werkvakantie. Welke mogelijkheden bieden wij?

Guinee-BissauBij voldoende belangstelling wordt elk jaar een werkvakantiegeorganiseerd naar dit West-Afrikaanse land. Stages zijnvooral mogelijk op medisch gebied. Werkvakanties duren drieweken, stages of kortverband vrijwilligerswerk in overleg.

BangladeshKimon zendt geen veldwerkers uit naar Bangladesh. Het landverleent geen visum voor langere periodes. Samaritan Children'sHome roept echter mensen op om voor een korte periode (2 – 6maanden) vrijwilligerswerk te verrichten. Als je bijvoorbeeld eenmedische, onderwijskundige, sociaalpedagogische of technische(werktuigbouwkundige/ elektrotechnische) achtergrond hebtben je hier bijzonder welkom.

Zuid-AfrikaOp het project “Goeie Hoop” wordt met Nederlandsekortverbanders gewerkt. Vooral mensen met een medische ofsociaal-pedagogische achtergrond zijn van harte welkomvoor een periode van bijv. 6 maanden. Aanmeldingenhiervoor via de fam. Born, via www.goeiehoop.nl. In de opstartfase van het project is ook sterke behoefte aan“mankracht” voor de bouw van het tehuis en voor deinrichting van het terrein.

Wat doet Kimon voor je?Heb je hart voor (zending onder) kinderen, en wil jebuitenlandervaring opdoen? Kun je zelf in de onkosten voorreis en verblijf voorzien? Dan willen we graag de mogelijkheden met je bekijken. Voorje vertrek vindt een kennismakingsgesprek plaats, en bijterugkeer een evaluatiegesprek. De stichting kan je ookadviseren rondom reis, visa, etc. Kijk op onze website voor verdere informatie envoorwaarden: www.kimon.nl, “Meehelpen”. Hier kun je jeook aanmelden. Voor contact:G. H. Fikse, coördinator stages en werkvakanties, tel. 035-6981918 of ghfikse@solcon.nlC. Moerman, directeur, cmoerman@kimon.nl

De handen uit de mouwen

7

Alzério is tegen de dertig en studeert wiskunde aan deuniversiteit, maar zijn redenatie klonk me niet echt logisch inde oren.Onlangs hebben we het op de scholen óók over testen gehad.Zelf ben ik twee keer een Aidstest wezen doen om te wetenhoe het werkt en hoe het voelt. Nu, m’n hart klopte toch weleen beetje in m’n keel tijdens de vijf minuten wachten op deuitslag.De meeste klassen waaraan we lesgeven zitten propvol enregelmatig stoot ik dan ook per ongeluk tegen een leerling ofdiens bank aan. Dit bracht me op een idee. We riepen tweeleerlingen van de achterste banken naar voren. Eén van henwerd geblinddoekt, de ander niet. We deden vervolgens net ofde klas veranderd was in een mijnenveld. Een Mozambikaanweet maar al te goed wat mijnen zijn, want dagelijks kom je zetegen die een arm of een been zijn kwijtgeraakt door een mijn.De leerlingen die in hun banken zaten, veranderdenzogenaamd in een mijn. De twee leerlingen moestenteruglopen naar hun plaats en mochten onderweg nergenstegen aanstoten want dan was het alsof er een mijn ontplofte.U ziet de taferelen al voor u! Zeker van de geblinddoekteleerling die botsend en stotend op de verkeerde plekuitkwam…De toepassing: iemand die met Aids besmet is enzich heeft laten testen, wéét waar ‘de mijnen’ liggen, hij zíet zeen kan ze zo vermijden. Door het in acht nemen vangezondheidsadviezen en het gebruik van medicatie weet hijvaak de kwaliteit van z’n leven te verbeteren. De ander, dieóók met Aids besmet is maar zich níet heeft laten testen, is alsde blinde. Hij loopt veel meer gevaar op risicovol gedrag.

Rattenpiepersen Mozambikkels

Vanuit MozambiqueLéonie Dieleman

Hoeveel geiten, kippen, varkens, eenden enkoeien ik had, vroeg hij. Deze maand is er een volkstelling gehoudenin Mozambique en echt íedereen is thuisbezocht. Of je op houtskool kookte, metbrandhout of op gas, wilde hij weten. Of je jegaat wassen in de rivier of niet en ook degrootte van je veestapel werd dus genoteerd.

Driehoog hier in Beira heb ik geen geknor, geblaat, geloei ofgetok, dus ik antwoordde ontkennend. De enige viervoetersdie ik hier gehad heb waren de leden van een 19-man sterkrattenteam, maar dáár werd niet naar gevraagd. Gelukkig benik nu alweer heel wat maanden ‘rattenvrij’, mede dankzij derattenpieper die hier is geïnstalleerd en die voor de ratonverdraaglijk hoge tonen uitzendt.In Lamego, waar ik af en toe heenga voor taalstudie, kreeg ikechter als tussendoortje tot m’n grote schrik geróósterde rataangeboden. Ik grúwde, en alleen al de aanblik van degeroosterde lijfjes bezorgde me kippenvel. Op de markt zijn zete koop in bundeltjes van 5 of 6 stuks en ze liggen naast degedroogde vis en de tomaten…

MijnenveldEen paar weken geleden sprak ik één van de overbuurmannen,Alzério. Z’n vrouw Antonia heeft Aids in een vergevorderdstadium. Ik vroeg hem of hij óók voor een Aidstest wasgeweest. “Nee”, was het antwoord en hij vervolgde: “Ik hebhet idee dat je je eigen dood versnelt wanneer je dat doet.”

8

GummetjesDeze week hebben we ons lessenpakket afgerond en onder destudenten hebben we een onderzoek gedaan. Er was ookruimte voor het geven van commentaar op de lessen. Zoals ikvan de aanblik van de ratten kippenvel kreeg, zo kreeg ik hetóók van het lezen van de commentaren. Het was wel eenànder soort kippenvel. Leerlingen schreven: “Ik heb geleerdm’n lichaam op waarde te schatten”. “Dingen die ik deed, doeik nu niet meer”. “De adviezen die jullie gaven, geef ik thuisweer door aan m’n broertjes”. “Als ik jullie lessen niet hadbijgewoond, had ik HIV opgelopen”. “Jullie moeten deze

lessen ook in de bush geven”. “Ik snapte nooit iets vanseksualiteit maar nu wel”. “Ik weet nu dat vrouwen ook vanwaarde zijn”. “Ik heb geleerd me te beheersen”. Eerlijk gezegdwas ik er beduusd van en het laat me zien hoe groot debehoefte is aan dit soort lessen. Inmiddels ben ik wezen pratenmet een directeur van een school in de bush om te kijken of ikhet volgende schooljaar ook daar het lessenprogramma aankan bieden. Tijdens de laatste les hebben we gummetjesuitgedeeld aan de leerlingen…Soms kun je in de ene taal eenschitterende woordspeling maken die in een andere taal nietzo treffend uit de verf komt. Het Portugees leent er zichuitstekend voor om dat wat je met een gummetje doet door te

trekken naar andere missers, uitglijders, fouten die zich nietaltijd even makkelijk laten uitvlakken. Denk dus ná voor je eenbeslissing neemt…Na al het lesgeven was het tijd om te zingen en daarvoorgeen betere plek dan Afrika! Er was een heus korenfestivalgeorganiseerd vanwege het 100-jarig bestaan van de stadBeira. Als enige niet-Mozambikaan deed ik mee, en mensen,wat heb ik ervan genoten om samen met al die Mozambikkelste zingen. Kon u het maar horen, we zonden net als derattenpieper hoge tonen uit maar gezien de reacties lagendeze wèl aangenaam in het gehoor!

