AS: 7 Idiots and I

Welkom bij mijn nieuwste verhaal, een legacy deze keer! De AS, oftewel de ik ben omringd door idioten uitdaging. Mijn legacy draait om Rose Cutler. Ze word opgesloten in een inrichting, met allemaal gekken om zich heen, wanneer ze haar levenswens vervuld heeft zal ze worden vrijgelaten.

Proloog

Als kleine peuters waren ze al onafscheidelijk, twee handen op een buik, de kleine Rose en Nate, de tweeling sliep samen op een kamer en speelde samen met het poppenhuis, hele dagen brachten ze met elkaar door in hun kamertje, en hun ouders hadden geen omkijken naar ze.

Hoe ouder Nate en Rose weren, hoe sterker hun band, ze sliepen samen in een stapelbed en speelden hele dagen buiten in het speeltuintje voor hun huis. Ze konden niet zonder elkaar maar dat betekende niet dat er nooit ruzie was af en toe konden ze elkaar wel schieten.

Als tiener brachten ze dagen buiten door met elkaar klieren, kletsen en naar de wolken staren. Nog steeds waren de twee onafscheidelijk net zoals in huwelijk waren ze tot de dood ons scheid.

Toen de twee volwassen werden gingen ze dan ook samen in een huisje wonen, allebei een eigen slaapkamer maar een gedeelde woonkamer. In de middagen voerden ze lange gesprekken onder het genot van een glaasje wijn en in de avonden werd er meestal gelezen in de twee stoelen. Toen Nate een baan kreeg zat Rose meestal tot laat in de avond op hem te wachten.

Maar op een avond was Rose toch wat bezorgd, het was al negen uur en normaal was Nate tegen zeven uur thuis. Ze had niks gehoord over overwerken of wat anders dus, dacht ze dat hij was vergeten te bellen. Maar toen ze tegen twaalf uur in de avond een belletje van de politie kreeg...

Begin Verhaal

Die nacht kan Rose niet slapen, haar bloedeigen broer overleden bij een auto ongeluk! Ze kan het niet bevatten ze wil huilen, gillen, stampen en de haren uit haar hoofd rukken. Maar boven alles ze wil zelf niet meer leven... Met een zucht gaat ze op de bank zitten. Haar oude oranje pyjama jeukt en ze kijkt naar de foto van Nate in het kastje boven de eettafel.

Met een zucht gaat ze op de bank liggen, het gaat niet meer. Ze wil het niet en ze kan het niet. Toen de politie haar belde vroegen ze af ze het lijk nog wilde zien, identificeren was niet nodig, dat had de collega gedaan die bij hem in de auto had gezeten... Ze had zich die avond toch al niet goed gevoeld waarom had ze Nate niks verteld over het nare gevoel in haar buik. Als hij niet naar zijn werk was gegaan dan had hij nog geleefd en dan hadden ze nu allebei in hun eigen slaapkamer liggen slapen.

De hele dag waren er vrienden en familie over de vloer geweest om Rose te condoleren. Ze vond het fijn dat er zo veel mensen zorgen om haar hadden, maar konden ze niet even op een andere dag komen? Rose laat zich op de grond vallen met haar dagboek in haar handen ze schreef haar belevenissen van vandaag op, en keek naar de foto's die ze erin had geplakt. De puf om zich uit te kleden had ze niet meer, het was pas negen uur maar ze voelde zich doodmoe. Dat kon natuurlijk ook komen omdat ze niet had geslapen bedacht ze voordat ze haar dagboek dichtklapte.

Ze barstte in huilen uit, toen ze naar de grote foto van Nate aan de muur keek. Een stortvloed aan tranen rolde over haar wangen en leken niet te stoppen met komen. Ze voelde hoe de tranen haar mond binnendrongen maar het kon haar niks meer schelen, ze wilde niet meer! Ze wilde tegen haar broer praten, en wilde dat hij naar zou luisteren zoals hij dat zo mooi kon.

