Ik en mijn Stad

samenstelling: Han Santing

© 2011

Waar begint mijn stad?Waarschijnlijk hier: de streep op het schoolplein van de kleuterschool aan de Schoolholm waar je je vaste plaats had.

Daar stond je, wachtend tot je werd opgehaald.

De Anna Paulownastraat waar we gestald werden bij opa en oma. Waar we speelden in die koude kamers boven en bij de voordeur onze neuzen tegen het ribbeltjesglas drukten waardoor de wereld er heel anders uitzag.

2

Waar ik heel vroeg opstond om in het doodstille Sterrenbos de eekhoorns te voeren. Oud brood mee van oma.En daarna naar school, naar de Jozefschool in de Polderstraat waar je dinsdags de koeien zag die op de Veemarkt verkocht

werden. Door het Sterrenbos loopt nu de ringweg en van de veemarkt rest alleen een poort.

5

De Kochstraat in de toen nieuwe stadswijk Corpus den Hoorn. Daar groeide ik op, twee-hoog in een flat. Maar gelukkig huurde mijn moeder voor mij de grote kelder beneden. Geen water of verwarming, maar wat kon je er heerlijk feesten.

Meneer Tepper huurt de kelder nu, maar mijn kleuren zitten nog steeds op de muur.

6

7

Drie trappen waren er om beneden te komen. Die nam ik altijd op dezelfde manier: de handen zo laag en zo ver mogelijk op de leuning , de voeten op de hoogste tree en dan in één zwaai naar beneden.

9

10

Onze kerk stond in de straat: de Mariakerk. Katholiek natuurlijk. De buitenmuur bestond uit een blinde wand met bakstenen pilasters. Daar klommen we tegenop. Als je durfde kon je heel hoog komen: je voeten en je handen tussen twee

kolommen. Klem zetten en voetje voor voetje omhoog.

Eind jaren 70 was het afgelopen met de katholieke kerk in de Kochstraat. Te weinig gelovigen.Er was sprake dat de kerk gesloopt zou worden, daarna zou het een bowlingbaan worden, maar uiteindelijk bleef het een

kerk, zij het een gereformeerde.

13

14

Op mijn 17e mocht ik eindelijk het huis uit. Op mezelf wonen. Aan de Helperwestsingel huurde ik voor 60 gulden per maand een klein, koud zolderkamertje bij meneer Koning. Huisbaas en eigenaar van een zeer dubieus garagebedrijf.

De deur van ons huis deed je open door aan het touwtje te trekken dat uit de brievenbus hing.

15

In 1974 kraakten we met een stel vrienden een voormalige textielfabriek aan de Hoge der A nummer 19 & 20. Een bouwval was het, maar wat maakte het uit? Veel mensen woonden er toen niet in de straat. De a-locatie die het zou worden was toen nog ver weg. Tien jaar hebben we aspirant-kopers weg weten te houden, maar toen was het gebeurd.

16

Een woningbouwvereniging kocht uiteindelijk de twee huizen aan de Hoge der A. We konden terugkomen, maar tijdens de verbouwing woonden we twee jaar in de Graaf Adolfstraat. Nummer 34a: een klein, koud een uiterst gehorig huis.

Daar is onze Ron geboren. In huisje Adolf.

19

20

In 1986 keerden we terug naar de Hoge der A, zij het nu 1 deur verder. Op nummer 20. En daar wonen we nog steeds. Daar werd Kiki geboren, groeiden de kinderen op en vertrokken ze toen ze daar de leeftijd voor hadden.

De Hoge der A. De mooiste straat van Groningen met een uiterst gemêleerde bewoning: studenten naast rijke stinkers. Pakhuizen zijn woonhuizen geworden. Etages moeten tegenwoordig een half miljoen opbrengen.

De schepen die nu voor de deur liggen zijn charters die mensen vervoeren in plaats van zand of kolen.

Dit is de stad waar ik van hou. De kerken, de pleinen, het plantsoen. Een groot dorp waar je op een feestje kunt komen en niemand kent, maar waar je na een kwartier praten ontdekt dat je altijd gemeenschappelijke bekenden hebt.

Een stad die leeft, waar altijd wel wat leuks te doen is. Mijn stad.

27