DROOMHUIS - WordPress.comverkooppraatje. Samen met zijnZuid-Afrikaansecompag-non Martin den Dunnen...
1
TA2 zaterdag 8 oktober 2011 DE TELEGRAAF E xclusie f geld te verdienen om zijn visie te financieren. Toen Kim en Sander verliefd werden, was de keus voor haar dan ook simpel. Met Sander naar Afrika, of geen Sander! Zeven maan- den lang zwoegde het Nederlandse stel met lo- kale bouwlieden aan de verbouwing en in okto- ber 2009 ging Kurhula open. Inmiddels staat Kim bekend om haar kookkusten, van ty- pisch Zuid-Afrikaanse bunny chow of bobotie tot Noord-Afri- kaanse smulge- rechten en oer- Hollandse bit- terballen. „Maar ik doe na- tuurlijk de braai”, glundert Sander, verwij- zend naar de ty- pisch Zuid-Afri- kaanse barbe- cue – een man- nensport. De lodge loopt ver- rassend goed voor een nieuw- komer. „Je kan absoluut niet verwachten hier rijk van te worden”, zegt Sander, „Maar wie woont er nou op zo’n mooie plek.” Kim wijst op het schitterende uit- zicht: „Natuurlijk zijn wij rijk!” Een lodge mid- den in de natuur is iets wat Cees (48) en Corina (45) Bakker ook graag hadden gewild, maar niet ieder- een heeft drie ton in de achterzak. Ze verkochten hun huis in Alk- maar en openden Bakkers B&B in Phalaborwa, wel- iswaar niet in de bush maar op slechts vijf mi- nuten rijden van de dichtstbij- zijnde Krugerpoort. Net als bij Kim en Sander was de passie van de man leidend. „Cees was verliefd geworden op het land. Hij heeft echt het gevoel hier thuis te zijn. Dat gaat zover dat hij in Nederland heim- wee heeft naar Zuid-Afrika.” Na een rituele verbranding van hun ijskrabber ver- huisden de Bakker- tjes eind 2006 naar de ‘regenboogna- tie’. Phalaborwa staat bekend om de lokale kopermijn en de fosfaatmijn; een doodgewoon dorp is het ze- ker niet, vertelt Corina. „Vori- ge week liep er nog een olifant in de Molengraafstraat. Die had het hek van Kruger omge- duwd en stond bij iemand uit zijn zwembad te drinken. Met lichte drang kon- den ze het beest uiteindelijk over- tuigen om terug te wandelen. Ook ontsnapte leeu- wen en hyena’s banjeren hier soms door de stra- ten.” Corina vertelt hun verhaal in haar eentje, want Cees is in Neder- land om bij te ver- dienen als verple- ger om de Afrikaanse droom in stand te houden. De vier ka- mers van de B&B zijn redelijk succesvol, maar het loopt niet storm, erkent Corina. „We hadden pech met de economi- sche recessie en de hypothee- W ONEN tussen de ze- bra’s en de olifanten is voor velen een droom. Geen wonder dat steeds meer Neder- landers een huis op de Zuid-Afri- kaanse savan- ne kopen of bouwen. Jong en oud zwich- ten voor de rust en ruim- te, weg van de Hollandse hectiek, files en miezerre- gen. En wat begint als va- kantiehuis, eindigt vaak als nieuwe levensbe- stemming. DROOMHUIS DROOMHUIS door JOËL ROERIG HOEDSPRUIT, zaterdag Een takje kraakt en voetstappen klinken steeds dichterbij. Het is aardedonker en behalve het onheil- spellende stapgeluid is het muisstil in het bos. Het ge- zin Elbertse ligt in bed in hun nieuwe droomhuis, maar van slapen komt het niet. Ze hadden de waar- schuwingen over onveiligheid in Zuid-Afrika in de wind geslagen en een huis in de bush gekocht. Gewapend met een zaklamp besluit vader Jur- gen poolshoogte te nemen… Als hij uit het raam schijnt, ziet hij vier lange, bleke be- nen. Van hoog boven hem kijkt een giraffe hem verwon- derd aan. „De giraffen