De eerste maand van 2014 - Webdiver · de buurt en de kerstverlichting van de Amerikanen te...

De eerste maand van 2014

Epiloog: Oud en nieuw

Laten we beginnen waar we de vorige keer geëindigd zijn: van oud naar nieuw.Iets voor ‘onze’ middernacht verschijnen er plots twee niet-uitgeslapengezichten op ons computerscherm. Marte en Jelle willen met ons mee aftellennaar de Amerikaanse versie van 2014.

Afgaand op de verhalen van the 4th of July verwachten we veel vuurwerk. Werennen naar buiten om de kunstmatige vallende sterren te aanschouwen. Eenmaalbuiten blijkt er echter weinig te knallen in onze omgeving. En wij die dachten datonze buren vuurwerkliefhebbers waren! Een paar honderden meters, yards?,verder knalt het wel. Maar niet echt spectaculair. Ook dit doen we beter. Ookgeen getoeter van boten te horen.

Terug naar Marte van het computerscherm. Ze verwacht een brief van me. Ikhad het moeten weten dat dat zotte petekind van me gek genoeg was om vroegop te staan om mijn nieuwjaarsbrief te horen. Ik heb echter niets voorbereid enwens haar inspanning niet ‘rap rap’ te belonen door enkele zinnen uit mijn mouwte schudden. Dan maar beloven dat ik een inspanning zal doen en haar later terugzal opbellen. Deze keer geen uitstel meer. Mijn eerste taak voor het nieuwe jaaris bij deze een feit. Ik heb me dan ook aan mijn woord gehouden zoals jeachteraan deze nieuwsbrief zelf kunt vaststellen.

Onverwacht krijgen we op de eerste dag van het jaar wensen van onze buren vanover de plas. Leuk.

Misschien is dit een goed moment om even over mijn goede voornemens tepalaveren. Voornemens mogen dan gemaakt worden om ze later te vergeten, aldan niet opzettelijk, toch is dit een jaarlijkse traditie. Ik wil dan ook nietachterblijven. Mijn later-te-vergeten-voornemens voor 2014:

• Gewicht. Ah ja, gewicht. Blijkbaar zit er hier toch iets in de voeding,want dat gewicht kruipt weer naar de hogere regionen van de schaal. Het

‘Going West’ – De eerste maand van 2014

Ons belevingsboek - 2 -

feit dat alles hier in pounds uitgedrukt wordt, maakt het tijdens eenmedische controle nog schrikwekkender. Een paar kilo’s eraf moetkunnen (hoop ik).

• Dit jaar 2 halve marathons lopen en Loic meenemen. Waarom halvemarathons? Wel, er moet toch wel 1 uitdaging in zitten die jewaarschijnlijk kunt halen. Anders is het helemaal triestig. En ik heb noggeen halve gelopen. Een hele is té en de 10 miles hebben ze hier niet(raar, hè?).

• Hier is er nog een: minder fouten in mijn verslagen. Goed opgelet? Ikschreef niet ‘minder fouten schrijven’. Ik zal dus niet echt veel doen aandit voornemen, behalve dan verkondigen dat Calle gezegd heeft dat zemijn teksten zal verbeteren vooraleer ik op de ‘send’knop duw. Dat is duseen gemakkelijke – en voor de eindredactrice een (z)ware (nvdr) –uitdaging!

• Meer bezig zijn met het gezin en de familie bij uitbreiding. Het is tocheen beetje mijn ‘schuld’ dat we hier zitten. Hoewel Calle mee beslistheeft en het voor de kids een zeer verrijkende ervaring is en zal zijn, benik de oorzaak dat ze hier ‘tegen wil en dank’ zijn. Dus, misschien eenbeetje compenseren totdat ze dat niet meer willen – dan zal hij langmogen wachten! (nvdr). Ik vrees dat dit voornemen me zal achtervolgen.Het feit dat ik het neergeschreven heb, zal ervoor zorgen dat het me afen toe onder de aandacht gebracht zal worden.

Dit zijn ze. De rest komt wel.

En een stukje Amber

En dinsdag dan opnieuw het gestress in huis want het is Oudjaar. Opnieuwslaatjes maken voor de toastjes, aperitiefje voorbereiden, cocktails maken,puree maken, kaassaus maken,…

Tegen 18u30 komt Ranst online, daar is het al 00u30 en kunnen we elkaar voor deeerste keer gelukkig nieuwjaar wensen. De mensen in de toekomst! Marteke hadeen speech geschreven voor hare peter en deze belooft prompt dat als ze om00u00 onze tijd en dus 06u00 haren tijd online is, hij er ook ene voor haar zalhebben.

We starten de avond met een aperitief gevolgd door ‘Kakkerlakkensalade’, eenheel leuk maar toch wel ingewikkeld spel. Je mag namelijk niet altijd zeggen watje ziet. Het is een kwestie van horen, zien en denken. Hoewel papa tijdens deeerste keren spelen enkele dagen geleden altijd verloor, is hij nu toch wel denbeste, zeker!

