DEADLINEZindroom

Studentenmagazine

Universiteit voor

Humanistiek

Jaargang 2013-14, nr. 1,

November 2013

Met in deze uitgave:

Lieve Laura geeft raad - GVJ ontvlucht het nihil-

isme - Myrte mijmert over eiceltechniek - Het in-

trokamp in 200 woorden door Bram Hart - de

leukste docentencitaten - Deadlinerecepten - Nono

Snetsek & Xela Kensschels - en nog veel meer!

De tijd is aangebroken dat ook ik er aan moet geloven. Een soepele deadline voor hetvoorwoord van de voorzitter van de Zindroomredactie. Gegroet allen, ik ben de nieuwevoorzitter van de Zindroomredactie. Roos Biesheuvel, aangenaam. Ik zal maar open kaartspelen; het is nu de bedoeling dat ik het bezielende thema deadline inleid en daarnainhoudelijk leuke en gevatte verwijzingen maak naar de rest van de stukken in deze editie.

Het thema deadline hebben we als redactie niet zomaar gekozen. Bij het maken van eennieuwe Zindroom komen veel deadlines kijken; onder andere de deadline voor de schrijvers,maar ook voor de eindredactie, de vormgeving en de uitkomst. Deadlines die overschredenworden, deadlines waar mensen zich keurig aan houden. Deadlines die mensen prettig vindenen deadlines waar mensen zich liever niet aan houden. En niet alleen het proces van hetmaken van de Zindroom is doorspekt met deadlines, ons hele leven hebben we te maken metdeadlines. Remco Rosmulder heeft het in zijn stuk 'In het zicht van de deadline' over degrootste deadline in ons leven, namelijk degene die het leven van de dood scheidt. MartheVisser houdt het wat luchtiger en vertelt ons met welk voedsel jij de zware deadline voor datpaper gaat halen en overleven. En Dieuwke van der Wal stelt de SvH voor aan de hand vanhaar deadlines. Maar er zijn in deze Zindroom ook veel mooie niet-deadline-gerelateerdestukken te vinden zoals bijvoorbeeld de gedichten van Ben Vruggink en Sylwin Cornielje. Ookhelpt Laura Vermeulen in haar nieuwe rubriek 'Lieve Laura' zielige UvH-studenten opprogressieve wijze van hun problemen af.

Genoeg fijne stukken om te lezen dus! Welnu, ik zal je niet langer aan het (dead)lijntjehouden; veel leesplezier!

- Roos

Mededelingen van de redactie: We hebben afscheid genomen van twee leden van onzeredactie. Michiel van Agt was gedurende zijn hele bachelor een vaste kracht in ons team. Wehopen dat we hem slechts tijdelijk hoeven te missen, en zullen er alles aan doen om hemterug te winnen voor de redactie, als hij in februari terugkeert naar de UvH voor zijn master.Ook Mariëlle Driessen heeft de redactie verlaten. Terwijl ze zelf nog maar net bij de redactiezat, heeft ze, na het aftreden van Nicole vorig studiejaar, de handschoen opgepakt en werd zevoorzitter. Onder haar bezielende leiding kwamen de Zindrooms 'Metamorfose' en 'Zwart-Wit'tot stand. We bedanken Mariëlle voor haar inzet, humor en gezelschap. Roos Biesheuvel isbereid gevonden het voorzitterschap van haar over te nemen.We verwelkomen ook twee nieuwe aanwinsten! Yoni van Hees (Ba3) en Iris Hoekstra (Ba1)komen de redactie versterken. Met hun komst zijn we nu al erg blij, en we hopen allen dat we,met jullie hulp, ook dit jaar weer een mooie reeks Zindrooms kunnen maken.

Deadline

1 Bart Elbers - Een Oude Vriend

2 Sylwin Cornielje - Sterrenspreuk

3 Tessa Striekwold - Eindeloos

4 Tom Bouwmeester - Kruisende wegen

6 Anoniem - H3 met Ruud Kaulingfreks

7 Laura Vermeulen - Lieve Laura...

9 Gedichten: Ben Vruggink & Daan Stoffer

10 GVJ - Vlucht uit het nihilisme

12 Joanna Wojtkowiak - Questions by numbers

13 Citaten

14 Nono Snetsek & Xela Kensschels - Drassige Dialogen

16 Velen & zovelen met hen - Drassige ansichtrijm

18 Anoniem - Over weerstand en deadlines

19 Jesse Deckert - A prayer to existence

20 Bram Hart - Introkamp in 200 woorden

21 Marthe Visser - Food for thought

22 Mireill ter Doest - Couscous in sh'allah

23 Vera Broekhuijsen - Death by vegan chocolate brownie

24 Dieuwke van der Wal - De SvH aan de hand van haar deadlines

26 Laura Vermeulen - Naar de zon

28 Myrte van de Klundert - Myrte mijmert over... techniek

30 Daan Zeijen - Muziekbesprekingen

32 Charlotte Molenaar - Toon Tellegens gedicht aan de reiziger

32 Patrick van Wageningen - Perspectief

33 Nono Snetsek & Xela Kensschels - Drassige cuisinia & kokalia

36 Remco Rosmulder - In het zicht van de deadline

37 Anoniem - Naar de morgen

38 Jaaragenda SvH

39 Colofon

Inhoudsopgave

1

Een oude vriend

De mens werd stilaan een wezen dat zichzelf niet langer kent. Hij is het dier geworden dat zich's ochtends vroeg uitrekt en zegt: 'Nu behoef ik plezier, geluk, en liefde.' Hoe vergankelijk isdeze wens, hoe naïef het gerief dat hij telkens weer zoekt. Wellicht zou ik dit willende wezenlangzaam moeten doen teruggaan naar waar het vandaan kwam. De boom in met u! Vergeetuw zonden, vergeet uw wens en droom. Nu zult u weer weten hoe het is om vast beslagen terijs te komen in het bestaan, omdat u mij en de vrijheid niet waardig bent. U, mens, bent klaarom te vertrekken.'

En toch ben ik bereid het voordeel van de twijfel, de diepe twijfel die u, mens, mij leerdekennen, van stal te trekken. Weet de ezel wel wat hij doet? Blijft hij niet altijd verborgen voorhemzelf? Zoekt hij niet bij elk ochtendgloren in de spiegel zonder te kunnen zien wie hem inhet gelaat staart? Is hij niet een geval van tragiek zonder komedie en verdient hij daaromgeen gratie? Misschien. Maar misschien ook niet. Wie kan het zeggen behalve hij die zo vol isvan zichzelf. Zou hij niet zijn eigen rechter mogen spelen? Zichzelf nogmaals ten gronderichten en weer opstaan? Of verdient hij het om voor een eeuwigheid het toneel te verlaten?Dient hij voor altijd weg te blijven, verbannen uit het bestaan. Ik moet u eerlijk zeggen, eentraan verliet zojuist mijn oog, want ik huil voor hem, deze kleine mens. Hoe bevlogen enintens wil hij zien en zijn, hoe graag wil hij weten wie hij is. 'Kijk dan naar boven' zou ik willenzeggen 'Kijk naar boven en zie waar u vandaan bent gekomen!' Want werkelijk het waren nietde bomen of het lange gras dat u achter zich liet. U verscheen als donderslag bij helderehemel en even onzeker als vanzelfsprekend sprak u geluiden die nooit eerder werden gehoord.Beladen met zin stapte u naar voren en stak van wal zonder om te kijken. Misschien bent uhet vergeten, maar ik niet. Ik draag dit moment in mijn hart, het staat in mijn geheugengegrift. 'Ik heb u lief mens, ik heb u lief.' Dat waren de eerste woorden die u sprak, volovertuiging en hoop. Maar met deze woorden groef u ook uw eigen graf. Want de zelfliefdevloeide te rijkelijk, samen met een prangend verlangen naar meer. Er waren anderen die u

wisten te betoveren met valse beloften, met verhalen die even veel waarheid in zich dragenals het hart van een leugenaar.

Nu staan wij tegenover elkaar, lieve mens. Herkent u mij nog wel? Of vergat u zelfs watu het leven heeft gegeven? Welke macht van mij uitgaat, wat u de toekomst in drijft en u zichhet verleden laat herinneren? Hier ben ik. Voel mij nog een keer van binnen en adem mijndiepte. Zucht nieuwe woorden van zin. Ga gebaande paden uit de weg en ren! Ook al tekenentakken striemen op uw gezicht en bloedt u uit alle hoeken en gaten, ook al verkeert u inademnood en lijkt elk vooruitzicht in de kiem te worden gesmoord, ga door zeg ik u! Ga dooren weet welke toekomst u toekomt. Droom verder dan u durft te denken, ren verder dan uwhart u kan dragen. En waag het niet mij of een ander te vragen welk pad u nu dient tebewandelen, want ook ik kan dit niet weten. U zult moeten kiezen, lieve mens, om het leven tenemen zoals u dat wilt. Zo niet kom dan plots tot stilstand en zwijg. Spreek niet meer, vergeetdit leven en keer terug. Kruip verder tussen de struiken of schitter als een ster in hetfirmament.

Bart

Elbers

'Ik heb u lief mens, ik heb u lief.'

2

Verdonkeremaan! uw gestalt’

Geleide mij naar

Vergelding

Onderweg,

Tot onzekere hoogten

Ver-gaan

M’n verlangens

Lieten mij zoëven

Leven.

SterrenspreukSylwin

Cornielje

3

Zolang we bewegen, zijn we nog niet gestopt. We zijn nog niet tot stilstand

gekomen en we gaan nog door. Er is nog iets gaande, het duurt nog voort.

Ook al bewegen we in de verkeerde richting, we bewegen. We kunnen van

richting veranderen, want we bewegen. Zolang als we bewegen is er nog

hoop. Toch?

Zolang we nog niet zijn gestopt, leven we voort. We zijn in beweging met

het einde nog niet in zicht. Er is nog richting, er is nog hoop. Ook al

minderen we vaart, we zijn nog niet gestopt. Het einde is nog niet in zicht,

want we zijn niet gestopt. Zonder einde leven we voort. Toch?

