De maand voor het vertrek

Ons belevingsboek als expat gezin voor 3 jaar in de States.

De laatste maand is zoals varen op een rivier op weg naar een stroomversnelling.

Je bootje versnelt beetje bij beetje haast onmerkbaar. Je weet dat je al het

‘point of no return’ voorbij bent (twijfelen is een luxe geworden, vooruit de enige

optie) en dat het onvermijdelijke op je wacht. Je bent nog niet klaar met alles en

de tijd begint de dringen. En dan wordt je bootje gegrepen ...

De laatste onderzoeken

Hoewel ons bezoek aan het Militair Hospitaal (in feite is het hosptiaal of militair

ziekenhuis, maar zo zeggen we het niet) het laatste moest zijn, is dat niet zo.

Ciaran moet nog langs bij de orthodontist zodat zijn dossier op tijd geopend kan

worden. Hij zal immers ouder zijn dan 16 jaar als hij terugkomt en die leeftijd is

bepalend voor de terugbetaling van de orthodontische kosten.

Nog een afspraak met de pneumoloog, een allergietest, ... De laatste protocollen

verzamelen. Het valt wel op dat het maken van afspraken plots vlotter gaat als

je vertelt dat je over een paar weken naar de USA vertrekt. Een truuk om te

onthouden?

Uiteindelijk heb ik van iedereen van ons een dik dossier. Hopelijk is het dik

genoeg =;-)

Gebeurtenissen

Onze weekends zijn razend druk. Het idee om slechts 1 activiteit per weekend

te plannen is al lang overboord gegooid. We kunnen moeilijk iemand weigeren.

Naast de geplande activiteiten krijgen we ook een aantal onverwachte zaken over

ons heen.

Op 3 juli krijgen we het bericht dat Paps, de vader van Koen

overleden is. Hij was al een lange tijd ziek, maar zijn dood

komt toch onverwacht. Koen en de ganse bende moeten

vanuit hun vakantieoord in Frankrijk in allerijl terugkeren.

’s Avonds het bericht dat Carolientje in haar keuken

gevonden is. Onderkoeld. Ze ligt nu in het ziekenhuis, maar

het ziet er niet goed uit.

’s Anderdaags sterft ze in het

ziekenhuis. Het nieuws komt hard

aan. Dit hadden we totaal niet

verwacht. Ze zou zeker onze

regelmatige bezoeken gemist hebben. En wij ook. Maar

dit.

Het wordt dus een week van twee begrafenissen. Er

zijn leukere laatste weken te bedenken.

‘Going West’ – De maand voor het vertrek

Ons belevingsboek - 2 -

In diezelfde week nog een ander bericht: Op 21

juli 2013 doet koning Albert II afstand van de

troon, prins Filip zal vanaf dan koning van België

zijn. Filip, of is het Philippe?, krijgt dan toch zijn

kans. Hij zal het de eerste 3 jaar zonder mij

moeten doen =;-)

Een troonsafstand is één manier om van

mahtsbasis te wisselen. In Egypte doen ze het

ietsje anders.

In de kantlijn kan je lezen

dat Astrid en den John gaan scheiden. Zoeken ze een nieuw TV-koppel voor een

programma in de States? Is Virginia goed?

Toch wil ik met een positieve noot eindigen (en

daarmee bedoel ik niet dat de troonsafstand

per definitie negatief is): Flipper schopt het

ver in Wimbledon. Bijna de finale.

Onze werkelijkheid

Ondanks deze gebeurtenissen in de anders

gekende komkommertijd, blijft ons strak

schema aanhouden. Zaterdag hebben een BBQ

bij Jamma en Mie. Gezellig leuk. We komen

zelfs op een werktitel ‘Astrid meets army

wifes’. Het mondt uit in een overnachting, want

de drank vloeide iets te goed.

De kinderen vertrekken één voor één op kamp.

De twee oudsten missen zelfs de

begrafenissen. Maar goed ook.

‘Going West’ – De maand voor het vertrek

Ons belevingsboek - 3 -

De zondag erna is het buurtfeest. Het is warm en gezellig. We moeten natuurlijk

veel uitleggen over dingen die we amper weten.

De week erna is als even druk. Donderdag etentje bij Henk & Martine. Gepland

om het niet te laat te maken, maar die planning was niets waard. Het werd wel

laat (logisch).

De vrijdag opnieuw een BBQ bij Eric & Carina, in het verre Tienen of omstreken.

