Het KrisKras Hoppingteam

Hippen hoppen shoppen op de Cycladen

Van 1 sept 2005 tem 15 sept 2005

Dag 1 (Donderdag 1 september 2005) Het startschot Het startschot aan de Cycladen hopping werd gegeven op 1 september 2005. Reeds enkele dagen ervoor hadden sommigen van het hopteam mekaar al ontmoet en dit ergens op 1 van de zovele “eilanden” van daken in Gent. Hiervoor bleek het Kriskrasser-dak de meest aangewezen plaats, waar dan een eerste “Ask me and remember me test” werd gehouden. Op de grote “sky-gate” naar de vele landen, kwam het “Cyclade-team” voor volle 100% tot leven. Ik verwelkomde Griet , Ciska, Michéle en Jan die kwamen aan gespoord en al gauw waren Ann , Bart , Kristel ook aanwezig, om dan samen met de nog onbekende Tessa en Anne te mogen kennismaken.

Daar stonden we dan volledig bepakt en gezakt met om ter meest of ter minste gewicht. Het gewicht van de rugzakken schommelde van 7,5 kg tot 18 kg ! Medisch waren we, als nog nooit gezien, zo tot in details uitgerust opdat dit zeker geen hindernis hop kan zijn Langs de vele gangen en trappen schoten we om 12:30 uiteindelijk hoog de lucht in. De enkele vliegangsten bij sommige werden met een vleugje humor (?) snel overwonnen. En na een luchtmaal met muziek en tv amusement, belanden we al gauw in het zonnige warme Athene. Daar ruilden we de grote boeiing 747 voor een fokker om naar onze eerste verblijfplaats te vliegen : “Santorini”

1

Daar aangekomen was ik de pechvogel om de reis in te zetten zonder bagage. De groep deelde direct mijn tegenslag en kreeg ik vriendelijke voorstellen om dingen van hun te gebruiken maar topjes liggen mij zo niet ☺ en werd tevens verwelkomd in het clubje met de vergeten tandenborstels. Daar op de luchthaven maakten we ook kennis met George die ons de weg wees waar we de verloren bagage konden aangeven aan de zich luiwerkende Grieken. We kropen vervolgens allen in George zijn minibusje dat ons naar zijn pension bracht, het zag er allemaal heel mooi uit en kreeg dan ook een goedkeuring van de groep. De kamerverdeling gebeurde op basis van dobbelsteen worpen en nadat iedereen de kamers ingepalmd had, trokken we samen op verkenning door het dorp. Toen we een beetje uit het dorp aan het wandelen waren, kwam onze George toevallig met zijn busje voorbij en riep : “ Hee Wat are you doing ?? Where are you going ?? Nothing is there“ Dus draaide we vervolgens terug richting dorp, om daar ergens ons eerste avondmaal te houden. Om zo na een gezellige kennismaking babbel de eerste dag af te sluiten. Dag 2 : (Vrijdag 2 september 2005) Het oude Thira en de zeer spectaculaire zonsondergang (LIVE)

Bij het ontwaken en ontluiken van de kamer kwam George juist aan met de verloren geraakte bagage. Oef zo moest ik zeker geen topjes gaan aandoen ☺ en begon de dag al zeker heel goed. Echter de rugzak was wel beschadigd, maar dankzij de goede spanriemen van Bart (erg bedankt) was dit ook snel opgelost. Na een kleine ochtendwandeling, trokken we naar een restaurant waar we een ochtendontbijt konden nuttigen. Dit ging bij iedereen heel smaakvol naar binnen, de yoghurt met honing, was bij ieder de topper van het ontbijt. We kwamen ook te weten dat we smossers in de groep hadden.

Vervolgens trokken we met een overladen bus naar het oude Thira, het stadje Akrotiri, dat bedolven is onder de lava. Er kon met ezels naar boven worden geslenterd maar er werd gekozen om alles toch met onze eigen poten te doen. Zo boven aangekomen konden we met trots zien hoe hoog we hadden geklommen. Je kon heel goed het eiland zien alsook de grote opvallende witte baan, dat de luchthaven moest zijn. We merkten ook op dat men de stenen terug aan het opstapelen was en dit met 7 man ! 1 om de stenen in de kruiwagen te leggen, 1 om de kruiwagen naar degene te brengen die ze moet stapelen. En de rest is nodig om afwisselend te rusten. Degene die continue moest stapelen had waarschijnlijk strafkamp. Maar via boeken en fantasie trachten we ook het dorp toch volledig in te beelden.

2

Het dorp kwam zo weliswaar een beetje terug tot leven …

Vervolgens zweefden we over de vele rotsen , zo dalende de berg af, recht op het water af. Jeeehaaa Om daar dan eerst nog even een klein middagmaal te nuttigen. Door de obers werden alle pogingen ondernomen om een tafel voor 10 man klaar te zetten. Men is onderling gelukkig niet op de vuist gegaan want toen wij uiteindelijk een romantisch restaurant hadden gevonden waar pipo’s zelfs op viool speelden, kwam een ober langs van ietsje terug ? ☺ Na de eerste kennismaking met Greece Salad, was het tijd om ons nat te plonsen in het zoute water. Plons plets plats… kuch kuch borrels water kwamen ook al wel eens binnen, maar daarnaast verdwenen ook de snorkelaars onder water om naar het prachtige zand onder water te kijken, op zoek naar de onvindbare visjes. Nadat we allen terug waren aangespoeld op het droge, konden we zalig genieten van het warme zonneke. Nadat de zon erg laag was gezakt, besloten we terug verder te trekken om de ondergang ervan in het dorpje Oia te gaan bekijken. We kregen vlak voor het verlaten van het strand 2 strandmatjes van toeristen cadeau, omdat hun vakantie erop zat en deze niet mee wilde sleuren. Mooi meegenomen zou ik zeggen…

