Driftwood ...pacificwildwood.com/wp-content/uploads/2012/01/parool-artikel.pdf ·...
1
29 amsterdam ZATERDAG 31 DECEMBER 2011 Driftwood Meubelmaker Michel Doyer struint strand in Canada af naar mooie stukken Tienduizend kilo drijfhout haalde meubelmaker Michel Doyer uit Canada. Na een half jaar kan hij er eindelijk iets mee doen. DENNIS BOXHOORN H et ligt ermee bezaaid op vrijwel ieder strand in de Canadese staat Brits Co- lumbia. Driftwood, in zee gedumpt door de gigantische hout- industrie waar dat deel van Canada naast de visserij van afhankelijk is. Ook bij het vervoeren van al dat hout ontsnapt er wel eens een blok- je – wat heet. De Amsterdamse meu- belmaker Michel Doyer (44) verza- melde afgelopen september op het eiland Sointula tienduizend kilo driftwood, stopte het in een contai- ner en liet het richting Nederland verschepen. Hier wil hij het als de- coratie gebruiken in bijvoorbeeld winkelpanden. Mooi plan, maar het bleek lastig uit te voeren. Het Neder- landse ministerie van Landbouw heeft het niet zo op importproduc- ten die een potentieel gevaar vor- men voor de volksgezondheid. Doyer hield voet bij stuk en kreeg na zes maanden groen licht, als eerste in Europa. Geen enkel stuk hout in Doyers opslagplaats is hetzelfde. Het één is met wat fantasie zo te verkopen als de onderkaak van een walvis, een ander heeft meer iets weg van men- selijk spierweefsel. Zo nu en dan ligt er een kant-en-klaar meubelstuk tussen, gevormd door het ruwe oce- aanwater, fel zonlicht en andere na- tuurkrachten. Het driftwood (Engels voor drijfhout) van Doyer laat zich nog het best vergelijken met fossie- len. De meeste stukken zijn zilver- wit uitgeslagen door het zoute wa- ter, waar ze soms jaren in hebben liggen dobberen. Als ze op de kust zijn gesmeten, zorgt de zon ervoor dat het hout bikkelhard wordt, on- doordringbaar voor insecten. Doyer vindt zijn handelswaar op de stranden van het eiland Sointula voor de kust van Brits Columbia (Ca- nada), wat in het Fins staat voor ‘harmonieuze plek’. Begin vorige eeuw wilde een Finse visionair er een autonome gemeenschap stich- ten, als uitweg voor de mijnwerkers van het nabijgelegen Nanaimo. Het plan mislukte jammerlijk en het ei- land werd terugverkocht aan de Ca- nadezen. Het eilandje moet my- thisch zijn, getuige de glinstering in Doyers ogen als hij erover begint te vertellen. Via zijn boezemvriend en tegenwoordig ook zakenpartner Pe- ter kwam hij erachter dat het drijf- hout dat rondom Sointula ligt, mooier is dan waar ook ter wereld. “Toen ik Peter jaren terug op Sint- Maarten leerde kennen, hebben we al eens een winkel ingericht met het hout dat daar te vinden was. We werden allebei gegrepen door de schoonheid van het materiaal en spraken destijds de wens uit ooit een dergelijk project samen van de grond te tillen. Peter woont op Van- couver Island en hoorde via via dat daar in de buurt een schat aan ma- teriaal zo voor het oprapen ligt. Toen hij foto’s stuurde, ging ik over- stag,” aldus Doyer vanuit zijn indu- striële opslagplaats. In de voormalige chocoladefa- briek van Bensdorp in Bussum heeft Doyer de ideale plek gevon- den om zijn geïmporteerde stukken hout op te slaan. Hij heeft in het gi- gantische pand, dat in 2002 officieel werd gesloten, vijfhonderd vierkan- te meter beschikbaar. Juni kwam hier de eerste containerlading drift- wood over uit Canada, bij wijze van probeersel. Alles staat nu uitgestald in zijn opslag. “Het is afwachten of grote interieurdesigners en tuinar- chitecten markt zien in driftwood, of dat we zelf ruimtes gaan aankleden op locatie,” zegt Doyer. Hij en zijn compagnon hadden van tevoren geen flauw benul of er in Europa vraag zou