Geen overnachting, want ’s anderdaags moesten we ’s middags weer paraat zijn.

Deze keer voor het jaarlijks etentje van de redactie van het duikblad

Hippocampus. Vroeg beginnen is vroeg gedaan! Nee dus. De uren tikken sneller

weg dan het besef van tijd.

Amber daagt plots op en sleept ons mee naar de cinema (de laatste keer).

Vermoeiend laat.

Zondag is het gelukkig rustdag. Maar de rust duurt niet lang, want we moeten

onze belastingsbrief nog invullen. In een paar uur duizende euros verdienen.

Leuk. Maar nu ik het bedenkt, we krijgen gewoon terug wat we al 2 jaar teveel

betaald hebben. Een kleine domper op de vreugde na het zien van de

terugbetaling.

Onze rust is uiteindelijk volledig voorbij als Ciaran terug van scoutskamp is. Hij

heeft er wel een mooie voortotem bij. Een jaar te vroeg, maar ons vertrek naar

de USA was voldoende om dit te doen.

‘Going West’ – De maand voor het vertrek

Ons belevingsboek - 4 -

In de tweede week ontdek ik dat we niet geboekt zijn voor de militaire vlucht.

Help! Ik moet de aanvraag opnieuw indienen. Gelukkig heb ik die bewaarde en kan

ik die sito presto opnieuw verzenden. Nu gekregen?

Met een paar buren houden we een BBQ. De oude garde van het eerste uur komt

nog eens bijeen. De laatste keer. Leuk babbelen over verleden en toekomst.

Een paar dagen later verrast de buurt ons met een extra aperitiefje. We krijgen

ook een mooi canvas foto met de buren er op. Origineel! Daarna worden we op

een opportuniteitsBBQ bij Peter en Linda uitgenodigd. Lekker uitbollen.

Onderstaande mail schetst goed het gevoel die die weken bij ons heerst: Natúúrlijk moet jij bij ons binnenspringen als je in de States vertoeft! We hebben sowieso een extra slaapkamer mét badkamertje, zodat we mensen die ons met een bezoekje vereren te logeren kunnen leggen =;-) Hierbij geef ik je alvast ons adres mee: 805, Waddell Woods Dr 23322 Chesapeake, VA Ik kan natuurlijk niet voor Hoesy spreken - na goed 24 jaar samenzijn weet ik nog steeds niet hoe een West-Vlaming juist in elkaar zit - maar zal die zin naar avontuur bij mij niet in onze genen zitten? [...]

‘Going West’ – De maand voor het vertrek

Ons belevingsboek - 5 -

We beseffen beiden dat het een hele uitdaging en een ferm avontuur gaat worden, maar zo'n 'once in a lifetime'-mogelijkheid mogen we niet laten schieten, als was het maar omdat we ons anders de rest van ons leven gaan afvragen: 'What if?'... Nu is het eventjes een heel stresserende en onaangename tijd, maar eens we de overtocht achter de rug hebben en onze spulletjes gearriveerd zijn, kunnen we vol goede moed aan ons leven van 'the little Belgians in the States' beginnen. [...]

CalleCalleCalleCalle

En natuurlijk moeten we tussen die BBQ, aperitieven, samenkomsten, e-mails, ...

ook nog onze verhuis voorbereiden. Schat maar eens wat de waarde van je

inboedel is. Een interessante oefening =;-)

De laatste volledige week in België

De maandag van onze laatste week in België start iets na 7. Voor mij, want Calle

was al wakker, beter gezegd aan het rondlopen want de nacht was niet echt

verkwikkend, omdat ze aan haar laatste werkweek moet beginnen. Vandaag komt

immers de verhuisploeg alles inpakken zodat woensdag de container gevuld kan

worden. Omdat ze iets later dan gepland vertrekt, maakte ze me ook later

wakker.

Oeps, de ploeg zal hier om 7u30 staan. Snel kleren aan. Als ik naar buiten kijk,

zie ik al een wit busje staan. Ze zijn er al. Snel mijn ontbijt opeten en naar

buiten gaan. Ik tegenstelling tot wat ik verwacht had, krijg ik 3 Polen te zien. De

chef spreekt gebrekkig Engels en zijn jonge helpers mogelijk nog minder. Maar

ze zijn enthousiast, weten van aanpakken en proberen klantgericht te zijn.

Na een tas koffie beginnen ze er aan. Langzaamaan transformeren inhoud en

kasten in kartonnen dozen. De temperatuur neemt toe en evenals de zweetgeur.

