REIS MEE MET OPMEER REPORTS DOOR AZIË: BOEIENDE PROJECTEN. BYZONDERE MENSEN. NATUUR &CULTUUR. ETEN. PRACHTIGE BEELDEN.

AUGUSTUS 2015 | JAARGANG 3 | NUMMER 2

RED CARPET HEROES: Twee helden > | CATCH OF THE DAY: Foto’s van de dag van de afgelopen maanden >

WAAR ZITTEN WE? > | COLUMN: Wim Opmeer > | WAT WIJ HEBBEN BELEEFD... >

BEASTLY > | UITZICHT OP DE WERELD: DOWNLOAD EEN BUREAUBLAD

inhoud

India

Kyushu

Uitzicht op de wereld:

download een bureaublad.

Wim Opmeer:

“We hebben te veel haast”

Bij PUM projecten treffen we altijd

twee helden. Dit keer bezochten we

een bloemenkweker in Nepal die

advies kreeg van een Nederlandse

anjerkweker.

BEASTLYWe ontmoeten niet alleen boeiende

mensen, maar ook interessante

dieren.

Korte (foto)reportages van

bijzondere gebeurtenissen.

COLUMN

CATCH OF THE DAY

foto’s van afgelopen maanden

redactioneel

Kyushu

Na een intermezzo van enkele maanden in

de Verenigde Staten (over de VS maken we

een afzonderlijk boek), vertrokken we eind

januari naar Nepal (vóór de aardbevingen),

India, Singapore, Bali, Japan en Sri Lanka.

Bobbel bleef achter in Florida. Contrasten

horen bij het reizen, maar met bezoeken aan

zowel India als Japan en Singapore, waren

ze dit keer wel extreem groot. Als je naar de

foto’s links kijkt, snap je vast wat ik bedoel.

Zonder Bobbel was het lastig de rode loper

mee te nemen, dus voor de tweede keer

improviseerden we. Achteraf, mochten jullie

je afvragen op wat voor vreemd tapijtje onze

twee helden dit keer bivakkeren.

In Nepal en India waren we voornamelijk

aan het werk voor onze klanten. In Japan

zijn we zelf op zoek gegaan naar bijzondere

verhalen. 70 jaar geleden viel de atoombom

op Hiroshima en Nagasaki. Na alle

verhalen van de Amerikanen, wilden we

nu wel eens horen wat de Japanners zelf

te melden hebben. Nadat hij bijna 70 jaar

lang gezwegen heeft, wilde kamikazepiloot

Hatsuo Sueyoshi ons wel vertellen hoe hij de

oorlog heeft overleefd.

EXTREME CONTRASTEN

Wim & Pauline Opmeer

En dan is het hoog tijd om de directeur zelf

in de column aan het woord te laten. Zoals de

meesten van jullie wel weten, fotograferen

en filmen we samen, edit Wim de video’s en

schrijf ik de teksten. Mijn mening over veel

zaken kennen jullie dus (Wim heeft overigens

wel vetorecht over mijn schrijfsels). Wims

bedrijfskundige ervaring werkt vaak zeer

verhelderend bij bezoeken aan bedrijven en

projecten. Zonde om dat niet een keer aan

het papier toe te vertrouwen.

Verder dit keer foto’s, filmpjes en

verhalen over waterbuffels (Beastly),

kippenhoudsters (Wat Hebben Wij Beleefd)

en het Japanse eiland Kyushu (Spotlight).

Naam: Prakash Panta & Ton van Vliet

Plaats: Gunjanagar, Nepal

Project: Abloom Gerbera- en Rozenkwekerij

De PUM video

>

Bij een PUM project ontmoeten we altijd twee

helden: de buitenlandse ondernemer die

om advies vraagt en de Nederlandse expert

die hem of haar verder helpt. Prakash Panta

(40) kweekt rozen, gerbera’s en gladiolen

en talloze groenten en fruit. Met papaya’s

en gladiolen heeft hij al prijzen gewonnen,

maar met gerbera’s is hij net begonnen.