zijn naar stuk- ken zwerfhout, laat staan dat ze wisten hoe het hier aan te prijzen. In Canada heeft de scheepvaart alleen maar last van de ronddrijvende massa. De kustlijnen zijn door het hout dan wel beter beschermd, de flora en fauna heeft onder de enor- me ‘beverdammen’ te leiden. Uiteraard deed Doyer wel wat marktonderzoek voor hij in het die- pe sprong. Meubels maken van ge- woon hout is nu nog zijn core busi- ness, maar daar kan zomaar veran- dering in komen als driftwood blijkt aan te slaan. Afgelopen zomer struinde hij met Peter mijlen Fins- Canadees strand af, op zoek naar de mooiste stukken. Met behulp van twee autochtonen selecteerde hij in vijf dagen tienduizend kilo.”Je moet vooral letten op de schoonheid, hardheid, de droogte en het belang- rijkst: er mag geen bast meer om het hout zitten. Op die plekken gaan ter- mieten, wormen of bacteriën zich nestelen. Dat moet je voorkomen.” Daarmee illustreert de meubelma- ker ook direct het grootste probleem dat met de import van drijfhout ge- moeid gaat. Officieel blijft het hout dat op de Canadese stranden ligt ei- gendom van de houtindustrie, een uiterst machtige partij in het Noord- Amerikaanse land. Doyer moest eerst een vergunning zien te bem- achtigen om het afvalhout mee mo- gen nemen. Dat lukte, tegen beta- ling. Doyer: “Vervolgens kregen we van het Nederlandse ministerie van Landbouw steeds een nee op het re- kest. Men was te bang dat er vreem- de exoten in het hout zouden mee- komen.” Na een half jaar steggelen, waarin het Canadese Ministry of Forest de Nederlandse collega’s ervan over- tuigde dat er geen gevaar zou zijn voor allerlei meereizende schim- mels en bacteriën, kreeg Doyer het als eerste Europeaan voor elkaar het hout dit continent op te halen. “Op Sointula gaan verhalen dat een Duitser het dertig jaar geleden al eens heeft geprobeerd, maar daar zijn zelfs op dat kleine eilandje de meningen over verdeeld. Boven- dien is er niets over terug te vinden. Het is nu te hopen dat driftwood aanslaat en dat ik minstens één keer per jaar naar Canada kan om een nieuwe lading hout te halen.” www.pacificwildwood.nl Experimenteren met drijfhout Michel Doyer: ‘Het is te hopen dat het aanslaat.’ LETSELSCHADE? Elke eerste donderdag van de maand van 17.00 tot 19.00 gratis en vrijblijvend inloopspreekuur. Specialisten in letselschade Museum Plaza (tegenover Rijksmuseum), Weteringschans 85-87, 1017 RZ Amsterdam, 020 67 32 199, www.beeradvocaten.nl ADVERTENTIE Door zee, zon en wind gevormde houtsculpturen afkomstig van het strand van het eiland Sointula voor de kust van Brits Columbia (Canada). FOTO’S DOMIN MEINEMA ‘We werden gegrepen door de schoonheid van het materiaal’ ‘Zuidoost is geen plaatsnaam’ Van een verslaggever AMSTERDAM – De VVD in stads- deel Zuidoost wil af van het ge- bruik van de twee woonplaatsna- men Amsterdam en Amsterdam- Zuidoost. “Stadsdeel Zuidoost is gewoon on- derdeel van Amsterdam, net zoals Zuid en Noord,” zegt fractievoorzit- ter Eddy Meyer. Het gebruik van de namen is ingevoerd in 1976 in het kader van de postbezorging. In 2007 is de afspraak geformaliseerd. Belangrijke huizensites als Funda en Woningnet hanteren Amsterdam Zuidoost als aparte plaatsnaam. Meyer: “Als je een woning zoekt in de hoofdstad, wordt Zuidoost uitge- zonderd. Het stadsdeel heeft een ruim aanbod aan mooie, betaalbare woningen. We doen huurders en ko- pers daarmee tekort.” De VVD-Zuidoost gaat de gemeen- teraadsfractie van de Amsterdamse VVD voorstellen de regels aan te passen. Overigens is voor een wijzi- ging ook overleg noodzakelijk met TNT Post.
Transcript of Driftwood ...pacificwildwood.com/wp-content/uploads/2012/01/parool-artikel.pdf ·...
