Dalfsen A1 naar België!

Vrijdag 10 – Maandag 13 juni 2011

Expeditie Tongeren 2011: Vrijdag 10/06 Vrijdagmiddag 10 juni 2011 troffen twintig toevallige passanten elkaar in Café Gerner. Na

een korte kennismaking besloten we om massaal naar België te verhuizen. Er werden

oerdegelijke busjes gehuurd bij een moat uit Oudleusen, waarna het startsein klonk van een

barre tocht. Henk Roddenhof steunde dit plan en gaf ons nog zes treetjes extran mee. Later

bleek dat deze al maanden over de datum

waren, maar toch nog bedankt voor het

idee! In de busjes zat de sfeer er al snel

goed in. Chauffeurs Erik, Hans en Joop

hadden diverse files uitgezocht om te

bezoeken, hier hebben we erg van genoten.

Als het leuk is gaat de tijd echter snel en

rond half zeven besloten we te stoppen bij

een boerderij in het Belgische Zepperen.

Ard sprak de boer aan en deze vertelde ons

dat er dit weekend een voetbaltoernooi

gespeeld zou worden op zijn weiland. We

besloten ons in te schrijven voor de Trudo

Cup, en dat we toevallig tenues mee

hadden kwam ineens goed uit.

Nadat de inschrijving rond was begon de zoektocht naar een slaapplek. Deze werd zo’n

twintig kilometer verderop gevonden, in het pittoreske Tongeren, de oudste stad van België.

De plaatselijke jeugdherberg was niet voorbereid op onze komst, maar de zeer

klantvriendelijke medewerkers konden wel een slaapplaats voor ons regelen. Nadat ook dit in

orde was werd de tap aangeslingerd en de eerste alcoholische versnaperingen waren een feit.

Enkele uren later werd er koers gezet richting het centrum, zo’n driehonderd meter verderop.

Onderweg kwamen we nog een begrafenisondernemer tegen, deze hebben we even ingelicht

van onze aanwezigheid in de lokale kroeg. Hij zou stand-by staan dit weekend, ook weer

geregeld.

Na een korte maar intensieve

wandeltocht vonden we een kroeg.

Hoewel het nooit de intentie was

om hier naar binnen te gaan, had de

bar een ongekende

aantrekkingskracht op ons. Er

ontstond een hechte band tussen ons

en de bar en enkele liters Maesbier

(en de nodige sambuca) later

stonden we er zelfs bovenop. Dit

werd gewaardeerd door de overige

cafégangers en zij besloten ons

alleen te laten met de bar. Toen we

ook nog eens ons t-shirt verloren,

vertrokken ook de laatste gasten.

Niet veel later werden ook wij de

kroeg uitgeslingerd en onder luid gezang werd de jeugdherberg weer opgezocht.

Noemenswaardig was nog wel dat Steve een aardige deal heeft gesloten met een Belg, voor

100 euro is Limburg namelijk verkocht aan België. Hier hebben we dus geen last meer van.

Dat we ook naar België zijn afgereisd om een beetje cultuur op te snuiven had Hayo wel

begrepen. Hij kwam een standbeeld tegen en wilde deze eens van bovenaf bekijken. De lokale

politie had hier minder begrip voor en Hayo werd op de bon geslingerd wegens ‘het

beklimmen van een nationaal monument.’ Tot op heden is nog onduidelijk hoe hoog deze

boete is. Ondertussen deed de rest van de groep een poging om de jeugdherberg terug te

vinden, maar dit ging niet heel soepel. Gelukkig heeft een aantal hierdoor wel alle Tongerse

straten gezien. Op een onbekend tijdstip sliep iedereen.

Expeditie Tongeren 2011: Zaterdag 11/06 Zaterdagochtend was iedereen fit. Vooral Hans. Ondanks dat durfde hij toch niet te rijden in

een busje, dit accepteerden we zonder tegenstribbelen. Na een moeizaam ontbijt werd de

schade opgemaakt. Op onze kamer

troffen we enkele posters die we vonden

in de kroeg en een ongebruikt condoom,

waarvan verdere details ontbreken. Ook

vonden we een merkwaardig bierviltje,

waarop Dennis zijn schrijftalent in de

vrije loop had gelaten. Uiteindelijk

hebben we iedereen bij elkaar weten te

rapen en rond elf uur reisden we af naar

de boerderij waar het toernooi gespeeld

zou worden. Hier troffen we elf lamme

Brabanders die het opnamen tegen elf

net iets te fanatieke straatvoetballers. In

dertig minuten tijd werden de dubbele

cijfers bereikt. De toon was gezet.

Ondertussen had Dennis zijn tanden

gepoetst in de kleedkamer en was het

gaan regenen, perfecte omstandigheden

om het op te nemen tegen WVV ´34 uit

het kalme Hengevelde. Dit bleken

moaten. Overigens was deze

tweedeklasser wel veel te sterk voor ons,

de 3-0 nederlaag was dik verdiend.