De kas is gebouwd door een professionele

kassenbouwer, maar de productie is niet

optimaal en dus heeft hij PUM gevraagd om

een expert die hem kan adviseren. Ton van

Vliet (71) heeft zijn hele leven snijbloemen

gekweekt. Met zijn ervaring ziet hij al

snel wat er mankeert aan de teelt van de

gerbera’s en het oogsten ervan. En ook de

productie van de rozen is voor verbetering

vatbaar. Alles op zijn tijd. Het is goed eerst te

kijken naar de gang van zaken en de vragen

die er liggen en dan pas te komen met

advies. Maar het is moeilijk, want als kweker

in hart en nieren kan Ton soms maar moeilijk

voor zich houden wat er mis is…

Samen lopen ze continue door het bedrijf,

waarbij Ton bijvoorbeeld uitlegt dat de

doeken die de bloemen ’s nachts tegen de

kou moeten beschermen, overdag niet ver

genoeg open gaan, waardoor er te weinig

zonlicht binnen komt. 1% meer licht zal

Prakash 1% meer Gerbera’s opleveren.

En ook op andere onderdelen zijn er

mogelijkheden de productie te verhogen en

verbeteren: de drainage, de bloemsoorten,

de kwaliteit van het water, de voeding, de

samenstelling van de grond.

“We are not perfect, we are just starting.”

Ton realiseert zich echter terdege dat de

omstandigheden in Nepal sterk afwijken van

die in Nederland. Zelfs de meest eenvoudige

instrumenten om waardes te meten,

ontbreken. Meer dan twaalf uur stroom per

dag is er niet, eerder minder. Toch is Ton

optimistisch over de kans van slagen: “Er

wordt aan gewerkt en ik heb het idee dat

men heel graag wil veranderen. Zij hebben

de ambitie om beter te worden dan ze nu

zijn.” Dat blijkt wel, want nog tijdens Tons

bezoek, laat Prakash een proefsleuf graven

om een drainage methode te testen.

Prakash is overigens niet van plan alle

nieuwe kennis voor zichzelf te houden. Hij

neemt Ton mee naar collega kwekers, die

ook technische problemen ervaren. Prakash

wil zijn kennis delen en anders helpen.

Daarom heeft hij een groep opgericht om

samen verder te groeien. Alleen dan kan

de regio vooruitgang boeken, vindt hij. Om

diezelfde reden helpt hij een groep vrouwen

met de start van een papaya kwekerij.

Twee helden

Wat is een held? In de ‘goeie ouwe tijd’ moest je de Zilvervloot veroveren, een beroemd kunstenaar zijn of goud winnen tijdens een sporttoernooi. Tegenwoordig verdien je al een plek op de rode loper als je op TV je huisgenoten hebt weggepest. Geheel aan ons oog onttrokken strijden echte helden tegen armoede, onrecht en honger. In Red Carpet Heroes geven we hen de plek die ze verdienen.

JAN -APR 15

Klik op de nummers om naar de COTD’ste gaan

13

20

7

19

3

29

11

18

26

9

21

4

2

14

31 8

1 2 3 4 5 6 7 8 9

WAARZITTEN WE?

De kaart op Google Maps waarop we bijhouden

waar we zijn geweest en waar we nog naartoe gaan,

slibt steeds verder dicht met sterretjes. De plekken

waar we zijn geweest zijn rood , de plekken waar we

binnenkort naartoe gaan zijn blauw. Op de website

houden we de kaart zoveel mogelijk actueel, mocht je

ook de komende tijd willen weten waar we uithangen.

Nu is dat Amersfoort, waar we de reis naar Afrika

voorbereiden, maar dat had je natuurlijk al begrepen

uit de kaart...

