Focus Writers Magazine 2 // Lay-out door Deck

1

Sophie? Editie twee, tweemaal zoveel plezier. Wat kan u verwachten in dit nummer? Quasi dezelfde compo-nenten van de vorige keer plus een nieuwe toevoe-ging. Syrtaki mag daarvoor de primeur opstrijken en onze Jutte-peren-godgeklaagdexpert neemt ons mee naar een witte wereld met feeërieke lichtjes en glühwein bij de vleet. Verder nog een trilogie bij de carrières, een hersenspinsel over de huidige (bran-dende) actualiteit en last but not least: de winnaar van het vervolgverhaal! Spannend toch? Niet echt. Slechts één toezending kregen we in onze brieven-bus, bedroevend. Komaan Focus-leden, waar zitten die verborgen talenten. Feit is dat nu al een groot deel van het vervolgverhaal een bepaalde kant wordt uitgeduwd. Dit terwijl jullie ervoor konden zorgen dat er eindelijk een erotisch verhaal werd samengesteld op ons zo geliefde forum. Een gemis-te kans.

Quizvraag, nu we toch in de sfeer van de fotoquiz zitten: wie werd onlangs als overige mod benoemd? Sophie? Neen, helaas, het is die andere wederhelft: Deck (of voor de vrienden Dirk). Wel, bij deze heeft de beste man ook de taak op zich genomen om de lay-out vorm te geven voor dit magazine, iets waarmee wij ontzettend blij zijn. Soit, ik laat jullie niet langer meer in spanning. Blader door naar de volgende pagina en ontdek de wondere wereld van.. van ja wat? Blader gewoon door!

Skyver Staff: moderator

Namens de verhalencrew

Focus Writers Magazine 2

Focus Writers Magazine 2 // Lay-out door Deck

2

[PCM 2009][EXT 4] Rodania-Bbox-Gazprom Er zijn al weer velen carrières opgedoken op PCM Focus en dat is goed ook. Het carrièreboard komt weer terug tot leven, ondanks dat er de afgelopen maand geen nieuwe carrières verschenen. Het is jammer, maar je kunt beter een goede voorraad opbouwen voordat je begint. Zo is het makkelijker om een carrière vol te houden. Juist om dat aan te tonen vind ik dat de carrièrerevelatie van deze maand de succesvolle carrière van Skyver is. Hij en Bbox zijn alweer meer dan drie jaar een feit op de diverse fora van de afgelopen maanden/jaren. Het vierde seizoen is alweer aangebroken, iets wat weinig schrijvers kunnen zeggen. Deze carrière is een van de beste voorbeelden om dat aan te tonen. Zelfs een crash heeft hem er niet van kunnen weer-houden om dit opnieuw leven in te blazen. Het begon eigenlijk met het kwijtraken van een savegame met een ander team en zo werd er op-nieuw een grote carrière geboren. Het begon met niet al te grote resultaten, maar de resultaten wer-den toch weer telkens beter. Zo behaalde hij in seizoen twee een van zijn grootste overwinningen door Vlaanderens Mooiste te winnen met Rast. Hij ging door, hij bleef winnen en het bleef goed gaan. Het team draaide sterk en pakte uiteindelijk vele overwinningen. Het ging echter fout in de Tour de l’Ain. Zijn savegame crashte opnieuw en de carrière leek ten einde. Een vol jaar verscheen er niets meer rondom Bbox, Skyver had ondertussen een nieuw PCM-kindje. Het ging hier om Androni Giocattoli, wat velen van jullie nog wel zullen heugen. Met Androni bracht hij een geweldig PCM-verhaal dat vele awards binnensleepte. Ook dat kwam weer tot een eind, op 6 november, de datum dat Skyver ooit begon met Bbox. Het laatste stuk leidde de herstart in voor Bbox, hij keerde terug naar zijn oude PCM-kindje. Met een andere database, maar wel met het team zoals het zou zijn geweest mocht hij door zijn gegaan. Die comeback werd al snel gemaakt door in Austra-lië de concurrentie te kijk te zetten en dat werd doorgezet in de Franse wedstrijden waar sterk werd gereden. Daarna zakte het enigszins weg, maar in de heuvelklassiekers was hij er weer. Drie keer top tien, waarvan twee keer top vijf. Een mooie presta-tie, dat zeker. Daarna volgde de Tour, waar de strijd voor het groen los barstte. Hij greep naast de trui, jammer genoeg. Zo kwamen we steeds dichter bij de nieuwe updates en op 9 september was het dan na de forumcrash in maart weer zo ver. Bbox kende