3

In het dorpje Oia aangekomen was het even zoeken naar een plekje om nog naar de ondergang van de zon te kijken. Het was precies of er een unieke zeldzame gebeurtenis als een zonsverduistering stond te gebeuren. “Wees toch gerust mensen !! Morgen komt de zon terug !! Elke dag gebeurt dit ! En kan je op vele plaatsen zien.” Maar men wilde geen extra plaats maken voor ons, dus moesten we het zoeken op 1 van de moeilijkere bereikbare daken. Wij mannen van de groep klauterden langs de muren de dakens op, om een gezellig plekje te vinden. Vervolgens moesten we wel hijskraan spelen om de girls van de groep ook op de daken te krijgen. Enfin iedereen is goed en wel boven geraakt en konden zo ruim in groep zitten om naar de big red sun te zien. Tot frustratie van de enkelingen die ook op de daken gesukkeld waren en daar al enkele uren zaten waar wij op het moment van de ondergang voor hun gezichtveld kwamen draaien. Na een uitgebleven overweldigend daverend applaus bij het ondergaan van de zon, werd het al snel een leeg verlaten plaats. Maar een ideaal en gezellig plekje om samen in een kring wat wijn te drinken en wat te babbelen en lachen. Er werd geraden naar een dier dat een egel kan opeten alsook werden er dierengeluiden nagedaan. Schapen, geiten die namen moeten uitspreken.. meeei mei meei Nadat we elkaar niet meer zagen zitten, verlieten we de daken op zoek naar het licht en eten ! Uiteindelijk hadden we ergens weer een leuk gezellig restaurantje gevonden met leuke muziek op de achtergrond. De tafeltjes waren wel niet erg groot en ook niet erg stabiel, zodat er moest worden afgesproken wanneer iemand zijn vlees snijdt om het ritmisch samen te doen ☺ Het koelde die avond door de wind wel goed af, waardoor al de meisjes hun extra pull bovenhaalden. Wij jongens hadden er geen last van ☺ , ook al omdat we in feite toch niets bij hadden. Echter Jan had toch nog even een pull van Griet geprobeerd maar dit bleek hem toch niet goed te passen als hij er dan uiteindelijk aan uit kon hoe hij het moest aan doen. Vervolgens als Griet the rich one (kwam omdat zij de pot met geld bezat) de rekening had betaald, trokken we nog even het dorpje in. We ontdekten dat Jan een sterke aantrekkingskracht tot honden heeft, want zowel op het strand als hier kwamen de honden hem achterna.

4

Je kon hem dus Jan the Doglover noemen, of was het door zijn roze kijk op alles met zijn roze zonnebril ?? Wie zal het zeggen… Enfin het zorgde wel tot extra bulderlach krampen ☺ om de avond goed af te sluiten. Dag 3 (Zaterdag 3 september 2005 ) Vulkanentocht Die ochtend besloten we om ons ontbijt bij een bakker te gaan halen, zodat bij die bepaalde bakker direct alle mega grote chocolade koffiekoeken uitverkocht waren. Jan was ondertussen naar de boten gaan informeren en was te weten gekomen dat we om middernacht best met de speedboot naar het volgende eiland Amorgos zouden vertrekken, omdat we anders 4 dagen op dit eiland zouden zitten. Zo hadden we de planning aangepast, om vandaag de vulkaankrater te gaan beklimmen. Dus zo gezegd zo gedaan, maar doordat we George dan geen extra nacht huur wilde betalen, verzamelde we al onze bagage in het informatie toeristen kantoor en vertrokken we met een mooie zeil(motor)boot naar de vulkaan.

Santorini is ontstaan door de werking van de vandaag de dag (dode?) vulkaan. Vooral het landschap aan de westkant van het eiland was erg imposant met de enorme, uit het water rijzende, steile klippen,waarvan de toppen worden gesierd met helderwitte huisjes. De steile kusten in het westen lopen uit op eindeloze kiezel en zandstranden. Door de vulkaan te bezoeken kregen we een mooi overzicht over dit alles.

Vroeger heette het eiland "Stroggili", wat "ronde", "cirkelvormige" betekent. Vóór de grote uitbarstingen was Santorini helemaal rond. In 1450 voor Christus, na de grote uitbarsting, heeft het eiland de huidige vorm gekregen. Het was in die tijd dat de Minoische beschaving verwoest werd door de 100 meter hoge golven die op Noord Kreta terecht kwamen. Sommigen zijn van mening dat die uitbarsting ook het einde en de verdwijning betekende van "Atlantis". De naam "Santorini" is van Agia Irini (Santa Irini) afgeleid, de geliefde beschermheilige van het eiland. De eilandjes Kameni en Thirasia zijn in de 3e en 2e eeuw voor Christus ontstaan na kleinere uitbarstingen van de vulkaan van Santorini. De laatste zware aardbeving dateert uit 1956 toen de meeste huizen op Santorini totaal verwoest werden.

5

Na het beklimmen van het overblijfsel van de vulkaan vaarde we door naar warmwaterbronnen, de “hot springs” met dubbele betekenis omdat er vanaf de boot in het water moest worden gesprongen. Iedereen die er dan in had gezwommen, stonk dan ook verschrikkelijk bij het terug uit komen, maar had wel een gezonde behandeling voor de huid ondergaan. (bweeuk, als je gezond en mooi wil zijn moet je stinken ? ☺ ) Vervolgens vaarde we dan verder en werd vanop de boot in het zonneke gelegen en genoten. De boot meerde dan aan op het eiland Thirasia. Hier konde we kiezen om met de 150 brede, hellende trappen naar het dropje Manolas te gaan, maar wegens het tijdsgebrek besloten we om in het haventje te blijven en een middagmaal te verorberen. Hier voelde sommige, van zo lang op de boot te zitten, zich wat landziek ☺, het bleef door dobberen in hun hoofden. Als middagmaal sloegen de “Tomato Balls” enorm aan in de groep, aan het gezicht van de restauranthouder te zien, was het niet de gewoonte dat veel mensen dit namen. Enfin het was gelukkig, toch best wel lekker Vervolgens vertrokken we terug met de boot, waarop zalig werd genoten en soms gezongen tijdens het terug varen naar Thira. Aangekomen gingen we eerst naar het toeristeninfo kantoor om wat schoeisel en een pull te nemen. Voordat die madam van het kantoor iets kon zeggen, herinrichten we als een zotte bende haar bureau om tot een kleedkamer. Stoelen, zetels werden verschoven en zelfs een poster, dat er al een heel jaar volgens dezelfde manier hing, moest er aan geloven en kwam naar beneden. De madam die daar werkte, had vermoedelijk nog nooit zoveel beweging gezien, in haar hele carrière daar en stond er dan ook met verbazing naar te kijken en lachte zich eigenlijk een beetje groen. Heel haar interieur herkende ze niet meer. We verontschuldigden ons een beetje en trokken dan naar een restaurant, op aan raden van haar, dat was gespecialiseerd in pasta. Dus ieder nam verschillende soorten borden spaghetti. Er was vermoedelijk niets in de spaghetti gedaan, maar er werd veel gelachen vooral door de aanstekelijke lach van onze Tessa, zodat zelfs de andere mensen in het restaurant mee begonnen te lachen. Nadat we in het restaurant de plaatselijke bevolking bijeen hadden gelachen, verlieten we het dorp en trokken naar de bushalte, om zo naar de haven te gaan, voor onze middernacht speedboot to Amorgos.

