Eindverslag buitenlands project Waar sta ik op dit moment als (toekomstig) leerkracht

Drie maanden Suriname doet toch wel wat met een mens. Ik ben nu vijf dagen terug in België en

iedere minuut dwalen mijn gedachten terug naar dat warme en mooie land. Ik miste het avontuur al

van toen ik het vliegtuig opstapte en wist dat het nu definitief gedaan was. Er was geen weg meer

terug.

Ik weet nog dat ik aankwam in de hoofdstad Paramaribo en helemaal geen vermoeden had dat het

leven hier anders was dan bij ons. Ze hebben hier toch alles wat wij hebben: supermarkten,

winkelketens, cafés, discotheken en noem maar op. Tijdens mijn eerste dagen in Suriname had ik

helemaal het gevoel niet dat ik een heel andere cultuur zat. Ik had niet door dat ik een heel ander

land dan België zat. Het enigste verschil wat ik merkte was dat wij nu de vreemden waren.

Dit gevoel heeft nog enkele dagen aangehouden totdat ik me steeds meer en meer begon in te leven

in het dagelijks leven. Je begon je automatisch aan te passen aan hun levensstijl. Opmerkingen als

maak je niet druk of het komt wel in orde maakte mij dit ook duidelijk. Toen ik mijn stageschool

bezocht en vaststelde dat er hier geen beamers, overheadprojectors of televisies aanwezig waren

besefte ik dat er mij nog een heel avontuur te wachten stond. Op die momenten werd ik wakker

geschud en besefte ik dat ver weg was van de ‘luxe’ die wij gewoon waren. Ik spreek liever in termen

van luxe omdat ik ingezien heb dat luxe iets extra is waar wij en zeker als leerkracht gerust zonder

kunnen. Zij kunnen het ook waarom zouden wij het dan niet kunnen?

Voordat ik naar Suriname vertrok was het logisch dat ik tijdens een les kon werken met een OHP,

beamer of een ander didactisch materiaal. Je begon zelfs te panikeren wanneer zulke materialen niet

ter beschikking waren. Maar ook onze levensstijl zit vol luxe: Gsm’s, digitale televisie, laptops, Ipods,

Playstation 3, de nieuwste auto’s en noem maar op zijn voorbeelden die doodnormaal zijn in onze

samenleving. Wie in België heeft nog geen mobiele telefoon? Men zou in België nog verdwalen als

men geen mobiele telefoon bij de hand zou hebben. Wij in België, ik spreek in dit geval niet voor

iedereen, zijn deels afhankelijk van onze luxe. Beschik je niet over één van deze dingen dan heb je

niet goed genoeg je best gedaan of heb je gefaald. Geen wonder dat er zoveel depressieve jongeren

en ouderen rondlopen. We worden steeds gedwongen om te presteren, we worden verplicht om

deze resultaten te halen zonder dat we ons zelf de vraag stellen: waarom doen ik dit eigenlijk?

En dan kom je in een land terecht als Suriname. Dit is een godsgeschenk geweest voor mij. Suriname

is een land waar de problemen die wij in België hebben op vlak van ‘luxe’ ook aanwezig zijn.

Natuurlijk niet in dezelfde mate als bij ons maar de welgestelde in Suriname en mensen met een

normaal inkomen gaan dezelfde richting uit zoals wij nu bezig zijn. In de stad vind je overal Gsm’s,

spelconsoles, dure kleren enz., maar het spijtige in Suriname is dat het contrast tussen rijk en arm

vaak te groot is. De kloof tussen rijk en arm is te groot. Slechts een klein groepje mensen kent een

welgevulde rijkdom terwijl een groot deel zich moet behelpen met een matig inkomen. De

middenstand in Suriname valt, in mijn ogen althans, niet te vergelijken met de middenstand die wij in

België kennen waardoor zij al snel achterop geraken en zich in de kosten werken om mee te kunnen

draaien met de eisen van de ‘nieuwe Westerse’ samenleving.

Het mooie is dat je dan daar als volwaardig Europeaan aankomt in een land als Suriname. Voor jou

lijkt alles vanzelfsprekend en je gaat er van uit dat alles hetzelfde is als bij ons. Je denkt maar al te

vaak het zal wel allemaal niet zo erg zijn als ze vertellen tot je met je neus op de feiten wordt

Eindverslag buitenlands project Waar sta ik op dit moment als (toekomstig) leerkracht gedrukt. Het is vaak een ver van ons bed denken, maar eens je het met eigen ogen ondergaat

verander je, denk ik toch, al snel van gedachte. Het zou eens goed doen om mensen naar zulke

landen te sturen zodat ze eens de andere kant van de medaille kunnen zien. In zulke situaties ontdek

je pas hoe mooi wij het hebben en schaam je je voor de vele discussies en problemen die je hebt

gemaakt om kleine dingen terwijl deze mensen hier in Suriname meer problemen te verwerken

hebben als wij maar er wel in slagen meer te lachen en te genieten van het leven. Ik blijf het zeggen

en herhalen maar landen zoals Suriname kunnen ons soms meer leren dan wij denken.

