Cazcade

33e ja

ar

ga

ng

/ n

um

me

r 1

/ f

eb

ru

ar

i 201

5 /

ve

rsc

hij

nt

6 x

pe

r ja

ar

/ w

ww

.stj

an

sda

l.n

l

Spoedzorg in

de spotlights

Flexbureau

Meebewegen met zorgvraag

Applicatie coördinator Ingrid Sliggers

Epic is een superleuk eninteressant traject

Sponsordiner

Dokters koken voor het goede doel

Geslaagd Ghanasymposium

Elles Boot-Bakker

3696

Linda Heller3813

BarbaraBouwens

Anneke Plette(eindredactie)

3903

Marion Beumer 3905

Arja Kooistra

Francisca Toes3695

José Velberg4802

Theo van deVossenberg0341-451941

Veel vacatures

33e

jaa

rg

an

g n

um

me

r 1

Redactie en foto’s

Cazcade is een uitgave van ziekenhuis St Jansdal en informeert medewerkers, oud medewerkers, medisch specialisten, patiënten, vrij-

willigers en diverse eerstelijns medewerkers over de gezondheidszorg in het algemeen en het ziekenhuis St Jansdal in het bijzonder.

Drukwerk

Bolhuis, druk in diversiteit, Zeewolde

Redactieadres

Postbus 138, 3840 AC Harderwijk, Tel. 0341-463903, E-mail adres: Cazcade@stjansdal.nl

Ons ziekenhuis heeft gekozen voor een heel

duidelijke eigen koers waarbij de mens cen-

traal staat. Voorop staan patiëntveiligheid

en de kwaliteit van zorg. We gaan voor con-

tinue verbeteren, creatie van investerings-

ruimte en een goede concurrentiepositie.

St Jansdal wil een goed werkgever zijn en

een aantrekkelijke partner voor onder an-

dere huisartsen, (keten)partners en verze-

keraars.

Eind december is gestart met de implemen-

tatie van het nieuwe zorg-informatiesy-

steem van Epic. Heel veel St Jansdallers sol-

liciteerden naar een Epic functie en kregen

een benoeming. Het grootste deel van de

Epic vacatures kon worden ingevuld met

interne kandidaten. Als gevolg hiervan ont-

stonden er veel vacatures binnen het gehele

ziekenhuis. Op dit moment is de afdeling HR

met man en macht aan het werk om deze va-

catures op te vullen.

Het bericht op Facebook

WIJ VERWACHTEN VEEL VACATURES

BINNEN HET HELE ZIEKENHUIS. MIS

GEEN VACATURE EN BEZOEK REGEL-

MATIG ONZE WEBSITE:

WWW.WERKENBIJSTJANSDAL.NL

DIT FACEBOOKBERICHT HEEFT

✚ 28.192 mensen bereikt

✚ 99 vind-ik-leuks

✚ 50 reacties

✚ en is 79 keer gedeeld

Co

lofo

n /

2

Kijk voor alle actuele vacatures opwww.werkenbijstjansdal.nl

Op 14 november 2014 is onze collega Cinette

Davelaar plotseling overleden, dit bericht

raakte ons diep.

Cinette werkte van 1 september 1996 tot be-

gin 2014 in de ziekenhuisapotheek. In 1996

was dat nog een relatief kleine afdeling met

veertien medewerkers. Een afdeling waar,

binnen algemene kaders, veel vrijheid was

om de werkzaamheden in te vullen en ver-

antwoordelijk te zijn voor de inhoud van je

eigen werk. Alle assistentes verrichtten, bij

toerbeurt,de diverse taken.

Samen met een collega volgde Cinette de

Voortgezette Opleiding Ziekenhuisrichting

voor apothekersassistentes, die, als gevolg

van een behoorlijk ernstig auto-ongeluk,

langer duurde dan gepland. Ze rondde die

opleiding af in januari 2000 en ging noodge-

dwongen minder werken.

Dit weerhield haar er echter niet van om en-

thousiast en snel haar werk te doen. Ze pakte

flink aan en had een hoog tempo. De functie

van coördinator voor verpleeghuis Sonne-

vanck heeft ze met veel inzet vervuld en ook

de externe contacten onderhield ze met veel

plezier en zeer adequaat.

Cinette was een fijne collega, met belangstel-

ling voor de mensen om haar heen. Ze legde

de lat hoog, leverde kwalitatief goed werk en

haar werktempo was voor haar ook de norm

voor haar collega’s. Ze vond het lastig om te

accepteren dat niet iedereen zo snel was.

Ook in haar vrije tijd stelde ze hoge eisen aan

zichzelf. Enkele jaren geleden begon ze met

race-fietsen. Haar eerste doel was het be-

klimmen van de Alp d’Huez, ze trainde fana-

tiek en beklom de “Nederlandse berg” in een

heel snelle tijd.

De ziekenhuisapotheek veranderde in de

loop der jaren in een grote afdeling met on-

geveer veertig personeelsleden en de werk-

zaamheden werden, mede als gevolg van

eisen van de overheid, strakker geprotocol-

leerd. Assistentes waren geen allrounders

meer, maar verrichtten specifieke taken.

