Inspiratie opdoen in het ziekenhuis
1
Outsider nr. 1 • januari 2014 • Skipr 23 V Robert Vuijsje gaat alleen voor de leuke dingen naar het ziekenhuis. En denkt met plezier terug aan zijn laatste twee bezoeken. Inspiratie opdoen in het ziekenhuis Volgens mijn vader bestaan er twee soorten ziekten. Ziekten die dodelijk zijn en ziekten die vanzelf weer overgaan. Of dit spreekwoord ook opgaat voor bijvoor- beeld een gebroken been, vertelt het verhaal niet. Wel is het een levensinstelling die ervoor zorgt dat mijn vader en ik zelden tot nooit een dokter bezoeken. Ik denk zelfs dat ik een van de weinige Nederlanders ben die alleen maar voor leuke dingen naar het ziekenhuis gaat. Ongetwijfeld zal ik nu ik dit zeg worden bestraft met een gedwongen opname op de Intensive Care, maar ik denk dat ik een van de weinige Nederlanders ben die met plezier terugdenkt aan zijn laatste ziekenhuisbe- zoek, vier jaar geleden. Het was in het AMC in Amster- dam-Zuidoost. Dezelfde locatie waar ik zeven jaar geleden ook al zo’n prettige ervaring had, tijdens het schrijven van mijn debuutroman. Terwijl ik op de kraamafdeling tussen de hoogzwangere vrouwen zat te wachten op onze beurt, probeerde ik nieuwe scènes te bedenken. Taferelen die moesten aantonen hoe verward de hoofdrolspeler uit mijn boek was in zijn zoektocht naar de ideale zwarte vrouw. Ik keek om me heen en ik wist het. Een man die in zijn vrouwenjacht terecht komt op de kraamafdeling van een ziekenhuis. Als een aanstaande moeder daar zonder de vader is, moet ze wel vrijgezel en gewillig zijn. Veel gestoorder en verwarder kun je het niet bedenken. Voor mij vormde het AMC een bron van inspiratie. Terug naar vier jaar geleden. Buiten sneeuwde het, binnen lag mijn vrouw in een bed, het was nacht en ik mocht kiezen: stapvoets door de sneeuw terug naar huis rijden of wachten. Ik nam plaats in de wachtkamer, tussen een groep Antillianen. In het AMC komen patiënten van overal, maar ook uit de buurt. De Antillianen discussieerden. Over Curasoa’s. Uit hun gesprek maakte ik op dat Curasoa’s mensen waren die op Curaçao soa’s kwamen verspreiden. Uiteraard waren dat niet de oorspron- kelijke bewoners, van wie er hier een paar verzameld waren. Het waren de Hollandse stagiairs die tijdens hun stage alleen maar feest wilden vieren, bij voorkeur met de plaatselijke dames van plezier. Wederom uiteraard waren dat geen autochtone dames. Wat een interessante informatie, dacht ik. Die had ik zonder dit mooie zieken- huis nooit verkregen. Prachtige plek De volgende ochtend werd mijn jongste zoon geboren. Hij moest in de couveuse en zijn moeder bleek zwan- gerschapsvergiftiging te hebben. Ze moesten allebei minstens een week blijven, maar in het AMC was geen plaats. Door de sneeuw werden ze met de ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht. Hoe je zoon van een paar uur oud door ambulancepersoneel wordt weg- gehaald; het is een aanblik die je niet snel vergeet. Een ziekenhuis is een prachtige plek, vooral wanneer je er niet als patiënt toe veroordeeld bent. Gastschrijver Robert Vuijsje is de auteur van de romans Alleen maar nette mensen (2008) en Beste vriend (2012). Opinie • Ziekenhuis • Inspiratie
Transcript of Inspiratie opdoen in het ziekenhuis
Outsider
nr. 1 • januari 2014 • Skipr 23
V
Robert Vuijsje gaat alleen voor de leuke dingen naar het ziekenhuis. En denkt met plezier terug aan zijn laatste twee bezoeken.
Inspiratie opdoen in het ziekenhuis
Volgens mijn vader bestaan er twee soorten ziekten. Ziekten die dodelijk zijn en ziekten die vanzelf weer overgaan. Of dit spreekwoord ook opgaat voor bijvoor-beeld een gebroken been, vertelt het verhaal niet. Wel is het een levensinstelling die ervoor zorgt dat mijn vader en ik zelden tot nooit een dokter bezoeken. Ik denk zelfs dat ik een van de weinige Nederlanders ben die alleen maar voor leuke dingen naar het ziekenhuis gaat. Ongetwijfeld zal ik nu ik dit zeg worden bestraft met een gedwongen opname op de Intensive Care, maar ik denk dat ik een van de weinige Nederlanders ben die met plezier terugdenkt aan zijn laatste ziekenhuisbe-zoek, vier jaar geleden. Het was in het AMC in Amster-dam-Zuidoost. Dezelfde locatie waar ik zeven jaar geleden ook al zo’n prettige ervaring had, tijdens het schrijven van mijn debuutroman. Terwijl ik op de kraamafdeling tussen de hoogzwangere vrouwen zat te wachten op onze beurt, probeerde ik nieuwe scènes te bedenken. Taferelen die moesten aantonen hoe verward de hoofdrolspeler uit mijn boek was in zijn zoektocht naar de ideale zwarte vrouw. Ik keek om me heen en ik wist het. Een man die in zijn vrouwenjacht terecht komt op de kraamafdeling van een ziekenhuis. Als een aanstaande moeder daar zonder de vader is, moet ze wel vrijgezel en gewillig zijn. Veel gestoorder en verwarder kun je het niet bedenken. Voor mij vormde het AMC een bron van inspiratie.Terug naar vier jaar geleden. Buiten sneeuwde het,
binnen lag mijn vrouw in een bed, het was nacht en ik mocht kiezen: stapvoets door de sneeuw terug naar huis rijden of wachten. Ik nam plaats in de wachtkamer, tussen een groep Antillianen. In het AMC komen patiënten van overal, maar ook uit de buurt. De Antillianen discussieerden. Over Curasoa’s. Uit hun gesprek maakte ik op dat Curasoa’s mensen waren die op Curaçao soa’s kwamen verspreiden. Uiteraard waren dat niet de oorspron-kelijke bewoners, van wie er hier een paar verzameld waren. Het waren de Hollandse stagiairs die tijdens hun stage alleen maar feest wilden vieren, bij voorkeur met de plaatselijke dames van plezier. Wederom uiteraard waren dat geen autochtone dames. Wat een interessante informatie, dacht ik. Die had ik zonder dit mooie zieken-huis nooit verkregen.
Prachtige plekDe volgende ochtend werd mijn jongste zoon geboren. Hij moest in de couveuse en zijn moeder bleek zwan-gerschapsvergiftiging te hebben. Ze moesten allebei minstens een week blijven, maar in het AMC was geen plaats. Door de sneeuw werden ze met de ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht. Hoe je zoon van een paar uur oud door ambulancepersoneel wordt weg-gehaald; het is een aanblik die je niet snel vergeet. Een ziekenhuis is een prachtige plek, vooral wanneer je er niet als patiënt toe veroordeeld bent.
Gastschrijver Robert Vuijsje is de auteur van de romans Alleen maar nette mensen (2008) en Beste vriend (2012).
Opinie • Ziekenhuis • Inspiratie
