Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 1

DORPSKRANT DRIMMELEN

A lles gaat aan jou voor-bij

Zittend op een terras in Am-sterdam of op je bankje voor je huis in Drimmelen. Je kijkt toe. Je maakt geen deel uit van het leven dat voorbijgangers met zich meedragen. Je kent hun gemoedstoestand niet. Je bent een toeschouwer op afstand. Je hebt geen weet van ze. Een schrijver fantaseert een verhaal rond de flarden ge-sprekken die hij hoort bij het voorbijgaan van mensen. Ik, zittend op mijn bankje in ons dorp, wil iets weten van ze. Bestook hen met vragen. Hoe komt u hier? Waarom kijkt u zo somber meneer? Bekijkt u mij of ik u? Als je niets vraagt, gaat alles aan jou voorbij. De e e n: ik ben hier geboren, meneer. Daar in dat huis, dat was vroeger Bak-kerij Steenis. De ander: ik heb in het huis naast u gewoond. Echt waar? Jazeker. Vrouwen uit Made groeten vriendelijk, maar willen wei-nig kwijt. Ik blijf mijn best doen. Weer een extra uitdaging om op een bankje voor je huis te blijven zitten. Uw hoofdredacteur

Jaargang 7, nummer 2 21 juni 2013

Ellen en Anton verankerd aan de geboortegrond

H et is 27 mei. Eindelijk een tuin-warme avond. Ze zitten samen

in de tuin op een bankje op mij te wachten: Ellen en Anton van de Broek. Net een weekje Zeeland achter de rug. Ze hebben het gras gemaaid. Ellen kijkt vrolijk. Een hartelijke be-groeting daar in de bocht van de He-rengracht, vlak voor de Vaartkant. De grote vraag die bij me op komt is: wanneer steekt Anton een sigaar op? Teken van gezelligheid toch? Ik merk dat ze met liefde over hun kinderen spreken. Maar daarvoor ben ik niet gekomen. Toch de vraag: kinderen? Ellen: “Meike is de oudste, ze is 17 en leergierig. Tom is 16 en ziet de dingen

wat gemakkelijker. Job zit nog op de basisschool hier.” Anton: “ze zitten alle drie op voetbal in Made. Madese Boys, de club waarin ik als jongeling ook nog gespeeld heb. Zelfs in het eerste.” Ellen schenkt koffie. “Waar blijft die sigaar?” denk ik. Het blijft even snuf-felen. Gedraagt Anton zich als een hond die eerst de kat uit de boom kijkt alvorens hij zich aan jouw voeten nestelt? Het heeft er alle schijn van. Ellen is van meet af aan openhartig. Ellen dus. “Ik ben geboren op de Batterij. Ge-speeld met vriendinnen. Overal en nergens. We trokken naar de Koe-koek. Dat kon toen allemaal nog. Mijn

Ellen en Anton van de Broek

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 2

Colofon Redactie: Rinus Rasenberg (hoofdredacteur) tel. 681932 / 06-22499780 Els Pellikaan (secretariaat) tel. 06-29070826 Margit Rietveld (vormgeving) Adriaan Snoek (fotografie) tel. 682663 Correspondenten: Kees Brouwers: Dorpsstraat, Weitjes, Boomgaard, Stationsweg Els Pellikaan: Kuipershoek Louis van Suijlekom: Amalia van Solmsstraat, ‘t Fort Ricarde van Drimmelen: Heren-gracht Sjaak van Schie: Oud-Drimmelen Anita van Gennip: Vaartkant Jennie Aarts: Batterij Uiterste inzenddatum kopij: 15 februari - 15 mei - 15 augustus - 15 november Bezorgster: Anoek van Opstal E-mail-adres: dorpskrant.drimmelen@hotmail.com Rabo-bankrekening: 136024416 t.n.v. M.H.B. Rietveld inz. Dorpskrant Drimmelen

vriendinnen waren de kinderen van Nel Reijntjens. We hadden een onbezorgde jeugd. Niks geen heilig moeten. Meester Douwe Stellinga was een fijne man vol ideee n. Om-dat hij hier woonde, was hij voor de ouders direct aanspreekbaar. Vader stierf toen ik 15 jaar oud was. Ik bleef met moeder en broer Frank over. Er ontstond een hechte band met mijn broer, met wie ik nog altijd een goede relatie heb.” Ellen is een zachtmoedige vrouw. Ze praat en praat. Anton geniet. Hij staat op. Vraagt: glaasje wijn? Graag. Ellen vertelt verder over het wel en wee van haar kinderen. En zijn we Anton vergeten? Daar is ie weer. Met drie glazen wijn en jawel hoor ... He , hij heeft intussen zijn sigaartje dan toch opgestoken. Tijd voor de vraag: en jij Anton, waar liggen jouw roots? “Niet ver weg, in Stuivezand. Naar de middelbare school in Raams-donksveer.” Zijn grootste hobby: voetbal. Anton ging economie stu-deren in Tilburg. Met als specialis-me fiscale economie. Kreeg je snel een baan? “Het ging slecht met Nederland begin jaren tachtig. De economie zakte in. Huizenprijzen kelderden. De rente steeg tot wel 12 procent.

Weinig banen te vergeven. Op een baan solliciteerden 500 of meer afgestudeer-den.” Toch werk gevonden? “Ja, in Den Haag. Je be-grijpt dat die plek niet mijn eerste keuze was. KPMG. Een geweldig instituut, een prachtige leer-school. Een unieke kans om me te ont-

wikkelen in mijn specialisme. In Den Haag vond ik woonruimte, maar toch ging ik ieder weekend naar huis.” Inmiddels had hij Ellen ontmoet. Zij gingen samenwonen. Heimwee trok haar weer naar Drimmelen. De stad was geen plek voor haar. Bo-vendien was moeder ernstig ziek en Ellen wilde haar graag verzor-gen. Na vier jaar verliet Anton Den Haag en kreeg werk in Breda. Uit-eindelijk belandde hij door toedoen van een vroegere studiegenoot bij accountantskantoor Wolf & Part-ners in Made. Ook nog getrouwd? Ellen: “We trouwden in het kerkje hier. Moesten als katholieken eerst toestemming vragen aan de bis-schop. Receptie in ’t Voske en het diner in het Palinghuis. Er zijn nog foto's van. Wij kochten een huis in Drimmelen. Ooit woonde hier Leen Schuller, schipper van beroep.” Anton voelt zich nu echt op zijn gemak. De walm van zijn sigaar krult zich om ons heen. Zwaluwen Ellen wijst plots op een boerenzwa-luw, die een nest heeft onder hun dak. De volgende minuten zijn onze ogen gericht op de gierzwaluwen die hoog in de lucht hun baantjes trekken. Het paar staat op. Anton

Evenementen

23 juni 2013 Beachvolley - Evenementenplein 23 juni 3013 Muzikale middag m.m.v. Koen Schippers en Tomas v.d. Ham - Oud-Drimmelen 25 juni 2013 Zomeravondconcert Forte Koor - kerkje Herengracht 30 juni 2013 Touwtrekken - cafe Bovenwater 7 september 2013 Activiteit ’t Klaverblad/Dorpshuys (zie www.drimmelen-dorp.nl)

