‘Dus, zoeken we een goed excuus of lopen we gewoon naar binnen?’ Ongemakkelijk kijkt Romeo vanachter zijn masker naar de ingang van de dansvloer. Marco grijnst breed. ‘Gewoon naar binnen lopen natuurlijk.’ Ben lacht. ‘Marco heeft gelijk, welk excuus heb je tenslotte voor het binnenvallen op het feest van je vijand?’

Romeo zucht en duwt zijn handen diep in zijn broekzakken. ‘Gaan jullie maar, ik ga wel langs de kant staan ofzo, ik heb niet echt zin om te dansen.’ Marco kijkt verstoord naar zijn vriend. ‘Niet? Man, je bent verliefd, je hoort te vliegen met Air Cupido.’ ‘De liefde is gevaarlijk hoor,’ gromt Romeo. Marco lacht. ‘Niet zo depressief man. Is de liefde ruig? Doe ruig terug. Prikt ze? Prik terug. Kom op, vlieg even met de liefde mee, waarom ga je niet dansen?’

Chagrijnig haalt Romeo zijn schouders op. ‘Ik heb heel slecht geslapen hoor.’ Marco rolt met zijn ogen en lacht spottend. ‘Heb jij soms gedroomd over vliegende donuts met capes, die elk levend wezen dat in gevaar komt red van een gewisse ondergang, die dansende blauwe rupsen als paard gebruiken en het huiswerk maken van protesterende kinderen?’ Romeo port hem in zijn zij. ‘Marco, lul niet.’ Marco grijnst triomfantelijk. ‘Ik vertel over dromen, dan kan alles waarheid zijn.’

Pride can stand a thousand trialsThe strong will never fall

But watching stars without you, my soul criesheaving heart is full of pain

Oh, oh the aching

'Cause I'm kissing you, ohI'm kissing you, oh

Touch me deep, pure, and trueGift to me forever

'Cause I'm kissing you, ohI'm kissing you, oh

Where are you now?Where are you now?'Cause I'm kissing you

I'm kissing you, oh

En toen zag hij haar. Het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Haar lange blonde haren dansen over haar rug als haar prachtige gezicht zich naar hem draait. Haar blauwe ogen… Als in een trance loopt hij naar haar toe, en hij ziet dat zij hetzelfde doet. Het lijkt alsof zijn hart het uitschreeuwt als hij steeds sneller begint te lopen en haar hand vastpakt.

‘Het spijt me,’ fluistert hij. Met dansende lichtjes in haar ogen glimlacht ze naar hem. ‘Waarvoor?’ Hij lacht terug. ‘Doet het jou geen zeer dan? Je hart.’ Ze glimlacht en legt haar hand over zijn hart. ‘Jawel, maar ik ben zo slim diep van binnen te schreeuwen.’ Romeo grinnikt en strijkt een lange haar uit haar gezicht. ‘Je ziet er ook uit als een slim meisje. Zijn je lippen ook zo slim?’

Ze lacht en geeft hem met haar hand –die totaal niet oncomfortabel nog steeds op zijn borst ligt- een zacht duwtje. ‘Niets brutaal ofzo he, jij? Maar, ik heb geen idee eigenlijk,’ antwoord ze onschuldig. ‘Moet ik het voor je onderzoeken?’ vraagt hij geamuseerd. ‘Nou graag,’ grijnst ze, terwijl ze hem vanonder haar lange wimpers strak aankijkt.

Hij legt zijn hand in haar nek en komt voorzichtig dichterbij, tot hun neuzen elkaar raken. ‘Is het slecht dat ik al weet hoe dit onderzoek gaat aflopen?’ De glimlacht en wrijft haar neus langs de zijne. ‘Nee hoor.’ ‘Mooi zo.’ Hij plaatst zijn lippen op de hare, en voor die paar tellen, lijkt te wereld stil te staan. Ze giechelt. ‘En, wat is het resultaat?’ Hij staart twijfelend voor zich uit. ‘Ik weet het niet zeker. Misschien moeten we nog een proef doen.’ Hun gezichten komen langzaam dichterbij… ‘Julia!’

Leah rent op het tweetal af. ‘Julia, je moeder heeft je nodig,’ hijgt ze, met een geïrriteerde blik op Romeo. Julia glimlacht en knipoogt naar Romeo. ‘Julia!’ sist Leah tegen haar vriendin. ‘Heb je énig idee wie dat was?’ Julia staart dromerig vooruit. ‘Nee?’ ‘Romeo, de enige zoon van de Montaques. Jullie eeuwige vijand?’ sist Leah. ‘Romeo?’ fluistert Julia. ‘Oh god.’ Ze rent de trap op naar haar kamer.

Ongemakkelijk kijkt Romeo haar na. ‘Julia,’ fluistert hij, alsof haar naam de grootste schat is. Plots dringt het tot hem door. ‘Julia Capulet.’ De dochter van de Capulets, de vijand van zijn familie. Hij trekt Marco en Ben aan hun arm naar hem toe. ‘We moeten nu weg.’ Marco fronst zijn wenkbrauwen. ‘Gast, zie je wel wat je doet? Dat meisje was echt één stap weg van het om mijn arm hangen en me zachtjes in mijn oor fluisteren.’

