Jessica werd geboren zonder armen, door een aangeboren ziekte.

Gelijk elk ander kind, verstond ze niet waarom ze geen armen had zoals de andere mensen.

“Het anders-zijn was moeilijk.”

Nochtans nam ze deel, aan verschillende activiteiten, zoals:

turnen, dans, zang en dikwijls aan grote optredens.

Toen ze jong was, maakte ze zich gedurig kwaad,

omdat haar ledematen ontbraken,

niettegenstaande...

met al haar energie

deed ze aan sport.

Voor Jessica is haar fysiche handicap de grootste uitdaging,

meer dan de nieuwsgierige blikken van de

mensen.

“Ik ergerde mij dikwijls als de mensen op de straat mij bekeken of als ik at met mijn tenen. Maar ik heb geleerd het positieve te zien van deze situaties en ze geven mij de

gelegenheid een voorbeeld te zijn van optimisme.“

Jessica geeft haar ouders krediet door een model te zijn in haar gedrag. Ze zijn haar steunpilaren. "Mijn moeder is mijn voorbeeld en zegt me altijd

dat ik mag doen wat ik graag doe. Mijn vader heeft nooit een traan gelaten omdat ik

gehandicapt ben, want hij ziet mij niet als slachtoffer. Toch is het niet gemakkelijk vader te zijn van een gehandicapt kind. Hij was voor mij

een rots tijdens de moeilijke jaren en hij is het die mij gevormd heeft, zoals ik nu ben."

Wanneer ik voor de eerste keer leerde een auto te besturen, was het dank zij de speciale aanpassingen. Nochtans na het

goed te hebben geleerd, besloot ik de aanpassingen te laten wegdoen en nu heb

ik het toelatingsbewijs om zonder beperkingen te rijden.

Als ik onderweg de tank van mijn auto vul in het benzinestation heb ik nog veel beziens.

Ik werd gediplomeerd in psychologie aan de universiteit van Arizona.

Ik kan 25 woorden schrijven per minuut, mijn

haar drogen, mezelf maquilleren, contactlenzen plaatsen met de grootste

gemakkelijkheid zoals gelijk wie.

Jessica met haar 26 jaar en 1,55 m groot is de eerste vrouwelijke piloot in de geschiedenis van het vliegwezen, die het doet zonder armen.

Deze bezielde vrouw, een heldin voor velen, straalde altijd geluk uit en heeft zin voor

humor.

Vorig jaar met moederdag vloog ze alleen met op een spandoek: ”Zie mama en zonder

handen”

“Soms is de angst gebaseerd op gebrek aan kennis, angst voor het onbekende. Wanneer ik

begon te vliegen, gaf ik me rekenschap van mijn angst omdat ik er niet veel over wist. Er is een universele angst in de mens, het is de

vrees van onbekwaamheid en te kort aan geloof in zichzelf."

Tot op vandaag heeft ze ongeveer 130 uren alleen gevlogen.

Dank aan haar vertrouwen,

voorbereiding en ambitie heeft Jessica

een lange weg gelopen om te zijn wie ze nu is.

Bovendien is ze een gemotiveerde

spreekster en de laatste 5 jaar is ze begeleidster van

gehandicapte kinderen, in het internationaal

netwerk.

Jessica Cox wil graag trouwen en kinderen hebben.

“Ik weet dat het moeilijk zal zijn een familie te stichten,

maar ik zal een goede moeder zijn.”

Lachende zegt ze:

”Ik weet dat het moeilijk zal zijn iemand te vinden die mijn hand vraagt aan mijn ouders.

“De mens moet slechte tijden doormaken in het leven om emotionele ogenblikken te beleven.”

“Ik heb geen armen maar dat bepaalt niet tot waar ik kan gaan”

“Onze diepste angst is niet dat we gebrekkig zijn, we zijn buiten het gewone en kunnen meer.”

“Hoe groter de moeilijkheid, des te groter de glorie.”