Ellen en Anton en de kinderen

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 3

laat me de nesten onder het dak zien. “Ieder jaar komt iemand van een natuurvereniging de nesten tellen.” “Dat is juist het mooie van een oud antiek huis”, vertelt Ellen. “We heb-ben wel wat verbouwd, maar de ruimtes in huis hebben we intact gelaten.” Je bent actief fanfarelid, Ellen? “Nee, even niet. Ik heb dat op een laag pitje gezet. Te druk met mijn werk en de kinderen. Ik werk in een peuterspeelzaal te Raamsdonksveer. Heb ooit mijn MBO diploma kinder- en jeugdverzorging gehaald. Daar-naast werk ik ook op de Zilver-meeuw. Dat is pas echt leuk werk. Je ontmoet heel veel mensen. Dat is best te combineren met mijn taak thuis. De kinderen zijn groot genoeg om een tijdje alleen thuis te zijn. Mijn vaartijden worden een week van te voren doorgegeven. Als ik tot laat in de avond moet varen, zorg ik

dat het avondeten klaargemaakt is. De kinderen komen niets tekort. Ze doen veel aan sport. Elke avond moet ik een kind halen of brengen. Voorlopig zitten we daar aan vast. Dat is nu eenmaal het gevolg van wonen in dit dorp.” Het werk van Anton Anton werkt al 15 jaar op het ac-countantskantoor. Hij houdt zich vooral bezig met bedrijfsovernames, bedrijfsuitbreiding, pensioenop-bouw en fiscale adviezen. Zegt doce-rend: “Ik doe geen boekhoudwerk, maar ga met de ondernemer aan de slag om bij de banken geld los te peuteren voor uitbreiding of iets dergelijks. Ik zorg voor een kloppend dossier. Maar de banken trekken zich terug uit financiering van onroe-rend goed en bedrijfsovernames.” Anton neemt nog een trek aan zijn sigaar, waarvan slechts een plukje over is en vervolgt: “Dat is teleurstel-

lend. Dit alles zet een rem op de eco-nomische ontwikkeling. Ook worden weinig hypotheken verstrekt. Neder-land zit op economisch op slot. De banken zijn gevangen in regelgeving van hogerhand.” Kinderen deel drie Toch duiken de kinderen weer op in ons gesprek. Anton: “Ze hebben veel vrienden in Made en ik ook. Maar daar gaan wonen? Neen, dat willen ze, alles afwegend, niet. Hier hebben ze de ruimte. Ze kunnen vissen en voetballen in onze tuin”. Anton wijst op het grasveld waar twee doelpalen staan. Ellen: “Ik had het hier lastig in het dorp tussen mijn 12e en 17e jaar. Kon nergens heen. Wij brengen de kinderen nog overal heen. Kost wel wat moeite maar we doen het met liefde.” Aan de muur hangt een bas-ketbalnet. Onder het afdak een tafel-tennistafel. Kinderen komen in dit gezin niets te kort. Als zij later in de 40e jaargang van de dorpskrant worden geï nterviewd, zullen zij zeg-gen: “We hebben een mooie tijd ge-had thuis met papa en mama.” R.R.

WEBSITE

Bekijk onze website:

www.drimmelen-dorp.nl

met foto’s van alle

evenementen!

Anton in aktie met zijn zoons

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 4

R ond 1650 was er een levendige en lucratieve handel in bever-

huiden. Nederlanders hadden vlak bij New York een dorpje gesticht, nl. Beverwijck. Later door de Engelsen overgenomen en is nu Albanu ge-naamd. De indianen hielden zich al-tijd bezig met jacht, visserij en akker-bouw. Er was zoveel vraag naar be-verhuiden dat men zich hierop ging toeleggen. Het was een ruilhandel. Bevers in Nederland In 1826 werd in Zalk de laatste bever gedood. Bevers werden hier bejaagd vanwege de pels, het vlees en het bevergeil (een stof waarmee ze het territorium afbakenen). Dit laatste werd vroeger gebruikt als genees-middel en in de parfumindustrie. Tegenwoordig als smaakstof in vanil-leijs. De stof ruikt sterk naar lysol. Vroeger dacht men dat de bever een vis was vanwege de geschubde staart en omdat het een waterdier is. Daar-om had de rooms-katholieke kerk besloten dat op vrijdag en in de vas-tentijd wel bever mocht worden ge-geten. Beverfeitjes Lengte: 1.30 m, inclusief de staart. Gewicht: max. 35 kg. Jongen: 1 tot 6. Draagtijd: 3 maanden. Worpen: 1 per jaar. De bever heeft een zeer dichte beharing, tot 20.000 haren per cm2

(bij de mens 200 per cm2). Haren houden de warmte vast. Er is een prima aanpassing aan het waterle-ven. Onder water kan hij eten zonder dat de maag vol loopt. De achterpo-ten hebben vliezen voor het zwem-men en de voorpoten zijn handjes om takken vast te houden en modder op de burcht te leggen. De staart is multifunctioneel en dient als roer bij het zwemmen, als steun om zich op te richten en om mee op het water te slaan bij onraad. De bloedvaten in de staart kunnen verwijden en vernau-wen om de warmte-afgifte en li-chaamstemperatuur te regelen. De bever is een knaagdier en eet uitslui-tend planten. Veel schors van bomen, maar ook wortels van lissen, dotters en riet. De uitwerpselen zien eruit als bolletjes spaanplaat. Weer terug In 1988 zijn bevers weer uitgezet in Nederland, als eerste in de Bies-bosch. Het was een herintroductie omdat het een inheemse soort is. De bever knaagt veel wilgen om (90% van de bomen in de Biesbosch is wilg). Daardoor ontstaan open plek-ken. Daar kunnen dan andere zaden (els, berk, linde) gaan ontkiemen. De bever zou (was destijds de filosofie) voor een verrijking van de vegetatie zorgen. Dat zou andere vogels, insec-ten e.d. aantrekken. Ze zijn echter

vergeten om dit tegen de bevers te vertellen. De bever eet veel wilg, maar voor de variatie zoekt hij ook de andere soorten op . Dus in feite is er voorlopig sprake van een verar-ming. Bevers bouwen in de Bies-bosch geen dammen. Dat gaan ze doen als de ingang van de burcht boven water komt te staan. Dat is in de Biesbosch nauwelijks het geval. In Nederland heeft de bever geen vijanden. In de toekomst zou dat de wolf kunnen worden. Burchten Een beverburcht is te herkennen aan een hoop takken op de rand van de oever. Het bouwwerk kan 2 meter hoog worden. De ingang ligt onder water. Via de ingang komen ze eerst in de natte kamer en dan de droge kamer waar ze slapen en de jongen verzorgen. Bevers slapen lang niet altijd in de burcht. Zomer en winter slapen ze buiten in een soort leger. In de Biesbosch zijn ongeveer 50 burch-ten, die je alleen in de winter goed kunt zien. In het voorjaar raken ze snel begroeid. Toekomst Het gaat duidelijk heel erg goed met de bevers. Hun aantal stijgt gestaag. In de Biesbosch zijn er nu ongeveer 300. Op meerdere plaatsen in Neder-land zijn bevers uitgezet. In de Bies-bosch 42. Dat is een smalle basis om het geslacht erfelijk gezond te hou-den. Hoewel: Adam en Eva zijn, tot groot succes, ook met z’n tweee n begonnen. Het is te verwachten dat de verschillende populaties met el-kaar in contact komen en de bevers zich over ons hele land zullen ver-spreiden. Het is mogelijk dat bevers in de toekomst nog voor overlast gaan zorgen bv. door in dijken te graven. Maar de natuur is moeilijk te beredeneren. Dus: geen zorgen voor morgen. Bevers zijn een aanwinst voor de Biesbosch en een speurtocht naar bevers en hun sporen is zeer de moeite waard. Fijne zomer!

