FERSEN

FEN

FEDDE SCHURER

FERSEN

FEDDE SCHURER

DE WOLKEM.

Al of en al oan Syl 'k driuwende gans It himelwiid lans, Lofts dounzige soan — 'k Haw moarntiids myn wacht As, by 't skieden fen nacht Myn kening, de sinne, forriist En mieden en beamt Mei syn fjurfloed oerstreamt En de se yn syn strielen bitiist. Syn suvere pea Roerdt myn hav'rjende lea En syn blidens trochbounzet myn bloed, Mar stil as de dea Stean ik roazich en rea Yn 't ljocht fen syn Fogjende moed. Sa, klaeid yn syn klaed, Fen de seine oerspraet Dy't syn each oer myn dimmenens geat, Crean ik glanzgjende foar Troch de goudene doar Dy't de moarntiid myn kening fintsleat. Sjuch, de ierde wirdt ljocht Fen us strieljende tocht; De stjerren torane yn 't blau — En de gersgreiden Tans Leit de wfindere glans Fen Ijochtfunken sjittende dauw'.

3

Nou draegt my de wyn Ta de loftromten yn, Syn feestlieten ruzje my foar; 'k Sjuch flechtich myn byld Dat oer 't wetterwiid sylt, Forlern yn hjar noegjende koar —

Den riizje ut 'e kym Yn hjar driigjende grym De dfinkre bistoarmers fen 't ljacht; En it skaed fen 'e hel Spriede yn hate hja del, It deadlike klaed fen 'e nacht. Hjar glansleaze kloften Oerhearskje de loften, De dea skout it libben forby — En riljend en kald Leit de triljende wrald Frjemd yn 'e ljochtfrjemde dei

Mar al kin 'k him net sjen, Ik wit my syn bern Dat allinne ut syn ljeafde bistiet; En al driget hjar kwea My mei dunkere dea, Dochs nundret de wyn my syn liet:

4

Siikjende, tsjustere, Leedzje-forbjustere, Sleine fen stoarmen en fink — Djip yn dyn herte Draegst fen dyn berte De ivige, findwestbere funk. Tiidlik it stoarmjen, Tiidlik leeds doarmjen Tiidlik Deads demkere macht —Ivich Gods minne, Ivich de Sinne, Ivich it winnende Ljacht!

Al of en al oan Syl 'k driuwende gans It himelwiid Fans, Lofts dounzige soan — Haww' skaden en dize Myn klaed ek forgrize, Bin ik ien fen dit denkere folk, Is it nacht hwet ik sjuch — Ik wachtsje him doch, Swijend, in biidzjende wolk

5

For myn langstme sa great Riist in skimerjend read — 0, ik scil yn Syn oantlit wer sjen! En ik driuw as in bea Yn dat kliuwende rea — It Ljocht hat my wijd to syn bern.

MINSKE EN MINSKE

In bleke glim fen stille stjerren Dy't mimerjend op 't wetter driuwt Sa wier dyn treast — Dy fieling bliuwt

My by, as hwet fen us togearre

8

IT WUNDER.

Da mei dyn djippe eagen Dy 't my biliezen sa red —

Fanke, de tiden teagen, For hjar glidende weagen

Bistie Us dreambyld net.

Hoopjend in wander to finen Ha wy togearre socht —

Buten, der bearden de winen, Buten, der seagen wy skinen

Fier, in twiivlich ljocht.

Wreed wier dy joun; syn skaden Fagen de hope fit Us hert,

Hongen de iepene paden Ticht mei hjar rouwe-kladen

En it wander kaem net.

Neijer spoun nacht om Lis hinne 't Siikjen, it siikjen wier dien —

Nea scoen' wy 't wander winne; Wy bleauwen beide allinne

En binne skriemend gien.

9

IN DREAM.

'k Wier wier en iepen dochs, do't ik dy sei Myn ljeafdewirden yn dy stille stoun

Do't hiel de wrald sa wiid to resten lei; Du witst it ek wol 't wier in hill'ge joun.

Us sielen sprieken do't us mule swei; En 'k miende, 'k hie dy hiel myn herte jown.

Binne eagen net oprjucht as ljochte dei? Siz, hast' do yn myn eagen twivel foun?

Do'st gien wierst, haw 'k earbiedich dy bitocht; De skatten fen dyn ljeafde hold ik fest

As moaie dreamen yn 'e iere moarn —

Mar do't 'k myn hannen iependie yn 't ljocht Hie 'k neat mear — Is 't in sinbitsjoening west?

Sa is myn ljeafdedream my stil fintstoarn.

10

IT BRIEF.

Is nou myn ljeafdewaen fordwoun En sloeg myn wrede dwaen in woun

Yn 't tearste fen dyn siele — 0, flok my net! myn hert forbliedt It fielt dyn smert, dyn fell fortriet

En 't kin dy net skewiele;

Hwent wier, ik hearde nea by dy, Us flecht'ge dream is dea en wei,

't Is better det wy skiede; En trillet ek myn feste han By 't brekken fen de leste ban,

'k Mei my net wer biriede;

Mar lykwols sit ik driigjend stil En wit net ho't ik riigje scil

Dy wirden, kald as stiennen; Myn geast oer fiere weagen tsjucht, Myn each dyn bliere eagen sjucht Fortsjusterjen yn triennen —

Kom, wez nou sterk, myn skiedend hert! En kear myn wize dieden net,

Dli, dy't om andert fregest, DO brief, hjar leste ljeafdeblyk, Dy't as in ding fit 't deadenryk

Der yn myn han forwegest

1 1

SKIEDING.

It logjend ljocht fen libb'ne dei fordwoun, 't Rounom is fol stil-skjend jounsgeroft En oan leech-bogjend-skimerige loft

Binn' kleare kleuren yn it griis toroun.

Dy loft, al ljocht en libben en muzyk Do't sinne 't deifeest oer de fjilden fierde, — Nou't net in striel mear glydt oer biidzjende ierde

Naem dilnkre wernoed hjar as keninkryk.

DO bist, in sinne, yn myn libben rize; Myn wezen waermest' mei dyn mylde strielen

Al ha 'k dy nea lild en titlitten prize —

3a moatt' wy, earmen, 't moaiste hjir forlieze Sa moast it skiedend lot us lok forniele,

Sa wirde us ljochten wei yn nacht en dize.

12

TREAST.

Nou is sa near de nachtloft oer dy kommen; Nou stoar dyn stil forhoopjen, en dyn blier

Al libjen yn it Ian fen ljocht en blommen — 't Like wreed needlot, bang, fintOgber swier.

Ne, fen dyn mule ha 'k gjin klacht fornommen, Mar fit dyn each fordwoun de aide tier.

Dyn winsken, dy't yn 't bliid forbiidzjen slommen, Hja weitsen skriemend op en doarmje fier —

Ljeave, nou scoe 'k sa graech dy treastgje wolle, Mei teare en sefte wirden dy omwine,

En noedzjend nest dyn dfinkre drOvens gean,

En koelje mei myn Ilan dyn hjitte holle — Mar 't best bidoelen kin nou 't paed net fine;

Dyn herte is nei de mar fen de iensmens fearn.

13

TOGEARRE.

Sjuch nou, ho't de niigjende joun Alle kleare kleuren forgrizet;

sot en hoeden de biidzjende wrald Mei wide frede oerdizet.

En leech oan 'e kym yet, de blinkjende hoarnen Nei boppen streevjend

De giele, ljochte moanne, It gea mei silvrige glinsters oerweevjend.

't Is nou eft de stiltme, de hillige, Us mei heimige wijing oerjit,

Wyls't yn my wekket de restich-sillige Wissens, det 'k dy deun by my wit.

Ljeaf, alles yn dit earmtlik oard Is tiidlik, wirdt mei wren metten,

En al hwet moai is clarret koart — Mar wy, wy ha dat joun forgetten.

Sa'n einleas lok, sa'n goud'ne stoun Giet net forby, wirdt nea forlern;

Wy woll' dizze iene, wide joun As sunder ein, as ivich sjen.

