TA2 zaterdag 8 oktober 2011DE TELEGRAAF Exclusief

geld te verdienen omzijn visie te financieren.Toen Kim en Sanderverliefd werden, was dekeus voor haar dan ooksimpel. Met Sandernaar Afrika, of geenSander! Zeven maan-den lang zwoegde hetNederlandse stel met lo-kale bouwlieden aan deverbouwing en in okto-ber 2009 ging Kurhulaopen. Inmiddels staatKim bekend om haarkookkusten, van ty-pisch Zuid-Afrikaanse

bunnychow of bobotietot Noord-Afri-kaanse smulge-rechten en oer-Hollandse bit-terballen.„Maar ik doe na-tuurlijk debraai”, glundertSander, verwij-zend naar de ty-pisch Zuid-Afri-kaanse barbe-cue – een man-nensport. Delodge loopt ver-rassend goedvoor een nieuw-komer. „Je kanabsoluut nietverwachtenhier rijk van teworden”, zegt

Sander, „Maar wie woont ernou op zo’n mooie plek.” Kimwijst op het schitterende uit-zicht: „Natuurlijk zijn wijrijk!”

Een lodge mid-den in de natuuris iets wat Cees(48) en Corina (45)Bakker ook graaghadden gewild,maar niet ieder-een heeft drie tonin de achterzak.Ze verkochtenhun huis in Alk-maar en opendenBakkers B&B inPhalaborwa, wel-iswaar niet in debush maar op slechts vijf mi-nuten rijden van de dichtstbij-zijnde Krugerpoort. Net als bijKim en Sander was de passievan de man leidend. „Cees wasverliefd geworden op het land.Hij heeft echt het gevoel hier

thuis te zijn. Datgaat zover dat hij inNederland heim-wee heeft naarZuid-Afrika.”

Na een ritueleverbranding vanhun ijskrabber ver-huisdendeBakker-tjes eind 2006 naarde ‘regenboogna-tie’. Phalaborwastaat bekend om delokale kopermijnen de fosfaatmijn;eendoodgewoondorp ishet ze-ker niet, vertelt Corina. „Vori-ge week liep er nog een olifantin de Molengraafstraat. Diehad het hek van Kruger omge-duwd en stond bij iemand uitzijn zwembad te drinken. Met

lichte drang kon-den ze het beestuiteindelijk over-tuigen om terug tewandelen. Ookontsnapte leeu-wen en hyena’sbanjeren hiersoms door de stra-ten.”

Corina vertelthun verhaal inhaar eentje, wantCees is in Neder-land om bij te ver-dienen als verple-

ger omdeAfrikaansedroominstand te houden. De vier ka-mers van de B&B zijn redelijksuccesvol, maar het loopt nietstorm, erkent Corina. „Wehadden pech met de economi-sche recessie en de hypothee-

WONENtussende ze-

bra’s en deolifanten isvoor veleneen droom.Geen wonderdat steedsmeer Neder-landers eenhuis op deZuid-Afri-kaanse savan-ne kopen ofbouwen. Jongen oud zwich-ten voor derust en ruim-te, weg van deHollandsehectiek, filesen miezerre-gen. En watbegint als va-kantiehuis,eindigt vaakals nieuwelevensbe-stemming. DROOMHUISDROOMHUISdoor

JOËLROERIG

HOEDSPRUIT, zaterdagEen takje kraakt en voetstappen klinken steeds

dichterbij. Het is aardedonker en behalve het onheil-spellende stapgeluid is het muisstil in het bos. Het ge-zin Elbertse ligt in bed in hun nieuwe droomhuis,maar van slapen komt het niet. Ze hadden de waar-schuwingen over onveiligheid in Zuid-Afrika in dewind geslagen en een huis in de bush gekocht.Gewapend met een zaklamp besluit vader Jur-gen poolshoogte te nemen…

Als hij uit het raam schijnt,ziet hij vier lange, bleke be-nen. Van hoog boven hemkijkt een giraffe hem verwon-derd aan.