Ik probeer alles wat niet verkartonnendoost moet worden in veiligheid te

brengen. Mijn systeem van ‘Niet’ op de deuren naar gevrijwaarde kamers en niet-

Puttersdozen voor alles wat lokaal vrijgesteld is, blijkt te werken. Toch probeer

ik die vreemde dozen te verplaatsen naar ‘vrije kamers’. Daarnaast probeer ik

hen voor te blijven door alle kamers systematisch te screenen op ‘niet te

verhuizen’ dingen. Hiertoe behoren voornamelijk te kleine kleren, dikke

winterkledij en allerlei rommel – wat een gezin op die jaren allemaal bijeen

spaart -.

Bij ieder ding dat ik vastneem, stel ik me de vragen: ‘Zullen we dit de komende 3

jaar gebruiken?’ en ‘Als we het 3 jaar niet gebruiken, hebben we het dan nog

nodig?’. Afhankelijk van het antwoord is het verdict de ‘vrrije zone’ of het

recycleerpark.

In de ‘Niet’ kamers pak ik alles zelf in. Alles, dat zijn de dingen die toch mee

moeten. Ik vul dus dozen met handdoeken, kleine spullen, … Ergens op de middag

hebben we gegeten en heb ik Ciaran naar een zwembadfeestje gebracht.

‘Going West’ – De maand voor het vertrek

Ons belevingsboek - 6 -

Rond 15u00 blaast de inpakploeg de aftocht, maar ik ga verder. 2 uur later zak ik

uitgeput neer tussen de dozen. Hitte en werk hebben alle energie uitgezogen. Als

Calle thuiskomt hebben we met wat we in onze diepvries vonden nog een maaltijd

in elkaar gestoken. Daarna Ciaran gaan oppikken en daar, bij Nora en Geert, nog

blijven plakken. Het verhaal opnieuw verteld.

Dinsdag start met hetzelfde scenario. Koffie en dozen inpakken. Het beloofde

vandaag nog warmer te worden, maar een hoge bewolking doet de belofte teniet.

Gelukkig de inpakploeg is nu boven alles aan het transformeren.

Vandaag komt ook de lesgever Engels. Andrew is op en top Brits. Leuk accent en

toffe lesgever. Tussen kartonnen dozen, in de tuin onder de parasol of in de

schaduw van de bomen geeft hij gepassioneerd les aan onze drie zonen. Alleen

Loic is niet overtuigd van het nut, maar toch doet hij dapper mee. Seighin

amuseert zich. Goed!

Dinsdags zijn we voor een BBQ bij Jo en Steven uitgenodigd. De vorige keer

mondde uit op een verrassings-BBQ met het oudercomité van de Antoniusschool.

Niet alleen de leden waren er, maar ook Werner, de directeur en veel

leerkrachten. Echt leuk. Tof mannen! En vrouwen.

Terug bij de BBQ van dinsdag. Naast lekker eten resulteert het in een heus

watergevecht. Nog even alles losgooien voor we echt weg zijn.

De volgende dag staan er ’s morgens vroeg een grote container en een dubbele

ploeg voor onze deur. Het is nu verpakken, inpakken, wegdragen en inladen

geblazen. De enorme container wordt als een hongerige draak gevoed. Bij het

openen van zijn bek dacht ik dat de honger nooit gestild zou worden, maar tegen

de middag is ons huis leeg en de maag bijna gevuld. De teller stopt op 362 dozen

en items. Een paar dikke stutbalken scheiden de volle ruimte van de paar kubieke

meters leegte. De extra hoge 40 footer is gesatureerd ... En toen vertrok de

oplegger.

‘Going West’ – De maand voor het vertrek

Ons belevingsboek - 7 -

De verhuis in smsjes vanuit de gsm van Calle

• 22/07/2013 – 11u52: ‘Vlot? Zijde mij nu blaaskens aan ’t wijsmaken of wa? ;) Kan

je bij gelegenheid eens ’n ludiek afscheidstekstje verzinnen dat ik als uitnodiging

kan rondsturen?’ (=> Hoesy)

• 22/07/2013 – 14u57: ‘Alles blijft OK hier. Moet ik naar de Mamie voor sla? Je

mag flippen van maar hier is het ‘all quiet’ . Knuf’ (Hoesy)

• 22/07/2013 – 15u08: ‘’t Is allemaal ingepakt dan ;) We hebben niks meer om

gedurende 1 maand mee in de US te overleven? Nu flip ik zeker! Mamie brengt

sla mee naar ons rendez-vous!’ (=> Hoesy)

• 22/07/2013 – 15u16: ‘Ok. Veel dozen hier. Breng je vlees mee? Mamie brengt de

borden al mee. Knuf’ (Hoesy)

• 24/07/2013 – 08u00: ‘Goed toegekomen? Hier beginnen ze te laden.’