Tussen de twee spelletjes in houden we een pauze om Boursinroomsoep metverse peterselie en fijne zalmsnippers te eten.

Daarna wordt er geJunglespeeded en geRiskt. Echt gezellig!



Ergens tussen de spelletjes door wordt er nog witloof in den oven - met eerderweinig kaassaus - en verse pureepatatjes gegeten, Belgisch en lekker!! Dendessert moeten we onderbreken, want het aftellen op TV (we kijken live meenaar de bal die zakt op Times Square, en wat een massa volk aanwezig daar!) enhet nieuwe jaar is begonnen! Wij leven nu ook in die zogezegde toekomst.(Eigenlijk is het maar een tijdsverschil van 6 uur, hoor!).

Tot onze grote verbazing verscheen Marte iets voor middernacht, vergezelddoor tante Jelle en samen hebben ze mee afgeteld. 2x nieuwjaar vieren seg!Alleen was papa zijn speech vergeten en nu hangt hij voor morgen: Marte zal ophet appèl zijn en z’n speech kan dus maar beter deftig zijn. Ach, beter eendagje later dan nu snel iets uit z’n mouw te moeten schudden. We hebben ze noggezien, da’s het belangrijkste!

Nog eventjes de rest van de ‘red velvet cheesecake’ opeten, wat chocolaatjesvan De Smet verorberen, afruimen en bedje in. We hadden dan misschien geenchance met de Superlotto van 13 miljoen, maar wie weet komen de kaboutertjesvannacht wel de afwas doen…

1 januari, 11u00, het leven hier begint zowat op gang te komen.We hebben allemaal uitgeslapen en besluiten om het ontbijt over te slaan enrond 12u00 te beginnen met het middageten. Eerst afwassen.Traditie schrijft voor dat het toch ook wel een feestmaaltijdje mag zijn.Gestoofde peertjes met veenbessen, puree en kalkoen ingesmeerd met Boursinin de oven.

Mjummie! Dessert: bananencake voor de liefhebbers. Uiteraard wordt ditallemaal voorafgegaan door een uitgebreide aperitief mét Grote Dalmuti.

Na het middageten komt Marte online op Skype voor haar beloofdenieuwjaarsspeech. Mooi was ‘ie! Bijna ontroerend!

Rond 18u00 had papa dan het gezellige plan om een wandelingetje te maken doorde buurt en de kerstverlichting van de Amerikanen te trekken, ik met m’n zottekop en veel te veel goeie voornemens stel voor om het al lopend te doen en dusgaan we een blokje rond, 2,5km, kerstverlichting trekken. Jammer genoeg is eral héél veel weg… Ik ga morgen stijve spieren hebben! Maar nieuwjaarsloopje:check! We zijn het jaar goed gestart (als je al het eten van de afgelopen dagenniet meetelt natuurlijk…).



’s Avonds Harry Potter 4 gekeken, de marathon zal dan misschien niet afraken,maar we genieten wel van het samenzijn en de film! Vandaag vliegen de broerswel op tijd in bed, want morgen is het school, hihihhi! Ik niet!

Om 06u20 opstaan terwijl je nog vakantie hebt, het pikt toch een beetje, hoor!Maar van omdraaien is niet veel sprake, want omdat dit een houten huis is, hoorje alles boven je hoofd gebeuren. Ik had beloofd aan de broers dat ik voor hunontbijt ging zorgen omdat zij naar school moesten.

Zo gezegd, zo gedaan en om 06u30 staat de eerste pannenkoek op tafel, met eenglaasje fruitsap en een warme chocomelk. Seighintje is perfect om 07u00 buitenen niet veel later verschijnt de bus.

Snel de pannenkoeken voor de oudste broers prepareren, warme chocomelkmaken, fruitsap schenken, yoghurtje klaarzetten (want die hebben niet genoegmet 3 pannenkoeken) en ook zij staan mooi op tijd klaar. Hahahaa, die sukkeltjeshebben school! Wel cool, zenne, die bussen!

Als de rust in huis is wedergekeerd, maak ik ook de pannenkoekjes voor mama enpapa en mezelf klaar. Deze keer vergezeld van een kop koffie, ik word nog pro inhet zetten ervan. (Net zoals ik ook al pistolets kan bakken, afwas kan doen,stofzuigen, afwasmachien in- en uitladen,…).

Na het ontbijt bespreek ik even kort met papa wat ik nu volgend jaar ga doen.Ik wil graag hier komen studeren, indien mogelijk - ik zou het niet graag betalen!- maar het probleem is dat ik niet weet wát (en m’n ventje dan in Belgiëachterlaat…).

