Kleding in massacultuur en subculturen

Kunstenaar en opdrachtgever; politieke en economische macht

De mode laat de tijdgeest zien. De kleding zegt iets over wat men belangrijk vindt. Het is een communicatiemiddel. Je kunt ervan aflezen of men wil provoceren, zich af wil zetten, zich conformeren met een groep, zijn persoonlijkheid wil tonen.

Na wereldoorlog II gaat het met de veranderingen in de mode steeds sneller. De mode reageert op maatschappelijke gevoelens. Elke modestijl heeft een eigen publiek. In de 50- er jaren begonnen jongeren zich af te zetten tegen de traditie: géén hoedjes, handschoenen, de rokken moesten korter, géén colberts en overhemden met stropdas, maar T-shirts. Door de spijkerbroek kwam er een mindergroot verschil tussen jongens en meisjes. Kledingcodes en etiquette verdwenen in het tijdperk van democratisering. Het was een periode waarin alles aan alles gelijk werd, geen klasseverschil, geen waardeverschil. . Na de 70-er jaren komen er verschillende stijlen naast elkaar.

1. Opleiding: vrij individualistische, eclectische leerroute

Verschillende stijlen/technieken/ inspiratiebronnen aan de kunstopleidingen, maar niet meer vanuit richtinggevende ideologieën en theorieën, duidelijke toekomstvisies zoals aan het Bauhaus in de cultuur van het moderne.

 Mode was vroeger dat wat 'voorgeschreven' werd door de modehuizen, maar tegenwoordig meer en meer een afspiegeling van op straat ontstane kledingstijlen die dan door de stijlbureaus en mode bedrijven opgepikt worden. Vaak is het op het moment zelf niet helemaal duidelijk hoe het modebeeld is. Pas achteraf wordt iets herkend als de mode van bijvoorbeeld: de jaren '50 (petticoat, vetkuif).

2. Opdrachtgevers:Voor zogenaamde hoge cultuur subsidies en sponsors; massacultuur marktmechanismen

De opdrachtgevers zoals dit voor het ontstaan van de massacultuur fungeerde staat tijdens de massacultuur de consumenten centraal.. De verkoop en het consumeren worden gezien als het marktmechanismen. Ook de mode ontwerpers hebben een grote invloed op de massacultuur en haken met name in op subculturen.

De producten van de massacultuur moeten het stellen zonder de overheidssubsidie en zijn volledig aangewezen op het marktmechanisme. Een enorme amusementsindustrie regelt vraag en aanbod.

Voorbeeld :Vivian Westwood: samen met Malcolm Mc (Seks Pistols) Laren in de jaren 70: Punkmode

3. Het spanningsveld tussen hoge en lage kunst

In het postmodernisme (de periode na het modernisme) vervaagt de grens tussen de hoge en de lage culturen.

Als voorbeeld wil ik de Haute Couture en de Pret a Porté aandragen:

- Haute couture is het hoogtepunt van mode. Ontstaan in de 2 e helft van de 19 e

eeuw. Het is ontworpen door modeontwerpers die voor een selecte markt werken. Er worden slechts enkele stukken gemaakt en het word met de hand gemaakt. Dit zou alleen voor de hoge (rijke) cultuur te betalen zijn.

- prêt-à-porter (of confectiekleding), mode die gewoon klaar is om te dragen, dus niet op maat. De prêt-à-porter is vaak een vertaling van de haute couture naar het dagelijkse leven. Dit is meer betaalbaar voor mensen die als de gemiddelde burger worden gezien.

Pierre Balmain met model Ruth Ford in 1947.

4. SterrendomEen enorme amusementsindustrie regelt vraag en aanbod van de populaire cultuur. Populaire cultuur heeft dus in zekere zin sterren nodig om te verkopen.

5. Maatschappelijke organisatie; globalisering; sterke individualisering (pluralisme, subculturen)

De massamaatschappij en massacultuur is gericht op grote doelgroepen. Aan de ene kan zien we daardoor een globalisering van het cultuuraanbod (wereldwijd) en aan de andere kant differentiatie. Eén ding is zeker: voor elk wat wils. De differentiatie is te volgen in een groot aantal subculturen; ieder met hun eigen muziek, kleding, taalgebruik, levensopvatting. Naast speciale vormen van massagedrag bij grote manifestaties valt ook de drang op tot individuele zelfexpressie.

Er ontstaat ook nog een soort vermengingen in de subculturen:- Fusion: vermengen van stijlen- Cross over: Uitstapjes maken van de ene stijl naar de andere stijl

Teddy boys (1955) Hippie (‘60/70) Punk (’70)Disco (’70)

6. Verzamelingen: behalve eigen smaak; inspelen op actualiteit, kunst als handel en investering

De moderne massamedia maken het mogelijk om in te springen op de actualiteit. Er zijn verschillende formules om deze actualiteit te presenteren maar de makkelijkste manier was via de media.

Bronnen:http://www.cultuurnetwerk.nl/producten_en_diensten/bronnenbundels/1994/h1994_28.htm

http://www.scholieren.com/werkstuk/25534

http://www.digischool.nl/ckv2/massa/massa/grenzen/Vivienne%20Westwood.htm

http://static.poppunt.be/attachments/1235127252867/Johan_Verckist.pdf

http://www.kunstcontext.com/ckv/inlmassa2.htm

http://www.rogiervandererve.nl/wp-content/uploads/2010/12/Eindtermen-Massacultuur.doc

http://nl.wikipedia.org/wiki/Haute_couture