weer de nieuwe updates waar de fans al zo lang op wachtten. De laatste voorbereidingen op het WK liepen voortvarend, zege na zege werd binnenge-sleept. Zo kondigde zich een mooi WK aan voor Bbox en dat werd het ook. In de tijdrit werd Coppel nog tweede, in de wegrit won Vaugrenard. Skyver noemde het al een van zijn mooiste overwinningen op PCM en dat was het ook! Het jaar werd dan ook nog mooi afgesloten met de winst in de ‘Koers van de Vallende Bladeren’. Dan seizoen 4, Rodania-Bbox-Gazprom, opnieuw begon het traditioneel sterk. Parijs – Nice was een waar heldenstuk. Rit twee wekte de schijn dat het al gedaan was, maar niets was minder waar. Zo liet hij zien dat het voorjaar zijn terrein is en blijft. Dat werd nogmaals bevestigd in Milaan – San Remo waar hij een één-twee realiseerde. Dan terug naar de vraag waarom ik juist deze carriè-re de revelatie van de maand vind. Drie jaar bezig en dan nog een revelatie genoemd worden. Het is toch opmerkelijk en dat zullen jullie ook wel hebben gedacht toen je de titel las van dit stuk. Zoals eerder genoemd speelt het doorzettingsvermogen hier een rol in, maar het is niet de eerste reden. Hij heeft namelijk maanden van herposten achter de rug, sinds eind maart dit jaar is hij bezig. Dat het dan eindelijk weer allemaal terug is, is een verrijking voor het forum. In september deed hij alweer mee voor de awards, toen lukte het net niet om op het podium te eindigen. Één puntje verwijderde hem van brons, maar afgelopen maand stond hij dan weer op dat podium. Weer op die bekende plek waar hij in 2010 ook al zo vaak had gestaan, plek twee was opnieuw voor Skyver en zijn Bbox. Het is het enige wat nog ontbreekt op zijn erelijst, die maandaward. De jaaraward staat reeds al in de prijzenkast, maar die maandaward is toch nog altijd iets ongrijpbaars voor Skyver. Ooit zal het er wel van komen, hij heeft nog meer dan 50 stukken om ons te overtuigen van zijn kracht, dan is het defini-tief voorbij. Het worden hoogstwaarschijnlijk nog twee à drie maanden genieten van de azuurblauwe garde van Skyver, laten we er met zijn allen van genieten.

