E U R E K A Vrachtjes vervoeren -...
1
16 | 02 | 10 | VKBANEN | 19 18 | VKBANEN | 16 | 02 | 10 V r a c h t j e s v e r v o e r e n Wie verhuist heeft nodig: sterke mannen, een ruim busje én een rijbewijs. Al je dat niet hebt is het lastig je spulletjes op een studentenkamer te krijgen. Onno Sminia en Louis Pierre Geerinckx kennen het probleem en bedachten een fiets met een flinke laadruimte, de Vrachtfiets. ‘Maar het gaat niet alleen om meubels verplaatsen.’ tekst Anouk Kemper | foto’s Kick Smeets Het is vrijwel het eerste wat in het oog springt wanneer je ‘Gebouw 32’ inloopt op de campus van de TU Delft. De Vrachtfiets, tot nu toe het enige exemplaar, staat als een groen pronk- stuk naast de ingang. Dit prototype heeft twee zitplaatsen naast elkaar, een beetje zoals bij een waterfiets, en een laadbak van zo’n twee bij anderhalve meter die wordt afgedekt door stevig zeil. ‘Ik kan er languit in liggen’, zegt ontwerper Louis Pierre Geerinckx, terwijl hij meteen zijn bewering bewijst. Vervolgens start een korte rondleiding door het gebouw waar hij en zijn compagnon Onno Sminia al bijna zeven jaar studeren. De twee studenten Indu- strieel Ontwerpen kennen elkaar al vanaf het prille begin en dat maakt misschien dat ze de- zelfde ideeën hebben over hun uitvinding. ‘Studenten kunnen er uiteraard een bank mee vervoeren, maar we willen ook diensten verle- nen’, vertelt Sminia. ‘Zo kan de fiets onder meer gebruikt worden voor binnenstedelijke distributie, zodat minder vrachtverkeer de binnenstad in hoeft. Hoveniers kunnen er hun materiaal in kwijt en hoeven dan niet met een bestelwagen het park in. En je kunt de Vracht- fiets ook gebruiken voor het vervoer van toe- risten, ijsjes, vuile was, enzovoort. Daarom is het handig dat deze laadruimte er af kan.’ Vol- gens de makers is het voordeel dat de kosten van de gebruiker laag zijn. ‘De ene helft van de dag kun je er Japanners in rondleiden over de campus, de andere helft gebruik je de fiets voor de catering. Veel zuiniger.’ Het lijkt simpel, een fiets als milieuvriende- lijk en goedkoop transportmiddel. Het idee is alweer zo’n vier jaar oud. De TU-studenten wil- den graag iets tastbaars maken. Geerinckx: ‘Je leert hier wel om mooie tekeningen te maken, maar ik wilde een idee eens echt in handen hebben.’ Sminia kon zich hier in vinden en de twee planden een weekend om ideeën op pa- pier te zetten. Het werd een hele lijst. ‘Veel dingen konden we meteen wegstrepen, omdat ze niet aan ons belangrijkste criteria volde- den: duurzaamheid.’ DUURZAAM EN ZUINIG De Vrachtfiets voldeed wel aan de eisen. Het product is praktisch, duurzaam, zuinig en multifunctioneel. Er volgde een periode van ontelbare berekeningen en testen. Want kun je met een volle laadbak wel een bruggetje over fietsen? ‘Voor jonge en gezonde mensen is dat geen probleem, maar voor mensen met minder kracht is het moeilijker. Daarom krijgt de Vrachtfiets elektrische ondersteuning. Dat geeft extra vermogen als de fietser het zwaar heeft’, legt Geerinckx uit. ‘En het vergroot de doelgroep’, voegt zijn businesspartner toe. Het prototype van de Vrachtfiets is nog niet voor- zien van de elektrische ondersteuning. Binnen vier jaar hebben de studenten een heuse, eigen onderneming met de Vrachtfiets. Om de kneepjes van het ondernemersschap te leren, volgden ze een speciaal vak en kregen ze hulp van YES! Delft. Via dit centrale aan- spreekpunt voor studenten kwamen de twee in contact met ervaren