Kilian Wawoe, tot voor kort bankier bij ABN Amro, zegt al jaren dathet beloningssysteem bij de bank pervers en gevaarlijk is. Niemandluistert. Nu heeft hij er een hilarisch boek over geschreven: B onus.

interview ex-bankier Kilian Wawoe

›

W aw o e ?„Een West-Afrikaanse naam.”

Als Obama?„Obama is Oost-Afrikaans. Van vaderskant stam ikaf van slaven die naar Curaçao werden gevoerd,maar zich al snel konden vrijkopen. Ze mochtenhun eigen naam houden.”

Waarom konden ze zich vrijkopen?„Geen idee. Misschien waren ze slimmer dan dea n d e r e n .”

Of sterker.„Het waren sowieso de sterksten die daar aankwa-men. Ze waren in wat we nu Sierra Leone en Ghananoemen geselecteerd op kracht en gezondheid. Zehadden de reis overleefd. De omstandigheden opdie schepen waren destijds niet heel comfortabel.”

Al op zoek naar uw roots geweest?„Nee. Er is vast nog wel een volk te vinden waar ikvaag aan verwant ben. Maar wat dan nog?”

Wawoes vader, zoon van een aannemer, kwam in1956 naar Nederland om theoretische sociologie testuderen, in Nijmegen. Een streng katholieke fa-milie, volledig zwart. In de kerk voelde Wawoes va-der soms een vinger over zijn huid of haar strijken:iemand op de bank achter hem die wilde weten of

het wel echt was. Hij trouwde met een volledig witmeisje, dat in Nijmegen pedagogiek studeerde –Wawoes moeder.”

Hun ouders deden er niet moeilijk over?„Het belangrijkste was dat ze hetzelfde geloof had-d e n .”

Kilian Wawoe is van 1972. Hij ziet er met zijn zwar-te krullen en lichtbruine huid uit als een Marok-kaan, ook voor Marokkanen. Die vragen hem of hijuit het Noorden of uit het Zuiden komt. Voor destatistieken is hij een Antilliaanse allochtoon vande tweede generatie. Elke paar jaar krijgt hij eenonderzoeker over de vloer die hem in opdracht vande overheid vragen stelt over zijn drugsgebruik,zijn contacten met de politie, het aantal vrouwenbij wie hij kinderen verwekt heeft.

Het kan hem niets schelen, zegt hij. Hij voeltzich geen allochtoon en de mensen met wie hij om-gaat, zien hem niet als allochtoon. Het is wel eenthema in het boek dat hij net geschreven heeft overde bankencrisis en de belangrijkste oorzaak daar-van: het perverse beloningssysteem. Als hij voorABN Amro een jaar in Monaco werkt, komt hij tus-sen ‘alle haviken’ maar ‘één duif’ tegen: de Marok-kaanse schoonmaakster Hadda, een vrouw vanrond de vijftig zonder siliconenborsten of wit ge-maakte tanden, zonder tandarts ook. Hij beschrijfthoe gastvrij hij op een avond bij haar en haar gezin

thuis ontvangen wordt, zo anders dan op kantoor,waar de vijf parkeerplaatsen bij de ingang niet ge-reserveerd zijn voor klanten, maar voor leden vande directie, inclusief hemzelf. ‘Op de bank was deklant koning, maar de bankier keizer.’ Hij verbaastzich erover dat Nederland zichzelf een ‘i s l a m i t i s chgevaar ’ aanpraat, maar niet ziet dat het risicovollegedrag van bankiers pas echt een bedreiging is.

Monaco was in 2003, vijf jaar voordat het bank-wezen bijna in elkaar stortte en Fortis – net eige-naar geworden van ABN Amro, samen met de Roy-al Bank of Scotland en Santander – door deNederlandse staat moest worden gered van eenfaillissement. Nu, in 2010, is hij nog veel verbaas-der: Nederland is door dat risicovolle gedrag vanbankiers tientallen miljarden euro’s kwijtgeraakten nóg gaat het in de politiek vooral over immigra-tie en integratie.

Kilian Wawoe: „In het regeerakkoord komt hetwoord ‘bank’ niet voor, wel het woord ‘b o e r k a’.Hoeveel boerkadraagsters hebben we in Neder-land? Ik heb nog nooit last van ze gehad, ze kostenme geen geld. De bankencrisis heeft iedere belas-ting betalende Nederlander al duizenden euro’sg e k o s t .”

Dat dáár geen opstand tegen uitbreekt, datsnapt hij niet. Maar ook weer wel, want een manmet een baard en een bom is concreet, en een ban-kencrisis is abstract, zeker als de gevolgen daarvannog maar door een enkeling gevoeld worden.