komen hier re- gelmatig uit de stuwdam drin- ken”, vertellen Elbertse en zijn vrouw Mirjam, lachend om hun aanvankelijke angst voor de nachtgeluiden. Samen met hun kinderen Caspar (15) en Leonie (10) zijn ze van Rijs- wijk naar een wildreservaat in het warme ‘laagveld’ van Zuid- Afrika verhuisd, vlak bij het beroemde Krugerpark – een natuurgebied zo groot als half Ne- derland. „We hebben geen moment spijt ge- had”, zegt El- bertse. „Waar ter wereld zie je bedreigde dier- soorten als Afri- kaanse wilde honden vanaf je terras?” Tientallen landgenoten zijn neergestre- ken in het ’slow- veld’, zoals de veelzeggende lo- kale bijnaam van de streek luidt. Ze komen terecht in dorp- jes als Hoed- spruit en Phalaborwa, maar sommigen pakken het nog ri- goureuzer aan. Zoals Sander en Kim Verburgh, die twee jaar geleden Kurhula Lodge openden diep in het afgelegen Parsons Wildreservaat. Zij lie- ten hun goedbetaalde banen in Rotterdam achter zich en kochten voor 3 à 4 ton een ka- vel met lodge. Sander, trots: „Het is 44 voetbalvelden groot.” Hobbelweg Kurhula (’innerlijke rust’) – te bereiken via een twaalf kilo- meter lange hobbelweg – ligt op een paradijselijke stek aan de met vijgenbomen omzoom- de Olifantsrivier, een favorie- te drinkplaats voor olifanten, antilopen en ander wild. „De enige vissers hier zijn de ijsvo- gels”, aldus Kim (35), die San- der (40) leerde kennen toen hij tien jaar geleden bij hetzelfde beveiligingsbedrijf kwam werken. „Hij was te laat voor zijn eerste vergadering”, ver- telt Kim quasi verontwaar- digd. „Toen hij binnenkwam, zei hij: ‘Hoi, mijn naam is San- der. Ik heb in Afrika gewoond en ik ga later terug’.” Tijdens een stage- en werk- periode in Zuid-Afrika had Sander besloten dat zijn toe- komst in de bush lag. „Ik had destijds torenhoge studie- schulden en toen ik op een dag in het reservaat waar ik werkte liep, had ik plotseling zo’n diep, aards gevoel van geluk.” Op dat moment was zijn keuze voor Afrika gemaakt en hij ging terug naar Nederland om krente schoot omhoog.” Bij Rob en Jolande van der Wijst (52 en 49) uit het Brabantse Uden was het de vrouw die voor Afrika bezweek. „Mijn man dacht dat het alleen maar armoede en ellende was in Afrika en ik ging er daarom met een vriendin op vakantie. „Toen ik in een bushcamp zat en er een giraffe langs kwam lopen, was ik verkocht.” Rob kwam de volgende keer mee en ’ging mee in het enthousias- me’ van Jolande. „Ik heb toen drie maanden vrijwilligers- werk gedaan in de buurt van Hoedspruit, werken met apen, eigenlijk een beetje in de hoop dat het gevoel over zou gaan.” Kwartje Maar het gevoel bleef. „In Zuid-Afrika wilden we een huis kopen in Phalaborwa, maar toen we een mooi huis za- gen in het natuurreservaat Raptor’s View in Hoedspruit viel het kwartje.” Raptor’s View is één van de vele ‘wildlife estates’ in het laagveld, kleine natuurreser- vaten met kavels van door- gaans een hectare waar men- sen een huis kunnen bouwen. Sinds er een goede privéschool in Hoedspruit is geopend, ver- huizen steeds meer Zuid-Afri- kanen naar het dorp. Vooral Raptor’s View is populair als gezinsbestemming, omdat er geen gevaarlijke dieren als oli- fanten of neushoorns rondlo- pen en vanwege het fantasti- sche uitzicht op de nabijgele- gen Drakensbergen. Het echt- paar Van der Wijst gebruikt hun huis tot dusver voor va- kantie. „Rob werkt bij de Mars-snoepfabriek in Veghel en