Beetje getwijfel tussen vroedkunde, verpleegkunde, journalistiek en rechten…Het jammere is dat ik met het jaartje dat ik hier zal kunnen studeren,hoogstwaarschijnlijk geen vrijstellingen zal krijgen in het Belgisch onderwijs, endus op m’n 20e als eerstejaar uniefstudent zal moeten starten.Óf ik zoek hier een richting van een jaar, zoals je bij ons ambulancier ofpolitieschool kan doen, óf ik doe hier gewoon een van de vier richtingen en zie ofhet me bevalt. Papa kan dus beginnen zoeken wat, waar, hoe, hoeveel,…

Badje gepakt, stem ingesproken voor papa’s duikfilm, kerstkaarten en enveloppengeschreven, iedereen doet wel iets, en nu staan we op het punt te vertrekkennaar Seighins school om hem te verrassen en samen te lunchen. Daarna richtingNEX (ik ga m’n kerstkado van de broers kiezen, en waarschijnlijk zelf watbijleggen) en McArthur om soldekes te doen in Abercrombie & Fitch.‘s Avonds as usual een aperitiefke, eten en samen een filmpje zien.

Vrijdag was iedereen vroeg op, want de broers moesten naar school en ik gingsamen met papa en mama naar Premium Outlets Williamsburg.Gezellige bedoening! Geshopt van ongeveer 12u00 tot 17u00, wel wat armer,maar weer leuke kleren en hebbedingetjes rijker! Jammer genoeg laatste dag…En je krijgt dan misschien wel vaak te horen dat je van élke dag moet genieten



en leven alsof het je laatste zou zijn, het is pas op zo’n momenten dat je moetgenieten van elk moment…

Beetje later thuis dan gepland, maar de broers werkten alle chance goed mee,waardoor we een klein halfuurtje later allemaal in de grote auto zaten opwegnaar de Botanical Garden in Norfolk om daar een wandeling te maken door eengroot park dat versierd was met 1 miljoen lichtjes. Héél mooi! Het was eenbeetje kort, maar langer moest het niet zijn, want de temperatuur zat onder0°C!

Het vertrekken komt dichterbij… �

Zaterdag 4 januari rond 07u30. Iedereen wordt uit bed gezet, de valies wordtgesloten, de laatste blik wordt geworpen in het huis, de knoop in de maag wordtstrakker, maar we houden nog eventjes de traantjes in. Ik heb zo géén zin om tevertrekken. Er komen dan misschien wel leuke dagen aan (verjaardag, 100dagen,…), laat mij maar hier blijven!

Oké, het is ‘maar’ 12 weken, en ik weet ook wel dat dat zó om is in eenmensenleven, maar het zijn wel weer 3 maanden zonder hen :’(

We zijn zo vroeg opgestaan omdat we nog een laatste keer samen gaanontbijten: IHOP! (International House of Pancakes, niets van Apple dus ;).



We zijn meer dan op tijd en hebben dus tijd genoeg om rustig te eten. Wekunnen na het eten zelfs nog even langs de HomeDepot en PetSmart voorbloempotten en gerbilvoer.

Het komt zo te dicht!

Om 10u10 geef ik m’n bagage af en het wordt steeds zwaarder om m’n tranentegen te houden. De broers doen nog steeds belachelijk en een beetje druk.Samen gaan we nog een fruitsapje drinken en om 11u00 moet ik dan afscheidnemen van papa en de broers, het valt zo zwaar! Zo mogelijk zwaarder dan inaugustus. Is het omdat ik weet wat er komen zal? Jammer genoeg is het eenkwestie van moeten, there’s no way back. Facethe reality.

Ciaran heeft gelijk als hij zegt dat het niethet einde van de wereld is, maar zo voelt hettoch wel een beetje, hoor…

Mama mag mee door de check-in, ze heefttoestemming om mee te gaan tot aan de gate.Jammer genoeg is het maar een uitstel engeen afstel, want om 11u30 wordt afgeroependat ik mag boarden, helaas moet ik hetverstaan als moet boarden. Weer traantjes,weer pijn. En iedereen kijkt, niemand lijkt hette begrijpen! Stommeriken! ’t Is mijn gezin datik achterlaat, hoor!

En hier stopt het deeltje Amerika dan. Het ziter weer op. Twee goede weken vakantie gehad,genoten van het samenzijn en niks doen. En wewisten dat het maar tijdelijk was, hetafscheid blijft pijn doen. ‘Partir c’est un peumourir’.Kort vluchtje van 45 minuten van Norfolk naareen besneeuwd Washington om dan daar 5uniks te doen. Om 17u50 verlaat ik de Amerikaanse bodem om zo’n 7u later telanden in Brussel.

En bij deze geef ik de pen terug aan papa, die de komende 3 maanden eenuitgebreid verslag zal schrijven over het reilen en zeilen in de States, terwijl ikvoor de 71% ga in België.

Hier en daar zal ik misschien nog wel een stukje schrijven, er komen namelijkdagen aan die je liever met het gezin doormaakt, zoals de 100dagen van MarisStella en m’n 19e verjaardag in maart, dus zeker het vermelden waard hoe ikdeze be/overleef…



Uw kapoentje, Chesapeake, 1 januari 2014.