Willy Jansen

25 jaar bevers in de biesbosch

Zelfs in De Put is nu ook een bever gesignaleerd!

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 5

J e zult er maar wonen. In Oud-Drimmelen bijvoorbeeld. Aan het

begin op de hoek staat het huis van Joep en Henriette Vermeulen. Ik stap binnen en kijk uit over de weilanden. Daar staat hij, de trots van Wagen-berg. De kerk. Mijn kerk, waar ik mijn communie heb gedaan en voor-al veel gebeden. Dat was ooit. Terug naar Joep Onlangs afscheid genomen als huis-arts te Made. Net terug van een wel-verdiende vakantie in Frankrijk. Gis-teren nog met zijn vrouw lekker ge-zeild in de Biesbosch. In de woonka-mer struikel ik over drie jonge poes-jes. Zegt Joep: “Ze zijn geboren toen we in ons huis in Frankrijk waren. Wij dachten dat onze poes gesterili-seerd was. Ooit was ze weggelopen en na een half jaar krakkemikkig terug gekomen. Blijkbaar is deze poes een andere.” Zelfs een dokter kan zich vergissen. Over dieren en het platteland ge-sproken. “Ik kwam vroeger als kind veel bij

dierenarts Tolhuisen over de vloer. Ik was bevriend met e e n van zijn zonen. Vaak mee de praktijk inge-gaan”. En jij kon goed leren natuurlijk “Hou er over op. De middelbare school was een crime. Ik zag er het nut niet van in. Ik was een jongen die het liefst op de fiets stapte de wijde natuur in. Ik ging zeilen in de Bies-bosch en keek naar de vogels. Hoe een leeuwerik hoog in de lucht zich plots naar beneden liet ploffen. Goed dat mijn vader niet wist wat ik uit-spookte. Hij zou me onder mijn kont hebben geschopt. Zo ging dat in die tijd. Daar weet jij als boerenzoon ook alles van toch? Je moest toch iets met je leven? “Ik haalde mijn middelbare schooldi-ploma in Breda op de avondschool van het lyceum, terwijl ik overdag op de ro ntgenafdeling van het zieken-huis in ‘t Veer werkte. Daar leerde ik al foto's maken en bekijken. Nooit weg voor mijn toekomst!”

Studie in Utrecht “Ik ben eerst nog uitgeloot. Ben toen een jaar in Eindhoven werktuig-bouwkunde gaan studeren. Heb er mijn propedeuse gehaald. Het vol-gende jaar werd ik gelukkig ingeloot en ging vol goede moed medicijnen studeren. Dat was vooral in de eer-ste jaren veel feitjes uit je hoofd le-ren. In Eindhoven was ik meer met mijn hersens bezig. Nadenken, ana-lyseren, etc.” Had je een vriendin? “Jazeker. Henriette studeerde econo-mie in Tilburg.Tegen het eind van mijn artsenstudie kochten wij een oud dijkhuisje aan de Linge. De Betu-we was voor allebei te doen qua af-stand naar Tilburg en Utrecht. Waar staat dat huis? In Rumpt. Vroeger was het een cafe . Burgerlust was de naam. Hier ver-brasten de herenboeren hun geld in de gelagkamer. We hebben er niets aan veranderd. Joep vertelt over zijn buurman, een boer van de oude stempel “Tegenover ons huis, dat we nog steeds in ons bezit hebben, woonde een oude boer. Die ploegde nog met paarden. Ik hielp hem bij het kalven van een koe. Hij kreeg geen lening van de bank om uit te breiden. Begin jaren tachtig bouwden boeren grote stallen. Mijn overbuurman bleef dus maar wat aanmodderen. Hij woonde samen met zijn moeder. Trouwde maar werd niet gelukkig met zijn moeder in huis.” In 1985 studeerde Joep af. En dan? “Daarna moest ik weer een jaar wachten op een plaats voor mijn huisartsenopleiding. Die bracht ik door in het Ignatiusziekenhuis te Breda. Daar werd ik assistent van vijf internisten. Er lagen toen nog vijftien patie nten op zaal. Binnenge-brachte zieken met de ambulance

Joep Vermeulen dokter aan de oevers van de Amer

Joep in zijn tuin in Oud-Drimmelen

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 6

ving ik op. Deed allerlei onder-zoeken, nam bloed af, legde infusen aan en besprak mijn bevindingen met de specialisten. Wat heb ik daar veel gezien en geleerd. Meer dan tijdens mijn hele medicijnenstudie.” Twee jaar huisartsenopleiding “In Goirle en Tiel heb ik in twee to-taal verschillende praktijken ge-werkt om mijn laatste aantekening te halen. Nu kon ik me vestigen als huisarts. Die plek was gauw gevon-den. Ik begon in 1989 bij mijn vader in Made. Hij stopte na een jaar en ging verder met Ton Lutkie.” Prachtig detail “Jeanne, de assistente van mijn va-der, heeft 60 jaar gewerkt in de praktijk. Vanaf 1948 tot 2008. Ze wist alles van het wel en vooral het wee in Made. Zij draaide pillen en maakte poeders. Nu nog komt ze dagelijks in de praktijk koffie drin-ken.” Je was nu allround huisarts “Aanvankelijk deed ik ook de verlos-kunde en het Zuigelingenbureau. Dat was mooi en dankbaar werk. Om de week naar het ziekenhuis om mijn patie nten te bezoeken.” Een patiënte uit Wagenberg “Een oude vrouw zat alleen in een huis. Ze waste zich niet en verma-gerde. Haar teennagels waren krom-gegroeid en staken door de pantof-fels, waarin ze een gat had gemaakt, heen. Ik heb thuis een soort heggen-

schaar gehaald en wat verdovings-vloeistof. Zo heb ik die nagels een kopje kleiner gemaakt. Ze was me dankbaar.” Moet ik geen vragen stellen over ervaringen in zijn praktijk? De antwoorden hebben we kunnen lezen in de kranten. Het afscheid Joep was ook mijn huisarts. Dus op naar het afscheid. Druk bezocht? Ik heb uren in de rij gestaan. Ben uit-eindelijk maar huiswaarts gegaan en het cadeautje thuis afgeleverd. Joep laat me drie koffers vol afscheids-brieven zien. Zegt: “Van sommige teksten krijg ik tranen in mijn ogen ..., omdat ze ontroerend lief zijn of ongewild dolkomisch zijn.” Mijn vrouw en ik hadden gehoopt dat Joep nog in lengte van jaren onze huisarts zou zijn. Het is niet anders. Stervensbegeleiding Zegt vol overtuiging: ”Dat was een dankbaar maar zeer inspannend deel van mijn werk. Ook al had ik geen dienst, ik gaf de familie mijn prive telefoonnummer. Soms be-zocht ik een stervende twee tot drie keer per dag. Vlak voor mijn af-scheid heb ik nog drie intense bege-leidingen gedaan. Mooi om te doen, maar heel zwaar. Toen ik stopte dacht ik: ik laat mijn mensen in de steek. Dat gevoel.” R.R.

