Infamous

boeken van lauren conrad

L.A. Candy

Sweet Little Liesdeel 2 uit de l.a. candy-trilogie

Sugar & Spicedeel 3 uit de l.a. candy-trilogie

Style

The Fame Game

Starstruckdeel 2 uit de Fame game-trilogie

Infamousdeel 3 uit de Fame game-trilogie

Infamous

Voor Max Stubblefield.

Weinig van wat ik bereikt heb, zou mogelijk zijn geweest zonder

jouw goede raad en vriendschap. Bedankt dat je me altijd trouw bent

gebleven… en dat je de ‘singing guy’ bent.

Verwijzingen naar bestaande mensen, gebeurtenissen, etablissemen-

ten, organisaties of locaties zijn fictief gebruikt en slechts bedoeld om

een authentieke sfeer op te roepen. Alle andere personages, gebeurte-

nissen en dialogen vloeien voort uit de verbeelding van de auteur en

dienen niet gezien te worden als de realiteit.

Resultaten voor #TheFameGame Tweets Top / all

@BeccaB 1 minIk dacht dat ik over @MissMadParker heen was, maar ik MIS haar. Deze show is nix zonder haar. #thefamegame

@SuzieKlein 1 minHoest met Sophia? Die chick is gestoord. #thefamegame

@BeccaB 1 minLOL, waar is Madisons Makeovers als je het nodig hebt? #thefamegame

@Emma1996 2 minWat draagt Carmen?? Gawd! #thefamegame #fashionpolice

@Emma1996 2 minIemand moet egt ff tegen Kate zegge dat ze minder saai moet zijn. Ze zit vasgeplakt aan de bank & die Drew. #thefamegame

@SuzieKlein 2 minBRENG @MISSMADPARKER TERUG #wantanders #thefamegame

@BeccaB 2 minWat zou er op MTV zijn? #thefamegame #waarsdezapper??

9

1

EEn positiEvE wEnding

Madison Parker schonk twee hoge glazen ijsthee in en liep, iets

langzamer dan normaal, naar de tafel in het hoekje van haar

zonnige keuken. ‘Ik heb suiker,’ zei ze, terwijl ze de glazen op

twee lichtroze onderzetters zette, ‘als je het zoeter wilt.’

Kate Hayes trok verbaasd haar wenkbrauwen op. Madison zag dat

haar vriendin zich blijkbaar éíndelijk iets begon aan te trekken van haar

beauty-adviezen. Kates wenkbrauwen waren volmaakt gekleurd en ge-

vormd, alsof ze net bij Anastasia Beverly Hills vandaan kwam. Vaarwel,

rossige rupsen, dacht Madison. Tot nooit.

‘Heb je echt suiker?’ vroeg Kate. ‘Ik dacht dat jij zweerde bij zoetjes.’

Madison ging tegenover haar zitten. Voorzichtig. Het herstel van

haar meest recente cosmetische ingreep duurde iets langer dan ze ge-

hoopt had. Ze óógde fantastisch, maar ze voelde zich nog steeds een

beetje wiebelig. ‘Ik denk dat dat nog van de vorige huurder is,’ zei ze.

‘Net als die afzichtelijke spiegel in de badkamer.’

Kate keek om zich heen in het kleine appartement alsof ze hier niet al

veel vaker was geweest om te kijken hoe Madison het na haar operatie

10

maakte. Madison had alleen Kate willen zien, dus zij was degene die su-

shi en tijdschriften voor Madison haalde en haar van informatie voor-

zag over de opnames voor het nieuwe seizoen van The Fame Game. Hoe

slecht dat ging, bijvoorbeeld. Hoe eentonig de scènes waren, hoe saai de

zogenaamd spontane etentjes. En Madison smúlde ervan.

‘Stond die vingerplant er ook al?’ vroeg Kate, knikkend in de richting

van de kamerplant.

‘Nee,’ bekende Madison. ‘Die is van mij.’

Ze volgde Kates blik. De vingerplant was op sterven na dood en –

daar viel niet aan te ontkomen – het appartement was nogal deprime-

rend. De keuken was veruit de leukste plek van het huis, wat nogal iro-

nisch was voor iemand die zelden at en al helemaal nooit kookte.