ondernemers. Zij ga- ven advies over het schrijven van een busi- nessplan. ‘Toen dat klaar was, riepen onderne- mers meteen dat we de Vrachtfiets over de he- le wereld moesten verkopen. Nou, eerst maar één’, grinnikt Geerinckx. Vlak voor de zomer werd het eerste prototype van de Vrachtfiets gemaakt, op verschillende plekken in Neder- land. De ene fabrikant maakt de fiets, de an- der de laadbak en weer een ander de huif. Om dit alles financieel rond te krijgen, lieten de uitvinders zich sponsoren door bedrijven en andere instellingen. Als dank staan hun logo’s op het zeil rond de laadbak. Tegenwoordig zitten de zakenpartners elke avond te skypen. Het prototype mag dan en- thousiast zijn ontvangen, nu moet de vertaal- slag naar een verkoopbaar product gemaakt worden. De bedenkers van de Vrachtfiets zijn optimistisch. ‘Dat lukt sowieso dit jaar. De ge- meente Delft heeft ons subsidie gegeven. Zij zijn geïnteresseerd vanwege het binnenstede- lijke distributieperspectief. Samen kijken we hoe we dat kunnen uitwerken’, zegt Sminia. Over de prijs van de speciale fiets kan hij nog niets zeggen. ‘We moeten ons eerst verder be- wijzen.’ Geerinckx geeft lachend een tipje van de sluier: ‘Hij is in ieder geval goedkoper dan een busje.’ RIJK WORDEN Of de twee jonge ondernemers rijk worden met de Vrachtfiets, durven ze niet te voorspel- len. Sminia trekt een zakelijk gezicht. ‘Er zit wel serieus potentie in, we willen er echt mee door. Als we het goed aanpakken, kan het heel interessant worden.’ Ook Geerinckx is in eer- ste instantie niet bezig met wel of niet rijk worden. ‘Het is gewoon spannend, jongens- achtig en toch serieus. Het kan nog groeien, daarom is het leuk.’ Via via zijn de TU-studenten met diverse on- dernemers en instanties in aanraking geko- men, waardoor hun project in een stroomver- snelling zit. Sminia en Geerinckx verwachten dan ook dat hun fiets al volgend jaar in meer- dere steden rondrijdt. ‘Doordat mensen het al kennen, ontstaat er een soort marktvraag. Ze willen weten: ‘wanneer kan ik ‘m kopen?’ Dat ze gebruik moeten maken van deze buzz be- seffen de studenten maar al te goed. Zonder een spoor van twijfel belooft Geerinckx: ‘Zo snel het kan gaan we in productie.’ ● ■ INDUSTRIEEL ONTWERPEN Onno Sminia (26, rechts) deed vwo op het Montessori Lyceum in Amsterdam. Eigenlijk wist hij al in de derde klas welke richting hij op wilde, maar na zijn eind- examen wilde hij eerst een wereldreis maken. Daar had hij geen geld voor, dus ging hij werken bij een chocolaterie in Amsterdam. ‘Het was leuk, maar ik wilde meer, ik wilde studeren.’ Sinds twee jaar runt hij naast zijn studie Industrieel Ont- werpen een product-ontwikkelingsbu- reautje. Ondanks de drukte rondom de Vrachtfiets vindt hij hier nog steeds tijd voor. Louis Pierre Geerinckx (26) voltooi- de het vwo in Tilburg en ging een jaar werken. ‘Ik had geen zin om te studeren en ik wist nog niet zeker wat ik wilde.’ Hij dacht na over de Kunstacademie (‘waar- schijnlijk omdat mijn moeder dat heeft gedaan’), maar was ook geïnteresseerd in techniek. ‘Industrieel Ontwerpen valt daar een beetje tussenin.’ Daarom be- sloot Geerinckx in 2003 te beginnen aan de TU Delft. Hoewel hij in het eerste jaar nog niet precies wist wat hij er mee wil- de, zei zijn gevoel dat de studie hem hoe dan ook de goede richting op zou sturen. INNOVATIE IS SPRINGLEVEND: DE UITVINDING VAN DE VRACHTFIETS EUREKA
Transcript of E U R E K A Vrachtjes vervoeren -...