Verder zonder dochter

Amber het huis uit. Het huis is weer een beetje leger. In Washington ligt ersneeuw, maar hier niet. De zaterdag is gevuld met de voetbalmatch van Seighinvoor mij en een schaatspartij in Chesapeake voor Calle en de jongens.

De avond is rustig. Op de PC volgen we Amber op haar vlucht terug. Ze is goedvertrokken en de vlucht verloopt vlekkeloos (als we het voortkruipende stipje ophet scherm mogen geloven). Later bericht ze ons dat de Corsa de eenzaamheidaan de zijkant van een drukke, Brusselse straat goed overleefd heeft en quasionmiddellijk terug startte. Goed.

De zondag zonder Amber verloopt een beetje routinematig. Pistolekes maken enin de oven laten bakken. Nadenken over goede voornemens, lezen met Seighin (alveel beter, maar nog steeds niet met volle goesting), Loic naar het volleybalvoeren, en dan rustig uitbollen.

Maandag begint er een week verlof. Nog te veel dagen staan van vorig jaar, dusmet mijn goede voornemen in het achterhoofd heb ik een verlofje aan het verlofgebreid. Vandaag de bizarre ingeving om mijn onderwatervideo te monteren.Mijn PC was de vorige weken nogal nukkig, maar ik kreeg hem uiteindelijk tochterug aan de praat. Dus nu kan ik mijn montage afronden en opsturen voor het



behalen van mijn brevet. Het filmpje valt uiteindelijk wel mee – rekeninghoudend met de beperkte middelen en het leerproces – en kan je bekijken viahttps://www.youtube.com/watch?v=f7eINu50CRA.

Vandaag is het Driekoningen, en hoewel ze dat hier wel kennen, maar niet vieren,bakken we toch een taart. Een echte met een boon erin. Met een beetje fantasiewel te verstaan, want de boon is hier een aardbei. ‘Cowboybonen’ zijn niet directgoed weg te stoppen en zo’n rood ding met zaadjes erop ziet er toch iets andersuit dan die gele stukjes die we ananas noemen. De Driekoningen moestenblijkbaar nog overzwemmen, want de taart zou pas tegen morgen eetbaar zijn(ze kwam pas uit de oven toen het al bedtijd was voor Seighin – nvdr). We zijnbegripvol: zwemmen in lange gewaden duurt immers ietsje langer.

Opgegroeid aan de zee heb ik het dempende effect van die grote watermassaleren appreciëren. Als het binnenland ligt te puffen onder een verschroeiende

zon, dan konden wij genieten van een koelezeebries. Als het dan weer vriest dat hetkraakt, was het bij ons dragelijk. De zwaarderewestenstormen namen we als kustbewoners ergraag bij. Maar hier: veel water, maar geendempend effect. Gisteren was het veel te warmom te lopen. Er stond zelfs nog een roos in onzetuin te bloeien. Lopen met een T-shirt aan in eenavondlijke temperatuur van 18°C en vandaag bijwijze van spreken 18°F (juister is -10°C, maar deovergang klonk mooier). Waar is de oceaan?

Ons plan om te gaan tennissen, werd hierdoorbevroren. Omdat we toch naar de garagemoeten voor de eerste check-up van de Prius Cen ook inkopen moeten doen, rijden we toch naarLittle Creek voor een koffieklatsj met detennisdames waar Calle altijd mee speelt. Omdatde Dodge niet wil starten - Wat is er daar nu

mee verkeerd? Te koud? - passeren we niet langs de Toyotagarage, maar gaanwe dadelijk koffie drinken. We blijven er heel lang plakken, maar de contactendie ik er kan leggen, zullen me misschien tot het ontdekken van duikstekkenleiden. Wie weet (en ik hoop!)? Daarna gaan we een kijkje nemen bij debowlingdames. Na het winkelen springen we binnen bij de AAA (ja, zoiets alsVAB of Wegenhulp) voor het plannen van onze eerste USA-reis richting zuiden.We ontvangen een 6-tal reisgidsen en ongeveer 2 maanden om met een eersteplan af te komen. Behulpzaam zijn ze zeker, maar nu hebben we wel veel werkmeegekregen. De kids krijgen tot midden februari om hun wensen kenbaar temaken. 2 minuten later schrijft Seighin Disneyland en Waterworld op de ‘tebezoeken’ lijst.



In de afgelopen dagen moet ik 2 maal naar DMV (Department for MotorVehicles) voor mijn rijexamen om mijn plaatselijk rijbewijs te behalen. Ik gadeze keer naar het kantoor in Chesapeake. Ik heb alle papieren mee, althans, datdacht ik. Waarom hebben ze mijn marsbevel nodig? Waarom mijn reispas?Uiteindelijk mag ik op de tweede dag, na meer dan een uur aan de toog gestaante hebben, mijn theoretisch examen afleggen. 10 vragen over verkeersbordenwaar je 100% moet op scoren. OK! Daarna 30 vragen waarbij je 3 fouten maghebben. En er zitten een paar dubieuze vragen bij. Oef, maar 2 fouten. Geslaagd.Joepie! Maar het is te donker om het praktisch examen af te leggen. Volgendeweek?

