HET BOEK VAN GENE ZIJDE.docx - Bô Yin Râ03-NL].Bo.Yin.Ra.-.Het.Boek.Van... · het bewuste leven...

Bô Yin Râ

HET BOEK

VAN GENE ZIJDE

Oorspronkelijke titel: Das Buch vom Jenseits

HET BOEK VAN GENE ZIJDE Bô Yin Râ 1

INHOUD

Inleiding

De kunst van het sterven

Van de tempel der eeuwigheid en de

wereld van de geest

Het enig werkelijke

Wat er moet worden gedaan


INLEIDING

DE drie hier volgende verhandelingen willen u - voorzover

het in woorden mogelijk is - een voorstelling geven van

hetgeen u wacht wanneer het afsterven van uw aardse

lichamelijke leven u van deze fysiek-zintuigelijke

verschijningswereld losmaakt.

Zoals een reisgids u van vreemde landen verhaalt die ge nooit

hebt gezien, zo wordt hier nu het noodzakelijke gezegd over

het u nog onbekende „land", waarin ge uzelf na de dood

eenmaal levensvatbaar zult vinden, - om het even of ge nu aan

de mogelijkheid van zulk een leven kunt geloven of niet.

Maar ook wil dit boek u van zo menige dwaling verlossen, die

u vooralsnog gevangen houdt wanneer ge aan de gestorvenen

denkt die ge op aarde hebt liefgehad.

KLEINMOEDIG geloof en verwaten bijgeloof van vroeger en

nu hebben zóveel fantasievoorstellingen over het hiernamaals

bijeengebracht, dat het nodig is de warwinkel te klaren, opdat

uw voorstelling er niet langer door vertroebeld worde.

De enigen die over het leven na de dood van het zichtbare

aardse lichaam werkelijk authentieke mededeling hebben te

doen, zijn enkele weinige aardse mensen, die het leven dat

geen aards lichaam behoeft, uit eigen zekere ervaring kennen,

ofschoon zij tegelijkertijd ook nog in hun aardse verschijning

leed en vreugde van deze aarde smaken, zoals gij.

Als één van deze weinige in het hiernamaals bewuste mensen,

geef ik hier wat zich in woorden laat mededelen, omdat wij


het ongeduldig verlangen voelen van deze tijd, die terecht

verwacht dat niet langer als „geheime wetenschap" wordt

behoed wat aan geestelijk beleven waar en wanneer ook tot

het bewustzijn van slechts weinig mensen is doorgedrongen.

Moge dat wat ik zeggen kan u ten goede komen!

Moge het mijn woorden gelukken uw innerlijkste

gevoelsondervinden te wekken, zodat ge vanuit uzelf de

zekerheid ontvangt, die alleen u werkelijk kan beschermen

tegen steriel scepticisme en kritiekloze overgave aan allerlei

fantasieën van misleide of overprikkelde menselijke hersenen.

In uzelf moet ge de maatstaf vinden waarmede ge voortaan

kunt peilen hoeveel waarheid en hoeveel waan de

voorstellingen inhouden, die de aardse mens zich sedert de

oudste tijden heeft gemaakt om het donker van het

afgrondelijke raadsel te kunnen verdragen, dat telkens voor

hem opdoemde wanneer hij voor een dode stond.

NIET op uw voor-waar-houden komt het hier aan, want de

dingen waarover ik spreek zijn niet afhankelijk van uw

instemming of afkeuring; ik bied u hier geen geloofsleer, doch

laat u een verschijningsvorm van de werkelijkheid zien, die u

voorlopig nog niet anders kunt leren kennen dan door middel

van het voorstellingsbeeld zoals dit door tussenkomst van de

menselijke taal wordt gegeven.

Vroeg genoeg zult ge het u toekomende gebied in deze

verschijningswereld van de werkelijkheid ook zelf belevend

leren kennen ...


In alle tijden hebben de in het hiernamaals bewuste mensen

van de werkelijkheid getuigd, maar hun getuigenis werd buit

van de willekeur van hen die niet geroepen waren en van

onverantwoordelijke woordvervalsers, zodat ge thans hulp

nodig hebt om te ontwarren wat ontward worden móét, wil

niet ook de verkondiging van hen die waarlijk weten, tegelijk

met de voortbrengselen van warhoofdige fantasten aan de

verachting van allen, die eerlijk en zuiver voelen, worden

uitgeleverd.

Wilt ge weten wat u hier wordt gegeven, maak u dan vrij van

alle vooroordeel, maar luister ook nu en dan in uw binnenste,

want daar zult ge, wanneer ge maar bereid zijt te horen,

antwoord vinden op alle vragen die mijn woorden nog open

laten, omdat alleen gij zelf daarop antwoord moet leren geven.

HET gaat er hier waarlijk niet om, aanhangers te werven voor

een godsdienstfilosofische hypothese, of zelfs om een poging

een nieuwe godsdienstvorm in het leven te roepen, maar om

een getuigenis van de geestelijke oer-bele-ving (geestelijke:

niet van de hersenen!), die aan de wieg van alle grote, oude,

uit de geest Gods geboren religies stond ...

Daarom verlangt een levend, doorvoeld in zich opnemen van

wat hier wordt gegeven ook geenszins dat men zich afwendt

van zijn overgeleverde en heiliggehouden godsdienst, maar

zal het veeleer daar, waar eerbiedwaardige religieuze vormen

en geloofsartikelen werkelijk nog levensbehoefte zijn, slechts

verdieping en bevestiging van het geloof en

vergemakkelijking van het kunnen geloven brengen.


Voor diegenen echter, die reeds lang aan alle confessionele

binding zijn ontgroeid, zullen mijn woorden opnieuw de

toegang tot geestelijke gebieden open leggen, waarnaar het

diepste verlangen van de aardse mens blijft uitgaan, ook

wanneer de geloofswijze van zijn voorouders hem niet tot de

met zijn aard overeenkomende, vurig verlangde vervulling

voerde.


DE KUNST VAV HET STERVEN

GE denkt natuurlijk dat sterven geen „kunst" is, - dat het

veeleer een kwalijk moeten is, en dat men het vanzelf wel

leert.

Zoals gij denken er ontelbaren, en iedere dag verlaten

ontelbaren door het sterven hun aardse lichaam, zonder dat zij

ooit de kunst van het sterven hebben geleerd.

Voor velen komt de dood onverwachts „als een dief in de

nacht", - voor anderen komt hij als een angstaanjagend spook,

- voor weer anderen als de eindelijk komende verlosser uit

hun lijden, - en nog anderen roepen hem zelf aan, omdat zij

van hem bevrijding uit zorgen en noden van lijf en ziel

verwachten.

Maar zelden treft de dood iemand, die de kunst van het

sterven verstaat. -

OM deze kunst te verstaan moet ge in het volle leven hebben

geleerd wat de „dood" is, wat „sterven" betekent!

Ge moet als het ware in het volle bezit van uw krachten „op

proef" sterven, opdat ge weet te sterven wanneer de dood u

verrast.

Sterven is niet zo gemakkelijk als velen denken, maar het is

ook niet al te moeilijk wanneer men het vooraf, gezond van lijf

en leden, heeft geleerd.


Elke kunst wil geoefend worden, en zonder oefening leert

men ook het sterven niet.

Desondanks moet men het eens doormaken, of men het nu

kan of niet.

De meeste mensen zijn bang om te sterven omdat zij niet goed

weten wat daarbij gebeurt.

Zij echter die zeggen niet bang te zijn, doen als kinderen die

met een bootje in volle zee gaan varen zonder de gevaren van

de zee te kennen.

Gij echter moet als een stuurman zijn, die wind en stromingen

kent en die weet welk land hem aan de overkant wacht.

Gij moet leren de koers van uw welgetuigd schip te bepalen.

„STERVEN" noemt men het moeten opgeven van het aardse

lichaam en zijn zintuigen, wanneer dit opgeven voor altijd en

onherroepelijk moet plaats vinden, omdat het lichaam om

fysieke redenen niet meer in staat is zich te handhaven.

Een gebeuren dat er veel op lijkt, voltrekt zich telkenmaal

wanneer ge u te rusten legt en aan de slaap overgeeft, - alleen

verliest ge daarbij slechts gedeeltelijk de macht over lijf en

zintuigen, terwijl die u bij de dood geheel en onherroepelijk

ontvalt.

Ge ziet, hoe de natuur u als het ware zo zelf het sterven leert!

Ge kunt het sterven ook op gelijke wijze vooraf ervaren bij een

flauwte of bij kunstmatige verdringing van het bewustzijn uit

uw lichaam.


Alleen ondergaat ge bij dat alles slechts het allereerste gedeelte

van het proces, - tenzij uw innerlijke geestelijke „zintuigen"

reeds zover in u ontwaakt zouden zijn dat ge „aan de andere

kant" van het bestaan tot uzelf kunt komen en ge u dan, tot uw

verbazing, ook zonder het aardse lichaam in leven vindt.

Hebt ge die ervaring echter nog niet, dan kunnen uw

nachtelijke dromen ertoe dienen u tenminste enig begrip van

het bewuste leven zonder fysiek lichaam bij te brengen,

ofschoon het leven „generzijds" waarlijk iets anders is dan

alleen maar een droom.

Ik moet hier slechts aan het leven in de droom herinneren om

u te helpen begrijpen.

Zoals ge in de droom bewust zijt en kunt voelen, denken en

handelen, - zoals ge ook in de droom in een „lichaam" leeft en

het naar believen gebruikt, hoewel uw fysieke lichaam rustig

op zijn bed in diepe slaap ligt, - evenzo bevindt ge u ook in de

gestalte van een lichaam, bewust, voelend, denkend en

handelend, wanneer ge aan de andere kant van het bestaan

uw geestelijke zintuigen kunt gebruiken en daardoor ginds tot

uzelf komt, zij het slechts voorbijgaand, of - zoals bij de dood

van het aardse lichaam - voorgoed.

Een wezenlijk onderscheid bestaat alleen daarin, dat ge in de

droom niet meer dan de voortdurend vervloeiende beelden

ziet van uw plastische fantasie, die door duizenden fysieke en

psychische prikkels een schijnbaar eigen leven gaan leiden,

terwijl ge, om wakker te worden in de objectief gegeven

geestelijke wereld - om het even in welk gebied daarvan uw

ontwaken kan plaats hebben, - het rijk der dromen evengoed


moet verlaten als ge het verlaat om wakker te worden in de

fysiek-zintuigelijke verschijningswereld.

ZIJT ge het rijk der dromen te boven gekomen, dan eerst

betreedt ge het rijk des geestes, dat gemakkelijk ook van uw

levendigste en „natuurlijkste" dromen is te onderscheiden,

want daar zijt ge dankzij uw geestelijke zintuigen in een

bewustzijnstoestand, waarbij vergeleken zelfs het klaarste

dagleven op aarde niet meer dan een slaapwandeling lijkt.

Ge ziet, hoort en voelt dezelfde oorzakelijke „wereld", die ge

in het dagbewustzijn van uw fysiek bestaan als fysieke

verschijningswereld waarneemt, - alleen neemt ge haar waar

„van de andere kant".

De voor u in het fysieke aardse lichaam onwaarneembare

vorm der oorzakelijke, wezenlijke wereld is plotseling voor u

waarneembaar geworden, en de slechts fysiek-zintuigelijk

waarneembare dingen, die ge tot nu toe de „reële" wereld

noemde, worden „lucht" voor u.

Al zijn het ook betrekkelijk weinig mensen, die deze toestand

in het aardse lichaam in zichzelf hebben ervaren en ook nu

nog ervaren, toch zijn het er veel meer dan men denkt, want

de meesten die het mochten beleven, verbergen het instinctief

voor anderen, hetzij uit angst voor het ongeloof van hun

medemensen en de van die kant te verwachten „vloek der

belachelijkheid", hetzij omdat zij bang zijn dat de geestelijke

ervaring die zij als bijzondere begenadiging ondervinden, hun

zou kunnen worden ontnomen wanneer zij niet weten te

zwijgen.


VOORLOPIG zijn het nog geen hoge geestelijke regionen, die

door mensen met zulk een innerlijke bewuste ervaring kunnen

worden betreden, maar steeds is toch de „andere oever" reeds

bereikt, ook al zijn de daar tot bewustzijn gekomenen nog lang

niet in staat tot in het binnenste van het ontdekte „land" door

te dringen of zelfs zijn hoog oprijzende „bergen" te

beklimmen.

Zóver komen gedurende het aardse leven slechts de heel

weinigen, aan wie hier aan de fysieke kant van de oorzakelijke

wereld het oeroude erfgoed van verborgen geestelijke er-

varing werd toevertrouwd: de geboren „hogepriesters", de

„meesters" van het verborgen geestelijke werken en hun als

zodanig geboren legitieme opvolgers.

Wat ons in het bewuste beleven van het „generzijds" tot zeker

ervaringsweten is geworden, wordt hier aan u gegeven!

WIJ zien dagelijks en ieder uur duizenden mensen „de andere

oever" voorgoed betreden, zonder dat wij hen kunnen helpen,

want zij hebben in hun aardse leven niet de kunst van het

sterven geleerd, - en zo komen zij onvoorbereid op de andere

oever aan als schipbreukelingen, door de storm aangespoeld.

Radeloos dolen zij rond in de voor hen nieuwe bestaansvorm

en zij zijn niet in staat de helpende handen te grijpen, die naar

hen worden uitgestoken.

Nog kunnen zij niet beoordelen of dat wat hun tegemoet

komt, gevaar of hulp brengt, en angstig deinzen zij terug

wanneer iemand die hen zou kunnen leiden, hen wil naderen.


Zo dwalen zij alleen verder, steeds in de nabijheid van het

„strand" van de zee, die hen - tenminste voor hun gevoel - nog

met de verlaten fysieke kant van het bestaan verbindt, totdat

zij, als het ware magnetisch aangetrokken, één dier kleine

„strandrijken", één van die laagste regionen van de voor

aardse zintuigen onvatbare geestelijke kant van de kosmos,

ontdekken, die met hun voorstellingen en met hun in het

fysieke aardse leven gekoesterde hoop en verlangens

overeenstemt.

Dan denken zij hun „hemel" te hebben gevonden, temeer waar

zulks door alle anderen die zij daar aantreffen, evenzeer wordt

geloofd.

Wie daar eenmaal is terecht gekomen, is voor oneindig lange

tijd aan zijn noodlot geketend.

Slechts hoogst zelden, en dan alleen met de grootste moeite,

gelukt het ons iemand die zo is verdoold, uit zijn zelfverkozen

bedriegelijke „zaligheid" omhoog te trekken.

Omdat wij echter omwegen willen leren vermijden, en omdat

de eeuwige liefde ons gebiedt zo te handelen, leren wij u de

kunst van het rechte sterven.

HET wezenlijke van deze kunst bestaat hier uit, dat men te

allen tijde - temidden van toekomstplannen en drukke

bezigheden, bij blakende gezondheid en in het volle bezit van

zijn krachten - blijmoedig en in vol vertrouwen bereid is de

andere oever voorgoed te betreden, zonder de mogelijkheid

van terugkeer.

Het is een gemoedsgesteldheid die hier wordt vereist.


En al lijkt zij ook niet voor iedereen gemakkelijk te bereiken,

zo mag toch niemand vergeten, dat alleen deze gesteldheid

voorwaarde voor het rechte sterven is.

WIE de dingen van het fysieke aardse leven zodanig

vermogen vast te houden dat hij meent ze niet te kunnen

missen, - wie zich geen toestand voor kan stellen, waarin elk

doel van aards begeren zonder betekenis wordt, - die zal

moeilijk de kunst van het rechte sterven leren.

Goed en blijmoedig op aarde te leven kan echter pas hij, die de

toestand van bereidheid om te sterven dagelijks en van uur tot

uur naar believen in zich vermag op te wekken, - vrij van

iedere angst en van alle droefheid.

Hij weet dat niets van alles wat hij hier zou moeten achterlaten

- al zijn het ook de liefste mensen, de meest hulpbehoevende

wezens - ooit van hem kan worden gescheiden, wanneer hij

niet zelf de werkelijke scheiding wil en door zijn wil

teweegbrengt.

Hij weet dat hij „hier" blijft, op dezelfde kosmische „plaats",

dichter nog bij de mensen van wie hij houdt, dan hij hun ooit

in zijn aardse leven nabij kon zijn.

Hij weet dat hij na het sterven bepaald niet als in een god

veranderd en op aardse wijze „almachtig" zal zijn, maar dat

hij diegenen die zijn hulp behoeven, verreweg méér in staat

zal zijn te helpen, dan ooit in het fysieke leven mogelijk was.

Wie de kunst van het sterven op deze wijze beoefent, die weet

voortaan dat het hem gemakkelijk zal vallen wérkelijk en


onherroepelijk te sterven, ook wanneer de dood hem geheel

onverwachts mocht treffen.

DAT het fysieke proces van het sterven slechts voor de

toeschouwer soms pijnlijk is, maar dat de stervende zelf er niet

onder lijdt, doch de pijnen van zijn eventuele ziekte slechts

nog voelt zolang hij niet is gestorven, is reeds lang door

medische waarneming aangetoond.

Wij hebben echter hier slechts weer te geven op welke wijze

het bewustzijn van de stervende het stervensgebeuren

overleeft.

AL is de stervende ook tot op het laatste ogenblik bij

bewustzijn, dan treedt toch in het moment dat het geestelijke

organisme zich van het tot nu toe met hem verenigde dierlijke

aardse lichaam begint los te maken, een soort sluimer in,

waaruit het bewustzijn eerst weer tot zichzelf komt, wanneer

het sterven reeds is voltooid.

Op het ogenblik van dit ontwaken, dat enkele seconden of

minuten na de uiterlijk te constateren dood intreedt, bevindt

de mens zich reeds in zijn, hem nu alleen nog ervaring

brengende, geestelijke organisme, aan de alleen geestelijk

waarneembare, „andere kant" van de oorzakelijke wereld: -

van de eeuwige „werkelijkheid" die alle geestelijke, evenals

alle fysieke bestaansvorm uitstraalt, al naar de daartoe

aanleiding gevende aanschouwingswijze.