6

Tijdens het wachten aan de bushalte werd, om de tijd te breken, nog even een weerwolf spel gespeeld, het spel werd echter onderbroken door de spanning en twijfel die steeg of de bus er wel ging doorkomen. Want als we het aan buschauffeurs die voorbij kwamen vroegen, vertelde die dat we naar een telefoonnr moesten bellen? We veronderstelden dat die van het toeristeninfo kantoor, die ons de boottickets had verkocht, de bus had doorgegeven, vermits ze ook zelf had gezegd dat we hier de bus moesten nemen ? Voor alle zekerheid probeerde Jan naar deze nummer te bellen, maar kregen er geen verbinding mee. Zo passeerden regelmatig de verkeerde bussen, die we telkens lieten stoppen. In alle zenuwachtigheid begonnen we ook taxi’s tegen te houden, waardoor deze toertjes in het dorp bleven doen tot we ze nodig zouden hebben. Nadat onze euro gevallen was, dat de bus er zeker niet door ging komen, besloten we in paniekerige stijl voor alle taxi’s te springen en deze tegen te houden. Vervolgens racede 3 taxi’s met giererende banden de bergpas af naar het haventje. Eén van de taxichaufeurs wist ons al te vertellen dat het wel om een ghostship betrof dat we gingen nemen, het schip komt of komt soms niet …het komt wanneer het wil. En inderdaad toen we ons daar aan de kade settelde kwam iemand ons vertellen : “Boat is not coming” ??? Maar die Griek ging toch nog eens proberen te bellen, en kwam te weten dat hij toch zou komen maar met een kwartier vertraging ? Echter kwam die na die vertragingstijd altijd terug met telkens meer en meer vertraging en kregen zinnen te horen : Boat has lost his way , delay because of the bad weather ??? Het leek inderdaad echt wel een Ghostship te zijn, zeker omdat het een schip, voor na middernacht, betreft ☺ En het grappige was dat bij andere mensen, die daar ook aan het wachten waren, allemaal een ander uur van vertrek op de ticketjes hadden staan ☺ Tijdens het lang wachten aan de kade merkten we ook nog iets grappig op : In het afdak aan de kade zaten allemaal vierkanten maar 1 ervan was een cirkel ??? Waarom ??

1) De vierkantjes waren op ? 2) Men had een gat in het dak (ipv in de markt) gevonden ? 3) Het kijkgaatje ? 4) De vierkantjes waren gemakkelijker, goedkoper ??

Stonden in solden 10 vierkantjes kopen + 1 cirkeltje gratis ?? 5) Het was maar 1 keer gelukt om een cirkel te maken ?? Mislukte anders altijd

maar, zodat men er dan maar vierkantjes van gemaakt had ? 6) Diende gewoon om de mensen bezig te houden met die vraag tijdens het

wachten ? Dus een entertainmentcirkel ? Misschien dat de vermoedelijke verklaring zal gezeten hebben rond het eiland Santorini, waar we ons nog op bevonden. Want Santorini stamde af van de naam "Stroggili", wat "ronde", "cirkelvormige" betekent, vermits vroeger het eiland volledig cirkelvormig eiland was en dit tegenover al de vele andere Cycladen eilanden kan dit de overeenkomst zijn met die ééne cirkel tussen de vele vierkantjes ??

7

Enfin zo hadden we de tijd wat kunnen doden en kwam het ghostship eindelijk in de donkere nacht tevoorschijn. We kropen dan allemaal ergens binnen in een gesloten zaal met zachte zetels, met vooraan een bar en langs beide kanten een tv waar ze de Lords of Rings afspeelden, wat al aangaf dat het boottochtje wel even kan duren. Het verliep allemaal slaapverwekkend, tot ong het laatste kwartier dan begon het heel erg te schommelen en zag je het water tegen de ruiten spatten. Vele die nog wakker waren, kregen hier toch een mottig benauwd gevoel, dat we blij waren als we aanlegden in Amorgos. Daar aan wal gekomen, werden we opgewacht door enkele pensionuitbaters. We hadden gekozen voor een pension op 5 min gaan. Zodat we snel na een kaartje-trek voor de kamerverdeling konden gaan slapen. Echter op het moment dat ik mijn ogen dicht deed en net zalig in een zacht goed bed lag, kwam een oud madameke vertellen, in zeer gebrekkig engels : Room is reserved, you must leave , other room” En als ge dan ne uitleg tegen deed om een nacht in deze kamer te blijven verstond ze het bijna niet, “come come” zei ze dan ☺ Mijn kamergenote Michèle had juist heel haar koffer uitpakt en in de kast gezet en was zich even aan het opfrissen in de badkamer. “Come come other room” bleef ons bomma maar zeuren. De andere kamer zag er jammer genoeg wel heel wat somberdere uit, wat wel even een shit gevoel gaf maar langs de andere kant hadden we wel een leuk klein terrasje, tussen de witte muren in weliswaar☺ Daar hadden we dan ook voor ons zo’n swingende ijskast. Volgens Tessa die de muziek grondig had bestudeerd klonk het van : “Geroem gedonk , doeftoef , tsjoef pff tuf puf …” Enfin na even van kamer te hebben gewisseld en die oude zaag madam van de trap te hebben (euh nee toch niet maar ze liep wel telkens in de weg ☺ hehe) konden we eindelijk rustig gaan slapen. Dag 4 (Zondag 4 september 2005) Amorgos en zijn kasteel Die ochtend gingen we uitslapen tot 11u en besloten ons ontbijt (of middagmaal ‘t is maar hoe je het bekijkt) op het strand te houden. Dit met weer enkel grote koffiekoeken en enkele zeer harde broodjes (maar het was tenminste gezond grof brood).Vandaag gingen we een wandeling (klim) maken naar het dorpje Chora boven op de berg. Het zou een aangenaam Cycladisch dorp zijn, beheerst door een klein kasteel en enkele windmolens. Tijdens de klimtocht kregen we dan ook een zeer mooi uitzicht op de baai.