‘Ik wil van mezelfgeen profeet maken’

NRC WEEKB LAD 7

NZ

13-11-10 katern 5 pagina 06

Kilian Wawoe

Iets van een bekeerling heeft hij wel. Jarenlangwerkte hij mee aan het systeem van targets stellenen bonussen uitdelen, en hij profiteerde er zelf ookvan. Voordat hij naar Monaco vertrok, werd hemeen bonus van 5.000 euro beloofd. Een jaar laterkreeg hij ruim 25.000 euro en hij vond dat nor-maal. In zijn boek schrijft hij dat hij 5.000 euro in-middels „als een absolute belediging” zou hebbenervaren, dat kreeg de secretaresse. Hij was het ooknormaal gaan vinden om op kosten van de bank –de klanten, de aandeelhouders – te gaan dansen inde duurste discotheken en colaatjes van 35 euro perglas te drinken. De vriendjes van de fotomodellendaar bestelden champagne van 2.000 euro. Lachen!

Nu vindt hij dat walgelijk.Hij woont in Utrecht, in een mooi huis op een lelij-

ke plek – een drukke weg bij een stoplicht. Twee jon-ge kinderen. Zijn vrouw is advocaat, ze doet vooralasielzaken. Zelf was hij, toen hij studeerde, vrijwilli-ger bij de daklozenopvang op het Jansveld. Hij waslid van studentenvereniging Veritas. Het is nog tezien aan zijn iets te lange, achterovergekamde haar,aan zijn ongepoetste schoenen onder een grijze krijt-streep. Hij zegt: „Het waren twee werelden die elkaarniet verdroegen. Vooral de daklozen zaten vol voor-oordelen tegen studenten. Dat was tuig.”

Het moment van inkeer kan hij niet precies aan-wijzen, daarvoor ging het te geleidelijk. En mis-schien zat het er altijd al in, al zegt hij dat zelf nietzo. In de vijfde klas van het gymnasium schreef hijeen werkstuk over de vraag of de mens van naturegoed of slecht is. Toch wel geneigd tot het goede,vond hij. Slechtheid werd uitgelokt door de om-standigheden. Hij studeerde af op een scriptie overhet voorspellen van succes als mensen in het bui-tenland gingen werken. Dat was bij arbeids- en or-ganisatiepsychologie. Hij deed ook internationalebetrekkingen.

U wilde begrijpen waarom uw vader een suc-cesvolle allochtoon was?„Nee hoor. Het was een onderzoek naar expats, aanwelke persoonlijkheidskenmerken het ligt of zezich al dan niet zullen aanpassen.”

Conclusie?„Het belangrijkste is hoe goed iemand in zijn vakis. Als hij of zij toch mislukt, dan is het doordat hetgezin zich niet aanpast. De taal niet leren, voedinggeven aan heimwee.”

Uw vader was goed in zijn vak?„Heel goed. Een echte intellectueel.”

Kilian Wawoe wilde naar het bedrijfsleven, omdathet ‘p r a k t i s ch’ en ‘concreet ’ was. Niet om het beteresalaris, zegt hij. Volgens hem is dat nooit de redendat jonge mensen naar het bedrijfsleven willen.

„Het gaat hun om de mogelijkheden om zich teo n t w i k k e l e n .”

Zeggen ze.„Toch is het zo. Het is een vooroordeel om te den-ken dat het mensen die naar het bedrijfsleven gaanom het geld te doen is.”

Ook niet de mensen die naar een bank gaan?„Ook niet. Van de zestien mensen met wie ik in hettraineeklasje zat, waren er vier lid van het corps ge-weest. Het was er absoluut niet brallerig.”

En een paar jaar later zijn ze beledigd als ze aanhet eind van het jaar maar 5.000 euro krijgen.„Als het iets zegt over hun plaats in de pikorde wel,ja. Een bankier die 20 miljoen euro krijgt terwijleen collega die het volgens hem minder goed doet30 miljoen krijgt, is ook beledigd.”

Kilian Wawoe begon in 2001 met een onderzoeknaar de voorspellende waarde van het selectiepro-ces van nieuwe werknemers. Wat maakt iemand toteen goede bankier? Het was het jaar waarin bij ABNAmro een nieuwe chief executive officer was aangetre-den: Rijkman Groenink. Die wilde dat de bank bij degrootste van de wereld zou gaan horen. Eten of ge-getenworden. Iedereen,vanhoogtot laag,moestal-leen nog de dingen doen die geld opbrachten. Pres-taties werden meetbaar gemaakt en aan het eind vanhet jaar werden mensen daarop afgerekend.