„De giraffen komen hier re-gelmatig uit de stuwdam drin-ken”, vertellen Elbertse enzijn vrouw Mirjam, lachendom hun aanvankelijke angstvoor de nachtgeluiden. Samenmet hun kinderen Caspar (15)en Leonie (10) zijn ze van Rijs-wijk naar een wildreservaat inhet warme ‘laagveld’ van Zuid-Afrika verhuisd, vlak bij hetberoemde Krugerpark – eennatuurgebied zogroot alshalfNe-derland. „Wehebben geenmoment spijt ge-had”, zegt El-bertse. „Waarter wereld zie jebedreigde dier-soorten als Afri-kaanse wildehonden vanaf jeterras?”

Tientallenlandgenotenzijn neergestre-ken in het ’slow-veld’, zoals deveelzeggende lo-kale bijnaamvan de streekluidt. Ze komenterecht in dorp-jes als Hoed-spruit en Phalaborwa, maarsommigen pakken het nog ri-goureuzer aan. Zoals Sanderen Kim Verburgh, die tweejaar geleden Kurhula Lodgeopenden diep in het afgelegenParsons Wildreservaat. Zij lie-ten hun goedbetaalde banen inRotterdam achter zich enkochten voor 3 à 4 ton een ka-vel met lodge. Sander, trots:„Het is 44 voetbalveldengroot.”

HobbelwegKurhula (’innerlijke rust’) –

tebereikenviaeen twaalfkilo-meter lange hobbelweg – ligtop een paradijselijke stek aande met vijgenbomen omzoom-de Olifantsrivier, een favorie-te drinkplaats voor olifanten,antilopen en ander wild. „Deenige vissers hier zijn de ijsvo-gels”, aldus Kim (35), die San-der (40) leerde kennen toen hijtien jaar geleden bij hetzelfdebeveiligingsbedrijf kwamwerken. „Hij was te laat voorzijn eerste vergadering”, ver-telt Kim quasi verontwaar-digd. „Toen hij binnenkwam,zei hij: ‘Hoi, mijn naam is San-der. Ik heb in Afrika gewoonden ik ga later terug’.”

Tijdens een stage- en werk-periode in Zuid-Afrika hadSander besloten dat zijn toe-komst in de bush lag. „Ik haddestijds torenhoge studie-schulden en toen ik op een daginhet reservaatwaar ikwerkteliep, had ik plotseling zo’ndiep, aards gevoel van geluk.”Op dat moment was zijn keuzevoor Afrika gemaakt en hijging terug naar Nederland om

krente schoot omhoog.” BijRob en Jolande van der Wijst(52 en 49) uit het BrabantseUden was het de vrouw dievoor Afrika bezweek. „Mijnman dacht dat het alleen maararmoede en ellende was inAfrika en ik ging er daarommet een vriendin op vakantie.„Toen ik in een bushcamp zaten er een giraffe langs kwamlopen, was ik verkocht.” Robkwam de volgende keer meeen ’ging mee in het enthousias-me’ van Jolande. „Ik heb toendrie maanden vrijwilligers-werk gedaan in de buurt vanHoedspruit, werken met apen,eigenlijk een beetje in de hoopdat het gevoel over zou gaan.”

KwartjeMaar het gevoel bleef. „In

Zuid-Afrika wilden we eenhuis kopen in Phalaborwa,maar toen we een mooi huis za-gen in het natuurreservaatRaptor’s View in Hoedspruitviel het kwartje.”

Raptor’s View is één van devele ‘wildlife estates’ in hetlaagveld, kleine natuurreser-vaten met kavels van door-gaans een hectare waar men-sen een huis kunnen bouwen.Sinds er eengoedeprivéschoolin Hoedspruit is geopend, ver-huizen steeds meer Zuid-Afri-kanen naar het dorp. VooralRaptor’s View is populair alsgezinsbestemming, omdat ergeen gevaarlijke dieren als oli-fanten of neushoorns rondlo-pen en vanwege het fantasti-sche uitzicht op de nabijgele-gen Drakensbergen. Het echt-paar Van der Wijst gebruikthun huis tot dusver voor va-kantie. „Rob werkt bij deMars-snoepfabriek in Veghelen ik werk in de zorg. We pro-beren twee à drie keer per jaarnaar Zuid-Afrika te komen,maar over een paar jaar willenwe vaker gaan.”

