Jarig in plastic – John Kane

Ze bleven van alles kopen. Bijtringen en kleertjes. Sandra kocht een potje. Er was een sjaal. Een wollen sjaal. Ik weet niet meer wie die gekocht had. Het liep al op z’n eind, toen ik die kreeg, die sjaal. Om hem in te wikkelen als ie geboren was. Die sjaal zat opgevouwen in een plastic zak. Dichtgeplakt.En... Hij lag op een tafeltje naast m’n bed. Daar lag ie te wachten.En toen het kind geboren was en ze het gewassen hadden, schoongemaakt, wikkelden ze hem in die wollen sjaal.Ze maakten de zak open, haalden de sjaal eruit en wikkelden hem erin.En toen gaven ze hem mij in m’n armen. Het was een klein kind, maar helemaal goed. Helemaal gezond....Het was een gezonde baby. Maar. Hij was niet echt. Ik kon hem voelen... Maar hij was er niet. Hij ademde. Ik kon hem horen ademen.Ik had hem in mijn arm en zijn hoofdje... De achterkant van zijn hoofdje lag in mijn hand. Ik kon hem met één hand vasthouden. Maar hij was niet ... echt.Hij was helemaal niets. Hij was geen stuk van mij of van Rudolf of...Het was iets onechts, iets dat... Ik kon hem niet begrijpen. Hij was warm, maar zelfs dat deed me niets. Ze lieten mij met hem alleen en ik was de enige die er was... Ik weet nog dat ik de kamer rondkeek en dat ik wist dat het verkeerd was. De kamer en de lamp ...En toen reikte ik naar de zak en ik pakte hem, de zak waaruit de sjaal gekomen was en ... En ik hield hem open en ... Ik trok hem over hem heen. Hij lag op mijn arm en ik trok de zak over hem heen. Hij past erin. Het was alsof de zak voor hem gemaakt was en niet voor de sjaal. Toen trok ik mijn arm eruit en ik kneep de opening van de zak dicht.Ik hield hem dicht met mijn ene hand en met mijn andere hand hield ik het kind. Het kon niets zien. Ze kunnen niets zien de eerste maand of zo. Maar z’n ogen gingen wijd open. Hij was....Door z’n adem besloeg de binnenkant van de zak en na een tijdje kon ik zijn gezicht niet meer zien, maar ik bleef zoeken naar waar z’n ogen waren. Hij bleef kleine beweginkjes maken.Ik zag waar z’n vingers waren. Ze gingen open en dicht. Hij kreeg de binnenkant van de zak te pakken. En toen was ie stil.En ik lag daar, ik had hem de hele tijd vastgehouden. En ik voelde niks ... niks. Ik dacht alleen maar. Het is goed, het is goed. Dat is het.