Hart voor Drimmelen en de regionale krant

H art voor Drimmelen gaat rond met een petitie. Dorpelingen

wordt gevraagd een petitie te on-dertekenen tegen de komst van zwa-re industrie op de voormalige cam-ping. Moeten we voor of tegen zijn? Ik zet geen handtekening zegt een voorbijganger. Ik weet niets van het hoe en waarom. Lezen jullie geen regionale krant? vraag ik. Neen, wij lezen een landelijk dagblad, is het antwoord. Die kranten besteden geen aandacht aan regionale zaken, zeg ik. Zijn jullie dan betrokken bij het wel en wee van de omgeving waarin jullie wonen? Geen reactie. Ik zit te denken. Goed dat Hart voor Drimmelen bestaat. De leden zijn het geweten, de spreekbuis en de on-derhandelaars van ons dorp. Samen met de regionale krant zijn zij de criticasters van het beleid van de gemeente. En de krant geeft ons, bewoners ,een stem om gezagsdra-gers kennis te laten nemen van onze wensen. De regionale kranten ma-ken echter moeilijke tijden door. De regionale krant houdt je scherp. Zij zitten onze beleidsbepalers op de huid. Lees die krant! Dan weet je wat er zoal speelt in Drimmelen-dorp. Democratie komt pas echt tot haar recht bij het weten wat er speelt in je eigen omgeving. R.R.

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 7

Oorlogsmonument in beweging ‘Hart voor Drimmelen’ heeft in samenspraak met verschillende bewoners in het dorp het plan op-gevat te onderzoeken of het reali-seerbaar is het Oorlogsmonument (dat de verzetsmensen in Drimme-len herdenkt) te verplaatsen naar de voorzijde/trapzijde van de ge-dempte sluis. Het monument staat nu aan de Dorpsstraat naast de parkeerplaats. Tijdens de Hemelvaartsviering in Oud-Drimmelen werd er gevraagd aan de deelnemers om een kleine bijdrage te doneren voor de ver-plaatsing van het monument. Door de initiatiefnemers van de wandel-tocht is € 130,00 opgehaald.

GIFTEN In het tweede kwartaal van 2013 moch-

ten wij de volgende giften ontvangen:

1 x € 50,=, 1 x € 25,=

1 x € 20,=, 1 x € 15,=

Bedankt!

Uw gift is van harte welkom op

bankrekeningnummer 136024416

t.n.v. M.H.B. Rietveld

inz. Dorpskrant Drimmelen

W at bijna niemand in Drimme-len weet, maar het is echt

waar; we hebben een heuse bonds-coach van het Nederlands Elftal in ons midden! Richard Hesterman is bondscoach van ons militaire nationale voetbal-elftal. Vorig jaar heeft het team van Richard zich voor een beslissings-wedstrijd gekwalificeerd in Ierland (Galway), door te winnen van de Ieren (0-2), maar zij verloren nipt van Duitsland (1-0). Daardoor moesten zij een beslissingswed-strijd tegen Cyprus en kijken wie als 16e en laatste land van Europa naar het eindtoernooi mocht. Die wedstrijd heeft plaatsgevonden op 7 maart in Amsterdam. Na vier minuten stond Nederland al met 0-1 achter en vlak voor rust werd het zelfs 0-2 (tevens ruststand). Na rust scoorde zij in de 7e minuut 1-2 en na 23 minuten was de stand weer gelijk, 2-2. Na de verlenging stond deze stand nog op het scorebord, dus penalty's moesten de uitslag brengen. In tegenstelling tot het andere nationale elftal wisten zij

deze reeks wel te winnen, waardoor zij 30 juni naar Baku in Azerbei-dzjan afreizen om sinds 18 jaar weer eens mee te doen aan de We-reldkampioenschappen. Nederland zit in een zeer zware poule, samen met Brazilie , Qatar en Kameroen. Maar het doel om weer eens mee te doen is bereikt en in principe heb-ben ze niks te verliezen. Na het WK geeft Richard zijn bonds-coachfunctie door aan zijn assistent en gaat hij zich richten op zijn nieu-we burgervereniging: v.v. Ooster-hout. Via onderstaande link krijg je heel veel info over de (internationale) militaire sport en daarbij het voetbal van de heren in het bijzonder (even scrollen). Al de evenementen en resultaten zijn hier te vinden en voor diegenen die geï nteresseerd zijn; via deze link kun je dus ook het WK volgen in juni. https://www.facebook.com/Militaire.Sport Richard, heel veel succes met je team! Anita van Gennip

Dorpsgenoot Richard Hesterman als bondscoach mee naar het WK!

Richard op de foto tussen zijn team (onderste rij derde van links).

Een impressiefoto van het oorlogs-

monument op de gedempte sluis.

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 8

Gehoord-Gezien-Gelezen nieuws uit krant, kroeg of straat

K oninginnedag Het dorp loopt uit. Kinderen

versieren hun fietsjes. Ouders stra-len trots uit. Lopen mee in de op-tocht. Achter de fanfare aan. Zo ging het 50 jaar geleden. Zo zal het over 50 jaar nog zijn. Oh, oh…. Zijn er dan nog kinderen in ons dorp? (Zie foto’s op de website www.drimmelen-dorp.nl.)

B omenkunstwerk De bomenrij in de Amalia van

Solmsstraat is gehalveerd. De afge-zaagde stompen liggen nu als reli-kwiee n rond de nog overgebleven bomen Het geheel is een liggend kunstwerk. Ooit zal het de redactie van een krant of tv station opvallen. Dan wordt het pas echte kunst.

S tarterswoningen Komen er starterswoningen in

ons dorp? Er klonk regelmatig pro-test tegen die plekken. Zegt een ge-meenteraadslid: als er niemand hui-zen voor zijn deur wil, komt er van nieuwbouw nooit iets terecht. Dorpsgenoot Wim van Drimmelen heeft bij de zitting van de gemeente-raad inspreektijd gevraagd en gekre-gen. Hij wees op het belang van het voortbestaan van onze school. Dan zijn nieuwe woningen noodzakelijk. Het dorp mag niet verworden tot een seniorendorp.

B iesbosch Marina Een Engelse firma heeft Bies-

bosch Marina gekocht. Ooit werden de Maasplassen rond Roermond ver-kocht aan een investeerder. Die haal-de de krenten uit de pap. Investeren? Ho maar. Er werden grote hekken geplaatst rondom de plassen, waar recreatie mogelijk was. Bewoners kregen nu een fraai uit-zicht op een groen hek van gaas. De badgast moest voortaan gaan beta-len voor een middagje strandplezier. Voldoende euro’s zijn nog geen ga-rantie voor meer leefbaarheid ...