Dus ging de hypothekenverkoper te veel of tedure hypotheken verkopen. De handelaar in dedealingroom nam steeds krankzinniger risico’s. Hetzijn clichés geworden. De perversiteit ervan is in-middels ook bekend: bij succes verdiende de werk-nemer, bij pech verloor de bank, en uiteindelijk demaatschappij. Iemand kon zijn baan verliezen,maar dan was er altijd nog een vertrekpremie.

Op Wawoes afdeling, Werving en Selectie, wer-den de targets uitgedrukt in aantallen aan te ne-men mensen.

Dus?„Werkten we niet meer samen, maar werd het iedervoor zich. ‘Jij pakt mijn kandidaat af’ in plaats van‘maakt niet uit wie wat doet, als we maar goedemensen binnenhalen’.”

Ruzie, huilen, en een managementteam vanacht leden van wie er zes met een burn-out thuiskwamen te zitten. Dat was nog voordat Kilian Wa-woe naar Monaco ging. In zijn boek beschrijft hijdat hij voor zijn vertrek een twee voor zijn presta-ties kreeg, op een schaal van vijf. Bij het onderdeelleidinggeven stond: ‘Kilian, je legt je prioriteitenniet goed en besteedt te veel tijd aan je mensen, inplaats van je te focussen op targets.’

Hoe voelde dat?„Toen vond ik het vervelend, nu vind ik het eenc o m p l i m e n t .”

De volgende dag zou hij er nog een gesprek overhebben met zijn manager. Het ging niet door, zemeldde zich ziek.

Na Monaco reisde Kilian Wawoe de hele wereldover om bij vier banken de effecten van belonings-systemen te onderzoeken, hij zou erop gaan pro-moveren. Hij kon het doen in de tijd van ABN Am-ro, later Fortis. Eind 2006 – alles ging nog goed bijde banken – begon hij zijn eerste conclusies te trek-ken. Ondernemende, assertieve en dominante me-dewerkers kregen de hoogste bonussen, zag hij.Maar niet omdat hun prestaties zo goed waren. Zedurfden de grootste risico’s te nemen. Ze streefdenr ü ck s i ch t s l o s hun eigen belangen na.

Dat rapporteerde u ook?„J a .”

19 7 2 op 23 december geboren in

Nijmegen

1999 Human Resources bij

ABN-Amro Bank

20 03 hoofd Human Resources,

Private Banking kantoor, Monaco.

20 04 regionaal hoofd Human

Resources voor West- en Zuid-

Europa

2010 vertrek ABN-Amro Bank.

heden zelfstandig ondernemer,

docent Human Resources

Management aan de VU te

Amsterdam.

Wawoe is getrouwd met Cecile en

heeft twee kinderen Samuel (2005)

en Carmen (2009)

Beslissend moment

Verdediging van mijn proefschrift

aan de Vrije Universiteit van Ams-

terdam op 21 juni 2010. ‘Ik werkte

er sinds 2002 aan. ‘s Avonds leerde

ik dat wat ik overdag deed bij de

bank, niet zo verstandig was.’

‘Ik was getuige van de grootste economische misdaaduit de geschiedenis. Erger, ik was medeschuldig’

En toen?

„N i e t s.”

U boos?

„Ik wil van mezelf geen profeet maken. Ik had in2006 nog niet zo door wat de gevaren waren.”

Toen kwam maandag 29 september 2008, de dagwaarop Fortis op de beurs een kwart van zijn waar-de verloor. De Amerikaanse bank Lehman Brotherswas al failliet en sleurde over de hele wereld anderebanken mee in zijn val. Kilian Wawoe was in Chen-nai, in het zuiden van India. Hij zat ’s morgens

vroeg op de rand van zijn bed in zijn hotel, nog on-geschoren, zonder deodorant en in paniek.

Wat gebeurde er?

„Ik zag op mijn blackberry de koers wegglijden.Min tien, min veertien, min zeventien. Het gingmaar door. Elke tien minuten drukte ik op de re-fresh-knop en dan was het weer erger. Ik belde naarNederland: gaat het wel goed daar? Nee, het gingniet goed. Spaarders haalden hun geld weg, aan-deelhouders dumpten hun aandelen, banken leen-den elkaar geen geld meer uit. Ik dacht: nu donderthet hele systeem in elkaar.”

U dacht ook aan uw eigen spaargeld?

„Ik had geen toegang tot mijn internetbankreke-ning, ik kon niets doen. Maar al had ik wel watkunnen doen, waar moest ik met mijn geld naar-toe? En was het straks nog wat waard? Ik dacht: ditis de Apocalyps.”

Toen werd u wel boos?

„Vooral op mezelf. Ik was getuige geweest van degrootste economische misdaad uit de geschiede-nis. Erger, ik was medeschuldig.”

Grote woorden.

„Maar wel waar.”

Had u iets kunnen doen dan?

