Deel 2

6

Een monumentale processieweg van 500 meter met 4 trappartijen, die de spirituele reis

symboliseert van de aarde naar de hindoeïstische hemel, leidt naar de hoofdingang die

georiënteerd is op één van de ingangen van de wereldberoemde tempel Angkor-Wat in

Cambodja. Na de bruggen met de naga’s (hier 5-koppige slangen) bevindt zich de ingang en

krijgt men zicht op het centrale heiligdom met een monumentale, prachtig versierde,

kolfvormige prang. Dit moet diepe indruk gemaakt hebben op de pelgrims die hier, na een

vermoeiende voettocht, aankwamen.

Het was ook de dag dat het noodlot (even) toesloeg: na het bezoek aan de tempel Prasat Hin

Muang bleek onze bus problemen te hebben met zijn hydraulisch systeem. De Thaise gids

heeft toen én voor een tijdelijke én voor een definitieve oplossing gezorgd. Een oude, voor

plaatselijk gebruik dienstige bus heeft ons opgepikt zodat wij de prachtige tempel Prasat

Phanom Rung konden bezoeken terwijl een nieuwe, comfortabele bus onderweg was van

Bangkok (360 km). Na het eten was de nieuwe bus aangekomen en konden wij, met een

vertraging van hooguit 2 uur, de reis verder zetten. Ik denk niet dat dit bij ons sneller zou

gekund hebben.

Voor wij de volgende morgen noordoostwaarts vertrokken uit Ubon Ratchathani, beroemd voor

zijn wassen kaarsen en beelden, hebben wij eerst de start van een schooldag in een

plaatselijke school meegemaakt. In het bijzijn van alle leerlingen (in uniform!) en het gehele

lerarenkorps begon de ceremonie stipt om 8u (zoals blijkbaar in alle Thaise scholen). Begeleid

door de schoolfanfare wordt de vlag gehesen, zingt iedereen de nationale hymne en groeten

daarna de leerlingen hun leraar/lerares. De directeur en het lerarenkorps waren duidelijk zeer

vereerd met onze interesse/aanwezigheid.

Daarna volgde het bezoek aan de tempel Wat Phra That Nong Bua in Laotiaanse stijl. Het

voornaamste gebouw is een witgepleisterde, piramidevormige toren versierd met vergulde

Deel 2

7

Boeddha’s en ornamenten. Binnen de holle toren is het interieur gewoon overweldigend door

de massale gouden versieringen op een rode achtergrond. Iets totaal anders dan wat we tot

dan gezien hadden.

Later op de dag hadden we nog 2 andere tempels bezocht. De eerste is de door vrouwen,

eveneens in Laotiaanse stijl, gebouwde tempel Wat Phra That Phanon die een uitgerekte

lotusbloemknop voorstelt. De tweede, de chedi van Achan Fan, is gebouwd ter nagedachtenis

van een monnik die door de plaatselijke bevolking vereerd wordt en wiens beeld en weinige

persoonlijke zaken binnenin tentoongesteld worden.

De volgende dag bezochten we eerst een plaatselijke overdekte markt. Fruit, groenten,

specerijen, textiel, huishoudelijke benodigdheden, vlees, vis (zowel verse als levende als

gedroogde),… Alles leek verkrijgbaar aan de tientallen en tientallen kramen. Ook waren er

eieren te koop: verse, gepekelde en eieren die 14 dagen in paardenurine gelegen hadden!

Deze laatste waren roze geverfd en hadden een donkerbruine kleur van binnen en stonken

naar de … . Naar het schijnt een echte Chinese delicatesse maar waar iedereen van ons toch

beleefd voor paste.

Daarna volgde een lange busrit die grotendeels langs de machtige Mekong liep. De Mekong

vormt de grens met Laos en is één van de grote stromen in Zuidoost-Azië. Eilandjes,

zandbanken en rotsen maken de scheepvaart voor grote schepen moeilijk en zelfs onmogelijk

en dit ondanks de enorme breedte en het grote debiet. De hoofdstad van Laos, Vientiane, ligt

aan de andere kant van de stroom. Aan de Thaise kant ligt Nong Kai, een bloeiende

handelsstad, waar in functie van de drukke handel tussen Thailand en Laos van alles en nog

wat te verkrijgen is.

