Hotel Rendez-vous

Saskia Reusens

Linkeroever UitgeversAntwerpen

Rendez-voushotel

Echte verhalen en herinneringenuit liefdeshotels

© Saskia Reusens / Linkeroever Uitgevers nv 2010Katwilgweg 2, b-2050 Antwerpen

[email protected]

Omslag Michel Belmans - Grafische Cel Antwerpen,Concentra Media nv

Foto auteur JP De SmedtZetwerk Intertext, Antwerpen

isbn 978 90 5720 356 5d 2010 / 1676 / 21nur 450 / 130

Eerste druk april 2010Tweede druk juni 2010

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/ofopenbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie of op welke

andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijketoestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form, by print,photoprint, microfilm or any other means, without written

permission of the publisher.

– 7 –

- 1 -

F

Mijn vriendin was vijftien en zwanger. Ik was twin-tig en absoluut niet voorbereid op het vader-

schap. Maar ik was tot over mijn oren verliefd en wildevooral mijn verantwoordelijkheid niet ontlopen. Naenkele maanden trouwden we. Ik was ervan overtuigddat we er ons wel doorheen zouden slaan. Onze doch-ter werd geboren, Steffie, een wolk van een baby. Wewaren trots en gooiden ons vol overgave op onze nieu-we verantwoordelijkheid. Het ging een jaartje goed,daarna begon de miserie.

We moesten het rooien met één inkomen en kondende eindjes nauwelijks aan elkaar knopen. De verant-woordelijkheid voor een kind en ook nog eens finan-ciële zorgen waren te zwaar om dragen op onze leef-tijd. We maakten onnoemelijk veel ruzie en Steffie wasvoortdurend bij mijn schoonouders. Toen onze doch-ter drie jaar was, gingen we een eerste keer uit elkaar.Mijn vrouw ging opnieuw bij haar ouders wonen. Naeen jaar besloten we de draad weer op te pikken. We

amilie

– 8 –

hadden er vertrouwen in dat het nu wel goed zou gaan.Ons huwelijk verliep met ups en downs, en er kwamzelfs een tweede kind. Maar hoe we ook probeerdenom ons leven fatsoenlijk op de rails te krijgen, het gingvan kwaad naar erger. Onze relatie zat in een zeer diepdal en ik had voor mezelf uitgemaakt dat het zo nietverder kon.

Ik werkte in een fabriek, in een tweeploegenstelsel. Hetwas een dinsdag, 17 oktober, ik herinner het me noghaarfijn. De shift was bijna ten einde toen een jongevrouw mijn richting uitkwam. ‘Ik kom jou aflossen.’Ze lachte verlegen en gaf me een hand. ‘Ik heet Judith’,zei ze. ‘Lex’, stamelde ik. Meer kon ik niet uitbrengen.Van bij de eerste aanblik was ik totaal overrompelddoor haar kokette verschijning. Judith was een mooievrouw: wespentaille, schattig neusje en twee blinkersvan ogen die me verlegen aankeken. Ik schatte haarhalverwege de twintig. Ik moet iets zeggen, dacht ik.Want de eerste indruk is de belangrijkste. Ik probeerdena te denken en kuchte zenuwachtig. ‘Wel, euh, ikmoet er maar eens vandoor.’ Een originelere openings-zin kon ik op dat moment niet bedenken. ‘Succes opje eerste werkdag. En tot morgen.’ ‘Tot morgen’, lachteze. Hagelwitte tanden. Ik draaide me om en keek rechtin de spottende blik van collega René. Ik heb je weldoor, zei die blik.

Mijn ontmoeting met Judith zette mijn leven be-hoorlijk op zijn kop. De aflossing van ploeg A naarploeg B, elke dag tussen tien voor twee en twee, vormdehet hoogtepunt van de dag. Tien vluchtige minuten,

– 9 –

niet meer dan een paar steelse blikken en een goeien-dag. Maar het was voldoende om me te laten dromenover een fijne toekomst. Met Judith.

Een maand later, het traditionele jubileumfeest van defabriek. Eén keer per jaar werden de jubilarissen in debloemen gezet. Het feest begon in een zaal van het be-drijf en eindigde in de vroege uurtjes in de cafés in debuurt. Ik had al wat op. René kwam naar me toe enklopte me kameraadschappelijk op de schouder.‘Wordt het niet eens tijd dat je kleur bekent?’ vroeg hij.‘Of denk je dat ik nog niet gemerkt heb hoe jullie naarelkaar kijken? Als je je kans wilt grijpen, doe het dannu. Ze zit in het café aan de overkant.’ Hij draaide zichnaar de bar en gaf nog een rondje.

In het café aan de overkant was het een drukte vanjewelste. Flarden schlagermuziek dreven de straat op.Ik ging naar binnen en bleef bij de bar staan. Judithstond in het midden van een wriemelende massa. Zehad me direct opgemerkt en baande zich een weg naarmij. Ze keek me in de ogen en vloog me om de hals.Zonder woorden. Duidelijker kon haar liefdesbekente-nis niet zijn. We hebben gedronken en gedanst. Daaris het die avond bij gebleven.