Rendement„Ik spreek tegenwoordig

veel ouderen in Nederland dieweinig rendement zien vanhun vermogen”, vertelt GerritJan van der Grijn, die ook inRaptor’s View woont. „Diezeggen: laten we een huis ko-pen in Zuid-Afrika. Daar heb-ben we dan nog vijftien jaarplezier van en wat onze kinde-ren er dan mee willen doen,mogenze zelfweten.Het is ooknog eens gunstig qua vermo-gens- en erfbelasting.”

Van der Grijn spreekt uit er-varing, maar het is ook eenverkooppraatje. Samen metzijn Zuid-Afrikaanse compag-non Martin den Dunnen ont-wikkelt hij het ZandspruitBush & Aero Estate, feitelijkde meer luxe buurman vanRaptor’s View met kavels van45.000 tot 180.000 euro. Opval-lend is dat 38 kavels langs deverharde landingsbaan ko-men en een eigen hangar krij-gen. Door de economische cri-sis loopt het nog vrij lang-zaam, maar sinds 2009 zijntoch al ruim 65 van de 199 ka-vels verkocht, waarvan twaalfaan Nederlanders. „Die wil-len niet allemaal in de krant,want er zitten bekende namentussen.”

Ook Jurgen Elbertse zit inde ‘wildlife estates’, al is hetMapungubwe Private GameReserve – in een oogverblin-

dend mooie streek rond hetdrielandenpunt met Botswanaen Zimbabwe – een behoorlij-ke rit vanuit zijn huis in Hoed-spruit. Elbertse werd verliefdop het land toen hij er ruimtien jaar geleden voor zijnwerk als pijpleidinginspecteurheen moest. Hij kocht een stukgrond en bouwde een vakan-tiehuis in het Olifants Noord-reservaat, datnet als Parsonsvan de Verbur-ghs open is naarhet Krugerpark.„De grond kosttedestijds 30.000euro en is nu zesà zeven keer zo-veel waard.”

Het begon alsvakantiehuis,maar Elbertsewilde maar watgraag vanuit debush gaan wer-ken. „Het gebrekaan een schoolwas mijn excuusom niet naar Zuid-Afrika teverhuizen”, aldus zijn vrouwMirjam. Toen de SouthernCrossschool ontdekt werd, be-sloten ze vijf jaar geleden omte emigreren – tot afgrijzenvan hun toen tienjarige zoonCaspar. „Ik had geen anderekeus”, zegt de tiener nu. Moe-der Mirjam: „Nu gaat het fan-tastisch. Caspar ging van eenklas van 35 naar achttien leer-lingen en Leonie zit in een klasvan negentien. Ze sporten hierontzettend veel en hebbenveertig hectare speelterrein,

terwijl in Rijswijk het school-plein te klein was voor alleklassen tegelijk.”

UniformLeonie spreekt nu accent-

loosEngels enCaspar zit inhetcricketteam en ze weten allesover het verschil tussen onge-vaarlijke en gevaarlijke slan-gen en schorpioenen. VaderJurgen is goed te spreken overde discipline op de Zuid-Afri-

kaanse school.Met een glim-lach: „Ze hebbeneen uniform enmoeten hun petafnemen voorvolwassenen.”De Elbertses lie-ten ook een huisin Raptor’s Viewbouwen en wo-nen daar nu. Ne-derland missendoet Mirjam El-bertse nauwe-lijks. Het gezinElbertse is paséén keer teruggeweest sinds

hun emigratie. „Vrienden ko-men hier graag langs. Behalvemijn moeder en mijn poes hebik niet veel achtergelaten”,zegt Mirjam. Als huisvrouwzit ze veel thuis, midden opAfrikaanse savanne. Maar zeverveelt zich er geen moment.„Ik heb hier vriendinnen, dieleer je via de school makkelijkkennen.” Ze wordt ook al eenechte slowveldmama. La-chend: „Ik heb afgelopenweekeinde na de rugby eenechte Zuid-Afrikaanse melk-taart gebakken.”