Ik heb geleerd m’n lichaamop waarde te schatten

9

Goeie Hoop, Zuid-AfrikaErwin Born

Hulp van veren van dichtbij

10

In augustus heeft de overdracht van de grondplaatsgevonden. Kimon is nu officieel eigenaar van eengeschikte bouwlocatie. We zijn dankbaar dat deze belangrijkevooruitgang gerealiseerd is.De regel van de gemeente is o.a. dat er een groot gebouwop mag, dus niet allemaal kleine huisjes. De voorlopigeplattegrond van het gebouw is door dhr. Mastenbroekuitgewerkt. Hij woont al meer dan 40 jaar in Zuid-Afrika enhad aangeboden het tekenwerk te willen uitvoeren.

In de afgelopen periode hebben we projecten kunnenbezoeken en gesprekken gehad met andere Zuid-Afrikaanseprojectleiders. Op basis van ervaringen van andere projectenen overheidsbeleid hebben we gekozen voor huisjes of unitsmet zes kinderen en zorgmoeders.Uitgangspunt voor het te bouwen Home Care Centre zijn vierunits met bijbehorende ruimtes. Elke unit biedt ruimte aanzes kinderen met een zorgmoeder. Om een gezinssfeer tecreëren is de basis een gezin met zes kinderen. In de unitwordt gegeten, geslapen, gesproken met elkaar. Daarnaastzijn er algemene ruimtes zoals pre-school, recreatie enkeuken/wasruimte.

Voordat het zover is zijn nog veel giften nodig. We hopen datmet Gods hulp in 2008 begonnen kan worden met de bouw.Helpt u mee door te bidden en een gift te geven? Het is de bedoeling een deel door een plaatselijke aannemerte laten bouwen en een deel door vrijwilligers.

RegistratieAfrika zou Afrika niet zijn als er geen vertragingen enwijzigingen zouden zijn. In een eerder bericht schreven wedat we alles officieel en volgens de regels willen latenverlopen. We hebben goede contacten met Child Welfare. Zijvormen als het ware de brug naar de landelijke overheid. Omdat wij uit het buitenland komen en dergelijke projectenniet veel voorkomen is het voor hen een moeilijke en niettransparante situatie. Het opzetten van een kleinschalig project tot zes kinderenzou geen enkel probleem zijn. Omdat er geen duidelijke

Hier in de Westkaap Zuid-Afrika is de winterbijna voorbij. De voorjaarsbloemen staanvolop in bloei. Volgens de plaatselijke bewo-ners was het de laatste 10 jaar niet zo regen-achtig geweest. Voor ons als Nederlandersvoelde het als voorjaarsweer. Door de regenis alles prachtig groen.

regels zijn we overgeleverd aan mondelinge toezeggingenvan deskundigen. Steeds weer klonk dat het geen probleemis kleinschalig te starten. Enkele weken geleden heeft deoverheid ons echter duidelijk gemaakt dat dit niet mogelijk is.We zullen eerst geregistreerd moeten zijn, zoals ook voor hetgrotere project. Deze registratie houdt meer in dan hetinvullen van een formulier. Externe plaatselijke deskundigheidis hierbij onmisbaar. Gelukkig hebben we hulp vanbetrouwbare Zuid-Afrikanen die ons op vrijwillige basishelpen. Wij zijn blij dat op lokaal niveau veel mensen positiefen welwillend tegenover onze plannen staan.

VrijwilligstersOnze Nederlandse vrijwilligsters Maria en Mirjam zijn op hetmoment van schrijven een week in Zuid-Afrika. Berdine enTrijntje komen 20 september.Maria en Mirjam zijn inmiddels aan het ‘werk’ in de Sir LowryPass school. Van de directeur van de school hebben wetoestemming gekregen om na schooltijd activiteiten teorganiseren. De eerste activiteiten hebben inmiddelsplaatsgevonden. We proberen de kinderen op een creatievemanier bezig te houden en vooral te betrekken bij GodsWoord. Ook helpen zij op een kinderproject in Nomzamo,een zwarte krottenwijk. Hier wonen 27 verwaarloosde,gehandicapte en zieke kinderen. Op deze manier kunnen we in de zwarte en gekleurdegemeenschap hulp bieden en ervaring opdoen voordat deeerste kinderen komen. Op onze website en in een volgendnummer kunt u verder kennis met hen maken. Inmiddels is het huurhuis grotendeels ingericht. Het wasoverweldigend hoeveel er binnen is gekomen via acties engiften voor het aanschaffen van meubels, kleertjes, serviese.d. We hopen dat u ons verder wilt steunen zodat wespoedig kunnen gaan bouwen.

Een hartelijke groet uit Zuid-Afrika.Erwin en Ida Born

Deuren gaan dichten vensters open

Goeie Hoop, Zuid-AfrikaIda Born

11

Sinds twee maanden heb ik mijn eigen klasjes. In totaal drie.Ik heb besloten dat zes klassen teveel zijn op één ochtend.Nu kan ik veel dieper op de stof ingaan. En dit werpt nu alvruchten af. De kinderen gaan steeds meer geselsen (praten)over moeilijke onderwerpen. En dan gaat het om zaken alszelfmoord, zelfverwonding, doodstraf (op overspel enverkrachting van een kind staat de doodstraf in dekrottenwijken; de politie wordt hier niet in gemengd!), aidsbij kinderen op school en de angst om zelf besmet te raken,straatkinderen die “in mekaar krimpen van honger en kou endoodgaan op straat”, kinderen die vingers afhakken omaandacht te krijgen, vingers die afgehakt worden bij stelen,familie die in de “tronk” (gevangenis) zit, “tik”verslaving(soort drugs), enz. Ik ben erg dankbaar dat ze mij zijn gaanvertrouwen en dat er openheid is gekomen om de kinderenhierin te begeleiden. Het valt me gelukkig niet zwaar. Devreugde om wat ik zie veranderen in de kinderen is veelgroter. Neem nu Chesman, een jongetje dat acht maanden

geleden nog zonder enige emotie op zijn gezicht in de klaszat. Ik had nog nooit van mijn leven zulke doffe ogen gezien.Niets, maar dan ook niets haalde hem uit deze toestand.Volgens zijn juf kon zij noch zijn moeder enig contact methem krijgen. Het was en is een jongetje van veel gebed voormij en Erwin. En kijk nu…!! Na een half jaar zag ik ietsveranderen in hem. Er kwam licht in zijn ogen en mijn gebedwerd vuriger; voor God is immers niets onmogelijk! Datgeloofde ik vast. De verandering zette door. Hij ging om zichheen kijken, klapte eens in zijn handen bij een lied en ging

zelfs een paar woordjes meezingen. Maar vanochtend kwamde grootste verrassing. Bij het verlaten van de klas werdenMaria, Mirjam en ik bedolven onder heerlijke drukkies(omhelzingen). Opeens maakte Chesman zich los van degroep en kwam me een innig drukkie geven. Ik wist niet watme overkwam, heb hem later apart genomen en mijn liefdevoor hem laten blijken. Zijn oogjes glommen! Een van dewonderen die om ons heen gebeuren.

