8/8/2019 Engels - Dissect Them Alive

1/3

8/8/2019 Engels - Dissect Them Alive

2/3

oud," herinnert hij zich. "Wij zeiden: 'Waar ben je geweren?', En ze antwoordde: 'Wehebben geen geweren -. Maar we hebben bamboesperen' Het was toen wist ik dat we alhadden de oorlog verloren." Het was in een dergelijke atmosfeer die bevond hij zich inZamboanga, een moslim stad in het verre zuid-westen van de Filipijnen.

De lokale bevolking waren de Moro-volk, een assortiment van de jungle stammenlegendarische zo meedogenloos head hunters. De bezettende Japanse gevreesd engehaat hen, als de Amerikaanse troepen dichterbij, arresteerden ze velen van hen als"spionnen", en gooide ze in een helse put waar ze zijn achtergelaten om te rotten. "Ikweet niet of ze echt waren spionnen of niet," zei de heer Makino. "Alles wat nodig was,was voor iemand om te zeggen dat ze waren. We wisten dat we zouden de oorlogverloren. Onze psychologische toestand was heel vreemd toen. In dezeomstandigheden, kunnen we iets doen, absoluut niets "Het begon met een praktijk die isbeschreven door een aantal voormalige Japanse soldaten - de". Testen "van detraditionele Japanse zwaarden op levende gevangenen. "Er waren een universitairdiploma die geen idee had hoe ze moeten vechten, maar die waren officieren omwillevan hun onderwijs," de heer Makino zegt. "Ze droegen zwaarden, maar ze nog nooitgebruikt. Ze zou zeggen: 'Breng de krijgsgevangenen - we zullen zien hoe scherp dezezwaarden zijn!' Dus bonden ze de gevangenen en de gehakte hun hoofden af. Maar dezwaarden waren zo roestig, konden ze niet netjes doen. "

Op een dag tegen het einde van 1944 werd de heer Makino opgeroepen door zijncommandant, een marine arts die, zelfs nu hij weigert naam. "Ik was zijn nummer twee,en hij vertelde me dat als er iets met hem gebeurd, ik had over te nemen van hem. Hijvertelde me om te komen en een vivisectie te zien.

"De eerste keer was een gevangene, een man van middelbare leeftijd. Hij had alopgegeven - er was geen strijd. Hij was vastgebonden aan het bed en verdoofd met

ether, zodat hij was helemaal bewusteloos. De luitenant heeft me laten zien wat tedoen.Hij sneed hem open, en wees erop, 'Hier is de lever, hier is de nieren, hier is hethart.' Het hart nog klopte, dan sneed hij het hart te openen en liet me de binnenkant. Datwas toen hij stierf. "" Ik wilde niet te doen, maar het was een order, zie je. Op datmoment, als een commandant gaf u een bestelling werd ervan uitgegaan dat het was devolgorde van de keizer, en de keizer was een god. Ik had geen keuze - als ikongehoorzaam was, ik zou zijn gedood "De" operatie "duurde ongeveer een uur en toenwas het over het lichaam werd dichtgenaaid en geworpen in een gat in de aarde.. Nogacht vivisecties gevolgd, de heer Makino zei, tot drie uur lang. "In de loop van de tijd, ikheb aan gewend," zei hij. "We haalden een aantal van de organen, en geamputeerdearmen en benen. Twee van de slachtoffers waren vrouwen, jonge vrouwen, 18 of 19 jaar

oud. Ik aarzel om het te zeggen, maar we openstelling van hun baarmoeder aan dejongere soldaten te laten zien. Ze wist heel weinig over vrouwen - het was seksuelevoorlichting.

"Ik bewonderde de luitenant, en ik was gevleid dat hij mij gevraagd om dit te doen omdathij echt vertrouwde me. Ik voelde me echt vereerd. Maar nu weet ik wat ik gewend was."Toen de Amerikanen landden van kracht is in maart 1945, de Japanse verspreid in dejungle. De heer Makino gedurende zeven maanden is er, tot ver na de Japanseovergave, leven als een dier uit katten, slangen, hagedissen en likken het water ophoudt,helemaal alleen. Een foto nemen van hem na zijn redding door de lokale bevolking toonteen levend skelet. Maar zodra hij was teruggekeerd naar Japan, de gevoelens van

wroeging begon.

8/8/2019 Engels - Dissect Them Alive

3/3

Hij trouwde, had twee zonen, werkte in een ziekenhuis en werd een Salaryman voor eenbouwbedrijf. En wanneer hij maar kon hij terug naar Zamboanga. Hij publiceerde eenpamflet over zijn ervaringen en sprak in de scholen over de verschrikkingen van deoorlog. Maar hij sprak nooit van de experimenten, tot oktober, toen hij werd genterviewddoor een Japanse krant. "Het gleed uit," zei hij. "Maar nu heb ik er over gesproken, moet

ik niet stoppen." Afgezien van een paar plaatselijke kranten, een tweede gesprek op hetpersbureau Kyodo, werd grotendeels genegeerd door de Japanse media, een indicatiemisschien wel van de onwil om het onderwerp lucht van de gruwel van deoorlog. "Niemand anders die wist over het overleefd, en het is een wonder dat ik in levenben," zei de heer Makino. "Ik heb om erover te praten, om het verhaal te vertellen aankinderen die niets weten over zulke dingen. Het brengt me rust tot op zekere hoogte,maar niet een volledige vrede. Ik was onder orders, zie je. Maar ik weet dat ik eenvreselijk ding deed. "