Zolang we voortleven, zijn we nog niet dood. We zijn nog niet voorbij en het

is nog niet afgelopen. Er is nog beweging, er is nog leven. Maar ook al zijn

we nog in leven, we zullen ooit stoppen. De dood komt naderbij, we zijn

bijna gestopt. Wanneer we niet meer bewegen zijn we dood. Toch?

EindeloosTessa

Striekwold

4

Standin’ at the crossroad, baby, risin’ sun goin’ down– Robert Johnson, ‘Cross Road Blues’

Onder het raam van mijn hotelkamer speelt hij gitaar. Hij is gekleed in een driedelig kostuum,aan zijn voeten liggen een bolhoed en een paraplu. Hij heeft zich opgesteld in de schaduw diehet hotel over de straat werpt, alleen de munten in zijn hoed weerkaatsen zonlicht. Hetverbaast me eigenlijk niet dat ik hem nu heb gevonden, juist nadat ik mijn zoektocht naarhem heb opgegeven en in de eerste plaats weer rondreis op zoek naar oliebronnen. Misschienrealiseert het onvermijdelijke zich altijd toevallig, misschien is er niet eens sprake van toeval.Het maakt niet uit wat de verklaring is. Ik heb hem eindelijk gevonden.

De voorbijgangers vormen zijn vluchtige publiek. Een gezette soldaat met een plunjebaal overzijn schouder blijft een moment staan om te luisteren en fluit dan, door het gitaarspel heen,een oud volksliedje. Ik kan zweren dat de gitarist het niet kent, maar hij speelt het, op gehoor– zuiver, feilloos. De soldaat lacht, werpt een dollarbiljet in de bolhoed en loopt dan verder. Alletoehoorders vervolgen hun weg, behalve ik. De muziek hypnotiseert me, net zoals de gitaristzichzelf gehypnotiseerd lijkt te hebben. Sinds hij begon te spelen heeft hij nog geen stapverzet.

Ik vraag me af wie van ons eerder in de kleine stad is gearriveerd; ergens vermoed ik dat weprecies tegelijkertijd zijn aangekomen. Hij van de westkant, ik van de oostkant, of overdezelfde weg in elkaars schaduw. Misschien reis ik al jarenlang in zijn spoor of hij in hetmijne. Nu hij zo dichtbij is, nu ik hem zie spelen, begrijp ik niet waarom ik zijn aanwezigheidnooit van een afstand heb opgemerkt. Het is alsof er twee polen met elkaar verbonden zijn ende rest van de wereld om de gitarist en mij draait.

De verhalen die over hem de ronde deden begonnen bij zijn jeugd, toen hij vergeefse pogingendeed om de gitaar te bespelen en op een warme zomeravond tot het inzicht kwam dat hij hetinstrument nooit meester zou worden. Met een fles zelfgestookte drank van zijn vaderverstopte hij zich tussen de woekerende klimop achter de dorpsschool. De drank brandde inzijn keel, maar omdat hij een diepe noodzaak voelde om te drinken, dronk hij door. Toen defles leeg was had er, vanuit het niets, een man voor hem gestaan. Deze man droeg een gitaarbij zich en begon erop te spelen. Korte, eenvoudige melodieën. Daarna heeft hij hetinstrument aan de jongen overhandigd en het is die jongen die nu door de streek trekt metnooit eerder vertoonde vaardigheden.

De man die de melodieën voorspeelde – en wiens uitzonderlijke lengte de enige overeenkomstwas in de beschrijvingen die van hem werden gegeven – bleef een bijpersoon. Terwijl deverhalen over de gitarist steeds opnieuw door de streek gonsden omdat iemand van weeriemand anders had gehoord dat hij ergens had gespeeld, zag niemand ooit de voorspeler.Alleen ikzelf dacht hem ooit een keer gezien te hebben, ver in de woestijn buiten een dorpwaar ik net was aangekomen. De gestalte nam zijn hoed af, zwaaide naar me en maakte eendiepe buiging. Maar dat kan ook een droom zijn geweest.

Alleen als passerende treinen de muziek overstemmen word ik uit mijn hypnose gehaald. Opdie momenten besef ik dat ik me de melodieën die de gitarist speelde niet meer kan

Kruisende wegenTom

Bouwmeester

5

herinneren en begin ik opnieuw te luisteren, zoekend naar een herkenbaar akkoord en ben ikweer waar ik begon. Het is een cyclus – ik verlies mezelf in ongrijpbare muziek. De verhalengingen ook altijd over de verschijning van de gitarist, en nooit over de muziek die hij speelde.Er was alleen de oude instrumentbouwer uit mijn geboortedorp die in een poging hetmysterie te ontrafelen heeft geprobeerd de melodieën te reconstrueren, maar hij faalde. Alsiemand al een verdwaald akkoord wist te noemen, bleek het te zijn verzonnen om het verhaalbeter te laten klinken.

Toen de instrumentbouwer niet veel later overleed was er niemand meer die zich om demuziek bekommerde; ook ik was, op mijn vruchteloze zoektocht naar de gitarist, er alleen vanin de ban hem op te sporen. De stukjes van de puzzel vallen nu eindelijk samen. Ik zouaanstalten moeten maken om op weg te gaan naar een afspraak in de stad, maar ik verroerme niet. De man die in de stad op me wacht en met wie ik namens de oliemaatschappij eencontract moet sluiten, is niet langer belangrijk.

Nu mijn pad dat van de gitarist heeft gekruist, heb ik het gevoel dat de voorspeler niet verweg kan zijn als de dirigent van dit alles. Misschien heeft hij me al die tijd voortgedreven, opeen zoektocht waarvan ik dacht dat het de mijne was, me gevolgd totdat ik wanhopig werd enme - na het staken van mijn zoektocht - in het spoor van de gitarist gedreven. Ja, dat moet hetzijn, ik twijfel er niet meer aan. De punten van de driehoek zullen hier samenkomen, in dezekleine stad waarvan ik de naam al was vergeten op het moment dat ik de welkomstbordenpasseerde. Misschien zelfs precies hier in deze muffe hotelkamer met een ets van eenveldslag aan de muur. De cavalerie zal onder artillerievuur haar charge inzetten als devoorspeler, de gitarist en ikzelf elkaar ontmoeten.

Toen het begon te schemeren is de gitarist vertrokken. Hij nam zijn gitaar onder zijn arm, gafhet geld uit zijn hoed aan een bedelaar en liep richting het oosten. Ik ben hem niet gevolgd.Het gejaagde gevoel dat me jarenlang voortdreef en dat ik nog heb geprobeerd teonderdrukken, is verdwenen. Er is iets ophanden en het zal bepalend zijn. Geen ontsnappenmogelijk. Ik zal hier wachten.

6

Anoniem

“In het kapitalistisch denken gaat alles van a naar b, of van b

naar b. Met andere woorden: de uitkomst is al bekend. Terwijl ik

nou net zo van c en d tot en met z houd.”

“Als we niet bezig gehouden worden, gaan we vieze dingen doen.”

Ruud Kaulingfreks

7

Jij, als geëngageerde, kosmopolitische, gevoelige humanistiekelingloopt in je dagelijks leven ongetwijfeld tegen een breed scala vanobstakels aan. Als student heb je mogelijk geldproblemen, maarmisschien krijg je ook onstuimige (liefdes)relaties op je pad gegooid,of lig je wakker van internationale politieke zaken. Vrees niet envertrouw je vraagstuk toe aan mijn veelzijdige expertise! Stuur in eenpaar zinnen het probleem waar je mee zit, variërend van een verstoptgootsteenputje tot mislukte wereldvrede naar zindroom@uvh.nl o.v.v."Lieve Laura", en dan zie je vermoedelijk je probleem (geanonimiseerd)terug in de volgende Zindroom. Met een mogelijk aanstootgevend,maar verdomd goed advies.

Lieve Laura,Help me!! Ik heb al twee jaar een relatie met P. (een hele leuke jongen), maar ik vermoed dathij sinds een aantal weken vreemdgaat. Ik denk dat hij buiten onze relatie op zoek is gegaannaar iets wat in het begin van onze relatie nog volop aanwezig was. Ik baal, P. was hethelemaal! Wat kan ik doen zodat hij mij zoals vroeger weer verliefd aankijkt?Groetjes M.

Lieve M.,Dat is zeker balen. Het belangrijkste om te bedenken is of je zelf wel zin hebt om serieusverder te gaan met deze jongeman. Een schuine schaats rijden, is een weinig zedelijk levenleiden. Als je er desondanks voor kiest om alle feministische waarden het raam uit tesodemieteren, kun je het beste als volgt te werk gaan. 1. Maak een uitgebreide sandwich. 2.Wacht manlief op met de sandwich – naakt. 3. Stap drie "komt" vanzelf. Succes!

-- --Beste lieve Laura,Ik woon sinds een paar maanden op kamers in een wild studentenhuis op de IBB. Ik was allang op zoek, en met de kamer zelf is niks mis. Maar er zijn elke avond feesten, etentjesetcetera. Nu wil het lot dat mijn huisgenoten een stel koorballen zijn, en dat die feestjesoverspoeld worden door luidruchtige hufters. Een andere kamer is geen optie. Hoe ontsnap ikdat stelletje rotzakken?Groeten van een wanhopige humanisticus

Beste wanhopige humanisticus,Wees niet bang, dit is een uiterst oplosbaar probleem. Zorg dat je zelf vaak het huis uit bent.Je hoeft niet weer op je ouders te gaan parasiteren, wees creatief. Ga vrijwilligerswerk doen bijeen daklozenopvang. Daar kun je als humanisticus ongetwijfeld ontzettend veel waardevollegesprekken met mensen hebben. Bovendien kun je je, als de feesten van je huisgenoten totdiep in de nacht duren, een keertje op sleeptouw mee laten nemen door een stel van je nieuwopgedane zwerversvrienden! Doe eens gek, doe wat drugs met een handje excentriekelingenonder een bruggetje. Wie weet maak je de mooiste nacht van je leven mee! En als hetonverhoopt uit de hand loopt, kun je na afloop in ieder geval het losbandige gedrag van jeroomies relativeren. Als je huisgenoten vervelend blijven doen, kun je ook je straatkennissenop de IBB uitnodigen. Zeg je tegen je huisgenoten dat het voor een onderzoek van

Lieve Laura...Laura

Vermeulen

8

Humanistiek is (die lui hebben beslist geen idee wat Humanistiek inhoudt). Dan draai je derollen om; die corpsballen weten niet hoe snel ze met staart tussen de benen de deur uitmoeten rennen als jij een échte fuif geeft.