Het tot nu toe door zijn fysieke zintuigen bepaalde

waarnemingsvermogen van de gestorvene is verwisseld met

een nieuwe, hem voordien gewoonlijk nog niet bekende wijze


van waarnemen, terwijl zijn vormgevende

aanschouwingswijze voorlopig nog onveranderd blijft.

Het is verre van hem zich voor gestorven te houden, want hij

ontwaart zich nu van zichzelf bewust, willend en tot

waarnemen in staat, al weet hij nog niet dat het nu alleen

geestelijke organen zijn, die hem dienen.

Hij voelt zich in het geheel niet „zonder gestalte", want zijn

voormalige fysieke lichaam was immers een min of meer

volmaakt evenbeeld van het door zijn eigen eeuwige wil - zij

het ook voor de hersenen onbewust - gevormde geestelijke

organisme, dat thans door het bewustzijn kan worden

waargenomen, hoewel nog niet van het fysieke lichaam

onderscheiden.

Evenals fysieke pijn terstond ophoudt zodra door passende

middelen het pijnlijke deel van het aardse lichaam ongevoelig

wordt gemaakt, zo zijn ook de fysieke pijnen, die een

stervende kort voor zijn dood lijdt, op het ogenblik van het

ontwaken „aan gene zijde" volledig verdwenen, omdat het

fysieke lichaam, waarin de oorzaak van de pijngevoelens lag,

nu immers voorgoed van het thans alleen van zichzelf

bewuste geestelijke organisme is gescheiden.

MAAR nog steeds is er een zekere „fluïdische" binding door

een onzichtbare, subtiele en ook voor het geestelijke

organisme voelbare, fijn materiële uitstraling van het tot nu

toe gebruikte fysieke lichaam voorhanden; en deze binding is

er oorzaak van, dat hij die „aan de andere kant" is ontwaakt,

nog allerlei gebeurtenissen in de omgeving van het lijk op


geestelijke wijze waarneemt, hoewel zij in de fysieke wereld

voorvallen.

Zo ondergaat hij „aan de andere kant" de fluïdische invloeden

van de weerstraling der mensen die zijn verlaten aardse

lichaam omringen, neemt hij de gevoelswaarde van hun

aanrakingen waar en van hun woorden, en heeft hij, gelijk een

blinde, nog een tamelijk nauwkeurig voorstellingsbeeld van

de verlaten uiterlijke ruimte, al wordt ook de vergissing

begaan dat deze plaats nog met de fysieke zintuigen wordt

waargenomen.

Deze laatste betrekkingen met de fysiek-zintuigelijke kant van

de oorzakelijke wereld blijven nog enige tijd bestaan, ook al is

het lijk reeds lang koud geworden; maar wat op deze wijze

nog kan worden waargenomen, verliest van uur tot uur aan

kracht, en de waarnemingsmogelijkheid ervoor houdt volledig

op zodra de eerste ontbindingsverschijnselen optreden.

Voor hen, die aan lijkverbranding aanstoot nemen, of die zelfs

geloven dat de gestorvene in het leven hiernamaals daardoor

„benadeeld" zou kunnen worden, moge hier worden gezegd,

dat na afloop van de tijd, waaraan men zich in cultuurlanden

houdt voordat een lijk ter aarde wordt besteld, iedere waarne-

mingsbetrekking tussen het geestelijk organisme van de

gestorvene en zijn vroegere aardse lichaam reeds lang heeft

opgehouden te bestaan.

Waar echter het vuur de doodsoorzaak is, wordt de pijn,

evenals bij iedere andere doodsoorzaak, slechts tot aan het

verlies van het fysiek gebonden bewustzijn gevoeld, terwijl na

het ontwaken aan de andere kant iedere betrekking tot het


vroegere aardse lichaam is verdwenen door de ontbinding die

het vuur veroorzaakte.

WAT niet ophoudt te bestaan is het thans door het geestelijke

organisme ondervonden bewustzijn van de eigen

aanwezigheid en het duidelijk zien en herkennen van alle

fysiek aanwezige mensen in hun geestelijke vormen, die

immers - afgezien van de fysieke belemmeringen in hun

verschijning op aarde - geheel en al met de aardse vormen

overeenkomen.

Gestorvenen, wier bewustzijn gedurende hun aardse dagen

slechts weinig boven het fysiek dierlijke bestaan was

uitgegroeid, worden door de nieuwe toestand dikwijls zozeer

misleid, dat zij ook nog geruime tijd na hun aardse dood niet

merken dat zij niet meer in het fysieke lichaam zijn.

Zij denken slechts te zijn „genezen", omdat immers de

vroegere oorzaak van hun kwalen er niet meer is.

Voorlopig nog aan een soort droomachtig voorstellen van het

aardse beleven gebonden, wordt bij hen de waarneming van

de geestelijke vorm van hun verwanten met de zelfgekweekte

gestalten van hun eigen droomleven vermengd, en de

gestorvenen begrijpen niet waarom men om hen treurt.

Zij proberen dan dikwijls uit alle macht degenen, die in het

fysieke bestaan werkelijk om hen treuren, ervan te overtuigen

dat er geen reden tot droefheid is, maar deze pogingen

worden in de aandoening van het verdriet door de in de

fysieke wereld achtergeblevenen niet gevoeld.


Eerst in de machteloosheid over zulk een vermeende

dwaasheid van zijn verwanten en vrienden ontdekt de

gestorvene dan plotseling dat hij niet meer met een fysiek

lichaam behept is, en ontwaakt hij zo uit zijn zelfgeschapen

droom.

Dan eerst begint hij werkelijk te leren zien en gaan zijn

geestelijke ogen open voor de nieuwe geestelijke kant van de

oorzakelijke wereld, waarvan hij de fysiek-zintuigelijke

aanschouwingsregio heeft verlaten zonder van kosmische

„plaats" te veranderen.

HIER begint dan voor diegenen, die niet „de kunst van het

sterven" tijdens hun aardse dagen hebben geoefend, het

geestelijke dolen; want het geestelijke organisme van de mens

wordt door de dood geenszins tot boven de tot dan toe

verworven zekerheid des onderscheids opgevoerd.

Weliswaar zijn terstond hulpvaardige helpers nabij, maar die

worden niet als zodanig herkend.

In plaats daarvan worden zij door de in zijn fysiek-aardse

meningen nog verstokte gestorvene zeer beslist en zelfbewust

afgewezen, zodat alle hulpverlening wordt verijdeld.

De zekerheid, het leven generzijds inderdaad te hebben

bereikt, veroorzaakt ook niet zelden een grenzenloze

hoogmoed, en wie daarvan is bevangen wordt dan eerst goed

in zijn dwaasheden gesterkt.

Wie geheel aan het aardse was geketend, of te veel met zijn

zorgen aan dingen en mensen hing, tot wie hij nu niet meer

fysiek daadwerkelijk kan terugkeren, wordt bij inzien van de


onmogelijkheid van een terugkeer door smartelijke

vertwijfeling gegrepen, die eerst doorgeworsteld moet zijn,

voordat hij in staat is zijn nieuwe werkingsmogelijkheden ten

aanzien van de aardse wereld, die nu van zuiver geestelijke

aard zijn, te leren kennen.

Zij echter, die in het fysieke leven geheel en al met hun streven

naar de verwezenlijking van een „idee", en met de door dit

streven verwekte voorstellingen, waren vergroeid, verliezen al

spoedig bijna alle belangstelling voor de verlaten fysieke

wereld.

Zij zoeken slechts naar een gelegenheid om hun idee nu op

hun nieuwe levensterrein te kunnen verwezenlijken en zijn

blind voor alle nieuwe belevensmogelijkheden.

Weer anderen zoeken naar de hun beloofde en door hen

gelovig verwachte „zaligheid" en zijn niet weinig verwonderd

deze niet terstond, en in de vorm die zij zich op aarde toch zo

mooi hadden gedroomd, in het hiernamaals te hebben

gevonden.

Voor al deze, van zichzelf en van hun eigen meegebrachte

voorstellingsleven vervulde gestorvenen komt er tenslotte een

soort verwezenlijking van hun wensen, doordat zij in één van

de lagere geestelijke revieren belanden, waarvan zij op aarde

reeds de onbewuste medescheppers waren.

OOK deze overgang is geen verandering van plaats, want alle

geestelijke werelden - en er zijn er ontelbare, omhoog tot de

hoogste en zuiverste wereld van de God-voortbrengende geest

- zijn, elkander doordringend, op dezelfde kosmische „plaats".


Het bewuste beleven van geestelijke werelden, en ook de

overgang van de éne naar de andere, is telkens van een zekere

waarnemingsverandering afhankelijk, die het geestelijke

bewustzijn voor bepaalde verschijnselen als het ware „blind"

en voor andere daarentegen „ziende" maakt.

Maar juist deze waarnemingsverandering laat zich niet

willekeurig teweegbrengen, behalve door de meesters van de

eeuwige mensgestalte in het hoogste geestelijke rijk, of door

hun gevolmachtigden, hun uitverkoren leerlingen, voor zover

hun psycho-fysieke aanleg hen daartoe in staat stelt.

Ieder mens echter, ook wanneer hij niet tot de weinigen

behoort die hier zijn bedoeld, kan zich evenwel in de

voorstelling met de gevoelens, gevoelsondervindingen en

bewustzijnstoestanden vertrouwd trachten te maken, die hem

volgens de hier door ons gegeven mededelingen na de dood

van het aardse lichaam wachten.

Ik geef gaarne toe, dat zulk een gewild prikkelen van het

voorstellingsvermogen alleen maar voorstellings-„beelden"

kan teweegbrengen en in geen geval tot het beleven van het

werkelijke na-aardse kan leiden.

Maar daarom verlang ik juist dat men zich bij de vorming van

de hier nodige voorstellingsbeelden strikt aan de

beschrijvingen houdt die ik in dit boek geef, want het is aan

slechts zeer weinig mensen mogelijk reeds gedurende hun

aardse bestaan de regionen van het na-aardse zijn bewust te

leren kennen, terwijl alle mensen in staat zijn door het

opwekken van werkelijkheidsgetrouwe voorstellingsbeelden,

de gevoelens, gevoelsondervindingen en


bewustzijnstoestanden, die na de aardse dood zijn te

verwachten, als het ware vooraf te doorleven.

Zulk een meermalen vooraf beleven is echter nodig, wil men

er zeker van zijn dat men zich na de afscheiding van het

bewustzijn van de aards-zintuigelijke ervaringswijze terstond

kan oriënteren, en vooral weet, wat te zoeken en wat te mijden

is.

Alleen wie deze zekerheid reeds gedurende zijn aardse

bestaan verwierf, zal na de overgang naar de nieuwe zuiver

geestelijk-zintuigelijke waarnemingswijze ook dadelijk de

helpende handen ontdekken die hem daar worden

toegestoken, en zal ze vol vertrouwen weten te grijpen.

HEM kunnen wij helpen!

Hij wist de kunst van het sterven reeds tijdens zijn aardse

dagen te leren; en zijn vertrouwen in wat wij leren deed het

vermogen des onderscheids in hem rijpen dat hij nu nodig

heeft.

Voor alle vergissing en teleurstelling zal hij , nu veilig zijn!

Hem geleiden wij - voorbij aan de vele „strandrijken", die

aardse illusie en waan zich door de krachten van de misleide

wil hebben geschapen - terstond tot in het binnenste van het

nu betreden land, waar liefdevolle leiding hem dan dichter en

dichter bij zijn voleinding brengt.

Hij is immers door het prijsgeven van zijn aardse lichaam in

't geheel geen „ander" geworden !


Hem kan niet plotseling worden gegeven wat hem nog

ontbreekt.

Alleen wat hij op aarde reeds wist te verwerven, brengt hij

mede, als bezit.

Wat hij op aarde vermocht te binden, blijft ook in het

geestelijk-zintuigelijke leven voor hem „gebonden", en wat hij

in het aardse leven wist te ontbinden, blijft ook nu voor hem

„ontbonden".

Geleidelijk slechts kan men hem hoger leiden, totdat hij eens

in staat zal zijn het verhevenste van alle geestelijke rijken

binnen te gaan: de zuivere lichtwereld der zaligste en absolute

vervulling.

De „tijden" die voor deze opgang nodig zijn, worden bepaald

door de op aarde reeds bereikte graad van relatieve

voleinding en door de uit deze voleinding voortkomende

klaarheid van de eeuwige wil, binnen zijn

bewustzijnsondervinding.

HET „sterven" uit de aardse ervaringswijze naar de

geestelijk-zintuigelijke waarneming voltrekt zich ook zonder

dat ge het wilt, en wat u aan de andere kant wacht, zal er ook

zijn wanneer ge aan geen hiernamaals gelooft.

Er is aan uw eeuwige wil een grote macht gegeven, want ge

zijt in staat, door voorbereiding aan de fysiek waarneembare

zijde van de wereld, heel uw verder lot zeer wezenlijk te

bepalen.


Voorwaarde is vanzelfsprekend een van zijn

verantwoordelijkheid bewuste levenswandel, steeds

georiënteerd op het hoge geestelijke doel, dat slechts in de

onbaatzuchtige liefde voor alles wat leeft bereikbaar is.

Aan de andere kant van de wereld - daar, waar slechts met

geestelijke zintuigen wordt waargenomen - heerst niet alleen

het „geluk der zaligen".

Daar zijn werkelijk ook regionen van kwelling en

vertwijfeling, van knagend berouw en van de wens tot

zelfvernietiging, ofschoon aan deze wens nimmer gevolg kan

worden gegeven ...

Door deze regionen echter moeten allen onvermijdelijk heen,

die hier op aarde niet voldoen aan de wet, die van iedere

aardse mens liefde tot zichzelf en tot alle medeschepselen

verlangt.

Zulke liefde is echter verre van elke sentimentele dweperij en

van alle gevoelsoverdrijving.

De hier bedoelde, door de geestelijke wet vereiste liefde is

veeleer de hoogste en sterkste zelf- en albevestiging, zodat de

daarvan doordrongen mens zowel in zichzelf als in alle

medebestaan slechts het positieve, het door de geest gewilde,

voelt, ook dan wanneer hij zich genoodzaakt ziet zich scherp

tegen de tegelijkertijd in dezelfde verschijning werkzame

negatieve krachten teweer te stellen.

Het zwaarste vergrijp tegen de geestelijke wet, waarvan hier

sprake is, begaan allen, die op aarde de hand aan zichzelf


slaan om het aardse bestaan en zijn eisen lafhartig te

ontvluchten.

Zulk een handelwijze is bovendien zinloos en ondoelmatig,

want in plaats van de gezochte bevrijding vindt hij, die zich

met eigen hand van het aardse lichaam ontdoet, een

duizendvoudig pijnlijker binding in waarlijk niet gewenste

bewustzijnstoestanden, waaraan hij nu in aeonen niet meer

kan ontkomen.

Er ligt een zekere troost voor de achterblijvenden in het feit

dat de allermeeste moorden aan eigen leven door mensen

worden begaan, wier bewustzijn op het beslissende ogenblik

ziekelijk is verduisterd, zodat de verschrikkelijke daad van

ontkenning in een toestand plaats heeft, die men wel spontaan

optredende waanzin kan noemen, ook wanneer die toestand

sinds lange tijd werd voorbereid door een onverantwoordelijk

spelen met de gedachte aan de mogelijkheid van

lijfsvernietiging.

Moordenaar en vermoorde zijn weliswaar in zulk een geval in

één persoon belichaamd geweest, maar de moord is het werk

van een oppermachtig geworden gedachte, die door het

slachtoffer zolang met eigen krachten was gevoed dat zij het

ten slotte verslond.

In dit geval draagt de vernietiger van zijn aardse lichaam dan

niet de verantwoording voor de daad van de moord; doch de

geestelijke wet verlangt van hem vereffening van alle

verkeerde denken en doen, waaruit ten slotte in waan de daad

werd geboren.


Deze vereffening is meestal slechts te verwezenlijken door het

ondergaan van een tweede belichaming in een mensdier op

aarde.

Het gaat hier om één van de uitzonderingsgevallen, waarin

alleen de zogenaamde reïncarnatie als mogelijkheid in

aanmerking komt, terwijl zij bij een wetmatig verloop van het

aardse menselijke leven, en wel juist door het voltooide

verloop, eens en voor al onmogelijk wordt.

HOEWEL het benutten van het aardse leven als voorbereiding

op na-aardse bewustzijnstoestanden van het grootste belang

is, moet ge toch bepaaldelijk niet denken dat ge op aarde nu

het angstvallige en voortdurend om het zieleheil bekommerde

leven van de kleingelovige „heilige" moet leiden, van één van

die zelfzuchtigen van harte, die wel bang zijn voor elke

„zonde", maar innerlijk juichend van de „verdoemenis der

boze wereld" zeker menen te zijn.

Zulk een levenshouding zou u eens heel zeker in één van die

bedriegelijke „strandrijken" van de geest doen belanden, die

menselijke waan, onwetend, heeft gevormd.

Een leven van trouwe plichtsvervulling, vol liefde voor al wat

leeft, vervuld van streven naar goedheid des harten en

oprechtheid, naar orde in uw wilshuishouding en veredeling

van uw vreugden, een leven vol blijmoedig geloof aan de

uiteindelijke vervulling van uw hoogste en zuiverste

verlangens, zal steeds hier op aarde voor u het beste zijn,

vooral, wanneer ge tegelijkertijd tracht datgene te leren wat ik

in dit hoofdstuk „de kunst van het sterven" noem.


ER is weliswaar ook nog een bijzondere geestelijke weg naar

omhoog, waarover ik elders reeds sprak, maar voordat ge uw

leven zo hebt gevormd zoals ik u hier aanraad het te vormen,

zult ge op zulk een weg nauwelijks vooruit kunnen komen.

Wie deze weg wil gaan moet vrij zijn van alles wat ooit zijn

vaste tred zou kunnen belemmeren.

Schijnheilige kwezelarij is even verwerpelijk als de holle geste

van „wereldverloochening".