JuanJosé Verhalencrew

Carrièrerevelatie

Focus Writers Magazine 2 // Lay-out door Deck

3

De Rode Zee

Conflict in de Gaza, raketten die heen en weer vlo-gen. Meteen stond Leterme klaar om in te grijpen, de Armeé Belge zou de vrede en rust herstellen al ginder. De schrik nam het over van de Palestijnse jeugd. Reeds van in de crèche worden deze kin-deren getraind in het uitschakelen van Israëlische tanks met de hulp van slechts één steen. Maar te-gen een piepende Sherman M4 tank(bouwjaar 1941) die op één rupsband de hoek komt omgevlo-gen heeft niemand verhaal. Het resultaat liet zich dan ook raden. Meteen een staakt het vuren en Crembo kon zijn pijlen richten op dat ander rokend conflict in het Midden Oosten. Een zekere Assad zit verschanst in zijn presidentieel kasteel weerstand te bieden aan met erwten smijtende rebellen. Meteen werden onze drie C-150 Hercules vliegtui-gen(bouwjaar 25 B.C.) ontmanteld tot één nieuw, vliegend, exemplaar en werden onze houwitsers gedropt in Syrië. Deze toonbeelden van 18de eeuw-se techniek hebben zelfs de grote Napoleon op de knieën gekregen, Assad zou dan wel geen probleem vormen. Bij het ontsteken van het buskruit schieten deze houwitsers zich richting de vijand terwijl de obus blinkend achterblijft in het woestijnzand waarna enkele West Vlaamse boeren de taak krij-gen om de lokale bevolking in te lichten over de gevaren verbonden met deze obusios. Na het Midden Oosten is er natuurlijk nog Grieken-land alwaar de crisis moet opgelost worden voor de zomermaanden. Waar anders moet Frau Merkel haar in lederhosen gestoken benen laten bruinen? Een kniesoor zou kunnen zeggen dat niet langer de Wijzen uit het Oosten komen maar de problemen. Voor een echte Katholiek komt dit niet als een ver-rassing. Geen os, ezel of drie koningen in de authen-tieke kerststal. Voor de kinderen van de ontslagen Ford Genk werknemers kon dit nieuws niet slechter vallen. Niet alleen is er geen Sinterklaas dit jaar, ook rondgaan en zingen voor de Drie Koningen zit er niet meer in. Geen Sinterklaas hoor ik u zeggen? Is die goedheilige man niet onlangs toegekomen in de stad der steden? Inderdaad maar omdat de man oorspronkelijk afkomstig is uit Turkije en nu woon-achtig is in Spanje heeft de nieuwe burgervader, Herr Bart, besloten dat er in zijn stad geen plaats meer is voor dit soort economische migratie. De slimste nationalist van Vlaanderen aanvaard alleen nog maar geschenken van Frau Merkel. En van Cata-laanse vrijheidstrijders.

Is het Westen er dan zoveel beter aan toe? Volgens niet bevestigde bronnen waart er een Marxistisch spook doorheen onze landen. Marx Rutten in Ne-derland, de rode burgervader die vanuit zijn Toren-tje de koopkracht van de mensen afneemt. Of de rode strik van Elio, de man die saneert zonder dat het ons iets kost. Tenzij je rookt. Of drinkt. Of geld hebt. Of werkt. Of consumeert. En dan natuurlijk is er nog Barack Obama. Roder zal je ze niet vinden of het moet een reeds nu verdwaalde Kerstman zijn. Met zijn beleid marcheert hij het land van McDo-nalds rechtstreeks in de handen van het commu-nisme. Ziet u het al voor u? In plaats van Smartpho-nes in alle kleuren, in alle formaten en van alle mer-ken nog slechts twee keuzes: een witte of een zwar-te. Zoals het ooit was met het toiletpapier in Oost Duitsland. Roos of wit. Al deed er een roddel de ronde dat bij de broeders in Oekraïne er ook eigeel beschikbaar was. Wat een luxe daar aan de Kaspi-sche Zee. Onze wereld hangt met spuug, plaksel en bricolage aan elkaar. Frankrijk, het rode marsland bij uitstek, gaat geld vrijmaken voor de industrie. Er is zonet gevloekt in de kerk zonder kerststal. Het moge dui-delijk zijn, er zijn geen zekerheden meer. Straks zijn er nog vrije verkiezingen in Rusland. Of een Lange Wapper over Antwerpen. Het zijn geweldige tijden beste vrienden. Het is een tijd waarin alles kan. Er is zelfs terug een Farao gesignaleerd daar in Cairo. Met de goedkeuring van het Kremlin deze keer. Onze Crembo is een grote fan van Sharm el Sheikh. Spannende tijden inderdaad. Als we later oud en groot zijn, en onze kleinkinderen op de schoot ne-men gaan wij kunnen zeggen, wij waren erbij. Wij waren erbij toen de os verdween uit de kerststal, toen de Grote Piramide van Mosri werd gebouwd, toen New York zijn naam veranderde in Obama-grad, toen Samson het Torentje rood schilderde, toen België de Gaza ging bezetten en toen Grieken-land de drachme weer invoerde. Vergeet de sum-mer van 69, vergeet de zomer van 1845, vergeet de ontdekking van Amerika. Vandaag wordt de toe-komst van de wereld bepaald. En hij kleurt verdacht rood in alle straten.