1 6 | 0 2 | 1 0 | V K B A N E N | 1918 | V K B A N E N | 1 6 | 0 2 | 1 0
VVVrrraaaccchhhtttjjjeeesss vvveeerrrvvvoooeeerrreeennn
Wie verhuist heeft nodig: sterke mannen, een ruim busje én een rijbewijs. Al je dat niet hebt is
het lastig je spulletjes op een studentenkamer te krijgen. Onno Sminia en Louis Pierre Geerinckx
kennen het probleem en bedachten een fiets met een flinke laadruimte, de Vrachtfiets. ‘Maar
het gaat niet alleen om meubels verplaatsen.’ tekst Anouk Kemper | foto’s Kick Smeets
Het is vrijwel het eerste wat in het oog springtwanneer je ‘Gebouw 32’ inloopt op de campusvan de TU Delft. De Vrachtfiets, tot nu toe hetenige exemplaar, staat als een groen pronk-stuk naast de ingang. Dit prototype heeft tweezitplaatsen naast elkaar, een beetje zoals bijeen waterfiets, en een laadbak van zo’n tweebij anderhalve meter die wordt afgedekt doorstevig zeil. ‘Ik kan er languit in liggen’, zegtontwerper Louis Pierre Geerinckx, terwijl hijmeteen zijn bewering bewijst. Vervolgens starteen korte rondleiding door het gebouw waarhij en zijn compagnon Onno Sminia al bijnazeven jaar studeren. De twee studenten Indu-strieel Ontwerpen kennen elkaar al vanaf hetprille begin en dat maakt misschien dat ze de-zelfde ideeën hebben over hun uitvinding.‘Studenten kunnen er uiteraard een bank meevervoeren, maar we willen ook diensten verle-nen’, vertelt Sminia. ‘Zo kan de fiets ondermeer gebruikt worden voor binnenstedelijkedistributie, zodat minder vrachtverkeer debinnenstad in hoeft. Hoveniers kunnen er hunmateriaal in kwijt en hoeven dan niet met eenbestelwagen het park in. En je kunt de Vracht-fiets ook gebruiken voor het vervoer van toe-risten, ijsjes, vuile was, enzovoort. Daarom ishet handig dat deze laadruimte er af kan.’ Vo l -gens de makers is het voordeel dat de kostenvan de gebruiker laag zijn. ‘De ene helft van dedag kun je er Japanners in rondleiden over decampus, de andere helft gebruik je de fietsvoor de catering. Veel zuiniger.’
Het lijkt simpel, een fiets als milieuvriende-lijk en goedkoop transportmiddel. Het idee isalweer zo’n vier jaar oud. De TU-studenten wil-den graag iets tastbaars maken. Geerinckx: ‘Jeleert hier wel om mooie tekeningen te maken,maar ik wilde een idee eens echt in handenhebben.’ Sminia kon zich hier in vinden en detwee planden een weekend om ideeën op pa-pier te zetten. Het werd een hele lijst. ‘Ve e ldingen konden we meteen wegstrepen, omdatze niet aan ons belangrijkste criteria volde-den: duurzaamheid.’
D U U R Z A A M E N Z U I N I GDe Vrachtfiets voldeed wel aan de eisen. Hetproduct is praktisch, duurzaam, zuinig enmultifunctioneel. Er volgde een periode vanontelbare berekeningen en testen. Want kunje met een volle laadbak wel een bruggetjeover fietsen? ‘Voor jonge en gezonde mensenis dat geen probleem, maar voor mensen metminder kracht is het moeilijker. Daarom krijgtde Vrachtfiets elektrische ondersteuning. Datgeeft extra vermogen als de fietser het zwaarheeft’, legt Geerinckx uit. ‘En het vergroot dedoelgroep’, voegt zijn businesspartner toe. Hetprototype van de Vrachtfiets is nog niet voor-zien van de elektrische ondersteuning.
Binnen vier jaar hebben de studenten een
heuse, eigen onderneming met de Vrachtfiets.Om de kneepjes van het ondernemersschap teleren, volgden ze een speciaal vak en kregenze hulp van YES! Delft. Via dit centrale aan-spreekpunt voor studenten kwamen de tweein contact met ervaren ondernemers. Zij ga-ven advies over het schrijven van een busi-nessplan. ‘Toen dat klaar was, riepen onderne-mers meteen dat we de Vrachtfiets over de he-le wereld moesten verkopen. Nou, eerst maaréén’, grinnikt Geerinckx. Vlak voor de zomerwerd het eerste prototype van de Vrachtfietsgemaakt, op verschillende plekken in Neder-land. De ene fabrikant maakt de fiets, de an-der de laadbak en weer een ander de huif. Omdit alles financieel rond te krijgen, lieten deuitvinders zich sponsoren door bedrijven enandere instellingen. Als dank staan hun logo’sop het zeil rond de laadbak.