Hollandse tanniesHet is fijn dat Goeie Hoop nu “handen en voeten” heeftgekregen in de vorm van vrijwilligers. Ze kunnen aan hetwerk bij “Mama Lumka” in de krottenwijk Nomzamo. Zijvangt vooral gehandicapte kinderen op in haar eigen huis.Ook heeft zij drie huisjes waar pleegmoeders elk ongeveer zes(aids)kinderen opvangen. Er is geen verpleegster aanwezig inhaar opvang en ze is erg blij met onze ervaren vrijwilligers.Ook mogen wij op de krottenwijkschool in Sir Lowry PassVillage na schooltijd activiteiten organiseren. We doen ditvoor de hoogste klassen (13 en 14 jaar). Deze kinderenhebben het enorm zwaar en laten steeds aan mij blijken les tewillen van Hollandse tannies.Verder mogen onze vrijwilligers gaan assisteren in heteenvoudige gezondheidscentrum in deze community.

Nieuwe inzichtenErwin en ik hebben het hier best wel eens zwaar. Het is geengemakkelijk land om iets op te zetten. Maar als we kijken hoede Heere ons zegent, hoe wonderlijk er contacten ontstaan,dan mogen we door alle moeite heen blijven vertrouwen oponze hemelse Vader. Hij heeft een plan met ons en met dekinderen in nood. Dat merken we heel duidelijk. Deuren gaandicht en vensters worden geopend. Eerdere ideeën maken

Wat een vreugde vanochtend op school toenopnieuw twee tannies uit Nederland versche-nen: Maria en Mirjam. Ditmaal voor eenhéééle lange tijd. Wel een jaar! En dan ooknog een tannie met een echte (niet zelfge-maakte), glanzend zwarte gitaar. Wat eenopwinding in die donkere oogjes.

Een innig drukkie van Chesman

plaats voor nieuwe inzichten. Steeds keert de vraag terug:wat wil de overheid en wat is het beste voor de kinderen.Hierbij speelt de cultuur een grote rol. Het kost moeite omons projectplan steeds maar weer aan te passen, maar dat isniet erg. Het belangrijkste is dat we kinderen op de juistemanier kunnen gaan helpen. In dit land is dat buitengewooncomplex. Gelukkig hebben we een machtige God en Hij laatsteeds voelen dat Hij met ons is.Blijven jullie mee bidden en danken?

In verbondenheid,Ida, Erwin en de kinderen

Wek ’n onrus in my, Heere,’n verlange om dit saam met U op die groterlewensee te waag.Want daar sal ek in die storms leerhoe groot u mag werklik is.

O, Heere my God,verskuif die horison van my hoop,gee my moed, liefde en geloofom met U aan die stuurvreesloos die toekoms in te vaar.

12

13

Deze steun is zeker niet uitgebleven. Ook is het aantal lezersvan ons magazine inmiddels toegenomen tot ruim 4600.Hiervoor zijn wij dankbaar. Een structurele toename van deinkomsten is noodzakelijk om (uitbreiding van) de projectente kunnen bekostigen. Mag ik u/jou oproepen als‘ambassadeur’ van Kimon op te treden. Je kunt denken aanhet organiseren van een Kimonproject op school of eenthema-avond op de jeugdvereniging. Graag staan we jeterzijde met het nodige materiaal. Natuurlijk is er altijd demogelijkheid om ons uit te nodigen voor een boeiendepresentatie. En – kijk eens rond in de kennissenkring. Dit jaarnog 5000 lezers; dat moet toch lukken?

Guinee-BissauGerda en Marianne zijn momenteel op Nederlandse bodem.We hebben gezamenlijk het afgelopen jaar geëvalueerd.Gerda en Marianne verzetten veel werk. Vooral voor hetmedische werk (voorlichting en training) is uitbreiding vanhet team zeer gewenst. Weeskinderen en gehandicapte kinderen krijgen inontwikkelingslanden niet de aandacht die noodzakelijk is enworden letterlijk aan hun lot overgelaten. Kimon ziet het alshaar taak om ook in dit opzicht hulp te bieden. Weonderzoeken de mogelijkheden om in de regio waar onsteam werkzaam is een opvanghuis voor deze kinderen terealiseren. Daar zullen ook weer nieuwe mensen voor nodigzijn. Wij hopen en bidden dat wij zo binnenkort ookdienstbaar kunnen zijn aan de meest kwetsbare kinderen vandit straatarme land. Bij een zo sterke uitbreiding van het team wordt steedssterker de behoefte gevoeld aan een coördinerend echtpaar.Zie de oproep in dit blad!

Zuid-AfrikaEr is inmiddels een kavel gekocht voor het project GoeieHoop. De voorbereidingen voor de bouw van het Home CareCentre zijn in volle gang. De begrote bouwkosten bedragenruim € 100.000, een bedrag dat na de aankoop van de

grond niet meer voorhanden is! Toch hopen we in 2008“onderdak” te zijn. Helpt u mee, door gebed, gaven, ofgewoon… door de handen uit de mouwen te steken!

KongoIn het juninummer van 2004 (te downloaden van onzewebsite: archief - magazines) is een interview opgenomenmet de Kongolese predikant Paku: Van straatkind totpredikant. Het was diens grote wens om hulp te bieden aanstraatkinderen in “zijn” stad, Kinshasa. Helaas gingen er voorons destijds geen deuren open. Recent zijn we opnieuw ingesprek geraakt en willen we samen de nieuwemogelijkheden verkennen. Een geschikte accommodatie isreeds voorhanden. Wie gaat straks de roep volgen om hetEvangelie te brengen temidden van de duizenden kinderendie door de straten van Kinshasa zwerven?

Nieuwe benoemingenTer uitbreiding van het team in Guinee-Bissau is benoemd:Dineke Stam (Nieuw-Lekkerland). Zij is momenteel alsverpleegkundige werkzaam in het Albert SchweitzerZiekenhuis.Gonnie Maasse uit Gouda is benoemd als veldwerker voorHongarije. Ze heeft daar in een instelling voor gehandicaptenal enige ervaring opgedaan. Gonnie werkt bij Siloah en istevens bezig met de opleiding SPW.Beide benoemingen zijn uiteraard onder voorbehoud van eensuccesvol af te ronden voortraject en het werven van debenodigde fondsen. Naar verwachting kunnen zij dan medio2008 worden uitgezonden.

VrijwilligerswerkSteeds vaker krijgen we verzoeken van (jonge) mensen omvoor kortere of langere tijd ervaring op te doen op een vanonze werkvelden, hetzij als stagiair of kortverbander. Ditvereist van ons de nodige bezinning: wat hebben we elkaar tebieden? In principe zijn we bereid de mogelijkheden teonderzoeken, waarbij de voortgang van het veldwerk geenhinder mag ondervinden.

Kimon is volop ‘in beweging’ zoals u leest. Dat vergt veel vanonze organisatie. Het was dan ook geen overbodige luxe datKees Moerman, voormalig voorzitter, per 1 april jl. parttime indienst trad als directeur. Hopelijk kan deze deeltijdfunctieworden uitgebreid. Want dit werk móet, en het moet goed,daar bent ook u toch van overtuigd? “Maar wanneer gij een maaltijd zult houden, zo nood armen,verminkten, kreupelen, blinden. En gij zult zalig zijn, omdatzij niet hebben, om u te vergelden.” (Lukas 14)

Een hartelijke groet,William Stout

Stand van ZakenWilliam Stout, secretaris

In beweging

In het eerste nummer van 2007 gaf ik ondermeer deze doelstellingen aan: ontwikkelingvan het aidswezenproject in Zuid-Afrika;verdere uitbouw van het project in Guinee-Bissau; ontwikkeling van het project in Zam-bia. Daarbij merkte ik op dat deze doelstel-lingen alleen gerealiseerd konden worden bijuw en jouw blijvende (financiële) steun.