8

Amorgos is het meest oostelijke van de Cycladen. Het is ook één van de meest bergachtige en tot in de jaren tachtig bleef het geïsoleerd en is nog weinig toeristisch. Dit werd ons zeer duidelijk tijdens deze wandeling (klimtocht) en ook boven aangekomen was er zo goed als geen kat …euh ’t is te zeggen enkel katten in de straten. Het dorp werd precies bewoond door katten en niet door mensen ☺ . Maar het dorpje was super mooi en het gezelligste, zodat het ook erg uitnodigde om daar ergens op een leegstaand cafeetje een drankje te nemen. Daar konden we dan ook blijkbaar de sleutel verkrijgen om het kleine kasteeltje te bezoeken. Dus nadat we het vocht hadden opgenomen trokken we met de big key naar het kasteeltje. Om binnen te gaan moesten we het versas principe toepassen om de 2 deurtjes door de harde wind open te krijgen. De wind waaide op het torentje enorm hard dat je amper overeind kon staan, als je een vliegend gevoel door de lucht wil krijgen moet je daar zeker naar toe. Er was zelfs een spectaculaire vliegende zonnebril te zien die we jammer genoeg niet in een kooike konden stoppen, doordat deze in een afgrond was neergestort. Enfin, na te zijn uitgewaaid trokken we nog even verder rond, waar we onderweg een zeer fotogenieke geposeerde auto tegen kwamen, in principe had er nog iemand kunnen zitten om geld voor te vragen, indien je er een foto van wou nemen… maar het idee was gelukkig nog een vierkantje gebleven. Echter doordat de andere kant in de schaduw van de berg kwam te liggen en we weeral een honger gevoel begonnen te krijgen, besloten we terug te keren.

9

We zochten dan een goede pizza-pasta restaurant op, dat we merkten aan de brede grote chefkok die daar rondliep en de porties dat mensen op hun borden kreeg. Het was inderdaad dan ook zo subliem lekker, dat Jan de overschotjes niet kon aanzien om te laten liggen, en besloot om alles mee te nemen. Die avond gingen we de film : “Le Grand Blue” bekijken die in deze streek was opgenomen en men daar dan ook altijd speelde. Echter de film was zo enorm boeiend dat het zaaltje al bijna leeg was gelopen voordat de film gedaan was. Maar dit sterkte het slaapgevoel wel meer aan zodat men erachter snel in slaap kon vallen. (op de bedden in het pension uiteraard te verstaan) Dag 5 (Maandag 5 september 2005 ) Bezoek van paterkes en zwemtocht Na het strandontbijt, gingen we de eenzame paterkes eens een vriendelijk bezoekje brengen. Echter moesten we wel zien dat ze niet in shock zouden gaan door ons te bloot te kleden, dus deden we een zalig ploffende warme broek aan en moesten de schouders volledig bedekt zijn. Zodat we na een goedkeuring te hebben gekregen, door de pater die bij de ingang zat, die misschien steeds “shit weer niks te zien “ in zijn eigen moet hebben gedacht, betraden we de vele kleine, druk beladen kamers. We kregen daar ook een vies plastischachtig ding, gewikkeld in bloemsuiker in ons pollen geduwd. Dit tesamen met een soort jeneverke om de smaak ervan weg te spoelen en dan alles te verdunnen met een glas water. Soms klonkt het van : “bah buh bweeuk” maar we moesten wel zien dat we dit in feite in een andere taal zeiden ☺ want dit verstond iedereen. Dus als alles op was verlieten we met een big smile (wat niet moeilijk was, we waren gewoon blij dat alles op was) de zaal en bedankte hem voor de enorm lekkere versnapering en schnaps. Gelukkig zei hij niet : “ooh you can take one more!“ ☺ want dan zou ik onze smile op onze gezichten wel eens hebben willen zien ☺

10

Buiten gekomen sprongen we allen onmiddellijk uit de kleren…toch deel 1 de warme ☺ Maar we trokken dan naar het strand beneden waar we de rest ook uit deden, om dan een frisse duik te kunnen nemen in de zee en van het zonneke te genieten. Bart en ik besloten het iets actiever te doen, door heel eventjes (?) naar een eiland te zwemmen. Het lag wel iets verder dan we hadden ingeschat, waardoor we langer onderweg waren, wat voor de andere van de groep iets tot

ongerustheid zorgde. Maar Bart en ik als de tuf gays konden dit in feite met gemak aan. Zelfs een trap op een zee-egel kon ons niet van slag treffen. Maar ondanks ik er niet echt iets van voelde, leek het wel verstandig om die zee egel acupunctuur in mijn grote teen te verwijderen, om zo ontstekingen te voorkomen. Echter dit was wel veel te moeilijk om zelf te verwijderen, zodat we besloten bij het terug keren, naar het ziekenhuis te gaan, waar we al de knappe verpleegsterkes van hadden gezien en we heen en weer naar hadden gezwaaid. Euh nee dit was toch geen opgezet spel hoor, maar spijtig genoeg bleek het ziekenhuis gesloten te zijn. In het dorp beneden was gelukkig ook een ziekenhuis, maar dit was eveneens dicht en ging ook pas om 9uur ‘s morgens terug open. Dus kropen we samen op een groot tof knap gezellig terras van ons pension, waar je een mooi uitzicht had en we onze restaurant restjes van gisteren opwerkten. Tot uiteraard die stomme bomma weer kwam zeveren dat we er niet mochten zitten en vlogen we naar ons klein terrasje tussen die muren. Maar het kon onze pret niet bederven, en kregen zelfs het zangtalent van Tessa te horen, alsook haar verhalen over brandweervakantie enzo… Dit ging zo door, tot het laat genoeg was om te gaan slapen. Dag 6 (Dinsdag 6 september 2005) wandel en stranddag (incl Jackpot voor Jan) Die ochtend trokken Jan en ik eerst dan om 9uur naar het ziekenhuis, om de pinnekes uit mijn pijnloze grote teen te laten verwijderen. Het waren spijtig genoeg geen toffe verpleegsterkes maar 2 mannen pff, 1 verpleger student ? en 1 dokter. Jan wou eerst volledig papier hebben voor de verzekering enzo maar het bleek dat we niets moesten betalen, gewoon een vrijwillige bijdrage is oke. Tof …en zo belande ik dan met een doorzeefd teentje terug in de groep.