D auwtrappen op Hemelvaarts-dag

Welgeteld 91 mensen. Ieder jaar opnieuw met onze dorpsfanfare. 91 vroege wandelaars. Een handjevol uit ons dorp. Langs de Vaartkant en door weilanden. Een tocht voor de saamhorigheid. Volgend jaar loop ik ook mee. U ook?

G esprekken op een bankje Zittend op een bankje waar ooit

het Palinghuis stond. Hemelvaarts-dag. Het lijkt wel of heel het land is uitgelopen. Druk verkeer van en naar de Batterij. 20 wielrenners ra-cen voorbij. Van verre horen we een ploffend geluid. Het blijkt een oude gerestaureerde tractor te zijn. Twee mannen op ronkende motoren wachten voor het stoplicht. Stoplicht op groen. De mannen geven gas. We kunnen elkaar niet meer verstaan. Een auto met aanhangwagen den-dert over de keien. In die straat woon ik, zegt de man naast me op het bankje. We kijken de man vol mede-leven aan.

D odenherdenking Dodenherdenking bij ons mo-

nument. 20.00 uur. Stilte. Die wordt opgeluisterd door bonkende boxen aan de Oude Haven.

Dauwtrappers keren terug in het dorp

Dodenherdenking 2013

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 9

D e Onderwijsraad adviseerde de minimumopheffingsnorm in het

primair onderwijs te verhogen naar 100 leerlingen. Onze organisatie OBO (de Stichting Openbaar Basison-derwijs West-Brabant) had op 1 ok-tober 2012 vijf scholen waar op dat moment minder dan 100 leerlingen zaten. Eén van deze scholen is ‘t Klaver-blad Ik begrijp dat het advies van de On-derwijsraad tot onrust bij de ouders, leerlingen en personeel van deze scholen geleid heeft. Deze scholen zouden immers uiterlijk 2019 hun deuren moeten sluiten. In sommige kernen werd er zelfs al door ouders geredeneerd dat het geen zin zou hebben om hun kind op zo’n kleine school in te schrijven aangezien hij/zij daar toch niet de basisschoolloop-baan zou kunnen afmaken. ‘t Klaverblad bloeit weer De eerlijkheid gebiedt om te zeggen dat er tot enkele jaren geleden best wel wat aan te merken was op de kwaliteit van ‘t Klaverblad. De school had zelfs het predicaat ‘zwak’ gekre-gen van de Onderwijsinspectie. Vanaf het moment dat onze Stichting het bestuur van de school heeft overge-nomen van de gemeente Drimmelen is er echter veel geï nvesteerd in de verbetering van de kwaliteit, in de

vorm van ex-tra personeel en extra mid-delen. We dur-ven dan ook gerust te stel-len dat ‘t Kla-verblad in-middels weer een erg goede school is, de eind- en tus-senresultaten van de leer-lingen tonen dit ook aan. Voortbestaan van obs ‘t

Klaverblad Gelukkig is het advies van de Onder-wijsraad de afgelopen maanden van verschillende kanten genuanceerd en is er inmiddels ook gebleken dat er geen politieke meerderheid is voor dit advies. OBO zal dan ook geen voorbereidingen treffen om onze kleine scholen te sluiten. Dit geldt ook voor ‘t Klaverblad. Om de school voor het dorp te be-houden, is het echter wel nodig dat ook de inwoners van Drimmelen be-reid zijn om hieraan mee te werken. Het huidige leerlingenaantal mag de komende jaren niet veel verder zak-ken, sterker nog we zouden graag zien dat dit aantal de komende jaren weer gaat stijgen. Om de school voor Drimmelen te behouden zouden ou-ders in het dorp het weer als vanzelf-sprekend moeten beschouwen om hun kinderen op Het Klaverblad in te schrijven. Alleen dan kunnen we de school als sociale ontmoetingsplaats voor de kern Drimmelen behouden. Voor– en nadelen van kleine scho-len Uiteraard sluit het bevoegd gezag van ‘t Klaverblad de ogen niet voor het probleem van de kleine scholen. Het is een feit dat de kosten voor het in stand houden van deze scholen hoger zijn dan die voor grotere scho-len en het vergt soms extra inspan-ningen van betrokkenen om deze

scholen open te kunnen houden en om de gewenste kwaliteit te kunnen realiseren. Wij zijn echter van me-ning dat ouders en leerlingen de mo-gelijkheid moeten houden om op een redelijke afstand voor een school te kunnen kiezen, zodat kinderen in hun eigen omgeving naar school kun-nen. Het argument van de Onderwijs-raad dat kleinere scholen minder kwaliteit kunnen leveren, gaat vol-gens ons niet op. Het geldt in ieder geval niet voor ’t Klaverblad. Kleine scholen zijn inderdaad kwetsbaar-der, maar dat maakt ze niet per defi-nitie zwakker. De kwaliteit van een school wordt niet bepaald door de omvang, maar door de mensen die er werken. Uiter-aard is het zo dat er in een kleinere klas minder mogelijkheden zijn om je vriendje of vriendinnetje te kiezen. De onderlinge band tussen de leer-lingen is in zo’n kleine klas echter wel veel hechter. Je ziet vaak dat de oudere kinderen zich over de klein-tjes ontfermen en dat kinderen dus van elkaar leren. Vaak ook zijn ou-ders veel meer betrokken bij een kleine school en voor de leerkrach-ten geldt dat zij alle kinderen goed kennen en er dus veel meer oog is voor specifieke aandachtspunten van leerlingen. Ik zeg niet dat kleine scholen beter zijn dan grote, maar wel dat de voor- en nadelen in balans zijn. Tenslotte U kunt er op rekenen dat het school-bestuur hieraan al het mogelijke zal doen. We zijn hierover inmiddels ook in gesprek met de gemeente en we gaan de komende periode diverse activiteiten ondernemen om de school zo aantrekkelijk mogelijk te laten zijn voor nieuwe ouders. De school is hard aan de slag om haar bekendheid en met name haar imago te verbeteren. We hopen daar-bij ook op uw steun te kunnen reke-nen. Ad Goossens MME Directeur-bestuurder St. OBO-W-Br. agoossens@obo-wbr.nl

De toekomst van basisschool ‘t Klaverblad

Ad Goossens - St. Openbaar Basisonderwijs West-Brabant

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 10

Wonen in … een bakkerij

A dres: Dorpsstraat 6, Drimmelen-dorp

In 1969 kochten Hans Hohmann en Nel Reijntjens Dorpsstraat 6 van Nars v/d Velden. Hoewel toen al geen werkzame bakkerij meer, wa-ren er nog veel elementen in het pand aanwezig die hiermee te ma-ken hadden. Nel herinnert zich nu nog dat het plafond in het deel waar de oven stond niet wit te schilderen was. De bruine roetkleur kwam er steeds doorheen! V/d Velden, voor-malig melkboer, heeft er maar enke-le jaren gewoond en hij kocht het in ongeveer 1967 van Kees Kool. Kees had het gekocht van de laatste prak-tiserende bakker Freek de Visser (overleden 1954) (zie foto onder).