Anna en Namissan hebben gaasjes en verband nodig om hunwonden te kunnen verzorgen. Beiden zijn ze geopereerd en

misschien moeten ze weer geopereerd worden. Daaromlaten we voor hen ook wat melk, suiker en brinta achter,zodat ze elke dag in ieder geval twee keer te eten hebben (Indeze tijd eet iedereen die geen zwaar werk te doen heeft,

één keer.)De jongens met epilepsie hebben ook hun medicijnen voortwee maanden nodig. Die medicijnen waren bij mij op, dusmoest ik naar Bissau. Nu moet ik ze alleen nog even in Titi-de-Bas en Brambanda brengen. En verder de ‘standaard’klanten met hoge bloeddruk, rugpijn of steeds terugkerendebuikpijn. De meesten komen nog even langs om watmedicijnen in te slaan. Het geeft best wel een drukte.

De gezondheidswerkers moeten geïnformeerd worden dat zemedicijnen en eerstehulpmaterialen bij mij kunnen halen, alsze zelf niet voldoende meer in huis hebben voor tweemaanden. Er zijn al enkele gezondheidswerkers langsgeweest, anderen wachten tot het laatste moment.Dan is er nog een dag over medicijnen uit de natuur, waar ikmet tia Sida, Johannes en een gezondheidswerker heen hoopte gaan. Vier jaar geleden ben ik daar ook geweest, maartoen waren we hier nog maar pas. Ik kende toen bijna noggeen planten en mijn Creolo was ook nog erg gebrekkig. Hetis goed om de medicijnen uit de natuur te kennen, wantvoor sommige ziekten zijn geen medicijnen en soms zijn demedicijnen op. En dan nog de vergaderingen in de kerken, zodat ook hetzondagsschoolwerk en de bijbelstudies hopelijk voortgangmogen hebben. Roosters maken, bespreken wie hetbijbelverhaal of de bijbelstudie voorbereidt, etc. Kaarsenkopen zodat men ’s avonds dienst kan houden. Hier en daarnog iemand van een Bijbel voorzien.

Ceremoniën Tussen dit alles door nog twee begrafenissen binnen éénweek. In Vininge was een oudere man overleden, die tweejaar geleden in onze kerk gedoopt is (zie het artikel vanMarianne). De dominee heeft een korte toespraak mogenhouden bij de begrafenis. Daar hebben we het voor die tijdmet deze christen en zijn familie over gehad. De familie heeftwel de gebruikelijke ceremoniën gedaan, maar dat is hunverantwoordelijkheid.In Enxude is een oudere vrouw overleden die ook al een hele

Vanuit Guinee-BissauGerda Klaver

Eigenlijk kunnen we niet weg

Nog even dit, nog even dat… We zitten netvoor ons verlof en het is een waar geregel.Liefst wil je natuurlijk niets vergeten en alleszo goed mogelijk achterlaten. Zoals…

In deze tijd eet iedereen die geenzwaar werk te doen heeft, één keer

poos ziek was. Daar kwam ik niet zo vaak. Ook wist ik nietgoed welke medicijnen ze nodig had, maar ze brachten haarniet naar het ziekenhuis voor onderzoek. Ik was de dagervoor nog bij haar geweest en had iets gewijzigd in demedicijnen. De volgende ochtend vroeg is ze overleden, dus

’s middags kon ik op de begrafenis de groeten gaan doen(het begrip condoleren kennen ze niet).

Hartelijke groeten,Gerda Klaver

Wilt u met ons danken voor:- de fijne tijd die we mochten hebben met de jongeren

van de werkvakantie, en voor het vele werk dat zeverzet hebben.

- de fijne cursus die we mochten geven aanzondagsschoolleiders.

- de kracht die de Heere ons deze tijd gegeven heeftom ons werk te doen.

Wilt u met ons bidden voor:- Anna (botontsteking) en Namissan (bottuberculose).

Beide meisjes zijn geopereerd en moeten misschienweer geopereerd worden.

- de voortgang van de zondagsschool en bijbelstudies,ook als wij er niet zijn.

- de moeilijke tijd die eraan komt voor de mensen,omdat de rijst en het geld op is (de rijstoogst is pas indecember.)

15

Nadat we de dag ervoor aangekomen waren in de hoofdstadBissau, gingen we op weg naar het dorpje Foia, waar Gerdaen Marianne wonen. Tijdens de anderhalf uur durendekanotocht hadden we tijd om de eerste ervaringen teverwerken. En dat waren er nog al wat: Langs de douane met de woorden ‘no visitas missionarias’,een term die wonderen deed; Een belaging door een ‘politieagent’ die wel een oogje hadop het fototoestel van Jaap;De stad Bissau die voorbij kwam razen in de taxirit op openvrachtwagen;(De meiden) Lokale kleding en het bemachtigen daarvan opde chaotische markt;(De jongens) Sightseeing Bissau en handelen bij de haven;Na de kanotocht hebben we tijdens ons bezoek van drieweken nog veel meer ervaringen opgedaan. Een aantaldaarvan willen we met u delen…

Gewoon opeten“Wat zit er eigenlijk in deze soep, of beter gezegd, wat komter nu uit?” Een uitgekookte, grijze vissenkop ter grootte vaneen vuist, waarvan de inhoud in de soep achtergebleven is,wordt door Gerda met een grote grijns eruit gevist. “Je vindthet niet lekker omdat je weet wat het is, maar het heefteigenlijk helemaal geen aparte smaak - dus gewoon opeten!”,

is het motto van Gerda. Dorine vond de soep heerlijk, maarhad er nog meer van genoten als ze niet wist wat er in zat,zei ze na het eten van de ‘vissenkoppensoep’. “Een gazelle!” Iedereen stormt de keuken uit, weg van hettoch al koude eten. Marianne rent de weg op en stuurt dehonden achter de gazelle aan, die al lang weg is. In de vertezien we nog de ranke gazelle het bos in duiken. En weg is hij.De volgende dag kwam er nog één langs. Deze was inmootjes gehakt en lag ’s middags lekker op ons bord.“Stoppen!” De auto remt en uit de achterklep springen Ana,Ñelen en Isabel. Even later komen ze terug met ontzettendzure balletjes. Op de balletjes, die folia (een vrucht die aaneen klimplant groeit) worden genoemd, kun je heerlijksmakken. Toch lekker, zo’n zure onderbreking onderwegnaar catechisatie. De geluiden zijn dan ook niet van de lucht.

Drie weken hebben we kunnen genieten van de culinairegewoonten van Guinee-Bissau. Iedereen kon zeggen:‘coscos’ (ik zit lekker vol). Behalve Cors, die rijst nog steedsniet kan waarderen. Deze voorvallen laten zien dat men in Guinee-Bissau dicht bijde natuur leeft. Er wordt gegeten wat op dat moment in denatuur voor handen is. Dat betekent dus ook dat sommigemensen niets of weinig eten, doordat bijvoorbeeld een oogstmislukt is. Veel mensen eten maar één keer per dag.

In de kerk“Muskito, muskito!” Zwarte kinderhanden plukken en slaanin de kerk op je lijf om de vele muskieten, die ‘s avondstevoorschijn komen, dood te maken. Wij zijn nogbevoordeeld met lange kleren en Deet, dat je beschermttegen de vele muggen. De kinderen hadden geen

Werkvakantie in Guinee-BissauRianne Cromwijk e.a.