De omgeving van de weg langs de stroom is schilderachtig en loopt door heel wat dorpjes

waar de traditioneel gebouwde houten huizen tot vlak tegen de straat staan. Voor vele huizen

langs de straatkant staan kleine kraampjes waar vrouwen lokale producten verkopen en zo

iets extra trachten bij te verdienen. Opvallend zijn ook de massa’s bananenbomen afgewisseld

met kokospalmen. De bananenbomen staan van vlak tegen de weg tot op de heuvelflanken

en geven een schilderachtig, tropisch tintje aan de weg.

Deel 2

8

De 9de dag reden we van Phitsonuloke via Sukothai (een voormalige hoofdstad) naar

Lampang. In Phitsonuloke bezochten we eerst nog de zeer mooie, 14de-eeuwse tempel Wat

Phra Sri Rattana Mahathat waar zich het tweede meest vereerde Boeddhabeeld van Thailand

(na de Smaragden Boeddha in Bangkok) bevindt.

Het is een gouden (met bladgoud vergulde) Glimlachende Boeddha omringd met een

stralenkrans die uitmondt in naga(slang)koppen. De tempel is prachtig gedecoreerd en de

achterzijde is versierd met mooie 19de-eeuwse muurschilderingen met taferelen uit de

Ramakien (moralistisch epos).

De volgende stop was een extraatje van de

Thaise gids. Het vorig militair regime heeft

bijna alle grote teakbomen laten kappen om

inkomsten te genereren. Sommige monniken

hebben daartegen gereageerd door rond de

bomen, die op tempelgrond stonden, gele

linten te binden en deze zo heilig te verklaren

waardoor ze niet meer konden gekapt

worden. Wij hebben zo’n tempel/klooster, de

Wat Chou Ramani, bezocht waar monniken

juist bezig waren om de oude versieringen

(het zijn ondertussen kunststoffen, vergulde

versieringen geworden) te verwijderen en

nieuwe aan te brengen. Velen van ons

hebben stukken van oude versieringen

gerecupereerd en er een originele, gratis

souvenir aan overgehouden!

Deel 2

9

Daarna ging het richting Historisch Park Sukhothai, het centrum van de hoofdstad van

Thailand tussen de 13de- en 15de-eeuw. De ommuurde Koninklijke Stad is nu een van

Thailands belangrijkste bezienswaardigheden en staat zelfs op de Werelderfgoedlijst van de

Unesco.

Onderweg passeerden we uitgestrekte rijstvelden waarvan sommige nog beplant moeten

worden (en er dus als grote vijvers uitzien) terwijl andere er frisgroen bijliggen. Op het achter

ons liggende Khoratplateau daarentegen was de oogst nog volop aan de gang. Op de

rijstvelden in Thailand zijn er in ideale omstandigheden (o.a. voldoende water) tot 3 oogsten

per jaar mogelijk wat maakt dat Thailand een belangrijke producent én uitvoerder van rijst is!

En dan kwamen we aan in de Wat Mahatat (Oud-Sukhothai), het ommuurde spiritueel centrum

van het Sukhothairijk. Het is nu een indrukwekkende door grachten en muren omgeven,

uitgestrekte site met talloze tempelrestanten in baksteen en lateriet (gesteente van

vulkanische oorsprong dat pas na indroging beenhard wordt). Deze waren vervolgens met

stucwerk in reliëf bepleisterd en daarna beschilderd. De rijen hoge pilaren, die het houten dak

droegen, geven een idee hoe groot en imposant de gebouwen ooit waren.

Daarna ging de reis verder naar het Historical Park Si Satchanalai dat de ruïnes bevat van

deze omwalde en ommuurde satellietstad van Sukhothai. De restanten van de tempels en

ommuringen geven een idee van hoe machtig deze stad ooit geweest is. De bakstenen en met

stucwerk beklede gebouwen waren opgetrokken in diverse stijlen: de Khmer, de Sri Lankaanse

en de Ayutthayaanse stijl. Tussen de ruïnes staan vele, hoge bomen wat het bijzonder

aangenaam maakte om in de schaduw tussen en door de historische ruïnes te wandelen bij

temperaturen van minstens 30° in de schaduw.