ik werk in de zorg. We pro- beren twee à drie keer per jaar naar Zuid-Afrika te komen, maar over een paar jaar willen we vaker gaan.” Rendement „Ik spreek tegenwoordig veel ouderen in Nederland die weinig rendement zien van hun vermogen”, vertelt Gerrit Jan van der Grijn, die ook in Raptor’s View woont. „Die zeggen: laten we een huis ko- pen in Zuid-Afrika. Daar heb- ben we dan nog vijftien jaar plezier van en wat onze kinde- ren er dan mee willen doen, mogen ze zelf weten. Het is ook nog eens gunstig qua vermo- gens- en erfbelasting.” Van der Grijn spreekt uit er- varing, maar het is ook een verkooppraatje. Samen met zijn Zuid-Afrikaanse compag- non Martin den Dunnen ont- wikkelt hij het Zandspruit Bush & Aero Estate, feitelijk de meer luxe buurman van Raptor’s View met kavels van 45.000 tot 180.000 euro. Opval- lend is dat 38 kavels langs de verharde landingsbaan ko- men en een eigen hangar krij- gen. Door de economische cri- sis loopt het nog vrij lang- zaam, maar sinds 2009 zijn toch al ruim 65 van de 199 ka- vels verkocht, waarvan twaalf aan Nederlanders. „Die wil- len niet allemaal in de krant, want er zitten bekende namen tussen.” Ook Jurgen Elbertse zit in de ‘wildlife estates’, al is het Mapungubwe Private Game Reserve – in een oogverblin- dend mooie streek rond het drielandenpunt met Botswana en Zimbabwe – een behoorlij- ke rit vanuit zijn huis in Hoed- spruit. Elbertse werd verliefd op het land toen hij er ruim tien jaar geleden voor zijn werk als pijpleidinginspecteur heen moest. Hij kocht een stuk grond en bouwde een vakan- tiehuis in het Olifants Noord- reservaat, dat net als Parsons van de Verbur- ghs open is naar het Krugerpark. „De grond kostte destijds 30.000 euro en is nu zes à zeven keer zo- veel waard.” Het begon als vakantiehuis, maar Elbertse wilde maar wat graag vanuit de bush gaan wer- ken. „Het gebrek aan een school was mijn excuus om niet naar Zuid-Afrika te verhuizen”, aldus zijn vrouw Mirjam. Toen de Southern Crossschool ontdekt werd, be- sloten ze vijf jaar geleden om te emigreren – tot afgrijzen van hun toen tienjarige zoon Caspar. „Ik had geen andere keus”, zegt de tiener nu. Moe- der Mirjam: „Nu gaat het fan- tastisch. Caspar ging van een klas van 35 naar achttien leer- lingen en Leonie zit in een klas van negentien. Ze sporten hier ontzettend veel en hebben veertig hectare speelterrein, terwijl in Rijswijk het school- plein te klein was voor alle klassen tegelijk.” Uniform Leonie spreekt nu accent- loos Engels en Caspar zit in het cricketteam en ze weten alles over het verschil tussen onge- vaarlijke en gevaarlijke slan- gen en schorpioenen. Vader Jurgen is goed te spreken over de discipline op de Zuid-Afri- kaanse school. Met een glim- lach: „Ze hebben een uniform en moeten hun pet afnemen voor volwassenen.” De Elbertses lie- ten ook een huis in Raptor’s View bouwen en wo- nen daar nu. Ne- derland missen doet Mirjam El- bertse nauwe- lijks. Het gezin Elbertse is pas één keer terug geweest sinds hun emigratie. „Vrienden ko- men hier graag langs. Behalve mijn moeder en mijn poes heb ik niet veel achtergelaten”, zegt Mirjam. Als huisvrouw zit ze veel thuis, midden op Afrikaanse savanne. Maar ze verveelt zich er geen moment. „Ik heb hier vriendinnen, die leer je via de school makkelijk kennen.” Ze wordt ook al een echte slowveldmama. La- chend: „Ik heb afgelopen weekeinde na de rugby een