Niet voor allen zal de weg reeds begaanbaar lijken, waarop de

mens zover kan komen dat zijn „God" in hem wordt geboren,

maar eenieder zou althans van deze weg moeten weten, -

ieder zou zich erop moeten voorbereiden om hem hier op

aarde reeds, indien enigszins mogelijk, te betreden.

Velen mogen nog in de daarvoor nodige kracht en volharding

tekort schieten, maar ook alle geestelijke krachten groeien

door het gebruik; en volharding is ook hier alleen aan hen

gegeven, die iets met hun gehele liefde doen.

ALLES wat aan deze fysiek waarneembare kant van de wereld

wordt gedacht, gevoeld en gedaan, oefent een durende

werking uit in de wereld aan gene zijde.

De vruchten van alle werken van de daad, die de mens hier in

het aardse doet ontstaan, blijven voor hem behouden, ver over

de dood heen, ook als zijn werken hier op aarde slechts een

fysiek doel dienden.


De mogelijkheid van morele verantwoording vooropgesteld,

komt het er bij al uw doen hier in het aardse niet op aan wat

ge doet, maar hóe ge het doet.

De nederigste arbeid hier op aarde kan u onvermoede

krachten voor uw later leven aan de geestelijke kant van de

wereld doen toestromen, wanneer ge dat, wat u te doen staat,

maar in de trouwste plichtsvervulling doet, blijmoedig en naar

uw beste kunnen, zó alsof het behoud van het ganse heelal

alleen van de deugdelijkheid van uw prestatie afhangt.

Voor uzelf zijt enkel en alleen gijzelf verantwoordelijk!

Bij alles wat ge denkt of doet, bij alles waarmee ge aan deze

fysiek-zintuigelijke waarneembare kant van de wereld bezig

zijt, zijt ge steeds de onbewuste schepper van uw later lot in

de geestelijk-zintuigelijke waarnemingswereld.

"WAT ge hier op aarde uw „lot" noemt is slechts een

belachelijk klein deel van een onmetelijk geheel; en wanneer

ge hier soms met uw lot ontevreden zijt, mag uw

mismoedigheid menselijk zelfs zeer begrijpelijk en zeker ook

te verontschuldigen zijn, maar toch lijkt ge dan op een kind

dat dingen wil hebben, die het nu nog niet kunnen worden

gegeven omdat ze het zouden schaden, terwijl het begeerde

later in overvloed tot zijn beschikking zal staan.

Eerst op een hoge trap in de geestelijke wereld zult ge eens uw

lot kunnen begrijpen, en dan zult ge glimlachen als ge aan uw

vroeger oordeel terugdenkt.

Dan zult ge zien dat uw beste verstandsgronden die u vroeger

tot uw oordeel verleidden, evenzovele dwaasheden waren,


omdat ge de schoonheid van de bloesem en de kostelijke

zoetheid van de vrucht uit de vezels van de wortel wilde

trekken, die uw handen uit de zwarte aarde hadden gewoeld.

Alleen wie zichzelf van de benauwende voorstellingsbeelden

weet vrij te maken, die noodgedwongen voor hem uit de

fysiek-zintuigelijke aanschouwingsvorm zijn voortgekomen,

die zal langzamerhand ook een weinig bevroeden van het

grote geheel, waarin hij wortelt en dat hij nooit met de

middelen van fysiek-zintuigelijke kennis kan benaderen.

HET was geen lege frase toen eens een wetende, door de glans

van het aanschouwde bijna overweldigd, de woorden vond:

„Geen oog heeft gezien, geen oor gehoord, wat God

hun heeft bereid, die hem liefhebben!'»

Maar „God liefhebben" wil zeggen: alle moeite en pijn van de

aarde zo liefhebben, zo gewillig aanvaarden, alsof men alles

zó had gewild en gezocht, als het in ons leven komt.

„God liefhebben" wil zeggen: de aarde liefhebben en alles wat

op haar leeft, - zoals het is, - al gaat het ook tegen onze wensen

in.

„God liefhebben" wil zeggen: zichzelf liefhebben en ter liefde

van zichzelf alle lasten blijmoedig op zich nemen die ons te

dragen worden gegeven op de lange en moeilijke weg, die ons

uit dwaling en verwarring ten laatste tot onszelve leidt, zoals

wij eeuwig zijn in God!

NA dit alles zult ge nu wel weten hoe ge het beste uw

„afgestorvenen" kunt eren, - hen, die u vroeger hier in het

aardse leven na stonden en die ook nu nog, als altijd, bestaan,


alleen voor uw fysiek-zintuigelijk waarnemingsvermogen

voortaan onbereikbaar.

Ge zult nu wel weten hoe ge hen ook verder kunt helpen, en

hoe ge, wanneer ge zelf hulp nodig hebt, deze van hen

ontvangt.

Het is werkelijk een verkeerd beginnen, een „spiritistische

kring" te vormen om met hen die van de aarde zijn

afgestorven in verbinding te komen.

De eerlijkheid van alle deelnemers en de beveiliging tegen

ieder, ook onbewust bedrog vooropgesteld, hebt ge toch te

weinig kennis van de krachten die zich op zulke „seances"

manifesteren, en zijt ge ook niet in staat de werkelijke

veroorzakers der verschijnselen vast te stellen.

Ook dan niet wanneer ge elk vooropgezet geloof afwijst om

eerst te onderzoeken wat er waar is aan het geval.

De krachten, waarom het bij echte spiritistische manifestaties

gaat, zijn vol leugen, grilligheid en bedrog, - steeds gereed om

zich met behulp van uw eigen kracht te laten gelden, -maar

verre van bereid om zich tot gewillige objekten van onderzoek

te laten maken... (de vele mogelijkheden van bedrog door

„media" en seance-deelnemers laat ik hier natuurlijk buiten

beschouwing).

De manifestaties, waarbij ge krachten van gene zijde aan het

werk gelooft, zijn, wanneer ge aardse bedriegerijen

uitschakelt, niets anders dan het spel van onzichtbare wezens

van een nog zo goed als onbekende regio van de fysieke

wereld.


Voor hen die werkelijk in de geest zijn ontwaakt, - die, bewust

als zij in het hiernamaals zijn, reeds tot degenen mogen

worden gerekend die aan gene zijde leven, ook al leven zij nog

in het aardse lichaam aan de fysiek waarneembare kant van de

wereld, - is het wel mogelijk zich in een enkel geval van de

hier bedoelde wezens te bedienen, zoals men zich ook anders

van een binnen zijn bereik liggende kracht bedient, maar

bepaaldelijk niemand van deze werkelijk in de geest

ontwaakten zal op de gedachte komen om aan het vermaak

van de deelnemers van een spiritistische seance een bijdrage te

leveren of de pogingen van een experimenteerder interessant

te willen maken.

Ook waar men de indruk heeft het zonder twijfel met de

entelechie van een voormalig aards wezen te doen te hebben,

gaat het gevaar van bedrog door lemurenwezens alle

waarschijnlijkheid van een echte communicatie zozeer te

boven, dat niet uitdrukkelijk genoeg kan worden

gewaarschuwd tegen het betreden van iedere weg die tot

spiritistische verschijnselen voert, welke het ook zijn.

Hij, die u hier waarschuwt, kent alle op spiritistisch gebied

mogelijke manifestaties uit eigen beproefde veelvuldige

ervaring.

Evenzeer echter kent hij ook de onzichtbare fysieke

tussenwereld, die het allereigenste levenselement van de

spiritistische zogenaamde „geesten" is, en weet hij zich van

deze wezens en hun krachten te bedienen, zoals men zich van

een rijpaard of een speurhond bedient, al waar de

omstandigheden het nodig maken.


Hem, die geestelijk daartoe is gemachtigd, dienen deze

wezens met hun krachten wanneer hij het verlangt, zonder dat

hij eerst een „medium" behoeft te gebruiken en spiritistische

seances te houden.

Hij betreedt de regionen van deze tussenwezens met dezelfde

zekerheid, waarmede hij bewust zich in de zuiver geestelijke

werelden begeeft.

PRETTIG is het zeker niet deze wezens te naderen, en

niemand die zich van hen naar zijn wil vermag te bedienen,

zal dat ooit zonder noodzaak doen, en altijd zal hij daarbij een

gevoel van walging hebben te overwinnen.

Met deze, ongeveer met de kwallen van zuidelijke zeeën

vergelijkbare, maar normalerwijze niet gelijk deze fysiek

waarneembare schepsels, evenals met hun desondanks zuiver

fysieke krachten, komt ge meestal in aanraking, wanneer ge

met uw „afgestorven dierbaren" meent om te gaan, - tenzij uw

eigen onbewuste krachten uit dezelfde regio waartoe deze

onzichtbare fysieke schepsels behoren, alle manifestaties

alleen teweegbrengen en ge voor uzelf op deze wijze

onwetend een geestentheater opvoert.

Voor uw welzijn naar ziel en lichaam is zulk een ongeweten

zelfbedrog echter altijd nog minder noodlottig dan de echte

connectie met de hier beschreven lemurenwezens, die uw

krachten uitzuigen als bloedzuigers en alleen met behulp van

aan u onttrokken energie de zogenaamde wonderen van uw

spiritistische seances teweeg vermogen te brengen.

Ook de meest onbevooroordeelde onderzoeker, die deze

verschijnselen alleen als waarnemer gadeslaat, is geenszins


gevrijwaard tegen de kracht der poliepenvangarmen die hem

vanuit de onzichtbaarheid omstrengelen.

Hoezeer hij ook boven de situatie meent te staan, moet hij zich

toch zijn eigen geheimste krachten laten onttrekken, zonder

het misbruik ook maar te vermoeden dat de hem

interesserende onzichtbare parasieten van zijn medium

maken.

DE werkelijke „omgang", het enige contact met hen die ons

naar gene zijde zijn voorgegaan, speelt zich alleen in het

innerlijk, in de ziel af, en is van zuiver geestelijke aard.

Uw eigen geestelijke „lichaam" is voor u het orgaan voor het

vernemen van de afgestorvenen.

Iedere doorvoelde gedachte, ieder u geheel en al

doordringend gevoel, wordt aan de andere kant vernomen als

hier in de fysiek-zintuigelijke wereld het gesproken woord.

Evenzo echter verneemt ook gij, - wanneer ge stil zijt, en

fijngevoelig genoeg ervoor, - de uitingen van hen, die reeds

aan de geestelijke zijde van de wereld leven, als zachte

gedachten en als van buitenaf in u binnendringende

gevoelens, die bij enige oefening van het

onderscheidingsvermogen zeer stellig van de eigen gedachten

en gevoelens zijn te onderscheiden.

Maar ook afgezien van wat u bewust mag worden, bestaat er

een blijvende onderbewuste beïnvloeding, en ge zijt op deze

wijze veel méér het „medium" van een afgestorvene dan ooit

een zogenaamd „spiritistisch medium" het zou kunnen zijn,


ook zelfs wanneer de afgestorvenen zich daarvan zouden

willen bedienen.

Waart ge gewoon, de alledaagse gebeurtenissen van uw leven

nuchter, maar toch met oog voor het geheimnisvolle, waar te

nemen, dan zoudt ge uzelf heel dikwijls in de zin van een

dierbare afgestorvene zien handelen, ook al hadt ge niet de

minste bewuste bedoeling zo te handelen als de overledene

het zou hebben gewenst toen hij nog in fysiek waarneembare

verschijningsvorm leefde.

Ook zou het u stellig te denken geven, dat heel vaak door

geheel vreemden iets wordt gedaan wat men juist als de

uiteindelijke vervulling van een wens kan zien, die een afge-

storvene tijdens zijn aardse leven innig koesterde maar die

toen onvervuld was gebleven.

WELISWAAR is dit alles veel minder effectvol dan een

dansende of zwevende tafel, waarvan de poten

„boodschappen" kloppen, of zelfs dan de „gematerialiseerde"

gedaante, waarin men, gehypnotiseerd zonder zich daarvan

bewust te zijn, met alle zekerheid een afgestorvene herkent en

hoort spreken, hoewel dat, waarvoor men staat, niet meer is

dan een soort „astrale" panopticumsfiguur.

Wel zijn de uiterlijke trekken aan de voormalige aardse

verschijning van de gestorvene ontleend, en zelfs zijn kleren

vieren hun schijnbare verrijzenis, maar uit zulk een

spookverschijning spreekt een wezen dat u met ontzetting zou

vervullen indien ge het in zijn ware, van alle vermomming

ontblote gedaante plotseling voor u kon zien staan.


Mensen, die nooit echte en werkelijk opmerkelijke

spiritistische fenomenen beleefden, zullen weliswaar

nauwelijks kunnen begrijpen dat zulke dingen ernstig moeten

worden genomen, maar dat belet helaas niet, dat het

zogenaamde spiritisme miljoenen heimelijke en openlijke

aanhangers telt en steeds nieuwe „bekeerlingen" in zijn ban

trekt.

Een ontzaglijke, deels fantastische, deels

pseudowetenschappelijke literatuur over spiritistische theorie

en praktijk vindt nog steeds huiverende lezers; en wat de

gelovigen betreft, beschermt ook hier de wetenschappelijke

naam die men op ander gebied mag hebben verworven,

geenszins tegen het grofste bedrog, in het bijzonder dan niet

wanneer een sterfgeval het vurig verlangen wekt met de

dierbare afgestorvene op een of andere manier weer in contact

te komen.

De doctorstitel vormt geen afdoende isolatie tegen de

hypnotische beïnvloeding vanuit het onzichtbare, en de toga

der academische waardigheid is helaas doordringbaar als

spinrag voor de zuigsprieten van onzichtbare fysieke

mollusken.

Om al deze redenen zal mijn waarschuwing wel nauwelijks

overbodig zijn.

DE gehele fysieke en geestelijke kosmos is een ondeelbaar

geheel, ook wanneer dit geheel zich in zeer uiteenlopende

aspekten voordoet.


De eigenlijke werkelijkheid die achter de aspekten staat, was

en is altijd maar voor zeer weinige aardse mensen

toegankelijk.

Zij onttrekt zich zowel aan het experiment als aan het

speculatieve denken.

Aan de fysiek-zintuigelijke en aan de geestelijke kant van het

al zijn er telkens weer de meest verscheiden variaties in de

aanschouwingsvorm, en alles wat op deze wijze tot het

bewustzijn komt, treedt met dezelfde aanspraak op: „het

werkelijke" te zijn.

De wezens die in het al leven, zien bijna allen slechts delen

van het werkelijke, en zelfs deze delen slechts in onbewuste

zelfherschepping.

Zo wordt ook het. leven na de dood van het fysieke lichaam

bepaald door een verandering van aanschouwingsvorm.

Hetzelfde werkelijke wordt gevoeld en beleefd, - alleen in

geestelijke aanschouwingsvorm, - omdat de fysieke zintuigen,

met het uitdoven van de daarbij behorende levensfuncties van

het aardse lichaam, ophouden voor het beleven bruikbare

overbrengingsorganen te zijn.

Zintuigelijk waarneembaar echter is het leven in al zijn

regionen, ook al is de aard der zintuigen zeer verscheiden.

„Sterven" is voor de aardse mens slechts een gebeuren dat

ertoe dwingt, dat men de tot nog toe in het onderbewuste

verborgen zintuigen leert gebruiken.


Ook gedurende het aardse leven zijn deze geestelijke

zintuigen reeds voorhanden, - ja, zij alleen zijn er de oorzaak

van dat de mens uit de zintuigelijke waarneming van zijn

dierlijk lichaam indrukken kan overhouden, die door het dier,

ook op zijn hoogste ontwikkelingstrap, niet beleefd kunnen

worden, hoezeer ook de scherpte van zijn fysieke zintuigen

die van de mens mag overtreffen.

Slechts in relatief weinig bijzondere gevallen is het mogelijk

dat de zintuigen van het geestelijke lichaam in de mens reeds

tijdens het aardse leven opengaan; en dit gebeurt dan nimmer

in de vorm van een plotseling optredend vermogen om de

geestelijke zintuigen te kunnen gebruiken, doch altijd als een

langzaam wakker worden, dat wel behoedzaam kan worden

bevorderd, maar in geen geval door willekeurige middelen

afgedwongen.

WIE nu reeds in het fysiek-zintuigelijke leven ook tot het

gebruik van zijn geestelijke zintuigen geraakte, ziet de

verschillende, voor hem reeds bereikbare lagere werelden van

de ene en enige oorzakelijke wereld der werkelijkheid als in

elkander verstrengeld, zodat het dikwijls moeilijk voor hem

kan zijn terstond te onderscheiden wat tot de regionen van de

fysieke, en wat tot die van de geestelijke, zintuigelijk

waarneembare werelden behoort.

Alleen de zeer weinige mensen, voor wie ook de wereld der

oorzaken: het „Ding an sich", van binnen uit is opengegaan,

ondervinden tevens de éne al-grondelijke werkelijkheid, die

zowel in iedere geestelijke als in iedere fysiek-zintuigelijk

waarneembare wereld tot uitwerking komt.


Deze werkelijkheid is de oergrond van alle leven, of het nu op

geestelijke of op fysieke wijze tot zintuigelijk ervaren en zelf

beleven komt.

De mens echter, of hij zichzelf nu in geestelijke

verschijningsvorm dan wel in het aardse dierlichaam beleeft,

is, in eeuwige werkelijkheid gezien:

eeuwig leven in de vorm van individueel,

bewust belevensvermogen.

BEPAALD door de fysiek-zintuigelijke aanschouwingswijze

hier op aarde, is het stellig heel moeilijk voor het op een

dierlijke gestalte alleen aangewezen, eeuwige leven, zich

individueel gevormd en toch als concentratiepunt van een

onmetelijk geheel te voelen: van een geheel dat in zichzelf

geen leemte of afscheiding kent, ofschoon het zichzelf in

oneindigvoudige aspekten bevat.

Al te zeer hangt de aards gebonden voorstelling van het

ogenschijnlijke af, dat het individuele slechts als iets van een

ander afgescheidens kent.

In de geestelijke aanschouwingswijze echter is individualiteit:

eeuwige uitdrukkingsfunctie binnen het ondeelbare geheel;

niet deling in zichzelf, maar uitdrukking van eigen

veeleenheid.