Vandaag trokken we met de bus verder langs de andere kant van het eiland. Daar wandelde we nog even door de vele smalle witte gezellige steegjes, waar we ook de dader, die alle koepels blauw schildert, aan het werk konden zien. Bij het zien van dit hard werken in de warmte kregen we weer honger en kropen een restaurant binnen. Hier werden een aantal Griekse recepten uitgeprobeerd, zoals een bepaalde soort thee enz

11

Vervolgens trokken we wegens de hitte naar het witte strand beneden, terwijl er dan onderweg van olijven aan de bomen werd geproefd.

Aan het strand aangekomen werd er deze keer niet naar visjes gezocht maar weliswaar naar geld ! Jan had namelijk 125 euro gevonden. Nadat hij dit had verteld, sprong iedereen natuurlijk in het water. Maar wegens de frustraties dat Jan alleen iets had gevonden werd er wat geworsteld tussen Bart en Jan ☺ dit nadat een partijtje beach-volleytennisbal geen oplossing bracht ☺

Het koppeltje Griet en Tessa gingen weer een comedy-show opvoeren deze keer met flessen water, waardoor ze dus de rest van de avond tegen elkaar konden klagen over hun natte kleren. ☺ Jan ging samen met Michèle en Ann nog wat aan Tai-chi doen, waarna ze na een anderhalf uur, volledig relaxt, met al hun haar volledig in de war, terug buiten kwamen, zodat we gezamenlijk weer ergens konden gaan eten, dat nu volledig gesponsord werd door het gevonden geld van Jan. Dag 7 (Woensdag 7 september 2005 ) Naxos boottocht Die ochtend moest er voor de 6’en worden opgestaan omdat we om 6 uur met de boot naar Naxos vertrokken. Het was echter heel fris op het bovendek zodat we dik aangekleed waren. Weer moesten we langs de woelige zee, met de golven die tot op het bovendek spatte, maar je werd er niet mottig van zoals op de speedboot in een gesloten ruimte. We kregen wel mooie landschappen te zien, we vaarden tussen verschillende eilandjes door, maar je kreeg wel het gevoel dat je ergens aan ijsland aan het varen was, door de kou en de kale landschappen. Maar het was een mooie zonsopgang in combinatie met de wolken en landschappen, dat je soms zelfs de indruk kreeg dat er een gloeiende vulkaan was door de rode schijn op de wolken die aan de bergen hingen…mooi mooi ooohw Er werd dan wat op de boot gemaft en het begin van het bovendek werd volledig door ons ingepalmd als daklozen. Op de middag kwamen er mensen in korte broek en t-shirt ook aan boord en werden we raar bekeken hoe we daar zo dik ingepakt zaten en Jan op de grond lag te ronken en al onze bagage rond geslingerd …Jaja wat zouden die allemaal van ons hebben gedacht ☺

12

Iets in de namiddag kwamen we uiteindelijk aan op Naxos, waar dan precies een betoging werd gehouden, maar dit waren mensen met pensionnamen op hun bordjes. Toen we die menigte benaderde werden we ook overrompeld door hen met langs alle kanten vragen en getrek en gesleur om naar hun pension te komen. Ze boden gewoon tegen elkaar af ☺

Uiteindelijk om een beslissing te kunnen nemen, nam Jan een muntstuk en volgens kop of let nam hij dat bepaalde pension. We kwamen bij Antonio terecht wat een mooi verzorgd pension was met zelfs airco op de kamers, maar niet dat we die echt zouden gebruiken, de temperatuur was juist oke. Ook hadden we een mooi dakterras met prachtig uitzicht. Bij de kamerverdeling kregen we nu ook de officiële mededing dat we met een koppeltje zaten, nee niet Griet en Tessa, maar zoals iedereen eigenlijk al wel vermoede Bart en Kristel, zij werden dan ook uitgesloten bij het kaartspel en kregen direct een kamer voor hen toegewezen, waar nog wel 2 andere bij moesten slapen. Jan had mij ook als kamergenoot en dit moest natuurlijk op aanvraag van Jan en Griet op foto worden vastgelegd met een roos tintje. Vervolgens na een korte verkenning gingen we weer op een gezellig terrasje een kleine versnapering eten, om het flauwte gevoel weg te werken doordat we op de boot buiten koekjes, niets gegeten hadden. Vervolgens gingen we de Appolotempel bezoeken op Naxos en nog wat rondslenteren langs de vele straatjes en steegjes met de winkeltjes. Die avond gingen we Oosters eten opdoen, in een Thaïs restaurant, om zo eens iets anders binnen te hebben dan al die Griekse rommel. We kwamen ook te weten dat daar de baas van de fietsverhuur zat, die ons tips kon geven voor de fietstocht morgen.

13

Dag 8 (Donderdag 8 september 2005 ) Fietstocht naar Sanfri – Demeter tempel Die ochtend wilde we op tijd vertrekken en gingen ik en Bart alvast om 7uur ’s morgens naar de bakker en winkel om brood en beleg te gaan halen. Echter bleek er nergens een bakker te zijn die voor 8 uur open was…moesten wij daarvoor alle moeite doen …tssja (mss omdat wij de ideale mannen zijn ?? ☺ ) Vandaag stond dus een fietstocht op het programma, wat niet iedereen al even enthousiast zag zitten maar we zijn toch voltallig gebleven. Maar juist het dorpje uit, bleek mijn pech of mollentalent weer toe te slaan en zat ik met een platte band. Gelukkig hadden we een nieuwe binnenband meegekregen en ben ik samen met Bart even naar een tankstation gegaan, waar Bart gemakkelijk en snel de nieuwe binnenband heeft kunnen steken. Zo konden we snel aan onze eerste klim beginnen, al gauw werd een opsplitsing gemaakt zodat er een kopgroep van Bart, Ciska, Griet en ik was los gekomen, die 1 eigen sneller tempo naar boven konden trappelen. We trokken met de fiets naar Sangri – Demeter Tempel. De belangrijke Demeter Tempel, gebouwd ter ere aan de Godin van de landbouw Demeter. De tempel is gebouwd rond 530 voor Christus. Het doel van de tempel was om de mysteries te vereren. In de christelijke periode was het een basiliek. De tempel is door een aantal rijen Ionische kolommen verdeeld in twee gangpaden. Het bijzondere van de tempel is dat door het gebruik van marmer meer dan 50% van de tempel is overgebleven. Dit verschaft oneindig veel informatie over de oude architectuur. Wetenschappers zijn ervan overtuigd dat dit een evolutie is van de Ionische architectuur. Bijvoorbeeld over de constructie van het marmeren dak, de rondingen en de optische correcties. Nadat we dit hebben bezocht, konden we weer een band gaan plakken, deze keer was Jan het slachtoffer geworden. Zodat we als laatste de steile klim bergop reden, wat voor sommige wel zwaar werd, ook het kopgroepje viel helemaal uit elkaar. Persoonlijk voor mij, mocht er veel meer komen van dat, maar spijtig dat de meerderheid uitgeteld was en hun suikergehalte te laag viel, zodat we dan de berg volledig terug bergaf bolden naar het dorpje om te gaan rusten. Ciska, Griet en ik zijn dan nog wat gaan plonsen en springen over de golven van de zee, dat we zelfs aandacht kregen van kinderen. We ontdekten ook een restaurant dat wat verder in de zee lag en waar men tijdens de ondergaande zon kan eten, met spijtig genoeg een iets duurder prijskaartje. Maar dit ideetje hielden we toch nog voor de volgende dag, want ondertussen was de zon wel aan het ondergaan. Na een smakelijk avondmaal trokken we naar een gezellige cocktailbar ernaast, waar tot het slapen gaan, van werd genoten.