Freek was afkomstig uit Lage Zwa-luwe en kocht het huis in 1909 van J. Jaspersz van Drimmelen. In 1913 huwde hij A. Groothuis (overleden 1946). Er waren geen kinderen. De bakkerij Het dorp Drimmelen heeft voor wat betreft brood en bakkers een aparte geschiedenis. In het dorp waren al-tijd relatief veel bakkers vanwege het feit dat er op maandag veel werkmensen naar de Biesbosch trokken voor het werk. Deze wer-kers voeren de Amer over en namen voor de hele week brood mee. De werklui kwamen niet alleen uit het kleine dorpje maar vanuit de wijde omtrek. De bakkers zullen dan ook door de week weinig te doen gehad hebben. Freek de Visser en zijn echt-genote Antonia runden de bakkerij t/m 1950. In 1955 werd het huis tijdens een veiling verkocht aan Kees Kool die er met zijn vrouw Truus ging wonen. Bij aankoop van het huis door Hans en Nel waren de deegtrog en kleinere zaken zoals de werkbank nog aanwezig. De trog heeft nog steeds een plaatsje in de schuur van Nel en de werkbank waarop de bakker het brood kneed-de, is in het interieur verwerkt. Atelier Van bakkerij naar ontwerp- en naai-

atelier. Nel Reijntjens voedde er haar kinderen Francien en Sofie op en ontwikkelde een ontwerpatelier in de voormalige bakkerij. Kleding “Vannel” is een begrip in de omge-ving en verder weg. Nel maakte ex-clusieve kleding die vanwege het ontwerp al van verre herkenbaar waren als van haar hand. Bijzonder was dat het kledingstuk soms ook binnenstebuiten gedragen kon wor-den. Bijzonderheden Vanuit banden met familie van vori-ge bewoners zijn er oude foto’s en tekeningen bewaard gebleven. Ene Carl Winkel, later naar de VS getrok-ken, tekende een inkijkje in het huis en de bakkerij. Waarschijnlijk is het niet juist dat er rechts maar e e n raam is getekend. Ieder die het kan weten spreekt over twee. De plaats van de oven en andere herkenbare zaken kloppen wel. Anekdote Kees Kool hield voor de liefhebberij kippen en kalkoenen. Een andere dorpsbewoner Kees Brouwers her-innert zich nog dat hij als zeer klein jochie erop uit gestuurd werd kip-peneieren te halen bij Koolen. Soms kreeg hij dan een ei van de kalkoen mee. Dit ei werd dan gewogen en de prijs ervan hing af van het gewicht!

Bijzonder was dat de pluimveehou-der elk poepje dat de kalkoen maak-te direct verwijderde. Wat je als kind al niet onthoudt? Sjaak van Schie

Freek de Visser en Toos Groothuis

Kees Brouwers bewaart nog altijd een

uitgeblazen ei van Koolen uit + 1960.

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 11

I n de Weitjes deed Adriaan Snoek in melk en petroleum, deze werd

opgevolgd door zijn schoonzoon Anton Heyblom, die later ook le-vensmiddelen verkocht. Hier woont nu de familie Verheijen op nr. 13 (zie foto links boven). Niet ver hier vandaan heeft Jo Blan-kers in de Dorpsstraat een winkel in watersportartikelen bedreven. Dat huis is afgebroken, nu staan er de huizen nr. 20 en nr. 2. Ad Meijwaard Gzn is aan de Stati-onsweg vanaf ongeveer 1968 fiet-senmaker geweest (zie foto links onder). Dit huis is afgebroken en stond ongeveer op de plaats waar nu de rustbank staat aan het begin van de Amalia van Solmsstraat.

In 1971 is het gezin Meijwaard naar de Vaartkant verhuisd. Veel inwo-ners van Drimmelen hebben hun fiets bij Ad laten repareren. Tot ongeveer 1969 had de familie Jacobs-van Iersel aan de Stationsweg een kruidenierswinkel, daarnaast was Karel Jacobs kleermaker. Hier woont nu de familie van den Heuvel op nr. 16. Chef van Iersel en later zijn zoon Janus, was de dorpssmid, te vinden aan de Stationsweg. Hij opende ook een benzinepomp en een winkel in huishoudelijke artike-len (zie foto rechts boven). Het ge-deeltelijk op straat staande huis is afgebroken. De achterkant stond zelfs enkele meters voor de voor-kant van het huis waar nu de familie

Oome woont . Aan de Stationsweg was verder een winkel in manufacturen van me-vrouw Schuller-Bonus. Hier woont nu de familie Vermeulen op nr. 7. Nadat zij in 1920 was gestopt open-de de familie Driesprong schuin te-genover een soortgelijke winkel. Eerst de oude vrouw Driesprong later schoondochter Jo Driesprong-Verschoor, die met zoon Janus was getrouwd. Janus was in zijn jonge jaren kleermaker, later is Janus de Biesbosch-postbode geworden (zie foto rechts onder). Hier woont nu de familie Van Dongen op nr. 4. Kees Brouwers

De middenstand van toen - deel 2

Adriaan Snoek met zijn vrouw Mien voor de winkel van dochter en

schoonzoon Cor en Anton Heijblom.

Chef van Iersel in de deur van zijn winkel. Hij was tevens smid en

pomphouder.

Fietsenmaker Ad Meijwaard ( fotografie Pim Verheijen). Janus Driesprong. Postbode in de Biesbosch.

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 12

Herman Dubbeldam uit Lage Zwaluwe herinneringen aan de oorlog

I n 2012 bezocht ik Herman om terug te blikken op zijn oorlogs-

tijd. Inmiddels is hij onlangs helaas overleden. Tijdens mijn bezoek zat hij op een bankje in de lome warmte van 5 juli. Herman was 85 en getrouwd met Saartje. Zij is afkomstig uit Oud-Drimmelen. Met Herman woonde ze in de Zoutlandsedijk aan de haven. Zoekend naar hun woonhuis was je al menig huis met het naambordje Dubbelman voorbijgelopen. Wat herinner je je nog Herman? Ik was 15 toen de oorlog uitbrak. Moest me in 1943 zich melden als arbeidkracht bij de moffen. Dat zijn Duitsers, Herman. Ik krijg dat woord niet over mijn lippen. Ga verder Herman, in mijn verhaal vervang ik het woord moffen voor Duitsers. Ik moest naar Nunspeet en vandaar naar Drente. Daar moest ik grond afgraven om het land vrucht-

baar te maken. Dat was spitten, spitten en nog eens spitten. Na een jaar had ik het wel gezien en ging op de vlucht. Ik sliep bij boe-ren in de hooi-mijt en vroeg om wat eten. Je moest je koest houden. Al lo-pende bereikte ik Lage Zwa-luwe. Maar daar liep je weer gevaar toch? Ik dook onder in de Biesbosch en kon gaan werken op het

land van de boer. Aardappelen rapen bijvoorbeeld. Ik sliep in een keet op de Hofmans-plaat. Dat was tenminste een be-schut plekje. Daar sliepen veel jon-gens uit Lage Zwaluwe. En in de win-ter ging ik riet snijden en de takken van de wilgen hakken. Daar maakten ze houtmatten van, die ze gebruikten in de loopgraven. Zo ontstond een soort afweerdijk tegen de Engelsen. Voor dat werk kregen we betaald door de Duitsers. De Duitsers waren toen nog niet zo beroerd. Maar dat veranderde. Hoezo Herman? Het zuiden was bevrijd maar het Nederland van boven de rivieren werd flink onderdrukt door de Duit-sers. Er verschenen meer Duitsers in de Biesbosch. Ze hadden hun poot gezet in de polders rond Werken-dam. Je moest uitkijken, als ze je za-gen werd je gevangen genomen. Je had niet veel voor de broek te bin-den.