in de BUSHBUSH

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

•FOTO’S: DE TELEGRAAF

•FOTO’S: DE TELEGRAAF

•

•

•

•

BRON: MAPS4NEWS.COM / NAVTEQ

PietersburgPietersburg

PretoriaPretoriaJohannesburgJohannesburg

PretoriaPretoria

Hoedspruit

0 KM 50

het niet. Is de aankoop een-maal binnen, dan is de opwin-ding snel voorbij en wordt uit-gekeken naar het volgendekoopje.”

Ook het element ’winnenvan anderen’ speelt volgensTrubendorffer mee: „Je voeltje heel even superieur, je bentdie ander toch maar mooi tesnel af geweest. Dat geeft eenkortdurend surrogaatgevoelvan eigenwaarde. Op zich ishet allemaal vrij onschuldig,mits je drie zaken in de gatenhoudt: beïnvloedt het mijn re-latie niet, hoe zit het met mijnprioriteitsstelling oftewel kanik de huur nog wel betalen envooral, heb ik er controle over.Wie elke ochtend zichzelf te-vergeefs probeert te verbie-den om op een veilingsite tekijken heeft echt een pro-bleem.”

Je moet gewoon stevig in jeschoenen staan, weet Herman’Harrie’ Breukers uit Steen-wijk. „En van tevoren vaststel-len: dát wil ik uitgeven en geencent meer.” Breukers heeft in-middels een bonte verzame-ling goederen, variërend vaneen smaragdgroene FordThunderbird tot gereedschapen tuinstoelen verworven viavooral BVA-Auctions enTroostwijk Auctions: „Laatstnog een houtdraaitafel voor150 euro, die kost in de winkelminstens 300. Vroeger ging iknooit naar veilingen, maar nukun je bieden vanuit je huiska-mer. Ik ga zelfs niet eens naarde kijkdagen. Er staan duide-lijke foto’s op de site, wat moetik nog meer weten. Het is al-leen zaak je van tevoren goedte oriënteren. Kan ik dit echtgoedkoper krijgen dan in dewinkel?”

Maar, geeft Breukers ookruiterlijk toe: „Ik merk dat ikregelmatig dingen koop die ikeigenlijk niet nodig heb. Ten-minste: niet direct. Laatstmoest ik een houten kozijnvervangen. Kwam ik erachterdat ik nog een stel kunststofkozijnen in de schuur hadstaan. Ooit voor eenprikkie opde veiling gekocht. Helemaalvergeten...”

DumpgoederenToch zitten er voor sommi-

gen ook nadelen aan het inter-netveilen. Erik en Carla Mil-tenburg drijven een groothan-del in dumpgoederen in Drie-bergen. Voorheen kochten zijhun door Defensie afgedanktekleding en andere spullen viade Dienst Domeinen. „Dat wa-ren grote kavels, onaantrekke-lijk voor de particulier of dekleinewinkelier.Watmoetdiemet vijftig kuub legerjasjes?Ik merk nu dat er op de vei-lingsite regelmatig kleinerepartijen worden aangebodenzodat ook anderen eens eenkansje gaan wagen. Dat is voorde tussenhandel natuurlijkniet gunstig!”

Toch zien ze op de lange ter-mijn vooral voordelen: „Vroe-ger bij de Domeinen moestenwe ons inschrijven, en zatenwe ernaast dan zaten we er-naast. Nu kunnen we veel be-ter ophet juistemoment inspe-len op een goede vraagprijs,het is veel transparanter. Eneen winkelier die eens een en-kele kuub legerdump koopt,zal nog flink op zijn neus kij-ken. Dertig procent is afgedra-gen of kapot en kan zo weg.Soms is helemaal niet duide-lijk wat er in zo’n kist zit. Echt,er bestaat leuker werk dangraaien in vijfduizend onder-broeken. En let wel: gedrágenonderbroeken...”

VERVOLG VAN PAGINA TA1