14

Dag 9 (Vrijdag 9 september 2005) Dreamdate Vandaag gingen sommige weer uitrusten, maar Tessa, Griet, Michèle, Ann en ik besloten na een zalig ontbijt met pannenkoeken (jawel ‘s morgens vroeg) en Griekse yoghurt combinatie, de koúros van Apóllonas te bezoeken. Dit is een half afgewerkt beeld van een naakte jongeman, daterend uit de 6de eeuw v.Chr. Van voet tot hoofd meet het beeld 10,45 m, volgens de legende is het een beeld van de god Apollo. Dit beeld was gelegen helemaal aan de andere kant van het

eiland. Hiervoor namen we dus de bus tot in Apollonas. De bus trok heel de bergpas over waardoor we prachtige uitzichten kregen, alsook reden we voorbij de vele kapelletjes, waar de Grieken dan gezamenlijk een kruisteken maken bij het passeren ervan. Maar vandaag stond er ook een Griekse roman/drama op het programma gebaseerd op de Griekse Mythe van Theseus. Korte samenvatting van de Mythe: Theseus met als verloofde Ariadne, ging met een draad, om de weg niet te verliezen in het labyrint, naar het monster Minotaurus, om het te doden. Samen trokken Theseus en Ariadne dan naar Naxos, maar Theseus zag niet meer naar Ariadne om en ze stortte zich van de rotsten te pletter De hoofdrolspelers waren uiteraard het duo Griet (Ariadne) en Tessa (Theseus). (NOTA : In dit verhaal blijf ik de namen Griet en Tessa (maar dan onder mannelijk vorm ) behouden, dit komt dan grappiger over)

Het begon allemaal op een gezellig terrasje waar Griet en Tessa elkaar voor het eerst in de ogen keken. De blik, het weerkijken, …de bliksemschicht werd zo groot… zodat Tessa opstond en stapte naar haar toe om een praatje te slaan. De vonken sprongen er onmiddellijk af waardoor Griet dan ook snel in de armen en op de schoot van Tessa lag. Met de luide stem van Tessa zorgde “hij” ervoor dat al snel heel het eiland en omgeving af wist van hun verloving. Griet vertelde dat ze enorm bang was voor de monsterachtige man Minotaurus. Hij zou wel 10 m groot zijn en wilde al de jonge meisjes komen verkrachten en op eten.

Hij leefde ergens boven op het eiland. Tessa sprak dan de krachtig woorden uit : “If this is true, then I will kill this beast” Zo gezegd zo gedaan, echter moest Tessa wel de moeilijk weg ernaar toe vinden, zonder te verdwalen. Griet had in het verleden al de ervaring opgedaan om zeker geen broodkruimels te gebruiken, dus kwamen ze op het idee om het beste en enige levende GPS systeem “Michèle” te gebruiken om zo veilig de weg doorheen het labyrinth te vinden. Daar trok “hij” dan samen met “Michèle” de berg op doorheen het labyrinth om het monster te verslaan.

15

Er viel een lange bange stilte onder de mensen…tot plots veel zwarte vogels boven op de berg opvlogen en er een zeer luide krachtige monsterachtige doodschreeuw weerklonk dat tot in de verre omgeving hoorbaar was. Dan volgde 1 grote zware plof, dat de grondvesten deed beven en vervolgens rees er een enorme grote stofwolk op. Het werd terug volledig muisstil …tot …. (de muis piep zei en) er 2 schims uit de stofwolk te voorschijn kwamen ….en jawel het was Tessa met de GPS Michèle. Griet vloog naar de sterke arme van Tessa… “Oooh Tessa my hero,… I love you “ Griet wilde echter dan dolgraag eens het dode monster van nabij bekijken. Ze ging dan ook op het dode monster lopen om dat gezicht eens goed van nabij te kunnen bekijken en kon zo ook nagaan of dit wel degelijk 10 m groot was. Na dit alles trokken ze samen hand in hand terug naar Naxos. Daar echter kwam Griet erachter dat Tessa al getrouwd was met Ann. Er volgde een hevige ruzie. Griet viel uiteindelijk in een put waar ze al haar tranen van verdriet de vrije loop liet. (Ze liet daar dan ter nagedachtenis onmiddellijk een fontein van maken, ze was ook niet voor niets gekend als “the rich one” om zoiets te laten maken) Tijdens een groot avondfeest trachtte Tessa het terug goed te maken, maar Griet dreigde ermee om alles bekend te maken aan “zijn” vrouw Ann. Tessa werd hiervoor kwaad op Griet en probeerde haar te verzuipen in de zee. Toen kwam plots Johan, de grotere en oudere broer van Tessa, die ook op het avondfeest aanwezig was en dit gezien had, als een redder (?) tussen beide. Hoe het verder verloop juist in elkaar zat is een raadsel (“geheim”?) gebleven. Griet viel wel ? Maar…. Was Griet voor iemand gevallen. Was het nu Tessa of Johan ?? Of wie van beide liet haar vallen ? Wat nog steeds tot veel roddelen en veronderstellingen leidt onder de mensen. Want uiteindelijk heeft Hans (vanuit een vorig oud verhaal) Griet terug opgevangen en zijn samen de zee in gegaan. Einde van dit korte verhaal …

16

Dag 10 (Zaterdag 10 september 2005) Parossen Vandaag moesten we Naxos verlaten en trokken met een grote ferrie naar Paros. Op de boot zongen we ook allen samen in vals koor happy birthday voor Ann, en schonken haar naast een rood hoofd ook een steentje in de vorm van een hart met onze namen op, alsook een kleine dinosaurus zoals Aladar in de Disney tekenfilm Dinosaur.

