DE KLAPROOS OF PAPAVER

ALS SYMBOOL

Zo teer, met zacht fluwelen blaadjes,

het frêle aangezicht is uiterlijke schijn.

Fier rechtop , slechts door de wind gebogen,

het zwarte hart kloppend van leven ,

wendt ze zich naar de zon.

De ranke stengel zet zich scherp,

weet dat hij eens moet buigen.

Een korte tijd is ze vol leven ,

bloeit in volle pracht.

In de stilte van de natuur

sterft de klaproos een zachte dood .

Ilse Steel.

De klaproos

Het leven is zo mooi !

Je kan er van genieten

als je maar naar de kleine dingen ziet .

Het beroemde gedicht

In Flanders Fields is een gedicht van de Canadese militaire arts en dichter John McCrae

(30 november 1872 – 28 januari 1918). De definitieve versie schreef hij

op 8 december 1915.

McCrae stierf toen hij nog tijdens de oorlog in een veldhospitaal werkte aan longontsteking en hersenvliesontsteking. Hij werd 45 jaar oud.

Op de volgende dia het gedicht en de vertaling.

De Clan McCrae Roll of Honour 1914-18 bij het Schotse Eilean

Donan Castle, met daarop enkele

regels uit In Flanders Fields

John McCrae

Het beroemde gedichtIn Flanders fields the poppies

blow between the crosses, row on row, that mark our place. And in the sky the larks, still bravely singing, fly scarce

heard amid the guns below. We are the dead. Short days ago we lived, felt dawn, saw sunset glow, loved, and were

loved, and now we lie in Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe. To you from failing hands

we throw the torch. Be yours to hold it high.

If ye break faith with us who die we shall not sleep, though

poppies grow in Flanders fields.

In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen tussen de kruisen, rij aan rij,

die onze plaats aanwijzen. En aan de hemel vliegen de

leeuweriken, nog dapper zingend, tussen 't geschut beneden nauwelijks te

horen. Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden

nog leefden we, voelden de ochtendstond, zagen de gloed van de

avondzon, beminden en werden bemind, en nu liggen wij in Vlaanderens velden.

Zet onze strijd met de vijand verder. Met falende handen reiken wij u de

fakkel over. Aan u hem hoog te dragen. Verloochent gij ons, dan zullen wij die

stierven geen rust kennen, ondanks de bloeiende klaprozen

in Vlaanderens velden.

Klaprozen ontkiemen wanneer ze na een lange periode van duisternis in het licht komen, zoals gebeurde op de Franse en Belgische velden die tussen de loopgraven lagen en omgewoeld werden door granaatinslagen.

Er is een prachtige dorpsruïne in Noord-Frankrijk, het dorpje FLEURY, zo gelaten als het aan het einde van de Eerste Wereldoorlog – de GROTE OORLOG - werd aangetroffen.

Zoals de Fransen de oorlog noemden: LA GRANDE GUERRE.

Ruïnes, velden met onkruid en eindeloos veel

klaprozen, symbool van het leven dat met een

verschrikkelijke overlevingsdrang plotseling

op het slagveld verscheen.

FLEURY

Verdriet en vreugde vinden elkaar

in de klaproos.

Bloemen geef je niet met je handen, maar met je hart !

Een klaproos rood en broos.

Ze is de allermooiste roos.

De klaproos groeit op de allerarmste plaatsen en is bestand tegen droogte en hitte.

Het zaad behoudt gedurende een mensenleven kiemkracht in de grond.

Nog een fijne dag vandaag !

Groetjes