Altijd is het het gehele ondeelbare leven, dat, in elke van zijn

oneindig vele individuele zelfvormingen, zich in een bepaald

eenmalig aspekt beleeft.


VAN DE TEMPEL DER EEUWIGHEID

EN DE WERELD VAN DE GEEST

WIJ, die hier op aarde met u het leven dezer aarde delen en u

toch ook de geest verkondigen, wij leven waarlijk in een

andere wereld dan gij, ofschoon ook wij stevig met onze voe-

ten op de grond staan.

Misschien schijnt het u toe, dat wij al te ver van u zouden zijn

verwijderd; en toch kan niemand u meer nabij zijn dan wij.

Wel leven wij zowel in uw wereld als ook in de wereld van de

zuivere, wezenlijke geest, maar ook uw wereld wordt door de

eeuwige wereld des geestes doordrongen, gelijk een spons, die

in de zee groeit, door het water van de zee wordt

doordrongen.

Stellig kunt ge de zuivere, wezenlijke wereld van de geest,

waarin wij geestelijk leven, niet met aardse zintuigen bevatten.

Ge moet eerst geestelijk tot waarnemen in staat zijn, wanneer

ge het geestelijke wilt ervaren.

En zelfs dan nog zult ge eerst alle lagere geestelijke werelden

achter u moeten laten, voordat ge het binnenste rijk kunt

binnengaan, vanwaaruit de verkondiging tot u wordt ge-

zonden, die u hier bereikt.

Velen van u zoeken ons, en denken dat zij terstond geestelijk

met ons zullen zijn verenigd wanneer zij maar onze menselijke

woonplaatsen op aarde zouden opzoeken... Maar ook dan


wanneer zij ons daar werkelijk vinden, zijn zij ons nog in het

geheel niet nader gekomen.

Zij zien slechts ons aardse lichaam, horen onze stem, en

ontwaren ten hoogste het aller-buitenste van ons uiterlijke

aardse leven.

Onze tempel kunnen zij evenwel niet betreden, want die ligt

aan de geestelijke kant van de oorzakelijke wereld, en niet

ergens „op de hellingen van de Himalaya".

Daar, in de verborgen eenzaamheid van het hoogste gebergte

der aarde, leven sedert de dagen van de oertijd, uit elke

generatie steeds enigen van onze broeders: mannen, die iedere

op aarde mogelijke grootheid achter zich hebben gelaten en nu

in ontoegankelijke afzondering verblijven, teneinde het pad

voor versperring te behoeden, dat voor de anderen van ons,

die in het wereldse leven werken, begaanbaar moet blijven,

opdat wij de taak kunnen vervullen, die ons is opgedragen.

DUIZENDEN jaren hebben wij aan onze geestelijke tempel

gebouwd, en steeds bouwen wij verder zonder de tempel ooit

te voltooien.

Elke eeuw ziet ons er nieuwe kapellen en altaren, nieuwe

zuilen en kolommen aan toevoegen, volgens het geestelijk

bepaalde ritme en het voorbestemmende wijze plan, dat in de

fundamenten van de tempel rust.

Al uw tempels en altaren op aarde zijn slechts spiegelbeelden

van deze door de geest gevormde tempel.


Min of meer duidelijk, min of meer misvormd, is aan al zijn

aardse weerspiegelingen te zien, wat de oude bouwmeesters

bevroedden en, voorzover zij ware kunstenaars waren, in

hoge intuïtie aanschouwden van de verhoudingen en de sier

van onze verheven tempel der eeuwigheid.

Maar deze tempel is niet een bouwwerk van gedachten, en ik

spreek hier bepaald niet in symbolen!

Hij bestaat als een geestelijk-zintuigelijk, blijvend

waarneembaar bouwwerk van geestelijke substantie en wordt

door geestelijk waarnemende wezens evengoed als een hechte

constructie gezien als door u de aardse tempels en de aardse

hemelhoge domkerken.

IN de geestelijke wereld wordt alles evenzeer grijpbaar en

reëel ondervonden als in uw wereld der fysieke zintuigen, en

ge begaat een grote vergissing wanneer ge meent dat hier

slechts vage droombeelden te vinden zouden zijn!

Het gaat hier niet om visioenen, hallucinaties of andere

zelfgeschapen voorstellingsbeelden, en ook niet om het aan de

dag treden van in beelden gevormd ervaringsgoed uit

onderbewuste regionen.

Wat door de geestelijke zintuigen wordt waargenomen is in

dezelfde mate „objectief" aanwezig als datgene wat de fysieke

zintuigen van het aardse lichaam vermogen waar te nemen, en

daarom komt het geestelijk-zintuigelijk waargenomene ook tot

op de hoogste trap van geestelijke zelf uitbeelding „objectief"

geheel en al met de vormen der fysiek-zintuigelijke

aanschouwingswereld overeen, zij het ook in een door de

geest bepaalde modificatie.


Ook in de geestelijke wereld zijn er landen en zeeën, diepe

ravijnen en hoge bergen, toppen met eeuwige sneeuw, en

wijde stille dalen vol lieflijkheid en vrede ...

Wie dit al te aards in de oren mag klinken, die bedenke dat

ook zijn fysiek-zintuigelijke waarnemingen hier op aarde

slechts uit bepaalde indrukken ontstaan, die door uitwendige

middelen worden teweeggebracht.

Dan houde hij in het oog, dat daarbij zekere energieën in

aanmerking komen, zodat wij met alle benamingen die wij de

dingen geven, strikt genomen altijd slechts zekere complexen

van stereotyp waar te nemen afzonderlijke indrukken fixeren.

Zo ontvangt bijvoorbeeld het oog de indruk: wit, de hand

voelt koude en een zekere consistentie van de aangeraakte

massa, het oor ontvangt de indruk van een krakend geluid

zodra die massa wordt betreden, waarna wij het complex van

deze waarnemingen (waarbij nog tal van andere komen, als

bijv. de waarneming van gemakkelijke smeltbaarheid of de

kristalvorm van de afzonderlijke vlokken) „sneeuw" noemen.

Om de fysiek-zintuigelijke waarneming van dit complex van

indrukken tot stand te brengen zijn stellig fysiologische

indrukverwekkers nodig, maar hetzelfde complex van

indrukken wordt slechts dan voor geestelijke zintuigen

waarneembaar, wanneer geestelijke energieën zich voor het

verwekken van dezelfde indruk verenigen.

Ook aan de geestelijke kant van de oorzakelijke wereld is er

„ruimte en tijd", „oorzaak en gevolg", al staan wij dan ook tot

dat alles in een wezenlijk andere betrekking dan wij op aarde

en in het fysiek-zintuigelijke leven gewoon zijn.


Alles wat hier in de geestelijke wereld wordt beleefd is van

eenzelfde realiteit als de dingen van de met fysieke zintuigen

waarneembare wereld, doch kan slechts op geestelijke wijze

tot bewustzijn komen.

Wat zo wordt waargenomen is ook geenszins ver van de

fysieke wereld gelegen, doch het is niet meer onderhevig aan

de in de fysieke verschijningswereld heersende wetten.

Daadwerkelijke wil doet in de geestelijke wereld groeien wat

ons in het geestelijke lichaam moet dienen, en dezelfde wil

laat de rijpe vruchten zonder moeite geoogst zijn.

Wij kennen alleen geen dieren in het gebied van de geestelijke

wereld, waarvan hier sprake is, hoewel de zuivere

vormenwereld der dierlijke verschijning ook hier niet

ontbreekt.

Alles echter wat aan de mens op aarde „dierlijk" is, heeft hier

zijn macht over ons evenzeer verloren als al het vijandige, dat

op aarde in de verschijningsvorm van het dier tegenover ons

staat.

Wat in de geestelijke wereld zich aan ons in vormen

openbaart, die met die van de dieren op aarde in hun hoogste

schoonheid overeenkomen, heeft niet in het minst te maken

met de dierlijke natuur, zoals deze zich aan ons op aarde in

dierlijke vormen toont.

OP aarde mogen de mensen, om zich te voeden het vlees van

dieren tot zich nemen dan wel zich ervan onthouden, - hier

echter in het geestelijk-zintuigelijke leven is er geen andere

„spijs" dan het geestelijke equivalent van aardse


plantenvruchten en van de aardse verschijningsvorm van wijn

en brood.

(Het zal wel nauwelijks nodig zijn erop te wijzen dat het hier

om „brood" gaat dat zonder oven is ontstaan, en om wijn die

waarlijk niet bedwelmt.)

Maar spijs en drank zijn ook aan de geestelijke zijde van de

oorzakelijke wereld de geestelijk-zintuigelijke vormen van

vernieuwing van krachten, evenals er een toestand van

verkwikking is in het geestelijke leven, die zich op aarde met

de gezonde slaap van een vermoeid mens laat vergelijken.

Omdat spijs en drank in de geest echter voortbrengselen van

de kracht van de wil zijn, daarom is ook hun werking slechts

omzetting van dezelfde kracht in geestelijk-lichamelijke

elementen, en bijgevolg heeft het geestelijke lichaam ook geen

secretie zoals die op aarde voor het dier-lichaam noodzakelijk

is.

DAT alles zal velen onder u wel veel te „zinnelijk"

voorkomen, en te zeer overeenkomstig het leven op aarde,

dan dat het gewillig begrip bij u zou vinden.

Maar ge vergeet daarbij, dat immers ook op aarde alle

zintuigelijk waarneembare gebeuren altijd symbool van een

proces is, dat aan de zintuigen ontgaat.

Alle leven in de fysiek-zintuigelijke en in de geestelijke

kosmos komt als beweging tot uiting.

Alle beweging echter verwekt vorm.


Omdat alle leven altijd hetzelfde éne leven is, daarom is ook

alle vorm: symbool, dat met dezelfde beweging overeenkomt

in alle aanschouwingsregionen van het al.

Een rijk van de geest zoals gij het u droomt en zoals men het u

sinds duizenden jaren steeds opnieuw leerde dromen: zonder

vormen en zonder symbolen, bestaat nergens, tenzij men zich

tevreden stelt met de verwaaide nevelrijken die in sommige

hoofden voor „werkelijkheid" doorgaan.

De „vormeloze zee der ongevormde godheid", waarvan de

mystici spreken is bóven alle bestaan, maar eenmaal in deze

zee verloren, zoudt ge uzelf nimmermeer terugvinden.

Uit haar zijt ge voortgekomen om gestalte en uitdrukking van

uw wil te worden; maar dat wat u nu eenmaal aan individuele

vorming overgaf, zou eeuwiglijk een ieder moeten afstoten en

steeds weer in het heelal naar buiten moeten slingeren,

wanneer hij ooit in de onbegrensde oerstroom zou kunnen

terugkeren.

Heel ver van deze oerstroom verwijderd zijn de arme

dromers, die in hun onderbewustzijn het verborgen

ervaringsgoed hunner eerste voorouders vonden en hun

onvermogen om tot individueel zelfbeleven te komen in

zichzelf opnieuw ondergingen, als vermeend

„godheidsbeleven".

DE binnenste lichtwereld van geestelijke aanschouwing van

waaruit wij u tijding brengen, is weliswaar als vorming het

werk van allen die deze geestelijke wereld vermogen te bele-

ven, maar toch blijft ieder individu de vormer van zijn eigen

beleven.


In de gezamenlijke wilswerking streeft elke afzonderlijke wil

hier naar dezelfde vorming.

Voor zichzelf echter schept de afzonderlijke wil binnen deze

gezamenlijkheid niettemin zijn eigen beleven, dat op zijn beurt

geen andere afzonderlijke wil hindert, evenals hij door deze

nooit zou kunnen worden beleefd, tenzij door wederzijdse

doordringing.

Maar al wordt nu ook de gehele geestelijk-zintuigelijke wereld

even „reëel" ondervonden

als de wereld der fysiek-zintuigelijke waarneming, dan staan

onze wil in de geestelijke wereld toch niet de weerstanden in

de weg, die hem op aarde belemmeren en beperken.

Willen wij dat er iets is, dan volstaat onze wil opdat het

worde.

Het wordt, al naar de kracht van onze wil, vroeger of later -

maar het wordt zó als wij het willen.

De scheppende krachten van de wil alléén doen in de

geestelijke wereld ontstaan wat wordt gewild, en anderzijds

verdwijnt het tot dusver gewilde spoorloos zodra de wil het

ontkent, zodat hier dan in waarheid de macht van de wil het

begrip „almacht" zeer nabijkomt.

Alleen de door allen die het hier beschreven beleven kennen,

gezamenlijk gewilde geestelijke wereld - als resultaat van de

gemeenschappelijke geestelijk-zintuigelijke

aanschouwingsvorm - kan evenmin veranderd of vernietigd

worden als de wereld van de fysieke zintuigen.


ER zijn echter ook nog andere werelden van

geestelijk-zintuigelijke aanschouwing: werelden van

vertroebelde kennis en misleide wil.

Dat zijn de werelden van hen, die in de geest belandden

zonder zich te kunnen bevrijden van de knellende banden van

aardse hersenschimmen en ketens van gedachten.

Niet in staat zich geheel bewust tot de wetensheldere hoogten

van de scheppende geest te verheffen, schept ieder der

dusdanig geboeiden zich een lagere geestelijk-zintuigelijke

schijnwereld, die overeenkomt met de voorstellingen waaraan

hij op aarde was gebonden, doch het voortbrengsel van zijn

wil is niet bestendig.

Omdat iedereen anders wil dan de ander, doet de één het

werk van de ander telkens teniet.

Maar toch blijven ook deze drogwerelden vele duizenden

jaren in stand, voorzover zij hun bestaan aan

gemeenschappelijke voorstellingen danken, die op aarde

gedurende lange tijd met grote geloofskracht werden ge-

koesterd en gevoed.

De onbewuste scheppers van deze werelden zijn echter

voortdurend in strijd met hun tegenstanders: met alle

wilskrachten die een ander doel nastreven.

Ge weet niet hoeveel religieuze onverdraagzaamheid, hoeveel

nationale twisten en hoeveel andere onmin op aarde niets dan

terugwerking is, tevoorschijn geroepen door verwoede

verdedigingsgevechten in de drugwerelden die de mens zich


in de lagere regionen van geestelijk-zintuigelijke

aanschouwingsvorm sinds oertijden heeft geschapen.

Alles wat hier op aarde ernstig wordt geloofd of gewild,

veroorzaakt in de lagere regionen van geestelijk-zintuigelijke

waarneming een met datzelfde geloven en willen

overeenkomende „wereld", die zolang blijft bestaan als dat

geloof of die wil op aarde bestaat en gelovenden en willenden

naar die gebieden uitzendt.

Alles wat elkander op aarde bestrijdt, is ook vijand in de

wereld der schijnbare vervulling, die het in onwetendheid in

deze geestelijk-zintuigelijke gebieden doet ontstaan; en wat

daar geestelijk tegen elkander tekeer gaat, werkt met zijn

vijandige krachten terug in de mensheid op aarde.

Door wisselwerking worden vijandschap en haat aan beide

zijden gevoed.

Doch al deze werelden - al deze geestelijke „strandrijken" -

gaan eenmaal te gronde, al mag hun voortbestaan ook voor

aeonen verzekerd lijken!

Eeuwig bestendig is in de geest slechts die

geesteswereldvorm, welke uit een door kennis doorlichte,

eeuwig ééngeworden collectieve wil voortkomt, die door

niets kan worden veranderd, omdat daarin de

zelfbevestigingswil van alle individuen identiek is met de

eeuwige liefde, als de oergrond van het onvergankelijke zijn.

WIJ, die in het eeuwige leven zijn, zeker van onze eeuwigheid,

wij staan tegenover geen enkele wilsrichting vijandig en


tegenover geen enkel geloof, al mogen ze ons ook nog zo

absurd of verwerpelijk voorkomen.

Wij behoeven onze geestelijke wereld tegen geen enkele vijand

te beschermen, want wie ons vijandig zouden kunnen zijn,

kunnen de wereld, waarin wij geestelijk leven, niet bereiken.

Wat zij ook van ons gehoord mogen hebben, hoe hun waan en

mening ons ook mogen beoordelen, zij weten niet waarvan wij

getuigenis geven, en zij zullen het ook niet kunnen ervaren

zolang hun geestelijke blindheid niet is opgeheven.

Zo zou hun aan ons vijandige wil zich dan ook slechts tegen

een beeld richten dat zij zichzelf hebben geschapen, - nimmer

tegen onszelf en onze geestelijke wereld.

Wij echter zien, onmetelijk diep beneden de ontoegankelijke

hoogten, waar in de geest onze woonplaats is, de

vergankelijke geestelijke werelden, die de aards gebonden wil

zich heeft geschapen, en wij zijn te allen tijde bereid daaruit te

bevrijden wie zich wil laten bevrijden.

Niemand kunnen wij verlossen, die niet met zuivere wil,

innerlijk waar voor zichzelf, het hoogste en lichtste van

zichzelf verlangt en onwrikbaar aan de hulp van de eeuwige

liefde gelooft.

Zeldzaam genoeg is de wil die op deze wijze tot uiting komt,

zeldzaam ook het inzicht, dat alleen uitputting van eigen

kracht recht op hulp geeft.

Toch is er zulk een wil en zulk inzicht.


Al komt ook menig geroep tot ons dat zich als laf zelfbeklag

verraadt op de vlucht voor eigen plichten, toch horen wij ook

andere roependen, die waarlijk reeds alles deden wat uit eigen

kracht gedaan kon worden.

Hen alleen kunnen wij bevrijden uit de regionen van

tijdgebonden waan!

Vóór alles wat wij geestelijk vermogen te doen, is zulk

bevrijdingswerk ons heilig.

Wij kennen geen grotere vreugde dan hen, die trachten boven

zichzelf uit te stijgen, uit de duisternis naar het licht te leiden.

De anderen moeten een weg gaan, waarover hier niet zal

worden gesproken.

Ook zij erkennen vroeger of later, dat hun geestelijke

zelfgeschapen drogwereld niet de wereld der duurzame

vervulling is.

Bitter en hard is dan zulk een erkenning, en doornig het pad

dat dan alleen nog de belofte inhoudt dat zij eenmaal het licht

zullen erlangen.