Neat witte wy fen moarn of jister, Us swalkjend libben bart syn lean;

En by wralds twiivlich skimertsjuster Scill' wy yn Ljeafde's ljochtglans gears.

14

God hat us libbens goud'ne poarte fintsletten En wy gean fearjend, licht, as Ljeafde's blide ban;

Wy hawwe us tsjuster Do forgoed forgetten, En meije 't ljochtsjend Nou yn de eagen sjen.

15

LANGSTME.

Scilst nou troch de stiltme komme, Driuwende as in wite dou?

0, du witst dochs, det dyn jonge Nea sa iensum wier as nou —

Lit nou seft myn holle lizze Oan it weagjen fen dyn boarst,

Lit dyn eagen dingen sizze Dy't ik nea bitinke doarst.

Briek ek alles oer myn holle, Liet my 't libben noch sa leech,

Hiel myn earm bistean kinst folle Ut de djipten fen dyn each.

Swevest' nou de stimb're hoven Fen myn frjemde wemoed yn,

Det ik fit dit drinker drOve Wer dyn kleare keinens fyn?

'k Wol om dy allinne tinke As myn suverste bisit,

'k Wol de mylde togen drinke Dy't dyn trouwe treast my jit.

16

Al myn idealen sunken, Brigden nei de dankre groun,

't Wrede libben hat de ffinken Dove, dy't ik laitsjend foun;

Woe de wrald myn greatskens brekke, Spoun my twivel yn syn fern —

0, lit den dyn eagen sprekke, Tear, as tsjin in skriemend bern.

Ljeafste, wier ek alles ljeagen, Lei myn sterke kreft yn ban;

Lit my 't ljochtsjen fen dyn eagen, Lit my 't koeljen fen dyn

Mei myn wirge holle reste Oan it weagjen fen dyn boarst,

't Is myn ljeafste lok, it beste Dat ik ea bitinke doarst.

17

PYLGERS.

Wisten w'ek net, hwet wyt us beide winke Wol ealgen wy, det it itselde wier;

Hwer't ljocht fen iivgens diizge tiid trochblinke Der roun us paed; wol ienlik, steil en fier

Mar dochs, dochs rjucht. Lit smelend fen us tinke: „Twa nuvren, frjemde sin en wraldske swier,"

Hja, dy't ut libbens lije sleatten drinke, Hwaem d' iivge wyn nea spile troch it hier —

As pylgers nei Gods fiere, goudne lannen Dy't nei syn ditzeljende hichten eagen

Hwer't wy troch libbens grousme djipten teagen, Haldend us hope yn wreedbiblette hannen;

Fen 't waechsjend lok wy yet gjin witnis hiene; Dochs fielden wy det wy togearre wierne.

18

OP 'E HICHTE.

Faek wier us swalkjen moedsum wol en swier Do't w'elts allinne us wei yn 't libben sochten;

De wrald us frjemd, de himel sletten wier, 't Unwitten doel wy jimmer fierder tochten.

Us wonken idealen, godlik, fier; En wyls't w'us djetrste en smertlikste offers brochten

Ealgen wy sels net hwet us einwyt wier; Det wy om ljeafde's stille wander sochten.

Oant op us paed Gods sefte ingel kaem, Us, wirgen, under feilge wjukken naem,

En brocht hwer 't ljeafde's alterfjfirren logje,

Hwer't lette twivels yn hjar ljochte bran Fortarre, en wy, as winders, han yn han,

't Bitiisd forline as fier, as hiel fier slcOgje.

19

DE SEISDE FEN RISPMOANNE.

Hark! de se set wer it stoarmliet yn; Weagen scill' hjar wyldste weelden winne En tsjin 't dinderjende damhaed rinne

Like bliid as hjoed in jier forlyn.

Sjuch, deselde grien-trochlofte skyn Skimert troch it skomjend wunder hinne, En deselde rynske finthjittings hinne

Yn 't rezjend Ifid fen wetterwiid en wyn

Ljeafste, dizze dei scil hillich hjitte! Hwent mei him kaem ljeafde us ljocht tomiette,

Unbitocht, as heech genede-lean —

Sjong dy mylde kening fen us dagen Weardich greatsk de kroan fen 't jier to dragen,

Se, dyn moaiste sang fen ljeafde en dream!

20

DE SWETTEN UTLEIN

IT NI JE.

Ik doar net ealgje hwet My barre scil;

Twisken drof en bliid Biidzje ik stil.

Is 't lok of leed? Ik wit it net —

Mar grif eat greats komt oer Myn iepen hert.

Hwet 'k winske en woun Ik wit it lyts en min;

Mysels in bern Yn libbens oanbigjin.

Myn wil, myn ljeafde Is earm en krefteleas;

Ik wier it sels net, dy't Dit libben keas —

Ik bin in bern Dy't ien hwet tasein hat;

Ik tink it oer, Mar 'k bin forgetten, hwet.

It komt nou, wis — Myn siel leit biidzjend, stil,

Yn mymrjend freegjen, hwet It weze scil

22

Nou stean ik oan dyn freedge seam to swijen Stil-hIsterjend nei hwet dyn liet my seit —

En 'k fie! myn siele seft en sunder kleijen Wei-wynderjend yn dyn al-ivichheit.

23

S8.

Se, by dy woe 'k altyd weze Jimmer oan dyn oere sitte,

Fen dyn weagen wirden leze Dy't my rest en treast finthjitte.

Oreate se, oan dy woe 't sizze, Al myn wemoed en myn lest;

Jow den, as ik dy myn leed bring, My hwet fen dyn wide rest.

Dii, dy't om al 't lytse lakest, Dil, imeinich, wiid en frij —

Jow myn twiveljende siele Den hwet fen dyn iivgens mei.

24

JOUN.

Lid wier de dei; de wylde winen smieten De weagen op under jeijende loften;

En driigjend droanen wytbikoppe kloften Op 't stran, by stoarm syn dinderjende lieten.

Nou is de jountiid hoedzjend komd; hja bfiget Hjar oer de hymjende ierd; hjar blik biskammet

De stoarm, dy't hinneslilpt, en restich ammet De se, in bern, dat nei hid kriten slilget.

Nou beevje oan fiere kym, as eagen tear Hwet ljochten troch de tsjusterjende joun

Elts ding is mei in reach fen rest omspoun, En frede litstert troch de stille sfear.

25

HWET STERKER IS.

Lit Maitiid, spriek ik stiff, my flaeikend noegje, 'k Scil yn hjar dwyl en tsjoen my net bijaen.

Myn kreftich hert scil him to greater foegje, Myn sterke han scil drege dieden dwaen.

Mar loaits, — fenselme gean myn doarren iepen En glydt it ljocht myn lege drompel oer.

'k Forgeat hwernei 't myn warb're hannen griepen, En 'k wit net, hwer 'k myn silmber wollen stjflr —

En yn 'e weelde dy't it Ian oerwaeide Stean 'k nou sa tear as in imwittend bern;

Hwet 'k jister hie, ik haw 't alhiel forlern — En 'k huverje, om't eat ljeafs my seft omaeide

26

DE LJURK.

Oerstpre filgel, siz, hwer wostri hinne? Sa njuet en willich yn dyn kouwe flein

Hast', ut dat falbigearde ste fendinne De wide loft fol blide luden slein

Fynst nou dyn finznis net mear moai en kein? Bitink, det der wol minder koukes binne:

In tek, dat hoedet dy tsin wyn en rein — Scoest' nou oerdwealsk dyn restich lok fintrinne?

It ljurkje floddert efter traljes roun, It kniest syn wjukjes bliedend op it stiel;

Buten bOget de himel, blau en wyt

En as it nearne in iepene titwei foun Sit 't hymjend del yn finznis fen metiel

Nou wittend: 'k bin myn djetre frijdom kwyt.

27

UNMACHT.

In striid allinne makket hird en Wald. Jamk wier myn libben sterk, forheftich fjuchtsjen;

Ik gyng allinne, om mei de falske wrald Oer 't skeel fen dream en wirklikheit to rjuchtsjen.