Lieve Lau,Ik heb dus een best wel vervelend probleem. Ik heb heel bewust voor Humanistiek gekozen, envind het ook superleuk allemaal. Alleen mijn ouders staan totaal niet achter mijn keuze. Iederkeer als ik tijdens het eten probeer uit te leggen waar we op de studie mee bezig zijn, zeggenze iets van "Het zijn echt een stel hippies daar!". Mijn ouders zijn protestants, en ze zijn bangdat mijn hoofd vol wordt gepompt met rotzooi bij Humanistiek. Bovendien zijn ze ookhartstikke rechts, maar ik heb voor mezelf al lang besloten dat ik het op die twee punten nietmet hen eens ben. Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik hoop dat je me kunt helpen.Groetjes,Een verwarde BA2-studente

Beste verwarde BA2-studente,Zeg de volgende keer met een keiharde pokerface bij het eten: "Beste mam en pap, ik moetjullie iets vertellen. Dit kan als een schok komen, maar ik val op vrouwen. Wel heb ik eenabortus nodig na aanleiding van dat laatste UvH-feest waarbij ik een beetje met drugsgeëxperimenteerd had. Trouwens, ik ben hier nooit echt eerlijk over geweest, maar deUniversiteit voor Humanistiek is in wezen een communistische sekte. Jullie houden nog welvan me toch?" Wacht even, en deel dan mee dat het een grapje was. Het risico dat je onterfdwordt is aanwezig, maar het kan ook dat je ouwelui beseffen dat het allemaal wel meevaltmet jou. Komt wel goed.

Lieve Laura,Ik studeer nu al geruime tijd Humanistiek (ben een paar jaar langer dan gebruikelijk bezigmet de bachelor haha). Ik vind het echt vet mooi waar we hier op dat kleine universiteitje meebezig zijn. Ben vooral door de vakken over zingeving helemaal geïnspireerd. Ik wil supergraageen man zijn die de mooie ideeën van Humanistiek verspreidt en de mensen om mij heenhelpen. Hoe kan ik dat het beste aanpakken?Hartelijke groeten J.

Beste J.,Wat ontzettend mooi dat de stof van Humanistiek zo bij je leeft! Er gaat niets boven eengeëngageerde student! Zingeving verspreiden is natuurlijk een nogal breed idealisme. Ik denkdat zingeving op allerlei manieren kan worden ingevuld, en dat het voor jou zaak is om tekijken waar je sterke punten liggen. Ben je bijvoorbeeld een echte dekhengst, plezier dan ookeens dat muizige buurmeisje van je. Ben je goed met taal, schroom dan niet de spellingsnaziuit te hangen. Heb je een slechte muzieksmaak, ga dan niet met je iPod op vol volume doorUtrecht fietsen. Een oud omaatje helpen oversteken kan ook nooit kwaad. Het zit hem in dekleine dingen.

Trouwens, ik ben hier nooit echt eerlijk over

geweest, maar de Universiteit voor Humanistiek

is in wezen een communistische sekte.

9

Dageraad

zittend in de treinzie ik hoe de dag aanheft

Bij heldere hemeleen trage zonsopgang

één als alle andereuniek

Zingeving

Dagen zijnAls vragenNaar de zin

Van het bestaanSoms nuttig te ervaren

Soms beter over te slaan

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De velden bij Dieren

de velden bij dierenze dansen, ze zingener is hier geen mens

die hun leven betwijfelt--

en 's nachts, voor het slapendan strekt ze en fluistert

naar elk die de orenvan stront heeft ontdaan

GedichtenBen Vruggink

Ben Vruggink

Daan Stoffer

10

Vlucht uit hetnihilisme

Goede verhalen zijn in. Meer de vertoning ervan eigenlijk. Het consumeren.Boeken, een goede serie, jihadisme. De overeenkomst tussen die drie is dat ze een vorm vanescapisme bieden; weg uit de vastheid van het dagelijks leven dat anders dan werken om televen of leven om te werken, geen hoger uitzicht kent. Harry Potter moet het kwaad bestrijdenen zijn ouders wreken. De personages uit The walking dead willen niet als honden stervenetcetera.Die situaties geven een concreet doel, een lijn. En daar komen de jeugdige jihadi's om 'thoekje kijken.In plaats van het leven niet te snappen biedt, onder welk voorwendsel het ook plaats mogevinden, de jihad een doel.Een uitzicht. Een zin in het leven en wellicht iets om voor te sterven,hoewel dat concept bij de jonge mensen die zich er mee inlaten vast niet helemaaldoordringt. En of de idealen die erbij horen zuiver zijn, moge ook onduidelijk zijn. Maar ze zijner in een vorm en ze zijn gegeven.Ik merk aan mijzelf al dat alles zelf doen pittig is. Vooral als ik niet weet waar ik het voor doeanders dan mijn geld naar de SSH en AHOLD toeschuiven in ruil voor eten en onderdak. Laat ikde verzekering niet vergeten. Zekerheid is ook te koop.Het ontbreekt mij aan een blik op een punt waar ik naartoe wil. Een ideaal. Meerdere zelfs.Op dit moment weet ik dat ik geen bitch van de tijd, mijn salaris en mijn werkgever enleaseauto wil zijn. De TV zal het ook niet worden, daar komen hoofdzakelijk domme mensenop. (Die er ook nog eens goed geld mee verdienen. God, wat heb ik verkeerd gedaan?)

Misschien is het een waanidee dat alles moet. Dat alles in een hoger/breder perspectief moet.

In één van de delen van The Matrix ontmoet Neo 'The Architect'. Een man met een grijs baardjeen een gigantische boel schermen om zich heen die uitlegt hoe de wereld binnen de film inelkaar zit. Een soort van helder moment met iemand die je toestaat je ogen tot spleetjes teknijpen om te zien wat er aan het vermeend heldere zicht voorbij gaat.Het – die vergelijking – betekent niet dat ik een guru zoek – denk ik – maar soms is iemandom visies mee te confronteren, te laten botsen, genoeg. Sparren. Iemand die de juiste vragenkan stellen bij alles.Het risico dat ik daarme - ho wacht, dit is een sprong, komt zo.

In de eerste plaats moeten die vragen uit mijzelf komen. Dat maakt mij tot Neo en deArchitect tegelijk. Ik moet - wil - mijn eigen acties bevragen, er over nadenken, om zo totsubstantie te komen. Tot iets wat aan mijn woorden raakt. Iets waardoor ik mijn ogen totspleetjes knijp.Het risico - zoals beloofd - is wel een beetje dat ik in zo'n draaimolentje in de gemiddeldespeeltuin (mits niet wegbezuinigd) kom te zitten. Figuurlijk. Volgens mij kent iedereen diewel.Zo'n kuip met een wiel in het midden. Als je aan het wiel draait gaat de kuip draaien. Wathoofdzakelijk betekent dat de kuip ten opzichte van het wiel kan bewegen en het wielwaaraan je 'draait' dus stilstaat.Iedere vraag is een draai aan het wiel waardoor beiden harder beginnen te tollen en te tollen.Zoveel vragen dat ik niet meer weet wat onder of boven is. Het kan zo haard gaan dat ik overde rand geslingerd word. Of iemand pakt van buitenaf de rand vast of ramt een balk in deopening.

GVJ

11

En met die klap volgt een ijzingwekkende helderheid. Ochtendlucht in je longen na een warmenacht. Koel douchewater na een lompe sportsessie. Even die stokkende adem.Het is vals om te hopen dat door een klap de wereld universeel te begrijpen is en/of hetmogelijk is de eindeloze complexiteit op te heffen, hoewel ik daar stiekem op had gehoopt.Die klap is vooral het snappen van mijzelf; de enige wiens complexiteit ik wellicht ietwat kanvatten. De waardes - waarden? - die ik graag zou willen hanteren ten opzichte van mijzelf envan anderen.

Waar nu het gat valt is dat ik voor 't goede verhaal geen hoger iets, niets anders dan mijneigen wensen, de kapstok is om die waarden aan op te hangen. Moet ik leven dat ik zelf demaat zal moeten zijn? Zoeken? Of is het een kwestie van doorgaan zonder bodem?

De positive inquiry pak ik er - als ik zelf draamolentje moet spelen - maar eens even bij.Wanneer ervaar ik die volheid? De volledigheid? Zin?

Ik ben vrijwilliger voor een kamporganisatie wat als resultaat heeft dat een deel van mijnzomer en sommige weekenden bestaan uit wonen op een veld, klussen, eten bij eenkampvuur en 's avonds olielamplicht, laat naar bed en vroeg op. Wat er daar gebeurt ismoeilijk uit te leggen. Maar zonder digitaal engagement, met gelijkgezinde mensen samenhard werken, dat doet iets. Het is - zeker – niet alleen maar leuk.Het haalt de dofheid van het dagelijkse weg. Het gooit emoties overhoop. Geen vluchtmogelijk. Alles wordt sterker. Ik ben eerder geraakt, ook in het positieve; ik vind het kleinesneller mooi, het zware zwaarder. Laat er eerder een traan om Hoge pieken - diepe dalen eneen besef dat het ene niet zonder het andere kan.Zoals de helderheid daar - denk ik - niet zonder de dagelijkse dofheid - het MP3'tje van dewerkelijkheid - kan. Het echte leven is in Wave formaat. Dat is een nerd-grapje. Sorry.

