HERINNER DE DANS VAN TWEE – DE GROOTSE CYCLI VANCREATIE; ONS HUIDIGE UNIVERSUM

GESCHREVEN  DOOR   IRINA  ANDREEA       ,  8 NOVEMBER  2016

In mijn vorige berichten deelde ik met je dat we in ons meest oorspronkelijke staat creators 

zijn.

Onaantastbaar. Eeuwig. Heilig.

Wat we creëren is heilig. Thuis is heilig.

We zijn niet één.

We zijn allen individuele vonken van een oneindige potentieel om te verbeelden.

In onze gezamenlijkheid creëren we de ervaring van eenheid.

De ervaring van het leven. De ervaring om in heiligheid met elkaar te delen. In heilige 

relaties. We zijn niet één en hetzelfde. We zijn onze eigen unieke wezens. Met een 

ongeëvenaarde en eigen wijze van creativiteit. Die gelijkwaardig aan elkaar, maar niet 

hetzelfde is.

Thuis heeft voor elk van ons weer een

andere betekenis. De IK BEN.

Samen creëren we echter een gevoel van

iets veel groters. Een gemeenschap, een

groter thuis. De ruimte van WIJ ZIJN. 

De dansers nemen gezamenlijk een eigen

vorm aan; zo worden ze samen de dans. De symfonie. De levende mozaïek.

De eenheid. De authentieke eenheid zorgt ervoor dat we onze individualiteit behouden 

terwijl we delen tijdens het co­creëren. De eenheid, waarin we onze eigen wezens zijn, onze 

eigen dansers, onze eigen instrumenten, onze eigen kleuren, zodat we tezamen de dans 

kunnen creëren, de symfonie, het schilderij. De belevenis van het bij elkaar komen.

Eenheid in verscheidenheid. Niet in gelijkvormigheid. 

Thuis. De omgeving.

Iedere creator heeft altijd fantasie. Is altijd speels. Altijd gepassioneerd. Altijd veranderlijk. 

Altijd spontaan. Is eeuwig in diepte. Eeuwig in het vermogen om te creëren, en te ervaren. 

We kennen geen begin en geen einde. Alles is binnenin ons. We hebben geen behoefte aan 

iets buiten onszelf. We bezitten een oneindig aantal universa in ons en een onbegrensd 

verlangen tot zelfexpressie en zelfervaring.

Dit is de IK BEN, het inwendige zelf, de innerlijke creatie. Onze meest oorspronkelijke bron. 

Ons Echte thuis.

Een plek voorbij woorden. Voorbij elk bevattingsvermogen. Voorbij het leven zelf. Voorbij 

liefde. Een absolute staat van zijn, waarin jij het geheel bent van alles dat je kunt zijn, in 

singulariteit. Deze singulariteit, of enkelvoudigheid, is steeds in beweging en verhoudt zich 

eindeloos evenredig met het eeuwigdurend, innerlijk vermogen om te verbeelden.

We zouden voor altijd binnen kunnen blijven, binnenin ons eigen zelf, en nooit verveeld 

raken. We zouden hier alles vinden wat we eventueel ooit nodig zouden kunnen hebben. Echt

thuis is het meest veilige en meest standvastige punt binnenin onszelf. 

Maar we kiezen ervoor om tevoorschijn te komen. En vaak! 

Elke creator is altijd en eeuwig nieuwsgierig. Steeds onderzoekend. Altijd avontuurlijk. 

Een oneindig verlangen om te willen weten. Om te begrijpen. Om te zien. En om lief te 

hebben. We houden ervan om verder dan onszelf te kijken, om de essentie van andere 

creators werkelijk waar te nemen, de essentie van andere creaties. We houden ervan om 

andere (t)huizen te bezoeken, om andere creatieve expressies op een zo intiem mogelijk 

niveau te begrijpen. 

Dus gaan we de belichaming in! Socialiseren we!

We genieten ervan om te communiceren met andere creatoren. We bezoeken graag andere 

(t)huizen. Om ze te observeren. Om hun wezenskern werkelijk te omvatten. We willen ons 

eigen vermogen om te verbeelden naar een hoger plan brengen, door het ervaren van de “IK 

BEN NIET”. We zijn in staat om onszelf zoveel beter te begrijpen, wanneer we een schijn van 

vergelijking voelen met dat wat buiten onszelf bestaat.

Tegelijkertijd openen we graag ons eigen huis, openen we onze eigen verbeelding voor andere

creatoren. We laten hen graag binnen, om hen te laten zien wat ons zo uniek maakt. Om hen 

toe te staan ons werkelijk te zien. 

En nog meer, we houden er enorm van om te dansen. Om te co­creëren. Om te delen.

Om met elkaar een thuis te verbeelden.

Om een brug te bouwen tussen onze essenties. Om een heilige relatie te ervaren. Een heilige 

dialoog. We houden van de WIJ ZIJN.

