Met een flirterige blik en grootse gebaren word ik ’s middags in het Italiaanse restaurant Donna Sofia ontvangen. Terwijl ik eigenlijk alleen maar een tafeltje kom reserveren, komt de voltal-lige mannelijke staf over bar heen hangen en verzekert me dat ze die avond extra hun best zullen doen om mij een heel speciale avond te bezorgen. Ik waan me weer zestien, op vakantie in Italië, begin te giechelen en verheug me op een authentiek Italiaanse verwenavond. Ik had beter moeten weten.Een natte dweil in je gezicht zou nog verfris-send zijn vergeleken met de lauwe prosecco zonder prik die ons die avond als eerste in plas-tic glazen geserveerd wordt. Maar wij zijn niet zomaar uit het veld te slaan en kijken vol ver-wachting naar het schoolbord waarop het menu geschreven staat. In het Italiaans. De ober biedt uitkomst en legt ons met mitrailleursnelheid uit wat de voorgerechten, primi, secundi en nage-rechten zijn. Met dezelfde snelheid ben ik het allemaal weer vergeten. “Weten jullie het al?” vraagt hij. Het is blijkbaar zo druk dat we beter meteen kunnen bestellen, anders lopen we achter op de andere gasten en dan zou het nog wel eens uren kunnen duren, legt hij uit. Sinds Johannes van Dam Donna Sofia een 9,5 heeft gegeven is het hier druk. Gelukkig lijkt alles op de kaart even lekker (en klinkt het allemaal hetzelfde) dus wijzen we willekeurig wat dingen aan en verheugen ons met onverwoestbaar

optimisme op al het lekkers dat komen gaat. Dat is een voorgerecht van gefrituurde auber-gine gevuld met ricotta, ham en tomatensaus, die koud is, te vet en gevuld met te veel ricotta. Voor de courgettebloem met spek en nog meer ricotta geldt hetzelfde. En het smaakt ook hetzelfde. Een karig hoopje oude sla maakt het een beetje een zielige bedoening. Op naar de primi dan maar.Blijkbaar hebben we gekozen voor dikke spaghetti met spek, gerookte mozzarella en gemengde groenten in rode wijnsaus. En voor een tweede bord dikke spaghetti met ricotta, aubergine en tomatensaus. Weer zijn de ge-rechten bijna niet van elkaar te onderscheiden, al smaken ze deze keer gelukkig wel beter. De gerookte mozzarella en spek is een goede com-binatie. Van de gemengde groenten is weinig terug te vinden, op wat verdwaalde stukjes aubergine na. De pasta is niet vers.Helaas komt het best lekkere dessert – glaasje limoensorbet met champagne en wodka – te laat om de avond nog te redden. M’n vader had gelijk: Italianen… niet te vertrouwen.

La Trattoria Di Donna Sofia, Anjeliersstraat 300

Prijs: niet goedkoopOmgeving: kleurrijk, gezelligPubliek: artistieke JordanezenBediening: Italiaans

tips kunnen naar havana@hva.nl

tekst en beeld jobien groen

eten

prosecco zonder prikDe beloofde Italiaanse verwenavond blijft uit in restaurant Donna Sofia. Johannes van Dam zit er blijkbaar ook wel eens naast.

gestrekt van hans teeuwenJeroen Zoon (39), docent Sociaal Juridi-sche Dienstverlening

Muziek: “Cole Porter, componist en zanger van rustgevende jazz en romanti-sche luistermuziek. Mijn vader, die nu erg ziek is, draaide het veel. Naar head-bangmuziek – deng deng deng – kan ik niet lang luisteren.”

Idool: “De Zuid-Afrikaanse leiders Tutu en Mandela, wijze zwarte mannen die over de partijen heen kijken. Wilders-mensen en haatzaaiende imams zijn daar-entegen ophitsers en halen mensen naar beneden.”

Film: “Das Leben der Anderen gaat over Stasi-praktijken in de voormalige DDR. Een agent laat zien dat je toch mens kunt zijn in een systeem waarin niemand te vertrouwen is. Aan Berlijn heb ik mijn hart verpand. Het is een creatieve topstad met heel veel innovatie. Vol historie: de oorlog, de Wende. En mijn ouders zijn beiden half-Duits. Sciencefictionfilms als Startrek en Star Wars, daar ben ik na twee minuten klaar mee.”

Boek: “Gespreksvoering in de juridische praktijk, waar ik de afgelopen drie jaar aan meegeschreven heb. Het zet gespreksmodellen in een juridische context. Communicatie is het smeermiddel van het recht. Religieuze boeken kan ik slecht tegen. Dat mensen geloven prima, maar ga op basis van heilige boeken geen mensen veroordelen.”

Moment: “Mijn boek is een hoogtepunt. Ik wist niet dat die eenvoudige boeren-pummel uit Zaandam hiertoe in staat was. Ik kwam hier vers uit de praktijk en zag docenten die doorgeleerd hadden en boeken publiceerden. Ik dacht: wow, kan ik dit wel. Dieptepunt? Daar zit ik middenin, nu mijn vader terminaal ziek blijkt.”

Humor: “Hans Teeuwen, dat begint met giechelen en eindigt dat ik gestrekt raak. Zijn Janmaat-imitatie over mensen zonder werk: ‘Er zijn veel brave mensen: de slager hakt elke dag vlees, de bakker bakt brood. Maar er zijn ook mensen die de hele dag in hun bed liggen te stinken. Dat zijn de zogenaamde werklozen.’ Teeuwen pakt alles: vrouwen, homo’s. Je moet om jezelf kunnen lachen. Wie ik niet trek, is Sanne Wallis de Vries.”

Kunst: “De Duitse kunstenares Käthe Kollwitz die moedig stelling nam tegen de Nazi’s. Een prachtig antioorlogsbeeld is Moeder met dode zoon, dat staat in de Neue Wache. Niks vind ik Anton Heyboer en alle gemakkelijke kunst. Zo van: huppekee, een schilderij van een kip, driehonderd euro. Kunst is een vak dat je serieus moet nemen.”

Stokje: “Ik geef het stokje aan coördinator internationalisering Social Work Kees Mak. Hij is een lieve en vrolijke man met wie ik interesses deel.”

een hva-medewerker of -student vertelt over zijn voorkeuren

en geeft vervolgens het stokje door

tekst & beeld hans van vinkeveen

zwartwit

havana 19havana 19