echte Zuid-Afrikaanse melk- taart gebakken.” in de BUSH BUSH 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 • FOTO’S: DE TELEGRAAF • FOTO’S: DE TELEGRAAF • • • • BRON: MAPS4NEWS.COM / NAVTEQ Pietersburg Pietersburg Pretoria Pretoria Johannesburg Johannesburg Pretoria Pretoria Hoedspruit 0 KM 50 het niet. Is de aankoop een- maal binnen, dan is de opwin- ding snel voorbij en wordt uit- gekeken naar het volgende koopje.” Ook het element ’winnen van anderen’ speelt volgens Trubendorffer mee: „Je voelt je heel even superieur, je bent die ander toch maar mooi te snel af geweest. Dat geeft een kortdurend surrogaatgevoel van eigenwaarde. Op zich is het allemaal vrij onschuldig, mits je drie zaken in de gaten houdt: beïnvloedt het mijn re- latie niet, hoe zit het met mijn prioriteitsstelling oftewel kan ik de huur nog wel betalen en vooral, heb ik er controle over. Wie elke ochtend zichzelf te- vergeefs probeert te verbie- den om op een veilingsite te kijken heeft echt een pro- bleem.” Je moet gewoon stevig in je schoenen staan, weet Herman ’Harrie’ Breukers uit Steen- wijk. „En van tevoren vaststel- len: dát wil ik uitgeven en geen cent meer.” Breukers heeft in- middels een bonte verzame- ling goederen, variërend van een smaragdgroene Ford Thunderbird tot gereedschap en tuinstoelen verworven via vooral BVA-Auctions en Troostwijk Auctions: „Laatst nog een houtdraaitafel voor 150 euro, die kost in de winkel minstens 300. Vroeger ging ik nooit naar veilingen, maar nu kun je bieden vanuit je huiska- mer. Ik ga zelfs niet eens naar de kijkdagen. Er staan duide- lijke foto’s op de site, wat moet ik nog meer weten. Het is al- leen zaak je van tevoren goed te oriënteren. Kan ik dit echt goedkoper krijgen dan in de winkel?” Maar, geeft Breukers ook ruiterlijk toe: „Ik merk dat ik regelmatig dingen koop die ik eigenlijk niet nodig heb. Ten- minste: niet direct. Laatst moest ik een houten kozijn vervangen. Kwam ik erachter dat ik nog een stel kunststof kozijnen in de schuur had staan. Ooit voor een prikkie op de veiling gekocht. Helemaal vergeten...” Dumpgoederen Toch zitten er voor sommi- gen ook nadelen aan het inter- netveilen. Erik en Carla Mil- tenburg drijven een groothan- del in dumpgoederen in Drie- bergen. Voorheen kochten zij hun door Defensie afgedankte kleding en andere spullen via de Dienst Domeinen. „Dat wa- ren grote kavels, onaantrekke- lijk voor de particulier of de kleine winkelier. Wat moet die met vijftig kuub legerjasjes? Ik merk nu dat er op de vei- lingsite regelmatig kleinere partijen worden aangeboden zodat ook anderen eens een kansje gaan wagen. Dat is voor de tussenhandel natuurlijk niet gunstig!” Toch zien ze op de lange ter- mijn vooral voordelen: „Vroe- ger bij de Domeinen moesten we ons inschrijven, en zaten we ernaast dan zaten we er- naast. Nu kunnen we veel be- ter op het juiste moment inspe- len op een goede vraagprijs, het is veel transparanter. En een winkelier die eens een en- kele kuub legerdump koopt, zal nog flink op zijn neus kij- ken. Dertig procent is afgedra- gen of kapot en kan zo weg. Soms is helemaal niet duide- lijk wat er in zo’n kist zit. Echt, er bestaat leuker werk dan graaien in vijfduizend onder- broeken. En let wel: gedrágen onderbroeken...” VERVOLG VAN PAGINA TA1
Transcript of DROOMHUIS - WordPress.comverkooppraatje. Samen met zijnZuid-Afrikaansecompag-non Martin den Dunnen...
