Honda-goeroeMotoren verkopen, nee, dat doet hij niet.

Sleutelen aan Motoren iS de ware paSSie van

Frank leMStra, een Man die tot de grootSte

honda-SpecialiSten van nederland Mag

worden gerekend.

ocatie is het industriële havengebied van Wormerveer, onder de rook van Amsterdam. Kleine en grote bedrijven hebben zich gevestigd aan het water. Grote pakhuizen staan statig, mooi te

wezen in hun kranige oude glorie en zo af en toe staat er een cafeetje. Een mooi tafereel van oude gebouwen waar de ambachtelijkheid van afstraalt in combinatie met een diversiteit aan bedrijven en woningen en natuurlijk niet te vergeten de scheepsindustrie die voor de deur ligt. Het is een beetje alsof je terug in de tijd stapt, zo nostalgisch doet de omgeving aan. Als je binnenstapt bij Frank Lemstra Motoren is dat al niet anders. Vanaf de straat blik je meteen in de werkplaats van het kleine zaakje, waarvan de deuren altijd open staan. Klassieke en moderne motoren staan gebroederlijk naast elkaar en wat meteen opvalt, is dat het bijna alleen maar Honda’s zijn die er staan. Niet zo vreemd als je

weet dat Frank Lemstra tot een van de grootste Honda-specialisten van Nederland mag worden gerekend. Het is een rustige kerel, die Frank. Met een geduldige blik in de ogen en goed luisterend naar wat je zegt. Het

doenerstype, zo kun je hem omschrijven. ‘Geen woorden maar daden’ is zijn uitstraling, maar vraag ‘m wat over Honda en vol vuur weet hij je alles te vertellen wat je wilt weten. En meer. Frank wordt bijgestaan door zijn vrouw Ria, een enthousiast, gezellig type dat je je meteen thuis laat voelen. Ze is een vrouw die er, ondanks dat ze de hele dag in een werkplaats rondloopt, altijd keurig verzorgd bijloopt. Een regelaar, kwebbel en ordehandhaafster met

‘doe waar je goed in bent en wat je leuk vindt’

LZeg nou zelf, dit ziet er toch wel heel gezellig uit. Zelfs het boompje klopt!

MM

15 | 2006 www.motor.nl 25

interviewFrank leMstra

24 www.motor.nl 15 | 2006

Hoor je de nostalgische decibels al?

De eerste motor van Frank. Vanzelfsprekend in topconditie

energie voor tien en een bijna zuidelijk tempera-ment. Ooit las ze ergens: ‘En Ria is er voor de koffie.’ ‘Daar kan ik dus echt niet tegen’, zegt ze. ‘Zo rolbevestigend, verschrikkelijk! Als jij ook zoiets schrijft, weet ik je te vinden’, klinkt het fel. Gelukkig lacht ze erbij. Ondertussen schenkt ze aan de keukentafel, die in een hoek van de werkplaats is geplaatst, de koffie in. Die tafel is bijna altijd wel bezet. Klanten wachten er,

‘stamgasten’ komen er even buurten en monteurs blazen even uit. ‘Het is hier een soort toevluchts-oord, zelfs de katten komen hier. Laatst was er weer eentje aan komen lopen, hebben we ‘s middags meteen kattenvoer gehaald.’ De kat is nu echter alweer een paar dagen weg. ‘Ik heb geen idee waar hij is, maar ik heb nog genoeg kattenvoer voor een halfjaar in huis staan.’ Zoiets is toch hartverwarmend…

alle japannersMet bijna iedere motor kun je in het kleine zaakje terecht ‘Ik sleutel aan alle Japanners, maar mensen weten waar mijn hart ligt’, meldt Frank. Buiten wappert naast de Japanse vlag ook die van Honda. Honda. De liefde voor dat merkt

nog wat mag kosten - ik ben niet duur, je kunt met mij alle kanten op - dan lever je echt wat moois af.’