• 24/07/2013 – 11u23: ‘Hoe is het met Loic? Hier is het bijna gedaan. Knuf’

(Hoesy)

• 24/07/2013 – 13u01: ‘Alles is ingeladen en de container is weg. Huis is leeg. Hoe

gaat het daar?’ (Hoesy)

• 24/07/2013 – 13u11: ‘Hier kamer ook nog altijd leeg… Wachten dus maar, en dat

met een lege maag: heb de melk vergeten � Heeft Seighintje de zak al

gewassen? Ciarantje rustig? Xx’ (=> Hoesy)

• 24/07/2013 – 14u23: ‘Hij is terug! En hij heeft nog altijd z’n hartje ;) Hij heeft

al met veel smaak gegeten en ligt nu rustig te lezen. Het deed wel pijn, zegt hij,

maar alles OK!’ (=> Hoesy)

Het vertrek van de container laat ons huis achter met een heleboel rommel die

nog weg moet. Een paar ritten naar het kringlooppark doet de hoop rommel

wegsmelten. Alles wat we in 3 jaar niet zullen gebruiken en geen waarde heeft,

verdwijnt. En dat is veel!

Nu ons huis leeg is en we moeten kamperen, begint het echte aftellen. De

militaire vlucht is geregeld en bevestigd. Het ontbijt in de 15 Wing met z’n allen

voor ons vertrek is ook geboekt. Het uur van vertrek is nog niet gekend, maar ik

zoek naarstig. Uiteindelijk vragen ze ons bagage voor 8u00 daar te zijn en wij

zelf aanwezig tegen 09u00. Goed, dan kunnen we rustig ontbijten.

In die dagen komt ook het slecht nieuws van het werk van Calle. Normaal gezien

heb je als werknemer recht op minstens een jaar onbetaald verlof als je partner

naar het buitenland gaat. We waren verzoend met dit feit, want het was één van

de bezorgdheden in onze ofweging. Maar bij de vakbond waren ze een andere

‘Going West’ – De maand voor het vertrek

Ons belevingsboek - 8 -

mening toegedaan. Eerst wilden ze gaan voor een riante ontslagpremie (niet de

optie van Calle) maar snel daarna zagen ze kans om te gaan voor 3 jaar

onbetaalde werkonderbreking. Dat zou zeer leuk zijn, want dat betekent dat

Calle na onze verblijf in de States opnieuw in de KBC zou kunnen beginnen. En

naarmate de weken vorderden leken de kansen op succes te stijgen. En toen

kwam de kink in de spreekwoordelijke kabel.

3 jaar was niet mogelijk, maar 1 jaar wel. Later kon dan opeens 2 jaar (verschilt

niet veel met dat 1 jaar). Tot plots niets meer moeglijk was. Alleen ontslag was

de enige oplossing. Heisenberg zou zijn tanden gebroken hebben op de

onzekerheden die binnen de HR discipline heersen. Een ontslagbrief schrijven

werd zo de volgende opdracht voor Calle.

Het feestje dat ze organiseerde voor haar vertrek kreeg zo een wrang smaakje.

Opeens was het niet weg voor even, maar voor het leven. Het gegeven was

voldoende voor een acrostichon:

Calling from the States’, ideeloos hoe het wordt. Al afscheid nemen voor dubbel vertrek, lang en kort. Laatste woord, gesprek , knuffel, snel gekort, Lang gewerkt, vertrekken moet, terugkeren niet. Een laatste bye-bye in hitte, hoopvolle verwachting en verdriet.

Het aftellen in dagen

De dagen lopen door elkaar. Vraag me niet welke dag het is, want ik weet het niet

meer. Ik moet echt op een automatische agenda kijken, want anders weet ik het

niet meer.

Na het weekend van het laatste familiefeestje, een geslaagde BBQ in Ranst, en

een laatste bezoek aan de kust, starten onze laatste dagen in België. De valiezen

moeten gemaakt worden (veel te veel). De laatste dingen nog regelen. Maandag,

dinsdag, ... ze vliegen voorbij.

De laatste onrustige nacht in België. Dan loopt de wekker af ...