TA2 zaterdag 8 oktober 2011DE TELEGRAAF Exclusief
geld te verdienen omzijn visie te financieren.Toen Kim en Sanderverliefd werden, was dekeus voor haar dan ooksimpel. Met Sandernaar Afrika, of geenSander! Zeven maan-den lang zwoegde hetNederlandse stel met lo-kale bouwlieden aan deverbouwing en in okto-ber 2009 ging Kurhulaopen. Inmiddels staatKim bekend om haarkookkusten, van ty-pisch Zuid-Afrikaanse
bunnychow of bobotietot Noord-Afri-kaanse smulge-rechten en oer-Hollandse bit-terballen.„Maar ik doe na-tuurlijk debraai”, glundertSander, verwij-zend naar de ty-pisch Zuid-Afri-kaanse barbe-cue – een man-nensport. Delodge loopt ver-rassend goedvoor een nieuw-komer. „Je kanabsoluut nietverwachtenhier rijk van teworden”, zegt
Sander, „Maar wie woont ernou op zo’n mooie plek.” Kimwijst op het schitterende uit-zicht: „Natuurlijk zijn wijrijk!”
Een lodge mid-den in de natuuris iets wat Cees(48) en Corina (45)Bakker ook graaghadden gewild,maar niet ieder-een heeft drie tonin de achterzak.Ze verkochtenhun huis in Alk-maar en opendenBakkers B&B inPhalaborwa, wel-iswaar niet in debush maar op slechts vijf mi-nuten rijden van de dichtstbij-zijnde Krugerpoort. Net als bijKim en Sander was de passievan de man leidend. „Cees wasverliefd geworden op het land.Hij heeft echt het gevoel hier
thuis te zijn. Datgaat zover dat hij inNederland heim-wee heeft naarZuid-Afrika.”
Na een ritueleverbranding vanhun ijskrabber ver-huisdendeBakker-tjes eind 2006 naarde ‘regenboogna-tie’. Phalaborwastaat bekend om delokale kopermijnen de fosfaatmijn;eendoodgewoondorp ishet ze-ker niet, vertelt Corina. „Vori-ge week liep er nog een olifantin de Molengraafstraat. Diehad het hek van Kruger omge-duwd en stond bij iemand uitzijn zwembad te drinken. Met
lichte drang kon-den ze het beestuiteindelijk over-tuigen om terug tewandelen. Ookontsnapte leeu-wen en hyena’sbanjeren hiersoms door de stra-ten.”
Corina vertelthun verhaal inhaar eentje, wantCees is in Neder-land om bij te ver-dienen als verple-
ger omdeAfrikaansedroominstand te houden. De vier ka-mers van de B&B zijn redelijksuccesvol, maar het loopt nietstorm, erkent Corina. „Wehadden pech met de economi-sche recessie en de hypothee-
WONENtussende ze-
bra’s en deolifanten isvoor veleneen droom.Geen wonderdat steedsmeer Neder-landers eenhuis op deZuid-Afri-kaanse savan-ne kopen ofbouwen. Jongen oud zwich-ten voor derust en ruim-te, weg van deHollandsehectiek, filesen miezerre-gen. En watbegint als va-kantiehuis,eindigt vaakals nieuwelevensbe-stemming. DROOMHUISDROOMHUISdoor
JOËLROERIG
HOEDSPRUIT, zaterdagEen takje kraakt en voetstappen klinken steeds
dichterbij. Het is aardedonker en behalve het onheil-spellende stapgeluid is het muisstil in het bos. Het ge-zin Elbertse ligt in bed in hun nieuwe droomhuis,maar van slapen komt het niet. Ze hadden de waar-schuwingen over onveiligheid in Zuid-Afrika in dewind geslagen en een huis in de bush gekocht.Gewapend met een zaklamp besluit vader Jur-gen poolshoogte te nemen…
Als hij uit het raam schijnt,ziet hij vier lange, bleke be-nen. Van hoog boven hemkijkt een giraffe hem verwon-derd aan.