Het is dus echtheid - zie ik hier nog iets over het hoofd? Wellicht dat het dagelijks leven nietaltijd even dof is als ik hier voor doe komen? - die voortkomt uit primair bezig zijn, wat hetdagelijks leven zijn helderheid zou kunnen geven. Wellicht in beperktere mate. Simpelwegomdat ik als mens gewennig optreedt. Wen. Iedere dag zo leven kan waarschijnlijk niet.Ik denk dat het ook een gevoel is van controle, een soort omgekeerde vorm. Een vertrouwen inalles, dat het komt zoals het komt. Pijn doet, vreugde brengt en alles daar tussenin.Dat het klote is, fantastisch is en al wat nog meer, maar dat het bovenal kleur heeft door allesecht te ervaren. Elk moment kwaliteit.Kwaliteit. Is dat een waarde?

Het is in ieder geval ook waar de jongens die naar Syrië vertrekken om te strijden voor watdan ook naar streven. Denk ik.

Maar hoe groots en meeslepend we ook willen leven, een boek, een jihad, een serie zijn niet deoplossing. Ergens binnen dat wat ik als slepend ervaar moet, als ik mijn ogen tot spleetjesknijp, te vinden zijn wat ik bedoel. Dat moment van helderheid, die slag, die koude lucht inmijn longen.Misschien is het er al wel. Misschien ben ik het verleerd. Er al voor gevlucht.Misschien zijn we ervaren al lang verleerd, als we het ooit gekund hebben.Willen geloven is nog niet hetzelfde als geloven, maar wellicht is het een begin.

12

Elke editie stellen we een docent een aantal vragen aan de hand van onze

geheime lijst met 100 vragen. De docent moet een aantal willekeurige

nummers van 1 tot 100 opgeven waarna wij hem of haar de bijbehorende

vragen sturen.

In deze editie: Joanna Wojtkowiak.

6. Wat is het liefste wat een student ooit tegen je heeft gezegd?Een studente zei dat ik haar heb geïnspireerd om onderzoek te gaan

doen, dat vond ik erg lief.

7. Naar welke plek in de wereld wil je beslist nog eens toe? En waarom?Dat zijn er zeker nog heel erg veel! Ik hou zeer van reizen, wil samen met mijn vriend nog een

grote rondreis door Amerika maken. Tot nu toe zijn wij in San Francisco en New York geweest,

maar wij willen graag een echte roadtrip plannen. Daarnaast staat het Paaseiland in Chili

toch ook heel hoog boven aan het lijstje, lijkt mij een magische plek.

8. Wat is je grootste ergernis?Ik kan me zeer ergeren aan intolerante mensen, narrow-mindedness, mensen die slecht

omgaan met hun omgeving, zowel sociaal als ecologisch: "neem je papiertje toch even die

paar meter mee naar de prullenbak" of mensen die dieren behandelen puur als object voor

hun gebruik of vermaak.

21. Wat was er eerder: de kip of het ei?Ei (ik kan hier niet meer uitleg bij geven...)

34. Wat is je favoriete spel? Waarom?Poeh, ik hou zo niet van spelletjes, maar als kind was Cluedo altijd mijn lievelingsbordspel, je

moest clues verzamelen om een moord op te lossen. Ik houd meer van films kijken en dan

met name science-fiction of heel flauwe comedies.

58. Welk lied omschrijft jou het beste? En waarom?Dat is een moeilijke vraag! Ik luister in ieder geval naar heel veel verschillende muziek...het

liefste oude soul, jazz, muziek uit de jaren '20, maar ook moderne muziek zoals Arcade Fire,

Kitty, Daisy and Lewis. Charles Bradley vind ik erg tof, maar wat mij nou omschrijft? Toen ik

het aan mijn vriend en vrienden voorlegde zeiden die meteen: "Relax baby be cool" van Stereo

Total, dat lijkt mij sowieso een goede levenshouding.

88. Wat is je favoriete plant?Als vegetariër ik hou heel erg van eetbare planten zoals sla, tomaat, komkommer...

Questions bynumbers

Joanna

Wojtkowiak

13

Citaten

Ulla Jansz:

(zoekt voorbeelden) 'Ja, het Derde Rijk is goed voor alles!'

'Nou, en toen blablablablabla....'

'Eerst werd het gedaan door vrouwen, daarna door paarden.'

'Nu moet ik ophouden. Ik loop te ouwehoeren.'

Joachim Duyndam:

(mensen zijn mimetische wezens, weinig origineel...:) 'God is in

een ander verhaal. God zei: 'er zij licht', en er was licht.

Daar hebben wij wat meer moeite mee.'

'Wisselwerking... Dat is een chique manier om 'en' te zeggen,

hè? En met 'en' moet je altijd oppassen.'

'Terwijl Girard geen filosoof is – verder een prima vent!'

'Ik heb het vage gevoel dat jullie het snappen.'

Willeke Los:

'Erasmus geloofde bijvoorbeeld niet in de erfzonde. Nou, daar

moet je bij orthodox-protestanten niet mee komen, want daar

zijn ze erg aan gehecht.'

14

15

16

17

18

Weerstand, één van de favoriete woorden op de UvH. Alleen al wanneer ik het typ voel ik de

weerstand bij me opkomen. Niet eens zozeer door het woord zelf, maar door de associaties die

ik ermee heb. Hierbij gaat het vooral om het gevoelsmatige, want zodra ik denk aan

weerstand denk ik aan, en daar is-ie dan, deadlines. Alle dingen die ik nog moet doen en die ik

goed moet doen en het liefst ook snel moet doen. Sterker nog, dit is er één van. Het schrijven

voor de Zindroom, zelfs al vind ik schrijven hartstikke leuk. Misschien zit ik ondanks onze

mooie zomer nog steeds vast in de winterdip van vorig jaar, maar het is nu al tijden

ontzettend moeilijk om werkelijk plezier te halen uit dingen. Niet omdat ik geen dingen doe

die ik leuk vind, maar vanwege hun dwingende karakter.

Waarschijnlijk zijn sommige mensen er iets gevoeliger voor, maar zodra er een

‘afspraak’ gemaakt wordt is de lol er al gauw vanaf. Het leuke vooruitzicht is een beknotting

van de vrijheid geworden, ketens van sociale normen, verwachtingen, eisen die anderen je

opleggen, maar ook eisen die je aan jezelf stelt. Straks op bezoek bij mensen die ik al een tijd

niet heb gezien. Leuk? Nu al groeit de knoop in mijn maag wanneer ik er aan denk dat ik zo

dadelijk weg moet, in de trein moet, vrolijk en gezellig moet zijn, me netjes moet gedragen.

Moet, moet, moet. Wat afschuwelijk, wat een weerstand!

Zit je dan vast in een continue staat van ontevredenheid? Nee hoor, het is hartstikke

leuk om in te gaan op spontane verzoeken, onverwachts even wat gaan drinken met iemand

die je tegen bent gekomen of ’s avonds gezellig naar de film, gewoon zomaar omdat het kan.

Wanneer zoiets spontaan ontstaat kies je er op dat moment voor om dat te gaan doen.

Wanneer zoiets echter lang van te voren is afgesproken heb je je mogelijkheden beperkt voor

een moment in de toekomst waarvan je nog niet weet hoe je je zult voelen. Je sluit jezelf op

met beloftes voor de toekomst.

Misschien dat het dilemma al zichtbaar wordt. We leven namelijk in een snelle tijd,

waarin er veel moet gebeuren. Iedereen is druk met zijn of haar eigen leven, niemand heeft

tijd. Zonder afspraken zouden we haast van elkaar vervreemden. En dan heb ik het verder niet

eens over de pragmatische kant met betrekking tot werk, studie, enzovoort. We zijn niet vrij.

In mijn hoofd hoor ik zacht het gegrom van de existentialistische Sartre en ik voel me

schuldig dat ik mijn idealen over eigen verantwoordelijkheid zo tegenspreek. Foucault knikt

tevreden, we zitten nu eenmaal vast in machtsstructuren. Maar wat als ik het om zou

draaien? In plaats van de deadlines mij te laten bepalen bewust voor de deadlines te kiezen?

Ik wil contact met mijn vrienden, ik wil studeren, ik wil werken aan mogelijkheden voor de

toekomst.

Ineens lijkt het niet zo zwaar meer. De deadlines zijn doelen. En ik heb er al één bereikt.

Het artikel is af.

Over weerstanden deadlines

Anoniem

19

The great artist converts his effort into art yet again

Violently he throws his white paint away from him

Fire to feel, rock to settle, water to be, air to breathe

One stroke of unavoidable hazard in time and space

The shapes of mysticism are immortal in their wilderness,

They murder and are murdered, they die and are consumed

They defecate and they fertilize, but they will ever know

When unasked for the day of question demands decision

Here at the dawn of the night of the knowledge of us and them

When the heartbeats' drums count down to the march of death

Eyes close, death watches and ears open to the wisdom of lies

They always jump away to the sky to be pulled down by gravity

Godlike is this new found independence of division

Masonry-tools, plunged in a can of ink-black bricks

One single brushstroke on the flat earth of canvas

And the sure hand of the creator moves carelessly

Here and now is where they ask where they are now

The ancient unchanging question of nudity to answer

Here the madman's word is forgotten to invent again

The immaculate art of creation demands destruction

Desperately the ghosts of enlightened madness yell

"Please give us a creative space to give us creativity!

Please give us a modest mind to give us modesty!

Please give us an answer to answer with holy awe!

Let us want to die to be alive and want to live to die!

Let us forget to remember and remember to forget!

Let us open our eyes to see the light and fall asleep!

Let us awaken with fear to cherish with understanding!

Let us be all of us!

Let them be part of us!

Let time develop space!

Let tomorrow be today!"

A prayer toexistence

Jesse

Deckert

20

Ik heb het geluk (of ongeluk) het introkamp van het eerste weekend van

het studiejaar te mogen beschrijven in 200 woorden. 200, dat is toevallig

het aantal bladzijden dat we voor één vak in deze week mochten lezen.

Maar dat wisten we het eerste weekend van het studiejaar nog niet.

Toen gingen we namelijk als een grote, blije groep richting Bunnik, om daar

een weekend te verblijven op de camping. Elkaar beter leren kennen.

Kusspel. Silent disco. Die afschuwelijke oranje megafoon die de

begeleiders gebruikten om ons te wekken.

Uiteindelijk hoef je niet eens 200 woorden te gebruiken om het kamp te

omschrijven. Het was gewoon geniaal.