Master Hofkens Admin: eigenaar

Collumn

Focus Writers Magazine 2 // Lay-out door Deck

4

Focus Vervolgverhaal

Het kon de stilte toch niet zijn? Toch niet de stilte van de wegen, de stilte van de bomen en de stilte in mijn gedachten die mijn de das om deden? Zou dat echt zo zijn? Ik kon het niet geloven, maar het was de enige mogelijke verklaring. Zoals altijd zocht ik de verklaring bij mezelf en niet bij de ander. Mijn zelfkritiek heeft me gebracht naar alle dromen die ik de afgelopen tijd heb kunnen verwezenlijken. Het heeft me mezelf doen verbeteren. Het heeft me doen pijn lijden tot ik bereikt had wat ik wilde be-reiken. Het heeft mijn dromen waargemaakt. Als kind droomde ik er al van om ooit op het hoog-ste niveau te kunnen wielrennen. Ik, Marcia Mar-canno, geboren als Spanjaard en opgegroeid als Bask, zou ooit voor de grootste Baskische wieler-ploeg ter wereld rijden. Hoewel ik slechts een kind was, had ik het ver-mogen om realistisch te zijn. Rijden voor Euskatel – Euskadi was slechts een droom, dat zou altijd zo blijven. Nooit had ik het voor mogelijk gehouden dat die droom ooit uit zou komen. Afgelopen sei-zoen was het dan zover. Mijn prestaties als ama-teurwielrenner vielen meer en meer op. Het begon met podiumplekken, toen ik mijn klimtalent ontdek-te. Enkele maanden later eindigde het met over-winningen, doordat ik het inzicht kreeg om te pres-teren in de finale van een koers. Die overwinningen waren er in vele vormen en maten. Soms kwam ik solo aan op een berg, soms in een klein groepje. Alle overwinningen, zo verschillend, hadden alle-maal één ding met elkaar gemeen. Iedere keer weer was ik dol en dolgelukkig. Dan was er eindelijk die dag. Die dag dat de grote baas van de, in mijn ogen, meest geweldige wieler-ploeg op aarde op me af stapte. Gesprek na gesprek volgde en langzaam kregen onze gesprekken vorm. Ik zou een plaats krijgen in de Baskische opleidings-ploeg van Euskatel-Euskadi, Orbea genaamd. Nog altijd kan ik moeilijk geloven dat ik het nu al zo ver heb geschopt. Ik Marcia Marcanno, negentien jarig broekkie, mocht gaan fietsen voor een prof-ploeg. Mijn droom, mijn jaren oude droom, zou uit gaan komen. In hoeverre ik bij het uitspreken van die laatste zin tegen mezelf loog, kan ik moeilijk zeggen. Natuurlijk, ik had een contract voor twee seizoenen bij Orbea getekend, wat mij verzekerde voor een tweejarig leven als semi-prof, maar nog altijd was ik nog lang niet bij hetgeen wat ik wilde bereiken.