Mannichten foun ik Cinder 't feal biwAld Fen finducht en fordoarne brfikmen suchtsjen —

Mar 'k seach derboppe, as stjerte oer danker wAld De fakkels fen de iens'me greaten ljochtsjen.

'k Woe folgje nei de kriten dy't hja wiisden Oan d' earme yn ierdske reagen fest fortiisden

En 'k woe in ljocht yn wijde hannen drage

Ik woe — mar fielde sels al sterk my finzen En wist my boun, en seach myn inge grinzen;

Do haw ik oan myn God myn Onmacht klage.

28

IN STRIDER.

'k Seach sims myn libben oan dy kriichsfeint lyk Dy't troch in heil fen Wizen kfigels roun,

Syn needlot folge oer bloedtrochpearze groun Op mietgong fen in wyld en fill muzyk.

De fjuchter for it frjemde en fiere ryk Dat by yn dreamen seach, dat nimmen fount

En syn bismodzke han sloeg woun op woun, Syn rouwe foet walde oer lyk oan lyk —

Mar do't de nacht it stjonkend slachfjild diek, Hy 't kjirmjen hearde fen hwa't helpleas lei

En 't swijen fielde fen hwa 't stjerrend foel —

Do socht er taestend syn forlerne doe', Do flokte er hird syn aventfir do briek

Syn han bigriemd it stielen striidgerei.

29

GRINZEN.

Ho krimpt de kym yn skimering Us eagen dogge sear —

De roune kring, de roune kring LiIkt om us eagen gear.

0, mei de waerme sinne yn 't hert, Mei maitiids wyn yn 't hier

Forstiene wy de drovens net Dy't kleit oan 'e ein fen 't jier.

Hwent yn striids swierste sweveldamp Bleau 't wander yn us hert;

Yn hymjend-fule wrakselkamp Bijoech de moed us net.

Us bleau dit hege witten by, En yn us siele 't song,

Det ienris greatsk de nije Dei It feale hjoed forkrong.

De dei, dy't min bimymrje doarst, Mar neame, neame nea;

Wyls't dream op dream folbliede moast En sinke yn skiere dea.

30

Wier fen Onthit de loft sims gleon En lud fen lok de wyn —

Hwet is its earme herten bleaun? 't Neitinken oan in skyn.

Troch weagen fen 'e tiid omspield Wird' w'yn hjar ruzjen wei;

Wy hawwe us inge grinzen field, Wy eagje Cis dreamen nei.

En fen its hollen wykt it jocht En lit Cis Nacht to bilt;

Hwent hwet us langjend herte socht Leit fier us grinzen ut.

Ho krimpt de kym yn skimering, Us eagen dogge sear —

De roune kring, de roune kring Liikt om its eagen gear.

31

DE BOUNSNEAT.

Fen Jins bistean en greatens wist ik wol, Jins hillge boeken hie ik earnstich lezen;

Ik seach de wrald fen al Jins wilnders fol En 'k twiivle nea oan d'iivgens fen Jins Wezen.

Dochs, hwer it wraldske lok syn rikens gol My sjen liet troch syn myld bimielle glezen

Tocht ik Jo einleas fier ; in wetterfal Fen reinbog'strielen om Jins troan biferzen —

Mar as my 't minskdom wreed-fijannich wier, De wrald my pynlik reade wounen sloech

En flokte om 't ik net knibble for hjar byld,

Do wist ik, det 'k Jo by en yn my hie; Det my myn kreft en greatske rest'gens joech

Jins stille laits, yn 't egen herte field.

32

YNKEAR.

Al hwa 't Dyn rad bilustrje wol Moat ut 'e wrald fendinne —

De minsken roppe troch Dyn hid Hjar skrille wanlild hinne.

Al hwa 't Dyn tael bilitstrje wol Biheart Dyn stim to kinnen

Om djeire skat fen stil forhael As noat ut tsjef to winnen.

Dy learde, det Dyn geast net sprekt Hwer't macht en greatme troanet;

Hwer't manske kreft in mansker brekt En sels him kening kroanet;

Net, hover 't de bline blidens geit Mei drOve, deade eagen

Oer skynlok dounset, en jtichheit By libbens leed en ljeagen;

Mar dy 't Dyn hid bilustrje scil Forteach fen wraldske wegen;

Dy kearde to Dyn stiltmen yn, Ljeafde yn syn siikjende eagen.

33

Dy Iearde, det Dyn stimme groeit Hwer't alle laden stoaren,

En det hja ljochtsjend iepenbloeit By 't wyljen fen de oaren.

Hy, dy't Dyn wij de tael forstiet Dyn stille sprake ken;

Hwaens heechste en ienichste geniet Is yn Dyn each to sjen,

Forstiet de wrald syn bidden net En slacht hjar spot him nei —

Oerglimke fen Dyn seine giet Er syn unskeinbre wei.

34

TWA ROAZEN.

De dei hat in godlike jefte my jown Op myn wei ha 'k twa laitsjende roazen foun.

Heech sloech myn hert, do't myn han hjar omsleat: De iene wier wyt en de oarde wier read.

Wyt dy, as de snie fen it winterske lan; Read dizze, as in herte fen hertstocht yn bran.

'k Brocht stalle nest stalle to drinken yn 't wiet; 't Wier moai as in dream dy 't yn wierheit bistiet.

Mar hja doarsten net stean yn it seingjende ljocht; De bfigjende tsjelken, de groun ha se socht.

En stallen en bledden ha 'k yneltsoar woun; Sniewyt en bloedrea yn in hillich forboun.

Fen myn wite roas siigde swijend in bled — lk seach, it wier toar; it skeinde 'im net.

Nou scill' hja foriene to bloeijen stean Oan't it libben hjar wijt to in bloeijend forgean.

Myn roazen, jimm' strieljende ienheit yn 't ljocht, Ho'n wander for 't hert, dat hjar twiveljend socht ...

35

DE ALD BEAM.

Der stiet er, de helpleaze hannen Omheech yn wanhopich geklei

lensum tsjin slettene loften De aid beam yn 'e hjerstige dei.

Ho kreakje en kreune syn taken! De stoarmwyn forware syn klean —

Hiel 't leed en de wemoed fen neijier Is yn syn ald stamme fearn.

Under syn earms forriisden Wikseljend nacht en dei,

De sang fen 'e tiid raze hinne Heech oer syn holle forby.

0 beam tsjin 'e leadige loften, 0 wrak yn 'e stoarm fen 'e wrald

Al stietst mei de dea yn dyn ieren Bleat en forlitten en kald,

Al fielst' det dyn stamme forstoarn is, Al scil gjin unthjittend leaf

Ut dyn toarre taken wer flintrje — Ik haw dy sa redeleas leaf!

En al sjuch ik dyn domme fordylgers Wol kommen, al neijer oan —

Yet hoopje ik, yn hopeleas langstme Op dyn maitiid, dyn nije moarn.

36

DE FRAGE.

Do kaem in frjemdling hoeden nei my to Syn klaed wier brim as fen de aide mantsen Syn antlit &iker as in hjerst'ge joun.

Ik seach syn eagen, frjemd as winterstjerren Hja stiene strang, gjin laitsjen wier hjar hiem, Hja stiene strang, mar sunder wrede wille, Hja wierne djip, sa djip as d'iivgens sels — En op myn hjitte holle in kalde han En do in koarte, rimpne fraech: Bist re?

In skett'ne filgel, dy't it reade bloed Dript ut syn wounen, troch syn blanke fear, Riist yn syn leste kreft, en floddert roun, En falt wer del — den ltikt it wite flues Syn beevjende eagen oer — den stjert er.

Sa kaem myn tinken wer. 'k Wist deun by my De Maitiid troch de teare gerskes gean, En 't mind're oer de hege, griene dyk: Dat wier de se, dy't ik sa ljeave hie, De tsjilge fen myn ljeafde en lok, myn se, De frjeon, dy't wist fen al myn striid en leed, Dy't better my forstie as minsken dogge

37

En 'k joech him stil myn leste wemoedstrien. Dit wier wol frjemd, det 'k alles litte moast; Ik seach de soarchs'me gongen fen myn Mem, En 'k fielde al hjar noed oer myn wirge holle As in forhearlikjende reinbOg' stean. Dit wier for 't lest — en 't wier wol wfinder frjemd my; Sa moai seach ik it nea — nou moast ik 't litte.