Wow... Guinee-Bissau

16

30 negers, 8 verbaasde en verdwaasde blan-ken, 2 blanke negers, veel bagage, varkens,kippen en een hond in 1 hotsende en klotsen-de kano.

bescherming, dus bleven ze zichzelf slaan.Hard klappend zingen de kinderen het ene lied na hetandere. Al snel kunnen wij enthousiast meedoen. Hier endaar aan de muur een kaars geplakt om zo elkaar toch tekunnen zien en uit de bijbel te kunnen lezen. Is devoorganger niet op komen dagen? Dan gaat er toch iemandanders voor! Al snel staat er een jongen van 14 vooraan, diede kinderen een verhaal vertelt. Rammelende enkelbanden,schorre en jubelende stemmen, stampende voeten en heenen weer wiegende bewegingen, daar komt het koor van dekerk aan! Enthousiast zingen zij hun liederen en daarnamoeten de Branco’s naar voren. Helaas geen enkelbanden,wél een gitaar! En voor de zoveelste keer draaien ook wij onsrepertoire af: “Sing Halleluja to the Lord”, “Heer Udoorgrondt en kent mij”, “Heer ik kom tot U”, “Jezus roeptalle kleine kinderen”, enzovoorts.

Aan het werkChloroquine, paracetamol en vitamine! Het recept dat zo’nbeetje 50 keer per dag opgedreund wordt. Gerda zit ingesprek met een omi Garandi (een oudere vrouw), die metveel gebaren duidelijk maakt hoe beroerd zij zich wel nietvoelt. Malaria is de diagnose. Om de beurt helpen we in hetkliniekje met het uitdelen van de medicijnen. Pillen wordenin een zakje gestopt, knoop erin, en klaar. De volgende aande beurt.

Schilderen maar! Een wastobbe vol met verf, vijf gebouwen,veel kinderen en wij. Op het moment dat je een kwastneerlegt is hij weg en wordt er enthousiast mee verdergeschilderd. Niet alleen de kwasten en rollers raken demuren, veel kinderhanden en hoofden maken de muren gelijkweer vies. Het is dus belangrijk dat er snel een laag verniswordt aangebracht, waardoor de huizen er als nieuw uit zien.

No bai…. we gaan weer. De dag voor ons vertrek uit Foiageven we een afscheidsfeest. Dorine en Elseline hebbenstapels pannenkoeken gebakken die in een rap tempoverdwijnen. Ballonnen blazen is al een feest op zich, maarkruiwagenrace, springtouwen, kleuren en zingen zorgenervoor dat het alleen maar gezelliger wordt! Toch moetenveel mensen onder het feest denken aan het naderendeafscheid. Alangateh, een man die veel doet voor de kerk, heeft onsnog een aandenken gegeven. Veel kon hij ons niet geven,omdat de plaatselijke bevolking nu eenmaal weinig tebesteden heeft. Toch had hij een geweldig cadeau voor onsgemaakt, wat veel tijd heeft gekost. Dat was dus de redendat hij ons de laatste dagen niet kon helpen! Hij was drukbezig geweest met het beschilderen van T-shirts, waarmee hijde volgende tekst aan ons meegegeven heeft: ‘Deus comabos pa bo ya nda na si pe’ (1 Petrus 2 : 21) - ‘Want hiertoezijt gij geroepen… opdat gij Zijn voetstappen zou navolgen.’

17

Agenda

- 9 oktober: presentatie Herv. Geref. Vrouwen Contact, Katwijk (ZH), door Léonie Dieleman.- 10 oktober, ochtend: presentatie voor de vrouwenclub in Maasdijk, door Léonie Dieleman. Aanvang 9.30- 10 oktober, avond: presentatie voor de Kinderclub in Tholen, door Marianne van Helden.- 11 oktober: presentatie gemeenteavond in Nieuw-Lekkerland, door Gerda Klaver.- 19 oktober: presentatie gemeenteavond HHK Genemuiden, door Gerda Klaver.

• 10 november: zang- en orgelavond in deNieuwe Kerk te Ermelo met m.m.v. Chr. UrkerVisserskoor Crescendo, ten behoeve van hetwerk van Anneke van Asselt. Spreker KeesMoerman.

• 15 november: presentatie voor de vrouwen-vereniging van de HHK Zwartebroek-Ter Schuur.

• 15 december: zangavond in Meerkerk in deNed. Herv. Kerk, aanvang 20.00 m.m.v. "VoxHumana" uit Krimpen a/d IJssel en kinderkoor.22 december: Leerdam, aanvang 19.30,gezamenlijke koren uit Leerdam en omstreken.

• 31 november en 1 december zijn we aanwezigmet een stand op het Aidscongres van deSGP- jongeren. Plaats: Jacobus FruytierScholengemeenschap in Apeldoorn.

zaterdagmiddag 3 november 2007:

Kinderen zingen voor Kimon

• Martin Mans en Noortje vanMiddelkoop verzorgen de begeleidingop orgel, piano en panfluit.

• Willemijn uit Urk zingt, ook samen metalle kinderen.

Het concert begint om 3 uur ‘s middags.De toegangsprijs is voor volwassenen € 6,- en voor kinderen t/m 15 jaar € 2,-

Kom allemaal en geniet van dezebijzondere middag vol zang en muziek!

Kimon in actie

Naar Buiten 2007Van 1 t/m 4 augustuswas Kimon met eenstand vertegenwoordigdop de beurs Naar Buitenin Barneveld. We zienterug op een geslaagdevenement. Veel kinderen leverdenhun kleurplaat in oflieten een ballon op. Deprijswinnaars staan op de website! Elke dag was er ook eenzendingsverhaal in de grote muziektent. We konden meerdan 300 nieuwe discipel-lezers noteren! Ook de vertel- enmuziek CD, die voor het eerst te koop was, vond gretigaftrek. Alle bezoekers, klein en groot, hartelijk dank.

Presentatie Vertel- en muziek CDVrijdagavond 21 september jl. vond in de Oostkerk teMiddelburg de presentatie van de vertel- en muziek CDplaats. Vier Walcherse kinderkoren en het Chr.Ensemble Musici Giovani o.l.v. Joop de Visser zorgdenvoor de muzikale invulling, Gerda Klaver vertelde dekinderen over haar werk in Guinee-Bissau. NamensKimon mocht Gerda de "eerste" CD in ontvangst

nemen. Ook vanaf deze plaats willen we onze hartelijke dankuitspreken aan Joop de Visser en de heren Frinsel (senior en junior)voor hun belangeloze medewerking aan dit prachtige product. Deunieke 3-CD box heeft inmiddels al zijn weg naar honderdengezinnen gevonden. Ook u kunt deze CD nog bestellen en hetwerk onder kinderen in Guinee-Bissau steunen. Maar wees er snelbij, de (eenmalige!) oplage zal naar verwachting snel zijnuitverkocht. Zie de advertentie op de achterkant, of kijk op onzewebsite.

18

FinancieelArie Steehouwer

GiftenverantwoordingIn het 2e kwartaal van 2007 heeft Kimon voor € 36.723,69 aan giften ontvangen. De specificatie hiervan is als volgt: €

-Ontvangen giften van particulieren en bedrijven (algemeen): 13.059,00-Giften en collecten van kerken, scholen en verenigingen: 2.674,92

Diakonie Hersteld Herv. Gem. Sirjansland € 125; Diakonie Herv. Gem. Wilnis € 423,90;

Diakonie Hersteld Herv. Gem. Veenendaal € 200; Hersteld Herv. Gem. Heusden € 200;

Herv. Pastoraatsgemeente Lelystad € 317,20; Diakonie Herv. Gem. Zuilichem € 250;

Diakonie Hersteld Herv. Gem. Elspeet van afsluitavond verenigingen € 398,82; Ned. Herv.