Een week na zijn dood en een paar dagen na zijn begrafenis lag Rose met haar rug in het gras in de tuin. Ze keek naar de sterren. 'Nate, ik mis je zo, ik voel me zo verschrikkelijk. Het lijkt alsof er een stukje van me weg is, een stukje in mijn hoofd maar ook een stukje in mijn hart. Ik kan niet zonder jou. Weet je nog die keer dat we zeiden tot de dood ons scheid? Dat moment is nu gekomen veel eerder als verwacht maar, ik weet dat als ik over jaren naar jou toekom daarboven je trots op me zal zijn!' de woorden komen uit haar mond en dan vallen haar ogen dicht om voor het eerst in tijden weer een beetje te slapen.

Een paar dagen na die nacht word er aangebeld. Rose doet open. 'Ik koop niet aan de deur.' zegt ze als ze een vrouw ziet staan. 'Rose, ik moet even met je praten.' Rose kijkt haar aan. 'Waar moet ik u van kennen?' vraagt ze. 'Ik was op de begrafenis van je broer, daar zag ik dat je het erg moeilijk had met zijn overlijden. Ik kan je helpen erboven op te komen.' Rose kijkt de vrouw aan. 'Kom binnen, hoe heet u eigenlijk?'vraagt Rose. 'Ik heet Annabel Jansen, ik heb een eigen kliniek, er werken twee psychologen onder me en die kunnen je helpen natuurlijk. Je zult dan wel twee maanden opgenomen moeten worden. '

'Nee, sorry dat gaat niet door. Ik kom er alleen ook wel bovenop, en bovendien wil ik niet twee maanden uit mijn huis weg.' Annabel kijkt haar aan. 'Rose, je weet toch dat het heel even na het overlijden altijd goed gaat en dat je daarna een terugslag krijgt. Daar kunnen wij je bij helpen.' Rose bijt op haar lip. 'Sorry, ik doe het niet.'

'Rose, ik snap het allemaal wel hoor. Maar wil je het niet een kans geven? Onze kliniek staat in een groot park, met allemaal natuur je kunt er heerlijk wandelen.' Rose kijkt Annabel aan. 'Wandelen, dat is wel fijn.' zegt ze. Annabel knikt. 'Je krijgt natuurlijk ook een kamer, en als je bovenop komt dan krijg je een beloning van een groot bedrag!' fluistert ze in haar oor.

'Hoe hoog is dat bedrag?' vraagt Rose als rijkdomssim meteen. 'Daar word aan het einde van de twee maanden over gesproken.' Annabel kijkt haar geheimzinnig aan. 'Dan hebben we een deal!' zegt Rose voor ze de hand van Annabel schud. Na het adres uitgewisseld te hebben gaat Annabel weg, met de wijze raad om niet al te veel kleding mee te nemen. Rose kijkt de vrouw na en gaat dan naar haar slaapkamer om wat kleding in te pakken.

Een week na het bezoek van Annabel zet een taxi Rose af op een afgelegen plek. Zonder enige natuur. 'Ze zou me toch niet bedrogen hebben, dit lijkt in de verste verte niet op een luxe kliniek, maar eerder op een gevangenis!' mompelt Rose, als ze naar de hoge stenen muur om het gebouw kijkt, door de enige opening loopt Rose naar de deur. 'O nee, natuurlijk heb ik met mijn domme hoofd mijn koffer in de taxi laten staan en is die weggereden. Heel handig Rose.' ze kijkt naar haar kleren. Met deze kleding zal ze twee maanden moeten doen. 'Laat het avontuur beginnen!'

Einde!Voor even dan!

Jullie komen snel te weten hoe het verder gaat met Rose... Hopelijk vonden jullie het leuk, reacties kun je hier kwijt en in mijn topic op de simsite! Dankjewel voor het lezen.

Moos