De sinnestriel, de leste fen 'e joun, Ear det er dilkt efter de heim'ge kym Hy mimert lang sims om de moaiste blom En aeit him mei syn ljocht en wol net gean, En hill'get dizze blom mei bloed'ge glans Fen stjerrend ljocht — den komt syn skientme tit Yet moaijer, tearder as op hjelle middei. 0 hja, myn blom, myn keninklike faem, Deun by my stie hja — Frjemd, oars wier dit freugde En stille blidens, as in goud'ne bij Mids sinneglans en rook fen blommen gounzjend, Der like nou hwet twisken us to hingjen, In heim'ge stiltme, dy't ik net forklearje koe — Hjar holle, blank en kein as fen de fammen Dy't yn hjar reade bloed as martleressen For Jezus stoaren, en dy't nou forhearlike Yn wite klean troch himels sealen gean' Sa seach ik hjar. Sa hie 'k hjar nea yet sjoen. In trien dreau yn hjar ljochte en blinkende eagen; Hja kaem hiel ticht, hjar mule lustre tear:

38

,.Myn Ijeave jonge!" En do wist ik 't wer. Ho winder det 'k dit alles litte moast — 1k skOge wer yn de eagen fen 'e frjemdling, Dy wierne djip, sa djip as de iivgens sels, En beevjend lustre 'k myn: „Hear, ik bin re — "

39

0, LIET

0, Liet, fit djippe en demkre wemoed berne, DO komst', as wrald my alle hope Ontsei,

As ik, yn treastleaze ienlikheit forlerne, Fen net in minske bigripen krij —

Mar djip, hiel djip yn herts forlitten herne, Der't twivel hearsket twisken nacht en dei,

Der't mar allinne unwenn'ge wemoed wenne Flamm't stille blidens, om 't dit fiert to Dy.

0, Liet, ik wist dyn wfinder kommen wol, Dyn suver nunderjen, it wier sa ticht;

Du naemst my op, en as in plom sa licht Hevest my heger as hwer 't minsken gean';

Myn hannen fiel ik fen dyn blommen fol — En, leech, sjuch 'k aide wemoed iensum stean.

40

IT DIEL FEN 'E DREAMER.

„O, mei ik yn dyn eagen sjen, Den bliuw ik for it ierdske kald; En for de dingen fen 'e wrald

Bin 'k as in frjemd, tinwennich bern.

En as dyn glans myn went forlit Den lilkt it tsjuster oer my gear Omdet ik dy, en nimmen mear,

De fiedster fen myn libben wit.

En siikjend, taestend gean ik roun, Allyk in bline taest oan 't sked — Ik sjuch de wraldske dingen net,

Mar 'k skriem, salang ik dy net foun ...."

Sa giet in earme doarmers han Hwet minsken achtsje, Al forby — Sims bliid, faek drof, sa libbet hy,

In frjemdling yn it frjemde Ian;

Yn d'iens'mens leit syn ljeafst untwyk; De wrald, hja mijt en hatet him .... Mar drinkt syn ear dyn stille stim

Den is er kening, greatsk en ryk.

41

ADVENT.

Mei skimer is de loft trochweve De jountiid Mkt oer 't restend gea.

Troth risseljende bledden beve De wyn in huverjende bea.

Dyn sefte foetstap scil it hearre, En 'k digerje oer 't forlitten paed —

0, heinden nou myn hunkrjende earen It rtizjen fen Dyn hillich klaed!

0, Hear, it is sa iensum wirden Sa iensum yn myn stille went;

Dil hast my al to ier forlitten, 'k Haw al to koart Dyn treaste kend.

To suver binn' Dyn eagen, Heare, Om kwea en wraldsucht oan to sjen,

En oan Dyn fiet de tagong keare Dat die ik sels, Dyn skildich bern.

Myn herte, swier fen frjemde winsken Gyng fier en fierder fen dy of;

It socht de wrald, it socht de minsken, Mar 't bleau sa leech, sa earm en drOf!

42

En nou — de joun lilkt oer de lannen, De wrald, hja ropt en wachtet my;

Mar ik sit stil, mei faldne hannen, — Myn Jezus, ik, ik biidzje Dy.

0, kaemstil nou — myn stille keamer Hat al syn doarren iepenset;

De siel fen 'e forlitten dreamer Is ien great langstme, ien gebet.

Mei 'k rouwjend oan Dyn foetten lizze, Neamst' my, imweard'ge, wer Dyn bern —

Den scil ik seft „myn Jezus" sizze, En yn Dyn ljeavjende eagen sjen —

De joun fait oer myn fald'ne hannen, Yet diig'rje ik oer 't forlitten paed;

Mar 'k wit Dyn kommen oer de lannen, 'k Fornim it rilzjen fen Dyn klaed.

Myn langstme swevet Dy tomiette, Mar 'k biidzje, as Dyn dimm'ne breid —

0, strak wirdt dochs dit ienlik herte In timpel fen Dyn hearlikheit!

43

DE BEAMMEN.

By 't simmer wier hjar keine kloft It bloeijen blide plicht

By 't simmer hongen hja de loft Mei griene wolkens ticht Oan alle seamen —

Nou stean de earme beammen keal, Hja lykje lyts en wiet en feal,

En huvrjend skrilje hja byien Yn dize en winterrein forgien,

De beammen mei hjar bleate lea De weitsers fen 'e bleke dea,

De earme beammen

44

GELDERLAN.

I.

Wei nei Garderen.

Nei fiere fierten skout it opgeand paed; As silver blinkt it wite san Us blyn. It weintsjil makke er djippe foergen yn,

En simmer hat de seamen rynsk oerspraet;

Hirdgiele blommen, waechsjend yn it skaed Fen swarte spjuchtge spjirren; en de wyn Stout oer de moudge wei, trochspilet fyn

Syn swart en giel en ljochtgrien skouderklaed.

De toer fen 't doarp riist efter Us omheech Ut wolkems grien. De loft stiet wyt en gleon;

Strang en geweltich hearsket nou de sinne —

Ynienen Mgt it paed yn 't fierder gean; It sjit nei draeljende lichten hinne —

Der oan Us fiet de heide, brim en leech.

45

IL

It tilt.

Y'n finbineambre fieling stean wy stil En stoarje de forlitten flakte lans — De foartiid liet him us tiid, geef en gans,

Dy jowt him wer oan de ieu dy't komme scil.

Syn klaed, it wikslet yn jiertiidne dans; Hy tsjucht hjar kleuren oan, nei heger wil, En wit sa wis syn komst'ge blommekrans

As ik midsimmers gleone kommen fiel.

Ho lOget himels fjOr oer 't wite san! It tilt en weaget under syn gewelt;

It siedend san is ien forwoedne se

En alles bevet — neat bliuwt op syn ste — Wy steane en swije en sjugge elkoarren oan

As hie (is ien in frjemd forhael forteld.

46

KRYSTSANGEN

Nou is it stille Krystfeest wer op kommen En klokken liede bliid de bertestoun

Fen 't Bern, dat yn in earme krebbe slomme, Dat for in stridende ierd Gods frede woun;

Wer tinke wy oan 't skepersfolk, it fromme, Wer ruzje inglewjukken oer us groun

En wirdt Gods bern it blide wolkom songen Fen 't minskebern, dat syn Forlosser foun.

Scoe nou dit jier ek ik myn Heilan fine? 1k haw safolle al fen Syn ljeafde heard;

Myn doar stiet iepen, en ik sit en biidzje —

0, Jezus, wol myn kwinend each forbliidzje, En lit Jins stjerr' myn swarte nacht trochskine,

En bring Jins Krystlocht yn myn drinker hert!

