kerk & levenbisdom gent16 28 augustus 2013

Eveline CoppinHans Van Crombrugge (52) is hoofdlector pedagogiek aan het Hoger Instituut voor Gezinswe-tenschappen en voorzitter van het eraan verbonden Kenniscen-trum. Dat doet onderzoek over gezinnen en organiseert studie-dagen en bijscholingen. Op 24 september geeft hij voor CCV in het bisdom Gent een lezing over Geschokt vertrouwen: opvoeden in moeilijke gezinssituaties.

– Wat  bedoelt  u  precies  met  „moei-lijke gezinssitaties”?Eigenlijk is elke gezinssitua-tie moeilijk. Dat was vroeger al zo en is nu niet anders. Het is er zelfs niet gemakkelijker op ge-worden, omdat we hoe langer hoe meer belang hechten aan onze individuele vrijheid. Te-gelijkertijd vinden we ook rela-ties belangrijk, omdat die hel-pen om onszelf te worden of te zijn. Maar net in zo’n relatie geef je een stuk van die vrijheid op en dat geeft spanningen.

Die spanningen kunnen uit-monden in een scheiding, maar het kan ook zijn dat partners naast elkaar beginnen te leven. Zo vertelde een studente mij eens dat haar ouders samenge-bleven waren tot zij was afgestu-deerd. Al die tijd hadden ze hun huwelijksproblemen verborgen gehouden voor hun dochter.

– Dus  is  het  niet  goed  om  omwille van de kinderen samen te blijven?Als partners niet meer kunnen of willen samenblijven, maken ze beter een einde aan hun relatie. Kinderen voelen meestal ook aan dat het helemaal niet meer bo-tert tussen de ouders. Er wordt dan wel eens sussend beweerd: „Kinderen leren daar wel mee leven”, wat uiteraard waar is. Ze zullen zich inderdaad aanpas-sen, maar wat vaak wordt verge-ten, is dat zo’n scheiding, en de regeling die erbij komt kijken, veel energie vraagt van kinderen. Er is geen enkel kind dat wil dat zijn ouders uit elkaar gaan. Geen

enkel. Zelfs als ze een breuk zien aankomen, gaan ze ervan uit dat het niet gaat gebeuren. En ook als de scheiding optimaal ver-loopt, bijvoorbeeld als ze erop voorbereid zijn of de conflicten tussen de ouders minimaal zijn, is het voor de meerderheid van de kinderen toch een schok.

– Dan toch bij elkaar blijven omwille van de kinderen?Nee, maar ik vind dat mensen te snel uit elkaar gaan. Ouders zou-den misschien wat meer moeite kunnen doen om samen te blij-ven. Net omwille van de kinderen. Want we zeggen wel tegen hen

dat we met hen inzitten, maar het zijn meestal wel zij die wekelijks moeten verhuizen. En niet de ou-ders. En het zijn de kinderen die van school moeten veranderen, hun vrienden niet meer kunnen zien of niet meer met hun hob-by’s kunnen bezig zijn. Idealiter blijven ouders in hetzelfde huis wonen, of allerminst niet te ver van elkaar, zodat de situatie voor de kinderen niet te veel verandert. Al weet ik dat dat natuurlijk niet in alle gevallen kan.

– Ouders kunnen niet meer samenle-ven en de kinderen zijn daar de dupe van? Sowieso. Hun basisvertrouwen is geschokt en dat vertrouwen is de motor van het menselijk functi-oneren. Dat heeft gevolgen voor hun sociaal functioneren, zowel binnen als buiten het gezin, maar ook voor het beeld dat kinderen hebben van zichzelf, hun omge-ving en zelfs van God. De kans is

groot dat ze een negatief gods-beeld hebben als de scheiding slecht is verlopen. Daarnaast zijn kinderen van gescheiden ouders ook minder geneigd om te trou-wen.

En net zoals ouders zich schul-dig voelen tegenover hun kinde-ren, voelen kinderen zich schul-dig tegenover hun ouders, omdat ze denken dat de relatiebreuk hun fout is. Het is dus belangrijk om te zeggen dat dit niet zo is. Daarnaast is het van belang om te luisteren naar je kinderen. Dat klinkt logisch, maar wordt in het gedoe dat een echtscheiding met zich meebrengt wel eens verge-ten.