Het was vorige maand dat plotseling alles veran-derde. Ik was aan het afdalen tijdens een van mijn trainingen in de Spaanse Pyreneeën. Afdalen, een geweldig onderdeel van het wielrennen. Er is maar één manier om dat op de juiste manier te doen. Het bekende ogen dicht en gaan, gedachten op nul zetten en fietsen, dat is de manier om op de juiste manier af te dalen. Ik kon het als geen ander, afda-len. Niemand kan zijn gedachte zo gemakkelijk op stil zetten als ik dat kan. Ik moest haast oppassen dat ik mijn ogen niet sloot tijdens de afdaling. Was het echt die stilte? Die stilte in mijn hoofd die mij de binnenbocht liet nemen? Alle binnenbochten had ik kunnen nemen, maar niet die. Nooit had ik voor mogelijk gehouden dat er een auto door de binnenbocht kwam rijden. Was het echt die stilte? Zorgde de stilte in mijn gedachten ervoor dat ik hier nu in het ziekenhuis lig met twee gecompliceerde beenbreuken? Een half jaar, minstens, dat was wat de dokter zei. Dat was de tijd waarin ik niet meer op een fiets zou mogen zitten. Ik kan mezelf nog altijd niet vertellen of mijn droom is uitgekomen. Ik ben een profwielrenner, op papier tenminste. Die titel is hetgeen waar ik altijd van gedroomd heb. Er is echter geen slechtere ma-nier om mijn carrière te starten. Nu heb ik enkel nog vragen. Ga ik ooit nog op topniveau wielren-nen? En, nog belangrijker misschien wel. Zal ik ooit nog stil zijn?

Stefanvk Member

Vervolgverhaal

Focus Writers Magazine 2 // Lay-out door Deck

5

[Focus/Fantasy] Formule Focus van Maneyar

Kwalificatie 3, GP van Spanje - Nou, kom op Maxie, nog even een tandje bij zetten. Nog even extra gas geven en je bent er. Nog een klein stukje en je hebt die tweede kwalificatie ook binnen. Die dekselse Specialleti moet ik toch wel kunnen hebben. Nu dan. Pats, laatste rondje. Iets langer doorrij-den voor die eerste bocht, dat kan. Ik neem de bocht. Even denk ik dat ik toch te hard ben gegaan. Ik weet de bocht echter zo te nemen dat ik het gras net niet raak. Poe, gelukkig. 'Carefully Max, don't push it too hard,' hoor ik Fabian in mijn oortje zeg-gen. Zo volgen vele bochten. En allemaal gaan ze net even een tikje sneller dan in de voorgaande ronden. De tarzanbocht gaat ook - tot verbazing van mijzelf - weer goed. Nu nog twee bochten. 'Watch out for the slippery bend, Max, be careful!' 'Shut up, I know what i'm doing,' brul ik tegen Fabi-an. Dat kwam er iets bitser uit dan voorzien. Niet erg, want dan weet hij in ieder geval dat ik niet meer wil worden gestoord. Focus is het allerbelang-rijkste. Elk foutje kan fataal zijn. Niet alleen voor de tijd, maar voor de rest ook. Daar moet ik niet aan denken, dat is alleen maar slecht voor me. Ik besluit nog even een beetje extra risico te pakken. Het moet kunnen, de baan wordt immers steeds droger. In de vorige ronde had ik zonder twijfel harder in de tarzanbocht kunnen gaan. Nu dan. Links, rechts, nog iets meer naar rechts en weer vol links. Het lukt. Het lukt, verdomme! Nee, Max, blijven focussen, gas geven. Meer gas. Nog meer. Nog meer. Laatste bocht. Oké, nu alles op alles. Mijn kilometerteller geeft 140 aan, waar die in de vorige ronde hier nog op 138 bleef steken. 'COOMMEEEEE OOOOOOONNNNNNNNNNN DOOO ITTT DOOO ITT,' brult Fabian in mijn oor. Vol gas dan maar. 200 per uur. Nog vierhonderd meter. 220 per uur. 250 me-ter. 260 per uur. Nog honderd meter. En bots, dat was de streep. Terwijl mijn trommelvliezen het bijna begeven onder het hartstochtelijke gejuich van de mannen in de pits weet ik het zeker: dit is genoeg. Ik pak hier mijn eerste pole position ooit, zonder twijfel. Nu ja, Rudy Vanonderen misschien nog. Nee, natuurlijk niet. Ik ben de grootste baas van vandaag. Als een gorilla klop ik mijzelf even op de borst. Tevens steek ik mijn hand op en groet daarmee de buitenwereld. Met één hand neem ik de eerste bocht na de finishstraat. Niet verstandig, maar ik gun het mezelf.