AMERSFOORT | NEDERLAND

Column

Onlangs las ik een artikel in de krant over

Afganisthan. De Westerse hulptroepen

zijn er te snel vertrokken waardoor de

Taliban momenteel snel terrein veroverd

op de regeringstroepen en politie. Is dat

nieuws? Nee, dus. Ongeacht of het om

burgeroorlogen of ontwikkelingswerk gaat,

‘wij’ Westerlingen denken dat we het

probleem wel even in korte tijd oplossen.

Snel reageren en niet verder willen nadenken

dan een of twee jaar is het handelsmerk van

de westerling.

We vergeten voor het gemak dat we geen

benul hebben van de culturen waarin we

terecht komen. En dat oplossingen die hier

voor de hand liggen in een ander land wel

eens helemaal niet kunnen werken.

Buiten dat, ook hier in Nederland kan je

niet zo maar even een bestaande situatie

veranderen. Ik kijk altijd verbaasd naar de

mensen die denken dat ze iets één keer

moeten uitleggen, misschien twee keer en

dan weet degene die je helpt wel hoe het

moet. Ik heb leiding gegeven aan mensen

op allerlei niveaus in diverse bedrijven. Als

je iets wilt veranderen en met name een

cultuurverandering wilt doorvoeren, moet

je hen vertellen hoe ze dat moeten doen.

Iedere dag. Blijvend. En ook moet je dagelijks

aanwezig zijn om de mensen te blijven

motiveren en bij te sturen maar zeker ook om

te controleren.

‘‘Ontwikkelingswerk is geen

revolutie maar veel meer

evolutie”

Dr. Ibrahim Abouleish uit Egypte begrijpt

dat. Met zijn biologische coöperatie Sekem

transformeert hij de woestijn in vruchtbaar

land. Hij heeft een vijfhonderd jaren plan.

Niet omdat hij sinds 1977 niets bereikt heeft

(integendeel), maar omdat hij zich realiseert

dat verandering tijd kost. Duitse experts die

voor Sekem werken, zitten er al 35 jaar.

Laat de illusie dus los dat je in een ander

land kan, wat je in je eigen land ook nooit

zal lukken. Je moet geduld hebben en

uithoudingsvermogen om een bedrijf waar

het slecht gaat er weer bovenop te krijgen.

Datzelfde geldt voor landen waar armoede

en oorlog alles kapot hebben gemaakt.

Voordat hij samen met Pauline en Volkswagenbus Bobbel als fotograaf, videograaf en editor aan het werk ging, heeft Wim Opmeer jarenlang leidinggevende functies bekleed. Als hij voor Opmeer Reports aan het werk is, kan hij het dan ook niet laten zich regelmatig met de bedrijfsvoering te bemoeien door adviezen te geven vanuit zijn ervaring in het bedrijfsleven.

“Wij hebben te veel haast”

Wim Opmeer

Opmeer Reports

inhoud

kyushu

Kyushu is het op twee na grootste eiland van Japan. Fukuoka

is de hoofdstad, waar je kunt genieten van parken, winkels,

musea, honkbal en heerlijk eten. Nagasaki is bekender

bij Nederlanders vanwege de atoombom die er 70 jaar

geleden op viel. Maar Nagasaki vormde dankzij de Oost

Indische Compagnie ook twee eeuwen lang (1641-1859) de

enige schakel tussen Japan en de rest van de wereld. Op

het kleine kunstmatige eiland Dejima bij de stad woonden

de Nederlanders, die als enigen handel dreven met het

geïsoleerde Japan. De mooiste tijd om naar Kyushu te gaan?

Eind maart, begin april. Dan bloeit de kersenbloesem,

wat uitbundig wordt gevierd tijdens Hanami, als iedereen

picknickt onder de zachtroze bloesems.

?

MelastiOp 18 maart viert Bali het Hindoestaanse Melasti. Met diverse

rituelen vieren ze het afsluiten van het oude jaar en begin van het

nieuwe (Nyepi).

Tussen negen en twee zwelt de menigte op het strand aan tot

duizenden vooral in het wit geklede Balinezen. Ze offeren bloemen,

wierook, fruit en geld. Zodra het water de offergaven meeneemt,

mogen de armere volwassenen en kinderen die rondlopen eruit halen

wat ze kunnen gebruiken. Mooi gebruik. Vrouwen en mannen huilen

en voeren in trance een dramatisch ritueel met een kris uit in de

branding. De zee is heilig.