Tegenwoordig zitten de zakenpartners elke
avond te skypen. Het prototype mag dan en-thousiast zijn ontvangen, nu moet de vertaal-slag naar een verkoopbaar product gemaaktworden. De bedenkers van de Vrachtfiets zijnoptimistisch. ‘Dat lukt sowieso dit jaar. De ge-meente Delft heeft ons subsidie gegeven. Zijzijn geïnteresseerd vanwege het binnenstede-lijke distributieperspectief. Samen kijken wehoe we dat kunnen uitwerken’, zegt Sminia.Over de prijs van de speciale fiets kan hij nogniets zeggen. ‘We moeten ons eerst verder be-wijzen.’ Geerinckx geeft lachend een tipje vande sluier: ‘Hij is in ieder geval goedkoper daneen busje.’
R I J K W O R D E NOf de twee jonge ondernemers rijk wordenmet de Vrachtfiets, durven ze niet te voorspel-len. Sminia trekt een zakelijk gezicht. ‘Er zitwel serieus potentie in, we willen er echt mee
door. Als we het goed aanpakken, kan het heelinteressant worden.’ Ook Geerinckx is in eer-ste instantie niet bezig met wel of niet rijkworden. ‘Het is gewoon spannend, jongens-achtig en toch serieus. Het kan nog groeien,daarom is het leuk.’
Via via zijn de TU-studenten met diverse on-dernemers en instanties in aanraking geko-men, waardoor hun project in een stroomver-snelling zit. Sminia en Geerinckx verwachtendan ook dat hun fiets al volgend jaar in meer-dere steden rondrijdt. ‘Doordat mensen het alkennen, ontstaat er een soort marktvraag. Zewillen weten: ‘wanneer kan ik ‘m kopen?’ Datze gebruik moeten maken van deze buzz be-seffen de studenten maar al te goed. Zondereen spoor van twijfel belooft Geerinckx: ‘Zosnel het kan gaan we in productie.’ ln
I N D U S T R I E E LONTWERPENOnno Sminia (26, rechts) deed vwo op
het Montessori Lyceum in Amsterdam.
Eigenlijk wist hij al in de derde klas welke
richting hij op wilde, maar na zijn eind-
examen wilde hij eerst een wereldreis
maken. Daar had hij geen geld voor, dus
ging hij werken bij een chocolaterie in
Amsterdam. ‘Het was leuk, maar ik wilde
meer, ik wilde studeren.’ Sinds twee jaar
runt hij naast zijn studie Industrieel Ont-
werpen een product-ontwikkelingsbu-
reautje. Ondanks de drukte rondom de
Vrachtfiets vindt hij hier nog steeds tijd
voor. Louis Pierre Geerinckx (26) voltooi-
de het vwo in Tilburg en ging een jaar
werken. ‘Ik had geen zin om te studeren
en ik wist nog niet zeker wat ik wilde.’ Hij
dacht na over de Kunstacademie (‘waar -
schijnlijk omdat mijn moeder dat heeft
gedaan’), maar was ook geïnteresseerd
in techniek. ‘Industrieel Ontwerpen valt
daar een beetje tussenin.’ Daarom be-
sloot Geerinckx in 2003 te beginnen aan
de TU Delft. Hoewel hij in het eerste jaar
nog niet precies wist wat hij er mee wil-
de, zei zijn gevoel dat de studie hem hoe
dan ook de goede richting op zou sturen.
I N N O V A T I E I S S P R I N G L E V E N D : D E U I T V I N D I N G V A N D E V R A C H T F I E T S
E U R E K A
![· 2018-05-29 · e e e ã e e e e eã e e e e e e e eã ee e e e e e e e Ä #@· ee e °!ß isgt fop`o h éaÁÊ 3b clpplo`_dltwst éa &Ä Äei Ä cae °ÁÊy j äa  ]j äa](https://static.fdocuments.nl/doc/165x107/5e60903a8326ad2c651e22da/2018-05-29-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-ee-e-e-e-e-e-e-e-ee.jpg)
