De stad van de dromende boeken (25 jaar Houtekiet)

STAD DROMENDE BOEK_3deDRUK 05-01-2011, 10:091

De Stad van de

DromendeBoeken

Een roman uit Zamonië door

Roelant Sagehouwer

Uit het Zamonisch vertaald en geïllustreerd door

Walter Moers

Houtekiet/AtlasAntwerpen/Amsterdam


© Walter Moers/Piper Verlag 2004Oorspronkelijke titel Die Stadt der Träumenden Bücher

Oorspronkelijke uitgever Piper Verlag© Nederlandse vertaling: TOTA/Erica van Rijsewijk

(met dank aan Erik Bindervoet voor de vertaling van het gedichtvan Perla La Gadeon)/Houtekiet/Linkeroever Uitgevers nv

Houtekiet, Katwilgweg 2, b-2050 [email protected]

De productie van dit boek werd mede mogelijk gemaaktdoor financiële steun van het Goethe Instituut.

Omslag Walter Moers en Oliver SchmittIllustraties Walter Moers

Zetwerk en vormgeving Peter De Greef,Intertext Antwerpen

Eerste druk augustus 2005Tweede, herziene druk juni 2008

Derde druk februari 2011

isbn 978 90 8924 168 9d 2011 4765 12

nur 301

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaargemaakt door middel van druk, fotokopie of op welke andere

wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemmingvan de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form, by print,photoprint, microfilm or any other means, without written

permission of the publisher.


Roelant Sagehouwer


Deel Een

Het testamentvan Danzelot


In diepe gewelven, hol en koud,Waar schaduwen zich aan schaduwen paren

Waar oude boeken die ooit bomen warenVerloren dromen van hun tijd van hout

Waar steenkool zich samenperst tot diamantWaar licht noch genade is, voor niemand

Dat is ’t oord waar, naar men beweert, de geest die Schaduwkoning heet, regeert.


15

1Een waarschuwing

Hier begint het verhaal. Het vertelt hoe ik in het bezit kwam van Hetbloedige boek en het Orm verwierf. Het is geen verhaal voor types

met een dunne huid en zwakke zenuwen – hun kan ik aanraden dit boekmeteen weer op de stapel terug te leggen en zich uit de voeten te makennaar de kinderafdeling. Hup-hup, weg jullie, kamilletheedrinkers enhuilebalken, slappelingen en doetjes – dit verhaal gaat over een plek waarlezen nog een echt avontuur is! En ‘avontuur’ omschrijf ik nog ouder-wets volgens het Zamonisch woordenboek als: Een roekeloze onderneming inge-

geven door onderzoeksdrang of overmoed, met levensbedreigende aspecten, onbe-

rekenbare gevaren en vaak een fatale afloop.

Ja, ik heb het over een plek waar lezen je gek kan maken. Waar boe-ken kunnen verwonden, vergiftigen, ja zelfs doden. Alleen degenen dieecht bereid zijn om bij het lezen van dit boek dergelijke risico’s op dekoop toe te nemen, alleen degenen die bereid zijn hun leven op het spelte zetten om aan mijn verhaal deel te hebben, alleen zij mogen mij naarde volgende alinea volgen. Alle anderen feliciteer ik van harte met hunlaffe, maar verstandige beslissing niet mee te gaan. Het allerbeste, bange-riken! Ik wens jullie een lang en oersaai leven toe en zeg jullie met dezezin vaarwel!

Ziezo. Nadat ik mijn lezerspubliek al meteen aan het begin waar-schijnlijk heb teruggebracht tot een heel klein clubje van de allerdapper-sten, wil ik degenen die zijn overgebleven graag hartelijk welkom heten– gegroet, mijn waaghalzige vrienden, jullie zijn gesneden uit het houtwaaruit avonturen gesneden worden! Laten we onze tijd niet langer ver-doen en ons meteen op weg begeven. Want we gaan op reis, op een an-tiquarische reis naar Boekheem, de Stad van de Dromende Boeken. Trekjullie schoenveters goed aan, want we moeten een heel stuk over rotsig,


16

ongelijk terrein, daarna door eentonig grasland, waarop de halmen dicht,heuphoog en messcherp groeien. En ten slotte over duistere, doolhof-achtige en gevaarlijke paden diep naar beneden, naar het binnenste vande aarde. Ik kan niet op voorhand zeggen hoevelen van ons zullen te-rugkeren. Ik kan jullie alleen maar aanraden de moed geen moment telaten zakken – wat ons ook zal overkomen.

En zeg niet dat ik jullie niet gewaarschuwd heb!