Gem. Harkema € 10; Diakonie Ger. Gem. Vlissingen € 150; Diakonie Ger. Gem. Aagtekerke

€ 250; Diakonie Herv. Gem. Sint-Anthoniepolder € 50; Diakonie Hersteld Herv. Gem.

Achterberg € 300

-Giften en akties: 2.250,00Johannes Calvijnschool Sliedrecht (zendingsgeld) € 600; Stichting Fonds v.d. Heuvel € 400;

Collecte uitvoering kinderkoor Zanglust Barneveld € 250; Stichting Fam. Snel Fonds € 1.000

-Giften en akties voor Zuid-Afrika: 8.383,25Particulieren € 947,50; incasso’s particulieren € 1.490; Diakonie Hersteld Herv. Gem. Lunte-

ren € 1.309,70; zending Ned. Geref. Kerk en Chr. Geref. Kerk Lelystad € 1.000; Diakonie Ned.

Herv. Gem. Nijkerk € 1.093,65; basisschool Sjofar Apeldoorn € 100; Gemengd Koor De Bet-

helzangers Lelystad € 40; Actie kinderclub Daniël Ridderkerk-Oostendam € 1.782,20; Diako-

nie Herv. Gem. Ridderkerk-Oostendam (stimulering diakonaal bewustzijn, aanvulling aktie)

€ 250; diverse giften actie Nijkerk € 125; fam. Hoogenboezem verkoop Babyborn kleertjes

€ 45,20; Hoveniersbedrijf J.A. Munter v.o.f. € 200

-Giften en akties voor Guinee-Bissau: 1.175,00Giften van particulieren Guinee-Bissau € 897,50; incasso’s van particulieren € 277,50;

-Giften en akties voor Bangladesh: 3.277,00Sponsoring € 2.587; 11 Bangladesh vrouwenaktie voor Shampa Das € 95; particulieren € 595

-Giften en akties voor Zambia: 5.237,50Ger. Gem. in Ned. De Beek-Uddel € 600; presentatie basisschool Wekerom € 600; juwelier

Mieke Doornspijk € 100; Handelsonderneming J. van Essen € 20; particulieren € 957,50;

incasso’s € 2.960

-Dia-avonden, zangavonden en boekjes: 667,02Zangavond Lemele € 534,22; verkoop CD’s € 34,80; verkoop boekjes € 98

Totaal 36.723,69

De inkomsten tot en met juni 2007 zijn uitgekomen op € 80.533,42. Dat is ietsminder dan was begroot (€ 90.000,-- tot en met juni).De bedragen die zijn ontvangen voor het project Goeie Hoop in Zuid-Afrikabedroegen € 17.054 (begroot € 15.000). Voor het project Goeie Hoop is tot enmet juni 2007 (na de betaling van een voorschot van € 30.000 voor aankoop vangrond) een bedrag van per saldo € 86.061 bijeengebracht. Inmiddels is in juli derest van de grond betaald (€ 77.146), zodat de opgebouwde reserve nagenoegbesteed is. De totale kosten voor de bouw worden op € 95.000 geraamd en dereguliere projectkosten lopen inmiddels ook. Voor het project in Zambia is in januari tot en met juni € 13.403 ontvangen,waarvan € 1.890 voor de inmiddels in gebruik genomen terreinauto.Aan algemene giften en giften voor de projecten in Guinee-Bissau, Mozambique enBangladesh is in januari tot en met juni € 50.076 ontvangen. Dat ligt zo’n 16%beneden het niveau van wat was begroot (€ 60.000). Vooral de giften vanparticulieren en bedrijven (€ 28.537) liggen wel boven het niveau van debegroting (€ 28.200), maar die van kerken en scholen liggen deze maanden lager.

We zijn dankbaar voor de giften inhet eerste half jaar. De lichteachterstand ten opzichte van debegroting hopen we in het tweedehalfjaar in te lopen. De groei van deactiviteiten (twee veldwerksters inGuinee Bissau, een gezin in Zuid-Afrika, één veldwerkster in zowelMozambique als Zambia en naar wijhopen binnenkort een tweedeveldwerkster in Zambia) maken eendergelijke giftenstroom ook zeerwenselijk. Graag bevelen we hetwerk dat Kimon wereldwijd magdoen in uw milddadigheid aan.

Hartelijke groeten, Arie Steehouwer

19

20

Leanne en Mariska, naar Bangladesh - een aanrader? Leanne: Absoluut. Een mooie gelegenheid om iets tebetekenen voor je medemens in een ontwikkelingsland.Mariska: Zeker weten!

Willen jullie je eens kort voorstellen? Leanne: Mijn naam is Leanne Koppejan, ik ben 22 jaar enwoon in Hendrik Ido Ambacht. Ik heb de opleiding SociaalPedagogische Hulpverlening gevolgd aan de HogeschoolRotterdam en werk sinds kort als psychosociaal zorgverlenerbij Agathos thuiszorg.Mariska: Ik ben Mariska van Riessen, ik woon in Ede en ben26 jaar. Sinds september heb ik een heel afwisselende baan.Drie dagen per week werk ik als docente Nederlands in hetvoortgezet onderwijs en de andere twee dagen werk ik opeen notariskantoor waar ik eerder fulltime werkte.

Hoe is de gedachte gegroeid om naar Bangladesh tegaan?Leanne: Het leek me altijd mooi om naar het buitenland tegaan om daar vrijwilligerswerk te doen. In maart had ik mijnopleiding afgerond. Het was voor mij op dat moment eenideale gelegenheid om naar Bangladesh te gaan. Mariska: Al langere tijd had ik de wens om eens voor eenpaar maanden naar het buitenland te gaan. Maar als jeeenmaal een baan hebt, komt daar niet zo snel meer wat van.Tot ik in december vorig jaar de oproep in het blad vanKimon zag staan om een paar maanden als vrijwilliger te gaanwerken in het Samaritan Children’s Home. De oproep liet me

niet meer los en ik ben gaan informeren naar demogelijkheden. Eigenlijk is alles toen vanzelf gegaan.

Hoe kwam Kimon op je pad?Leanne: Via de JZE (Jongeren, Zending en Evangelisatie) dagvan de Jeugdbond. Daar was een stand van Kimon en daarheb ik me aangemeld voor het blad van Kimon, dattegenwoordig ‘discipel’ heet. Mariska: Al verschillende jaren lees ik het blad van Kimon.Hoe ik daar ooit aan ben gekomen weet ik niet eens meer.

Hoe heb je Samaritan Home ervaren?Leanne: Het eerste dat mij opviel was de hartelijkheid en degastvrijheid waarmee ze ons onthaalden. Verder heb ik echtveel plezier beleefd aan het contact met de kinderen. Zij zijnweinig aandacht gewend en wanneer je hen dat geeft, zie jesommige kinderen helemaal opfleuren. De kinderen in Samaritan Home zijn erg zelfstandig. Er isweinig leiding. De oudere kinderen letten op de jongerekinderen en voeden elkaar op die manier op. Het is echt ééngrote familie. Daarbij hebben kinderen veel respect voormensen die ouder zijn.Het viel me op dat welke lessen wij ook gaven, ze werdenaltijd gewaardeerd. Kinderen van 12 jaar vonden het leuk om(in onze ogen) eenvoudige knutselwerkjes te doen. Mariska: Het is een oase. Zowel voor de kinderen als voor degasten.