Introkamp in

200 woorden

Bram

Hart

21

Je hebt dus een deadline, die paper moet af en zoals altijd heb je tot het laatste momentgewacht. Conclusie... dat wordt tot laat doorwerken of zelfs een nachtje doorhalen.Ondertussen is het 01:30 uur en je zit er nogal door heen. Nog meer cafeïne lijkt je geen goedidee. Want na die Redbull twee uur geleden begonnen je handen een beetje te trillen. Wat kanje nou eten om je hersenen wakker en alert te houden?

Wat moet je niet eten?Helaas moet ik hier een aantal dingen zeggen die je eigenlijk wel weet maar het liefste vergeetomdat ze zo lekker zijn. Maar jou hersenen hebben op dit moment geen transvetten nodig endie zitten in koekjes, chips en snoep. En ook geen chocolade en melkproducten. Dus als je ophet punt stond om die pint Ben & Jerry’s Chocolate Fudge Brownie open te trekken. Geen goedidee. Put the spoon down and back away from the icecream!

Maar wat dan wel?Avocado is geweldig voor je hersenen omdat het onder andere goed is voor je bloedsomloop.En vette vissen zoals makreel, paling, haring en zalm zorgen ervoor dat je celwandenversterken en je signalen beter kan doorgeven aan de hersenen. Noten en zaden zitten vol metvitamine B en E, ijzer, onverzadigde vetten en eiwitten. Allemaal dingen waar je hersenen heelerg blij van worden. Knoflook heeft een beschermende werking voor je hersenen door denatuurlijke antioxidanten die het bevat. En als ware stimulans voor je coördinatie,concentratie en geheugen moet je blauwe bessen eten, ze zijn vezelrijk, bomvol vitamine E,antioxidanten en natuurlijke suikers. Als laatste heb je de brandstof nodig van granen.

Nou denk je natuurlijk, allemaal leuk en aardig dat lijstje, maar ik ben niet van plan om dehele nacht een beetje op zonnebloempitten te kauwen of welke visboer is er om twee uur s’nachts open dan? Dus daarom volgen er nu twee simpele recepten die ook nog eens heel erglekker zijn. Eet smakelijk en succes met die deadline!

Volkoren toast met guacamolenodig:twee sneetjes donker volkoren brood.2 rijpe avocado’s1 ontvelde en in blokjes gesneden tomaat.1 teentje knoflook1 gesnipperde sjalotfijngehakte korianderpaar druppels tabascopeper en zout.

Dit recept is heel erg simpel. Lepel de avocado’s leeg en prak ze fijn, voeg de tomaat knoflook,koriander en sjalot erbij. Maak het op smaak met de tabasco, peper en zout. Doe het brood inje broodrooster en nadat je geschrokken bent van je brood dat klaar is, smeer een flinke laagguacamole op en smikkel het geheel op.

Food for thoughtMarthe

Visser

22

Muesli met appelmoesnodig:Muesli (zo puur mogelijk, zonder suiker of honing toegevoegd)appelmoes (een dikkere variant, met of zonder stukjes)blauwe bessenhandje gesneden amandelenmespunt kaneeleventueel gedroogde fruit en/of rozijnen

Meng de appelmoes en kaneel door elkaar en voeg daar de muesli aan toe. Je kan dit latenstaan zodat de muesli iets slapper wordt als je dat lekker vind. Voeg de amandelen en blauwebessen toe. Je kunt hier eventueel nog gedroogd fruit en of rozijnen aan toevoegen.Bijvoorbeeld gedroogde cranberry's of abrikozen. Even doorroeren en eet smakelijk!

Couscous

in sh'allahNaar aanleiding van jullie oproepje stuur ik een receptje. Resultaat van een improvisatie-kookavondje met een vriendin.We hebben het gerechtje ook een naam gegeven: 'Couscous in sh'allah'. Wat zo ongeveerbetekent: Couscous zoals God het wil :-)

Couscous in sh'allahBenodigdheden:(2 personen)

1 aubergine1 blik gepelde tomaten1 zakje Hollandse rauwkost1 tl râs al hânout (Marokkaans specerijenmengsel verkrijgbaar bij Dito Toko)1 tl chilipeper100 gr geitenkaas200 gr falafel200 gr couscous

Bereiden:Snijd de aubergine in blokjes. Olijfolie verwarmen, aubergine bakken met râs al hânout enchilipeper. Na ongeveer 5 minuten rauwkost toevoegen. Nog even laten bakken en 3 minutenlater gepelde tomaten toevoegen. In totaal heeft de saus 15-20 minuten nodig, afhankelijk vanhoe gaar je de aubergine wil hebben.

Falafel paar minuutjes bakkenCouscous bereiden. Ik doe dit door de couscous in een schaaltje te doen en kokend water toete voegen, een paar mm boven de couscous. Na 5 minuten is de couscous klaar. Eventueelnog extra water toevoegen als het niet gaar genoeg is.

Bordjes klaarmaken:Couscous over de borden verdelen, en de falafel naast de couscous leggen. Saus over decouscous en de geitenkaas erboven verkruimelen.

Mireill

ter Doest

23

Death by veganchocolate brownie

Deze brownie is geschikt voor stress-eten bij iedere deadline of het jezelf doodeten met

chocolade. Geheel plantaardig, dus goed voor dier, mens en de wereld (voor extra karma kun

je de producten ook fairtrade kopen).

Ingrediënten

350 g bittere chocolade (zonder melk of botervet)

250 g plantaardige boter *

1 grote banaan

250 g donkere suiker

100 g zelfrijzend bakmeel

Bereiding

1. Verwarm de oven voor op 160-170 C.

2. Smelt de chocolade met de boter samen en roer dit goed door elkaar. Het smelten kan

gewoon in een pannetje (pas op dat het niet aanbrandt; blijven roeren), au bain marie of in de

magnetron.

3. Prak de banaan en mix hier de suiker door tot een dikke glanzende massa.

4. Voeg het chocolade/botermengsel hieraan toe en meng dit goed.

5. Voeg het meel toe en blijf mengen.

6. Schenk het geheel in een bakvorm en bak het geheel 40 minuten.

7. Laat eerst buiten de oven afkoelen en daarna nog een paar uur in de koelkast. Pas wanneer

de brownie geheel afgekoeld is in stukken snijden.

* de beste browniestructuur krijg je met Alpro Soya minarine voor op brood waarop staat dat

deze niet geschikt is voor bakken en braden (gewoon lekker wel doen dus).

Vera

Broekhuijsen

24

De SvH aan de

hand van haar deadlines

Dieuwke

van der Wal

Deadlines, deadlines... Ze hangen als zwaarden boven onze hoofden. Opgelegd door anderen,

zoals Dionysius zijn zwaard aan een paardenhaar boven het hoofd van Damocles hing, of door

onszelf. Gek worden we er van. En nu weer de deadline om dit stukje te schrijven... Enfin. Laat

ik jullie meenemen door dit verhaal over de Studievereniging voor Humanistiek en haar

bestuur aan de hand van de deadlines die wij hebben. De Studievereniging voor Humanistiek,

beter bekend als de SvH, is de studievereniging voor alle studenten aan de Universiteit voor

Humanstiek: we zijn er voor alle bachelor-, premaster- en masterstudenten Humanistiek en

Zorgethiek & Beleid. De SvH bestaat al jaren; alle commissies zijn een onderdeel van de SvH.

Dit jaar is de opzet nieuw: We willen via de studievereniging nog meer gemeenschapszin

creëren op de UvH door middel van nieuwe projecten, gericht op gezelligheid en verdieping.

Daarvoor hebben we wat veranderingen bedacht en doorgevoerd; allemaal voor de deadline

van 2 september, de eerste dag van het nieuwe collegejaar. Zo hebben we een nieuwe website

gelanceerd: www.svhumanistiek.nl . En we hebben voor deze deadline nieuwe initiatieven

bedacht: een studiereis, vrijdagmiddagborrels en de Humanistiekfabriek. Om die initiatieven

mogelijk te maken hebben we dit jaar lidmaatschapsgeld à 10 euro ingesteld en krijg je als

SvH-lid nu korting op activiteiten.

Bij het organiseren van zulke nieuwe activiteiten hebben we te maken met deadlines: je moet

een studiereis ver van tevoren regelen, want anders kan de hele bende niet doorgaan. De

vrijdagmiddagborrel heeft ook zo zijn eigen deadlines: we borrelen iedere derde vrijdag van

de maand van 15:15 uur tot de deadline van 18:00 uur, want om 18:00 uur sluit het terrein van

de UvH op vrijdag. En de Humanistiekfabriek, waarin je leert de praktische verbinding met de

arbeidsmarkt te maken, heeft zo hier en daar een deadline: De bijeenkomsten over het vinden

van vacatures, de start van je eigen bedrijf of met je poten in de modder staan moet je wel

even voorbereiden.

We zitten met z’n vieren in het bestuur van de SvH: Danique Kannekens is de voorzitter,

Steven Menke is de penningmeester, Marcella van Daatselaar is de commissaris in- en extern

en Dieuwke van der Wal is de secretaris.

Danique heeft als voorzitter doorlopend deadlines: ze is de schakel tussen de SvH en de UvH

en heeft zodoende gesprekken over onze positie en ons doel op de UvH. Ze vergadert daarover

en die vergaderingen moet ze natuurlijk voorbereiden. Deadlines! Verder zit Danique in de

Universiteitsraad, waarmee ze de schakel is tussen de UR en de SvH. Een opkomende

25

deadline van de voorzitter is een grote avondvergadering voor alle commissieleden van de

SvH. Wist je dat we 36 commissieleden hebben? En over een paar dagen is de volgende SVH-

vergadering alweer; de deadline voor Danique’s volgende stappen in het organiseren van de

studiereis.

Steven heeft als SvH-penningmeester net een grote deadline achter de rug: het overzicht van

de financiën van alle commissies op orde krijgen volgens de nieuwe structuur van SvH als

brede vereniging. Verder heeft Steven een hele hoop gezellige deadlines: Iedere derde week

van de maand is hij weer hard aan de slag met het organiseren van de vrijdagmiddagborrel.

