De mol en andere dierenzkv's

34 Dierenzkv’s

bw.dzkv:Opmaak 1 8-2-09 11:32 Pagina 9

Kleinzoon

Ik weet niet of mijn Canadese kleinzoon, Jack, een boeddhist

is, maar hij lijkt wel op Boeddha. Bovendien houdt hij van rust

en filosofie. In de meeste kinder-tv-programma’s is veel be-

weging en lawaai, daar houdt hij niet van. Hij is een liefhebber

van het gescharrel in het tuinprogramma van Jan Wolkers.

Over hem zegt hij: ‘Die man kent de dieren.’ Nota bene, hij

is twee jaar.

11


Roodborstje

In de fietsenstalling van de politieschool mocht ik ook mijn

motorfiets stallen. In een nu ver achter ons liggende lente ont-

dekte ik in de balken boven de fietsen een nestje van een win-

terkoning (of is een nest van een winterkoninkje stilistisch te pre-

fereren? Van niets lig ik zo vaak wakker als van stijl). Ik startte

de motor niet, ik duwde hem geruisloos naar buiten. De vol-

gende dag schreef ik een briefje voor mijn collega’s, waarin ik

ze attendeerde op het broedende vogeltje en ze maande tot

voorzichtig en aandachtig gedrag. Ik kopieerde het briefje en

schoof het in alle postvakjes. Het was waarschijnlijk lyrisch en

meisjesachtig van stijl, in ieder geval niet echt origineel manne-

lijk. Dat merkte ik aan de blik van de net benoemde lerares

psychologie, ze keek me aan alsof ik een satijnen hart had.

Later, toen ze merkte dat ik net zo harteloos was als de rest,

be koelden haar warme gevoelens. Na een paar maanden groet-

te ze me niet eens meer op de gang, terwijl onze kamers tegen-

over elkaar lagen.

Ik heb een Amerikaanse roeiboot met hulpmotor. Die staat in

een schuur, afgedekt met een zeil dat rust op een holle buis. Nu

het weer lente is geworden, bezoek ik de boot ter inspectie. Ik zie

een nestje in de mond van de buis, met vier eitjes. Ik aarzel – als ik

het nest ruim, kan ik varen, als ik mijn satijnen hart volg, moet ik

wachten. Ik besluit natuurlijk wat mijn karakter me voorschrijft,

ik stel uit, ik neem een omweg, ik ga er een nachtje over slapen

(zinloos, want slapend neemt men geen beslissingen).

Dan komt Volkert vd W. logeren, scheepsarts en ornitho-

12


loog. Hij bereist de hele wereld om vogels te bekijken. Kort

geleden is hij nog op Antarctica geweest met een Russisch

schip, waar hij Amerikaanse dames met blauwe kleurspoeling

aspirientjes voorschreef. Met een rubberboot bezocht hij de ijs-

kusten, bevolkt met pinguïns. Hij komt vaak in het prehistori-

sche landschap van de Elbe, hij heeft in Venezuela op een lange

brug gelopen, gebouwd in de toppen van het regenwoud. Als ik

met hem op ons erf zit ontrafelt hij achteloos de verschillende

zangstemmen van het vogelorkest: tjiftjaf, merel, mees, vink,

roodborst, winterkoninkje, boomklever en andere voor mij

naamloze zangers.

Ik nodig hem uit naar de eieren in het nestje te kijken. We

zien ze niet, maar ontwaren in het halfduister wel het kopje van

een roodborstje. Het broedende beestje kijkt ons ontspannen

aan, ik zie mijn bootje in de ochtendnevels van de zomer ver-

dwijnen, de lente is nautisch verloren. Als Volkert weer in

Amsterdam is en de boeken heeft geraadpleegd, belt hij de cij-

fers door: 11 dagen broeden, 14 dagen voeren, dan uitvliegen. Ik

moet goed opletten, want de tweede leg kan snel volgen.

Nu gebeurt er iets vreemds: ik betrap me erop dat ik mezelf

een goed mens vind. (Dit gevoel lijkt het tegendeel van zelf-

medelijden, maar is er zeer mee verwant.)