Wat heb je kunnen betekenen voor het project?Leanne: Mariska en ik hebben Engelse les en hand-vaardigheid gegeven. Op deze manier probeerden we dekinderen wat Engelse woorden bij te leren, maar ook gewoonleuke dingen te laten doen. Kinderen krijgen nooithandvaardigheid, dus vinden het geweldig om te kleuren,verven, knippen en plakken. Sommige kinderen hadden nognooit een schaar vastgehouden en durfden in het begin niette knippen. Maar wanneer je hen stimuleerde, kregen ze erzo’n plezier in. Verder hebben we ook ons best gedaan omeen zo leuk mogelijke tijd te hebben met de kinderen. Wehebben elk kind getrakteerd op ijs, waterspelletjes gedaan,cadeautjes uitgedeeld enz. Mariska: Zoals Leanne als zegt, hebben we heel veel leukedingen met de kinderen gedaan. Wat mij op een gegevenmoment opviel is dat je als Nederlander zo graag wat wiltneerzetten in het buitenland. Ik kwam er steeds meer achterdat dat niet echt nodig was in het kinderhuis. Voor de

Bijzondere maandenin Bangladesh

Op 8 juni vertrokken Leanne en Mariska voortwee maanden naar Bangladesh om daarvrijwilligerswerk te gaan doen in het Sama-ritan Children’s Home. Een dubbelinterview.

InterviewKees Moerman

21

kinderen was het al heel belangrijk dat je hen aandacht gafen er voor hen was. Voor mij was dat een belangrijkonderdeel van het 'project'.

Was er sprake van een cultuurschok?Leanne: Op zich viel het wel mee. Dit kwam denk ik ook weldoordat Mariska en ik samen waren. Op die manier kun je afen toe toch nog lekker Nederlands praten. Waar ik wel erg aan moest wennen, was alle insecten. In mijnbed waren erg veel prikkende mieren en die kreeg ik nietuitgeroeid. We konden ook geen zoetigheid bewaren. Wehadden uit Nederland lolly’s voor de kinderen meegenomen,maar die zaten op een gegeven moment ook vol met mieren.Mariska: Niet echt. Ik zal de eerste autorit door Bangladeshniet snel meer vergeten. Toen heb ik wel even gedacht:moeten we hier echt twee maanden wonen? Maar in hetSamaritan Children’s Home voelde ik me meteen thuis. Datkon ook niet anders met zoveel lieve kinderen en zorgzamemensen om je heen.

Vormde de taal geen onoverkomelijk probleem?Leanne: In het begin vond ik het echt lastig om de hele dagEngels te spreken. Maar het ging steeds beter. Wanneer weles gaven was er vrijwel altijd een vertaler die ons Engels naarhet Bangla vertaalde. In de tijd dat wij er waren hebben weook steeds meer Bangla–woordjes geleerd, maar het is weleen ingewikkelde taal. Mariska: Niet echt. We hebben in deze maanden heel veelEngels geleerd en na een tijdje kenden we ook verschillendeBangla woorden. Met elkaar kwamen we er steeds wel weeruit maar soms was het wel vermoeiend. Het was daaromheerlijk dat Leanne en ik met elkaar gewoon onze eigen taalkonden praten. 's Avonds kwam er bij mij geen fatsoenlijkeEngelse zin meer uit.

Welke indruk heeft het land bij je achtergelaten?Leanne: Bangladesh is het dichtstbevolkte land van dewereld. En dat merkte ik. Overal zag ik mensen. Overal zie jeook riksja’s. Sommige mensen hebben wel 3 of 4 mensen ophun riksja, en als je dan door een met water ondergelopenstraat moet fietsen, is dat zwaar. Ongeveer 50 procent van debevolking is werkloos. Er zijn geen sociale voorzieningen. Jeziet daarom veel armoede. Bangladesh is ook bekend om zijncorruptie. Bureaucratie heb ik ook gemerkt, toen ons visumverlengd werd. Een personeelslid van de Children Homemoest hiervoor wel vijf keer speciaal naar Dhaka (anderhalfuur enkele reis) gaan.

Bangladesh is ook een moslimland (80 %). Voor een christenis het moeilijker om aan werk te komen. Daarom is detoekomst voor de kinderen uit Samaritan Children’s Homeniet zo eenvoudig als voor de kinderen uit Nederland. Zekrijgen nu goed onderwijs op school en onderwijs uit deBijbel. Maar hoe zal hun toekomst eruit zien?Mariska: druk, chaotisch, warm. Anderzijds heb ikbewondering voor de mensen die er leven. Het is vaakkeihard werken voor een schamel loontje. Ook viel het ons opdat de mensen in Bangladesh zo levenslustig en vrolijk zijnondanks de situatie waarin ze soms leven.

Het was de tijd van de overstromingen - iets vanmeegemaakt?Leanne en Mariska: Het Home ligt buiten Dhaka en ook ietshoger, dus hier hadden we geen last van overstromingen.Alleen toen we voor ons vertrek naar het vliegveld in Dhakamoesten, was het spannend of we het met de auto kondenbereken. Sommige straten in Dhaka waren al onbegaanbaar.Gelukkig is het uiteindelijk meegevallen, al hadden we nietveel later moeten vertrekken.

Wat heeft deze ervaring met jullie gedaan?Leanne: Doordat ik gezien heb wat een armoede Bangladeshheeft, ben ik mijn eigen luxe meer gaan waarderen. Eenleraar zei eens tegen ons: ‘jullie zijn rijk, want jullie komen uitNederland’. Eigenlijk voelde ik mezelf helemaal niet rijk. Maartoen ik hoorde dat een afgestudeerde leerkracht slechts 50euro in de maand verdiende, voelde ik me heel rijk…Ik vond het bijzonder om 360 kinderen te zien die vaak hunouders moeten missen, allerlei religieuze achtergrondenhebben en in Samaritan Children’s Home uit de Bijbel horen.Mariska en ik hebben ook een doopdienst meegemaakt, waartwee meisjes, een met een moslim en een met een hindoeachtergrond, gedoopt werden. Dit maakte veel indruk: Godwerkt… ook in Bangladesh. Mariska: Steeds meer. Nu ik weer terug ben kan ik megewoon niet meer voorstellen dat ik twee maanden in eenkinderhuis met zoveel (wees)kinderen heb gewoond. Demanier waarop de kinderen leven heeft veel met me gedaan.Ook is het mij opgevallen dat het gebed zo'n belangrijkeplaats inneemt in het leven van de kinderen. Dat maakte mesoms wel eens beschaamd. Ik ben in die twee maanden vande kinderen daar gaan houden.

22

������������Hoi allemaal,In de vakantie hebben jullie vast veel leuke dingen gedaan.Gelukkig waren er ook nog kinderen die gingen puzzelenvoor Kimon! Ook deze keer is er weer van alles te doen. Weet je nog hoe het gaat? Als je de puzzel instuurt krijg jeeen punt. Die punten zijn voor de kinderen in de landen waarKimon werkt. Als je 3 keer meedoet, krijgt een kind ver wegeen kijkbijbeltje of ander boekje over de Bijbel. Van jou!Een boekenbon kregen nog: Arjan en Bernard Mussche enRick en Jarno Verheij. Sabine, jij hebt nu 3 keer meegedaan enmag dus nog doorsparen voor jezelf.Hopelijk blijven jullie daarna net zo enthousiast meedoen,zodat veel kinderen uit de Bijbel kunnen horen. Als je wiltweten hoe vaak je hebt meegedaan, stuur dan een emailnaar: f2hapnagtegaal@hetnet.nl. Ik ben weer benieuwd naarjullie post!