Madison was de dag na haar plotselinge vertrek uit The Fame Game

in dit appartement getrokken, omdat het beschikbaar en goedkoop was

(voor L.A. dan).

Dit gebrek aan een vooruitziende blik op het gebied van onroerend

goed was slechts een van de dingen waar Madison spijt van had gekre-

gen. De dagen na haar uitbarsting voor de camera’s waren geen pretje

geweest. Ze had zich niet goed gerealiseerd wat PopTV voor haar bete-

kende, zowel op het persoonlijke als het professionele vlak. Dus voor

het eerst in haar leven was ze volslagen alleen, met absoluut níéts op

haar iCal.

Nou ja… met uitzondering van de resterende tijd van haar taakstraf

dan. Aangezien ze Ryan Tucker (haar ex? haar voormalige friend-with-

benefits?) niet onder ogen kon komen, had Madison vanwege een plot-

seling opgekomen levensbedreigende allergie voor huisdierenhuid-

schilfers om overplaatsing uit Lost Paws gevraagd.

Connie Berkley, de reclasseringsambtenaar van L.A. County die geen

11

blad voor de mond nam, had dat verzoek met tegenzin ingewilligd, en

de twee weken daarna had Madison bierblikjes, sigarettenpeuken en

patatzakjes opgeraapt in een park in Los Feliz. Ze had daarbij slechte

sneakers en een afzichtelijk fluorescerend oranje hesje moeten dragen,

en haar drie collega’s waren meer dan walgelijk geweest. Maar in ieder

geval had niet een van hen Ryan geheten. In ieder geval had geen van

hen haar hart gestolen, om het vervolgens te breken.

Elke dag kwam ze verhit en bezweet thuis in een appartement met

mooi, maar merkloos meubilair, dat ze gratis had gekregen van Crate &

Barrel (ze had hun een ‘thuis-shoot’ beloofd voor een van de weekbla-

den). Er was geen Gaby om haar te verwelkomen en er waren geen ca-

mera’s om haar te filmen. Als Kate er niet was geweest, en Samson, haar

hond, dan zou Madison zwaar depressief zijn geworden.

Op momenten dat ze erg veel zelfmedelijden had, deed Madison haar

best om te bedenken dat het allemaal nog veel erger had kunnen zijn.

Zo had zij niet per ongeluk een overdosis genomen, zoals Gaby, en zat

ze nu niet in een gesloten ontwenningskliniek. (Daar was geen sprake

van thuis-shoots!) Gaby was nu bijna zes weken onder behandeling in

het Hope Medical Center in Malibu. Ze ging ongetwijfeld naar ontel-

bare individuele en groepstherapiebijeenkomsten en werd vast een ster

in tafeltennis.

Of speelden ze dat nou in psychiatrische inrichtingen? Dat zou

Madison aan haar moeten vragen, als het tenminste niet te bot klonk.

Ze hadden een paar keer contact gehad sinds Gaby’s overdosis, maar

het personeel van Hope had Gaby’s mobiel in beslag genomen en haar

computergebruik tot een minimum beperkt, dus de contacten waren

van korte duur geweest. Bovendien had Madison, zodra haar taakstraf

erop zat, een vliegtuig naar Mexico genomen om tot zichzelf te komen:

12

haar eigen emotionele ontwenningskuur.

Ze had niemand verteld dat ze wegging (met uitzondering van Kate,

die bereid was geweest op Samson te passen): ze was gewoon in rook op-

gegaan. En dat voelde heerlijk.

In een klein stadje een uur buiten Cabo had Madison lange strand-

wandelingen gemaakt, Trevors vijfduizend telefoontjes genegeerd

en was ze tot een belangrijk besluit gekomen: ze had nog niet genoeg

van reality-tv, maar ze was het wel zat om altijd maar aardig te moe-

ten doen. Ze was belazerd door Charlie, Ryan en Sophie (twee keer).

Het werd hoog tijd dat ze ging beseffen dat een meisje niemand behalve

zichzelf kon vertrouwen.

‘Madison,’ zei Trevor altijd op haar voicemail, ‘we moeten écht pra-

ten.’

Ze vond het heerlijk om die berichten stuk voor stuk te wissen. Ze

zou met hem praten als ze er klaar voor was.