48

In reine loft, beevjend yn stjerreglans Dy't wiid fen kym to kym syn bOge spant; It wolkeklaed sunk faldzjend nei de kant

Gods greate himel blinkt, forklearre en gans —

Net oars wier 't, do't yn 't wilnd're ljochtgedans De himelfeint, Gods strieljende gesant 't Wird song, dat tiid en ivigens oerspant,

Dat runt hiel in sfindige ierde lans:

„Fare, eare oan God yn hege himelstins; En frede, frede oerwjukket wraksljende ierd'

Oer minsken glanzget 's Hearen wolbihaegjen!"

Ho, 't each yet trienfortsjustre, twiivlich minsk? De kym wirdt read, en yn it bliere daegjen

In toerklok klear Gods bertefeest biliedt . . . .

49

Yn anbiroere pracht Stiet beam oan beam,

Swier fen silvren ryp bilein Wite wanders, glans-oertein, DrOgje hja de dei tonein

As dragers fen in dream, In wijde wacht.

Unierdsk fen skientme en skyn Is hjar bistean;

Ljochttrochblonken fisioen Yn forklearre stounen sjoen Fongen fen in teare tsjoen —

0, lit us hoeden gean Hjar heimnis yn —

Hear, liz Us libben stil Dy beammen lyk;

't Is Advent, en Krysttiid komt — Hert, hasta syn hell fornomd, Biidzjend yn de tiidne romt?

't Is Kristus frede-ryk Dat rite scil —

50

Hoar rint it kleare klokkelieden Op 't Easten troch de lichte loft;

De wijing driuwt oer se en mieden Yn 't fyn en iepen moarntiidsskoft.

Us hert is rommer as tofoaren, De klokken sjonge, fier en fyn —

Is dizze moarn den oars as de oaren? Hat dizze dei in wilnder yn?

0, minskesiel, forjit dyn smerte, En wez for 't wirdend wfinder stil —

It is de dei fen Kristus berte, Fen Him, dy't de ierd bifrije scil

51

DE SKEPER.

Ho frjemd en nij is 't nachtlik paed Dat ta de sted fen David laet

My, soan fen Juda's stamme — It is wol d' aldbiwende groun, Mar 't wier as hearde ik dizze stoun

For 't earst dy keninklike namme.

Ik hoede stil myn stille skiep Wylst bosken niigden ta de sliep,

Myn kalme keppel singe; Wer hie de himel, memmetear, Mei swiid genedefol gebear

Hjar oer de slomjende ierde

Dit wiinder teach my mannich kear Ut tiid en romte yn hege sfear,

Hwer 't romte en tiid torane Yn de iene finmietbre ivichheit, Dy't nea de lytse minske seit,

Der 't stjerren ljochtsjend for barne. —

Den is for my in tfizen jier Ien amerij forrilze; fier

Bin 'k yn 'e geast fortige. 1k seach wer oer de fjilden gean De keningsskalt yn skepersklean

For hwa't hjar skalt en kening nige;

52

My tocht ho't hy syn harpe droech, Syn keningshan de snaren sloech

Yn hillige bisieling, En 't song: „Hwet is in minskesoan 0, Hear, sjucht hy Jins himel oan,

Jins wanderwirk, f ins stjerrestrieling!"

Syn sangen kindigen in tiid Hweryn, nei ieuwen twang en striid,

In sterke Helt regeare En al syn foltsen feilgje scil; For Him swijt Davids harpe stil:

Syn Soan — en dochs syn Foarst en Heare!

'k Oermymre ho't it weze woe Honear dy Goel komme scoe

Op hwaem de Wytgers wize; Yn 't keninklike prealgereid, As Salomo yn hearlikheit

Wol Isrels kening great forrize —

As den, o ald Jeruzalem Dyn poarte iepenwykt for Him,

Dy't Davids ryk forjonge, Den scil, yn skurve en skeamle klean, Mids 't folk in earme skeper stean,

En mei Hosann' en Hallel sjonge.

53

De Kening scil him wol net sjen, Syn lid giet yn 't gedrils forlern,

Mar dochs, — Ho tynt myn herte As 'k tinke mei, 't is mfiglik doch Det ik myn foarst Messias sjuch,

Al is 't ek noch sa ut 'e fierte!

Sa droge ik, eagjend himeloan; Ynienen do — hwet wandre toan —

Spyllfid fen harpeklangen Raze oan yn roerleas stille sfear, Sa pearelklear, sa huvertear

De loft dreau fol fen fine sangen.

't Wier tearder as in mearkedream — Do woun it lid; yn folle stream

Brfizen de lieten om my hinne; 1k tochte — ik wist net hwet ik tocht; 'k Untdreau mysels yn hill'ge nocht,

As hja dy 't yn 'e himel binne.

De gouden weitsers fen 'e nacht, De stjerren, dy't hjar ljochte pracht

Foar 's Hearen oantlit drage, Hja sweven del fen 't hege honk, En hiel de flakte glanze en blonk,

As waerd de nacht to kleare dage.

54

Hok swide Winders ik der seach! In ingel striele foar myn each,

'k Fornaem in silvren stimme; Dy spriek — en 't klonk lyk himelsang — „Bidimje dy, en wez net bang,

Hwent greate blidens wytgje ik jimme!"

De folts'ne redder en bihald, Kristus de Heare kaem to wrald,

De Goel fen dyn winsken; Hy leit, in berntsje, yn doeken woun;

Hat yn in stal syn wenste foun — In lytse en earme mids de minsken."

En „Eare" song it yn 'e loft, En „Eare" juble in Inglekloft,

„Eare, oan God omhegen; De frede scil oer de ierde gean, Gods wolbihaech wirdt minsken bean —

Eare, eare, eare oan God omhegen!"

Hja dreauwen stadich ilt it each, Mar do't ik neat mear hearde en seach,

Song it yet yn myn herte; De keppel liet ik hwer 't hja lei — Ik moast nei Davids sted, op wei

Nei 't hillich ste fen Kristus berte.

55

Yet is 't my wander, tink ik nei Oer hwet dy himelboade sei:

„Hwent blidens wytgje ik jimme!" Sjucht God den net nei steat ef sari, Mocht de earme skeper tit it Ian

Dy heilsfornijing 't earst fornimme?

Den is 't nin kening nei de wrAld --- Gjin wielde ef pracht wiist syn biwald

Allyk by de ierdske foarsten — Elts mei to syn genede gean, Ek de earmen dy't fen fierrens stean'

En hast net neijer komme doarsten

0 ljeafde Gods, sa rynsk en ryk! For Him is great en lyts allyk,

Syn eagen skogje 't wezen. Hwa 't earm en dimmen is fen geast Dy fynt Syn §eine en trouwe treast,

Dy wol Hy ljeafdefol geneze.

Myn gong is licht, myn herte is bliid; Hwet leit de flakte rom en wiid —

Mei ljocht is 't fjild oersiedde — Heech sjongt yet yn my d'inglestim, En strak — den bin 'k yn Bethlehim;

Den scil ik sjen — en stil oanbidde.

56

TA DE NEITINS FEN C. S. ADAMA VAN SCI-IELTEMA

I.

Allinne stie ik nei de se to hearren, Wier 't hjoed, ef moarn, ef jierren lang forlyn? Ta 't wezen fen 'e dingen kearde ik yn;

It wfinder Libben en 't mysteary Stjerren.

Hwet wier ik lyts — De loft hong swier fen stjerren Wralden, ljochtsjend yn heimnisfolle skyn; Dertwisken song de wize master Wyn

Syn sangen, dy't de weag'ne douns regearren.

En wyn en weagen reaunten 't deadekoar: De soan fen se en wyn, de dichter stoar;

De blide skalt fen libben, ljeafde en ljacht, Syn mule is stom, him naem de njilre nacht.

Yn Mem Ierde hjar skerte scil stil by lizze Wylst wyn en weagen litanijen sizze.

59

H.

DO, dichter, my sa frjemd, en dochs sa egen, Sa fier fen my en dochs myn hert sa nei Det 'k om dyn gean yn stille wedom klei,

Det al myn langstmen om dyn kearen fregen —

Strak waeit de simmer lans syn ljochte wegen, Beevjend bloeit de bakenhaeg' yn 'e dei — 0, bliuwe dyn sterke sangen den wei

Dy't darjende hiel dit wander forhegen?