Aeonen kunnen op aeonen volgen voordat de zoeker dan

eindelijk de eerste van de treden weer bereikt, die hem

omhoog naar het eeuwige licht zullen leiden, naar de

blijvende vervulling van zijn verlangen, naar de oergrond van

zijn wezen.

ALLES wat ik hier verkondig zou men wel voor de

zonderlinge waakdromen van een door zijn fantasieën

geplaagde mysticus kunnen houden, en ik neem het geen


mens van deze eeuw kwalijk wanneer hij zich op zulk een

wijze tegen mijn woorden tracht te verzetten.

Maar ik raad u in uw eigen belang, deze mededelingen op te

vatten als de woorden van een man, die u veel over verre

landen heeft te zeggen welke ge zelf nog niet hebt kunnen

leren kennen.

Sommigen van u zullen er wellicht ook aanstoot aan nemen,

dat zij hier iets anders horen dan zij tot nu toe hoorden van

degenen die, door waan bevangen, van zichzelf beweerden

dat zij de regionen der geestelijke werelden met open

innerlijke ogen hadden betreden.

Hier moet men bedenken dat het, met bijzondere aanleg en na

bepaalde scholing, voor sommige mensen inderdaad mogelijk

is de laagste en buitenste gebieden van het onmetelijke rijk der

geestelijk-zintuigelijke waarneming te betreden, maar dat

niemand het lichte binnenste rijk van de wezenlijke geest kan

binnengaan, die niet tot de geroepen behoeders van het

geheime geestelijke erfgoed der aardse mensheid behoort.

Ook de weinigen, aan wie dit erfgoed is toevertrouwd en die

met zulk een roeping reeds werden geboren, moesten zich

telkens eerst onder hoge leiding een aanzienlijk geestelijk

weten en praktisch kunnen eigen maken, voordat zij, na

jarenlang op de proef te zijn gesteld, werkelijk beproefd

werden bevonden.

De „zieners" echter, die u onvervaard verslag menen te mogen

uitbrengen van hun „onderzoekingen op hoger niveau", alsof

het daar om gebieden zou gaan die voor wetenschappelijk

onderzoek openstaan, zijn - zonder uitzondering - mensen,


voor wie in het beste geval één der lagere revieren

toegankelijk was, die ik als de „strandrijken" der

geestelijk-zintuigelijke waarnemingswijze heb aangeduid.

Sommigen van deze bedrogenen kunnen stellig te goeder

trouw van dingen spreken, die zij in zulk een „strandrijk"

werkelijk hebben waargenomen of die zowaar door een hun

als „meester" verschenen afgestorvene in de grenzenloze waan

van door illusie bevangen zekerheid werden getoond.

ZELDZAMER dan ge denkt is werkelijk authentiek bericht uit

onze wereld in het geestelijke universum.

Zij, wie zulk een bericht somtijds bereikte, hielden het meestal

zeer geheim en vreesden het heilige te profaneren wanneer zij

dat, wat zij mochten ervaren, aan de menigte zouden

prijsgeven.

Altijd is authentiek bericht alleen van ons weinigen gekomen,

als van de enigen die het konden geven.

De mededelingen werden in het geheim gedaan, en zij werden

slechts aan enkelen gegeven, die dag en nacht ervoor offerden

om verlichting te erlangen.

Doch al te armzalig bleef bij deze wijze van zaaien de geoogste

vrucht, zodat nu aan de gehele wereld zal worden gegeven

wat in mensenwoorden van ons ervaringsweten kan worden

medegedeeld.

Ik sta echter niet als leraar voor u, om er aanspraak op te

maken dat men mij een grotere mate van vertrouwen schenkt

dan onder rechtschapen mensen algemeen gebruikelijk is.


De tijding die ik u hier door mijn woorden breng, geef ik uit

mijn eeuwige geestesnatuur, en ik geef hier getuigenis van een

geestelijke wereld, waarin ik met mijn broeders in de geest

leef, terwijl ik, tegelijkertijd, ook nog het leven op deze aarde

met u deel, aan al het aardse verplicht en verre ervan mij

eraan te willen onttrekken.

Ik geef ook niet alleen maar getuigenis van eigen weten, maar

ik schrijf elk van mijn woorden tevens in voortdurende

geestelijke overeenstemming met het weten van hen, die mijn

broeders in de geest zijn, als de met mij verenigde priesters in

de tempel der eeuwigheid.

MOGE eenieder die deze woorden leest, geheel afzien van de

uiterlijke persoonlijkheid van de schrijver en zich slechts in

eigen hart afvragen of daar overeenstemming is te vinden met

wat hier wordt gegeven.

De instemming des harten zal aanvankelijk slechts nauwelijks

verneembaar zijn, wanneer de lezer nog in gedachten en

voorstellingen leeft, die door de lagere grensgebieden der

geestelijk - zintuigelijke aanschouwingswijze worden

beïnvloed.

Hoe hoger hij zich reeds boven deze invloedszone heeft

verheven, des te duidelijker zal hij in eigen binnenste de

waarheid van mijn woorden ondervinden.

Wie echter, zij het onbewust, medeschepper is van de lagere

werelden in het geestelijk-zintuigelijke grensgebied en

daardoor in de ban is van de terugwerking van zijn

zelfgeschapen voorstellingen, die zal bezwaarlijk de drang

voelen zich uit zijn binding te bevrijden.


Evenzo zullen allen, die het rijk van het abstracte denken voor

het rijk van de geest houden, er slechts een glimlach voor over

hebben dat er een wereld van eeuwige vervulling in de geest

moet bestaan, die zoveel elementen van de fysieke

verschijningswereld vertoont.

Het inzicht dat de gehele fysiek-zintuigelijke

verschijningswereld, in het grootste zowel als in het kleinste,

na-vorming van geestelijk-zintuigelijke verschijningswerelden

is, schijnt wel al te moeilijk te verwerven.

Zo zal men zich dan ook gerechtigd voelen alles wat ik over

deze dingen zeg, zonder onderzoek naar het rijk der fabelen

en der menselijke wensdromen te verwijzen.

En toch wordt door zulk een misvatting niet het geringste aan

de gegeven structuur van de werkelijkheid veranderd.

Wanneer het geen eeuwenoud bijgeloof was, dat geestelijke

werkelijkheid zich door het mechanisme van logisch denken

moet laten ontsluiten, dan zou de werkelijkheid waarvan ik

hier getuig, reeds lang ontsloten en aan elke twijfel ontheven

zijn!

Veel dichter bij de waarheid komen de geloofsleren der oude

godsdienststelsels, want in hun beeldenschat is veel tot op de

huidige dag bewaard gebleven, wat duidelijk het kenmerk

draagt van hen die werkelijk in het hiernamaals bewust zijn.

Voor wie thans nog de taal van deze beeldenleer weet te

verstaan, zeg ik stellig niets vreemds, als ik leer, dat er geen

andere waarlijk eeuwige „zaligheid" voor de blijvende

mensengeest is, dan in de binnenste, uit licht geboren wereld


van de geest, met haar oneindige rijkdom aan vorm en

oersymbool, met haar oneindigvoudige mogelijkheden van

vervulling van het hoogste en zuiverste willen ...

ZIJ echter, volgens wier opvatting het zelfervaren van de mens

met de dood van zijn aardse lichaam ophoudt, mogen eerst na

deze dood hun noodlottige dwaling door ervaring laten

corrigeren!

Zij zullen nauwelijks enige waarde hechten aan de

„instemming des harten", en ondanks al hun scherpzinnigheid

zullen zij niet merken, hoe zij voor zichzelf de enige weg

versperren, die hen reeds nu en hier in hun aardse leven tot

helder inzicht had kunnen leiden.

Het zijn bepaaldelijk niet de slechtsten, die op vermeende

goede gronden de dood van het fysieke aardse lichaam voor

identiek houden met onherroepelijke bewustzijnsvernietiging,

maar zij zijn moeilijk uit hun dwaling los te rukken omdat het

ogenschijnlijke hen bindt, zodat zij de onbetwistbare

wetenschap der aardse vergankelijkheid ook nog in een sfeer,

die geheel andere wetten gehoorzaamt, bewijskracht

toekennen.

Stellig is de aards-zintuigelijk waarneembare mens met de

dood van zijn aardse lichaam voor altijd vernietigd.

Wat voortbestaat, is de uit zichzelf gevormde eeuwige wil,

zoals deze zich tot aan de dood van het lichaam, in dit lichaam

en door de krachten ervan, tot uitdrukking heeft gebracht, en

het zichzelf in deze wilsvorm kennende bewustzijn, gelijk het

in de laatste ogenblikken van klaar ondervinden in het

lichaam zich nog zintuigelijk heeft ondervonden.


Deze twee zijn echter waarlijk voldoende om de daarna

volgende toestand een voortleven te noemen, want ook het

aardse leven is immers slechts tot de zinnen sprekende uiting

van de door zijn eigenvorming bepaalde, en derhalve zijn

zelfbewustzijn bepalende, eeuwige wil.

MET recht verzet verstandig denken zich echter tegen de

veronderstelling, dat deze wil, of het door de verworven

wilsvorming bepaalde zelfbewustzijn, onmiddellijk na de

dood van het aardse lichaam in een toestand van „eeuwige

gelukzaligheid" zou worden verheven of tot „eeuwige

hellepijn" verdoemd.

Het onvergankelijke dat zich tot nu toe in het aardse lichaam

tot uitdrukking heeft gebracht, ontvliedt ook geenszins ergens

in de wolken of naar de sterren.

Er treedt slechts een aanschouwingsverandering in, en het uit

de aardse waarnemingswijze losgemaakte bewustzijn van de

eeuwige wil kan nu waarnemen met de zintuigen van zijn

geestelijke lichaam, door welke het immers uitsluitend ook

reeds gedurende het aardse leven tot geestelijke ervaring is

gekomen, of deze ervaring nu gering is geweest of groot.

Wat echter vooreerst wordt waargenomen nadat de fysieke

zintuigen aan het bewustzijn zijn onttrokken, heb ik reeds in

het eerste hoofdstuk van dit boek uitvoerig beschreven.

DE aanschouwingswijze is, niettegenstaande alle bijzondere

vormen die zij omvat, dezelfde in de laagste der alleen

geestelijk-zintuigelijk ervaarbare werelden, als in de hoogste,

binnenste wereld van de geest.


Verschillend zijn alleen de gestalten die worden

waargenomen, - verschillend is de helderheid van het

individueel kennen binnen het waarnemingsgebied.

Hoe hoger dit kennen, des te zuiverder voelt zich de dan reeds

kristalklaar gevormde eeuwige wil in het zelfbewustzijn als

schepper van de verschijningsvormen uit geestelijke

substantie, des te helderder openbaart zich de eeuwige, alle

zijnsvorm dragende werkelijkheid aan het bewustzijn.

Naar het vormeloze streeft slechts de onklaar gevormde, van

zichzelf nog niet zekere wil.

De klare, strak gevormd in zichzelf berustende, eeuwige wil

echter, die orde naar maat en getal in zich bevat, moet op elke

trap van zijn uitwerking tot schepping van

verschijningsvormen leiden, en zijn hoogste geluk is de

ontwikkeling van zijn eigen schepping tot de daarin gegronde

volkomenheid.

Wel kent iedere werkelijk scheppende kunstenaar, en ook

menige andere „schepper", op aarde een verre weerspiegeling

van dit geluk, maar eerst aan de geestelijke kant van het

universum vindt vervulling wat op aarde voorgevoel was.

Daarom is de opvoeding van de wil, door gebruikmaking van

zijn eigen vormingsdrang, de eerste en noodzakelijkste

geestelijke scholing en de eerste schrede op de weg, die naar

de eeuwige wereld in het binnenste van de geest leidt.

WIJ zijn waarlijk dichter bij u dan ge denkt - ja, wij zijn bij u,

waar ge ook zijt, want wat in u des geestes is, heeft zijn

eeuwige zijn in de ons toegankelijke geestelijke wereld,


ofschoon ge nog niet in staat zijt uw identiteit met deze, uw

eeuwige geest te ondervinden.

Tot dit identiteitsgevoel kunt ge niet eerder komen dan

wanneer uw eeuwige wil zich zuiver en klaar van vorm, in

orde en wetmatigheid, heeft voltooid.

Alleen wie er onophoudelijk aan werkt zich aan de wazige

schemernevels te onttrekken waarin de vage begrippen van

wat geest is, hem laten ronddolen, kan eenmaal tot de

klaarheid van het geestelijke licht komen, die voor ons

levensadem is.

Dan zal de zoeker ondervinden dat de duizend vragen, die hij

tevergeefs reeds aan het begin van zijn weg zich stelde, eerst

aan het einde van deze weg hun absoluut bevredigend

antwoord kunnen krijgen.

Dat is de reden dat alle leiders naar het geestelijke licht

allereerst de eis van het „geloof" moeten stellen, dat als

levende kracht de impuls tot voortgaan opwekt.

AAN het begin van de weg naar de tempel der eeuwigheid

moet het geloof staan, want „weten" is alleen voor hem

weggelegd, die het einddoel van de weg in zichzelf heeft

bereikt.

Wie niet kan geloven dit einddoel eenmaal te bereiken, zal

stellig niet de moeite op zich nemen die de weg van hem

verlangt, en wie deze moeite schuwt kan in geen geval reeds

hier op aarde tot zeker „weten" in geestelijke zaken komen.


Zulk een „weten" echter kunt ge erlangen, ook al zijt ge niet in

staat reeds gedurende uw aardse leven vrij in de hoogste

regionen van de geest te leven.

Wie echter een „wetende" in de dingen des geestes is

geworden, die heeft waarlijk meer bereikt dan wanneer hem

alle wetenschap der aarde eigen was.

Hij zal zichzelf in ons kennen, en met ons verenigd zal het rijk

van het licht zijn eeuwige woonstee worden.

Maar men mag waarlijk niet geloven dat geestelijk weten

slechts voor hen is weggelegd, die zich hoogmoedig boven

alle wereldse schoolwijsheid verheven wanen.

Weliswaar kan geestelijk weten niet door verstandelijk

redeneren worden verkregen, maar wel kan het verstand

erdoor tot veel nieuwe inzichten worden geleid.

Het weten in de geest is niet op dezelfde wijze te erlangen als

wereldse wetenschap, maar evenmin kan men verstandelijke

kennis van aardse samenhangen anders dan door

verstandelijke arbeid bereiken.

Wat aards verstand uit aardse waarneming kent, kan nimmer

voorwerp van geestelijk-zintuigelijke waarnemingswijze zijn,

en nimmer kan er tegenspraak tussen beide kenwijzen blijven

bestaan, tenzij alleen als gevolg van gebrekkig kenvermogen.

Eerst daar, waar al het denkbare ophoudt, wordt weten uit

geestelijke aanschouwing mogelijk: buiten alle

aardsmenselijke wetenschap !


HET ENIG WERKELIJKE

GE zijt nu, naar ik hoop, reeds begonnen een weinigje te

bevroeden van het geheim der eeuwig verwekkende, eeuwig

voortbrengende wereld der oorzaken, die zich in alle

aanschouwingsregionen openbaart, in oneindigvoudige

overvloed van verschijningsvormen.

Of is uw innerlijk voelen nog te bot, omdat ge niet gewend

waart het te scherpen?

Dan voelt ge wellicht nog nauwelijks iets van het mysterie dat

voor u door mijn woorden moet worden onthuld, of ge legt

mijn woorden uit zoals ze niet willen worden uitgelegd.

Ik wil echter dat ge ziende zult worden, opdat ge later niet als

een geblinddoekte het rijk des geestes zult betreden, wanneer

de dag komt waarop ge het móét betreden.

„Avidyâ", d.w.z. niet-weten, noemt oosterse wijsheid terecht

een schuld, want alleen uw eigen wil is in staat de poort der

kennis voor u gesloten te houden.

GE hebt nu reeds meermalen gehoord dat er tussen uw wereld

van fysiek-zintuigelijke waarneming en de wereld des geestes

slechts een grens is, die twee verschillende soorten van

waarnemingsmogelijkheid van elkander scheidt.

Ik heb mijzelf met opzet dikwijls herhaald en zal mij ook in

het vervolg nog moeten herhalen, opdat deze grondwaarheid

u zo diep mogelijk tot bewustzijn komt.


Zo moet ik u ook hier in herinnering brengen, dat het

werkelijke altoos hetzelfde éne en oorzakelijke blijft, ook al

wordt het op de meest uiteenlopende wijzen waargenomen in

de fysieke of geestelijke verschijningswerelden.

Filosofisch denken bespeurde dit éne werkelijke van verre, en

noemde het „das Ding an sich".

Tot daar echter door te dringen is ook voor de fijnste en

scherpzinnigste filosofische speculatie absoluut onmogelijk.

Alleen in praktische ervaring wordt het gekend, en alleen de

beproefde meesters van de oeroude verborgen kenwijze zijn

tot deze praktische ervaring werkelijk in staat.

Zij alleen vermogen ook hun daartoe reeds geboren en

uitgelezen opvolgers tot deze praktische ervaring te leiden.

Zo heb ook ik eenmaal verkregen wat hier te erlangen was.

Wie anders, dan wij, zou u derhalve het enig werkelijke, dat

laatste oorzaak van alle en iedere verschijning is, tenminste

door de aanduiding die woorden van een mensentaal kunnen

geven, hier op aarde kunnen tonen?

IK wil proberen of het mij gelukt - maar ik moet bij deze

poging uw eigen innerlijke voelen dringend te hulp roepen,

want alleen wanneer dat wat in u van de geest is, zich met

mijn leerwoorden kan verenigen, zult ge de waarheid inzien.

Uw ogen zijn tot nu toe nog verblind door de glans van een

vergankelijk licht, dat inderdaad kan verblinden.

Ge moet eerst leren zien!


Uw oog moet vrij worden, zodat het kan zien wat het wil zien,

en niet meer is gedwongen slechts dat te moeten zien wat de

allermeeste mensen alleen vermogen te zien.

Uw oog moet naar binnen leren zien, zoals het tot nu toe

alleen maar naar buiten ziet.