Maar al veel te snel was het tijd geweest om weer terug naar L.A. te

gaan. Hoewel Madison haar comeback wel onder een palapa op een

Mexicaans strand kon úítstippelen, zou ze er toch onder vandaan moe-

ten komen om het voor elkaar te krijgen.

Na aankomst op LAX had Madison als eerste haar plastisch chirurg

gebeld. Het was hoog tijd voor een laserlipo, want de koolhydraten die

ze gegeten had in de tijd dat ze ‘gelukkig’ was met Ryan, hingen nog

steeds rond haar middel. Dokter Klein, die een uitstekende neus voor

zaken had (en toevallig ook Madisons neus had gedaan), had haar een

deal aangeboden in ruil voor haar deelname aan zijn ‘dat zeg ik niet’-

persbericht. (‘Ik zie er geweldig uit na een bezoek aan dokter Klein. Wat

hij bij me gedaan heeft? Dat zeg ik niet!’)

Ze moest glimlachen nu ze daaraan terugdacht. Ze zou waarschijnlijk

13

een vergelijkbare deal kunnen sluiten met dokter Burton als ze weer een

botoxbehandeling nodig had. (O, wat keek ze uit naar de dag dat ze de

ketting had afbetaald die Charlie bij Luxe gestolen had; het was verne-

derend om te moeten afdingen voor cosmetische ingrepen.)

‘Aarde aan Madison,’ zei Kate. Ze wapperde met haar hand voor

Madisons gezicht.

Madison draaide zich naar haar toe. ‘Wat is er? Zei je iets?’

‘O nee hoor, ik stel je alleen al een minuut of vijf dezelfde vraag,’ zei

Kate enigszins beledigd.

‘Vraag het me nog een keer. Sorry, ik luister.’

Kate nam een slokje van haar ijsthee en stond toen op om de suiker

te gaan zoeken. ‘Ben je van plan om naar Gaby te gaan als ze haar ont-

slaan? We gaan er namelijk allemaal heen. En dat betekent dat de came-

raploeg van PopTV er ook bij is.’

‘Mag ik je eraan herinneren dat ik met de show gestopt ben?’ vroeg

Madison.

Kate sloeg haar ogen ten hemel. ‘Dat hoeft niet. Ik was erbij,’ zei ze.

‘Maar het wordt echt een big deal als Gaby uit de kliniek komt. En trou-

wens: mis je het niet om voor de camera’s te verschijnen? Zendtijd is

toch een soort… nou ja, zúúrstof voor jou.’

Madison had nu al zes weken geen opnames meer bijgewoond – na-

tuurlijk miste ze het. Degene die zei dat diamanten ‘a girl’s best friend’

waren, had waarschijnlijk nooit van de camera gehoord. ‘Niet echt,’ zei

ze afwijzend.

Op dat moment zag Kate, die nog steeds op zoek was naar de suiker,

het exemplaar van Gossip dat Madison toevállig op het aanrecht had la-

ten liggen. ‘Hé, is dat niet het nummer waar jij in staat?’

Madison knikte en kon een voldaan glimlachje niet onderdrukken.

14

Zodra haar blauwe plekken waren verdwenen, had ze een fotomoment

geregeld op het strand in Malibu en dat gekoppeld aan een exclusief

interview met een verslaggever van Gossip. Ze had verteld over haar

‘dankbare’ werk in het dierenasiel en dat ze daardoor opnieuw was gaan

nadenken over haar prioriteiten. De vragen van de verslaggever over

problemen op de set van The Fame Game had ze behendig ontweken.

Aangezien Trevor haar ‘ik ga’-uitbarsting tijdens de laatste aflevering

van het seizoen niet had uitgezonden, wist niemand echt wat er met

haar aan de hand was. Nu er een paar afleveringen van seizoen twee

waren uitgezonden, begon de geruchtenstroom op gang te komen, en

dat beviel Madison wel. Hoe minder ze vertelde, hoe meer mensen het

wilden weten.

Het beste deel van het artikel was het einde, waarin de schrijver sug-

gereerde dat als Madison Parker de show verliet, The Fame Game volko-

men slaapverwekkend zou worden.

‘Ja ja, dus jij hebt ‘bedenkingen gekregen over jouw luxeleventje’ door

die taakstraf?’ vroeg Kate. ‘Je hebt ontdekt dat het ‘van wezenlijk be-

lang is’ om iets terug te doen?’ Ze lachte. ‘Je bent me er eentje, Mad,

echt waar.’

