Interview

naar bepaalde muziek en schrijf ik hele andere songs? Ik ben erg trots op mijn debuutalbum, Waiting To Be Told (2009),maar ik krijg nu de kans om verder uit te kristalliseren welke kant ik echt op

2011 was een lang jaar. Een jaar van wachten en bezinning.

Een jaar waarin ze haar grenzen verlegde en zichzelf

uitdaagde. En wie geduldig is wordt veelal beloond. Dat geldt

zeker voor Renske Taminiau. De Amsterdamse singer-

songwriter herschreef haar album Move Me, bracht het uit bij

een andere platenmaatschappij en verzamelde een nieuw

team van mensen om haar heen. “Het is toch een geschenk

geweest dat het zo gelopen is.”

TeksT: Angelique vAn Os FOTOgrAFie: rvDA

Het was nogal een overgang, om van totale hectiek terecht te komen in bijna stilstand. Wel toepasselijk, want het nieuwe album van Renske Taminiau, Move Me, gaat over beweging. Over uitstelgedrag, over op gang komen en vervolgens ontsporen. Tevens gaat het over geraakt worden door iets of iemand, waarbij positieve energie vrijkomt. En wie goed naar de teksten luistert herkent de dubbele gelaagdheid in de songs. Na maanden van keihard werken behaalde ze vorig jaar zomer de deadline. We hadden zelfs al een interview gehad. Daarna werd het stil. De plaat bleef namelijk op de plank liggen en werd niet gereleased…. Wat gebeurde er? “Ik zat in een stroom na mijn zang studie waarbij ik terechtkwam bij Challenge die mijn debuutalbum wilde uitbrengen. Dat was natuurlijk een mooie kans die ik graag aangreep, alleen heb ik me nooit afgevraagd wat mijn muzikale visie hierbij was. Ik rolde al snel door naar de opvolger, waarbij ik me in het eind proces realiseerde dat ik teveel voort kabbelde. Ik kwam er niet uit met de toenmalige platenmaatschappij, waardoor gezamenlijk besloten werd om het album niet uit te brengen, wat natuurlijk wel een teleurstelling was.”

LotusTaminiau besloot om een jaar na te denken over welke koers ze wilde varen en met welke mensen ze verder wilde werken. Tussendoor schreef ze samen met producer Perquisite vijf soundtracks voor de nieuwe Nederlandse speelfilm Lotus, was ze bezig met schilderen en artwork en deed kortlopende projecten en optredens. Ondertussen werd het haar snel duidelijk dat Move Me nog niet af was. Het roer moest om. Er moest meer pit in sommige songs komen en ze ging op zoek naar een eigenzinniger, poppy sound. “Ik vroeg me af, waarom luister ik

Renske Taminiau geeft zich

bloot www.jazzism.nl JANUARI /FEBRUARI 2012 49

‘Ik ben geen

pleaser

meer, ik

vraag me

veel beter af

wat ik zelf

wil’

‘ Ik rolde al

snel door

naar de

opvolger,

waarbij ik

me in het

eind proces

realiseerde

dat ik teveel

voort

kabbelde’

wil.” De plaat die bij Challenge zou uitkomen zat teveel in het vaarwater van de voorganger. Platenmaatschappij Pias geeft haar de kans om terug te gaan naar de essentie en om een sound te creëren die een stap verder gaat, meent de zangeres. “Ik heb echt een transformatie ondergaan, want ik zit nu veel steviger in het zadel. Ik ben geen pleaser meer, ik vraag me veel beter af wat ik zelf wil. Terugkijkend denk ik dan ook dat het een geschenk is geweest dat het zo gelopen is. Ik heb nogal drastische besluiten en grotere risico’s genomen met dit album. Ik ben nu minder middle off the road en dat wil ik juist.”

ImprovisatieTaminiau stelde het geduld van haar bandleden ook nogal op de proef. De agenda’s van haar vaste mannen, Lucas Dols (b), Floris van der Vlugt (s),