„De giraffen komen hier re-gelmatig uit de stuwdam drin-ken”, vertellen Elbertse enzijn vrouw Mirjam, lachendom hun aanvankelijke angstvoor de nachtgeluiden. Samenmet hun kinderen Caspar (15)en Leonie (10) zijn ze van Rijs-wijk naar een wildreservaat inhet warme ‘laagveld’ van Zuid-Afrika verhuisd, vlak bij hetberoemde Krugerpark – eennatuurgebied zogroot alshalfNe-derland. „Wehebben geenmoment spijt ge-had”, zegt El-bertse. „Waarter wereld zie jebedreigde dier-soorten als Afri-kaanse wildehonden vanaf jeterras?”
Tientallenlandgenotenzijn neergestre-ken in het ’slow-veld’, zoals deveelzeggende lo-kale bijnaamvan de streekluidt. Ze komenterecht in dorp-jes als Hoed-spruit en Phalaborwa, maarsommigen pakken het nog ri-goureuzer aan. Zoals Sanderen Kim Verburgh, die tweejaar geleden Kurhula Lodgeopenden diep in het afgelegenParsons Wildreservaat. Zij lie-ten hun goedbetaalde banen inRotterdam achter zich enkochten voor 3 à 4 ton een ka-vel met lodge. Sander, trots:„Het is 44 voetbalveldengroot.”
HobbelwegKurhula (’innerlijke rust’) –
tebereikenviaeen twaalfkilo-meter lange hobbelweg – ligtop een paradijselijke stek aande met vijgenbomen omzoom-de Olifantsrivier, een favorie-te drinkplaats voor olifanten,antilopen en ander wild. „Deenige vissers hier zijn de ijsvo-gels”, aldus Kim (35), die San-der (40) leerde kennen toen hijtien jaar geleden bij hetzelfdebeveiligingsbedrijf kwamwerken. „Hij was te laat voorzijn eerste vergadering”, ver-telt Kim quasi verontwaar-digd. „Toen hij binnenkwam,zei hij: ‘Hoi, mijn naam is San-der. Ik heb in Afrika gewoonden ik ga later terug’.”
Tijdens een stage- en werk-periode in Zuid-Afrika hadSander besloten dat zijn toe-komst in de bush lag. „Ik haddestijds torenhoge studie-schulden en toen ik op een daginhet reservaatwaar ikwerkteliep, had ik plotseling zo’ndiep, aards gevoel van geluk.”Op dat moment was zijn keuzevoor Afrika gemaakt en hijging terug naar Nederland om
krente schoot omhoog.” BijRob en Jolande van der Wijst(52 en 49) uit het BrabantseUden was het de vrouw dievoor Afrika bezweek. „Mijnman dacht dat het alleen maararmoede en ellende was inAfrika en ik ging er daarommet een vriendin op vakantie.„Toen ik in een bushcamp zaten er een giraffe langs kwamlopen, was ik verkocht.” Robkwam de volgende keer meeen ’ging mee in het enthousias-me’ van Jolande. „Ik heb toendrie maanden vrijwilligers-werk gedaan in de buurt vanHoedspruit, werken met apen,eigenlijk een beetje in de hoopdat het gevoel over zou gaan.”
KwartjeMaar het gevoel bleef. „In
Zuid-Afrika wilden we eenhuis kopen in Phalaborwa,maar toen we een mooi huis za-gen in het natuurreservaatRaptor’s View in Hoedspruitviel het kwartje.”
Raptor’s View is één van devele ‘wildlife estates’ in hetlaagveld, kleine natuurreser-vaten met kavels van door-gaans een hectare waar men-sen een huis kunnen bouwen.Sinds er eengoedeprivéschoolin Hoedspruit is geopend, ver-huizen steeds meer Zuid-Afri-kanen naar het dorp. VooralRaptor’s View is populair alsgezinsbestemming, omdat ergeen gevaarlijke dieren als oli-fanten of neushoorns rondlo-pen en vanwege het fantasti-sche uitzicht op de nabijgele-gen Drakensbergen. Het echt-paar Van der Wijst gebruikthun huis tot dusver voor va-kantie. „Rob werkt bij deMars-snoepfabriek in Veghelen ik werk in de zorg. We pro-beren twee à drie keer per jaarnaar Zuid-Afrika te komen,maar over een paar jaar willenwe vaker gaan.”