ZonnebloemOndertussen zien we Ria met een doekje over het metalen blad van de werkbank gaan. Het is er altijd netjes, beiden zijn daar erg op gebrand. Moet ook wel, want in zo’n klein zaakje, waarin je sleutelt op de vierkante centimeter, is de grens tussen gezellig en rommelig natuurlijk flinterdun. Voordat je nu een verkeerd beeld van Ria krijgt en ze bij schrijver dezes verhaal gaat halen: deze pittige tante loopt echt niet alleen met een koffiekan en een stofdoek rond te fladderen, ze sleutelt ook gewoon mee als dat zo uitkomt. ‘Dat

vind ik ook leuk’, zegt ze stralend. ‘Schortje om en dan meehelpen een blok erin te sjorren. Of ik ga pakkingen krabben of kleppen slijpen. Maar niet als ik alleen ben hoor, ik moet er wel iemand bij hebben om te kijken of ik het goed gedaan heb.’ Op de hoek van de werkbank hangt een kunststof zonnebloem en niet zonder reden. Ria: ‘Hij is wel eens niet in de mood, dan kijkt hij maar naar de zonnebloem.’ Tekenend, zoals bijna overal wel een verhaal bij hoort. Zo staat er in een hoekje een oud bromfietsje, een PC 50. Frank vertelt: ‘Hij was van een oude man en die zei me altijd: “Als ik niet meer kan rijden, dan krijg jij ‘m”. Op een dag kwam z’n zoon langs met de bromfiets, de man was overleden. Ik maak ‘m te zijner tijd weer helemaal netjes.’ Voor het bromfietsje staat een

Honda Black Bomber, Franks eerste motorfiets. In dezelfde hoek staat ook een Goldwing. Een van de eerste met vier cilinders en zonder plasticge-doe. ‘Die gebruik ik voor toerritjes en vakanties. Een prachtige machine. Ik denk dat ik in de loop der tijd zo’n 175 van deze blokken heb gerevi-seerd. Nee, alleen van de viercilinder, van die ingepakte hokken wil ik niets weten. Weet je, veel monteurs sleutelen met een lange bek aan zo’n blok, maar mensen die zo’n ding hebben, zijn er erg blij mee en daar gaat het om.’

ClassiC raCingProminent midden in de zaak, je kunt er niet omheen, heeft Frank zijn CB 500-racer op een brug staan. Hij rijdt ermee in het ONK Classics. Al vanaf 1972 is hij op het circuit te vinden in diverse klassen: Standaard, Sport, 500 Nationaal, 750 Internationaal, noem het maar en Frank heeft er in meegereden. Nu dus in de Classics en dit jaar heeft hij zijn zinnen gezet om in de top-10 te eindigen. ‘Eigenlijk wil ik voor mezelf bij de eerste vijf eindigen, maar de top-10 is reëler. En denk maar niet dat het allemaal oude nozems zijn, ’t blijven jonge honden.’ Met een weemoedige blik verhaalt hij over de races van vroeger. Over wat die ene toch geflikt had of hoe die ander daar zo enorm hard op z’n bek ging. Zijn mooiste moment beleefde hij in juni 1978. ‘Het was een mooie zomer, alleen de dag dat ik moest racen regende het. We duwden het ding aan, maar hij gilde niet, hij liep niet lekker. We besloten een andere ontsteking te monteren, maar de race begon al bijna. We kregen twee minuten respijt, maar toen we aankwamen, ging de race net van start en ik kon er achteraan rijden. Uiteindelijk ben ik tweede geworden. Er reed nog iemand voor me en ik dacht dat het een achterblijver was. Bleek het Henk de Vries te zijn, die dus eerste werd. Ik sprak ‘m er laatst nog over: “Jij hebt toen m’n feessie verpest”, hahaha!.’ Even heeft Frank een pauze gehad. Zijn broer ging toen racen,

‘Het is Heel vervelend als je nee moet verkopen’

‘van die ingepakte Hokken wil ik niets weten’

Met deze machine zie (en hoor) je Frank in actie in het ONK Classics.

Een fleuropje, ingeval van een baaldagje.

Altijd volk aan de keukentafel. Motorzaak

en toevluchtsoord.

