De  Wiershoeck-­‐Kinderwerktuin,  dinsdag  13  mei  2014    Beste  natuurliefhebber/-­‐ster,    Het  lijkt  een  eeuwigheid  geleden  dat  ik  op  de  tuinen  was,  intussen  heb  ik  veel  andere  dingen  gedaan.  Omdat  het  aangenaam  weer  was,  hebben  we  na  de  excursie  koffie  gedronken  op  het  terras.  Het  was  gewoon  een  heerlijke  dag  om  buiten  te  zijn  en  ik  heb  me  dan  ook  prima  vermaakt.    

     Deze   blauwe   muntgoudhaan   is  een   deel   van   een   dekschild  kwijt.  Voor  het  vliegen  hoeft  dat  volgens   mij   geen   bezwaar   te  zijn.   Maar   het   lijkt   erop   dat   hij  ook   een   deel   van   de   onder   het  dekschild   opgeborgen   vleugel  mist  en  dan  heb  je  natuurlijk  wel  een  probleem.                

 

   Deze   microvlinder   is   de   ongeveer   één   centimeter   lange   donkere   maanmot,   het   is   een   vlinder   uit   de   familie  bladrollers.  De  spanwijdte  is  11-­‐13  mm.  Het  is  een  bij  ons  zeldzaam  voorkomende  vlinder.  De  donkere  maanmot  lijkt  sterk  op  de  maanmot,  maar  die  is  minder  donker  en  er  is  verschil  in  tekening  langs  de  vleugelrand.  De  “gewone”  maanmot  is  een  vrij  algemeen  voorkomend  vlindertje.      

 

   Soms  is  het  verschil  tussen  een  groot  en  een  klein  koolwitje  moeilijk  te  zien,  maar  dit  is  overduidelijk  een  paartje  groot   koolwitje.   De   zwarte   vlek   op   de   bovenkant   van   de   voorvleugelpunt   loopt   langs   de   vleugelrand   naar  beneden  tot  voorbij  de  zwarte  vlek  op  het  midden  van  de  voorvleugel.  Het  vrouwtje  heeft  twee  zwarte  vlekken  op  de  bovenkant  van  de  voorvleugel;  bij  het  mannetje  ontbreken  deze  vlekken.      

   De  grote  zweefwesp  is  ook  weer  aanwezig.  Het  mannetje  van  deze  wesp  heeft  opvallende,  schildvormig  verbrede  voorschenen.  Het  is  een  “zomerwesp”  (juni  t/m  september),  maar  hij  is  een  beetje  vroeg  dit  jaar.  Het  mannetje  is  9-­‐16  mm  groot,  de  vrouwtjes  zijn  iets  groter.  De  functie  van  het  schild  aan  de  voorpoten  is  niet  bekend.      

   Oranje   havikskruid   is   een   vaste   plant   die  behoort   tot   de   composietenfamilie.   De   plant  komt  van  nature  voor  in  Europa,  en  wordt  ook  wel  in  siertuinen  toegepast.    De   plant  wordt   30-­‐60   cm   hoog   en   heeft   zoals  de   Nederlandse   naam   al   aangeeft   oranje  bloemen,  ongeveer  2  cm  groot.    De  stengel  en  de  bladeren  zijn    behaard.   Oranje   havikskruid   bloeit   in   juni   en  juli.                Mijn   eerste   larve   van   het   lieveheersbeestje  van  dit  jaar.                        

 

   Zelfs  als  het  mannetje  van  het  oranjetipje  zijn  vleugels  gesloten  heeft,  is  de  oranje  vlek  in  de  voorvleugelpunt  nog  (vaag)   zichtbaar.   Het   vrouwtje   (linksonder)   is   aan   de   hand   van   de   geelgroen   gemarmerde   onderkant   van   de  achtervleugel  toch  ook  duidelijk  als  oranjetipje  te  herkennen.    

 

   Rups  en  eitje  van  het  oranjetipje.  De  mier  had  totaal  geen  belangstelling  voor  het  eitje.  Pinksterbloem  is  erg  geliefd,  maar  ook  look-­‐zonder-­‐look  wordt  gebruikt  en  in  tuinen  worden  regelmatig  rupsen  gevonden  op  judaspenning  en  damastbloem.  De  rupsen  eten  niet  van  het  blad  en  de  stengel,  maar  ze  eten  het  zaad  van  de  waardplant.      

   Is  het  een  smaragdlangsprietmot  of  een  pinksterbloemlangsprietmot?  Het  zijn  beide  dagactieve  nachtvlinders  uit  de  familie  van  de  langsprietmotten.  De  “smaragd-­‐”  is  iets  groter  dan  de  “pinksterbloem-­‐”  en  de  eerste  begint  iets  eerder  te  vliegen.  Het  mannetje  van  de  “smaragd-­‐”  heeft  zeer  lange  witte  antennes,  de  “pinksterbloem-­‐”  heeft  ook  lange  sprieten,  maar  ze  zijn  “tweekleurig”.  De   vleugels   van   de   pinksterbloemlangsprietmot   hebben   een   metallische   roodpaarse   glans.   Bij   de  smaragdlangsprietmot  zijn  de  bovenvleugels  metallisch  groen  en  de  ondervleugels  metallisch  bronskleurig.  Het  is  dus  een  pinksterbloemlangsprietmot.  