HOE VAT JE BIJZONDERE BELEVENISSEN IN EEN LAND SAMEN IN TWEE PAGINA’S? ZOALS ALTIJD DOOR TE BEGINNEN MET HET VERHAAL EN WEL TE ZIEN WAAR HET SCHIP STRANDT. EIGENLIJK LIJKT HET EEN BEETJE OP DE REIS ZELF. TOEN WE WEGGINGEN HADDEN WE EEN GLOBALE ROUTE, DIGITALE KAARTEN OM DE WEG TE VINDEN, EEN PAAR OPDRACHTEN EN ENKELE FLEXIBELE AFSPRAKEN. ENIGE ZEKERHEID: ER IS GEEN ZEKERHEID. DAT LAATSTE GELDT NATUURLIJK NIET ALLEEN VOOR HET MAKEN VAN EEN REIS.

Gelukkig getrouwd?Is de trouwdag de mooiste dag in je leven? Zou best

jammer zijn, want dan heb je dat al vrij snel achter de

rug.

Persoonlijk kan ik best concurrerende dagen bedenken.

Er is dus nog hoop voor de dochter van Prakash’

beste vriend. De bruid is 24 en gelukkig geen tiener

meer, maar echt veel lol lijkt ze niet te beleven aan

de vele huwelijksrituelen. Wij moeten intussen ons

beste beentje voorzetten op de dansvloer om geen

spelbrekers te zijn. Vooral Wims inspanningen worden

door zijn fanclub erg op prijs gesteld...

Durf“Dat we nu met vreemde mensen zoals

jullie durven praten”, antwoorden de

kippenhoudsters van Pradan op de vraag

was wat het grootste verschil is tussen hun

leven voordat ze hun brood verdienden met

kippen en nu.

Ze laten zich niet meer slaan door hun man,

hij krijgt de kans niet meer hun bescheiden

inkomen te verbrassen en ze houden zelfs

geld over om meer dan twee kledingoutfits

te kopen. De man helpt nu mee door water

of kippenvoer te sjouwen of door de geiten

te hoeden die ze gekocht hebben met de

opbrengst van de kippen. De kinderen

kunnen naar school en het huis is opgeknapt.

Maar uit hun antwoord op onze vraag blijkt

dat ze vooral blij zijn met hun gegroeide

zelfvertrouwen.

De baasBij houtfabriek A Wood Lanka is een jaar

geleden een Nederlandse expert langs

geweest. Aan ons de schone taak om de

resultaten van zijn advies vast te leggen.

Terug in Nederland vertelt Martin Knoef dat

hij was gevraagd als houtexpert, maar dat hij

al snel doorhad dat er vooral wat schortte

aan het management. Gelukkig zien wij dat

zowel technisch al organisatorisch veel

is gebeurd. Daarbij moeten we een beetje

tussen de regels doorlezen, want de oude en

nieuwe manager zijn niet echt gek op elkaar

en slechts één van hen spreekt Engels.

Een Nederlandse arbo inspecteur zou

hier wellicht schrikken, maar wij snappen

dat stof afzuigmachines geen standaard

uitrusting zijn in Sri Lanka.

Dit is niet meerZowel Kathmandu als de nabijgelegen

middeleeuwse stad Bhakatapur maakten

enorm veel indruk op ons door hun

adembenemende pleinen, vijvers, smalle

pittoreske straatjes en verweerde gebouwen

vol verfijnd houtsnijwerk. 3 maanden later

stortten de historische gebouwen in tijdens

meerdere aardbevingen. Die kostten zo’n

8.000 mensen het leven. Honderduizenden

verloren hun huis. De mensen waarmee wij

hebben gewerkt zijn gelukkig niet gewond

geraakt, al zijn ze de rest van hun leven

wel doodsbang voor een herhaling.