Rendement„Ik spreek tegenwoordig
veel ouderen in Nederland dieweinig rendement zien vanhun vermogen”, vertelt GerritJan van der Grijn, die ook inRaptor’s View woont. „Diezeggen: laten we een huis ko-pen in Zuid-Afrika. Daar heb-ben we dan nog vijftien jaarplezier van en wat onze kinde-ren er dan mee willen doen,mogenze zelfweten.Het is ooknog eens gunstig qua vermo-gens- en erfbelasting.”
Van der Grijn spreekt uit er-varing, maar het is ook eenverkooppraatje. Samen metzijn Zuid-Afrikaanse compag-non Martin den Dunnen ont-wikkelt hij het ZandspruitBush & Aero Estate, feitelijkde meer luxe buurman vanRaptor’s View met kavels van45.000 tot 180.000 euro. Opval-lend is dat 38 kavels langs deverharde landingsbaan ko-men en een eigen hangar krij-gen. Door de economische cri-sis loopt het nog vrij lang-zaam, maar sinds 2009 zijntoch al ruim 65 van de 199 ka-vels verkocht, waarvan twaalfaan Nederlanders. „Die wil-len niet allemaal in de krant,want er zitten bekende namentussen.”
Ook Jurgen Elbertse zit inde ‘wildlife estates’, al is hetMapungubwe Private GameReserve – in een oogverblin-
dend mooie streek rond hetdrielandenpunt met Botswanaen Zimbabwe – een behoorlij-ke rit vanuit zijn huis in Hoed-spruit. Elbertse werd verliefdop het land toen hij er ruimtien jaar geleden voor zijnwerk als pijpleidinginspecteurheen moest. Hij kocht een stukgrond en bouwde een vakan-tiehuis in het Olifants Noord-reservaat, datnet als Parsonsvan de Verbur-ghs open is naarhet Krugerpark.„De grond kosttedestijds 30.000euro en is nu zesà zeven keer zo-veel waard.”
Het begon alsvakantiehuis,maar Elbertsewilde maar watgraag vanuit debush gaan wer-ken. „Het gebrekaan een schoolwas mijn excuusom niet naar Zuid-Afrika teverhuizen”, aldus zijn vrouwMirjam. Toen de SouthernCrossschool ontdekt werd, be-sloten ze vijf jaar geleden omte emigreren – tot afgrijzenvan hun toen tienjarige zoonCaspar. „Ik had geen anderekeus”, zegt de tiener nu. Moe-der Mirjam: „Nu gaat het fan-tastisch. Caspar ging van eenklas van 35 naar achttien leer-lingen en Leonie zit in een klasvan negentien. Ze sporten hierontzettend veel en hebbenveertig hectare speelterrein,
terwijl in Rijswijk het school-plein te klein was voor alleklassen tegelijk.”
UniformLeonie spreekt nu accent-
loosEngels enCaspar zit inhetcricketteam en ze weten allesover het verschil tussen onge-vaarlijke en gevaarlijke slan-gen en schorpioenen. VaderJurgen is goed te spreken overde discipline op de Zuid-Afri-
kaanse school.Met een glim-lach: „Ze hebbeneen uniform enmoeten hun petafnemen voorvolwassenen.”De Elbertses lie-ten ook een huisin Raptor’s Viewbouwen en wo-nen daar nu. Ne-derland missendoet Mirjam El-bertse nauwe-lijks. Het gezinElbertse is paséén keer teruggeweest sinds
hun emigratie. „Vrienden ko-men hier graag langs. Behalvemijn moeder en mijn poes hebik niet veel achtergelaten”,zegt Mirjam. Als huisvrouwzit ze veel thuis, midden opAfrikaanse savanne. Maar zeverveelt zich er geen moment.„Ik heb hier vriendinnen, dieleer je via de school makkelijkkennen.” Ze wordt ook al eenechte slowveldmama. La-chend: „Ik heb afgelopenweekeinde na de rugby eenechte Zuid-Afrikaanse melk-taart gebakken.”