Velen zijn er inmiddels na mij gekomen. En allemaal waren ze flink langzamer. Uiteraard, wil ik haast zeggen. Nu is er nog eentje in staat om mij de eer-ste startplek te ontnemen: Rudy Vanonderen, de winnaar van de vorige kwalificatie. Maar, zijn win-nende tijd toen is bijna een seconde langzamer dan mijn tijd nu. En ook nu lijkt hij niet echt goed op weg. Laat ik de op één na laatste tijdmeting eens afwachten, daar moet 'ie toch haast wel bij zijn. Ik zie zijn tijd groen oplichten. Mijn mond valt open. Hoe kan dat nu ineens? Nou, Rudy, niet te snel gaan jongen. Godverdomme zeg, zou het dan toch nog mis kunnen gaan? Hij ligt drie tienden voor! Drie hele tienden van een seconde! De zenuwen gieren door mijn lijf. De tarzanbocht. Nu moet dat toch wel mis gaan zeker? Hij gaat daar echt veel te hard in. Links, rechts, meer naar rechts en links. Ik beweeg met Rudy mee, alsof ik zelf in die auto zit. Dat meen je niet. Zo snel heb ik nog niemand die bocht zien nemen. Zelfs ik ging er denk ik niet sneller door-heen. Het zal toch niet hè. Godverdomme. Laatste bocht. 'Remmen jongen!' Ineens zie ik hem iets slippen. Het wonder is gebeurd. Dit maakt 'ie niet meer goed, al zou hij de zeshonderd aantikken. 400 meter. 300 meter. Ik kijk naar mijn tijd, daar is hij nog niet voorbij. 200 meter. Nog steeds niet. 100 meter. Nog niet. 50 meter. Ja, daar wordt zijn tijd rood. Ik wist het. De pole is voor mij. Fabian grijpt mij beet en omhelst mij. Zelfs deze bijna homo-erotische ervaring kan mijn vreugde ook niet on-derdrukken. De pole. Voor het eerst in mijn leven. Wauw.

Tim Team Voorbeschouwingen

Focus Rewriting

Focus Writers Magazine 2 // Lay-out door Deck

6

Naar de Kerstmarkt…

Het is winter en ik persoonlijk durf de dagen al te karakteriseren als de donkere dagen voor Kerstmis. Zaterdagmorgen slaap je uit, want je week was zo vermoeiend. Dan ga je 's middags nog even een balletje trappen met de jongens die het, net als jij, verrekken om op zondagmorgen te voetballen. Dat je dan geschopt wordt door gefrustreerde gerefor-meerden die 's anderdaags weer in die keiharde houten kerkbankjes plaatsnemen, neem je op de koop toe. Zondagmorgen is gezellig met het vrouwtje wakker worden, jus drinken en zelfgemaakte croissants bakken met de kids belangrijker dan die glazen geel vocht om tien uur zondagmorgen, omdat je zo vroeg moest voetballen. En dan met je zatte kop terug huiswaarts keren, waar je schattebouten hebben bedacht dat ze naar de kerstmarkt willen.

