De Griekse tragedie en komedie Hayo van Reek Inleiding We zien het oude Griekenland graag als de bakermat van onze samenleving en cultuur. Het is echter moeilijk na te gaan hoe mensen 2500 jaar geleden dachten. Iets waarin we tegenwoordig nog veel aspecten tegenkomen van de cultuur van de Griekse oudheid is het westerse theater. Het Griekse theater is dan ook het begin van de westerse theater-geschiedenis, in het hedendaagse theater is veel uit het oude Griekenland terug te vinden. Dit theater is een direct resultaat van de Griekse cultuur en manier van denken in de oudheid, en daarmee een aardige spiegel van de klassieke Griekse samenleving en misschien wel de onze. In dit artikel gaan we kijken naar de tijd waarin het theater ontstond, hoe het ontstond en wat het doel van het theater was in de samenleving. Tijdsbeeld De periode die voor het ontstaan van het Griekse theater belangrijk is duurt van de zevende eeuw tot de vierde eeuw voor onze jaartelling. In deze tijd kun je niet spreken van Griekenland als een land, maar van boerengemeenschappen en steden met een eigen bestuur, poleis genaamd. De belangrijkste polis die een rol speelt in het ontstaan van het theater is Athene. Deze stad telde op haar hoogtepunt een inwonertal van 150.000 mensen, was een belangrijk cultureel centrum en toeristische trekpleister. In de lente en zomer, als de zeeën bevaarbaar waren, kwamen mensen uit allerlei streken de tempels en bontbeschilderde gebouwen bezichtigen of de goden om gunsten vragen. Vooral de georganiseerde spelen en processies zorgden voor grote drukte in de stad. Deze gelegenheden waren publieke uitingen van godsdienst en waren meestal verbonden met de agrarische kalender. Tegenover dit soort feestelijke gelegenheden was er ook altijd dreiging. Er was altijd gevaar van buitenaf van bijvoorbeeld plunderaars of vijandige legers, gevaar van epidemieën en in veel wijken van Athene heerste grote armoede. In deze tijd veranderden er ook een aantal zaken in het denken over filosofie en religie. Mensen kregen meer vrije tijd en gebruikten dit onder andere voor nadenken over het leven. Voor vrouwen was dit over het algemeen niet de beste tijd, de vrouw werd in het oude Griekenland beschre-ven als “koud en nat” tegenover de warme droge man, een vriendschap werd geacht alleen mogelijk te zijn tussen twee mannen en in sommige streken hadden vrouwen niet eens het recht boodschappen te doen. De Griekse tragedie Een van de belangrijkste goden van de oude Grieken was Dionysus. Dit was de god van de wijn, roes en extase en behelsde daarmee veel aspecten van het leven. Vanaf de zevende eeuw voor onze jaartelling vervaardigen lyrische schrijvers liederen ter ere van Dionysus. De liederen waren gebaseerd op de oude heldenverhalen. De uitvoering van deze liederen, in de vorm van zang en dans door als satyr (de halfdierlijke, halfmenselijke metgezellen van Dionysus) verklede mannen, werd op straat uitgevoerd door wie er maar mee wilde doen