„Nee. Alleen zeggen dat bonussen zouden moetenworden afgeschaft. Dat had ik gedaan.”

En niemand die luisterde.

„Dus voelde ik me behoorlijk gefrustreerd.”

Op 21 oktober 2008 deed Kilian Wawoe iets datnot done was voor een werknemer van de bank: hijliet zich zonder toestemming van zijn bazen in-terviewen door de Volkskrant. Een paar dagen laterstond zijn verhaal op de voorpagina, onder eengrote foto van (toen nog) presidentskandidaatBarack Obama. Geen bankier die op dat momental had toegegeven dat de banken zelf grote foutenhadden gemaakt. Jean-Paul Votron, tot juli 2008de chief executive officer van Fortis, zou eind 2008nog een bonus van 2,5 miljoen euro krijgen om-dat hij ABN Amro had overgenomen én omdatzijn aandelen daarna zo in waarde waren ge-daald.

U schrijft dat u ’s morgens nogal gespannen

naar uw werk ging.

„Toen ik door het poortje bij de beveiliging wildelopen, deed mijn pasje het niet. Ik dacht dat ze hetgeblokkeerd hadden, dat ik ontslagen was. In delift keek iedereen naar me. Later in de kantine zagik mensen elkaar aanstoten. Daar heb je hem.”

Dat was geen verbeelding?

„Absoluut niet.”

En niemand zei iets?

„Nee. Niemand bij de bank heeft er ooit iets inhou-delijks over gezegd. Alleen met mijn leidinggeven-de heb ik het erover gehad.”

En?

„Die was het met me eens.”

Maar het mocht niet worden gezegd?

„Nee. Ik stelde voor om de bonussen af te schaffen

’Op de bank was de klant koning, maar de bankier keizer’

NZ

13-11-10 katern 5 pagina 08

en van het geld aandelen terug te kopen van deoverheid. Het personeel wordt voor klein deel eige-naar en dan delen we op die manier in de winst. Hetstraalt vertrouwen uit en we doen iets terug voor deb e l a s t i n g b e t a l e r.”

En?„Goed idee.”

Daar bleef het bij?„J a .”

Werd u nog op het matje geroepen?„Op de ochtend dat het interview in de krant stond,was de raad van bestuur bijeen in crisisoverleg. Ikdenk dat ze me graag meteen op straat hadden ge-gooid. Maar dat had nog meer publiciteit opgele-verd en ik vermoed dat ze daar geen zin in hadden.Ik heb niets van ze gehoord.”

Doodzwijgen was gemakkelijker.„Dat denk ik.”

En vernederender.„Z e k e r.”

Kilian Wawoe nam na een jaar zelf ontslag, hij gingbij de universiteit werken, de Vrije Universiteit inAmsterdam, bij organisatiepsychologie. Zijn stu-denten, zegt hij, begrijpen hem heel goed als hijhun vertelt over de gevaren van een beloningssys-teem dat mensen aanzet tot het nemen van grote ri-s i c o’s zonder dat ze zelf de gevolgen ondervindenals het misgaat. Iederéén begrijpt hem, zegt hij.Ook de topmensen van banken en bedrijven.

Hij zegt: „Achter gesloten deuren zeggen ze al-lemaal dat het bonussysteem beter kan worden af-geschaft. Dat zij het niet doen, kan ik me nog welvoorstellen. Ze zijn gekocht, ze hebben er voordeelbij. Maar de mensen die níet op die apenrots zitten,waarom zeggen die niet: hou hier eens mee op.”

Nou?„Misschien omdat mensen als Groenink en Sche-ringa en Votron ook onze helden waren. We von-

den het heel knap wat ze deden. Ze werden topmanvan het jaar, ze kregen complimenten van de mi-n i s t e r- p r e s i d e n t .”

Die status zijn ze nu wel kwijt.„Ze zijn de zondebokken, maar het systeem blijftintussen in stand. Politici hoeven maar dít tedoen…’ Hij knipt met zijn vingers. ‘..of er bestaangeen bonussen meer. Ze durven het niet. Ik hebmet Tweede Kamerleden van alle partijen gepraat,met oud-ministers. Ze zeggen: u heeft gelijk,maar we krijgen er de handen niet voor op el-k a a r.”

Vecht u tegen windmolens?„Dat kan best, maar dat doe ik dan wel omdat ik mezorgen maak. Wat als het weer misgaat? HenryPaulson [in 2008 de Amerikaanse minister van Fi-nanciën] deed op het dieptepunt van de crisis dedeur van zijn werkkamer niet eens meer open. Hijzat aan de telefoon met zijn vrouw. Ze las hem bij-belteksten voor om hem op de been te houden.” ‹

NZ

13-11-10 katern 5 pagina 10