BEASTLY

DOWNLOAD

S

DOWNLOAD

S

Zenuwpees

Waterbuffels worden het liefst ‘s ochtends

vroeg of na zonsondergang gemolken. Ze

produceren veel meer melk dan koeien, maar

zijn wel enorme zenuwpezen. Dat betekent

dat we tijdens onze foto- en videoreportage

van coöperatie IMD in Nizamabad (India)

voorzichtig te werk moeten gaan. Eén van

de melkproducenten (allemaal vrouwen)

is zwanger. Om te voorkomen dat de

waterbuffel haar verwondt, laten we hen

met rust en zoeken andere producenten op.

Onder meer in het centrum waar de melk

wordt verzameld. Daar zien we vrouwen

met kleine kannetjes, maar ook grotere

vaten met melk. Een jonge vrouw, Durshetty

Manasa, heeft de verantwoordelijkheid

over de melkinzameling, het testen van de

kwaliteit en wegen van de melk. Ondanks het

duwen en trekken van de producentes in de

kleine ruimte, blijft ze rustig en vriendelijk.

Ze begrijp hoe belangrijk de melkproductie

is voor de vrouwen. Ze hebben er een

stabiel inkomen bij en hun zelfvertrouwen is

gegroeid.

Onderweg struikelen we regelmatig over oogstrelende beelden. Wil je een tijdje

hetzelfde uitzicht als wij hebben, download dan een bureaublad.

Klik op download, gebruik je rechter muisknop en kies voor ‘bewaar als’.

Bouddhanath

1 februari, Kathmandu, Nepal

Komyozenji Tempel

14 april, Dazaifu, Japan

69 jaar lang durfde Hatsuo Sueyoshi (87) met niemand te praten over zijn Kamikaze verleden. Zelfs niet met zijn vrouw en zoons. Toen hij 17 was vloog hij op 28 april 1945 samen met drie andere piloten en een navigator een zekere dood tegemoet. “Ik voelde geen angst toen ik het bevel kreeg, want ook mijn vrienden werden opgeroepen. Ik voelde me eerder vereerd.”

Gered door de vijand

Het lot besliste anders. Op weg naar

Okinawa kreeg de teamcaptain motorpech

en aangezien hij de enige was die met

een navigator vloog, moest het hele

team landen op het eiland Ishigaki. Door

eerdere kamikaze missies gealarmeerd,

bombardeerden de Amerikanen de

vliegvelden rond Okinawa. Ze vielen vliegveld

Shiraho aan toen het team van Sueyoshi net

geland was. Hij redde zichzelf door samen

met de plaatselijke bevolking in een verlaten

mijnschacht te vluchten. De vliegtuigen van

het team raakten zo beschadigd, dat de

piloten hun missie niet konden voltooien.

“Dat is de enige reden dat ik nog leef.”

Verrader

Toen Sueyoshi zijn vernielde vliegtuig zag

voelde hij zich teleurgesteld. “Ik schaamde

me omdat ik mijn missie niet kon voltooien

en dus geen schade bij de vijand kon

aanrichten.” Twee maanden later keerde

hij terug naar de luchtbasis in Taiwan waar

hij door zijn commandant als verrader werd

uitgescholden: “Het was je missie te sterven.

In plaats daarvan keer je terug zonder

schade te hebben aangericht aan vijandelijke

schepen. Je bent een schande voor het land.”

Twee maanden later vielen de atoombommen

op Hiroshima en Nagasaki en was de oorlog

over.

Wees

In februari 1946 keerde hij terug naar Japan.

Hij wist niets van de bombardementen en

verwoestingen in Japan, want zowel de

bevolking als legereenheden werden in het

duister gehouden door de regering. Die

focuste de aandacht op de kleine successen

en beweerden dat er een aardbeving was,

wanneer er een zwaar bombardement

plaatsvond. Wat nog erger was, Sueyoshi wist

niet dat zijn familie bij een aardverschuiving

was omgekomen. Toen hij in 1946 bij de

familie van zijn moeder aankwam, vertelden

ze hem dat zijn vader, moeder en zusje

waren overleden. Daar stond hij: 18 jaar,

wees, beschaamd vanwege zijn ‘falen’ en

dakloos. “Ik voelde me wanhopig, maar

in plaats van ik waren zij overleden, dus

ik moest voor hen leven”. En dat deed hij.