(mits mannelijk en autochtoon). Uiteraard werden deze gelegenheden ook als excuus aangepakt drank en allerlei geestverruimende middelen te gebruiken, hetgeen tot ongeregeldheden als excessieve dronkenschap en uitspattingen van voortplantingsdrift leidde. Om dit in banen te leiden werd de uitvoering van de liederen in de vorm van een wedstrijd gegoten. Hoe het deze vorm heeft aangenomen en wie dit in gang heeft gezet is zeer omstreden maar een feit is dat vanaf ongeveer 600 voor onze jaartelling zang- en danswedstrijden op verschillende plekken in Griekenland werden gehouden ter ere van Dionysus. Één van de belangrijke vernieuwingen in Athene was het gebruik van een antwoorder, die samen met het koor het verhaal verbeeldde. In de loop der tijd werd hier een tegenspeler aan toegevoegd waardoor een dialoog ontstond. De tragedie, letterlijk “bokkenzang”, was geboren. Vanaf de vijfde eeuw voor Christus droegen de solospelers ook maskers, niet alleen om de gezichtsuitdrukkingen ook zichtbaar te maken voor mensen die ver weg zaten, maar ook omdat de vrouwenrollen ook door mannen werden gespeeld. Deze spelers kregen hier overigens een bedenkelijke reputatie door. Hierbij moet men niet denken aan beschuldigingen van homofilie (hetgeen in de Griekse oudheid algemeen aanvaard was) maar het werd waarschijnlijk gewoon als verwijfd gezien. In Athene werd vanaf ongeveer 550 voor onze jaartelling rond eind maart de grote Dionysia gehouden. Dit festival ter ere van Dionysus vierde de komst van de lente en liet zien dat Athene een belangrijk cultureel centrum was. Het festival begon met processies, waarbij een houten beeld van Dionysus naar een tempel werd gedragen, in combinatie met offers. Hierna was het tijd voor theater. Door het stadsbestuur werd een theaterwedstrijd uitgeschreven. Schrijvers konden hun stukken insturen die door een jury beoordeeld werden. Hierbij werd een onderscheid gemaakt tussen komedies en trilogieën. Een trilogie bestaat uit drie tragedies afgesloten met een satyrspel. Een satyrspel was luchtig van karakter en had vooral als functie het publiek weer met beide benen op de grond te plaatsen. In vier dramadagen op de zuidhelling van de Akropolis werden de geselecteerde stukken uitgevoerd. De eerste dag bestond uit vijf komedies, de drie volgende dagen bestonden uit trilogieën. Waar deze indeling vandaan komt is niet bekend. De uitvoeringen werden bekostigd door rijke burgers, die samen met de winnaar van de wedstrijd op een monument werd vereeuwigd. De tragedieschrijvers Drie belangrijke tragedieschrijvers zijn Aeschylus, Sophocles en Euripides. Deze mannen leefden ongeveer in dezelfde tijd, in de bloeiperiode van Athene (479 tot 431 voor onze jaartelling). Hoewel vele andere schrijvers ook wedstrijden wonnen, werden deze drie schrijvers in hun tijd al als de besten gezien, hetgeen ook de reden is dat zoveel van hun stukken bewaard zijn gebleven. Al deze mannen hebben oorlogen van dichtbij meegemaakt en hun werken zijn van groot belang voor de loop van de westerse theatergeschiedenis, de stukken die nog van hen zijn bewaard worden nog steeds uitgevoerd in alle denkbare vormen. Aeschylus werd rond 525 voor onze jaartelling in Eleusis geboren en vocht in beide oorlogen tegen de Perzen mee. In de stukken van Aeschylus speelt religie een erg belangrijke rol en verlopen de verhalen doormiddel van noodlot en gerechtigheid. Hij moet zo’n negentig stukken geschreven hebben waarvan er zeven bewaard zijn gebleven, zoals Perzen en de trilogie Oresteia. Hij is om het leven gekomen toen een adelaar zijn kale hoofd voor steen aanzag en er een noodlottige schildpad op liet vallen. De schildpad heeft dit incident overigens overleefd.

Sophocles werd in 496 voor onze jaartelling geboren en stierf in 406. Volgens de filosoof Aristoteles heeft Sophocles het theater tot het hoogste niveau van verfijning gebracht. Hij was minder religieus georiënteerd dan Aeschylus en maakte gebruik van plotse, rampzalige wendingen in het verhaal. Ook werd hij geïnspireerd door rampen en oorlogen in zijn tijd. Zo is zijn stuk Oidipous tot stand gekomen tijdens een grote pestepidemie en waren veel stukken gebaseerd op de Peloponnesische oorlog (een oorlog tussen Athene en Sparta.