Als kerkgemeenschap kunnen we erop letten dat we begrip to-nen voor mensen die gescheiden zijn, door bijvoorbeeld open te staan voor hun zorgen of tijdens communievieringen ook plaatsen te reserveren voor de nieuwe part-ner van mama of papa. Of waarom

geen nieuwe relaties inzegenen, gezien trouwen voor de kerk niet meer kan?

– U  pleit  ook  voor  een  opvoedings-belofte  die  ouders  kunnen  afslui-ten. Wat houdt dat in?Dat is een ritueel kort na de ge-boorte waarbij ouders in het bij-zijn van een getuige beloven zo optimaal mogelijk voor de kin-deren te zorgen en beloven de rechten van het kind na te le-ven, ook als ze niet meer bij el-kaar zijn. Want als een relatie ophoudt te bestaan, zijn ze wel geen man en vrouw meer, maar blijven ze wel mama en papa. Die opvoedingsbelofte gaat mensen niet tegenhouden om te schei-den, maar de blijvende zorg voor het kind wordt toch eens expli-ciet verwoord.

– U bent vader van vijf kinderen en dertig  jaar  getrouwd.  Hoe  bent  u daarin geslaagd? Mijn vrouw en ik hebben geluk gehad én ons verstand gebruikt. We hebben afspraken gemaakt en ons daaraan proberen te hou-den. Voorts hebben we conflic-ten op een zo redelijk mogelij-ke manier trachten op te lossen. We zijn het trouwens aan ons-zelf verplicht om oplossingen te zoeken, gezien we beloofden el-kaar trouw te blijven in goede en kwade dagen. Dat wil echter niet zeggen dat we beloofden om niet verliefd te worden op iemand an-ders. Wel om ons daar niet in te laten meeslepen. Door altijd op-nieuw voor elkaar te kiezen, blijf je samen. En of zij nu de ware is? Iemand zei eens dat je dat maar aan het einde van je leven kunt zeggen, als je het samen hebt waargemaakt, dus geef mij – ho-pelijk – nog vele jaren de tijd.

Lezing op 24 september van 20 tot 22 uur in de A. De Schrijverzaal van het Sint-Bavohumaniora (Reep 4, Gent). Meer weten over de wer-king na scheiding? Activiteiten en contactgegevens vindt u in het ar-tikel hieronder.

‘Partners gaan te snel uit elkaar’Pedagoog Hans Van Crombrugge ervaart dat een relatiebreuk voor de meerderheid van de kinderen een schok is, zelfs als ze in goede omstandigheden verloopt

Eveline CoppinCCV in het bisdom Gent biedt activiteiten aan voor mensen na een scheiding of relatiebreuk. Zo zijn er onder meer vormin-gen waarbij na een inleiding door een deskundige de deel-nemers hun ervaringen met en hun standpunten daarover kunnen uitwisselen. Op zestien november heeft Ludo Driesen, klinisch kinder- en jeugdpsy-choloog en gedragstherapeut, het over de effecten van een scheiding op de ouder-kindre-latie en toont hij het belang aan van een ‘nette’ scheiding. Deze

vorming vindt plaats van 14.30 tot 17.30 uur in het Sint-Paulus-seminarie in Mariakerke.

Daarnaast bestaat er een ver-werkingsgroep die mensen helpt om te verwerken van wat gebeurd is en opnieuw uit te kij-ken naar de toekomst. De groep wordt aangestuurd door een begeleider die spreekt uit erva-ring en onder meer uitleg geeft over de diverse fasen van de ver-werking, het leren loslaten van je ex-partner en reacties van fa-milie en vrienden. Deze groep komt bijeen op 23 en 30 novem-ber, 14 en 21 december en 4 janu-

ari. Eveneens in het Sint-Pau-lusseminarie.