Alsof er een fles Dreft ontploft is. Je kunt er van de werkbank eten!

15 | 2006 www.motor.nl 2726 www.motor.nl 15 | 2006

MM interview

heeft er altijd al in gezeten bij hem. ‘Zoals Soichiro Honda ooit begonnen is, dat sprak me wel aan.’ Op de vraag hoe die filosofie dan omschre-ven moet worden, antwoordt Frank lachend: ‘Weet je, hij had gewoon een hekel aan olie lekken.’ Het begon allemaal toen hij met zijn vader in 1964 naar de TT in Assen ging. ‘In de 350 kwam Jim Redman langs op de Honda RC 174-viercilinder. Dat geluid! Ik vond het meteen een wereldmerk. Zeker in de jaren zestig stond Honda ver boven de andere merken, met name de racers zoals de zescilinder. Nu is dat verschil wel wat minder’, zegt hij eerlijk. Hij kreeg een zaterdagbaantje bij een bromfiets-zaak. ‘Wel met Honda-brommers natuurlijk.’ Daarna ging Frank aan de slag bij een grote Honda-dealer, waar hij negentien jaar werkte, en daarna begon hij zijn eigen zaakje, dat hij

inmiddels alweer zestien jaar heeft. In al die jaren heeft Frank een grote naam

opgebouwd en een vaste klantenkring om zich heen verzameld. Met gemak had hij

kunnen uitbreiden, maar

daar is hij nooit aan begonnen. Ria verklaart waarom, met een zin die zo op een wandtegeltje had kunnen staan: ‘Wie z’n bezit vergroot, vergroot z’n zorgen.’ Klare tekst en meteen tekenend voor de sfeer die er hangt; hardwerkend, maar onbezorgd. Hoewel Frank geldt als een autoriteit op het gebied van Honda-motorfietsen is hij nooit dealer van Honda geworden. Sterker nog, hij verkoopt geen enkele motorfiets! ‘Ik verkoop niets, ik sleutel alleen maar. Doe waar je goed in bent en wat je leuk vindt.’ Sleutelen is Franks passie. Het leukst vindt hij de revisie van een motorblok. ‘Dat is technisch het mooist.’ Ook geniet hij ervan als hij een motor kan restaureren. Af en toe krijg je een verwaarloosd ding binnen. ‘Als het dan ook

Voor alle Honda’s, hoe klein ook…

maar toen die stopte, begon Frank weer. Het is vooral het sleutelen dat hem trekt in de racerij. ‘Heb je weer wat ideetjes of dan maak je dat ene onderdeel nog net weer wat mooier.’ Racen bij de Classics is voor Frank nog steeds puur genieten, maar hij mist de sfeer van vroeger. ‘Weet je, ik mis de kleurrijke figuren een beetje, dat wordt steeds minder’, zegt Frank. Het zal inherent zijn aan het moderne racen, dat net als het dagelijkse leven door vele regeltjes behoorlijk wordt ingedamd.

gedrevenHeidAl die jaren in de motorbranche leveren natuurlijk een aardig inzicht op. In ieder geval is de motorwereld volgens Frank een geval apart. ‘Niemand wacht ergens op zaterdag een uur voordat hij wordt geholpen, behalve motorrijders.’ De beste jaren waren de jaren zeventig en rond 1990, toen er een hoop grijze import was en er veel tweedehands werd gekocht. ‘Iedereen reed toen motor. Het enige beroerde was dat er prijzen werden gevraagd waar je niet goed van werd. Waar je eind jaren tachtig ƒ 2.000,- voor betaalde, moest je begin jaren negentig ƒ 4.000,- voor neerleggen. Veel mensen hebben daar misbruik van gemaakt, zelfs bij de garagebedrijven stonden motoren. Je hebt wel gelijk dat het vraag en aanbod is, maar het voelt voor mij niet goed.’ Die hype is nu wel over en dat is goed merkbaar in de branche, maar volgens Frank hebben we het ergste wel gehad. ‘Die dip is er wel geweest, maar volgens mij trekt het alweer wat aan.’ Last van de handel via internet heeft hij niet echt, althans, hij