Doch het gaat hier ook weer niet alleen maar om een ander

„zien": uw ganse voelen moet vernieuwing ondergaan.

Uw eigen „bestaansgevoel" moet zich van de banden

vrijmaken die het tot nog toe gevangen houden, wanneer ge

het enig werkelijke, dat oorzaak van alle verschijning is, met

onbetwijfelbare zekerheid wilt voelen.

MAGISCHE draden doortrekken ook deze uiterlijke fysieke

wereld, en wanneer ge er volhardend naar streeft naar binnen

te leren zien, zult ge spoedig de verschijningsvorm van deze

uiterlijke wereld van het oorzakelijke, dat zich daarin

openbaart, weten te onderscheiden.

Ge zult de verrassende ontdekking doen, dat het enig

werkelijke van alle verschijningswerelden ook in de

fysiek-zintuigelijke verschijning ervaarbaar is in de vorm van

verborgen geestelijke oerzijnskrachten, die wel dikwijls door

mensen worden gevoeld, maar desondanks door velen

worden ontkend omdat hun ervaring er niets van weet.

Wie mocht ondervinden wat hier is bedoeld, kan niet meer

door twijfel van anderen in de war worden gebracht, en zijn

eigen ervaring zal hem ervoor behoeden deze krachten gelijk

te stellen met die, welke tot de onzichtbare regio van de

fysieke natuur behoren, ofschoon men gewoonlijk in beide


gevallen over „mystieke", „bovennatuurlijke" of ook wel

„occulte" krachten pleegt te spreken.

De gehele fysieke verschijningswereld die u omringt - met

inbegrip van uw eigen lichaam - is opgebouwd op de

uitwerking van de voor aardse zintuigen verborgen geestelijke

krachten uit het Oerzijn, en alle geestelijke werelden zijn op

dezelfde wijze de verschijningsvorm van deze oorzakelijke

krachten.

Het is de wijze van aanschouwing, die de uitwerking dezer

krachten als fysieke of als geestelijke „wereld" doet

ondervinden.

GE zult nu begrijpen dat het „generzijds" geen oorzakelijk

andere wereld is, maar alleen het resultaat van een nieuwe,

voor u thans nog onbekende andere wijze van waarnemen

van dezelfde oerzijnskrachten, welker uitwerking ge hier op

aarde als het „dezerzijds" hebt leren zien.

Uw bewustzijn is wel niet schepper van de werkelijkheid,

want het is zelf een deel dezer werkelijkheid - het is zelf één

der verborgen geestelijke oerzijnskrachten - maar het is zowel

aan deze als aan gene zijde: schepper van de

verschijningsvorm, die zich zowel hier als ginds opbouwt op

de uitwerking van dezelfde krachten.

Bij de verschijningsvorm van deze zijde behoort een gevolg

van de uitwerking dezer krachten, dat u wel zeer vertrouwd is

als de functie van uw fysieke zintuigen.

Door deze, hier aan u gegeven zintuigen wordt al uw

aanschouwen en erkennen van de werkelijkheid op aarde


nauwkeurig bepaald, en aldus neemt ge niets anders waar dan

wat zij u laten waarnemen.

Omdat ge echter zelf een „deel" van de eeuwige werkelijkheid

zijt, evenals een waterdruppel in de zee een deel van de zee is,

draagt ge ook potentieel in u alle mogelijkheden die de

eeuwige werkelijkheid eigen zijn, gelijk de druppel in de zee

alle eigenschappen van het zeewater vertoont.

Zo zijt ge in staat niet alleen maar door de zintuigen van uw

fysieke organisme waar te nemen, want gij zelf immers zijt

van geestelijke natuur en de eeuwige eigenaar van uw

geestelijke organisme.

In uw geestelijke organisme bezit ge andere zintuigen, die ge

tot nu toe nog niet kent, en deze komen aan de geestelijke

zijde geheel met uw fysieke zintuigen hier in het aardse

lichaam overeen.

Door uw geestelijke zintuigen wordt ge aan gene zijde

evenzeer tot schepper van uw geestelijke verschijningswereld,

als ge hier op aarde schepper van de voor u waarneembaar

wordende fysieke verschijningswereld zijt, zonder het te

weten ...

ZIE bijvoorbeeld, om uw begrip te hulp te komen, een mens

onder hypnose.

Hij ziet, hoort en voelt alles wat ge hem door uw suggestie

wilt laten zien, horen of voelen, en het is hem als waarlijk

voorhanden.


Gij gelooft met alle zekerheid dat hij een door u gewilde

misleiding ondergaat, maar gij zelf zijt het, die zich in deze

veronderstelling vergist.

Ge hebt de gehypnotiseerde slechts voor korte tijd van de

dwang bevrijd alleen zijn fysieke zintuigen te moeten geloven,

en nu ziet, hoort en voelt hij tijdelijk, en daar waar ge het hem

beveelt, ook met zijn geestelijke zintuigen en wordt hij

daardoor schepper van wat hem bevolen is waar te nemen.

Niet gij toont hem wat hij ziet, en hij ziet bepaald ook nog

niets van datgene wat in de geestelijke verschijningswerelden

voor allen, die daar waarnemen, gemeenschappelijk zichtbaar

is.

Ge geeft slechts leiding aan zijn plastische fantasie, en omdat

hij, bij afgeremd functioneren van zijn fysieke zintuigen,

tegelijk ook met zijn geestelijke zintuigen vermag waar te

nemen, vormt zijn wil tijdelijk in geestelijke substantie de

equivalenten van de voorstellingsbeelden, die ge hem hebt

laten opwekken.

Niet het stokje waarmede ge zijn hand aanraakt, terwijl ge

suggereert dat het een gloeiende pook is, veroorzaakt de blaar

die onmiddellijk op zijn hand verschijnt, doch de

geestelijk-zintuigelijke verschijningsvorm van een gloeiend

ijzer heeft haar doen ontstaan, en dat kon hij doen omdat hij

was opgebouwd op de uitwerking der verborgen krachten die

in alle verschijningsvorm het enig werkelijke zijn.

Geen ogenblik zal de gehypnotiseerde aan de objectiviteit van

zijn schepping twijfelen, en als ge hem hebt bevolen zijn

belevenissen ook nog na het ontwaken te herinneren, dan zal


hij in zijn waaktoestand nauwelijks kunnen begrijpen dat zijn

waarnemingen niet in de fysiek-zintuigelijke wereld plaats

hadden.

Zo intensief kon hij echter alleen beleven, omdat zijn belevenis

op de uitwerking van dezelfde werkelijkheid berustte als de

hem vertrouwde fysieke verschijningswereld.

AL is hier nu de hypnose ook omwille van een goed begrip

aangehaald, en al blijft de blik, die zij in

geestelijk-zintuigelijke regionen toelaat, ook zeer beperkt en

oppervlakkig, toch kan dit voorbeeld u laten zien dat uw

tegenwoordige fysiek-zintuigelijke

aanschouwingsmogelijkheid niet de enige is die er bestaat.

Wij, mensen hier op aarde, zijn allen als het ware onder

massa-hypnose, zodat wij hier niet op andere wijze kunnen

waarnemen dan onze „hypnotiseur", die hier onze eigen

in-geboren wil is, ons wil laten waarnemen, en hij zou niet in

de aardse regio zijn wanneer zijn streven niet gericht was op

het zelfbeleven in fysiek-zintuigelijke verschijning.

Zodra wij onze tijdelijk op het fysieke bestaan gerichte

eeuwige wil weten om te keren, zullen wij andere wijzen van

waarnemen en de wetten daarvan leren kennen.

Zulks is tijdens het fysieke bestaan op aarde slechts aan zeer

weinig mensen mogelijk, maar het wordt allen tot noodzaak,

zodra de dood van het aardse lichaam aan het wilsbewustzijn

de zintuigen onttrekt waarover het tot nu toe heeft beschikt.


Alle vrees voor de dood komt voort uit het weerstreven van

de op het fysieke gerichte wil tegen een omkeer op zijn, tijdens

de „val" uit het Oerlicht ingeslagen richting.

GE zult nu kunnen begrijpen, dat ieder, die hier op aarde nog

niet geestelijk is „ontwaakt", aan gene zijde voorlopig een

„grenswereld" betast, die met zijn voorstellingen en die van

gelijkgezinden overeenkomt, dat hij echter eerst in zijn eigen

wil volledig heer en meester over zichzelf moet zijn geworden,

alvorens hij tot de eeuwige geestelijke lichtwereld der absolute

vervulling omhoog kan worden gevoerd.

Wij kunnen ook niemand gebruiken, die niet al zijn

zelfzuchtige wensen heeft opgegeven, want alleen al zijn

aanwezigheid in de ons omringende geestelijke regio zou

gelijk staan met haar ondergang in wanorde en chaos, gesteld

dat het mogelijk was dat zo iemand de hoogste lichtwereld in

de geest kon bereiken.

"Wellicht begrijpt ge nu waarom ik er de nadruk op heb

gelegd, dat wij allen hier één van wil zijn, die in zijn

gerichtheid niet kan veranderen.

WIJ zijn in het rijk des geestes souvereine heersers over het

enig werkelijke geworden, door de daarmede versmolten

eenheid van onze wil, waarin elke individuele wil zich nog

slechts als al-wil terugvindt.

Zo zijn wij wetende vormers geworden van de hoogste en

zuiverste verschijningswereld in de geest.

Voorzover in een toestand, die begin noch einde kent omdat

hij altoos beide tegelijk is, nochtans van voleinding kan


worden gesproken, weten wij, dat onze voleinding bepaald

wordt door voortdurend bewust vormen en in stand houden

van de hoogste en lichtste verschijningswereld in de geest, die

ons zowel werkplaats als tempel der aanbidding is geworden.

Wij „zijn" niets anders dan alleen dat, wat onze eengeworden

eeuwige wil wil.

WAT men op aarde en in de taal van alledag „wil" noemt, is

slechts een wensen, een begeren, of uitdrukking van een

neiging, bepaald door een hersenfunctie.

Zou de werkelijke eeuwige wil van de mens op aarde de wens

volgen, dan zou iedere wens en elk begeren vervuld moeten

worden.

Zulks is echter niet het geval, gelijk men weet, en men kan

waarlijk de hemel danken, dat hier niet achter elke wens een

wil staat.

Op aarde „wil" onze eeuwige wil slechts in de beperking, die

de gewilde fysieke aanschouwingswijze hem oplegt, ook al

zou de wens deze beperking maar al te dikwijls en al te graag

ontvluchten.

Eerst in de geest - in de andere aanschouwingsvorm - kan

onze wil ook anders willen.

Daar is de ban van de „dezerzijdse" hypnose verbroken, en de

andere in ons aanwezige mogelijkheden van aanschouwing

kunnen zich openbaren.


GE zult ook hier weer zien waarom het zo onzinnig is te

geloven, dat de gestorvenen zich zouden kunnen

„materialiseren" om met de stervelingen in contact te komen.

Dat zou betekenen dat zij die eindelijk aan de hypnose van de

fysieke aanschouwingsdwang zijn ontkomen, er opnieuw aan

ten offer zouden kunnen vallen.

Zelfs wanneer het „volgens de natuurwet" mogelijk zou zijn,

zouden zij zulk een terugkeer niet meer kunnen willen, omdat

de wil zichzelf reeds lang uit zijn hypnotische ban heeft

bevrijd, er nog van afgezien dat de fysiek-zintuigelijke

aanschouwingswijze door de functie der fysieke zintuigen

wordt bepaald.

Zoals ik hiervoor reeds zeide, is alles wat ooit in spiritistische

seances voor de „materialisatie" van een afgestorvene wordt

aangezien, evenals elke andere daar waargenomen

manifestatie, alleen het werk van wezens, die weliswaar

gewoonlijk voor menselijke fysieke zintuigen

onwaarneembaar blijven, maar niettemin tot de fysieke natuur

behoren.

Hun onzichtbare organisme is geenszins geestelijk van natuur,

en zij kunnen niets geestelijks waarnemen.

Daarentegen beschikken zij over hoog ontwikkelde zintuigen

in hun voor de aardse mens gewoonlijk onzichtbare fysieke

lichaam, zintuigen die wel van fysieke aard zijn en alleen

„dezerzijdse" aanschouwingswijze tot stand brengen, maar

toch alle fysieke zintuigfuncties van de aardse mens verre

overtreffen.


Daar komt nog bij, dat deze wezens ook met zintuigen zijn

behept, die de aardse mens niet bezit en slechts zo goed

mogelijk door de functie van mechanische apparaten tracht te

vervangen.

DE voor aardse mensenogen onzichtbare wezens, waarover

het hier gaat - die echter door vele dieren op aarde zeer scherp

worden waargenomen - zijn in staat gedurende korte tijd en

met gebruikmaking van menselijke krachten, vormen aan te

nemen, die ook voor menselijke fysieke zintuigen

waarneembaar worden.

Het tijdelijke totstandbrengen en het benutten van zulke

vormen geschiedt door een soort amalgamering met de wil

van bepaalde mensen (de zogenaamde „mediums"), onder

gelijktijdige gebruikmaking van hun dierziel.

De bewoners van het voor menselijke zintuigen niet bewust

waarneembare deel van de fysieke verschijningswereld lijken

in zekere zin bepaald veel op de mens, maar het gaat hier niet

om voormalige mensen, en evenmin kunnen deze wezens ooit

mensen worden.

Het gaat veeleer om schepsels, die even dicht bij het

menselijke onzichtbare fysieke organisme staan als de aardse

dierenwereld bij de uiterlijke waarneembare fysieke mens.

Het van nature gegeven werkterrein van deze wezens ligt in

de binnenste regionen van de organische bovenbouw van de

fysieke wereld.

De „gnomen", „kobolden", aarde- lucht- en watergeesten van

oude sprookjes en sagen worden - afgezien van kennelijke


toegiften van de volksfantasie - meestal zo voorgesteld, dat de

veronderstelling voor de hand ligt, dat men het hier niet met

verdichtsels heeft te doen, maar met getuigenissen van reële

aards-menselijke ervaring.

Door de aanduiding „natuurgeest" mag men echter niet over

het hoofd zien, dat het om fysiek-zintuigelijke wezens gaat,

voor welke de geestelijke kant van de oorzakelijke wereld niet

alleen ontoegankelijk is, maar ook niet eens voor hun

bewustzijn bestaat.

Alleen door onkunde van deze natuurlijke samenhang is het te

verontschuldigen, als mensen vermoeden of zelfs geloven, dat

zij op spiritistische zittingen met wezens uit de geestelijke

wereld te doen hebben.

WEL is het mogelijk, dat zuiver geestelijke wezens, en

derhalve ook gestorvenen, zich onder bepaalde

omstandigheden zichtbaar en hoorbaar kunnen maken -

alleen, ge ziet en hoort hen dan door uw geestelijke zintuigen,

ook al gelooft ge hen met fysieke ogen te zien en met fysieke

oren te horen.

Nimmer echter zullen werkelijke geestes-wezens een

fysiologische krachtuiting teweeg brengen.

Om een werkelijk geesteswezen door uw geestelijke zintuigen

te kunnen waarnemen, is het nodig, dat men u van geestelijke

zijde tijdelijk van de hypnose der fysiek-zintuigelijke

aanschouwingswijze verlost.

Uw niet beïnvloede omgeving zal noch de gedaante

waarnemen, die gij ziet, noch een woord horen, dat gij


verneemt, en toch behoeft het bij uw belevenis geenszins om

een hallucinatie te gaan, die immers alleen maar een

voortbrengsel van uw eigen plastische fantasie zou zijn ...

Ontvangt ge een echte geestelijke belevenis, zonder haar te

hebben gezocht, aanvaard haar dan vol eerbied en koester in

uw hart wat ge mocht ondervinden!

Maar het zou dom zijn voor uzelf zulk een belevenis te

wensen, want er is een zeer hoog ontwikkeld kritisch

vermogen voor nodig om echte waarnemingen door

geestelijke zintuigen met zekerheid van levendige

hallucinaties te onderscheiden, en ge zult immers niet

verlangen een „geest" te zien van wie ge niet weet of hij

misschien niet uw eigen, achter een masker optredende

zelfprojectie is.

Gevallen van echte geestelijk-zintuigelijke waarneming zijn zo

zeldzaam, dat men er goed aan doet eerst dan aan inwerking

van geestelijke zijde te geloven, wanneer de scherpste kritiek

de mogelijkheid van een hallucinatie onder alle

omstandigheden uitsluit.

Om dat te kunnen beoordelen is echter rijke ervaring nodig,

en een zéker oordeel komt slechts aan mensen toe, wier

geestelijke zintuigen reeds blijvend zijn ontsloten.

DE zogenaamde „helderziendheid" is evenwel niet het

vermogen om geestelijke dingen waar te nemen.

De „helderziende" is slechts in staat ruimtelijk of tijdelijk ver

van hem verwijderde dingen der fysieke wereld waar te

nemen, soms ook met inbegrip van haar onzichtbare regio en


de daarin levende lemurenwezens, die hem dan als „geesten"

voorkomen.

Al brengt de „helderziende" ook het verbluffendste bewijs van

zijn waarnemingsvermogen in het verzien, terugzien of

vooruitzien, dan gaat het toch altijd alleen maar om een zien

in de fysiek-zintuigelijk kenbare verschijningswereld.

Daar, waar hij meent iets geestelijks te zien, vertelt hij óf over

het onzichtbare deel van de fysieke wereld, òf over dingen die

zijn eigen plastische fantasie hem voortovert, waarbij hij

goedgelovig alles wat hij ziet, voor een objectief bewijs van de

geestenwereld houdt.

Zijn gezichten zullen dan steeds duidelijk de kleur van de

vooroordelen en meningen tonen, die hem in het dagelijks

leven hier op aarde beheersen.

Is hij een christen, dan zal hij van de heilige figuren uit de

evangeliën of van gecanoniseerde heiligen weten te berichten;

is hij met de voorstellingen van indische godsdienststelsels

opgegroeid, dan zal hij de godheden van het Brahmanisme, in

Tibet echter die van de mahâyânaschool menen te zien.