♫ ♪ ♫ ♪

Aangekomen in Paros was er weer een gevecht tussen de pensionuitbaters, deze keer had de mafia gewonnen. We logeerde bij Josephe studio, iedereen kreeg dan ook een mafianaam toegewezen. Terwijl sommige weer even wilde rusten trok ik met enkele op

verkenning het dorpje in, om daarna nog even een fris duikje te nemen in het water en te genieten van het zonneke. Jan was ondertussen weer ontdekt door de honden. Er werd ook nog een miniatuur tempel gebouwd voor een god van kleinigheid die altijd te klein werd bestempeld en nooit een tempel had gekregen ? Lief van ons toch he.

Na enkel vliegende schotels (frisbies) te hebben opgemerkt en die soms zijn neergestort tegen toeristen, maakte we ons allen klaar met lange warme kledij om de kerk met 100 deuren te bezoeken. Zoveel deuren hebben we echter niet gezien en er was op dat moment een gezamenlijke wasbeurt voor baby’s bezig. Na weer uitgebreid te hebben gegeten, gingen enkele eens doorzaken in een van de cafés langs de kade, echter de planning draaide anders uit want toen kwamen enkele meisjes in alle staten naar ons gelopen met de melding dat de bedden vol ongedierte zoals vlooien en mieren zat. Er volgde een gespannen discussie in de groep van blijven en niet. Waardoor de groep opsplitste en dus in het holst van de nacht op zoek ging naar een ander pension. Ze leerde die nacht dan onze stoned hippe Steve kennen. “ I will make you happy “ “Everybody are my friends” en kon de girls, door zijn rustige manier van spreken, kalmeren en bood een kamer aan voor 10 euro per persoon wat veel goedkoper was dan zijn normale prijs. Zo konden de girls toch nog rustig gaan slapen, terwijl ik , Jan , Griet en het koppeltje (Bart en Kristel) bij de mafia bende bleven.

17

Dag 11 (Zondag 11 september 2005) Anti-paros ontdekking + cinema Vandaag stonden druipsteengrotten op het programma, hiervoor moesten we een overzet nemen naar het eiland Antiparos. Echter werd het even spannend want we kregen de opdracht om op 5 a 10 min tijd Michèle en Tessa terug te vinden, maar dankzij een hoogtechnologisch middel waren ze just in time gevonden zodat we allen samen naar Antiparos dobberden.

Het eiland Antiparos wordt van het grotere eiland Paros gescheiden door een ca. 4 meter diep kanaal. Het eiland heeft een lengte van ca. 13 km en is slechts 6 km breed We brachten daar een bezoek aan de grot bij Aghios Ioannis, in het zuidoosten van het eiland. De grot heeft indrukwekkende stalactieten en stalagmieten. Helaas hebben de Russen veel schade toe gebracht aan de grot van 1770-1774, toen zij in het bezit van

het eiland waren. Zij braken grote stukken stalactieten af om deze naar het museum in St. Petersburg te brengen. Ook tijdens WOII hebben de nazi's veel schade aan de grot aangericht. Bij de ingang van de grot is een grote stalagmiet te zien. In de grote hebben vele personen hun namen in de wanden gekerft, ter nagedachtenis van hun bezoek aan de grot. Eén ervan is de Griekse koning Othon I op 27 september 1840. Die avond gingen we naar de openluchtbioscoop zien, na van een avondmaal in een restaurant te hebben genoten, waarvan de uitbater toevallig ook de eigenaar van de cinema bleek te zijn. We kregen van hem gratis 1 cinema ticket. Ons Grietje werd daarmee gesponsord, als dank voor haar beheer van onze pot met geld. We hebben dan naar de film Mr and Mrs Smith gekeken en sommige ook naar de vallende sterren die blijkbaar er toevallig waren. (Oooh romantisch combinatie he vallende sterren en cinema tegelijkertijd) Na deze film werd er een 2de poging ondernomen om goed door te zakken in 1 van de café-tjes, deze keer waren Jan , Bart, Ciska, Griet en ik van de partij om vrij laat en niet heel nuchter te gaan slapen. Jan werd die avond ook weer door een paar honden versierd.

Echter voor Griet en mij bleek het slapen toch niet zo evident te zijn, met de hard snurkende Jan in het midden. We konden het misschien als basgeluid gebruiken voor een liedje ofzo… enfin we hebben in ieder geval het geluid opgenomen en wat mee gelachen.

18

Dag 12 (Maandag 12 september 2005) Veroveren van het vissersdorp Naousa Vandaag trokken we met de bus naar het dorpje Naousa. Enkele hadden nog teveel slaap of hadden zich van uur vergist en kwamen met een uurtje vertraging achter ons aan. Naousa is weer een typisch vissersdorpje van het eiland Paros met de helderwitte huizen, smale geplaveide straten, poortjes en kerken om doorheen te dwalen. Het dorp is met zijn dure boetieks en trendy bars wel een kosmopolitisch vakantieoord.

We trokken vervolgens met een klein vissersbootje naar een prachtig mooi strand van Kolimbithres vlakbij. Daar deden we dan gezamenlijk aan waterballet met als thema “de 4 seizoenen”. We trokken ook nog even rond op zoek naar bepaalde, door wind en water, welgevormde stenen. Tijdens

die tocht kwamen we ook regelmatig grote hagedissen tegen. Tussentijds werd Bart even omgetoverd tot een zeemeerman. ’s Avonds veroverden we de ruïnes van een Venetiaans fort, waarvan Ciska de vlag nog eens wou plaatsen, ze was enkel spijtig genoeg onze Belgische vlag toch vergeten zeker. (tss Ciska toch) Omdat dit een visserhaven is, aten we deze avond natuurlijk allen lekker verse vis, zo hadden sommige, ook de vismix schotel genomen om zowat van alles te proeven.