Ben rolt met zijn ogen. ‘Marco, ik denk eerder dat ze van je wálgde.’ Geïrriteerd kijkt Marco opzij. ‘Waarom zou ze van mij walgen. Van moi?’ Romeo kreunt. ‘Kom nou maar gewoon mee.’ Marco plant zijn handen stevig in zijn zij. ‘Sorry? Moet je dat niet eventjes netjes vragen ofzo?’ Romeo rolt met zijn ogen en beent weg. ‘Dan niet, eikel.’ Sist hij.

Julia is op haar balkon gaan staan. Ze zucht en strijkt met haar vingers over de stenen rand. ‘Oh Romeo, mijn lieve, mooie Romeo.’ Ze kreunt en staart de duisternis. ‘Waarom ben jij toch een Montaque? Wat is dat überhaupt voor een ding, een Montaque? Een roos ruikt toch ook niet minder lekker als hij anders heet? Zo zou mijn prachtige Romeo ook niet minder aantrekkelijk zijn met een andere naam. Toe Romeo, verwerp je naam en neem mij helemaal. En mocht dat niet mogelijk zijn, dan zal ik mijn vader ontkennen, en voor eeuwig de jouwe kunnen zijn.’

‘Ik wil het wel doen hoor.’ Klinkt een stem van beneden. Paniekerig zoekt Julia met haar ogen de tuin af. ‘Wie is dat, die mijn diepste geheimen afluistert?’ Romeo glimlacht. ‘Dat mag ik niet zeggen, die naam wil je niet weten, of wel?’ Julia lacht een lach die haar ogen op doet lichten en haar wangen doet blozen. ‘Romeo! Zelfs als ik niet luisterde naar wat je zei, had ik nog na die paar woorden geweten dat jij het was.’ Plots verschijnt er een weelderige uitdrukking op haar gezicht. ‘Wat doe je hier? Jezus, Romeo, wat als ze je hier zien? Snap je dan niet dat ze je meteen zullen vermoorden. Je bent een Montaque!’

Romeo grinnikt en pakt de onderste stenen van het balkon vast. ‘Dat wilde je niet, dat zei je net zelf nog.’ Julia rolt met haar ogen. ‘Ja, maar dat was voordat ik wist dat het je jouw leven zou kosten! Hoe wist je trouwens dat ik hier woonde?’ Romeo lacht en zet zijn voeten in de klimop. ‘De liefde gaf me vleugels en cupido lichtte me bij op mijn weg.’ Hij klimt een stukje omhoog. ‘Of ik zag het landgoed op de kaart staan, zo zou je het ook kunnen zeggen.’ Julia giechelt en buigt zich over de rand. ‘Wat doe je?’

Romeo grijnst en kijkt haar aan. ‘Naar jou toe proberen te komen, natuurlijk.’ hijgt hij, terwijl hij verder omhoog klimt. ‘Ik bedoel, ik kan niet zo onverzadigd vertrekken.’ Julia lacht en kijkt hem uitdagend aan. ‘Onverzadigd?’ proest ze. ‘Wie zegt dat er wel iets zal gebeuren als je boven bent, dan?’ ‘Shit,’ vloekt Romeo. ‘Daar had ik nog niet aan gedacht.’ Julia grinnikt. ‘Gelukkig maar dat dat niet het plan is, dan.’ Romeo grijnst tevreden en klimt iets verder omhoog. ‘Gelukkig maar.’ Hij hangt met zijn ellebogen op de rand van het balkon en steunt zijn hoofd tegen het hare.

‘Julia!’ klinkt er plots achter de balkondeur. Geschrokken draait Julia zich om. ‘Ik kom al!’ roept ze terug. ‘Ik ben zo terug, wacht hier, maar zorg alsjeblieft dat ze je niet pakken.’ Fluistert ze tegen Romeo. Deze knikt begripvol, klimt een stukje naar beneden en blijft daar aan de klimop hangen. Binnen drie minuten is Julia terug, maar voor beiden lijkt het jaren te duren voor ze elkaar weer zien. Julia buigt zich over de rand en kijkt naar beneden. ‘Romeo?’ fluistert ze. Romeo komt omhoog en drukt een kus op haar lippen. ‘Liefste,’ fluistert hij.

Julia lacht en kruipt in zijn armen. ‘Romeo, als je echt van me houdt, zoals je zegt-’ ‘Ik houd zielsveel van je, en ik verwacht niet dat dat ooit zal veranderen,’ glimlacht Romeo, terwijl hij haar zachtjes heen en weer wiegt. Julia giechelt. ‘Onderbreek me toch niet. Als je echt van me houd, kom dan morgen naar het plein. Ik zal een vriendin van me sturen, en als je echt zo van me houd dat je met me wilt trouwen, laat haar dan weten wanneer het plaatsvind. En als je liegt, verdwijn dan en laat me alleen met mijn verdriet.’ Ze drukt een kus op zijn lippen. ‘Goede nacht, mijn lieve Montaque.’ Hij glimlacht en kijkt haar na tot ze verdwenen is. ‘Goede nacht, mijn Julia.’ Fluistert hij.