Gelukkig zat er een wedstrijd tussen, een enkeling was namelijk uitgeput na dertig minuten

zwalken. Vooral Hans. Hij oogstte echter applaus door de stoep naast het weiland een ander

kleurtje te geven. Na deze staande ovatie was het tijd voor onze tweede wedstrijd.

Tegenstanders waren Duitsers. Dit bleken geen moaten. Met het nodige anti-voetbal,

gecombineerd met zagen en ellebogen trokken zij ten strijde. Wij konden dit niet waarderen,

maar werden wel enigszins wakker door hun streken. Ook de scheidsrechter kon de Duitsers

niet waarderen en trok twee rode kaarten voor zagen op Erik en Steve. Overigens werd Erik er

zelf ook afgestuurd met een belachelijke rode kaart na een ouderwets staaltje Duits

acteerwerk. Eindstand was trouwens 0-0, waarna we direct mochten aantreden tegen SV

Purmerland. We wonnen met 3-0, maar verloren Willem. Hij werd per ambulance afgevoerd

en hier maakten wij vervolgens weer dankbaar gebruik van door aan de arts zijn mobiele

nummer te vragen. Nadat we hadden uitgelegd dat we hem waarschijnlijk hard nodig zouden

hebben die avond, begreep hij onze benarde situatie en hij gaf zijn nummer. In de wetenschap

dat we een ambulance achter de hand hadden, kwamen we na de laatste wedstrijd toevallig

een tap tegen.

Na een enkele pint besloten we terug te keren naar de jeugdherberg, waar we het bier ook

weer rijkelijk lieten vloeien. Luc was inmiddels geknakt en er gingen geruchten over een

mogelijke terugkeer naar Nederland voor hem. We besloten de arts van vanmiddag te bellen

en deze kwam spoedig naar de jeugdherberg. De diagnose viel uiteindelijk mee, maar toch

zouden we het die avond zonder Luc moeten stellen aan de bar. Rond half elf besloten we de

pub weer op te zoeken. Ze hadden inmiddels op onze komst gerekend, want de

bovenverdieping was dit keer ook

open. In deze discotheek werden er

eerst duidelijke afspraken gemaakt

met de barman, een soepele

handbeweging van onze kant zou

voor hem het teken zijn een meter

bier in te doen. Zo gezegd, zo

gedaan. Het tempo lag hoog en om

onduidelijke redenen hadden we

tegen het einde van de avond

ineens een barkruk om onze

schouders hangen. Jelle had andere

plannen met deze krukken en

creëerde er enkele fraaie

bouwwerken mee. Dit werd niet

gewaardeerd, met als gevolg dat

we wederom ons t-shirt verloren.

De terugweg werd ingezet richting de jeugdherberg en onderweg vonden we weer enkele

voorwerpen. Bram nam een verkeersbord mee en Hayo solliciteerde naar zijn tweede boete

van het weekend door een fiets te stelen. Zelf zag hij het kwaad er niet van in, de fiets stond

immers niet op slot. Als aandenken aan deze avond besloten we de fiets en het verkeersbord

mee te nemen naar de kamer. Hoe het gelukt is om de fiets mee de trap op te krijgen is niet

duidelijk, maar we weten wel hoe deze vervolgens weer buiten is beland. Met een behendige

beweging daalde de fiets namelijk van de eerste verdieping naar de begane grond, via het

raam. Na dit spektakel was het leuk geweest voor deze avond en we zakten weg in een diepe

slaap.

Expeditie Tongeren 2011: Zondag 12/06 Zaterdag hadden we afgedwongen dat we vandaag pas om half vier hoeven te spelen, dus de

ochtend stond voor het merendeel in het teken van uitslapen. Dit was nodig, want de

vermoeidheid begint toe te slaan bij een enkeling. Zowaar was er een groepje dat wel fit was

en zij begonnen aan een wandeltocht door Tongeren. Hier zou het vandaag groot feest zijn, te

beginnen met een antiekmarkt ’s ochtends. Hoogtepunt hiervan waren echter enkele rake

opmerkingen van Ard, die de Tongerse bevolking hiermee weer met beide benen op de grond

zette. Toen we weer bij elkaar waren in de jeugdherberg was het inmiddels halverwege de

middag, tijd om weer richting het toernooi te gaan. Hier zouden we gaan spelen om de

plaatsen vijf tot en met acht, waarbij

gastheer Zepperen de eerste tegenstander

was. Merkwaardig is overigens dat zij op

de eerste toernooidag niet kwamen

opdagen op hun eigen toernooi. Vandaag

waren ze er wel en wij besloten ons

geheime wapen in te zetten door Chef als

ouderwetse linksbuiten op te stellen. Waar

hij normaalgesproken de aanvallers van de

tegenstander frustreert met dubieuze

vlagsignalen was hij dit keer de

verdediging te slim af. Het mocht niet

baten, we verloren met 1-0.