Verder bekijkt en keurt Steven alle projectvoorstellen die commissies indienen. Om alle

activiteiten en plannen van de SvH gesmeerd te laten verlopen stelt Steven zichzelf hele

strakke nakijkdeadlines. En hij organiseert samen met de secretaris de Humanistiekfabriek.

Het werkboek ligt voor feedback bij een aantal docenten; de deadline voor de start van de

Humanistiekfabriek is begin januari.

Marcella is als commissaris in- en extern druk bezig met alle inschrijvingen van nieuwe

leden. Ze houdt bij wie zich heeft ingeschreven en wie al heeft betaald. Als mensen niet op tijd

betalen, kan ze betaaldeadlines aan hen stellen. Verder is ze druk bezig met de bestelling van

nieuwe UvH-truien; de opkomende kou en kruidnoten in de supermarkten beginnen deadline-

achtige vormen aan te nemen: het wordt winter, tijd voor een trui! Verder is Marcella

betrokken bij de organisatie van de DIES. Zoals jullie misschien wel weten is de verjaardag

van de UvH altijd op 31 januari; de harde deadline voor het organiseren van DIES-activiteiten.

Dieuwke heeft als secretaris iedere twee weken een standaard deadline: het SvH-bestuur

vergadert iedere twee weken, en voor aanvang van iedere vergadering moet ze de agenda voor

de vergadering af hebben. Daarnaast notuleert ze, en is de zelf opgelegde deadline voor het

rondsturen van de notulen 24 uur na de vergadering. Behalve secretaris is ze ook

verantwoordelijk voor de PR. Ze legt de commissie-PR-leden met zachte hand een deadline op:

twee weken voor iedere activiteit moet het PR-materiaal rond zijn, zodat er genoeg tijd is om

het evenement onder de aandacht te brengen. Verder houdt ze zich bezig met de inhoud van

www.svhumanistiek.nl ; welke ze iedere week even redigeert.

Behalve strakke deadlines, hebben we ook ruimte voor en zin in nieuwe, leuke, gezellige en

verdiepende projecten die jullie zelf kunnen voorstellen en bedenken. Heb je altijd al een

leesgroep willen oprichten, een debatclub, of een breiclub, wil je een studiegroepje, of liever

een kroegentocht? Laat het ons weten op svh@uvh.nl of kom bij ons langs in de SvH-kamer

(0.40) op iedere dag behalve dinsdag tussen 15:30 en 16:30 . Tot dan!

26

Het plafond kantelt omhoog

Twee duiven wijzen naar voornamere kansen

Ik wacht op de andere kant van de wereld

Alles een spooksel dat na jou gebeurde

De zomer duurde een dag maar de tranen

En regen van de herfst levenslang

Nog geen mens is een beter mens

De lagunes zullen lacunes blijven

Totdat ik een ijdele reiziger word

Het denken leidt tot niets

Het voelen tot te veel

Alles ertussen is geveinsd

Binnenkort vertrek ik

Van wat ik als kind verwachtte

Naar dat wat in de epos besloten ligt

Breng me naar het buitenland

Breng me naar de zon

Niet de repetitie maar de opkomst

Naar de zonLaura

Vermeulen

27

Ingestuurd door Bart Mijland

28

Myrte mijmertover... techniek

Myrte van de

Klundert

Ingekorte versie van een gesproken column op het afscheidssymposium van Dr. J.A. Gupta ‘Je eicellen inde vrieskast of je carrière?’

Vanuit de humanistiek ging mijn bijdrage over culturele consequenties van eiceltechnologieen mijn persoonlijke ervaring. Om op een vruchtbare manier over cultuur na te denken, kiesik een kader voor het onderwerp en benader cultuur vanuit het belang dat we hechten aanvrijheid en veiligheid. De spanning hiertussen bespreekt Spinoza al in zijn werk, maar we zienhet vandaag ook steeds als thema in bijvoorbeeld de (digitale) privacydiscussie. Het gaatsteeds om de twee zijden van vrijheid: De niet-inmenging van Vadertje Staat die zijn mondmoet houden en de positieve vrijheid die gepaard gaat met meer en meer ‘vrije’ keuze. Dezedubbele betekenis van vrijheid proberen wij met de vrije markt te regelen. Daarin pasteicelvitrificatie: het geeft jonge vrouwen meer (keuze)vrijheid. Het zou voor mij bedoeldkunnen zijn. Maar... Wat is dit voor vreemde vrijheid als ik mij er toch meteen ongemakkelijkbij voel?

Het debat in populaire en sociale media is in de embryonale fases blijven steken. Die vrijheidwordt sociaal vooral gegund aan, en vooral gebruikt door, ongewenst partnerloze vrouwen.IJskonijnen die de biologische klok wel hoorden tikken maar niet wisten waar de eierstokkenhingen vanwege hun carrièrestreven, worden genoegzaam veroordeeld (zeker als zevervolgens ook nog eens fulltime blijven werken). Carrièrestreven is helaas nietvanzelfsprekend legitiem.

Kan deze technologie vrouwen ook juist benadelen? De culturele consequenties zijn nog nietzichtbaar: Vooralsnog kost ‘t ook 10.000 euro om het ziekenhuis voor paashaas te latenspelen. En, IVF is geen garantie op een zwangerschap. Maar stel je voor: Wat als het denormaalste zaak van de wereld en biologisch goed haalbaar zou zijn om kinderen krijgeneindeloos uit te stellen? Dan kom ik nog dichter bij het ongemakkelijke gevoel. Economischkunnen vrouwen wel wat nuttiger leven. Lees: Net als mannen zijn: Eerst maximaalproduceren op de arbeidsmarkt, dan reproduceren. De huidige Markt maakt elke stap totindividuele keuze. Daarmee kan vrijheid weleens omslaan in beperking. Dat gebeurt wanneerde risico’s van de levensloopkeuzes individualiseren – zoals verminderde arbeidskansen voorjonge moeders, om maar te zwijgen van het morele verwijt van parasitisme waartegen zij zichdan zouden mogen verdedigen. Het tijdstip is toch jouw keuze, dus de consequenties ook?Zulke depolitisering is erg omdat de politieke onderbuikzorg van sociaal geconstrueerderisico’s rond moederschap (zoals arbeidsrisico’s, geen hypotheek kunnen krijgen vanwege telage inkomste ten opzichte van het leeftijdscohort) wordt afgewenteld op jonge vrouwen.Samen met verminderde sociale zekerheid stimuleert dit onterecht ongebreideldindividualisme. De zogenaamde vrijheid gaat dan steeds meer ten koste van de veiligheid vande uitzonderingsgevallen, totdat ware positieve vrijheid feitelijk verdampt is. Deuitzonderingspositie ‘mag’ wel, maar is veel te onveilig geworden. Cultureel gezien kunnenvrijheid en veiligheid, bij elkaar gedacht in eicelvitrificatie, dan leiden tot een wel heel karigeinvulling van vrouwelijke autonomie als risico-management.

Aansluitend bij mijn waarneming van huidige tendensen, lijkt dit mij het meestverontrustende mogelijke vooruitzicht; de individualisering van risico door het construerenvan het moederschapsmoment als pure ‘vrije’ keuze, omdat het via de vrije markt gebeurt –want dat is zo, als we afhankelijk zijn van vruchtbaarheidsklinieken – lijkt mij eenonwenselijke culturele tendens ( dit staat los van vrouwen voor wie de techniek nu eenlevenswens vervult (dat gun ik ze van harte). Nu is dit echter nog speculatie, die ik ook kan

29

relativeren vanuit mijn positie als blanke hoogopgeleide jonge vrouw van de laatmodernegeneratie risicodenkers. Speculatie verklaart niet helemaal mijn ongemakkelijke gevoel. Hetonbehagen is van deze tijd. De argwaan tegenover deze specifieke ogenschijnlijke vrijheidblijft.

Misschien verstoppen we ons met woorden zoals ‘gezondheid’ en ‘sociale risico’s’ die gaanover de toekomst, voor de effecten van de aanwezigheid van techniek nu. Over dieaanwezigheid valt niet meer te kiezen. Ik ken 35-jarige vrouwen die nu de onrechtvaardigheidervaren van het feit dat slechts een economische elite zich reproductie kan veroorloven. Veeldieper gaat daarom de spiegel van de techniek, die me nu al dwingt naar mezelf te kijken: Wieben ik dat ik hier iets of juist niets mee te maken kan en wil hebben?

Voor mij leidt dit tot een tweeledig beeld. Zoals elke techniek is eiceltechniek een pharmakon:Dat betekent zowel ‘gif’ als ‘medicijn’. Ik realiseer me hoe dierbaar mijn vrijheid is, waarbijhoort het gevoel dat mijn gezonde lichaam me geen beperkingen oplegt. De techniekweerspiegelt me beelden van mezelf die me dierbaar zijn, niet omdat ze perfect zijn maaromdat ik ze zo goed ken – de twijfelaar, de avonturier, de onzekerheid. Met deze techniek kanik mijzelf verbeelden als vruchtbare vrije vrouw tot in het oneindige (45, 50 jaar, dat lijkt voormij heeeel lang. ) Op een dieper niveau ligt de keerzijde: Tegen welk risico dek ik me eigenlijkin? Het risico dat ik met 40 geen kinderen meer kan krijgen? Het risico is: dat ik eenverlangen zal hebben dat mijn lichaam niet meer kan waarmaken. Ik ben me dus tegenmezelf aan het beveiligen. Ik beschouw mezelf van buitenaf termen van risico vanleeftijdsgroepen, maak mijn baarmoeder tot een machine, die medisch specialisten betercontroleren dan ik. Ik geef mezelf niet zomaar ‘meer mogelijkheden’, ik neem een voorschotop wie ik straks zal zijn. In het tweede spiegelbeeld verschijn ik gebroken, mijn lichaam alspotentiële vijand van de ziel.Eicelvitrificatie speelt nu al in op mijn toekomstige vermogen zin te geven aan eventuelekinderloosheid.. Dit morrelt nu al aan mijn zelfbeeld. De techniek speculeert niet direct op dekwetsbaarheid van een ouder wordend lichaam, maar op angst voor de kwetsbaarheid van dezingeving aan dat lichaam, zingeving aan het bestaan door en in dat lichaam. Is mijnzingeving afhankelijk van de mogelijkheden van mijn lichaam, moet ik dat beveiligen? Deculturele consequenties van de techniek hebben betrekking op ons zelfbeeld; ze verleidt(dwingt?) onszelf te verbeelden in relatie tot deze of gene mogelijkheid. In de huidige cultuurvrees ik dan de hachelijke positie waarin wij de onmogelijke managers worden van onzeangst voor de onzekerheid van het ouder worden – angst voor het leven dus. Dat kan tochgeen vrijheid zijn?