Tot slot zijn er in Oudenaarde en Beveren-Waas ontmoetingen met lotgenoten waarin gepraat wordt over angst, tederheid, zelfvertrouwen, woede, schuld, verdriet en loslaten. De groeps-gesprekken bestaan uit dui-ding, meditatie of een tekst uit het evangelie.

Bel 09 235 78 65 of mail naar han.koole@ccv.be voor inlichtingen. Surfen kan ook: www.ccv.be/gent of www.gezinspastoraal.be.

Als samenblijven geen optie meer isVoor mensen na een scheiding of relatiebreuk organiseert CCV in het bisdom Gent groepsgesprekken, vormingen, lezingen en verwerkingsgroepen

Hans Van Crombrugge: „Partners moeten niet samenblijven omwille van de kinderen, maar zou-den wel meer moeite kunnen doen om niet uit elkaar te gaan omwille van hen.” © Eveline Coppin

„De kans is groot dat kinderen een negatief godsbeeld hebben als de breuk tussen hun ouders slecht is verlopen”

In november spreekt kinderpsycholoog Ludo Driesen over de ef-fecten van een scheiding op de ouder-kindrelatie. © Timpura

kerk & leven bisdom gent 1728 augustus 2013

ProostDeken Albert Van de Kerk-hove heft het glas. „Op kerk & leven. En de lezers er-van.” In het dekenaat Sint-Niklaas nodigde de redac-tieraad van kerk & leven de parochianen uit om samen ‘uit te blazen’. Twee keer de-den ze dat. In juli voor een avond op een terras met een glas en in augustus voor een wandelnamiddag.

En ze hadden geluk die avond in juli, want op deze zesde editie was het prach-tig weer. Deken, parochie-assistente, medewerkers in dekenaten en vooral heel wat parochianen vonden een plaatsje in een cafe op de Grote Markt in Sint-Niklaas. De laatste nieuwtjes uitwis-selen, herinneringen op-halen aan een mooie fiets-tocht of een bezoek aan een pittoreske kerk, anekdotes vertellen over de (klein)kin-deren, terugblikken op een reis of dromen over een die nog komen zou. Fijn samen-zijn. (ec)

© Kristof Ghyselinck

XX Wou graag werken, maar kwam nergens meer voor in aanmerking XX Katholieke Vereniging Gehandicapten zocht mee naar een zinvolle vrijetijdsinvullingXX Helpt kapster van Veilige Have waar hij kan

Eveline Coppin„En zijt ge content van uw haar?”, informeert Pascal Smet (45) bij Alice Blomme, bewoonster van woon-en zorgcentrum Veili-ge Have in Aalter. „Zeker”, ant-woordt de net geknipte dame. „Ale, dan zijn we weg”, zegt Pas-cal Smet, waarop hij Alices rol-stoel neemt en haar terugduwt naar haar kamer.

Hij loopt meteen door naar het centrum voor dagverzorging, waar hij Clara De Keyser oppikt en begeleidt tot aan het kapsalon. „Ik wil graag een mise-en-plis”, vertelt ze. Pascal, ex-hoofdma-gazijnier van staalproducent Ar-celorMittal, kijkt niet verbaasd op als de vrouw dit zegt. „Ze draai-en spelden in uw haar en zetten u dan een half uur onder de dro-ger”, legt hij mij uit. „Voor ik hier vrijwilligerswerk deed, wist ik ook niet wat dat was”, geeft hij toe. „Maar ik leer snel bij.”

Pascal Smet helpt sinds eind ja-nuari elke dinsdag -en donder-dagvoormiddag vrijwillig mee in het kapsalon van het woon- en zorgcentrum. „Hij brengt men-

sen niet alleen naar het kapsalon en terug naar hun kamer, maar veegt eveneens het haar bijeen, haalt spelden uit de haren en wast zelfs af en toe de haren van de be-woners”, weet kapster Ann-Sop-hie Vanhuysse. „Daardoor kun-nen we meer tijd besteden aan onze klanten en kunnen we ook meer mensen helpen”, legt ze uit. Of ze niet verbaasd was dat ze hulp krijgt van een man? „Een beetje, maar eigenlijk maakt het niets uit. Er zijn toch ook veel mannelijke kappers, niet?”