Nadat we hadden gevierd dat de Duitsers in de halve finale verloren moesten we zelf weer aan

de bak. De wedstrijd om de laatste plaats stond op het programma, tegenstanders hierbij

waren de gekke Brabanders die gisteren in de andere poule met dubbele cijfers verloren. Al

snel bleek dat we goed met dit volk overweg konden en het werd dan ook een historische

wedstrijd. Om niet te veel te hoeven lopen besloten we in onderling overleg dat we zelf

mochten weten hoeveel spelers we opstelden. We begonnen met vijftien spelers aan de aftrap,

later vielen ook Hans, Joop, Stefan en doelman Luc in, wat het totaal aantal spelers van onze

kant op negentien bracht. Zoals gezegd werd het een wedstrijd waar alles inzat. Het begon

met een koprol bij de aftrap, later volgden muurtjes bij hoekschoppen, hoekschoppen die met

het hoofd werden genomen en ook wisselden de beide keepers nog even van doel. Coen

keepte bij de tegenstander, wij hadden een Brabander op goal staan. Het kon allemaal, het

wachten was alleen nog op doelpunten.

Toen deze in de tweede helft viel door de

Brabanders was het groot feest. Beide

partijen vierden de goal bij de hoekvlag,

waarna wij uiteraard op zoek gingen naar

de gelijkmaker. Na een handsbal ging de

bal op de penaltystip en dit was voor ons de

uitgelezen mogelijkheid. Niek en Steve

probeerden een Cruijff-Olsen-variant, dit

mislukte jammerlijk. Even later scoorde

Niek wel en het doelpunt werd weer groots

gevierd door beide partijen, maar de treffer

werd afgekeurd wegens buitenspel. Met een

1-0 nederlaag sloten wij het toernooi af,

met als resultaat dus een welverdiende

laatste plaats.

Na een bescheiden aantal pintjes vertrokken we richting het terrein van KVK Zepperen voor

de prijsuitreiking. Hier bleek dat we naast de fairplay-cup hadden gegrepen. Dit verdriet werd

echter gecompenseerd door het binnenslepen van de laatste plaats. We werden naar voren

geroepen en onder luid gejuich namen we onze medailles in ontvangst. Steve hield nog een

emotionele toesprak waarin hij aangaf enorm trots te zijn op deze prijs, dit kon het publiek

waarderen. Na deze formaliteiten keerden we weer terug naar de jeugdherberg voor het vaste

avondritueel. Er werd fanatiek gestreden in de jeugdherberg zelf en vervolgens weer tot de

kleine uurtjes in onze stamkroeg. Wederom stonden we tegen het einde van de avond in

ontbloot bovenlijf op de bar. Wel was duidelijk dat we inmiddels een status hadden

opgebouwd in Tongeren, want iedereen accepteerde ons gedrag. En terecht. Noemenswaardig

was verder dat we onze keeper Coen niet meer terugzien in tenue van SV Dalfsen. We

kwamen in gesprek met de voorzitter van KSK Tongeren, uitkomend op het Belgische vierde

niveau. Na korte onderhandelingen was de deal beklonken, Coen keept volgend seizoen in het

eerste van Tongeren, terwijl de huidige doelman van Tongeren de omgekeerde route

bewandeld. Op een bierviltje werd het contract opgesteld, één dezer dagen zal hij

waarschijnlijk gepresenteerd worden. We wensen Coen veel succes bij Tongeren!

Expeditie Tongeren 2011: Maandag 13/06 Maandagochtend werden we net iets te vroeg wakker. We waren inmiddels verslagen door de

vermoeidheid, waarvan alcohol waarschijnlijk de oorzaak was. Het was Dennis die aangaf last

te hebben van heimwee naar ’t Olde en na een kort groepsgesprek besloten we dat het mooi

was geweest in België. De koffers werden gepakt en rond half elf werd de terugreis ingezet

richting het kalme Dalfsen. Toch was niet iedereen het eens met deze beslissing, met name

Jorick liet dat duidelijk merken. We waren nog geen half uurtje onderweg en hij liet weer eens

zien een misselijke vent te zijn. Hayo was de dupe van zijn uitbarsting en kreeg de volle laag

over zich heen. Snel werd er gestopt op een parkeerplaats, waar de schade opgemaakt werd.

Nadat de inzittenden van het getroffen busje geëvacueerd werden door een ander busje kon de

tocht vervolgd worden.

Onderweg was het verder stil, de vele liters bier hadden hun tol inmiddels geëist. Na enkele

uren rijden kozen we ervoor te stoppen bij de Mac. In de hoop het allemaal binnen te houden

hebben we hier gegeten. Zelfs Jorick. Het binnenhouden lukte vrij aardig en een half uurtje

later werd het thuisfront bereikt. Een uitzinnige menigte had zich verzameld voor Café Gerner

om ons te huldigen. Uiteraard was iedereen met name geïnteresseerd in de trofee, maar deze

moesten we helaas schuldig blijven. Wat wel overblijft zijn de verhalen van een historisch

weekendje België, en natuurlijk de foto’s. Rond half zes (’s middags dit keer, niet ’s

ochtends) keerde iedereen huiswaarts, tijd om het herstelproces in te gaan, al zal dit enige tijd

nodig hebben. Mensen, bedankt voor een onvergetelijk weekend en voor de spelers die

volgend seizoen nog in A1 mogen spelen, schrijf je op tijd weer in!