Bobby Petrov (d), Philip Brämswig (g) en Ruben Hein (p & v) liepen behoorlijk vol en toch bleven ze haar trouw. Zeker laatstgenoemde beleefde een dusdanig groot succes met zijn soloalbum, dat hij live wel afscheid neemt van de zangeres. “Ik vind het enerzijds erg jammer dat Ruben ermee stopt. We hebben ruim tien jaar samen gespeeld, maar het zou gek zijn als hij nu als sideman piano speelt in mijn band. Anderzijds ben ik erg blij met Jaco (Benckhuijsen, red.) die Ruben vervangt. Hij vormt een belangrijk bijdrage aan de band omdat hij met zijn toetsen veel sounds toevoegt.” Move Me heeft dus meer een poppy, edgy klank. De akkoord(wisselingen) en harmonieën zijn nog steeds jazz gerelateerd, het geluid en vorm van de songs zijn dat minder. Taminiau kiest er bijvoorbeeld voor om minder improvisatie op de voorgrond te leggen. Ze vertelt dat het een uitdaging is om haar

muzikanten uit hun comfort zone te halen en hierbij functies om te draaien. “In het nummer Paris is een harmonium te horen, die live door de bas gespeeld wordt. Dat is Lucas niet gewend, maar het levert wel een interessant effect op. Om de klank van de plaat live te kunnen benaderen, moeten we onconventionele aanpassingen gebruiken. Hiermee hopen we onze luisteraars te verrassen.”

Opnieuw geraaktNaast de al genoemde bezetting zingt de Amerikaanse singer-songwriter Leah Siegel een nummer mee, is er een grote rol weggelegd voor het Matangi String Quartet (waarmee Taminiau al eerder in het Concertgebouw stond) en zijn er diverse stukken met stevige bombastische blaaspartijen te horen. Het geheel wordt nog bonter, want Taminiau werkte met diverse arrangeurs zoals Sebasitaan Koolhoven, Tini Thomsen, Alex Simu en Dimitar Bodurov. De regie lag in de studio in handen van Floris Klinkert (Room Eleven, Yuri Honing) en later bij Jaco Benckhuijsen, met wie Taminiau haar songs opnieuw ontleedde. Ze wilde wederom geraakt worden en vroeg zich daarbij constant af of ze niet teveel bloot gaf in een liedje. Taminiau geeft zichzelf overigens meer bloot dan op haar debuutalbum. Zo brengt ze in To Have And To Hold, een duet met Ruben Hein, een ode aan haar man waarmee ze vorig jaar zomer trouwde. “Ik wilde een positief lied schrijven over trouwen en het delen van geluk.” Tijdens de plechtigheid koos ze ervoor om niet dit nummer te zingen, maar To You We Sing, wat overigens de eerste single is geworden. Het lied gaat over iedereen die iemand mist omdat die er niet meer is. Voor Taminiau geldt dat voor haar schoonmoeder, die ze nooit heeft ontmoet omdat ze overleed vlak voordat ze haar man leerde kennen. “Ik wilde haar met dit nummer bij de plechtigheid betrekken. Een positieve vorm van troost bieden aan mijn man omdat ze er niet bij was. Ik zing: I know you through his eyes and the tears we shed around you. Want, als je iemand mist, dan vertel je daar over en dan leer je die persoon toch door de ogen van de ander kennen. Ik denk dat dit voor veel mensen herkenbaar is.” En dan de climax van de plaat, Luna. Wie is dat? “Haha, dat is mijn kleine peuter puberende nichtje. Toen mijn tweelingzus een kind kreeg vond ik dat zo’n bizarre ervaring, alsof je je zus in het klein ziet. Ik kwam even terug in mijn kinderjaren en ik droomde veel over Luna. Over de kwetsbaarheid van een kind en hoezeer ze me kan bespelen. Haar naam betekent maan. Het nummer gaat over het mysterieuze van de maan die in mijn dromen doordringt en me meeneemt naar de spook- en sprookjesachtige nacht.”

CyclusUiteraard was het voor Taminiau erg prettig dat Pias evenals de band, heilig in het product geloofde en er gezamenlijk werd gekozen voor een nogal ongebruikelijke album opbouw. Het afgelopen jaar kwam de zangeres er namelijk achter dat het thema beweging nog meer op de voorgrond kon liggen door de volgorde van het album daarop aan te passen. Vanuit bijna stilstand begint de plaat en gaat langzamerhand over in een trein die bijna ontspoort, waarbij de rust uiteindelijk terugkeert. De opbouw van het album staat daarbij symbool voor het schrijfproces. Taminiau: “Het schrijfproces is een cyclus; een uitdaging en tegelijk een grote worsteling die steeds opnieuw begint. Ik ben me bewust dat we een behoorlijk risico nemen en geduld en aandacht vragen van de luisteraar, hopelijk met het effect dat mensen door de trage opbouw , als bij een film, in de plaat worden gezogen en het als een bijzondere ervaring beleven. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat wanneer je gelooft in iets, je je niet moet laten opjagen door tijdsdruk. Soms is het loon naar wachten meer dan waard, daar ben ik wel achter.”

www.jazzism.nlwww.jazzism.nl JANUARI /FEBRUARI 2012 5150 JANUARI /FEBRUARI 2012