Wat deed je na de bevrijding? Ik moest wachtlopen bij de Binnen-landse Strijdkrachten. Dat deed ik in afgedankte kledij. We hadden weinig munitie. Een lachertje was het. Ik heb ooit eens twee eenden doodge-schoten met e e n kogel. We speelden met het wapentuig. Alleen de geoefenden hadden een stengun waarmee je meer dan een kogel kon afvuren. De Duitsers had-den een vluchtroute bij de Schudde-beurs. Ze probeerden naar het noor-den te komen. Als ze gevangen wer-den genomen brachten we ze naar Breda als krijgsgevangenen. Wat gebeurde er in Biesbosch? Vanuit bevrijd gebied werd er gepro-beerd het noorden te bereiken. Om medicijnen of belangrijke berichten over te brengen. De jongelingen wa-ren goed thuis in de Biesbosch. Ze hielden de moffen voor aap. Je deed je voor alsof je het goed meende met de Duitsers. Maar intussen. We wil-den ze klem zetten Op den Deen stonden de Duitsers. Die moest je passeren om mensen over te brengen. Als je een overtocht maakte werd er een seintje doorge-geven. Je kreeg een papiertje mee. Met een schuilnaam. Je wist nooit wie je tegenkwam. Ook de anderen wilden weten wie daar kwam aange-varen. Langs de Bandijk tot aan Wer-kendam moest je drie Duitse wacht-posten passeren. Wat betekende dat wachtlopen, Herman? Wachtlopen was altijd spannend. Je wist nooit wie je tegen kwam. We liepen wacht met 30 man. De verza-melplek was cafe Van de Akker in Lage Zwaluwe. Er werd heen en weer geschoten door de Duitsers en de Engelsen. Veel huizen en boerde-rijen zijn geraakt. Ook als er gescho-ten werd moest je wachtlopen. Soms kwam er een amfibievoertuig uit Breda. Die ging varen richting de Biesbosch. Daarna keerde de wagen terug, zo ging dat.

Herman Dubbeldam (enkele weken geleden helaas overleden).

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 13

En de boeren in de Biesbosch? Boer de Jonge, Lau en Kees hadden veel onderduikers. Twee boerderijen werden in brand gestoken. Met op-zet. Dan konden de Duitsers er niet meer schuilen bij de beschieting van onze kant.. Waren er ook helden uit je dorp? Koos Hoevenaar, vader van 12 kin-deren, werkte bij Rijkswaterstaat. Hij moest de Biesbosch in kaart bren-gen. Koos kende elk kreekje. Hij is als partizaan verder gegaan. Hij wist waar de mijnen lagen. Daarom zijn er weinig ongelukken gebeurd. Toch wel ja, aan de dijk bij de Heenplaat is een boer zijn been kwijt geraakt. Koos reed elke dag naar Dordt naar zijn baas. Hij deed dat ongehinderd. Dat waren rare dingen in ons dorp. Koos werd niet vertrouwd. Maar hij is altijd goed geweest. Dat bleek pas achteraf. Wat was de rol van de Madese dokter Gaymans? Gaymans is naar ik weet op de Heen-plaat geweest, omdat iemand ge-raakt was door een granaat. Die ge-wonde lag bij de noodwoning van Kees de Jonge op de Heenplaat. Ver-der weet ik niks te vertellen.

Wat deed jij zoal? Soms bracht ik een vrachtje gevan-gen moffen naar de sloot van St. Jan. Dat waren dan krijgsgevangenen. Met twee man vervoerden we soms vijf Duitsers in de roeiboot. Ze waren ontwapend. Ze waren platzak gezet. Niks meer bij zich. We hadden ze eerst gefouilleerd. We pikten ze op bij de Drimmelense dijk en brachten ze via De Gijster achterom om uit de kogelregen te blijven met granaten. Je pad moest gedekt zijn. We brach-ten ze naar een aak met luiken. Een luik ging open en via een ladder gin-gen de Duitsers het ruim in. Ze kwa-men het schip niet meer uit. Hun behoefte deden ze in de roef. Het eten werd via Hank geregeld. Aard-appels kregen we via de boer. En verder nog iets spannends? Een meid kwam met een Duitser overgevaren van de visplaat naar de Heenplaat. Hoe ze er gekomen zijn weten we niet. Daar hebben wij haar haren afgeknipt. Iedereen mocht eens wat proberen. Ik heb ook mee-gedaan. Vonden we grappig en kwa-jongensachtig. Je pakte een haarlok en knip. Zij werd ook in het schip gezet. Maar voorin in het aparte ruim.

Een goed gevoel overgehouden van die tijd? Nee joh, die Duitsers mochten we niet. Die liepen op het eind van de oorlog nog achter Hitler aan. De laat-ste dagen waren moeilijk. Veel Duit-sers wilden zich niet overgeven en gingen naar het noorden. Wilden niet in de handen vallen van de geallieer-den. Wij dachten laat maar gaan. Het is 5 mei. Hier vreten ze toch alles mee op. Saartje meldt zich He , zitten jullie hier? Ik dacht wat zit ie toch in zijn eigen te praten. Doet ie wel meer. En dan tot Herman: je had je moeten scheren. Hij wil zijn baard laten staan meneer. Dat zal trouwens niet gebeuren. Moet ie maar een an-der zoeken. Heeft hij alles al verteld meneer? Ja, ik heb alles al opgeschre-ven. Een mooi verhaal, maak je geen zorgen. Ja, vertellen dat kan ie wel. Wilt u nog iets drinken. Ja, graag. Herman was twee uur aan het woord geweest en nog lang niet uitgepraat. Later kwam ik zijn naam nog enkele keren tegen in boeken die over de verzetslieden in deze regio waren geschreven. R.R.