‘Ik doe mijn best,’ zei Madison. ‘Wat vind je van mijn zéééér subtiele

verwijzing naar Carmen Curtis?’

Kates ogen gleden over de pagina naar beneden. ‘Er zouden meer

jonge beroemdheden dit soort werk moeten doen, zegt Madison, ter-

wijl ze slokjes neemt van haar groene thee,’ las Kate hardop. ‘Niemand

zou boven de wet mogen staan; of ze nu een auto stelen, een diaman-

ten halsketting of een designtopje.’ Kate keek haar met grote ogen aan.

‘Madison! Dat is nou niet bepaald subtiel.’

Madison haalde haar schouders op. ‘Carmen leest die blaadjes toch

15

niet en ik denk niet dat jij het haar gaat vertellen, ook al is ze je nieuwe

huisgenote.’

‘Klopt…’ zei Kate. Trevor had Carmen en haar opgedragen te verhui-

zen naar het appartement van Madison en Gaby; dat was helemaal in-

gericht als filmset en anders stond het toch maar leeg. Madison wist dat

Kate niet echt blij was met deze verandering. De reden waarom Kate en

Carmen het niet zo goed met elkaar konden vinden, was haar niet he-

lemaal duidelijk (hoewel het misschien iets te maken had met hun ge-

woonte op dezelfde gast te vallen, of dat nu een knappe Australische ac-

teur of een getatoeëerde muziekstagiair was…).

Samson trippelde de kamer in en liet zich aan Madisons voeten zak-

ken. Ze boog zich voorover en aaide hem over zijn kop. ‘Jij bent mijn

taakstraf, hè jochie? Als ik niet zo onbaatzuchtig was geweest, had ik

net zo’n schattige chihuahua als die van Paris Hilton besteld.’

Kate verslikte zich in haar thee.

Madison keek haar aan. ‘Wat?’

‘Sorry,’ zei Kate, waarna ze glimlachend haar mond afveegde.

‘Onbaatzuchtig’ is nou niet het éérste woord dat ik zou gebruiken om

jou te beschrijven.’

‘Natuurlijk niet,’ zei Madison. ‘Dat zou ‘fabulous’ zijn, toch?’

‘O, absoluut,’ beaamde Kate. ‘Maar goed, fabulous Madison, ben jij

nou van plan je te vertonen bij Gaby’s ontslag of niet? Want persoonlijk

zou ik het echt heerlijk vinden om je daar te zien en ik weet zeker dat

Gaby er net zo over denkt. Sophie zou zogenaamd de vernieuwde ver-

sie van Madison moeten zijn, maar ik moet zeggen dat ze niet echt uit

de verf komt. Ik mis het werken met jou. Het is lang zo leuk niet meer

sinds jij weg bent.’

Dat klonk Madison als muziek in de oren! ‘Ik wil er natuurlijk graag

16

zijn voor Gaby, maar ik twijfel een beetje aan de timing…’ Ze zweeg en

koesterde het moment. ‘Oké, even onder ons: ik ben inderdaad van plan

om terug te komen. Ik wacht tot Trevor bereid is om aan mijn eisen te-

gemoet te komen.’

Weer werden Kates ogen groot. ‘Echt? O mijn god, dat is het beste

nieuws ooit.’ Ze leek op het punt te staan naar Madison toe te rennen

om haar te knuffelen.

Madison stak een hand op. Ze mocht Kate graag, eerlijk waar, maar

ze zou nou eenmaal nooit een knuffeltype worden. Bovendien was haar

lichaam nog steeds gevoelig. Ze stond op en goot het restant van haar

ijsthee in de pot van de vingerplant. (Extra voedingsstoffen, nietwaar?)

‘Ja,’ zei Madison met een tevreden glimlach. ‘Ik denk dat dingen een

positieve wending gaan nemen.’

Toch was Madison een beetje bezorgd: zou Trevor niet verbolgen zijn

omdat ze hem zo lang genegeerd had? Ach, dat was dan maar zo. Kon

Trevor haar dat nou echt kwalijk nemen? Als er iemand was die wist dat

alles geoorloofd was in liefde, oorlog en reality-tv, dan was hij het wel.