2Naar Boekheem

Ben je in West-Zamonië op de Hoogvlakte van Dull onderweg in oos-telijke richting, en ben je eindelijk door de golvende zeeën van gras

heen, dan verbreedt de horizon zich plotseling dramatisch en kun jeheel ver kijken, over een vlak landschap, dat in de verte overgaat in deZoete Woestijn. In de woestenij met hier en daar een plekje groen kan dewandelaar als het mooi weer is en de lucht ijl een vlek ontwaren, diewanneer hij stevig doorstapt al snel steeds groter wordt. De vlek neemtvervolgens hoekige vormen aan, krijgt spitse daken en ontpopt zich uit-eindelijk tot de met legenden omgeven stad Boekheem.

Al van verre kun je de stad ruiken. Hij ruikt naar oude boeken. Het isnet alsof je de deur van een gigantisch antiquariaat opentrekt, alsof ereen storm opsteekt van louter boekenstof en alsof de geur van miljoe-nen rottende folianten je recht in je gezicht waait. Er zijn lieden die nietvan deze geur houden, die rechtsomkeert maken wanneer hij hun neus-gaten binnendringt. Ik geef toe, het is geen aangename geur, hij is ho-peloos onmodern, hij heeft te maken met verval en ontbinding, met ver-gankelijkheid en schimmels – maar er valt ook nog iets anders in te rui-ken. Een lichte zuurheid, die doet denken aan de geur van citroenbomen.Het prikkelende aroma van oud leer. Het scherpe, intelligente parfumvan drukinkt. En tot slot, over alles heen, de rustgevende geur van hout.

Ik heb het niet over levend hout, over harsrijke bossen en verse den-nennaalden, maar over dood, ontbast, gebleekt, verpulpt, met water ver-


17

mengd, gelijmd, gewalst en afgesneden hout – kortom, over papier.O jazeker, weetgierige vrienden, die ruiken jullie nu ook, deze geur, diejullie herinnert aan vergeten kennis en oeroude ambachtelijke tradities.En nu kunnen jullie het verlangen om zo snel mogelijk een antiquarischboek open te slaan nog maar ternauwernood onderdrukken, nietwaar?Laten we dus haast maken! Met elke stap richting Boekheem wordt degeur sterker en aanlokkelijker. Steeds duidelijker kunnen we de huizenmet hun spitse gevels ontwaren; honderden, duizenden schoorstenensteken uit de daken omhoog, verduisteren met hun vette walm de hemelen voegen aan de geur van boeken nog andere aroma’s toe: dat van versgezette koffie, van gebakken brood, van gekruid vlees dat staat te sud-deren op een houtskoolvuurtje. Nogmaals verdubbelen we ons tempo,en bij het brandende verlangen om een boek open te slaan voegt zichdat naar een warme kop kaneelcacao en een stuk zandkoek dat nog warmis van de oven. Doorlopen! Doorlopen!

Op het laatst komen we bij de stadsgrens, moe, hongerig, dorstig,nieuwsgierig – en enigszins teleurgesteld. Er is geen indrukwekkendestadswal, geen bewaakte poort – bijvoorbeeld in de vorm van een reus-achtig boekomslag – die wanneer we aankloppen knarsend opengaat;nee, er zijn alleen maar een paar smalle straten waarover gehaaste Zamo-niërs van diverse pluimage de stad in of uit gaan. En de meesten doendat met een stapel boeken onder hun arm; velen trekken hele karrenmet boeken achter zich aan. Een straatbeeld als in willekeurig welkeandere stad, afgezien van al die boeken.

Daar staan we dan, mijn vermetele metgezellen, aan de magischegrens van Boekheem – dit is de plek waar op weinig spectaculaire wijzede stad begint. Zo meteen zullen we een onzichtbare drempel over stap-pen, er binnengaan en zijn mysteriën doorgronden. Zo meteen.

Maar eerst wil ik even pas op de plaats maken en vertellen waarom ikeigenlijk hiernaartoe wilde. Elke reis heeft een aanleiding, en de mijneheeft te maken met verveling en jeugdige lichtzinnigheid, met de wenste breken met de sleur van alledag en het leven en de wereld te lerenkennen. Bovendien wilde ik een belofte inlossen die ik iemand die opsterven lag had gedaan, en niet in de laatste plaats was ik een fascine-rend geheim op het spoor. Maar alles op zijn tijd, vrienden!


De stad van de dromende boeken (25 jaar Houtekiet)

Documents

Transcript of De stad van de dromende boeken (25 jaar Houtekiet)