Blijkt dat de batterij van de Dodge blijkbaar versleten was en moest vervangenworden. Alles laten gebeuren in een AAA-garage. Echter, de dame aan deonthaalbalie wou na de openingsuren de deur niet open doen. Zelfs niet nadat wehaar deurmat teruggehaald hadden die door de stormwind weggevlogen was.

Later vertelde ze dat ze alleen Loic en mijgezien had en niet durfde de deur teopenen. Zien we er zo onguur uit?

Terug naar de Toyotagarage. Deontvangsthal is enorm en je kunt er van degrond eten. De ontvangst is perfect,vriendelijk en behulpzaam. Dit is niet dekleine familiegarage die we gewoon zijn.We zullen er maar van genieten. Binnen eenenorme wachtzaal met alles erop en eraan.Wifi, koffie, snacks, … allemaal in de prijsinbegrepen. En die prijs is voor ons dekomende jaren 0 USD. Auto’s verkopen ishier anders dan in België.

Slecht nieuws: de foto’s voor onzekerstkaarten zijn nog altijd niettoegekomen. Als ze later in de maand inonze brievenbus belanden, blijken zehelemaal vanuit ons vaderland te komen.Via internet bestellen maakt natuurlijk datje geen idee hebt van waar je goederenkomen.

Goed nieuws: we krijgen terug van debelastingen. De Belgische. In feite is dit geen goed nieuws, want dat betekentdat we aan vadertje Staat gratis een 2-jarige lening gegeven hebben. Maar toch…

Als ik zondag naar Virginia Beach rijd om Loic van de volleytraining op te pikken,moet m’n beschermengel in actie komen. Ik kan nog juist uitwijken voor een



dikke matras - en die zijn hier dikker! - die van een pick-uptruck die voor mijnwagen rijdt, vliegt. Het zal een wonder wezen als ik hier voor onze terugkeernaar België niet in een auto-ongeval betrokken zal geraken.

Werkweek

Verlof voorbij en dus begint deze week met een maandagse werkdag. Dewerkplaats is hectisch en er heerst een paniekerig sfeer. Geen idee waarom.Mijn mailbox teller staat op 350. Maar daar ga ik snel door en tegen de middagis alles weggewerkt.

Verloren maandag en dus naar Antwerpse gewoonte staan er worstenbrood enappelbollen op ons menu. Maar, je voelt het al aankomen, dat kennen ze niet in deStates. Deze keer komen er geen zwemmende blauwbloedigen aan te pas enfiksen we het op tijd. Ongelofelijk hoe creatief je bent als niet alle ingrediëntenvoor handen zijn! Onzezelfgemaakte bakselsbenaderen de echte…

Dinsdag werkdag en eenmatrasloos vervoer vanLoic naar devolleybaltraining. Opzondag tijdens het lopenwas mijn frank, of euro,als je hedendaags wilwezen, gevallen dat heteen beetje dom is om opdeze manier te trainenop de dagen dat Loicvolleybal speelt.Immers, de rit heen enterug neemt ongeveereen uur in beslag en eenuur later moet ik hemalweer gaan ophalen. Intotaal dus 2 uuronderweg = verlorentijd. Als ik hem afzet endan naar het strandrijd, kan ik rustig lopenen verlies ik minder tijd.Vandaag dus gaan lopenop de dijk, 9 km in allerust. Goed idee!



De werkweek is er een van veel contacten over van alles en nog wat.

Voor de 3de maal naar de DMV. Ik ben niet gekend in de computer. Wat? Dat kanniet! Ik heb mijn examen goed afgelegd. Uiteindelijk vinden ze me terug. Maar ikben officieel niet in orde. Mijn bestaan moet nog door de juridische dienstbevestigd worden. Administratie! En terug weg. Een vierde keer?

Mijn Amerikaanse collega had me er attent op gemaakt dat je om met eenhybride op de HOV te mogen rijden een speciale plaat moet hebben. Niemand inde DMV heeft daarover iets verteld. En ook niet in de garage. Ik rij dus almaanden illegaal op deze speciale strook. Opeens lijkt het veel spannender omeen politiepatrouille voorbij te steken. Toch maar beter in orde brengen.

Met de grote conferentie over training die er binnenkort aankomt, moet ik veelbriefings voorbereiden. Omdat ik wil vermijden dat ik die allemaal op het laatstemoment in mijn nek krijg, begin ik er vroeg aan. Zo hoop ik ook een beetje nogvan een paar daagjes extra verlof te kunnen genieten.