   De  roodtip  basterdweekschildkever  komt  voor  op  bloemen   in  de  tuin.  Hij   jaagt  daar  op  andere   insecten,  maar  knabbelt  ook  graag  aan  stuifmeel.  Hij  is  te  zien  van  het  vroege  voorjaar  tot  de  late  herfst,  al  zie  je  de  meeste  in  juni  en   juli.  Oorspronkelijk  een  soort  van  velden  en  weilanden  met  wilde  bloemen,  maar   tegenwoordig  ook  te  zien  in  parken  en  tuinen.  Het  is  qua  grootte  een  weinig  variabel  kevertje  van  zo'n  6  mm.      

   In  een  eerder  verslag  stond  dat  de  rozenbladwesp  haar  eitjes  afzet  in  de  bloem.  Zoals  meestal  kwam  die  wijsheid  van  internet.  Wie  ben  ik  om  te  twijfelen  aan  de  juistheid  van  die  informatie?  Maar  toch  had  ik  mijn  twijfels  en  ik  denk  terecht.  Volgens  mij  is  deze  rozenbladwesp  bezig  met  het  afzetten  van  eitjes  en  dat  doet  ze  dan  toch  echt  in  de  stengel.    

   

Een  sierlijk  plaatje  van  een  sierui.      

   De  houtlangpootmug  is  lokaal  algemeen  voorkomend  in  Nederland  en  is  vooral  te  vinden  in  vochtige  bossen  in  juni  en  juli.  Het  mannetje  heeft  gekamde  voelsprieten  en  een  geelbruin  of  zwart  achterlijf.  Het   vrouwtje   heeft   een   sterk   glanzend,   bijna   rood   achterlijf,   dat   telescopisch   uitschuifbaar   is.   De   spanwijdte  loopt  op  tot  40  mm.  Het   vrouwtje   legt   met   behulp   van   haar   legboor   de   eieren   diep   in   vermolmd   hout   waarin   zich   de   larven  ontwikkelen.      

 

   De   snuittorren   kenmerken   zich   vooral   door   een   duidelijk   zichtbaar   'snuitje',   hoewel   dat   bij   sommige   soorten  nauwelijks  opvalt.  De  meeste  snuittorren  hebben  korte  antennes.  Bija  alle  soorten  zijn  klein  tot  zeer  klein.  Een  aantal  snuittorren  komt  veel  in  tuinen  voor.  De  snuitkevers  vormen  een  geweldig  grote  familie  met  alleen  al  in  onze   omgeving   zo'n   700   soorten!   Sommige   soorten   zijn   erg   schadelijk.   Vooral   de   boorders   die   het   op   noten  hebben  voorzien,  zoals  de  hazelnootboorder,  kunnen  een  flink  deel  van  de  oogst  verpesten.  De   kever   links   is   (ook   in   werkelijkheid)   verreweg   de   grootste   va   deze   drie.   Het   exemplaar   rechtsboven   is   de  veelvoorkomende   groene   snuittor   en   nummer   drie   heeft   dan  wel   de   grootste   snuit   van   dit   drietal,  maar   het  kevertje  is  slechts  een  paar  millimeter  groot.      

   Ook  dit  keer  kwam  ik  weer  een  wespbij  tegen,  het  is  een  zogenaamde  koekoeksbij.  Koekoeksbijen  verzamelen  niet  zelf  voedsel  voor  hun  larven,  maar  leggen  hun  ei  in  de  al  bevoorraadde  broedcel  van  een  andere  bijensoort.  Bijna  elke  bijensoort  heeft  wel   zijn  eigen  koekoeksbij.   Er   zijn  meerdere  geslachten  koekoeksbijen.   De   bijen   van   het   geslacht   wespbijen   zijn   slank,   weinig   behaard   en   vaak   met   gele   tekening,  waardoor  ze  sterk  op  wespen  lijken.  De  meeste  soorten  lijken  sterk  op  elkaar  en  zijn  van  een  foto  vaak  niet  van  elkaar  te  onderscheiden.    

   Op  een  paal  in  het  labyrint  zag  ik  dit  bouwwerk  van  de  larve  van  een  zakjesdrager  /  zakrupsvlinder.  Het  zakje  (coconnetje)  is  een  bouwwerk  van  zijde/spinseldraden  en  materialen  uit  de  omgeving  als  zand,  aarde,  korstmossen  of  plantaardig  materiaal.  Het  “zakje”  is  niet  hier  ter  plekke  gebouwd,  maar  de  “aangeklede”  larve  is  hierheen  gelopen  om  te  verpoppen.  Bij  het  zoeken  naar  voedsel  dragen  de  rupsen  hun  zak  overal  mee,  ze  kunnen  er  aardig  mee  overweg.  Veel   zakdragers  eten  ook  vlees   (dode   insecten).  Volwassen  dieren   (de  vlinders)  nemen  geen  voedsel  meer   tot  zich.  In  Nederland  en  België  komen  ruim  20  soorten  zakjesdragers  voor  en  ze  bouwen  verschillende  soorten  zakjes.      

   De   zwartkopvuurkever   is   een   insect   uit   de   familie   vuurkevers.   Een   andere   veel   gebruikte   benaming   is  zaagsprietkever  of  soms  vuurkever,  maar  deze  laatste  naam  staat  voor  de  hele  familie.  De  kleuren  van  deze  kever   zijn  onmiskenbaar;  een  knalrood  borststuk  en  achterlijf,  de   rest   van  het   lichaam   is  gitzwart.   Kenmerkend   zijn   ook   de   twee   tasters   die   bij   het   vrouwtje   (foto)   sterk   getand   zijn   en   enigszins  doen  denken  aan  de  tanden  van  een  zaag.  De  “tanden”  op  de  tasters  van  het  mannetje  zijn  langer  en  men  spreekt  dan  van  “gekamde”  tasters.  De  lengte  van  de  kever  is  ongeveer  15  tot  20  millimeter.      Groetjes,    Luit