Ik begon deze column met de waarden vrijheid en veiligheid, en speculeerde over hoe dezewaarden vorm krijgen in relatie tot eiceltechniek. Ik beschreef hoe deze waarden oppersoonlijk niveau hun equivalent vinden in de twee zelfbeelden die de spiegel van dezetechniek mij voorhoudt. De vraag is nog steeds: Geeft zij ons meer vrijheid? Pas inpersoonlijke reflectie krijgen abstracte mogelijkheden betekenis. In discussie zoekt men tevaak naar objectieve gegevens. Op het symposium vroeg iemand: Welke leeftijdsgrensmoeten we instellen, op basis van "biologische risico’s"? Cultuur verandert door het gesprekover het waarom van keuzes, laten we dat gesprek dus niet beperken tot de technischekanten. Zogenaamd laten we daarmee eenieder vrij om zelf te kiezen – Beroven we onszelfdaarmee niet van de kans om ook zin-‘volle’ keuzes te maken? Er is perspectief nodig op diekeuzes. De vrijheid van techniek is niet haar mogelijkheden, maar de wijze waarop ze onsverleidt tot bezinning over wie we zijn in relatie tot onze vrijheid, en waarom jij of ik iets zoudoen, niet omdat het kan, maar om wat het voor jou betekent. Pas dan gaankeuzemogelijkheden door techniek over vrijheid.

Mijn dank gaat uit naar Jyotsna; Veel geluk met de mogelijkheden van een nieuwe fase!

30

Alan Jackson – The Bluegrass AlbumNaar alle waarschijnlijkheid heb je nog nooit een bluegrassalbum geluisterd. Misschien denkje bij bluegrass wel eerder aan Smurfenmarihuana dan aan muziek. Dat zou kunnen. Ofmisschien heb je wel eens bluegrass gehoord, wilde je graag meer horen, maar wist je nietwaar je het beste kon beginnen, in het woud van subgenres – 'traditional', 'progressive', 'neo-traditional', en ga zo maar door. Zoek dan maar eens naar een goede ingang. Voor mij kwamdie met de aankondiging dat Alan Jackson, gevierd countryzanger, eindelijk zijn eerstebluegrassalbum uit zou brengen, getiteld, jawel, The Bluegrass Album. Hoog tijd om dezenieuwe cd aan een luistersessie te onderwerpen!

Bluegrass is ontstaan uit de muzikale tradities van de Britse en Ierse immigranten in deAppalachen, een bergketen die een aanzienlijk deel van de Oostelijke VS beslaat. Debelangrijkste instrumenten zijn de gitaar, banjo, contrabas en 'fiddle' (zoals violen in devolksmuziek meestal genoemd worden). Net als in jazz wisselen solo's elkaar veelvuldig af.Zeker bij de uptempo nummers gaat dat gepaard met een verbluffende vingervlugheid enspeeltechniek. De teksten en thema's zijn vergelijkbaar met degene die je in countrymuziekvindt: bewust eenvoudige lyrics ('Write it like you talk it', is het mantra) over (verloren) liefdes,roadtrips en weer thuiskomen, ruzies met de baas en armoede.

Jackson heeft, zo schrijven de recensenten met meer verstand van zaken, een traditioneelbluegrassalbum neergezet. Met het openingsnummer, Long Hard Road, is de toon directgezet: 'It's a long hard road I'm travelling on / Seems forever, I've been gone / It's a long hardroad I'm travelling on / Lord, I need to find my way back home'. Ook valt meteen op hoe goedzijn stem past binnen het geheel van tokkelaars en strijkers. Tussen de coupletten door enaan het eind van de nummers krijgen de getalenteerde muzikanten alle ruimte om hunkunde en liefde voor de muziek te demonstreren. Negen van de veertien nummers op hetalbum hebben dan ook een speelduur van meer dan vier minuten. Toch is er meestalvoldoende variatie om te voorkomen dat nummers te lang voelen.

Er is wel een vrij groot contrast tussen de vlotte, technische nummers, waarbij ik op mijntenen op en neer door de woonkamer schuifelde, en de ballads, die op zichzelf ook sterk zijn,maar beter op hun plek zouden zijn bij een rustige nacht op de bank. Ook de vaardighedenvan de instrumentalisten komen minder naar voren tijdens deze rustige nummers. Daardoormerkte ik al snel dat ik steeds zocht naar een paar van de liederen, en de rest van het albumminder aandacht schonk.. Maar wat een liederen! 'Appalachian Mountain Girl' heeft in razendtempo – net als dat van het nummer zelf – een plek verworven in de playlist die ik 's ochtendsluister op weg naar de universiteit, met zijn aanstekelijke partijen en bitterzoete tekst: 'thatAppalachian mountain girl / that haunts me from above / my heart will never be the same /without her mountain love'. 'Ain't Got Trouble Now' is mijn nieuwe metgezel bij een opgewektemiddagwandeling, en ballads als 'Blue Side of Heaven' lijken gemaakt voor het laatste biertjena een goed gesprek in de woonkamer.

Al met al heeft Alan Jackson een erg fijn 'debuut' neergezet. De variatie tussen opzwependedansnummers en rustige uitzakkers maken dit een album dat je niet vaak van voor naarachter zal luisteren, maar wel heeft het iets te bieden voor elk moment van de dag. Deuitmuntende muzikanten, Jacksons aangename stem en de 'no nonsense'-aanpak van hetgenre maken dit tot een mooie eerste bluegrassverkenning.

MuziekbesprekingenDaan

Zeijen

31

Darius Rucker – True BelieversHet verhaal gaat dat de Amerikaanse schrijver William Faulkner zijn college ErnestHemingway eens verweet dat die nooit een woord gebruikte dat zijn lezers naar eenwoordenboek zou doen grijpen. Hemingway zou daarop gereageerd hebben door te zeggen:'Arme Faulkner. Denkt hij werkelijk dat grote emoties voortkomen uit grote woorden?' Deze leslijkt Darius Rucker goed begrepen te hebben. De zanger die bekend werd als frontman vanHootie & The Blowfish, is inmiddels al een aantal jaar hard aan de weg aan het timmeren alssoloartiest. In 2008 bracht hij zijn eerste countryalbum uit, en in dat genre kreeg hij desmaak snel te pakken. Zo werd hij in 2009 de tweede Afro-Amerikaan ooit die in de prijzen vielbij de belangrijkste uitreikingen voor countryartiesten, bracht hij in 2010 een solide tweedecountryalbum uit, en in 2012 trad hij toe tot het selectste gezelschap van Nashville, als lid vande Grand Ole Opry. In mei van dit jaar bracht hij zijn nieuwste album uit, True Believers. Eenalbum dat bij uw recensent al een halfjaar lang vrijwel dagelijks op enige speeltijd kanrekenen, en dat bovendien ook veel niet-countryfans zal aanspreken.

Dat laatste blijkt al wel uit de grootste single van het album, 'Wagon Wheel'. Deze cover vanhet lijflied van de band Old Crow Medicine Show haalde niet alleen de top van decountryhitlijsten, maar ook de 15e plek op de Billboard Hot 100, waar muziek uit alle genres instaat. In de Verenigde Staten is de single ruim twee miljoen keer aangeschaft. Opvallend,omdat het nu juist het vormvastste countrylied op het album is. Recensenten merkten al opdat de rest van de nummers veel weg hebben van de poprock – bij gebrek aan een beter woord– die hij al zijn hele carrière maakt. Dat is zeker geen nadeel. Nog meer dan op zijn eerderealbums bewijst Rucker te weten hoe een goede popsong in elkaar zit. Stuk voor stuk staan denummers als een huis, en vaak kiest hij ervoor om de coupletten kort te houden, om ruimte temaken voor de krachtige refreins. Je zult hier muzikaal weinig verrassingen vinden – eenfunkriffje hier, een gevoelig pianomelodietje daar – maar door Ruckers prachtige stem enditto teksten wordt 'degelijk' nergens 'saai'. De lyrics sluiten aan bij het countrymantra 'writeit like you talk it', maar bezitten tegelijkertijd de kernachtige, poëtische kwaliteit om metweinig woorden veel te zeggen. Zo luidt het refrein van de samen met Sheryl Crow gezongenballad 'Love Without You':

I can walk into a room without youAnd I don't get drunk and talk about youSo I guess I've learned to live without youI just don't know how to love without you

En meer dan dat is niet nodig. Al met al heeftDarius Rucker zijn sterkste soloalbum tot nu toeneergezet, dat niet alleen een aanrader is voorcountryliefhebbers – die zullen er onder jullie nietverschrikkelijk veel zijn ;) – maar vooral ook voorwie zoekt naar een ouderwets lekkere popplaat.

Youtubetip: 'Wagon Wheel'Albumtrackaanraders: 'Miss You', 'Love Without You', 'Lie to Me'Ideaal voor: Autotrips!

Volgende keer op deze plek: een uitgebreide recensie van Eminems The Marshall Mathers LP 2!

32

'Gedicht aan de reiziger' van Toon Tellegen

Ik trok een streeptot hier:

nooit ga ik verder dan tot hier.

Toen ik verder gingtrok ik

een nieuwe streepen nog een nieuwe streep.

De zon scheenen overal zag ik mensen,

haastig en ernstig,en iedereen trok een streep

iedereen ging verder.

Tijd is het sociale construct dat inmiddels de drijfveer en basis is geworden van hetmaakbaarheidsideaal in onze westerse samenleving, lees ik in het gedicht van Toon Tellegen.Zou, als de laatste streep is getrokken, de tijd verdwenen zijn?