De nacht, skoger, hasty syn heimnis naem, In nije wrald, wytger, hat for dy ljochte;

Pylger, to steilste hichten bista kleaun;

DO hater, fen in hege ljeafde dreaun, DO strider sander freze en sander blaem —

Wier der dochs in Sterkeren, dy 't dy oermochte?

60

By dy kin 't langjend hert wol restich weze, It bide lang dyn seine, wiinder liet!

Nou scil men skientme yn syn kristalskyn leze, In prisma, dat de kleuren brekt en skiedt.

Hwet need, al nimstil him it tiidlik wezen, Hwerta in klachte oer ienlings lyts fortriet?

Hy is in drip oan griene maitiidsgerzen Dy't yn 'e sinne ffinkeljend forgiet.

Strak swynt de wetterdrip yn sinnegloed' En wyndret, loft en damp, to God omhegen;

In skoft fen glans, den 't gloarjefol forgean —

Hwet scoe by kleije oer imbisteand bistean? Sillich hwa 't joech, en neat for 't eig'ne frege;

De Ivige docht en wit — Syn dwaen is goed.

61

Wy Ioovje Him, dy't heech oer minsk'ne dagen De Wage fen Syn iiv'ge wizens leit;

Dy't wis op al us twivelige fragen It iene, alforklearjend andert seit.

Us swakkens wier it, as wy moedleas klagen Om net forstean, om wrede stridichheit;

Hy scil us leare us hope heech to dragen, Fakkel oer 't paed to strieljende ivichheit.

Hy joech, Hy naem. In skoft wierst' yn Syn Ian In tsjelk der 't Hy hwet kleare skientme yn geat,

Ta treast en freugde fen Syn earme minsken.

Howol dyn wirden Syn Wird faek forwinsken, DO diest Syn wirk. Hjir swijt us lyts forstan —

Hy joech, Hy naem. Syn namme is ivich great.

62

VIA CRUCIS, VIA LUCIS.

1.

nacht wier rk iensum yn Gethsemane. Yn tsjuster fen 't olivebosk bifongen Mids tfiken, yn forstive eangst forwrongen,

Trochfielde ik, minskheit, bang dyn flymjend we.

Foarmen forsmoarden yn in neare se Fen foarmleas drinker — helske lieten klonken; Yn gleone driging d'ilnheilseagen blonken

Fen 't rOfdjier Twivel, ta de deadssprong re.

Dit wier de macht en d'fire fen it tsjuster; Gjin honk, gjin restplak — alle hope bjuster

Bleau 'k wanhoops wylde wrigge jamk ta but.

Gjin minsk, gjin stjer', gjin ingel dy't my laette, En neat as 't rou geroft fen striid en hate —

Kald-hunend lake 't kwea syn offer ut.

65

II.

Restich-tofreed'ne minsken, dy't foldien Yn 't feil'ge tuntsje fen jim libben geane, Hwer 't dahlia's en roazen rfikend steane,

0, haw jim ea dit dilnker wald bigien?

Ea each yn each for 't reade minster stien Det Twivel hjit, hwaens felle tosken grymje, Hwaens neilen strak jim 't teare flesk trochflymje,

En nei jim deadsskreau heart net ien, — net ien?

0, sjuch, ho't hirde hate hunend troane, En fen de wylde chaos kening kroane,

De Ljeafde-kening en syn wirk bispot;

Hear hird fen minsk tsjin minsk de striidgjalp klinken, Sjuch wrede swirden yn it nachtswart blinken,

En hear de rop: Hwer is, hwer is dyn God?

66

Myn broerren, bang yn binende eangsten fongen, Yn tinzen, lyk olivetilken tiisd —

Ien gyng dit wald yn al syn dimkre gongen, Ien hat de wisse wei nei de titgong wiisd.

Al krimpt Syn lichem, bilgd fen fide pleagen, Al dauwje kobbels bloed Syn foarhaed wiet —

Oerwinningswil strielt tit Syn keningseagen In aureoal, dy't ljochtsjend om Him stiet.

It Bern fen Bethlehem, de Man fen smerten, Hy droech it leed fen hiel in stlnd'ge wrald

Dy't Him forhtinde en ta de dea forwiisde —

Mar yn 'e nacht wier 't, det it ljocht forriisde; Hy joech Syn libben oer ta us bihald —

Syn Ryk scil bloeije yn us fornij de herten.

67

IV.

0, Kening Jezus, Jy dy't Ljeafde wierne, Dy't ivich Ljeafde binne en weze scill',

Ho earm wirdt nou hwet wy us ljeafde miene; Wy skamje us, Hear, en swije skamjend stil.

0 Jy, dy't gyngen troch it grousumst lijen, Dy 't skande en 't smaedlik kills forachte ha —

In tankjend liet oerwint us skamjend swijen; Jo komt de lof fen slachte oant slachte ta.

Heech stiet, fen Ljeafde's wfindre skyn omstriele It Kills, en 't ljochtet alle tiden Tans;

En alle hert mei Syn genede diele, En alle folken komme ta Syn glans;

't Biwald fen Hate scil yn nacht forgean — Mar 't Ryk fen Jezus bliuwt yn iivgens stean.

68

V.

Forjow Us, Hear, det wy net jimmer geane As keningsbern for 't oantlit fen 'e wrald;

Det wy sa faek Jins biedwird net forsteane, Om 't frjemde tsjoen Us sielen finzen haldt.

Forjow Us, Hear, det wy 't sa faek net kinne, Om 't yet Us each safolle riedlings sjucht.

Wy langje wol nei d'iiv'ge wierheitssinne, Mar eangje 't slaende blynjen fen syn ljocht.

0 Hear, wy binn' Jins lytse, bange bern, Dy't skriemend taeste nei Jins Heitehan — Lied sels Us nou de berch Bitrouwen op,

Forwiidzje its kimen, stiigjend to syn top — En siz: Myn bern, der leit it tasein lan,

Der scil Jim Myn folsleine skientme sjen.

69

VI.

Jow Us in harpe, det wy wolkom hjitte Jins Ljeafde-ryk, dat ringen riizje mei —

Us langstme-sangen driuwe 'm yn 'e miette, De tiid dy't komt, de greate Kristus-dei!

Lit al hwet Us bihindret brekke en stjerre, Nim wei hwet yet oan de aide wrald Us bynt —

Det wy't baztingedroan fen de Ingels hearre As kening Jezus op Syn wolk forskynt!

Den scil de folken hjar yn feestklean riigje, Den scil de loften spand fen jubel stean;

Den scil de blommen op hjar stallen niigje; Den scil troch 't Wald in wander rfizjen gean —

Hwent al it aide is lyk in dream forby; En ierde en himel binn' for ivich nij.

70

SINNE.

Broerren, kom, de skimers britsen, Iepen strielt de wide loft —

Gansk fen libjend VII- trochlitsen Driuwt in ljochte wolkekloft.

Ljochtherauten, moarntiidswolkens, Sile w'yn de blauwe romt',

Al de twiveljende folken Wytgjend det de Kening komt.

Liz de ljochtkranse om jim hollen, Hear de harpsang fen 'e wyn!

Mei in nij en krigel wollen Keare wy to 't libben yn.

Sinne, yn us stimbre sielen Hast' dyn wfindre wente boud —

Hiel de se leit blank oerstriele, En de haven driuwt fen goud.

71

PAX VOBISCUM.

Ho restich is de eale dei Yn stille joun forgien —

Us tinzen lizze roerleas, lyk De skilten yn 'e Rien.

In lange rige, dreame hja Yn skimers mylde rest;

En ider draegt in beevjend ljocht As weitser yn syn mest.

En ider hAldt it offer fen Syn blanke bea omheech,

En sjucht de wide himel yn Mei stil-forlangjend each.

Sa bin wy roerleas yn 'e joun Ta biddend biidzjen wijd,

Oant God oer us bistille hert Syn Pax Vobiscum seit

72

OFFERJEFTE.

Hok smaedlik skamjen, Nou 't oer us teach

It twingend flamjen Fen 't ivich Each.