In de werken van Euripides, die tien jaar jonger was dan Sophocles en in hetzelfde jaar overleed, is de rol van de mens belangrijker en was er ruimte voor menselijke zwakheden en emoties. Hij hield de stukken spannend voor het publiek door lichtere versies van de oude verhalen te schrijven, waardoor de afloop altijd anders kon zijn dan verwacht. Hiermee maakte hij de weg vrij voor latere tragedieschrijvers om met volledig fictieve verhaallijnen te komen. Vlak voor zijn dood, na de uitvoering van zijn stuk Orestes, verliet hij Athene. De komedie De oorsprong van de Griekse komedie komt nogal overeen met die van de tragedie. Ook de komedie komt uit religieuze hoek en had wederom veel te maken met de verering van Dionysus. In optochten ter ere van deze god ging men gekleed in vreemde uitdossingen en enorme voorbindpenissen en andere joligheden als symbool van vruchtbaarheid. Dit ging gepaard met grappen, grollen, zang en dans. Langzaam ontstond hieruit de komedie, aanvankelijk als vast onderdeel van de toneelfestivals, later als apart festival. De vorm van de komedie leek ook sterk op die van een tragedie. Ook hier was een koor aanwezig en maakte men gebruik van maskers. Hierbij werd ook gebruik gemaakt van hulpmiddelen om buik, billen of geslachtsdeel uit te vergroten ter vermaak van het publiek. In de geschiedenis van de Griekse komedie onderscheiden we de Oude komedie en de Nieuwe komedie.

Waarschijnlijk de belangrijkste schrijver van de Oude komedie is Aristophanes, die van 466 tot 385 voor onze jaartelling leefde. Hij is ook de enige vertegenwoordiger van de Oude komedie waarvan stukken bewaard zijn gebleven. Doormiddel van absurde situaties maakte hij belangrijke tijdgenoten als politici, rijke burgers, filosofen en zelfs goden belachelijk. Hierdoor kwam hij nog al eens in de problemen, hij werd er door Plato van beschuldigd bijgedragen te hebben aan de executie van Socrates door zijn stuk “de Wolken” (Plato stelde zich de ideale staat zoals hij die beschreef in “de Republiek” dan ook voor zonder

theaterschrijvers) en hij werd zelfs aangeklaagd voor het in een kwaad daglicht stellen van de stad Athene (waarop hij de aanklagers in zijn stukken verwerkte). Een belangrijk kenmerk van de Oude komedie en de werken van Aristophanes waren de maskers, die karikaturen waren van belangrijke personen, waardoor mensen met een herkenbare kop dan ook snel de klos waren. Ook blonk de Oude komedie uit in gedetailleerde obsceniteiten en ruwe grappen. De Nieuwe komedie is veel minder absurdistisch en politiek/maatschappelijk getint dan de Oude komedie. De stukken waren vergelijkbaar met een soap van nu. Doormiddel van vaste types worden verhalen verteld over thema’s uit het dagelijks leven. De belangrijkste schrijver