Het zonnetje scheen gister en ik mocht ervan genieten. Ik leef, in een land met vrijheid, wegenen scholen. Ik kan gelukkig zijn in een land met weinig criminaliteit per vierkante kilometer.Ik kan leven, ik kan meemaken en ik kan geluk ervaren. Maar Jan S. heeft Koos vermoord, demisdaad reist de pan uit. De crisis is verschrikkelijk en er is een gans met een tiewrap omzijn poot gevonden op de A2.Kijkend naar die dingen leven we niet echt. We kijken naar de deadline van het leven, de dood.En eigenlijk ervaren we die figuurlijke dood heel de dag door zo te kijken. We zijn namelijkniet bezig met het leven nu. We zijn bezig met de kwalen van de wereld en vergeten daardoorde mooie dingen. Er zijn namelijk ook 50.000 kinderen geboren en 500.000 mensen jarig. Er isvandaag zeven miljoen keer hallo gezegd, en in totaal 86.000 uur gelachen. Er zijn mensengeholpen en goede daden verricht. Er zijn scholen gebouwd, en scholen gesloten. Er zijnfietsen gestolen en fietsen gevonden. Mensen vermoord en mensen gered. Er is gedanst,gefeest en gezongen.Toch ironisch, dat kranten en media voornamelijk over de slechte dingen schrijven enspreken. Toch ironisch dat we eigenlijk met het einde bezig zijn, met de slechtheid eneigenlijk de schoonheid van het leven voorbij gaan. We lopen weg van onze natuur, van depracht en de praal van alles om je heen. Want mensen beseffen zich niet, dat de tijd loopt endat elk moment getreurd een moment geluk minder is. Er is niet alleen dood aan de eind vande deadline, er gaat leven aan vooraf.

Toon Tellegens gedicht

aan de reiziger

Charlotte

Molenaar

PerspectiefPatrick van

Wageningen

33

34

35

36

"Wees blij met Tikker, laat iedere seconde tellen en heb de tijd van je leven!" De Tikker is eenhorloge dat de jaren, maanden, uren en seconden aftelt tot je dood. En het vertelt je gelukkigook hoe laat het is. Het idee voor dit horloge heeft op een website voor crowdfunding al ruim80.000 dollar opgehaald en staat inmiddels internationaal in de schijnwerpers. Vanaf april2014 is het te krijgen.Een horloge dat je iedere keer dat je erop kijkt eraan herinnert dat je dood gaat. Zou jij zoietswillen dragen? Voor mij hoeft het niet. Maar de gedachte erachter – het leven in het nu, hetgenieten van ieder moment, het er zelf iets van maken, yolo – spreekt me wel erg aan. Hethoudt een keer op, niemand ontkomt aan de dead-line. Dat feit alleen al geeft zin aan hetleven. Dat is toch waar we als humanisten allemaal in geloven, nietwaar? Dat is toch waar wehet allemaal voor doen: van het leven iets moois maken.Bij mij roept het in ieder geval dedrang op tot iets te creëren, achter te laten, door te geven.Over doorgeven gesproken: in augustus is mijn zoon Jacob geboren. De klok is gestart, hethorloge aangezet. Hij is gekomen vanaf de andere kant van de deadline om het leven tebeginnen. Ik merk dat die gebeurtenis mij misschien nog wel veel meer inspiratie geeft danhet besef dat het leven eindigt. De geboorte brengt hoop, de hoop van de onbepaaldheid; ditisiets heel andersdan de bepaaldheid van een deadline. Daar gaat het juist om denk ik, deonbepaaldheid van hemzelf en van zijn leven. Alles is mogelijk, het kan nog alle kanten op. Ditte zien bij hem geeft mij zin om het meeste uit iedere dag te halen. Het laat mij openstaanvoor de onbepaaldheid van de toekomst zoals die zich in het nu aandient. Wellicht dat met ditinzicht het horloge juist stilstaat in plaats van aftelt.

Remco Rosmulder en zoon Jacob

In het zicht vande deadline

Remco

Rosmulder

37

Het is laat. De laatste woorden van het boek dansen nog voor mijn ogen, tonen mij beelden

van plaatsen waar ik nooit ben geweest, mensen die ik nooit zal leren kennen. Langzaam

wordt alles duister terwijl ik voel hoe mijn dekens me omlaag trekken de diepte in. Ik laat me

overnemen door het niets. Niets?

Ik schrik wakker. Een totale paniek overvalt me wanneer mijn kamer mijn kamer niet is. De

muur achter mij is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een immense duisternis en een

groot figuur dat boven mij uittorent, statisch maar dreigend. Ik kan zijn ogen niet zien. Ik

slaap nog. Ik moet wakker worden, ik moet wakker worden! Er is iets veranderd. De figuren die

mij ’s nachts angst aan komen jagen hebben zich altijd gehouden aan de wetten van de

ruimte, waarom is dat nu niet zo?

Het licht moet aan, ik word niet wakker als het licht niet aan gaat. Waarom is de muur weg?

Waarom is de plank met mijn lamp weg? De figuur blijft me aanstaren, een gezicht in het

duister. Ik schreeuw, maar ik kan niet onderscheiden of ik dat doe in mijn droomwereld of de

werkelijkheid. Alsjeblieft laat er iemand komen. Laat iemand me helpen. Laat iemand het licht

aandoen!

Voetstappen echoën in de verte. Ik hoor mezelf schreeuwen, maar het klinkt als een ander.

Waarom ben ik zo bang? Ik kan niet helder meer denken. Waar is de lichtknop?! Dan ineens

gaat de deur open. Het licht is aan. Het is mijn moeder. Ik weet niet meer of ik het licht aan

heb gedaan of dat zij dat heeft gedaan, maar ik ben wakker. De figuur is verdwenen. De muur

is terug.

Slapen lukt niet meer. Ik weet dat mijn gedachten met me spelen, zelfs wanneer het gebeurt

weet ik dat ik vast zit in mijn droomwereld. Maar het is een krachtige leugen, het bevat een

stuk waarheid. Een stuk echtheid. Want ik ben wakker en het is mijn kamer. Niet vervormd

zoals in normale dromen. Als ik het licht maar aan kan doen, dan ben ik veilig. Als ik het licht

maar aan kan doen. Met mijn hand om de knop zak ik langzaam weer weg. Als ik het licht

maar aan kan doen.... Zal ik de morgen veilig halen? Deadline.

Hypnagoge hallucinaties ontstaan wanneer men tijdens de droomslaap al enig bewustzijn

krijgt. Zo worden ogenschijnlijk levensechte droombeelden geprojecteerd in de werkelijke

omgeving. Vaak gaat het hierbij om beelden, maar het kan ook om andere hallucinaties gaan,

zoals het horen van geluiden of het voelen van dingen die er niet zijn.1

1. Gieles, Janneke (oktober 2013). Tussen slapen en ontwaken. Psychologie magazine 32, p. 33-

36.

Naar de morgenAnoniem

38

Dit is de jaaragenda van de SvH. Deze agenda wordt constant bijgewerkt, checkwww.svhumanistiek.nl/agenda voor details van de activiteiten en de laatste updates!

November:

Dinsdag, 26. november – 12:30 - Excursie TBS Uitzinnig

December:

Dinsdag, 10. december – 12:30 - Eenmalig vrijwilligerswerk van UitzinnigVrijdag 20 december – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel

Januari:

Vrijdag 17 januari – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel

Februari:

Vrijdag 7 februari – 22.00 – Aftertentamenfeestje – OpDriftVrijdag 21 februari – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel

Maart:

Vrijdag 21 maart – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel

April:

Vrijdag 18 april – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrelVrijdag 18 april – 22.00 – Aftertentamenfeestje – OpDrift

Mei:

Vrijdag 16 mei – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel

Juni:

Vrijdag 20 juni – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel

Juli:

Vrijdag 4 juli – 22.00 – Aftertentamenfeestje – OpDrift

Jaaragenda SvH

39

RedactieRoos Biesheuvel (hoofdredactie)

Yoni van Hees (PR/notulen)Iris Hoekstra (redactiebenjamin)

Laura Vermeulen (secretaris)Marthe Visser (redactienestor)

Daan Zeijen (vormgeving)

UitgaveNovember 2013 (nr . 18) door

Zindroom, studentenmagazine van deUniversiteit voor Humanistiek

Oplage250 exemplaren

AdresUniversiteit voor Humanistiek (UvH)

Kromme Nieuwegracht 293512HD Utrecht

Emailsvh.zindroom@uvh. nl

Een bomvolle Zindroom dit keer! Met dankaan:

Tom BouwmeesterVera Broekhuijsen

Sylwin CornieljeJesse Dickert

Mireill ter DoestJoachim Duyndam

Bart ElbersGVJ

Bram HartUlla Jansz

Ruud KaulingfreksMyrte van de Klundert

Xela KensschelsWilleke Los

Charlotte MolenaarBart Mijland

Remco RosmulderNono SnetsekDaan Stoffer

Tessa StriekwoldBen Vruggink

Patrick van WageningenDieuwke van der WalJoanna Wojtkowiak

Colofon

Gebruikte afbeeldingen

Pagina AfbeeldingVoorblad http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cd/Leopard_kill_-_KNP_-

_001.jpghttp://www.flickr.com/photos/azrainman/4369918140/http://www.flickr.com/photos/19586572@N03/5176960458/

0 http://commons.wikimedia.org/wiki/File:U.S._Government_not_found_online.pnghttp://en.wikipedia.org/wiki/File:Important_government_shutdown-_notice_for_the_Stature_of_Liberty.jpghttp://farm8.staticflickr.com/7072/6888798930_8b1760181c_o.jpghttp://www.flickr.com/photos/oop/1147151/sizes/o/

5 http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e1/TombstoneRobert_Johnson.jpg

20 https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-ash3/q74/s720x720/1233964_620591864652170_140865736_n.jpg

31 http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Darius_Rucker,_USAF.jpgAchterblad http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Centerline_Rumble_Strip.jpg

'Some say that the highway

becomes a flatline

if you travel it for too long'

Shane Koyczan, 'Pulse'

in: Visiting Hours, 2005, House of Parlance

Media Inc.