29amsterdamZATERDAG 31 DECEMBER 2011
Driftwood Meubelmaker Michel Doyer struint strand in Canada af naar mooie stukken
Tienduizend kilo drijfhouthaalde meubelmakerMichel Doyer uit Canada.Na een half jaar kan hij ereindelijk iets mee doen.
DENNIS BOXHOORN
Het ligt ermee bezaaid opvrijwel ieder strand in deCanadese staat Brits Co-lumbia. Driftwood, in zee
gedumpt door de gigantische hout-industrie waar dat deel van Canadanaast de visserij van afhankelijk is.
Ook bij het vervoeren van al dathout ontsnapt er wel eens een blok-je – wat heet. De Amsterdamse meu-belmaker Michel Doyer (44) verza-melde afgelopen september op heteiland Sointula tienduizend kilodriftwood, stopte het in een contai-ner en liet het richting Nederlandverschepen. Hier wil hij het als de-coratie gebruiken in bijvoorbeeldwinkelpanden. Mooi plan, maar hetbleek lastig uit te voeren. Het Neder-landse ministerie van Landbouwheeft het niet zo op importproduc-ten die een potentieel gevaar vor-men voor de volksgezondheid.Doyer hield voet bij stuk en kreeg nazes maanden groen licht, als eerstein Europa.
Geen enkel stuk hout in Doyersopslagplaats is hetzelfde. Het één ismet wat fantasie zo te verkopen alsde onderkaak van een walvis, eenander heeft meer iets weg van men-selijk spierweefsel. Zo nu en dan ligter een kant-en-klaar meubelstuktussen, gevormd door het ruwe oce-aanwater, fel zonlicht en andere na-tuurkrachten. Het driftwood (Engelsvoor drijfhout) van Doyer laat zichnog het best vergelijken met fossie-len. De meeste stukken zijn zilver-wit uitgeslagen door het zoute wa-ter, waar ze soms jaren in hebbenliggen dobberen. Als ze op de kustzijn gesmeten, zorgt de zon ervoordat het hout bikkelhard wordt, on-doordringbaar voor insecten.
Doyer vindt zijn handelswaar opde stranden van het eiland Sointulavoor de kust van Brits Columbia (Ca-nada), wat in het Fins staat voor‘harmonieuze plek’. Begin vorigeeeuw wilde een Finse visionair ereen autonome gemeenschap stich-ten, als uitweg voor de mijnwerkersvan het nabijgelegen Nanaimo. Hetplan mislukte jammerlijk en het ei-land werd terugverkocht aan de Ca-nadezen. Het eilandje moet my-thisch zijn, getuige de glinstering inDoyers ogen als hij erover begint tevertellen. Via zijn boezemvriend entegenwoordig ook zakenpartner Pe-ter kwam hij erachter dat het drijf-hout dat rondom Sointula ligt,mooier is dan waar ook ter wereld.“Toen ik Peter jaren terug op Sint-Maarten leerde kennen, hebben weal eens een winkel ingericht met het
hout dat daar te vinden was. Wewerden allebei gegrepen door deschoonheid van het materiaal enspraken destijds de wens uit ooiteen dergelijk project samen van degrond te tillen. Peter woont op Van-couver Island en hoorde via via datdaar in de buurt een schat aan ma-teriaal zo voor het oprapen ligt.Toen hij foto’s stuurde, ging ik over-stag,” aldus Doyer vanuit zijn indu-striële opslagplaats.
In de voormalige chocoladefa-briek van Bensdorp in Bussumheeft Doyer de ideale plek gevon-
den om zijn geïmporteerde stukkenhout op te slaan. Hij heeft in het gi-gantische pand, dat in 2002 officieelwerd gesloten, vijfhonderd vierkan-te meter beschikbaar. Juni kwamhier de eerste containerlading drift-wood over uit Canada, bij wijze vanprobeersel. Alles staat nu uitgestaldin zijn opslag. “Het is afwachten ofgrote interieurdesigners en tuinar-chitecten markt zien in driftwood, ofdat we zelf ruimtes gaan aankledenop locatie,” zegt Doyer.