“UIT DE OUDE DOOS”

De protestantse kerk op de Herengracht. Links tijdens restauratie in

1964. Alleen de twee pilaren achterin zijn nog herkenbaar.

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 14

P rotesterende dorpelingen verza-melen zich bij de poort van de voormalige camping. Iemand, wat later de toekomstige uitbater van het restaurant blijkt te zijn, verwelkomt ons met koffie en gebakjes. Goede zet van De Koning. Hij stuurt een afgezant met koekjes en koffie naar

de camping om de harten te verove-ren van de protesterende dorpelin-gen. Plots lijkt het protest verstomd. We protesteren niet omdat we werke-loos zijn of uitgebuit worden, zegt iemand. We protesteren omdat er weer over ons heen wordt gelopen. Zegt een ander: Wie is die man, die

uitbater wordt in het voormalig res-taurant van de camping? De uitbater, al 16 jaar gemeente-raadslid van de gem. Oosterhout, laat zich overduidelijk zien. Hij voert ook nog het woord. Ongevraagd. Hij durft. Vazal van De Koning. Maar niemand luistert. Dat ben ik gewend in de gemeenteraad, zegt hij lachend. Hij wast zijn handen in onschuld. Waar was De Koning? Niet de uitba-ter maar hij had hier moeten zijn. Zo zal het gaan: De Koning, een on-bekende, onzichtbare regeerder van een mooi stuk Nieuwe Haven. De fotografen maken mooie plaatjes. Wij dorpelingen kijken recht in de camera, in de ogen van De Koning. Hij glimlacht terug, blij zoveel diena-ren te zien. Het ontbreekt er nog maar aan dat er niet driewerf “hoera” wordt geroepen. R.R.

De Koning regeert

M uziekles Op basisschool ’t Klaverblad,

DE school van Drimmelen, gaat Ka-rel van Dee de leerlingen van de Ot-tergroep (groep 5 t/m 8) muziekles

geven. Zelf mu-ziek maken is natuurlijk hart-stikke leuk en het begrijpen van muziektaal en -schrift is voor de algeme-ne ontwikkeling van kinderen een grote verrij-king. Zoals u waarschijnlijk wel weet, is Ka-rel de dirigent van fanfare Amerklanken. Wie kan er dus

beter dan hij onze kinderen enthou-siast maken om bijvoorbeeld een instrument te gaan bespelen? Als de lessen naar wens verlopen krijgen we tijdens de kerstviering van ’t Klaverblad in het kerkje te horen

wat de kinderen hebben geleerd. En wie weet zijn enkele leerlingen zo enthousiast geworden dat zij graag lid willen blijven van Amerklanken. Natuurlijk zijn we ook zeer be-nieuwd of er binnen ’t Klaverblad een nieuw Andre Rieu orkestlid wordt ontdekt! Continurooster Basisschool ’t Klaverblad, DE school van Drimmelen, gaat met ingang van ’t nieuwe schooljaar 2013-2014 werken met een continurooster. Een ruime meerderheid van de ouders was hier een voorstander van. De school begint dan om half 9, de kin-deren mogen GRATIS op school lun-chen en zijn weer om kwart voor 3 vrij. Wij hopen met deze schooltij-den en gratis overblijffaciliteiten ook kinderen uit de omtrek aan te trek-ken.

Petra Klaver

Leerlingen van ‘t Klaverblad

Nieuws van ‘t Klaverblad

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 15

S choolboten

H et is een sombere koude dag. Het loopt tegen vijven. Weinig

bootjes verhuurd op de oude haven, zie ik. Op naar het Biesbosch-centrum. Biesboschvaarders keren terug. Daar zit Frans Fronik achter de balie. Hij is momenteel de zetbaas van Staatsbosbeheer. Slecht weer Frans, zeg ik. Vandaag toch twee volle boten “zwerftochten” de Bies-bosch ingestuurd. Die mensen genie-ten echt. Er gaan ervaren Biesbosch-gidsen mee. Deze week trokken ook 240 kinderen van het Effent vmbo uit Oosterhout de Biesbosch in (zie foto onder).

Mooi toch? Wat doen ze op zo'n dag? Ze spelen dat ze gestrand zijn en moe-ten overleven. Hoe? Ze bouwen met hout dat ze moeten sprokkelen een onderkomen. Ze gaan op zoek naar voedsel. Dat is er genoeg. Planten kun je eten. Als je maar weet welke. Er zijn ook dieren die kun je eten. Denk aan muskusratten of bevers. Je kunt vissen en vogels vangen. De ogen van de kin-deren gaan open voor dit natuurge-bied. Aanvankelijk gillen sommigen

nog als ze een spin of wesp zien. Op het eind van de dag malen ze er niet meer om. Frans is terug om de boel drijvende te houden, zoals hij dat noemt. Schoolboten blijven de kernactiviteit van het centrum. Wat er ook gebeurt met het centrum: we blijven in het gebouw actief!

V rouw uit Delft aan de balie Zegt: Ik heb een foto-workshop

geboekt via internet. Op 14 juni gaan we met tien man de Biesbosch in. We zien zeearenden, ijsvogels en wat er rondzwemt en wandelt. Dat is ons beloofd. We zien wel.

J an Reuser en zijn boot Er komt een groep in het restau-

rant aan, die gevaren heeft met Jan. De mensen hebben het koud. Hier is het warm. Gaan nu barbecuen in het restaurant. Daar staan de tafels ge-dekt. Gevraagd hoe de toekomst er uit ziet. We weten van niets , maar dit seizoen blijven we open. En als het kan ook volgend jaar.

A manda, die evenementen in de Biesbosch verzorgt

Ze heeft het bedrijfje vorig jaar over-genomen. Ze ziet er fris en vrolijk uit. Het eerste jaar goed doorgeko-men, zegt ze. Het is mee- en tegenge-vallen. Door de snelle overname ben ik in het diepe gegooid. Ik ben volwas-sen geworden en heb al veel ervaring opgedaan. Er zit een stijgende lijn in het aantal boekingen. Er zit een zelfverzekerde meid tegen over mij. Niet meer dat verlegen meisje van vorig jaar. Drie dagen in de week zit ze op kantoor. Twee dagen werkt ze elders. Maar is wel bereikbaar via doorschakeling.

O p weg naar huis Mensen uit Etten-Leur lopen

terug naar de camping in Oud-Drimmelen. Een dagje met de Zilver-meeuw meegevaren. Eerst in Made zeven paar laarzen gekocht. Sommi-ge gasten hebben deze nacht in tent-jes geslapen. Maar ze kruipen van-nacht bij elkaar in de caravans.

F ritestent bij Robert

Bij de fritestent is het niet druk. Een man, buschauffeur van een antieke bus bestelt een frietje me t. Ik heb vanmorgen hier een groep mooie mei-den voor een vrijgezellenfeestje ge-dropt. Ze komen uit Spijkenisse. Twin-tig stuks. Als ze terugkomen, breng ik ze naar een eettent. De man geeft me een folder. Hij is de eigenaar van enkele antieke bussen. Geschikt voor trouwpartijen. R.R.

De dag voor Pinksteren

Frans Fronik

Dorpskrant Drimmelen 21 juni 2013

pagina 16

Drimmelse rommelmarkt 12 mei 2013 Geboren 18 april 2013, A. v. Solmsstraat 53: Luc Schuller

Het schouwen van de rietaak op 13 mei 2013. De rietaak is nu een varend

monument geworden.

Nieuwe bewoonster, A. v. Solmsstraat 9,

Saskia de Knegt

Nieuwe bewoonster, Kuipershoek 2c: Jacqueline Godschalk

Bij het bloemenveldje op het sportveld wordt op 24 mei 2013 een bankje geplaatst. Jenna, geb. 07-06-2013. Zusje van Jayden, dochter van Daniél en Bianca Kerremans.