Zingen en muziek..In discipel kun je lezen over de mensen in Guinee-Bissau enMozambique. Ze doen veel dingen anders dan wij. Dekinderen op de clubs zingen graag. Jij ook? Leuk, want wegaan ons eigen muziekinstrument maken!

Je hebt nodig:kartonnen bordje/cirkel

aluminium doppen van flesjes drank (bijv. bier- oflimonadeflesjes)stevig draadpriem, schaar, viltstiften

Versier het bordje met de viltstiften. Maak aan de rand vanhet bordje gaatjes waar een draad doorheen kan (wel vergenoeg van de rand vandaan). Maak in de flessendoppenook gaatjes (doe voorzichtig met de priem of vraag hulp!)Rijg nu de doppen aan het bordje vast en maak stevigeknopen. Je kunt er zoveel doen als je wilt, maar zorg dat zegoed kunnen bewegen!

Ben je 4-8 jaar, maak dan de tamboerijn zo mooi mogelijk! Jemag vast wat stukjes aluminiumfolie gebruiken.

Iedereen van 9-12 jaar, hebben jullie een beetje verstand vanmuziekinstrumenten?

KimonKidzMirjam Nagtegaal

Je eigen tamboerijn

Stuur je puzzel of tamboerijn naar:Juf Mirjam

Stationsweg 1843364 AP Sliedrecht

23

������������Nog nooit ben ik zo bang geweest, m’n hele

lichaam trilt, ik wil schreeuwen om hulp en doe m’nmond open maar geluid komt er niet uit. Het liefstzou ik ter plekke in de grond zakken. Mijnlinkerbovenarm doet zeer in de stevige greep van desoldaat uit het Noorden.

Ik stepte op mijn zelfgemaakte karretje van hout, dat iklangs de straten bij elkaar had gescharreld, aan de linkerkantvan de weg. Ineens stond daar de soldaat, greep me vast enschreeuwde van alles, maar geen woord drong tot me door.

‘Mee! Naar de barakken’, dat hoor ik weer. Ik krimp inelkaar want dit betekent dat ik op zijn minst zweepslagenkrijg.

Ineens is daar een schellevrouwenstem: ‘Laat dit kind los!Hoe kan dit joch weten dat hetaan de verkeerde kant van destraat rijdt? Wij lopen er wel omheen en die ene auto die hierrond rijdt in de stad zat het ookniet in de weg’. De woordenstromen uit haar mond. Desoldaat knijpt nog harder in mijnarm en met zijn andere hand wilhij de vrouw slaan, maar zespringt op tijd achteruit.

In een mum van tijd staat ereen grote groep mensen om onsheen. Een grote man van ons uithet Zuiden zegt heel streng tegen de soldaat: ‘Laat dat kindlos!’ Hij doet het en ik wrijf niet nadenkend over de pijnlijkeplek, maar zo gauw het tot me doordringt wat ik doe, houdik daar mee op, want kleinzerig ben ik niet.

Ik kan m’n oren niet geloven als ik de man uitdagend hoorzeggen: ‘Laat nu maar een vrachtauto komen om onsallemaal op te laden en breng ons naar de barakken. Dan kunje ons allemaal zweepslagen geven’.

Mannen en vrouwen staan dicht bij elkaar en vormen eenstille dreigende kring om ons heen. Ik zie alleen maar bozegezichten die naar de soldaat kijken. Oh, onze buurvrouwstaat er ook bij, ik heb haar gezicht nog nooit zo gezien. Hettrillen van mijn lichaam is over en ik zie dat de soldaat zichniet op zijn gemak voelt. Ik word steeds sterker en mijnborstkas lijkt wel te klein voor het gevoel dat daar groeit. Ditzijn mijn mensen die me beschermen tegen de ellendelinguit het Noorden.

De soldaat zegt niets meer en de man die de soldaatgebood mij los te laten zegt nu spottend: ‘Heb je geen dieselvoor de vrachtauto? Ga dan maar alleen’. Mensen maken eensmal paadje en laten hem langs, terwijl ze heel onvriendelijknaar hem kijken. Hij gaat er snel vandoor en in onze groeplijkt het wel of we feest vieren.

Wanneer ik weer op m’n houten karretje –nu aan de

rechterkant van de weg - naar huis rijd, herinner ik me datvorige maand m’n vader tegen zijn broer zei: ‘Wat merkenwe hier in Juba nou van de vrede waarvan ze zeggen dat diegetekend is? We worden nog steeds als honden behandelden we zitten nog steeds opgesloten in onze stad’.

‘Ja’, zei m’n oom met een zucht, ‘die Noordelingen zullenons nooit vrijlaten, we zullen tegen ze in moeten gaan, maarals we dan niet snel hulp krijgen van onze broeders, hakkenze ons allemaal in de pan’.

Nog één hoek om en dan zie ik onze compound. Ik scheurhet hek binnen, spring van m’n voertuig en ren naar dekookhut. ‘Mam, mam’ roep ik, ‘de soldaat, moet u luisteren,een vrouw riep en een man …’

‘Omot,’ zegt moeder geschrokken ‘ga zitten en vertel merustig wat er gebeurd is. Had jehet over een soldaat?’ Ze geeftme een beker koud water enzegt: ‘Drink dit eerst maar op’. Ikgiet het snel naar binnen envertel het hele verhaal.

Moeder kijkt nog steeds heelgeschrokken en zegt: ‘Jij hebtgeluk gehad! Heb je je naamgenoemd? Heb je die soldaatvaker gezien? En wie was dievrouw?’ M’n naam heb ik nietgenoemd en op die anderevragen heb ik zo gauw geenantwoord, ik vertel m’n moederdat de vrouw een helder gele

omslagdoek omhad en hele zwarte, felle ogen die wel lekente branden, maar ik wist echt niet wie ze was. ‘De buurvrouwwas er ook’, herinner ik me ineens.

‘Let op de kookpot’, gebiedt moeder terwijl ze opspringt,‘ik wil weten wie die vrouw was’ en loopt snel naar debuurvrouw.

VER haaldoor Alie Buijert

Verkeersovertreding

Dit verhaal is geschreven na een bezoek aan Juba - dehoofdstad van Zuid Sudan - in december 2005. In januarivan dat jaar was er een vredesovereenkomst bereikt tussenNoord- en Zuid- Sudan. De mensen in Juba merkten daarechter weinig van. Dat veranderde met de dood van hungrote leider John Garang, die in Juba begraven werd. Voorzijn begrafenis kwamen er veel vertegenwoordigers vanbuitenlandse regeringen naar Juba, evenals soldaten van deSPLA, het leger van Zuid Sudan. Deze soldaten zijn nietmeer uit Juba weggegaan en dit heeft grote veranderingengebracht voor de mensen die ongeveer 20 jaar opgeslotenzijn geweest in hun eigen stad. Toen ik in december in Jubaeen bijeenkomst van World Relief bijwoonde, zag ik deblijdschap van de mensen en hoorde ik hoe langzamerhandde durf groeide om zich tegen de overheerser te verzetten.Alie.