Op vrijdag stuur ik mijn verhaal, aangevuld door John, over ‘A Day at the AlliedCommand Transformation’ naar de COS. Met dit verhaal - dat zich in een nabijetoekomst afspeelt - probeer ik de generaal een idee te schetsen hoe werken ineen hoofdkwartier dat transformatie ernstig neemt er zou kunnen uitzien.Hopelijk krijgt hij hierdoor een beter zicht op wat er dient te gebeuren.Benieuwd naar zijn reactie.

Dezelfde dag ook op impuls van mijn nieuwe Canadese collega Mark naar mijneerste FLOG geweest. Ik weet niet waar de afkorting voor staat, maar deactiviteit betekent gratis drinken en eten in de Mess. Best leuk om alle collega’seens op een andere manier te spreken.

Vandaag ook werk gemaakt van de documenten om de autotaks die we betaaldhebben te kunnen recupereren. Blijkbaar moesten we die niet betalen als deauto’s op mijn naam staan. Ik heb dit natuurlijk eerst moeten aanpassen, want deauto’s stonden op ons beider naam. En waar doe je dat? Juist, in de DMV.

Een administratieve verrassing vanuit Vlaanderen. Een brief met daarin demelding dat onze kinderen niet aan de leerplicht voldoen. Geen enkele Belgischeschool heeft hun namen doorgegeven. Oeps, is dat nodig? Jawel, ons adres is inBelgië, maar onze kinderen gaan in Chesapeake naar school. Bewijzen?

’s Avonds gaan we met de bende van mijn werk gaan eten in een grillrestaurant.Uiteindelijk belanden we voor koffie en dessert in het huis van m’n Nederlandsecollega: leuke afsluiter van een aangename avond!

We kunnen genieten van een lang weekend, want maandag is het een vrije dag nav‘Martin Luther King jr Day’. Ik wist niet dat hij junior was. Op die dag tonen zeop TV allemaal zwarte films, ‘t is te zeggen, films met zwarte hoofdrolspelers.Onze Belgische NLR profiteert ervan om die dag een nieuwjaarsreceptie te



houden. De enige deze maand. Vorig jaar was dat toch wel iets anders. Gelukkigheb ik gisteren 11 km op het strand gelopen. Best wel leuk.

Om 20u00 vertelt Seighin dat hij nog een boekbespreking tegen morgen moetmaken. Ik kan er niet mee lachen, maar we hebben geen keuze en beginnen ersamen aan. Gelukkig heeft hij het boek gelezen.

De derde week

De eerst werkdag is dinsdag, maar niet echt voor mij, want ik ga vandaag optandartscontrole. Calle hoopt stiekem dat er orthodontie aan te pas zal komen,maar een goeie poetsbeurt is alles wat de tandarts me aanraadt. Opluchting voormij. Daarna een bezoekje aan de dokter voor mijn jaarlijkse controle voor hetduiken. Mijn onderdruk is te hoog en hij wil meer testen. Dus potje pissen enbloed afstaan. Hopelijk schrijft hij me niets voor, want dan mag ik niet meerduiken. Weer afvallen? Mijn goede voornemens lijken me te gaan achtervolgen.Ik verlaat het hospitaal zonder nieuws. Ik krijg ook de medicatie van Ciaran nietmee. Nog een week wachten.

Van de dokter rechtstreeks naar de high school. Ik word bij onze director-counsellor verwacht om te bespreken hoe Ciaran zijn 4 jaar high school in 3 jaarkan afronden. Dit om te voorkomen dat we in België voor omzettingsproblemenkomen te staan. Ik hoop dat het gemakkelijker zal zijn om een diploma om te

zetten dan 3 jaar high school.

’s Avonds krijgen we via hettelefoonsysteem – dat onsverwitigt bij van alles en nogwat - het bericht dat ersneeuwval verwacht wordt(jawel!) en dat bijgevolg ‘CodeRed’ afgekondigd wordt. In ’tkort: geen school. Alles valtgewoonweg stil. De bewonershier hebben geen ervaringmet besneeuwde wegen en eris hier ook ampersneeuwruimmateriaalaanwezig. Het is deinvestering niet waard voorde weinige keren dat hiersneeuw valt. Zo wordt ookNorfolk International Airportbij het eerste vlokjegesloten. Pech.



In de nacht sneeuwt het dus inderdaad. De vlokken worden gejaagd door eenijskoude wind. We zetten de wekker laat. Het wordt morgen een rustige dag,want ik moet pas tegen 10u00 op het werk verschijnen.

Rustig ontbijten, een douche nemen, gevechtskledij aandoen – beter bestandtegen slipperige voetpaden – en dan een telefoontje van de Adjunct NLR Patrick.Ik moet niet vertrekken, want ze gaan de basis sluiten. OK, thuisblijven en eenbeetje werken. Met de bende naar buiten voor een sneeuwballengevecht. Dediscussie over wie er gewonnen heeft, ebt pas na een paar uur weg.