merkt er weinig van. ‘Je trekt toch een beetje publiek aan zoals je zelf bent.’ De telefoon rinkelt met de regelmaat van de klok. ‘Er mag wel waterkoeling op’, aldus Frank. Over werk heeft hij inderdaad niet te klagen en dat doet hij dan ook niet. Zijn visie is heerlijk simpel: ‘Ik heb lekker gesleuteld en lever wat leuks af en de klant heeft een motor die een stuk gezonder is dan toen hij ‘m bracht. Het leukste is als je allebei tevreden bent. Ik heb het liefst dat mensen zo min mogelijk problemen met hun motor hebben.’ Die gedrevenheid gaat ver, Ria: ‘Als hij een probleem heeft, dan neemt hij het mee naar huis. Soms wordt hij midden in de nacht wakker: “Ik heb het!”. Dan gaat hij gewoon zondags naar de werkplaats om het in orde te maken.’ Frank lachend: ‘Ja, dat is ook één keer gebeurd.’ Adverteren doet hij bijna niet, hij heeft genoeg klanten nu. ‘Het is heel vervelend als je nee moet verkopen, ik ben blij dat ik nu iedereen kan helpen.’ Over de motorrijders die nog nooit een sleutel hebben vastgehouden, kan Frank kort zijn: ‘Je moet in ieder geval je eigen ketting kunnen spannen, de olie peilen en je remblokken in de gaten houden, zodat je later niet zoiets hebt van “Had ik dat maar eerder gedaan”, want uiteindelijk kost het je alleen maar extra geld.’ In dat kader heeft hij al heel wat domme dingen voorbij zien komen. Zo kwam er ooit een klant die moeite had de Coentunnel uit te komen: de beste man had bijna ronde tandwielen! En uit het rariteitenkabi-net haalt hij een stel versleten remblokken. Ze zijn zo erg versleten dat de remvoering verdwenen is.

Erger nog: het metaal van het remblokje is ook door. De klant was dus al bezig het remzuigertje zelf op te remmen…

veel pleZierDe koffie wordt uit Honda-kopjes gedronken. Overal waar je kijkt, zie je het Honda-logo en als Honda een specifieke geur had, dan zou de zaak van Frank Lemstra er ook van doordrenkt zijn. De liefde voor Honda gaat ver. Ooit kwam Ria thuis met een motorbootje met een Yamaha-

buitenboordmotor. De eerste reactie van Frank: ‘Je denkt toch niet dat ik met een zak over m’n kop ga varen?’ Overbodig te zeggen dat er meteen een motor van Honda achter kwam te hangen. ‘Het is dat ik geen gras heb, anders had ik ook een Honda-grasmaaier.’ Over stoppen denkt de 54-jarige Frank niet na. ‘Pilletjes heb ik niet nodig en alles werkt nog. Van mij mag de handrem wel op de tijd. Ik wil wel 126 jaar worden, dan krijg ik tenminste al m’n werk af!’ Overwerkt is hij nooit. ‘We hebben hartstikke mazzel met onze jongens (de monteurs, TD). Die redden het prima alleen, zodat we ook eens weg kunnen, want sluiten is geen optie. We hebben ook rijscholen die hun motoren bij ons in onderhoud hebben, dus daar moet je er voor wel zijn. Als ik op vakantie ben, bel ik wel eens op, maar ik krijg altijd te horen dat het prima gaat. Het is hartstikke m’n kind hier, maar als ik op vakantie ben, kan ik er afstand van nemen. Verder werk ik wel hard hoor. En met veel plezier!’

tekst: Tim Dekkers

FotograFie: Henny Berno sTern

Nog een racer, deze is op basis van een Black Bomber

Rariteitenkabinet met verkregen trofeeën van onfortuinlijke en

lakse klanten.

15 | 2006 www.motor.nl 29

MM interview

‘Het is dat ik geen gras Heb, anders Had ik ook een Honda-grasmaaier’