uit de Nieuwe komedie is Menander, die van 343 tot 291 voor onze jaartelling leefde. In tegenstelling tot de Griekse tragedies worden tegenwoordig weinig Griekse komedies uitgevoerd, wellicht vanwege het feit dat veel komedies veel minder tijdloos zijn daar zij vooral gingen over in die tijd herkenbare situaties of personen. De openluchttheaters In het begin werden de stukken nog gewoon op een heuvelrug uitgevoerd en zaten de toeschouwers op de grond. Toen het theater een belangrijkere rol in ging nemen in het dagelijks leven ging men openluchttheaters bouwen, waarbij het belangrijk was dat mensen die ver weg stonden alles nog konden verstaan. Het Griekse theater bestaat uit iets meer dan een halve cirkel om het podium heen, met trappen en loopruimten erin. Op de eerste rij waren zitplaatsen voor belangrijke personen en de zonen van gesneuvelden. Ook waren er staanplaatsen voor vreemdelingen en laatkomers. De zitplaatsen liepen op zodat men achterin nog een goed zicht op het podium had. Om alles goed hoorbaar te maken werd er alles aan gedaan de akoestiek goed te krijgen, de opleiding tot architect was dan ook lang en moeilijk omdat het ook geluidsleer bevatte (naast trouwens geneeskunde en filosofie). In een goed theater kan men vanaf zestig meter afstand nog goed horen wat er op het podium gebeurd. Het podium zelf, orchestra genaamd, was in het begin aangestampte aarde waar in het midden een altaar geplaatst werd. Aan de zijkant was een klein podium voor de muziekanten. Later kwam men er achter dat ook in het podium zelf versterking van het geluid bereikt kon worden door het als een klankkast te laten werken. Achter de orchestra stond oorspronkelijk een verkleedhut, de skene genaamd. In de loop der tijd ontwikkelde deze zich tot een multifunctioneel stenen gebouw. De voorkant diende nu ook als decor. Ook speelden delen van het stuk die als ongepast werden gezien, zoals moorden, zich in de skene af. Voor de skene bevond zich de proskene, waar ook delen van het verhaal uitgebeeld werden. Uit het midden van de skene kon ook een klein podium op wieltjes gerold worden. Naast de skene bevonden zich aan weerskanten zijgebouwtjes, de paraskenia, waarop bijvoorbeeld goden konden verschijnen, soms zelfs aan hijskraantjes. Bij het betreden van het podium gold de regel dat wie van links kwam van buiten de stad was, en wie van rechts kwam uit de stad zelf kwam. Het doel van de tragedie en de komedie Om de functie van het Griekse theater te begrijpen moeten we ons verplaatsen in het leven van de mensen in die tijd. Het theater had een zeer belangrijke functie in het dagelijks leven van de gemiddelde Griek in de oudheid. Zoals eerder beschreven was dit leven niet zonder zorgen en gevaar, en hier moet een mens af en toe aan kunnen ontsnappen. Het doel van een tragedie is voornamelijk bevrijding doormiddel van medelijden. In een tragedie wordt het publiek meegesleept door de emoties van de spelers, hetgeen een reinigende werking op de geest heeft. Hiervoor moeten de spelers sympathie of juist irritatie opwekken bij de kijkers en moeten de emoties logische oorzaken hebben in het verhaal. Het is goed te vergelijken met een bioscoopbezoek in onze tijd. De komedie is lichter van karakter maar heeft ongeveer dezelfde functie. Zij werken relativerend en zijn tevens een instrument om mistanden aan de kaak te stellen. Arme mensen konden nu eens lachen ten koste van de machtige en rijke mensen van de stad. Dit is ook een verklaring voor het feit dat ook in deze tijd de Griekse tragedie nog een grote rol speelt. Ook wij leven in spannende tijden want dit is een spannende wereld.

Conclusie Zowel de Griekse tragedie als de komedie zijn uit de maatschappij van het oude Griekenland ontstaan en hebben een enorme invloed gehad op het theater door de eeuwen heen. Na de middeleeuwen zijn veel zaken rechtstreeks overgenomen in de vorm en inhoud van het theater (wat niet wil zeggen dat het in de Middeleeuwen vergeten werd) en ook in onze tijd komen we rechtstreeks in aanraking met de cultuur van de oude Grieken. Bronnen: F.G. Naerebout en H.W. Singor, De oudheid, Grieken en Romeinen in de context van de wereldgeschiedenis (Amsterdam 1995) B. Tadema Sporry, De geschiedenis van Griekenland (Weesp 1985) P. Connoly en H. Dodge, The ancient city – Life in classical Athens and Rome (Oxfort 1998)