De voor mij mooiste en meest indrukwekkende tempelruïne van dit complex was de Wat

Chang Lom: een monumentale lotusknop-chedi (toren) waarvan aan de voet de restanten van

39 grote uit bakstenen en met stucwerk beklede olifanten staan die symbolisch de tempel

dragen.

Deel 2

10

De volgende dag, voor het verlaten van Lampang, bezochten de Wat Phra Don Tao. Deze

tempel in Birmaanse stijl is versierd met duizenden stukjes spiegelglas die bevestigd zijn op

de pilaren en plafond wat een heel apart, decoratief effect geeft. De in keramiek afgewerkte

naga’s (slangen) waren voor mij van de mooiste die we gezien hebben. Meerdere slangen

vormden samen een leuning van de brug die naar de tempel leidt waarbij slang 1 opgegeten

werd door slang 2, slang 2 door slang 3, enz. .

En dan reden we richting Chiang Rai in het uiterste Noorden van het land. Het landschap blijft

heel afwisselend met hoge, steile, beboste heuvels (opvallend zijn de teakbomen met hun

grote bladeren), vlakkere delen met rijst, bananen en suikerriet en lichte hellingen waar dan

vooral ananas geteeld wordt.

Net voor de middag was er een laatste (van de dag!) tempel te bezoeken: de Wat Rong Khun.

Deze recent gebouwde tempel is uitzonderlijk volledig wit geschilderd en van buiten versierd

met duizenden stukjes spiegelglas wat in het zonlicht een prachtig, sprookjesachtig effect

geeft. Omgeven door een perfect gemaaid gazonnetje dat afdaalt naar een vijver met helder

water en grote, witte vissen maakt het plaatje deze “disney”-achtige tempel perfect. Ik denk

niet dat foto’s het indrukwekkende en de pracht van deze tempel kunnen weergeven. Binnen

is de tempel volledig beschilderd in zachte, okerkleurige pasteltinten met taferelen uit de

actualiteit (afbeeldingen zoals de aanslag op de Twin Towers, Superman, Pokemon, Elvis, …)

en het dagelijks leven (familie- en tempelscenes, …). Voor de Gouden Boeddha is er een

levensecht, wassen (?) beeld geplaatst van de plaatselijk vereerde monnik in

meditatiehouding.

Deel 2

11

Na het eten in een restaurantje aan de rand van een rivier, stapten wij over in camionnetjes

die ons in het bergachtig grensgebied met Myanmar, naar een afgelegen dorpje van de Akha’s

voerde. In het op een bergtop gelegen dorp waren enkele kraampjes opgesteld die meteen

geopend werden toe we aankwamen. Het toerisme is hier duidelijk een bron van (extra?)

inkomsten! De traditioneel gebouwde Thaise woning die we bezochten was eenvoudig: een

stenen onderbouw die dienst deed als opslagruimte en een houten verdieping met spaarzaam

meubilair (enkele bankjes, een kast en wat schappen aan de muur). In een aparte ruimte,

blijkbaar de keuken, werd gekookt op een open houtvuur. Verder een frigo in de keuken en

een televisietoestel in de leefruimte. Het water werd gehaald uit grote, centraal in het dorp

opgestelde tanks. De lichte moto’s zijn in deze dorpen het uitgesproken vervoermiddel (voor

verplaatsingen als voor vervoer van allerlei zaken) ook al waren er enkele auto’s.

In een ander dorp, bewoond door Yao’s, hetzelfde scenario wat betreft de kraampjes maar

hier werden ook kinderen ingeschakeld om de toeristen iets te laten kopen. Opvallend waren

de kleine protestantse kerkjes in deze dorpen.

De volgende morgen reden we naar Chiang Mai maar eerst ging het richting Gouden Driehoek,

het grensgebied tussen Myanmar, Thailand en Laos, dat lange tijd bekend was als de grootste

opiumproducent ter wereld.