Hij trouwde, kreeg twee zoons en had een

bloeiende fietsenwinkel. Ook nu hij met

pensioen is, blijft hij actief. Als oudste lid van

de ‘ground golf’ club oogt hij topfit.

Gehersenspoeld

Sinds hij naar school ging, had hij geleerd

dat hij zijn leven moest geven voor zijn keizer

en vaderland. Daardoor beschouwde hij

de keizer “als een transformatie van god,

iemand die er boven ons stond”. Sueyoshi:

“Japan behoorde toe aan de keizer, dus

gehoorzaamde ik hem in alles wat hij vroeg.

Ik was vastbesloten mijn lijf en leven te

geven voor mijn land en de keizer.” Na de

oorlog zorgde de media dat het beeld van de

keizer veranderde. “Ik realiseerde mij dat

hij een mens was, die symbool stond voor

ons land. Ik begon ook te begrijpen dat mijn

vrienden en ik gehersenspoeld waren zodat

we ons leven zouden geven voor de keizer

en de voorspoed van Japan. Als ik terugkijk

realiseer ik me dat de oorlog krankzinnig

was en wreed.”

Meer lezen (klik hier)

inhoud

india

In 2010 brak in de Indiase staat Andhra Pradesh een enorme

microfinancieringscrisis uit. De details gaan te ver om hier

uit te leggen. Om een klein beetje een idee te geven: mensen

stapelden leningen, die ze vervolgens niet meer konden aflossen;

wanhopige klanten pleegden zelfmoord; toen veel klanten hun

leningen niet meer konden of wilden afbetalen, gingen veel

microfinancieringsinstellingen (MFI) failliet; daardoor was

er helemaal geen geld meer beschikbaar voor de armen. De

afgelopen vijf jaar hebben de overheid en de MFI’s de regels zo

aangepast dat het drama uit 2010 zich zal herhalen. En dus achtte

Oikocredit de tijd rijp om naar India te reizen, te kijken hoe het er

nu voor staat en hun steunverenigingen de kans te geven kritische

vragen te stellen. Wij legden de studiereis gevoelig vast.

Wilt u ook een digitaal magazine?IDEAAL OM UW DOELGROEP INTERACTIEF TE BENADEREN

Ontwerpgroep Lâle ontwikkelt visuele middelen die functioneel en onderscheidend zijn. Uw boodschap wordt kernachtig gecommuniceerd en uw identiteit helder weergegeven.

www.lale.nl

COLOFON

Het basisontwerp van deze publicatie is ontwikkeld

en gesponsord door Ontwerpgroep Lâle | www.lale.nl

Tekst: Pauline Opmeer | Opmeer Reports

Fotografie: Wim & Pauline Opmeer | Opmeer Reports

Ontwerp en realisatie: Ontwerpgroep Lâle

© Opmeer Reports 2015

SPREAD THE WOR(L)DIn dit tijdschrift vertellen we de verhalen van mensen die we

onderweg ontmoeten en geven we een beeld van de landen waar

we doorheen reizen. Daarmee willen we zoveel mogelijk lezers

bereiken.

Ken je mensen of organisaties die deze verhalen waarschijnlijk ook

graag lezen, stuur de link naar het tijdschrift dan door. Vervolgens

kunnen de ontvangers zelf bedenken of ze een abonnement willen.

Hoe hoger de oplage uiteindelijk is, des te beter.

Heb je zelf nog geen abonnement, stuur ons een bericht via Twitter,

Facebook of de website en we sturen je ook de volgende nummers.

Het abonnement is gratis.

OPLAGE: 1.000