Ontelbare waanvoorstellingen van het „hiernamaals" zijn door

„helderzienden" onder gelovige lieden verbreid en vinden nog

steeds aanhangers, omdat men naïevelijk uit de bevestiging

van een ver- of vooruitzien de gevolgtrekking maakt, dat voor

de „helderziende" ook geestelijke gebieden openstaan.

Het orgaan van de „helderziendheid" is echter niets anders

dan een rudimentair zintuig uit de dagen van de oertijd der

mensheid op deze aarde.


Als voorbeeld van atavisme komt dit zintuig soms ook in

mensen van onze tijd tamelijk bruikbaar voor.

Alle helderzien, heldervoelen en helderhoren berust op de

mogelijkheid dit zintuig te gebruiken.

Hiertoe behoort ook de zogenaamde psychometrie of het zien

van de vroegere lotgevallen van een voorwerp bij blote

aanraking, evenals menig soort waarzeggerij, ook al wordt

daarbij een werkwijze gevolgd die de eigenlijke gang van

zaken, met opzet of ongeweten, verdoezelt.

OPDAT ge leert begrijpen wat het „hiernamaals" is, zult ge

drie regionen in de kosmos moeten leren onderscheiden.

Ten eerste het rijk van de fysiek-zintuigelijke

aanschouwingswijze, ofwel de fysieke wereld.

Dan het rijk van de geestelijk-zintuigelijke aanschouwing,

ofwel de wereld des geestes.

En ten derde het rijk van de verborgen, oorzaakscheppende

krachten van het Oerzijn: het enig werkelijke, op welks

uitwerking alle aanschouwingswijzen en hun

verschijningswerelden, zowel aan de geestelijke als aan de

fysieke kant van de kosmos, berusten.

Deze verborgen, oorzaakscheppende krachten van het zijn

werken in de aardse mens als zijn „zielskrachten".

Eenmaal in een mensenleven tot tijdelijke verzamelvorm

gekristalliseerd, nemen zij als het ware de individuele „kleur"

van de mens aan en worden zij door de in hem zich

manifesterende eeuwige wil voor alle komende tijd bepaald,


zodat zij de eenmaal ontvangen impuls voortaan moeten

volgen totdat deze zijn vervulling vindt.

Is de vervulling in het aardse leven van de mens, die de

impuls gaf, niet te vinden, dan komen de nu eenmaal in een

bepaalde richting strevende zielskrachten steeds weer in

nieuwe mensenlevens tot uiting, totdat zij uiteindelijk

vervulling vinden, door met de wil die zich in een mens

manifesteert, te versmelten en daarmede een eenheid te

vormen.

Onjuiste verklaring van wat zij van dit gebeuren vermochten

waar te nemen, verleidde de volkeren van het Oosten tot het

geloof aan een herhaalde belichaming van de mens door

geboorte op aarde.

In waarheid is zulk een her-belichaming - zulk een terugvallen

in de zelfhypnose van de fysiek-zintuigelijke

aanschouwingswijze - slechts mogelijk bij mensen, die bewust

en opzettelijk hun lichaam vernietigen (wat geenszins het

werk van de eeuwige wil, maar altijd een uitbraakpoging van

de wens is!); voorts: bij kinderen die sterven voordat de

eeuwige wil vervulling van zijn drang naar

fysiek-zintuigelijke ervaring heeft gevonden; en ten derde bij

mensen in wie de drang tot zulke ervaring als het ware in

hypertrofie is ontaard, zodat zelfs de dood van het aardse

lichaam de zelfhypnose slechts voor korte tijd vermag te

onderbreken.

De leer der reïncarnatie komt derhalve evenmin met de

normale gang van zaken overeen, als zelfmoord of

vroegtijdige dood in de kinderjaren als de voor alle mensen


bestemde afsluiting van het aardse leven zouden zijn op te

vatten.

Wanneer „herinneringen" of ook maar vermoedens in u

opduiken, die u willen doen geloven dat ge vroeger reeds een

leven op aarde zoudt hebben doorleefd, dan is het wel

mogelijk dat zulk een geloof u niet bedriegt en dat ge zelf een

voorbeeld zijt van één der drie uitzonderingsgevallen die

alleen herbelichaming toelaten, maar ge zult er beter aan doen

deze vraag te laten rusten, totdat ge na het aardse bestaan

eenmaal in de geest het enig juiste antwoord zult ontvangen.

Het gevoel, ooit als een van uzelf onderscheiden

individualiteit op aarde te hebben geleefd, is altoos en met alle

zekerheid een dwaling, want in de genoemde drie uitzonde-

ringsgevallen, die alleen een hernieuwde belichaming op

aarde veroorloven, blijft ook in de herbelichaming altijd

dezelfde individualiteit bereid zichzelf in het aardse bestaan te

beleven.

Daarentegen kan bijna van iedere innerlijk niet geheel

gevoelsluie mens met zekerheid worden aangenomen, dat hij

nu en dan zielskrachten in zichzelf werkzaam weet, die haar

impuls van mensen van vroeger tijden ontvingen en deze nu

tot vervulling trachten te brengen.

Dan kan het gebeuren dat in de mens die zulks in zichzelf

ervaart, zeer levendig gevormde herinneringsbeelden

opkomen, die hun herkomst vinden in het leven van die

mensen, welke destijds aan de thans in een nieuw

mensenleven werkzame zielskrachten haar impuls hebben

gegeven.


De vergissing om dan te geloven, dat men zelf eens diegene is

geweest, van wie deze herinneringsbeelden van wat men heeft

beleefd afkomstig zijn, is weliswaar gemakkelijk te begrijpen,

maar toch slechts door al te oppervlakkige ervaring te

verdedigen.

IEDERE individuele mens is een eenmalige en enige emanatie

van de oer-wil, is voortgekomen uit de eeuwige „ongevormde

zee der godheid", om zijn van alle andere mede-emanaties

onderscheiden, individuele vormvoleinding te erlangen.

Wie op deze aarde is geboren en nu de moeite, de beklemming

en de pijn moet dulden die onverbrekelijk met het bestaan in

het dierlijk lichaam zijn verbonden, die heeft zichzelf dit lot

geschapen, want omwille van het bestaan in deze

fysiek-zintuigelijke verschijningsvorm heeft hij de weg naar

zijn vormvoleinding in de geest zelf onderbroken.

Noodgedwongen moet hij vroeger of later terugkeren, om dan

opnieuw naar zijn geestelijke vormvoleinding te streven.

Hoe eerder hij reeds in zijn aardse bestaan deze enige manier

om zijn nood te keren begrijpt, des te meer kracht kan hij uit

zijn aardse leven voor het verdere verloop van zijn weg naar

de voleinding putten, des te gemakkelijker wordt het om hier

op aarde reeds de hindernissen te overwinnen, die anders

ernstige belemmeringen op deze geestelijke weg kunnen

worden.

Maar al komt de mens in dit aardse bestaan ook nog niet tot

eigen bewust beleven met zijn geestelijke zintuigen, dan is er

toch al veel bereikt zodra hij door diegenen van zijn

medemensen, die zulk beleven reeds kennen, met


mededelingen over de werkelijke structuur van het

hiernamaals, dat hem na zijn aardse dood wacht, wordt

georiënteerd.

Evenals in de fysiek-zintuigelijk waarneembare wereld één en

dezelfde aanschouwingswijze verschijningvormend werkt,

maar de wereld van de mier of die van de vogel zich toch zeer

wezenlijk van de uwe onderscheidt, zo is er ook veel

onderscheid tussen de werelden van de geestelijk-zintuigelijk

waarnemende wezens.

Er zijn ontelbare geestelijke werelden, evenals er ontelbare

werelden van de fysiek-zintuigelijke verschijningsvorm zijn!

De hoogste vormvoleinding echter vindt de

geïndividualiseerde eeuwige wil eerst dan, wanneer hij zijn

individuele willen, zonder de minste rest van eigen streven,

met de al-wil vermag te verenigen in het binnenste rijk des

geestes: in het rijk van de oorzaakscheppende eeuwige

werkingskrachten van het zijn, in de lichtwereld van het enig

werkelijke.

Daarboven is er voor de mensengeest niets, want deze

verhevenste aller werelden is in tijd, in ruimte en in

mogelijkheid van vervulling, oneindig.

Voorzover het „onbegrensde" zijn, de „oeverloze,

ondoorgrondelijke zee der godheid", voor het door de

vorming van de wil bepaalde en daarom begrensde - ofschoon

„oneindige" -bewustzijn toegankelijk is, wordt het alleen in

deze hoogste lichtwereld, in iedere hier één-geworden

eeuwige wil, van zichzelf bewust.


WAT ik hier in deze drie verhandelingen getracht heb

duidelijk te maken, houdt alles in wat de mens op aarde en

gedurende dit aardse leven kan bevatten van het binnenste

mysterie van zijn bestaan, hier en in de andere wereld die hem

na de aardse dood wacht.

Al het overige wat men u over het „hiernamaals"

vertelt - hetzij fantastische uitvinding van oververhit geloof,

hetzij speculatie van het denken - is grauwe theorie en

wezenloze hersenschim.

Ge moet echter niet aan een „wereldbeeld" geloven, alleen

omdat er ook anderen aan geloven, want niet eerder zal uw

ziel vrede vinden, dan wanneer zij zich heeft herkend als

manifestatie van het enig werkelijke.


WAT ER MOET WORDEN GEDAAN

IN de drie boeken: „van de levende God", „van gene zijde" en

„van de mens", heb ik de eerste uitvoerige beschrijving

gegeven van de innerlijke weg die ieder moet gaan, wie het

oprecht ernst is zijn geestesnatuur in zichzelf te willen vinden.

Ik heb laten zien wat de mens, die deze weg bewandelt, heeft

te doen en wat te laten.

Desondanks is mij telkens weer gevraagd: „wat moeten wij nu

doen? - waarmee moeten wij beginnen?"

Uit de inkleding en de motivering van al deze vragen is

duidelijk te zien dat men precieze voorschriften verwacht om

een dagelijks te herhalen, zo mysterieus mogelijke oefening te

doen, die tot een goed einde moet leiden wanneer men haar

min of meer mechanisch uitvoert.

Het gaat mij hier echter tegenover de vraagsteller als de

dokter, die slechts de eenvoudigste natuurlijke

geneesmiddelen voorschrijft en zijn patiënten onbevredigd

laat omdat hij geen recept geeft.

DE meesten van deze vraaglustigen waren vroeger op de door

hen ingeslagen wegen in het labyrinth van de moderne

„theosofische" of „occultistische" literatuur geraakt en er

slechts dankzij hun gezond instinct, maar toch nog met

moeite, weer uitgekomen.


Toch had dat dwalen de zoekers in zekere zin geholpen, want

er is geen dwaling, die niet langs omwegen toch tot de

waarheid zou kunnen leiden.

Daarom mag niemand de tijd, dat hij dwaalde, vervloeken,

want hij heeft er vermoedelijk geen denkbeeld van, wat hij

eraan te danken heeft.

Zo is ook het doorploeteren van het labyrinth van

„theosofische", „anthroposofische" of „occultistische"

geloofsleren voor geen van hen die zich eruit wisten te

bevrijden, helemaal nutteloos geweest.

In velen vond door hun tastend zoeken de overtuiging grond,

dat achter al de dwaling der gehoorde leer toch ergens een

waarheid moest zijn verscholen.

In anderen werd het vermoeden gewekt, dat de sage van de

zogenaamde „mahatma's" - de mysterieuze, vermeende

grondleggers der moderne „theosofie" - alleen had kunnen

ontstaan, omdat de Oriënt van de existentie van in de geest

ééngeworden mannen wist, die wel niet allerlei toverkunsten

verrichten, zoals men die aan de genoemde uit de fantasie

geboren fakirs toeschreef, maar die in plaats daarvan werkelijk

in de geest bewust en thuis zijn, reeds gedurende hun aardse

leven.

Wel namen de meeste zoekers uit de dwaaltuinen van het

labyrinth ook het dwaze geloof mede, dat er slechts de kennis

van een geheim gehouden, stellig zeer mysterieuze techniek

voor nodig zou zijn, om door het beoefenen ervan, van een

alledaags mens op slag tot een „ziener van hogere orde", een


„ingewijde", ja, zelfs een „meester van geestelijk werken" te

worden.

ZO juist als de beide eerstgenoemde onderstellingen zijn, zo

verkeerd is natuurlijk het laatstgenoemde geloof!

Maar gewetenloze charlatans en sluwe zielenvangers maakten

er gebruik van, en zij gaven hun leerlingen allerlei min of

meer bedenkelijke aanwijzingen uit oude mystieke

geschriften, waarbij de „geheimleraars" er meestal zelf geen

idee van hadden, welke uitwerking het gehoorzaam opvolgen

van deze voorschriften kan hebben.

De leerling echter waant zich op de goede weg, want hij ziet

immers dat door het nakomen van de hem gegeven

aanwijzingen inderdaad zekere resultaten zijn te verkrijgen,

waarvan de gewone zielkunde niet heeft gedroomd, ondanks

alle psychologisch onderzoek en alle uithoren van het

„onderbewuste" in de mens.

Menig „geheimleraar" zal zich slechts aan zijn ijdelheid

overgeven wanneer hij aanwijzingen voor de vermeende

„ontsluiting van innerlijke zintuigen" doorgeeft, die hij uit een

of andere oude perkamentband heeft opgedolven en die niets

anders ontsluiten dan troebele modderkuilen, waarin een

aktieve vorm van spiritistische medialiteit gedijt, die men

gevoegelijk aan zeker soort Aziatische goochelaars zou

kunnen overlaten.

Mijnheer de „geheimleraar" behoeft helemaal niet zelf aan de

werkzaamheid van zijn aanwijzingen te geloven.


Gelijk een bacillendrager zelf gezond kan zijn en toch de

verschrikkelijkste ziektekiemen verspreidt, zo is het ook niet

nodig dat de verspreider van methoden tot vermeende

„ontsluiting der innerlijke zintuigen" ervan op de hoogte is,

dat hij slechts de ontwikkeling van aktieve spiritistische

medialiteit in zijn arme slachtoffers bevordert.

Voor de leerlingen van deze schadelijke individuen van

verschillend niveau wordt het echter gemakkelijk gemaakt

moderne wetenschappelijke kritiek te weerstaan, want zij

kunnen uit ieder woord van de geleerde kritici horen hoe

argeloos deze hoogst achtenswaardige onderzoekers op een

gebied experimenteren, dat de ene fata morgana na de andere

vertoont, om de zo zelfverzekerde experimenteerder steeds

dieper in de woestijn te lokken, naarmate zijn geloof zekerder

wordt, dat hij nu het definitieve antwoord op zijn vragen bijna

heeft gevonden.

MEN zou de poging van de nieuwere psychologie om zekere

twijfelachtige, zogenaamd „bovenzinnelijke" verschijnselen

definitief te willen ontluisteren stellig niet anders dan kunnen

toejuichen, wanneer deze poging zichzelf niet zou ontluisteren

door de aan kenners onmiddellijk opvallende onjuiste

gevolgtrekkingen, die de onderzoekers uit ongetwijfeld goed

waargenomen verschijnselen maken.

Ook onaantastbaar zuivere drang naar waarheidskennis zal in

dwaling eindigen, wanneer vooroordelen de zoeker naar

waarheid gevangen houden.

Het gevolg is, dat de tot kritiek onmachtige, in de nevelen van

warrige voorstellingen rondtastende gemeente van de sluwe


zielenvangers reeds lang heeft verleerd waarheid in de

resultaten der wetenschap te zoeken, en in plaats daarvan zich

door elke Uilenspiegel graag laat imponeren, die weet hoe hij

zijn bonte spullen als zogenaamde „geheime wetenschap" aan

de man moet brengen.

Blijkt dan bovendien nog zijn methode de genoemde mediale

ontwikkeling tot stand te brengen, dan is zijn spel gewonnen,

en gelooft men hem op zijn woord, wanneer hij met

geheimzinnige toespelingen weet rond te strooien, dat hij de

reïncarnatie van een of andere verheven mensengeest uit de

voortijd is.

VOOR ieder, die mijn waarschuwingen met enig begrip leest,

zal het reeds lang duidelijk zijn, dat ik de daarbij

gekarakteriseerde oude en nieuwe methoden alle nauwkeurig

ken, maar ook dat het mij gemakkelijk zou vallen bovendien

nog menige weg tot zogenaamde „bovenzinnelijke

ontwikkeling" aan te duiden, waarvan geen dezer wonderlijke

heiligen iets weet, die in de laatste tijd voor hun aanhangers

als „ingewijde" of „kenner van geheime wetenschap" gelden.

Er zijn mogelijkheden om resultaten te bereiken, die niet

alleen de beste leerlingen van zulke „geheimleraars"

onbereikbaar zouden voorkomen, maar die ook de

scherpzinnigste psychologische kritiek iets te raden zouden

geven.

"Wanneer het niet een niet meer goed te maken misdaad zou

zijn om de hier bedoelde gevaarlijke wegen ook maar aan te

duiden, dan zou een enkele vingerwijzing wellicht ertoe

kunnen leiden dat vele dingen werden opgehelderd, die


voorshands nog door geen psychologisch experiment en door

geen metapsychisch onderzoek kunnen worden ontsluierd.

Hoe van harte gaarne ik de wetenschap ook hierin van dienst

zou willen zijn, zo ben ik daartoe toch niet in staat, en wel niet

alleen om de hier reeds genoemde redenen en omwille van de

verplichting die mij, evenals al mijn geestelijke „broeders", in

tijd en eeuwigheid bindt, maar ook omdat het hier om een

gebied gaat, dat voor een bevoegd betreden ervan méér van

de mens vereist, dan alleen maar „wetenschappelijke drang

tot onderzoek".

Het is wel nauwelijks nodig erop te wijzen, dat het hier om

iets anders gaat dan de reeds lang voldoend bekende

„hata-yoga-oefeningen" en de daarvan afgeleide methoden om

zekere fakirwonderen te verrichten.

MAAR ook dan wanneer ik geen enkele verplichting zou

hebben, zou ik er toch nooit toe kunnen komen te onthullen

wat om zulke grondige redenen verborgen wordt gehouden,

want ik weet maar al te goed welk onheil dan onvermijdelijk

door de handen van machtsbegerige lieden zou worden

aangericht.