Hij en zijn compagnon haddenvan tevoren geen flauw benul of er
in Europa vraag zou zijn naar stuk-ken zwerfhout, laat staan dat zewisten hoe het hier aan te prijzen. InCanada heeft de scheepvaart alleenmaar last van de ronddrijvendemassa. De kustlijnen zijn door hethout dan wel beter beschermd, deflora en fauna heeft onder de enor-me ‘beverdammen’ te leiden.
Uiteraard deed Doyer wel watmarktonderzoek voor hij in het die-pe sprong. Meubels maken van ge-woon hout is nu nog zijn core busi-ness, maar daar kan zomaar veran-
dering in komen als driftwood blijktaan te slaan. Afgelopen zomerstruinde hij met Peter mijlen Fins-Canadees strand af, op zoek naar demooiste stukken. Met behulp vantwee autochtonen selecteerde hij invijf dagen tienduizend kilo.”Je moetvooral letten op de schoonheid,hardheid, de droogte en het belang-rijkst: er mag geen bast meer om hethout zitten. Op die plekken gaan ter-mieten, wormen of bacteriën zichnestelen. Dat moet je voorkomen.”
Daarmee illustreert de meubelma-
ker ook direct het grootste probleemdat met de import van drijfhout ge-moeid gaat. Officieel blijft het houtdat op de Canadese stranden ligt ei-gendom van de houtindustrie, eenuiterst machtige partij in het Noord-Amerikaanse land. Doyer moesteerst een vergunning zien te bem-achtigen om het afvalhout mee mo-gen nemen. Dat lukte, tegen beta-ling. Doyer: “Vervolgens kregen wevan het Nederlandse ministerie vanLandbouw steeds een nee op het re-kest. Men was te bang dat er vreem-de exoten in het hout zouden mee-komen.”
Na een half jaar steggelen, waarinhet Canadese Ministry of Forest deNederlandse collega’s ervan over-tuigde dat er geen gevaar zou zijnvoor allerlei meereizende schim-mels en bacteriën, kreeg Doyer hetals eerste Europeaan voor elkaar hethout dit continent op te halen. “OpSointula gaan verhalen dat eenDuitser het dertig jaar geleden aleens heeft geprobeerd, maar daarzijn zelfs op dat kleine eilandje demeningen over verdeeld. Boven-dien is er niets over terug te vinden.Het is nu te hopen dat driftwoodaanslaat en dat ik minstens één keerper jaar naar Canada kan om eennieuwe lading hout te halen.”
www.pacificwildwood.nl
Experimenteren met drijfhout
Michel Doyer: ‘Het is te hopen dat het aanslaat.’
LETSELSCHADE?Elke eerste donderdag van de maand van 17.00 tot 19.00
gratis en vrijblijvend inloopspreekuur.
Specialisten in letselschadeMuseum Plaza (tegenover Rijksmuseum), Weteringschans 85-87,
1017 RZ Amsterdam, 020 67 32 199, www.beeradvocaten.nl
ADVERTENTIE
Door zee, zon en wind gevormde houtsculpturen afkomstig van het strand van het eiland Sointula voor de kust van Brits Columbia (Canada). FOTO’S DOMIN MEINEMA
‘We werden gegrependoor de schoonheidvan het materiaal’
‘Zuidoost is geen plaatsnaam’Van een verslaggever
AMSTERDAM – De VVD in stads-deel Zuidoost wil af van het ge-bruik van de twee woonplaatsna-men Amsterdam en Amsterdam-Zuidoost.
“Stadsdeel Zuidoost is gewoon on-derdeel van Amsterdam, net zoals
Zuid en Noord,” zegt fractievoorzit-ter Eddy Meyer. Het gebruik van denamen is ingevoerd in 1976 in hetkader van de postbezorging. In 2007is de afspraak geformaliseerd.
Belangrijke huizensites als Fundaen Woningnet hanteren AmsterdamZuidoost als aparte plaatsnaam.Meyer: “Als je een woning zoekt inde hoofdstad, wordt Zuidoost uitge-
zonderd. Het stadsdeel heeft eenruim aanbod aan mooie, betaalbarewoningen. We doen huurders en ko-pers daarmee tekort.”
De VVD-Zuidoost gaat de gemeen-teraadsfractie van de AmsterdamseVVD voorstellen de regels aan tepassen. Overigens is voor een wijzi-ging ook overleg noodzakelijk metTNT Post.