in de BUSHBUSH
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
•FOTO’S: DE TELEGRAAF
•FOTO’S: DE TELEGRAAF
•
•
•
•
BRON: MAPS4NEWS.COM / NAVTEQ
PietersburgPietersburg
PretoriaPretoriaJohannesburgJohannesburg
PretoriaPretoria
Hoedspruit
0 KM 50
het niet. Is de aankoop een-maal binnen, dan is de opwin-ding snel voorbij en wordt uit-gekeken naar het volgendekoopje.”
Ook het element ’winnenvan anderen’ speelt volgensTrubendorffer mee: „Je voeltje heel even superieur, je bentdie ander toch maar mooi tesnel af geweest. Dat geeft eenkortdurend surrogaatgevoelvan eigenwaarde. Op zich ishet allemaal vrij onschuldig,mits je drie zaken in de gatenhoudt: beïnvloedt het mijn re-latie niet, hoe zit het met mijnprioriteitsstelling oftewel kanik de huur nog wel betalen envooral, heb ik er controle over.Wie elke ochtend zichzelf te-vergeefs probeert te verbie-den om op een veilingsite tekijken heeft echt een pro-bleem.”
Je moet gewoon stevig in jeschoenen staan, weet Herman’Harrie’ Breukers uit Steen-wijk. „En van tevoren vaststel-len: dát wil ik uitgeven en geencent meer.” Breukers heeft in-middels een bonte verzame-ling goederen, variërend vaneen smaragdgroene FordThunderbird tot gereedschapen tuinstoelen verworven viavooral BVA-Auctions enTroostwijk Auctions: „Laatstnog een houtdraaitafel voor150 euro, die kost in de winkelminstens 300. Vroeger ging iknooit naar veilingen, maar nukun je bieden vanuit je huiska-mer. Ik ga zelfs niet eens naarde kijkdagen. Er staan duide-lijke foto’s op de site, wat moetik nog meer weten. Het is al-leen zaak je van tevoren goedte oriënteren. Kan ik dit echtgoedkoper krijgen dan in dewinkel?”
Maar, geeft Breukers ookruiterlijk toe: „Ik merk dat ikregelmatig dingen koop die ikeigenlijk niet nodig heb. Ten-minste: niet direct. Laatstmoest ik een houten kozijnvervangen. Kwam ik erachterdat ik nog een stel kunststofkozijnen in de schuur hadstaan. Ooit voor eenprikkie opde veiling gekocht. Helemaalvergeten...”
DumpgoederenToch zitten er voor sommi-
gen ook nadelen aan het inter-netveilen. Erik en Carla Mil-tenburg drijven een groothan-del in dumpgoederen in Drie-bergen. Voorheen kochten zijhun door Defensie afgedanktekleding en andere spullen viade Dienst Domeinen. „Dat wa-ren grote kavels, onaantrekke-lijk voor de particulier of dekleinewinkelier.Watmoetdiemet vijftig kuub legerjasjes?Ik merk nu dat er op de vei-lingsite regelmatig kleinerepartijen worden aangebodenzodat ook anderen eens eenkansje gaan wagen. Dat is voorde tussenhandel natuurlijkniet gunstig!”
Toch zien ze op de lange ter-mijn vooral voordelen: „Vroe-ger bij de Domeinen moestenwe ons inschrijven, en zatenwe ernaast dan zaten we er-naast. Nu kunnen we veel be-ter ophet juistemoment inspe-len op een goede vraagprijs,het is veel transparanter. Eneen winkelier die eens een en-kele kuub legerdump koopt,zal nog flink op zijn neus kij-ken. Dertig procent is afgedra-gen of kapot en kan zo weg.Soms is helemaal niet duide-lijk wat er in zo’n kist zit. Echt,er bestaat leuker werk dangraaien in vijfduizend onder-broeken. En let wel: gedrágenonderbroeken...”
VERVOLG VAN PAGINA TA1
