52 MEI / JUNI 2012 www.jazzism.nl

North Sea Jazz Festival / Gent Jazz Festival - Interview

Gretchen Parlato bezingt de cirkel van het leven

De intieme en gevoelige stem van Gretchen Parlato (35) is rijzende. Het

Amerikaanse blad JazzTimes riep haar uit als jazzvocalist van 2011, in maart

stond ze in Carnegie Hall en ze zingt op tal van platen met grootheden. Met

haar eigen derde album, The Lost and Found, toont ze een alledaagse wereld

van contrasten. Van donker en licht, tot goed en kwaad. ‘In het leven moet je je

eigen weg vinden, leren omgaan met vreugde en verdriet. Ik ben op de goede

weg en denk dat ik nu wat te vertellen heb.’

TeksT: AnGeLIque VAn Os

Het is misschien een van de meest voorkomende, maar essentiële clichés onder musici: het op zoek zijn naar je eigen sound, je eigen stem. Een gegeven waar elke instrumentalist of vocalist mee worstelt. Op welk niveau dan ook. Naarmate de meeste muzikanten ouder worden komen ze steeds dichterbij hun ideale geluid. Volgen ze hun eigen pad. Het maakt grootheden menselijk, het toont dat iedereen dergelijke problemen ondervindt. Let maar eens op hoe vaak het onderwerp een rode draad vormt op een album. De Amerikaanse vocalist Gretchen Parlato kan er ook over mee praten, want ze zocht lang naar haar identiteit. Daarnaast besefte de middendertiger dat het leven bestaat uit vallen en opstaan. Uit licht en donker, goed en kwaad. Op haar derde plaat, The Lost and Found, komen allerlei contrasten en levensvragen aan bod. Parlato bezingt de cirkel van het leven. “Elke dag kan uit uitersten bestaan. Het ene moment geniet je, het andere moment volgt er verdriet. Het lot van het dagelijks bestaan kan vreemde wendingen aannemen. Een mens ondergaat elke dag allerlei gevoelens, ervaart allerlei emoties. Saxofonist Dayna Stephens

had het instrumentale stuk The Lost and Found geschreven. Ik vond het thema dusdanig sterk, dat ik er een tekst opschreef en we besloten om het als rode draad te gebruiken.”

ZelfspotParlato’s woorden klinken krachtig en overtuigend wanneer ze praat. Opvallend, want wanneer ze zingt toont ze juist een hele kwetsbare en ingetogen kant van zichzelf, die doordrenkt is van emotie. Een andere vrouw lijkt tot leven te komen. Wat zeker geldt wanneer haar alter ego, Helen McKenzie, tevoorschijn komt op haar website. Een personage dat ontstond als een grap waarmee de zangeres zichzelf op de hak neemt. Ook de vele foto’s met vrienden en musici tonen een goedlachse dame die graag de draak met zichzelf steekt. De humor en zelfspot is nauwelijks terug te horen in haar muziek. Parlato is zich daar goed van bewust en legt uit dat haar fragiele en elegante kant teruggrijpt op haar liefde voor bossa nova en Braziliaanse vocalisten als Jaoâ Gilberto. De subtiele en heldere Braziliaanse manier van zingen

‘Ik vond dat

ik lange tijd

niet genoeg

te vertellen

had of iets

kon

toevoegen

aan al de

prachtige

muziek die

er al is’

heeft haar altijd geïnspireerd en na lang studeren kwam ze erachter dat daar haar kracht ligt. “Ik denk dat het er altijd wel is geweest, aangezien ik als jong meisje al naar Braziliaanse muziek luisterde. Het besef volgt soms pas op latere leeftijd. Ik heb in het verleden veel geëxperimenteerd, gezocht naar mijn eigen stem. Er zijn zoveel prachtige songs waarmee ik ben opgegroeid, waar ik me echter nooit aan wilde wagen. Ik vond dat ik lange tijd niet genoeg te vertellen had of iets kon toevoegen aan al de prachtige muziek die er al is. Aan de andere kant was ik ook geen songwriter. Ik schrijf pas sinds vijf jaar zelf teksten en stukken. Het is een zoektocht, waarbij er niet één manier is om iets goed te doen. Je vindt je weg al doende.”