We willen graag de omgeving, de gemeenschap leren kennen. We gaan graag op reis, weg van

huis, met de bedoeling om thuis beter te begrijpen. Om beter te begrijpen wat thuis nu 

eigenlijk betekent. Om thuis te vinden door ervan verwijderd te zijn...

De reis die wegleidt van huis.

Wanneer we buiten onszelf treden, beginnen we de reis van het leren. 

Dit is doorgaans wanneer we het huis van een andere creator gaan bekijken, wanneer we hun 

essentie echt gaan begrijpen. Wanneer we de ingrediënten van hun creatie bestuderen. Hun 

gereedschappen. Hun expressies. 

Op dit punt zullen ook zij er vaak naar verlangen om onze heilige ruimte binnen te komen en,

op hun beurt, over ons te leren. 

Dit is hoe we elkaar op dat niveau leren kennen.

Zodra we klaar zijn met het bestuderen van een andere creator, hebben we een paar keuzes.

We kunnen de kennis uit die ervaring gebruiken om ermee te creëren. We kunnen de 

creatieve middelen inzetten die we van hen geleerd hebben, teneinde onze eigen creatie te 

bouwen. We kunnen dezelfde materialen aanwenden, die zij voor zichzelf gebruikten, om er 

vervolgens onze eigen interpretatie van thuis mee te bouwen. Als een persoonlijke ervaring.

OF

We kunnen alle kennis gezamenlijk inzetten en besluiten te co­creëren met desbetreffende 

creator. Door deze “gereedschappen van creatie” te delen en er een gemeenschappelijk thuis 

mee te creëren. Een gemeenschappelijke uitdrukking van het leven, samen met een ander 

wezen. Een kind­creatie in zekere zin. Twee creatieve intenties die op deze wijze samen de 

eenheid ervaren. Een voorstelling van hetgeen de twee in samenheid zijn. 

Natuurlijk kan dit ook met een vele creatoren tegelijkertijd gedaan worden. In oneindige 

aantallen. Er zijn geen beperkingen voor hoe we willen delen. En hoe we kiezen om met 

elkaar te co­creëren. Sommige co­creaties zijn gewoonweg gigantisch.

OF

We kunnen er simpelweg voor kiezen om helemaal niet via deze gereedschappen te creëren. 

OF

We kunnen alle scenario’s tegelijk kiezen. We zijn tenslotte onbegrensd.

Ons universum – het thuis van het heilige koppel

De expressie van licht, van vibratie/frequentie, is het resultaat van twee wezens die ervoor 

kiezen elkaar te ervaren, om de co­creatie van één thuis te ervaren. Eén dans.

Het delen tussen deze twee creatoren, hun dans met elkaar, is wat het licht creëert. 

Vibratie/frequentie is slechts de uitbeelding van de beweging tussen de twee: het komen en 

gaan, het duwen en trekken, het uitbreiden en samentrekken. Nemen en geven. De heen en 

weer dialoog tussen dit heilige koppel,  hun innig delen, is wat de hartslag geeft aan het licht. Dat

is wat frequentie is.

Deze vibrerende constructie is de geschiedenis van de dans tussen de twee creatoren.

Wanneer ze dansen, creëren ze een heel universum van licht om zich heen. Wanneer ze 

dichter naar elkaar toe trekken, is de intensiteit van de uitwisseling, van de dialoog tussen 

hen, zo sterk dat de frequentie van licht heel hoog is. Ze trillen heel snel wanneer ze elkaar 

aanraken. Wanneer de twee creatoren verder van elkaar verwijderd zijn, wordt de 

frequentie lager. Ze trillen dan veel langzamer.

Dat is wat het ritme van de creatie bepaalt.

Vanuit vele gezichtspunten lijkt het veel op een

wonderschone beminning. Wanneer ze elkaar

penetreren, geven ze geboorte aan een gematerialiseerd

universum van licht. Des te dieper de aanraking tussen

hen is, des te meer de creatie expandeert. Des te meer

diepte het ‘kind’ krijgt.

Deze diepte bepaalt de randen van het heelal en bepaalt

hoe ver het licht expandeert, voordat het samentrekt.

Adem eens uit, adem eens in.

Het geheel van ons universum is slechts één ademhaling in de beleving van de heilige twee.

En het verste punt van expansie van het universum is tevens het minst compacte punt van 

bestaan. Dit is waar de dichtheid het lichtst is.

Creators van licht expanderen op dezelfde wijze als een boom. In onze kern zijn we het 

sterkst. Onze romp is de totale som van alles wat we zijn. In het zelf zijn we overvloedig. Dit 

is wanneer we in onze meest volledige, meest compacte expressie zijn. Wanneer we 

expanderen, en wanneer de stam zich in vele takken splitst, verliezen we die oorspronkelijke 

volheid. De dichtheid van onze gehele romp raakt gespleten en verdeelt zich in veel 

verschillende richtingen. De kleinste takken, de takken die het verste weg zijn, zullen het 

lichtst zijn. Het minst compact.