13


Zomer

Op de dag van de arbeid werkte ik inderdaad. Ik had mijn over-

all aan, het was 28 graden, ik was buiten. Ik maakte een zwe-

vend dak van gegalvaniseerde golfplaten, die ik voor tien euro

per stuk op de sloop had gekocht. Bij het afrekenen had de slo-

per me proberen over te halen bij de volgende verkiezingen op

Peter R. de Vries te stemmen en ik had het hem om redenen

van opportuniteit ook half en half beloofd, maar terwijl ik het

zwevende dak construeerde, besloot ik deze belofte toch maar

te breken, omdat ik bij nader inzien meende dat het uitbrengen

van mijn stem op deze man vooral onbeschaafd zou zijn. Tijdens

het werk was ik getuige van een oorverdovend incident. Aan de

rand van het bos, op de grond in de wei, was een buizerd bezig

zijn prooi te verscheuren. In de bomen zaten wel honderd

kraaien hard te schreeuwen. De buizerd werd ook aangevallen,

in scheervluchten. Het liet hem koud. Soms sloeg hij met een

vleugel als ze te dichtbij kwamen, maar terloops, alsof alles al

vaststond. Het hoofdkenmerk van de zomer is het mauwen

(eigenlijk miauwen) van zwevende buizerds. Sinds ik hier woon

(1971) betekent dat zomer.

14


Buizerds

Ik ben bang voor honden, behalve als ik hun baas ben. We heb-

ben een logé, een zwarte, sterke straathond uit Amsterdam,

die daar losloopt en niet onder de tram komt. Zijn baas houdt

vakantie in Patagonië, de hond logeert hier en doet niet wat ik

zeg. Als ik ’s morgens de deur open, rent hij zonder omkijken

naar het bos, terwijl ik ‘blijf hier’ roep. Hij is niet doof, maar

hij begrijpt dat ik zijn baas niet ben. Na een paar uur komt

hij terug, meestal nat en modderig, want hij houdt van water.

Er is nog iets, het is hier te stil voor hem, het is een stadshond,

hij is gewend aan het woelen van de wereld. Als er een fietser

ons huis passeert (het pad hoort bij het huis, de notaris heeft

hiervan een akte) zie ik razernij ontstaan in de ogen van de

hond, ik kan hem nog net vastpakken. Ik neem een voorzorgs-

maatregel, ik leg hem aan de lijn. Als ik achter het huis ben,

hoor ik onaangenaam rumoer op het pad, de hond heeft zich

losgerukt en de broek van een wandelaar aan flarden gerukt.

De man zegt dat de broek €150 kost, ik betaal, hoewel ik zelf

nooit zo’n dure broek heb gedragen. Als de vakantie in Pata-

gonië voorbij is, voel ik me goed, ik zit op mijn ijzeren stoel

en luister naar de buizerds, die hoog in de lucht mauwen. Dat

is het geluid van de zomer, verder is het hier heel stil.

16


17

Ceintuurbaan

Dirk loopt op de Ceintuurbaan, richting Amstel, rechts. Aan de

overkant is de Vitamine Shop, waar Life-Extension (for longer

life!) wordt verkocht door een kettingrokende winkelier. Dirk

hoort achter zich een jute zak half gevuld met gips van grote

hoogte op het trottoir vallen. Hij draait zich om, het is een

hond. Terwijl het dier sterft, kijkt Dirk omhoog naar het hoog-

ste balkon waar een soortgelijke hond staat te blaffen. Hij

drukt de ogen van het slachtoffer dicht en belt de dierenambu-

lance. De bewoner van het huis is niet thuis, hij doet een briefje

in de bus. Hij denkt: als de hond op mij gevallen was en het er

daardoor levend had afgebracht, terwijl ik zelf dood was ge-

weest, dan had mijn leven nut gehad. Hij zal wel op de Partij

voor de Dieren gestemd hebben.

In Napels brak een stenen balkon waarop een zeer zwaar

varken gemest werd. Een voorbijganger werd verpletterd door

steen en vlees. Napels behoort tot de grote historie van de

mensheid, het verbaast me niet dat daar zulke dingen gebeu-

ren, maar de Ceintuurbaan...


De mol en andere dierenzkv's

Documents

Transcript of De mol en andere dierenzkv's