Want het is al bijna kerst. Ja, het enige waar ik dat aan merk, is die verdomde donkerte. De lampen rond het veld moeten de tweede helft branden, anders zie je die twee gestrekte benen vooruit van je gereformeerde tegenstander niet eens. Maar goed, als je wakker bent geworden met een ontzettend dikke ochtendlul, Jus d'Orange hebt gedronken en een paar van die zwart verbrande Franse namaakdingen in je mik hebt gegooid, kun je er weer tegen. Dan kun je zélfs naar de kerstmarkt. In Duitsland welteverstaan, want daar zijn ze groot. Daar is het een attractiepark voor de kinderen en de ouderen die aan het verkindsen zijn. Met andere woorden, je stapt rond het middaguur met je leuke gezinnetje in je grote leasebak en rijdt die vijf kwartier naar Duesseldorf, Keulen of Ober-hausen. Prachtig zo'n kerstmarkt. Het zijn Okto-berfesten rond het vriespunt waar de pullen bier

zijn vervangen door Schnapps, Glühwein en Apfel-korn om alvast aan het wintersport gevoel te wen-nen. Die hoogbegaafde blagen van je vermaken zich ook wel, want is het nu Sinterklaas of de Kerstman die daar in die kraampjes staat? Hét moment dat je ze kunt vertellen over hulpsinterklazen. Ik kan je dit garanderen, als jij het niet leuk vindt om tussen de verklede, zuipende, transpirerende en dus stinkende Duitsers te lopen, dan vinden ande-ren dat wel. Degene die 's nachts naast je ligt bij-voorbeeld. Elk Duits mokkel met rendierhaarband waar je tegenaan schuurt in die afschuwelijke druk-te betekent een pluspuntje voor jouw jonge heer zolang ze het maar niet ziet. Elke dikke bratwurstverkoper waar je tegenaan staat betekent quality time op zondag avond. Zet de Eredivisiesa-menvattingen maar uit je hoofd, je zit vanavond niet met het bord op schoot, maar met het vrouw-tje. Het is ook het enige moment waarop onze ooster-buren vriendelijk zijn wanneer ze zeggen dat ze met kerstmis weer thuis zullen zijn. Geen blitzkrieg, maar een kerstmarkt. Dat is toch een hele verbete-ring en dat onder het juk van de Europese Unie. Een kerstmarkt waardoor de Griekse export ook aan-trekt, want men zoekt naar iets sterkers waardoor de dagen steeds gezelliger en gezelliger worden: ouzo. En denk niet dat je in Nederland beter af bent, want kerstmarkten in Nederland is hetzelfde als marktjes op Koninginnedag. Men pleurt de troep uit de garagabox op een kleetje en daar kun je dan vernik-kelend een paar tweede hands rollerskates voor je kinderen gaan kopen. Ik weet niet welke equivalent ze in België hebben ontwikkelt, maar dat doet er ook niet toe. Je kunt je gezinnetje blij maken in het hol van de leeuw, jezelf te pletter zuipen in de Glühwein, bratwurst eten à volonté en inslapen met prachtige kerstmuziek van Mozart, Heidel en Jan Smit. De kerstmarkt is de enige vrije markt, waar jij je op dit moment wilt bevinden. Mit herzlichem Grüß, Namens Syrtaki, Angela Merkel en de hele rambam, Merry Christmas

Syrtaki Staff: administrator

Sfeerverslag

Focus Writers Magazine 2 // Lay-out door Deck

7

Geachte Focus’er, In Brugge is er naar jaarlijkse gewoonte een sfeer-volle kerstmarkt. De magnus opum onder de kerst-markten in België naar mijn objectieve mening. Gezellige drukte, genoeg brandstof om je aan op te warmen en dat op de grond van het Venetië van het Noorden. Beter kan niet, wat anderen ook mogen beweren.