Ik heb immers helemaal geen behoefte aan een Prometheuslot,

dat mij onvermijdelijk beschoren zou zijn wanneer ik de

verantwoordelijke aanstichter van zulk onheil was.

Voor het erlangen van geestelijke vereniging met het Oerlicht,

voor het ontwaken van de geestelijke natuur des mensen uit

haar slaap, voor datgene wat verheven kennis de

„wedergeboorte" noemde, is het hier bedoelde weten nodig

noch nuttig.


Evenals alle kunsten, die op een mogelijkheid van toepassing

van hooggespannen, gewoonlijk onbekende, psychofysieke

krachten berusten, hebben ook die waarvan hier sprake is, niet

in het minst te maken met de opwekking en ontplooiing van

de eeuwige geestesmens.

Wat voor deze opwekking en ontplooiing wordt vereist, is in

eerste aanleg een continu volgehouden instelling van het

ganse denken, voelen en aardse willen op het te bereiken doel.

De gehele aardse mens moet zich uit eigen kracht eerst zélf

langzamerhand om-vormen, alvorens hem geestelijke hulp ten

deel kan vallen.

HET baat weinig of niets deze instelling zo nu en dan te

beoefenen, gelijk de vrome gelovige alle zeven dagen één dag

gewoontegetrouw aan zijn god wijdt.

Iedere minuut van het verdere leven, iedere alledaagse

handeling, iedere opkomende gedachte, iedere wens en iedere

impuls van de aardse door de hersenen geleide wil, moet

voortaan onder de vormende invloed van de vereiste

instelling staan, wanneer de mens, die deze weg eenmaal is

ingeslagen, tot wérkelijke en niet alleen maar ingebeelde

resultaten wil komen.

Periodiek uit te voeren „oefeningen" zouden daarbij in het

beste geval slechts uit een herhaalde inspanning tot een

verdiept ondergaan van deze instelling kunnen bestaan.

Alles wat in dit opzicht kan worden aanbevolen, heeft slechts

één doel: de nieuwe instelling van alle denken en doen in het


bewustzijn wakker te houden, zodat zij geen moment meer

kan worden vergeten.

WORDT deze instelling werkelijk voortdurend vastgehouden,

zodat zij het gehele leven van alledag daadwerkelijk bepaalt,

om het even door welke aan de individuele geaardheid

aangepaste middelen zulks wordt bereikt, dan volgt spoedig

al het andere „vanzelf", d.w.z. zonder ons bewuste toedoen.

Er vormt zich dan in de aldus gesterkte mens een

krachtencentrum dat tot steeds grotere werking komt en

tenslotte de geestelijke verbinding met de reeds voltooide

gelijksoortige krachtencentra tot stand brengt, zonder dat

daarvoor een bijzondere wilsdaad nodig is.

Zodra deze verbinding mogelijk is, ontvangt de zoeker de

geestelijke hulp van hen die reeds hebben gevonden en die

dan geen hogere plicht kennen dan daar te helpen, waar men

hun geestelijke hulp vermag op te nemen, of deze nu reeds in

het bewustzijn kan worden ondervonden of nog niet.

De zoeker is dan als het ware een „ontvangtoestel" geworden

voor een bepaalde soort geestelijke instralingen, de zeker

innerlijk zijn waar te nemen, doch niet door wetenschappelijk

experiment kunnen worden aangetoond.

De werking vanuit het rijk van de substantiële geest is alleen

door bewustwording te ervaren en kan nooit door een

daaraan vreemd wetenschappelijk onderzoek materiaal voor

gedachtendefinities verschaffen, want het gaat hier om iets

levends, dat zich terstond terugtrekt, waar ook maar de

minste poging wordt ondernomen om het te betasten.


MEN gelove echter niet, dat men in een handomdraai zulk een

„ontvangtoestel" kan worden!

Wie bij de eeuwigen in de leer wil worden aangenomen, die

moet zichzelf met het schootsvel van het geduld weten te

tooien.

Ook de meest intensieve aardse wil - die als uiting van

hersenfunctie zeer scherp van de zich in de mensengeest

manifesterende substantiële eeuwige wil is te onderscheiden -

vermag de ontplooiing der geestelijke opnameorganen niet te

bespoedigen.

Een verbeten, eigenzinnig in de hersenen opgewekt „willen"

stoort alleen maar het kristallisatieproces van de hier in

aanmerking komende krachten, die tot een nieuw

krachtencentrum aanéén moeten schieten, dat dan niet aan de

hersenfuncties is onderworpen.

Hoe consequenter echter de hier telkens weer bedoelde

innerlijke instelling van de gehele mens wordt vastgehouden -

gelijk een verrekijker op het waarnemingsobject ingesteld

moet blijven - des te eerder kan het tijdstip worden bereikt,

waarop de zoeker ook in voelbaar contact met zijn geestelijke

helpers komt.

Het praktische gedrag van de zoeker in zijn dagelijks leven

alleen is bepalend; niet het uitvoeren of niet uitvoeren van wat

voor soort „oefening" ook.

Daarmee wordt echter niet gezegd, dat men zich niet

bijvoorbeeld aan een bijzondere vorm van periodiek

weerkerende geestelijke inkeer zou mogen wijden, wanneer


men heeft bemerkt dat daardoor ook het doen en laten in het

alledaagse leven de gewenste zekerheid van instelling op het

geestelijke verkrijgt.

IS de zoeker in voldoende contact met zijn geestelijke helpers

gekomen, dan volgt eerst een soort beproeving van zijn

krachten, en al naar gelang de uitkomst daarvan wordt de

verdere geestelijke inwerking op hem afgestemd.

De scala van mogelijke geestelijke instralingen begint met

eenvoudige versterking van de eigen krachten van de zoeker

en reikt omhoog tot persoonlijke geestelijke leiding.

Bij de weinigen, die reeds voor hun aardse geboorte onder

zulke leiding staan, omdat zij zich tot meesters van het

geestelijke werken op aarde moeten voltooien, komt het ten-

slotte tot volledige geestelijke versmelting met de leider,

ofschoon deze wellicht in een ver werelddeel leeft, zodat de

leerling niet meer verstandelijke leer ontvangt, doch alles

medebeleeft wat in de geest (en niet in het hersenbewustzijn!)

van zijn leraar plaats vindt.

Het oogmerk van de meester, bepaalde in hem levende

geestelijke gebeurtenissen ook voor zijn leerling ervaarbaar te

maken, is voldoende om de leerling deze gebeurtenissen zo te

laten waarnemen, alsof zij in hemzelf plaats hadden, al weet

hij ook zonder twijfel op welke wijze hij tot zulk een

medebeleven komt.

Omdat de meester voor zijn eigen individualiteit de

eenwording met het Oerlicht reeds lang heeft bereikt, beleeft

de leerling deze eenwording eerst in de versmelting met de

doorlichte ziel van zijn leraar.


Langzamerhand wordt de leerling dan rijp om de eenwording

met het Oerlicht zelfstandig te bereiken.

Bij dit doel aangekomen, leeft hij niet alleen in het bewustzijn

van zijn eigen geestelijke en onverwoestbare individualiteit,

maar ondervindt hij in zichzelf ook tegelijkertijd het

bewustzijn van alle individualiteiten in de geest, die ooit tot

openbaring in een mensenbewustzijn zijn gekomen.

De aldus voltooide ziet zich met alle op gelijke wijze tot

voltooiing gekomenen versmolten in een voor hem nieuw

gezamenlijk bewustzijn, dat met niets op aarde is te

vergelijken.

Zijn eigen individuele bewustzijn is in dit gezamenlijke

bewustzijn ingebed.

Nooit echter kan het individuele bewustzijn van de

voleindigde in het gezamenlijke bewustzijn worden

„opgelost".

Het enkele individu leeft in deze versmelting voor alle

eeuwigheid het leven van het geheel, alle andere

individualiteiten van dit geheel doordringend en zelf door hen

doordrongen, zonder dat één van de aldus één-geworden

individualiteiten van de geest ooit haar door zichzelf bepaalde

eigenbestaan zou kunnen verliezen.

ABSOLUTE zekerheid met betrekking tot het voortbestaan

van het menselijk bewustzijn, dat zichzelf, over de dood van

het aardse lijf heen, in geestelijke aanschouwingsvorm beleeft,

is er natuurnoodzakelijk alleen voor de weinigen, die het hier

omschreven doel in hun aardse bestaan reeds hebben bereikt.


Alle andere mensen zijn slechts op vermoedens of op de

geruststelling door een geloofsleer aangewezen, wanneer zij er

niet de voorkeur aan geven toch liever de mededelingen van

de weinigen onder hun medemensen te vertrouwen, die reeds

tijdens hun leven op aarde ook het leven na de dood uit eigen

ervaring kennen.

Het echte getuigenis van degenen die werkelijk, en niet slechts

in de roes van de extase of onder een of andere vorm van

hypnose, dit doel hebben bereikt, is voor een onbevangen en

door geen vooroordeel gebonden kritiek zeer wel te

onderscheiden van de fantastische constructies van dolle

dwepers of dichterlijk begaafde fantasten.

Onder alle volkeren kan men de echte getuigenissen van hen,

die aan gene zijde bewust zijn, vinden, en in alle tijden hebben

er enkele mensen geleefd, die van het leven in de geest ware

tijding hadden te brengen.

Het kleed, waarin zulk een bericht is gehuld, kan naar de

mode des tijds gesneden zijn en de kleur van het in die tijd

alleen erkende geloof hebben, maar wie hier niet alleen met de

ogenschijn tevreden is, die ziet in al deze gewaden altijd weer

de mens en het allerdiepste leven van de mens: het

ééngeworden zijn met de bron van alle zijn der eeuwigheid en

van alle bestaan in alle regionen van ruimte en tijd.

WIE eenmaal begrepen heeft, wat de hoge weg van hem wil,

die mijn geschriften hem tonen, en tot welk doel ook de

minder bekwame op deze weg reeds kan geraken in deze

aardse dagen, die zal voortaan niet meer de vraag tot mij


richten wat hij moet „doen" en als antwoord het voorschrift

van een zonderlinge „oefening" verwachten.

Hij zal hebben begrepen dat het hier om iets gaat, dat

onmetelijk veel hoger is dan wonderbare fakirkrachten,

onmetelijk hoger dan de verbazingwekkendste „wonderen

van het occulte", en onmetelijk hoger dan de met

natuurwetenschappelijke franje potsierlijk omhangen

„geheime leer" van hersengebonden gezelschappen.

Al ben ik genoodzaakt - om tenminste door hen te worden

verstaan, die het meest in gevaar zijn - aan reeds bekende

zaken en soms ook aan de terminologie van de Oriënt aan te

haken, zoals die door „theosofische" geschriften algemeen

bekend is geworden, dan zal hij, die dieper speurt, toch

spoedig ontdekken dat ik over dingen spreek, waarvan tot nu

toe slechts door danig vertekende beelden werd getuigd.

Ook de geleerde oriëntalist, die alle tot op heden toegankelijke

teksten van de Oriënt kent, zal daarin slechts versluierde

aanduidingen van het verborgene vinden, want de oude heilig

gehouden schrifturen waren zonder uitzondering voor

mensen geschreven die reeds „van mond tot oor" geheim

onderricht hadden ontvangen.

De scheppers der oude religieuze boeken mengden opzettelijk

nuchtere mededelingen, kronieken en verhalen, die niet het

geringste aan verborgen leer bevatten, onder het geschrevene,

dat slechts voor de daartoe voorbereiden verstaanbaar moest

zijn, terwijl de woordelijke betekenis alléén dikwijls het

tegendeel is van wat kenners aan dezelfde tekst konden

ontlenen.


DE leer die ik hier vertolk, is bovendien, zelfs in bedekte

vorm, slechts uiterst zelden, en dan altijd nog maar

fragmentarisch, opgetekend.

De handschriften echter, waarin deze fragmenten tesamen zijn

te vinden, zullen ook nu en in komende tijden nimmer voor

ongeroepenen toegankelijk zijn; en „ongeroepen" is hier

eenieder, die nog niet op geestelijke wijze in zichzelf heeft

ervaren wat lapidair, als canon gedacht, in deze handschriften

als mogelijke ervaring staat beschreven.

TOT voor kort namen de weinige mensen, die deze leer léven

en hem daarom ook kunnen „leren", oeroude voorschriften

streng in acht, die een openlijk doorgeven van ook maar de

weinige aanduidingen, die ik verplicht ben te geven, onder

alle omstandigheden verboden.

Eerst een verzachting van de rigoureuze opvatting van die

voorschriften kon de openbare bekendmaking van deze leer in

de hier gegeven samenhang mogelijk maken, nadat de ver-

heven richters der geestelijke hiërarchie, welker laagste trap

door haar weinige leden op onze planeet wordt gevormd,

deze mildere uitleg als in overeenstemming met het welzijn

van de tijd hadden beschikt.

Wie datgene wat ik nu in het openbaar leer, wil vatten, die zal

de mening moeten prijsgeven dat het hier om een nieuwe

verbastering van een of andere geloofsleer zou gaan, of zelfs

om propaganda voor een der oosterse filosofische stelsels.

Wie sporen van het weten, dat ik dien, in de

mensheidsgeschiedenis wil ontdekken, die zal ze stellig

kunnen vinden.


Het zuiverste was dit weten levend in de mensen van de

begintijd der antieke mysterie-erediensten.

Maar voor geoefende oren spreken de stemmen van alle

eeuwen een duidelijke taal, en het kost niet al te veel moeite

om vast te stellen, dat de plaats van uitgang van het hier

gegeven getuigenis van dit weten tot in deze tijd ver over de

aarde werkzaam is als inspiratiebron voor iedere vereniging

van mensen, welker verhevenste doel de hoogste

mensenwaardigheid was of nu nog is.

Er zou hier nog veel zijn te zeggen wat nu niet kan worden

besproken, omdat het dingen betreft die door diegenen zelf

moeten worden gevonden, wie het hier verzwegene aangaat.

WIE de vruchten wil plukken, die in de tuin van de hier

gegeven leer groeien, moet zijn gehele leven tot één

voortdurende „oefening" maken!

Het nieuwe leven dat hij wil vinden, ligt al in zijn dagelijkse

leven besloten, alleen weet hij het voor hem nieuwe nog niet te

onderscheiden !

Hij behoeft zich niet door „geheimleraars" kwalijk werkende

„oefeningen" te laten voorschrijven, want zijn alledaagse leven

zélf is de werkzaamste, werkelijk geestelijke oefening, die het

eeuwige Oerlicht hem dagelijks opnieuw ter bewerking geeft.

In het dagelijkse leven - in de allereenvoudigste vorm en

zonder enige mysterieuze geste - zal hij in de loop van de tijd

zijn voor hem bereikbare voleinding hier op aarde vinden;

nooit echter in „esoterische scholen" en zelfgenoegzame

gezelschappen van zogenaamde ingewijden, die met een


stalen gezicht de rol van geestelijk leraar spelen, en voor wie

men slechts vergeving kan vragen omdat zij niet weten wat zij

doen.

DE geestelijke voleinding verlangt de gehele mens!

Lijf en ziel mogen bij het streven naar deze voleinding nimmer

gescheiden worden gevoeld.

Er is niets lijfelijks dat niet tegelijk iets van de ziel is, en het

gaat niet om „vergeestelijking" van het lichaam, maar om de

aards mogelijke en aards ervaarbare belichaming van de

eeuwige geest, door de krachten der ziel.

Zij die het lichaam verachten en toch in het rijk van de

wezenlijke eeuwige geest hopen te komen, vinden in plaats

daarvan slechts een nieuw rijk van illusies.

Van het lichaam echter wordt verlangd, dat het leert „geloven"

aan het erin verborgen eeuwige, bovenpersoonlijke „ik",

waarvan het uitdrukking moet worden.

Het eeuwige, door de geest voortgebrachte „ik" is de zuivere

bron der geestelijke krachten in de mens der aarde, maar het

lichaam is de putemmer om deze krachten te scheppen en

omhoog te brengen naar het aardse leven.

In dit eeuwige „ik" vinden wij onszelf, zoals wij eeuwig zijn in

het eeuwige.

Alleen in dit innerlijks te „ik" vinden wij de alomvattende,

eeuwige, substantiële geest.


In uw, uzelf voortbrengende „ik" alleen, vindt ge uw levende

God!

„NIET door verstand en rijke schriftgeleerdheid" wordt het

hoogste bereikt wat de mensen vermogen te erlangen.

De geestelijke volmaking is een uitwerking van het leven,

geen verworvenheid van vlijmscherp denken.

Er is waarlijk iets, dat alleen met het verstand kan worden

verkregen.

Dat moet men trachten uit te denken, om het te weten.

Maar dan verheft de wijze zich boven het weten, tot hij leert

denken zoals kinderen denken.

Niet kinderlijk moet ge leren denken, maar opnieuw tot de

eenheid van denker en gedachte komen.

In deze eenheid hebt ge eens, toen ge nog kind waart, uw

eerste gedachten opgenomen, en slechts in dezelfde eenheid

laten zich de laatste en hoogste gedachten denken.

Evenals uw allereerste denken zijn materiaal niet uitdacht,

maar in prille ervaring vond, zo moet tenslotte uw geestelijke

ervaring u de bouwstenen leveren, waarmede ge de hoge dom

van uw weten zult overwelven.

Dan hebt ge uw aardse leven niet tevergeefs doorleefd en het

leed ervan niet vruchteloos doorleden.


Veilig aan „deze zijde" geborgen, zult ge „gene zijde"

tegemoet kunnen zien, reeds nu zeker van uw eeuwige leven

in het goddelijke licht.

HET BOEK VAN GENE ZIJDE.docx - Bô Yin Râ03-NL].Bo.Yin.Ra.-.Het.Boek.Van... · het bewuste leven...

Documents

Transcript of HET BOEK VAN GENE ZIJDE.docx - Bô Yin Râ03-NL].Bo.Yin.Ra.-.Het.Boek.Van... · het bewuste leven...