Als wij het woord ontwikkeling horen denken wij meteen aan een arm land dat het zonder hulp niet

aankan. Dit is ook vaak zo en hulp is er nodig, maar de hulp die aangeboden moet worden is er geen

van verplichtingen. Je moet een land niet voortdurend gaan vertellen wat het moet doen en hoe ze

het moet doen. Een land help je volgens mij beter door haar eigen ideeën en visies te laten opstellen

en het hierin helpen begeleiden en bijsturen waar het nodig is. Eerder een functie van toezichter dan

iemand die even de wetten komt stellen.

Het feit dat ik dit neerschreef is omdat ik wil aantonen dat ik probeer af te stappen van mijn

Europese bril. Dankzij deze drie maanden buitenlandse stage ben ik durven inzien dat de wereld veel

meer is dan Europa of België. Dat de wereld uit meerdere culturen en samenlevingen bestaan die

niet altijd op dezelfde manier functioneren en denken als ons. Wij bepalen niet hoe de mens in de

wereld moet leven, maar ieder moet de kans krijgen om zijn manier van leven te ontdekken. Al moet

ik hier wel bij vermelden dat er wel ingegrepen mag worden wanneer blijkt dat bepaalde mensen –

en dierenrechten geschonden worden of het milieu in gevaar komt, maar dan nog mag men niet

eisen dat dit op één dag veranderd. Verandering heeft tijd nodig en dat moeten we elkaar ook

gunnen.

Doordat ik niet langer vastgeketend ben aan mijn ‘Europese bril’ ben ik ook veranderd als

geschiedenisleerkracht. Wanneer ik vroeger geschiedenis gaf had ik het moeilijk of hield ik er geen

rekening mee om na te gaan hoe andere beschavingen en volkeren vroeger of tegenwoordig hier

over dachten of mee omgingen. Men denkt vaak dat zoals het hier geschreven staat zo zal het ook

wel voor iedereen zijn terwijl andere landen en samenlevingen hier heel anders overdenken. Mevr.

Caprino, zij is een bekend historicus in Paramaribo, maakte dit ons snel duidelijk. Ze liet ons

nadenken over de vraag wie heeft Amerika ontdekt. Een vraag waar wij zonder nadenken Colombus

op antwoorden, maar toen vroeg ze wie heeft wie ontdekt? Was het Columbus die de indianen

ontdekte of waren het de indianen die Columbus ontdekte? Een simpele vraag maar het maakte ons

wel bewust dat wij Europeanen soms denken dat de hele wereld aan onze voeten ligt. En met zulke

kleine voorbeelden maakte mevr. Caprino ons steeds bewust dat we als geschiedenisleerkracht

steeds moeten vertrekken vanuit verschillende visies. Alleen op deze manier kan je de geschiedenis

zo betrouwbaar mogelijk weergeven.

Dit zijn allemaal kleine voorbeeldjes die tijdens mijn drie maanden in Suriname zijn bij gebleven. Ik

kan wel zeggen dat het mijn veranderd heeft, maar ik weet niet of het van blijvende aard is. Ik hoor

van veel studenten die dezelfde ervaring hebben meegemaakt dat het de eerste weken nog wel blijft

nahangen maar eens terug aangepast aan het leven hier alles stilaan verdwijnt. Je zou ook tamelijk

uit de boot vallen moest je blijven vasthouden aan je nieuwe ik, maar ik vind het net jammer dat te

weinig mensen dit doen want waarom moeten we altijd mee met de grote stroom en durven er maar

Eindverslag buitenlands project Waar sta ik op dit moment als (toekomstig) leerkracht een paar zichzelf te zijn of blijven. Of ik er zelf in ga slagen weet ik nog niet en ik vrees ook er voor.

Die voortdurende impuls is nu verdwenen.

Ik hoop alleszins dat wat ik in Suriname geleerd heb als leerkracht zijn me zal bij blijven. Zowel voor

het vak godsdienst en geschiedenis heb ik een andere manier beleeft van lesgeven. Een manier die in

bepaalde delen niet overeenstemt met de manier waarop ik lesgeef in België. Maar ook de vele

voorbeelden en verhalen die ik heb opgedaan en meegemaakt in Suriname gaan sowieso een

meerwaarde kunnen geven aan mijn lessen later in België. Het feit dat ik het zelf heb meegemaakt

zorgt er voor dat ik het ook geloofwaardig en hopelijk boeiend kan overbrengen. Ik hoop vooral dat ik

anderen zowel jong als oud kan inspireren om eventueel hetzelfde te doen als mij en vooral hen kan

laten inzien in welke wereld wij leven, een wereld die veel groter is dan alleen maar België en onze

televisie.

Dit document kan nog verder aangepast worden aangezien er altijd wel nieuwe ingevingen kunnen

binnenvallen waarvan ik me op dit moment nog niet van bewust ben.