19

Dag 13 (Dinsdag 13 september 2005 ) Jan op zoek naar ne vriend op Mykonos ? Deze dag gingen we verhuizen van eiland naar een zeer toeristisch eiland Mykonos, en ook wel het eiland van homo’s genoemd, dus dit kon lachen worden met Jan en zijn roos brilleke. Omdat de boot pas om 2 uur vertrok namen we allen nog eens gezamenlijk een ontbijt in een restaurant, wat bij ieder zeer rustig en smaakvol naar binnen ging. Om daarna nog wat te rusten, rond te slenteren en sommige zelfs wat te surfen op het net weliswaar.

Zodat we weer met een grote ferrie vertrokken naar Mykonos. Op dit laatste eiland hadden we een pension met een zwembad te pakken voor een prijs binnen ons budget. Dus daar werd dan met volle pret ingeplonsd en de cocktails werden uitgegoten over de hoofden.

‘s Avonds wandelenden we gezamenlijk door het centrum van Mykonos, waar de warmte van de dag goed werd vastgehouden door de vele muren en smalle steegjes. Er was een massa volk, een heel contrast met de eilanden die we in het begin van de reis hadden aangedaan. Tussen die massa restaurants en cafeetjes kwamen we een indrukwekkende bar tegen voor cocktails, de muren stonden vol met borden met wat er te verkrijgen was. De fruitcocktails waren dan ook overheerlijk en verfrissend. Dag 14 (Woensdag 14 september 2005) de oudheid van Delos Vandaag stond het bezoek aan het bekende eiland Delos op het programma. Delos is het heilige eiland van de Cycladen. De geboorteplaats van de God Apollo; de God van het licht en de muziek. Delos is een klein vlak eiland waar overnachten verboden is. Heel het eiland is eigenlijk een grote archeologische plaats met prachtige bezienswaardigheden.

Voor ons vertrek, kwamen we aan de haven de enige loslopende levende pelikaan tegen die op de Cycladen vertoefde, deze zou er naar het schijnt gezet zijn voor de toeristen. Vermoedelijk zijn ook de vleugels geknipt zodat hij op het eiland moet blijven, dat is wel ergens triest, wat Gaja hier direct als een schandaal zou bestempelen. Zoals bv ook de geiten waarvan hun poten aan elkaar waren vastgeknoopt zodat ze niet konden springen of snel lopen.

20

Na de vele pelikaan fotoshoots, vertrokken we met een vervuilende stinkende boot naar Delos. Vele konden gratis binnen glippen door zomaar een kaartje te laten zien en te zeggen dat het een studentenkaart was. Een gids bleek wel vrij duur te zijn,

maar we kwamen een enorm opgewekt enthousiast Zwitsers moederke (met haar dochter die ze mee sleurde) tegen, die spontaan de taak als gids op zich nam. Ze vloog overal heen en over alsof ze er al 1000 keer was geweest …Over de muurtjes en door de stekende struiken, kwam heel onze groep (als een bende kiekens) haar achterna alsook haar dochter die het soms niet meer zag zitten. “Angelikaaaa…wer sind sie “ Met ons “hyper-moederke” op kop trokken we de berg op voor een prachtig uitzicht en op zoek naar het theater, wat volgens verschillende mensen steeds een andere richting uit was. Per toeval hebben we het toch gevonden, waar we dan ook een

geluidstest hebben gedaan. Het was ongelooflijk zelfs iets fluisterend, konden degene die bovenaan stonden, verstaan. Hier hebben we dan ook een fotosessie gehouden met ons tof “moederke“ vooraan en haar dochter maar de foto’s nemen met al onze verschillende soorten fototoestellen. Griet was haar beste vriendin vooral omdat Griet ook vroeger kunstgeschiedenis heeft gestudeerd. Enfin, na een droevig pijnlijk afscheid verlieten we haar omdat we onze boot moesten nemen en dus terug naar Mykonos trokken om daar na een verfrissende duik in ons zwembad, onze koffers te pakken. Weer een volgend pijnlijk afscheid was dus in zicht. Maar na het laatste avondmaal besloten Ann en Anne en Ciska en ik samen de nacht door te brengen omdat we toch al om 5 uur moesten klaar staan om te vertrekken naar de luchthaven. Wij hadden dan ook tijd genoeg om nog een cadeautje te zoeken voor onze Jan. Na het vele binnen en buitenlopen in de winkels vonden we een roos hoedje en een fantastisch leuk T-shirt met de tekst : “The Pink sheep of the family” Om de rest van de nacht door te komen hadden we een disco-bar gevonden waar we nog voor 12:00 gratis binnen mochten. En omdat we ook als eerste begonnen te dansen werden we tot 2 maal toe getrakteerd. 1 keer door de uitbaatster en de andere keer door de diskjockey. Daar vierde, danste we ons te pletter, tot in de vroege uurtjes, om dan de rest te gaan wekken met het lied : “Hee jij daar luie slaper, wakker worden de koekoek roept u op , Koekoek koekoek koekoek koekoek”

21

Dag 15 (Donderdag 15 september 2005) ween ween afscheid

Op de luchthaven werd dan het cadeau overhandigd aan Jan, we hadden ondertussen stiekem ook al onze namen op het roze hoedje geschreven. Zo was dan uiteindelijk het grote afscheid aangebroken, na 15 dagen onafgebroken met elkaar te hebben opgetrokken. Gelukkig was er deze keer geen tegenslag bij zoals bagage die niet zou zijn meegekomen, ik had mijn pech onderdrukt door al mijn bagage als handbagage mee te nemen met het vliegtuig, dit dankzij Tessa haar kleine dagrugzak te combineren met de mijne. (Waarvoor dank Tessa). Er volgde nog een klein afscheidswoordje door Jan ? Nee Jan kon het niet aan, dus had de creatiefste van ons

allemaal “Griet” ingehuurd, om op een leuke manier te vertellen dat het een toffe boeiende reis was en iedereen het beste verder te wensen en tot nog eens…. Daarna verdween iedereen apart door de menigte in Zaventem …….ieder volgde dan zijn eigen weg of spoor naar zijn thuis. Het hippen hoppen shoppen zat erop.

22