Middagmaal met spelletjes, want we moeten niet meer naar buiten. Calle heeftgisteren boodschappen gedaan en naar het schijnt liep er een massa volk rond inde Commissary. Zouden ze het voelen aankomen hebben?

Donderdag weer ‘Code Red’, alles opnieuw gesloten en ons verlengd weekend inhet water (hoewel dat waarschijnlijk bevroren is). Vrijdag en maandag van deweek nadien waren normaal gezien verlofdagen, maar zijn nu inhaaldagen voor de2 vorige ‘thuis-wegens-sneeuw’dagen . Gevold: geen IKEA-bezoek en de fuif vanCiaran met een dag uitstellen. Ik moet wel naar ACT, want de Finse CHOD komten ik moet hem begeleiden. Hopelijk gebeuren er morgen geen accidenten, wantanders ben ik ‘gejost’. Ik weet nog niet of ik vroeger of later moet vertrekken.

Het wordt dan toch vroeg, wat beter is, want minder chauffeurs op de baan endus veiliger. Het verkeer rijdt vlot en dus geraak ik veilig in het hoofdkwartier.De eerste uren zitten we er met slechts 3. De 3 van onze cel. Idioten?

Het bezoekprogramma voor de Finse CHOD is compleet overhoop gegooid.Improviseren dus. Leuk! De rest van de dag verloopt rustig, alleen heeft Johnhet domme idee om in de namiddag nog een vergadering met onze branch head tebeleggen. Het loopt dus uit en ik ben dus laat thuis.

Calle en ik rijden naar de Commissary. Het zijn examens voor de 2 oudste zonen,maar de jongens blijven er zeer rustig onder. De examens zijn hier veelbeperkter en dus veel gemakkelijker. Geen stress! Loic gaat vandaag en morgenzelfs naar vrienden. Examen? ‘Maar pa, dit is hier niets!’.

Jammer genoeg kom ik dit weekend te weten dat het niet zo goed gaat met paen ma. Maar hierover wijd ik niet uit. Sorry, lezer.

Op zaterdag zouden we de ouders van Seighins vriend Josh op bezoek krijgen,maar 2 van hun kinderen zijn ziek; we hebben dus geen gasten vanavond. Webellen snel naar een paar kandidaatbezoekers, maar iedereen heeft al ietsgepland. Wat doen met al die witloof?

Door de kou is Seighins voetbaltraining uitgesteld. De velden liggen er te slechtbij. De indoorcompetitie gaat gewoon door. Seighin speelt beter en beter. Samenmet een zwarte kleine jongen die een enorme spurt kan inzetten, vormt hij dekern van de verdediging. Hij is amper een minuut van het veld af geweest. Je kanSeighin aan het werk zien op http://www.youtube.com/watch?v=m_2HHu2dRwc.



De sneeuwweek

Maandag werken schooldag. Rustig. ’s Avonds is het feestje van Ciaran, wantmorgen is het geen school. Jammer genoeg komen er maar 5 genodigden opdagen.Ciaran is teleurgesteld, maar het wordt uiteindelijk toch een leuke avond voorhem. Ook Loic is teleurgesteld. Hij had gehoopt op meer volk en dus publiciteitvoor zijn DJ-talenten. Zo kreeg hij misschien de kans om op andere feestjes tedraaien. Dit valt dus in het water. Hij zit hierdoor even in de put. De verhuisnaar de States hebben zijn DJ-plannen aardig verpest.



Dinsdag opnieuween dagje verlof.Lekker uitslapen.Dat dacht ikalthans, want om08.00 uur word ikdoor de branchhead opgebeld. Hijis in paniek. Debriefings moetennog in ordegebracht worden!Het is al eventjesgeleden dat ik nogeens terugkom uitverlof om tewerken. Als ik eenuur later op hethoofdkwartierverschijn, heeft hijgeen tijd voor mijen laat hij me urenwachten. Als bijna iedereen weg is vanwege de aankomende winterstorm, beginthij pas met het overlopen van de briefings. De frustratie maakt zich van mijmeester, want dit is allemaal zijn schuld omdat hij veel te laat zijn wensendoorgegeven heeft en veel te laat begonnen is met het overlopen van debriefings die al bijna een week op zijn bureau liggen.

’s Avonds sneeuw. We krijgen een telefoon met de melding ‘Code Red’. Morgen,woensdag, geen school. Joepie bij de kinderen. Het zal voor mij dus thuiswerkenworden. Dit hebben ze hier nog niet veel meegemaakt: 2 maal zoveel sneeuw in 1winter! En nu bijna 50 cm. Alles ligt gewoonweg plat. Totale rust. Sommigenvinden het al te veel.

Woensdag thuiswerken - gelukkig verloopt de communicatie met de collega’s overhet internet goed - gecombineerd met het helpen van Loic bij het schrijven vanzijn essay over ‘Stonewall’ Jackson en grote sneeuwbalgevechten. Leuk! Alsof derest van de wereld niet bestaat. Geen volk op straat. We moeten er voor deburen nogal gek uitgezien hebben.