Us leffe ljeagen, Us falsk fetsoen —

Dy wittende eagen Hawwe alles sjoen.

As preesters scoen' w'yn Jins timpel stean;

Mar hwa hie jefte Ta 't alter bean?

Seine w'yn psalmen Jins greatens rom,

It wjerlad joech se us Yn galm werom.

Mar ha w'lls ditsen Mei preesterklean,

Fen 't hill'ge spritsen Yn dryst bistean;

Hat troch us lieten Jins Namme let —

0, Unbineamb're, Wy mienden 't net!

73

Gjin djippe ljeafde Woun Ljeafde as tank;

Wy liken dieden Wy bleauwen klank.

Ha to us gloarje Jins namme liend,

En Jo foreare en Usselme miend.

Hok smaedlik skamjen Nou 't oer us teach

It twingend flamjen Fen 't ivich Each.

Us leffe ljeagen, Us falsk fetsoen —

Dy wittende eagen Hawwe alles sjoen.

.1/I..../...

Dit is de berch dochs? It hout leit klear.

Mar hwer is 't offer, It offer, Hear?

It biidzjend alter, Wy stoarje 't oan,

Fortiisd yn taken Fen hagedoarn.

74

Us machtleaze eagen Skrieme Jo to —

0, byn us hannen, Wol J' us yet ha' ?

Kom, det Jins fjfirflamme Us waen fortarr' —

Bug, brek de taken En nim us mar!

75

FEN STRIID EN HOPE

LESTE EARE.

Ienris wol ik hjar yet sjen, Ienris wier ik dochs hjar bern . . . .

Kom, dy't Fryslans soannen binne, Riigje hoeden om hjar hinne,

Bug oer dat forlijd gesicht, Doch dy britsene eagen ticht.

Friezen, wol nou 't deafet drage, Friezen, wol 't yn ljeafde drage,

Sjong it smertlik deade-koar For jim greate Mem, dy't stoar.

Flokken, heech tit grize loften Sweevje yn tichte, lichte kloften —

Klokken bounzje, djip en drOf, Fryslan, Fryslan komt to hot

Snieflok oer de greven swevet, Stil hjar wite tekken wevet, —

Oer Mem Fryslans ljeafde en haet Spint de tiid forjittens klaed.

Frije Friezen, leau it net! Fryslan libbet yn jim hert.

Fryslan sliept, it is net dea — Weitsje scil 't by sinnepea!

78

IER FOAR PER.

Kom, nije Maitiid, en finttei Us wintersk toferzene herten; Lit dyn laitsjend stille restgens, Lit dyn swide seine falle Yn Us galls forsfimbre sielen.

Hwent wy doarsten net mear hoopje, En de wyn fen 't kald mistrouwen Havre Us keale fjilden oer — En Us lyts toskronfle tinzen Stoaren yn hjar inge grinzen.

Keine, wite foarjierswolkems Der't it ljocht in liet yn jublet Sile wer oer Fryslan hinne; 't Ljocht is seingjend oer Us hollen, 't Sjit syn glansen oer it mjitleas Dynjen fen 'e jonge se Dy't syn ivich, moedich libben Tfizenfaldich iepenbierret — — Blide, wylde weagebinden, Brfisbikranse oermoed'ge hollen, Skomoerstruide weagen, weagen, Seinesjongend finder 't blauwe,

79

Patsje wyld de brune peallen, Dounsjend nei in moaie dea — En de swarte daem, dy't swijend As in slange yn 't wetter opkrilpt, Op 'e rech syn giele fjfirtoer — Glimket stil en wiis-goedmoedich Tsjin de rounom-berne blidens.

En lyk lang forsletten skatten, Jierren, mei foudrael omwoelle Yn in spyn forhoalen leine — Nea in minske dy't hjar sjen mocht — Op in kleare dei komt immen, Rinkelt der in ring mei kaeijen: Knierjend gean de doarren iepen, Hastich grypt in Ilan de hoellings, Beevjende fintwynt er se — En de minsken stean forwandre, Flunkerjende strielen sjitte Fen hjar hfindert slipe flakken De eale stiennen yn hjar eagen, Hwent hja binne oan 't ljocht weromjown. En in pearel sjucht de sinne, en As hjar ljocht him stil trochspilet Liket er, yn 't fredich glanzgjen, Oan in greate minsketrien —

80

Sa, nou 't seinefollle hannen Yn dizz' ljochttrochlitsen moarntiid Wiid de doarren iepenbrieken, Nei de wrald us siele Ontsleaten, Seagen wy der strieljend lizzen De eale, lang forgetten skatten Fen Us moed en us bitrouwen, En der glanzge wer de unskeinber Stille pearel fen us ljeafde

God, lit us dy skatten halde, Lit se fen Jins sinne oerstrielje, Lit Jins ljocht der stil oer spylje — Den scil' wy, yn blide earbied'gens Greatsk hjar rike glanzgjen drage, En hjar noedzje tsjin de kalden Dy't it rfige stiennen miene Om 't hja 't stille ljocht net kenne — —

81

IT SLIEPENDE FRYSLAN.

Der skimert de dage; de nacht forteach, En sinne set laitsjend Ut ein —

Syn fjOrpylken boarje troch 't moarntiidsreach, En stadich wirdt 't rimfeljend se-geweach

Mei goudene glinsters oertein.

Lan fen Us dreamen, de moarntiid kaem, 't Is dei, de sinne skynt —

Fryslan, fielt dyn toferzen hert Syn waermjende, streakjende strielen net?

De driigjende dize fordwynt —

Lan fen Us ljeafde, de moarntiid kaem; Wy weevje Us dreamen fen ljocht

Foar dyn fortsjusfere eagen sa bliid — Wy weevje en wy biidzje bitroujend de tiid

Det dyn each hjar glanzgjen sjocht.

Fryslan, ljeafste, men neamt dy wol wei, Mar wy leauwe, wy leauwe it nea!

Gean, dy't dy net kenne, us mei spotslaen forby, Us ljeafde en Us dream en Us died is for dy,

Oant nimmen mear leaut oan dyn dea.

Dyn soannen stean wachtsjend oer 't swijende Ian, — Ho flamje de moarnsloften read —

0, siz det hja rjucht op dyn herte ha, 0, brek dyn bitsjoening, en glimkje se ta,

Den makket hjar ljeafde dy great!

82

DE STOARMKLOK KLIPT.

Friezen, tit eigen lansdouwen

fordreaune, hingje oan 'e touwen,

de wrede, gleone —

Hja teagen forby, Wy seagen hjar nei,

Hja droegen Us skatten mei! Friezen, fit eigen

lansdouwen fordreaune,

hingje oan 'e touwen de wrede,

gleone — Lit de klokken

liede, liede, oant Us iep'ne

hannen bliede. Fielst' him driigjen

De kommende flok? Kinst troch de

nachtskaden sjen? Heech oer Us hollen

de klok, de klok, klippe, of Us ran is forlern!

83

Opjage stoarmffigels razend oerstjur,

jeije syn Widen de lannen oer.

Friezen, fit eigen lansdouwen

fordreaune, hingje oan 'e touwen

de wrede, gleone —

Hark, ho stoarmje de klanken

oer 't gea! Liede wy 't libben

nou yn, of de dea?

0, hert, wez sterk, en freegje net,

mar dog, hwet God dy hjit!

84

SINNEKEAR.

For de feinten fen Gaesterldn.

Uit dit duister Rijst de luister Van een nieuwe heerschappij —

Bilderdij k.

Nou hearsket winters wredens yn jim Walden; Troch keale taken brfizt it stoarmgejei.

De flechtge dagen binn' net fest to Walden. Nacht liket einleas, en de moarn bliuwt wei.

Sa hat de stoarm oer 't aide Fryslan jage En al syn deade taken brekkend naem —

Troch de aide beammen hat in needsang klage. It ljocht fordwoun, de tsjustre moanne kaem —

Mar for dit folk, yn winters huver fongen Ha jim de psalm fen ljeafde en hope songen,

't Ald heitlan noedzjend mei jim sterke han —

0, 't libben scil 't fen bleke dea wol winne — Desimber sjucht it kearen fen 'e sinne,

Syn foarjiersglim oer 't hillich Gaesterlan.