Hoe meer we verwijderd zijn van onszelf, hoe minder dicht we zijn. Hoe dichter we bij 

de bron zijn, hoe zwaarder we worden. Dicht. Compact.

Dit is de werkelijke dynamiek in ons universum.

Hoe wijder de dans van de twee, hoe intenser de 

expressie van dichtheid en frequentie wordt. Hoe 

verder een creatie is geëxpandeerd, hoe groter 

het contrast tussen de twee tegenstellingen van 

laag en hoog. Licht en donker krijgt dan een veel 

extremer contrast.

De cycli van expansie en creatie

We zitten nu in één van de vele dansen die deze twee scheppende wezens delen. Binnen één 

van de vele universa van licht die ze gecreëerd hebben. Binnen één van de vele cycli van 

expansie en samentrekking. Van geduw en getrek. Binnen één van hun vele expressies. 

Deze expressie heeft een nogal extreem contrast. Dit was de langste adem van creatie tot nu 

toe. Nochtans, de meest intensieve aanraking tussen de twee. We ervaren nu de zeer hoge 

vibratie in hun intieme uitwisseling en tegelijkertijd een zeer hoog verlies van dichtheid 

richting de randen van het universum, dankzij een dergelijke extreme expansie.

Onze huidige realiteit bevindt zich aan de rand van het universum, op een punt van de 

grootste expansie.

We zijn hier het verste weg van onszelf. Het minst compact. En tegelijkertijd ervaren we 

de hoge frequentie in de aanraking tussen de twee, die op zijn beurt leidt naar geweldige 

uitersten tussen duisternis en licht. Relatief korte en snelle cycli van uitersten. Een dans in 

hoog tempo. 

Wanneer de twee de dans voortzetten, en één stap terug doen, worden we langzaamaan 

teruggetrokken. Op universeel niveau zijn we alweer begonnen met inademen. We zijn 

begonnen aan de terugtrekking naar huis, naar binnen. De creatie is nu aan het 

samentrekken, alle ervaringen van het licht in zich integrerend.

De boomstam begint zijn takken terug te roepen. De levensadem keert terug. De dichtheid 

van onze essentie begint te groeien, de zucht naar huis wordt sterker. En tegelijkertijd worden

de uitersten minder intens. Licht en duisternis komen meer in evenwicht.

Onze dichtheid neemt nu toe, en onze vibratie begint zich te verlagen. Ik weet dat dit het 

tegenovergestelde is van waarover in de meeste kringen van ontwakening wordt gesproken. 

Dit is omdat we ons momenteel in een omgekeerde bubbel van de werkelijkheid verkeren. 

Een bubbel waarbinnen alles op zijn kop wordt waargenomen. Waarin ons bestaan aan ons 

wordt teruggespiegeld.

We zijn al begonnen aan onze reis terug, de terugkeer naar huis, maar we kunnen het niet

waarnemen,   omdat   onze   huidige   realiteit   het   oude   aan   ons   voorspiegelt.   Een   verre

herinnering   zo   je   wilt.   Van   toen   we   nog   in   de   expansiemodus   zaten.   De   huidige

samentrekkende modus wordt niet nauwkeurig naar ons gereflecteerd. We zijn nog steeds aan

het  duwen  om meer  uit   te  breiden,  met   een   verder   verlies   van  dichtheid,   voor   verdere

toename   in   frequentie.   Door   dit   te   doen,   geven   we   in   wezen   levensenergie   aan   deze

omgekeerde realiteitsbubbel en veroorzaken hiermee zijn eigen plaatselijke uitbreiding.  

Iets dat op natuurlijke wijze integreert, forceren we tot een expansie. We houden de 

verstoring in leven door vast te houden aan de verstoorde relatie met frequentie en vibratie.

De terugkeer naar huis vindt echter hoe dan ook plaats. Helemaal niets kan de dans 

tussen de heilige twee stoppen. De twee zijn er klaar voor om de creatie naar binnen te 

trekken, om een nieuw universum te doen ontbranden, een nieuwe aanraking te ervaren en 

niets kan hen tegenhouden. Niets kan de bevruchting van het nieuwe ‘kind’ voorkomen. 

Het enige dat we kunnen doen is beslissen hoe de terugreis zal plaatsvinden. Te beslissen hoe 

onze reis met het heilige koppel verder gaat.

Meer hierover in mijn volgende artikel, let op de updates alsjeblieft. Dankjewel voor het 

lezen!

VERTAALD  DOOR  MYRA  SCHIPPER  & BARBARA  HETTEMA