Liefst van al zou Pascal Smet als arbeider of bediende werken, maar een betaalde job vinden bleek erg moeilijk. „In 2008 stel-den dokters chronisch vermoeid-heidssyndroom (CVS) en fibrom-yalgie vast. Daardoor ben ik snel moe en heb ik vaak spierpijn. Ik heb een hele tijd thuis gezeten, heb onderzoeken ondergaan en ben zelfs nog gaan werken wan-

neer ik me beter voelde. In 2011 werd ik echter bij ArcelorMittal, na 23 jaar dienst, ontslaan. Niet omwille van mijn werkprestaties, maar omwille van mijn ziektes.”

Een zware klap voor Pascal Smet, één die hij tot op heden nog altijd niet goed heeft verwerkt. „Het blijft moeilijk om mijn be-perkingen te aanvaarden. Ik stap moeizaam, kan niet meer met de fiets rijden en slaap slecht. Daar-naast ben ik constant moe. Als ik straks thuiskom, krijg ik de na-

weeën van mijn half dagje werken. Dan moet ik rusten. Die ander-halve dag tussen dinsdag- en don-derdagvoormiddag heb ik echt nodig om te recupereren.”

Maar Pascal bleef na zijn ont-slag niet bij de pakken zitten. Hij volgde een opleiding over solli-citeren en zocht samen met een jobcoach uit welke jobs hij wel nog kon doen. „Gezien ik niet zo goed met de computer over-weg kan, was een job als bedien-de voor mij uitgesloten. Als arbei-der kwam ik door mijn moeilijke en tragere gang voor niet veel jobs meer in aanmerking.” Als koerier werken bleek de enige optie. Pas-cal deed met veel enthousiasme een week stage bij een koerier-dienstbedrijf. „De werkgever was vree content over mijn inzet, maar wilde mij niet aannemen, om-dat ik iets trager werkte dan de anderen en hij dat niet kon ver-antwoorden tegenover de andere werknemers. Niet te begrijpen, gezien ik vanwege mijn beper-king minder kost dan een gewo-ne werknemer.”

Opnieuw een enorme dreun voor Pascal Smet, die maar wat graag aan de slag wil, maar daar geen kans meer toe krijgt. Lang-zaamaan groeide het besef dat er op de gewone arbeidsmarkt geen plaats meer voor hem was. Samen met vrijetijdswerker Tom Dans-saert van de Katholieke Vereni-ging Gehandicapten (KVG) zocht hij vrijwilligerswerk in de stad waar hij woont en kwam hij te-recht bij het woon- en zorgcen-trum Veilige Haven. „Gezien Pas-cal op vaste uren wou werken, stelden we hem dit werk in het

kapsalon voor”, legt Nancy Stur-tewagen uit, die de vrijwilligers van woon- en zorgcentrum Veili-ge Have coördineert.

„Ik zag dat meteen zitten”, zegt Pascal Smet. „Ik wou vooral iets om handen hebben en toen ik het probeerde, voelde ik meteen dat het iets voor mij was. Ik kan alles op mijn eigen tempo doen en haal er veel voldoening uit. Ik

weet dat ik het werk van de kap-ster verlicht en merk ook dat de mensen mij waarderen. Ik voel mij hier aanvaard en dat doet mij deugd. Ik beteken weer iets voor de maatschappij, ook al is het als vrijwilliger.”

Weten wat KVG voor u kan doen? Surf naar www.kvg.be of bel naar 09 227 34 41.

‘Ik beteken weer iets voor de maatschappij’Ex-arbeider bij ArcelorMittal, Pascal Smet, heeft een beperking, maar helpt alsnog twee voormiddagen per week vrijwillig mee in het kapsalon van woon- en zorgcentrum Veilige Have in Aalter

Pascal Smet haalt spelden uit het haar van bewoonster Clara De Keyser. „Ik voelde meteen dat helpen in een kapsalon iets voor mij was.” © Eveline Coppin

„Ik wou iets om handen hebben”