De vrijdag na het feest was de eerste keer dat we afspra-ken. Op vrijdag werkte Judith maar tot zes uur. Haarman werkte in ploegendienst, op vrijdag betekende dattot tien uur. Plaats van afspraak was een brasserie inhet centrum van de stad. De keuze voor dit etablisse-ment lag voor de hand: de kans dat we er nieuwsgie-

– 10 –

rige collega’s zouden tegenkomen was zeer klein. Debrasserie werd onze vaste afspraakplek. We dronkenkoffietjes en praatten over onze huwelijksproblemen.Urenlang. We hadden nauwelijks gekust, maar warenduidelijk en eerlijk over onze gevoelens voor elkaar.Wat hier groeide, was allesbehalve een vrijblijvendavontuurtje. We bespraken wat onze volgende stap zouzijn en hoe we het zouden aanpakken.

Er gingen enkele weken voorbij. Ik werd een beetjeongerust. Hopelijk blijft het niet bij koffietjes drinken,dacht ik. Maar stel dat…? Waar moesten we dan naar-toe? Ik besloot Rudy, een collega, in vertrouwen te ne-men. Het was een goed bewaard geheim dat hij eenverhouding had met Rita van de avondploeg. Rudy ad-viseerde me een rendez-voushotelletje in de buurt vanhet werk.

Bij ons volgende afspraakje reed ik naar het bewusteadres. Ik had vooraf niks tegen Judith gezegd, want ikwilde haar niet onder druk zetten. Ik reed de privé-parking van het hotel in. ‘Wat doe je nu?’ vroeg Judith.‘Dit is een rendez-voushotel. Hier kun je voor een paaruurtjes een kamer huren. Als je er klaar voor bent enhet echt wilt, zullen we hier samen eens naartoe ko-men. Maar niet nu.’ Ik verliet de parking weer en reedregelrecht naar onze vertrouwde brasserie. Judith zeiniet nee en niet ja. Maar de volgende dag hakte ze deknoop wel door: ‘Ik wil volgende week heel graag metjou naar dat hotel.’

– 11 –

Ik reed mijn auto in de parkeergarage. Het licht floepteaan. We stapten uit en liepen naar een deur. Een norse,oude vrouw snauwde: ‘Hoe lang?’ ‘Kort verblijf ’, ant-woordde ik zelfverzekerd. Ik had mijn les goed geleerd.Ze gaf ons een grote sleutel met daaraan een plankjemet een nummer. ‘Nummer twaalf, eerste verdieping’,katte ze. We gingen de grote draaitrap op, vuistdikbekleed met bordeaux tapijt. Het was een oud gebouw,maar wel gezellig en warm. De kamer was sober ennetjes. Er stond alleen maar een bed, en in de aanpa-lende kleine badkamer een ligbad. ‘Hier zijn we dan’,zei ik enigszins overbodig. We begonnen te lachen.Zenuwen. Het idee dat in al die andere kamers kop-pels aan het fitnessen waren, werkte op onze lach-spieren. We kleedden ons uit en gaven ons hartstoch-telijk over aan de liefde. We waren zo’n tien minutenvan de wereld toen we plots werden opgeschrikt dooreen vlijmscherp geluid. Het ging door merg en been.Slecht voor onze concentratie, en ook voor die van deandere hotelbezoekers, vrees ik. Het geluid hield on-geveer dertig seconden aan, stopte even en begon weer.Het ergste was: ik kende dat geluid, heel goed zelfs.Het was het alarm van mijn auto. Blijkbaar was ik ver-geten het knopje af te zetten. Het alarmknopje reageer-de op licht, en elke keer als een auto de garage in- ofuitreed, floepte het licht aan en begon mijn alarm teloeien. Zo werd de aandacht wel héél erg op het ko-men en gaan van de gasten gevestigd. Ik bedacht datde norse vrouw zo dadelijk op onze kamerdeur zou ko-men kloppen. Dat ze natuurlijk niet kon weten dat hetmijn auto was, realiseerde ik me pas later. ‘Ik moet naar

– 12 –

beneden’, zei ik gejaagd. Zeer tegen mijn zin sprongik het bed uit en trok in ijltempo mijn broek en mijnhemd aan. ‘Ben zo terug.’ Met mijn autosleutel in deaanslag rende ik de trap af. De arme vrouw aan hetonthaal was haast gek geworden van het geluid. Ze zagmij, ze zag mijn autosleutel en ze ontplofte bijna. ‘Zetdat alarm af !’ krijste ze. ‘Het is niet te harden!’ Ik liepde garage in en het licht floepte aan. Weer ging mijnalarm af. Ik klikte met mijn sleutel en het lawaai ver-stomde. Ik liet mijn arm langzaam zakken en staardevol ongeloof naar de wagen naast de mijne. Een kwar-tiertje geleden stond hij er nog niet. Ik herkende hetmodel meteen. Voor alle zekerheid keek ik nog eensnaar de nummerplaat. Ik droomde niet. Broederlijknaast mijn auto geparkeerd, stond de auto… van mijnbroer.

Hotel Rendez-vous

Documents

Transcript of Hotel Rendez-vous