85

DE IED OAN IT FRYSKE FINDEL.

't Forachte folk, dat skande en smerten lijt Dit djfire folk ha wy its herten wijd. Us Fryslan, dat der blet fit woun by woun Dit hillich Ian ha wy us ljeafde jown.

De loebes, dy't syn Mem de gek oanstekt, De untfryske Fries, dy't frjemdlans sprake sprekt, De parasyt, dy't op syn bett'ren tart — De Hollanist — him ha w' Us hate sward!

86

KULTUERDRAGERS.

Mei 't Hollanske baitsje om syn Friezene lea, Sa swarde er syn folk in fintidige dea.

As 't libb'ne Jong-Fryslan syn deadshimd net past, Hy skelt se for „kaffers" de stimprige kwast.

Syn siel hat gjin plak for in great ideael, Hy seamelt: „Sa'n rouwe, sa'n lompene tael."

Far foart mei dyn bleek en earmhertich fortoan — Wy drage dyn him as in kening syn kroan.

87

GARRULUS GLANDARIUS.

Der wennet in filgel yn Gaesterlans Wald Dy't wandere folle fen neibauwen haldt. De klysters hjar floitsjen, de finken hjar slaen, Us maetsje bisiket it ek sa to dwaen.

De sangfagels hatet er, djip yn syn hert, Hy plondret hjar nesten en sparret se net.

't Bistean fen in Myer, gjin eigene stim — Bin jim, Hollanisten, femylje fen him?

88

FOR DS. SCHADE.

„Ynternasjonael" dilmny to Westrum.

„In de eerste plaats zal de ont-roering, door zulke (Friesche) preeken gewekt, meer zijn de be-wogenheid van het Friesche hart dan die van het godsdienstig ge-moed.

Een ander bezwaar is, dat die preeken afbreuk doen aan de be-teekenis, die de godsdienst heeft voor een gezond internationa-lisme."

Ds. Schade yn „De Hervorming".

Untroering fen 't godstsjinstich moed Is winsklik grif en goed; Untroering fen it Fryske hert, Dat moat biljeaven net!

„Elts folk Gods Wird yn eigen tael" Dit aide Pinksterlild, It klinkt net ynternasjonael, Dos, Friezen, Wald jim tilt!

89

It Fryske hert, 't godtsjinstich moed, — Al past it dilmny min — 't Is ien, 't bliuwt ien, as flesk en bloed; Lit skiede dy, hwa 't kin!

„De godtsjinst ynternasjonael" — Hawar, bisiikje ris, En preekje yn Esperantotael: Jy slagje sunder mis!

90

DUMNY-HOLLANIST.

„Hwet God gearfoege hat, scil de minsk net skiede."

God joech ienris 't Fryske folk De eigen tael to sieletolk.

Dilmny, dy't it better wit, Docht eft by gjin Frysk forstiet,

Sprekt dit folkjen nou foartoan Yn 'e tael fen HoHan oan,

Oars wier yn in amerij Dilmny syn „prestige" wei.

't Folkjen, al to gau oerstaek, Skammet him syn Affaers spraek.

Giet Ald-Fryslan nei de groun, Dilmny bliuwt wol like soun.

't Folk forfrjemdzje fen syn tael, Siz, is dat Jins ideael?

Yn Gods skepping skieding slaen, Feint fen God, meij' Jy dat dwaen?

Sa, sa smytst' dyn eare wei — Soan fen FryslAn, skamje dy!

91

WY HALDE 'M HEECH.

Wy halde 'm heech, wy halde 'm heech, Us aide Fryske flagge;

Al laket de basterd us narjende tit, Al gnysket er spitich, de gnjoarjende gut, Heech waeistil oer us marren fit,

Us aide Fryske flagge!

Wy halde 'm heech, wy halde 'm heech, Us aide Fryske flagge;

Al skoddet de Unfries ek wakker syn prilk, Al sjucht er sa prot en sa swart as in roek — Heech swaeistil dyn wapperjend doek,

Us aide Fryske flagge!

Wy halde 'm heech, wy halde 'm heech, Us aide Fryske flagge;

Al moasten, yn 't wrakseljen sunder lean, Us herten brekkende findergean, Heech bliuwstil as in wfinder stean,

Us aide Fryske flagge!

92

WAR DY! 1 )

Fryslan ropt! De findels foar! Net mear drige, Yn 'e rige!

Fol de kloft fen striders oan; Is us folk syn kriich fintstoarn?

War dy! Fries fen 't aide skaei 't Alde heitelan is faei,

't Wirdt fen folk en frjemd forskopt — Foar de findels! Fryslan ropt!

Feinten, Wald de fasten re! Hits en hirden Bin forwirden,

Frjemden waldzje us ikkers oer, Basterds lizze 't IV yn fjfir;

War dy! for it erflik gea; Hoedzje 't Ian for skande-dea.

War dy! Sprek dyn tongrjend: Ne! Feinten, laid de fasten re!

Keardels, Wald de koppen koel! Net forskrikke, Net forblikke;

Hat us God dit Fan net jown, Stean wy net op eigen groun?

War dy! for dyn stoere spraek; Reitsje net to red oerstaek!

Klear yn 't each it greate doel — Keardels, Mid de koppen koel!

93

Maten, Wald de herten gleon! Ljeafde driuwt us, Ljeafde bliuwt us

Kreft en stipe yn 't swier bistean; Fryslan scil net tindergean!

War dy! for dyn folk en tael, Wald it heech, dyn ideael,

En de driging wirdt fordreaun —Maten, Wald de herten gleon!

Broerren, bfig de knibbels del! Kreft fen Boppen Yn to roppen

Ha wy nedich, eltse dei; Sunder God is Fryslan wei!

War dy! Striid yn 's Hearen noed, Dy't de foltsen ropt en stjart

Nei Syn ivich wiis bistel — Broerren, bug de knibbels del!

Fryslan ropt! De findels foar! De aide naesje

ldt wer faesje, Doar de kleare wei wer gean Nei syn rjucht, syn selsbistean!

War dy! Op de frijdom ta; Eala, fria Fresena.

Kom, hwa 't kin en wol en doar Fryslan ropt! De findels foar!

Striidrop fen de aide Friezen.

94

SANG FEN DE UPSTALBEAM.

Ienkear scil de moarn forrize Dy't it nachtlik kwea bitwingt,

Dy't it folk at sliep en dize Ta in klear fintweitsjen bringt.

Fryslan, lang hast lein en slomme Yn de ban fen twang en dead —

Sjuch, dyn heechtiidsdei scil komme, Al dyn Teed forgiet to neat.

Ho't de frjemden dy oerwalden Mei gewelt en hearskippij,

Dfi bliuwst for dyn folk bihalden, Wy, wy fjuchtsje dy wer frij.

't Winder liet fen wyn en weagen Song de frijdom yn us moed —

For de frijdoni ljochtsje Cis eagen, For de frijdom brfizt Cis bloed.

Ieuwen gyngen, ieuwen fregen Swiere skatting fen us hert;

Mar dyn wezen bleau us egen, Fryslans siele fintfoel us net!

Upstalbeam, dyn hillge namme Rant oan oer tiid'ne paed —

Noegestfi wer de aide stamme Ta de gearsit yn dyn skaed?

95

Fryslan, tit dyn delgong stige Blinkt de kroan wer oer dyn haed;

Giest wer, fen dyn folk omrige As in kening Fans dyn paed!

Draeg dyn jubel nei de wolken; Ne, dil kinst net findergean!

Yn it boun fen frije folken Scilstil rjucht en hearlik stean!

Iivge Heare, wol bifrije Fryslans folk en Fryslans tael;

Kar us weardich, wol us wije Ta de gong nei 't ideael!

Meitsje us weardich, troch de dagen Frij fen freze om frjemd biwald,

Fryslans namme heech to dragen For it oanlit fen de wrald!

96

BRANDENBURGH Co.

SNITS