Sinds deze editie hebben we dus een kerstmarkten-expert. Syrtaki. Duidelijk voor het eerst aan die alcoholische goedjes gezeten. Ik herinner me die dag van mijn eerste volledige biernuttiging als giste-ren. Gedoopt op de heilige zestiende verjaardag. Sociaal spraakwaterval en womanizer. En achteraf de gigantische weerbots. Zigzaggend baande ik mij met mijn stalen ros, waar we allemaal zo van hou-den, een weg naar huis. Mijn talent voor dramatiek kwam naar boven bij het ontmoeten van de oudjes. Pokerface en recht de trap op. Heerlijke tijden wa-ren dat. Nog heerlijker is het feit dat Deck ons komt verster-ken om dit magazine in een goede vorm te gieten. En achter een sterke man staat natuurlijk een vrouw: Sophie. We lopen er allemaal geil van op ons alom bemind forumpje. Maar dat terzijde. Dankzij ons kan niemand meer met het excuus afkomen op school bij een vraag rond de Palestijnse kwestie en andere maatschappelijke hete ijzers. Master ‘Daan’ Hofkens beheerst de kunst van Camps: rechttoe rechtaan verwoorden wat er de afgelopen maanden allemaal op onze planeet heeft afgespeeld. Dames en heren: dit is een perfect jaaroverzicht. Nu nog een of andere Hongaarse ariër die zwaait met straf-fen voor joodse zondebokken en het feest kan niet op! Laat ons hopen dat de wereld zijn einde kent binnen enkele weken. En laat ons dan hopen dat jij daar achter je computerscherm je nog een keer kan opwarmen aan kerstmarkten, een recensie van een van onze beste verhalenschrijvers aller tijden en een portret van iemand die aan diezelfde weg tim-mert. En als we op 22 december de ogen openen, de gordijnen opentrekken en de zon zien schitteren als nooit te voren, besef dan dat we in een nieuwe wereld geboren zijn. En dan kan ons vervolgverhaal doorgaan. Dus wat houd je tegen om een stuk in te zenden? Laat die literaire woordspelingen vloeien uit die virtuele pen, en stuur een gele briefkaart naar Focus Writers Crew, “Vervolgverhaal”, postbus 666, 1800 Vilvoorde. Of een PM naar Thomas (Skyver). Dat mag ook. Maar geef hem dan wel kusjes. Yours Sincerely, Sébastien aka SteJov

SteJov Staff: moderator

Namens de verhalencrew

[PCM 2010][MOE 2] Quickstep-Telenet Cycling Afgelopen maand was het eindelijk zo ver, een maandaward voor onze geliefde Reaper. Deze jongeheer is allesbehalve een tabula rasa op ons forum, na passages als ‘site admin’ en an-dere projecten die moesten leiden tot het beter maken van het forum. Eén van die projecten was zijn Quick-Step Cycling Team, dezer dagen Quick-Step Telenet Cycling Team, tentoonsprei-den aan ons. Werkelijk een lust voor het oog. In een langlopend verhaal maakte hij van Quick-Step een geweldig team, met het nodige rea-lisme. Gilbert, Valverde en andere grootheden binnen de wielrennerij kwamen de blauwwitte brigade versterken, met tal van imposante re-sultaten als gevolg. Laatst kon bijvoorbeeld Valverde nog in de gele trui pronken op het podium op de Champs Elysées. Een lust voor het oog, geweldige prestaties,… Alles wat een verhaal moet hebben dus. Hoe komt het dan dat dit verhaal maanden moest wachten op een eerste award? Onbegrijpelijk, tenzij je de context kent. Reapers verhaal liep simultaan met tweeënhalve grootheden, zijnde Skyver, Koersfanaat en Dezwarte. Toen het einde van Skyver in zicht kwam en de hoop van Reaper toenam, kwam er Koersfanaat. Datzelf-de scenario voltrok zich een paar maanden later nog eens. Nog eens een paar maanden later was daar eindelijk die (verlossende) award. Eindelijk én meer dan terecht. Reaper, je mag er trots op zijn! Door Dezwarte Staff: moderator