En het blijft ‘Codes Red’ sneeuwen. Donder- en vrijdag ook geen school. Opvrijdag mag al het essentiële personeel van ons hoofdkwartier gaan werken. Enmet het oog op de conferentie in Warschau volgende week ben ik daar bij. Wemoeten er wel pas tegen 09u00 zijn. Ik moet Calle beloven dat ik vroeg zal thuiszijn. Een belofte die ik door mijn branch head en zijn liefde voor details niet kanwaarmaken. John druipt af omdat hij me toch niet kan helpen, maar werk blijftaan een andere briefing werken. Al de rest is al vroeg in weekend vertrokken.Door na het werk nog inkopen te gaan doen, ben ik extra laat thuis.

’s Avonds mijnvalies klaargemaakt en nog eenrustige avond metons gezin doorgebracht.



Bijlage: Mijn nieuwjaarsbrief

Nieuwjaar

Zoals ieder jaar op 1 januari begint er, niet compleet onverwacht, ook in 2014

een nieuw jaar. Normaal gezien komen we dan met de familie bijeen om elkaar

een 'gelukkige' te wensen, maar dit jaar is het net iets anders. Het schijnt dat ik

daar voor iets tussen zit, maar over dat detail gaan we dit jaar niet leuteren.

We waren deze nacht, voor sommige vroege ochtend, aangenaam verrast om 2

extra gezichten te ontwaren die het aftellen een tweede keer wilden meemaken.

Zo verrast dat ik mijn beloofde speech niet klaar had. Ik had het echter moeten

weten dat mijn petekind even zot is en er dus, zelfs onverwacht, wel zou staan.

Maar beter dan een beetje gelal van het moment, declameer ik liever een

samenhangende tekst als beloning voor de onmenslijk vroege inspanning.

Een samenhangende speech op nieuwjaarsdag schrijven is echter gemakkelijker

gezegd dan gedaan. Ik moet er dan natuurlijk wel over nadenken en het beter

doen dan die enthousiastelinge 4000 airmiles van hier. Voilà, hier is het.

Ik wens je een nieuw jaar zoals onze reis in het verre Zuid-Afrika: met ervaring

en doordacht gepland door iemand zoals papie, verzorgd zoals door de mamie,

ontvangen zoals Louis en Dorette, met een onverwachte slipcursus door Koen,

en boordevol onvergetelijke ervaringen. Maar zoals bij elke reis moet je wel

afscheid nemen om er van te kunnen genieten (en dat hebben we gedaan).

Ik wens je een nieuw jaar zoals een speech: starten met een aanlokkelijk,

veelbelovend begin, daarna overgaan naar een interessant, spannend midden

om af te ronden met een knallend, spetterend einde. Maar zoals bij elke speech

moet je er wel naar luisteren om er van te kunnen genieten.

Ik wens je een nieuw jaar zoals een kerstboom: een frisse, mooie den met veel

pakjes eronder in de woonkamer. Een boom vol verrassende, glimmende

kerstballen die een feestelijke periode inluidt. Maar zoals bij elke kerstboom

moet je er wel van houden om er van te kunnen genieten (en anders doe je het

maar voor de cadootjes).

Ik wens je een nieuw jaar zoals een pakje: een ogen uitstekende, grote doos met

glinsterende, roze verpakking en een reuze, gouden strik. Je staat te popelen om



te ontdekken wat het is. Wat zou de verrassing zijn en van wie heb je het

gekregen? Maar zoals bij elke cadootje moet je het wel opendoen om ervan te

kunnen genieten (hoewel stiekem voelen ook wel leuk is).

Ik wens je een nieuw jaar zoals een wandeling in het park: de zon die je warmte

heeft, de grote sprong over het water om te genieten van het groene gras aan de

andere kant, de vreemdelingen die je aanspreken en hun verhaal doen, de

kinderen die stoeien en het pad dat je veilig door alle leidt. Maar zoals bij elke

wandeling moet je er wel tijd voor maken om er van te kunnen genieten.

Ik wens je een nieuw jaar zoals een nieuw jaar dat je zelf wenst: met goede

schoolresultaten, veel gelukkige momenten met familie en vrienden, knuffeltijd

met broer en zus, lange skypegesprekken met je neef, verrassingen en

onverwachte, leuke omstandigheden, ... Althans dat denk ik dat je dat wenst.

Maar zoals bij elk nieuw jaar moet je er wel aan beginnen om er van te kunnen

genieten.

Dus Marteke, neem afscheid van vorig jaar, luister en hou van de mensen om je

heen, maak tijd en open je geest voor de nieuwe dingen en begin aan 2014. Het

wordt een uitzonderlijk jaar!

De eerste maand van 2014 - Webdiver · de buurt en de kerstverlichting van de Amerikanen te...

Documents

Transcript of De eerste maand van 2014 - Webdiver · de buurt en de kerstverlichting van de Amerikanen te...