Parlato’s intieme zang, prachtige timing en vocalise-technieken lijken inmiddels haar handelsmerk te vormen, terwijl ze in 2004 na het winnen van de prestigieuze Thelonious Monk Vocal Jazz Competition nog zoekende was. Na haar debuutalbum, Gretchen Parlato (2005), bleef een doorbraak uit. Pas vier jaar later zette ze zichzelf – ook in Europa- definitief op de kaart met het sfeervolle In A Dream (2009), dat uit een sterke bezetting bestond met Aaron Parks op piano en Lionel Loueke op gitaar. Drummer Kendrick Scott en bassist Dereck Hodge speelden ook mee, evenals op de huidige plaat. De ritmesectie wordt verder aangevuld door pianist Taylor Eigsti. De succesvolle Robert Glasper vormt daarnaast een belangrijke gastrol. Niet alleen met zijn pianospel; hij stond Parlato vooral bij in het schrijfproces. “Ik ken Robert al ruim acht jaar, toen ik van Californië verhuisde naar New York. Hij inspireert me ontzettend. Hij is onderdeel van mijn muzikale leven, weet precies wat ik wel en niet kan. Hij kent mijn visie.” Op de vraag wat Parlato’s visie dan inhoudt, antwoordt ze: “Ik benader muziek vanuit drie verschillende niveaus. Ten eerste vanuit een middenniveau, waarbij alles draait om de muziek zelf, de techniek, de harmonieën, dat voor iedereen begaanbaar is. Ten tweede denk ik vanuit een hoger spiritueel niveau en tot slot, zoek ik naar een diepere emotionele laag. Waar lichaam en geest samenvloeien. Deze lagen vormen samen een verhaal dat ik wil vertellen. Veelal is dat iets wat ik gaande weg ontwikkel of ontdek. Ik heb het niet van te voren in mijn hoofd. In muziek draait alles om het juiste moment. Als de tijd rijp is dan worden de lagen die ik in mijn achterhoofd houd vanzelf zichtbaar. Het belangrijkste is dat ik open en oprecht probeer te zijn in alles wat ik doe, met musici die ik vertrouw en die ik goed aanvoel.”

Wayne shorterNaast diverse eigen composities en teksten, staan er ook een aantal bewerkte stukken op het album, zoals Simply Red’s Holding Back The Years, Miles

Davis’ Blue In Green, Lauren Hill’s All That I Can Say en Juju van Wayne Shorter. Laatstgenoemde is een van haar mentors en haar band met zijn (derde) vrouw Carolina Dos Santos is opmerkelijk: “Ik ken Carolina al sinds mijn dertiende, toen ik dus nog in Los Angeles woonde. Ik komt uit een kunstzinnig en muzikaal gezin en raakte zeer goed bevriend met haar stiefzoon, die kunstenaar is. We gingen vroeger met elkaar om, waardoor ik haar altijd als een soort moederfiguur zag. Het was wel bijzonder voor mij dat ze trouwde met Wayne en dat ik met hem kan werken. Bizar hoe dat allemaal samenkomt. Ik weet via haar dat ik de ‘Wayne Shorter goedkeuring’ heb gekregen voor mijn versie van Juju, haha.” En dan zijn er ook nog de vele bijdragen die Parlato levert op anderrmans albums, zoals de Grammy winnende Terri Lyne Carrington, zangeres Becca Stevens en de grootse Esperanza Spalding. Hoe kwam Parlato met Spalding in contact? “We zitten bij hetzelfde management en zij vonden het vijf jaar geleden een goed idee om ons te bundelen in een dubbelprogramma. Zo hebben Esperanza en ik diverse shows na elkaar ingevuld en klikte het zo goed, dat ik op al haar platen mocht meezingen. Dat was voordat ze beroemd werd. Ik voel me bevoorrecht dat ik met haar kan werken. In juni sta ik in haar voorprogramma.” Gretchen Parlato mag dan nog niet zo groots zijn als Esperanza, ze timmert wel hard aan de weg. En wellicht komt die dag nog. De kans op staande ovaties op het komende North Sea Jazz Festival is zoals twee jaar geleden in ieder geval zeker niet ondenkbaar.

www.jazzism.nl MEI / JUNI 2012 55