Cinette kon haar energie en creativiteit niet

goed meer kwijt en maakte ook privé een

moeilijke tijd door. Na een lang denkproces

besloot ze om de ziekenhuisapotheek te ver-

laten en haar loopbaan een andere richting

te geven.

In mei vorig jaar is zij, na een korte periode

bij het secretariaat van de RvB, bij de afde-

ling HR aan de slag gegaan als secretaresse.

Cinette was erg blij met de kans die ze hier

kreeg. Ook bij de afdeling HR hebben wij haar

leren kennen als een betrokken en gedreven

collega. Inderdaad iemand die de lat voor

zichzelf erg hoog legde. Ze vond het lastig te

constateren dat anderen soms al meer bedre-

ven waren in bepaalde taken dan zij. Zij deed

ze er dan ook alles aan om dat niveau ook te

halen. Zo volgde zij bijvoorbeeld cursussen

om haar kennis van Window applicaties en

de Nederlandse taal te verbeteren. De certi-

ficaten voor het volgen van deze trainingen

In Memoriam

Cinette Davelaar

De dood is niets

Ik ben alleen maar naar de overkant.

Ik ben ik, jij bent jij.

Wat we voor elkaar waren,

zijn we nog steeds.

Noem me zoals je me steeds genoemd hebt.

Spreek tegen me zoals vroeger,

op dezelfde toon,

niet plechtig, niet droevig.

Lach om wat ons samen heeft doen lachen,

bid, glimlach,denk aan mij, bid met mij.

Spreek mijn naam uit thuis,

zoals je altijd gedaan hebt,

zonder nadruk,

zonder zweem van droefheid.

Het leven is wat het altijd is geweest.

De draad is niet gebroken.

Waarom zou ik uit je gedachten zijn ?

Omdat je me niet meer ziet ?

Neen, ik ben niet ver,

juist aan de andere kant van de weg.

Zie je, alles is goed.

Droog je tranen

en huil niet als je van me houdt.

Augustinus van Hippo (354-430)

lagen al voor haar klaar. Zij heeft ze helaas

niet meer in ontvangst kunnen nemen.

We hebben in Cinette een hartelijke col-

lega met veel kwaliteiten verloren. Zij was,

zowel voor haar collega’s binnen de afde-

ling als voor mensen ‘van buiten’, altijd erg

vriendelijk en behulpzaam. Wij gedenken

haar met veel respect en bewaren haar na-

gedachtenis in onze herinneringen.

Frans Lindelauf, ziekenhuisapotheker

Carla de Meijer-Heijser, manager HR

3 /

In

me

mo

rIa

m

Om onze toekomst

zeker te stellen

moeten wij:

✚ Kwaliteit behouden

✚ Hard genoeg blijven groeien

✚ Kosten beheersen, met Epic

en door middel van proces

herontwerp.

Beste collega’s, leden van de raad van toezicht,

leden van de PAR en alle andere belangstellen-

den: Mede namens een door de griep gevelde

Albert heet ik jullie hartelijk welkom op deze

nieuwjaarsreceptie. De eerste week van het

nieuwe jaar zit er alweer bijna op, zo snel gaat

de tijd.

WAT WAS 2014 VOOR JAAR?

Deze vraag moet iedereen persoonlijk beant-

woorden, maar voor het ziekenhuis was 2014 een

uitstekend jaar:

• We zijn verder gekomen in de uitwerking van

onze strategie

• we hebben samenwerkingspartners gevonden

• de samenwerking met de huisartsen is geïn-

tensiveerd.

GROEI

De meeste volumenormen leveren geen proble-

men op, behalve voor de operatie wegens pros-

taatkanker: hiermee moesten we in 2014 stoppen.

De productie heeft zich goed ontwikkeld, onze

groei was met drie procent ruim boven verwach-

ting en hoewel deze groei nog niet betaald wordt

vinden wij dit toch een goede ontwikkeling.

KWALITEIT

Nog belangrijker is natuurlijk de kwaliteit van

de zorg die wij leveren en die wordt nog steeds

heel goed gewaardeerd: onze patiënten geven

ons een 8,7 en volgens het weekblad Elsevier zijn

we al vijf jaar lang het beste ziekenhuis van Ne-

derland.

VERANDERING

Als we terugkijken op het afgelopen jaar en waar

we een jaar geleden stonden, dan valt op dat we

als organisatie zijn veranderd. Meerderen van

jullie hebben dit geconstateerd . Deze verande-

ring wordt wisselend ervaren. Ik/wij denk(en)

dat verandering heel belangrijk is. Wanneer al-

les hetzelfde blijft dan ben je als organisatie ten

dode opgeschreven. Veranderen moet, maar dan

wel in de goede richting.

EERLIJK EN OPRECHT

Als ziekenhuis zijn wij zakelijker en professione-

ler geworden. Dat is een noodzakelijke ontwikke-

ling, want de markt waarop wij moeten opereren

vraagt dat van ons. Veel mensen vinden dit ech-

ter een beangstigende ontwikkeling: “Hoe moet

het dan met de liefde en compassie?” vragen zij

Nieuwjaarstoespraak

Jan Voorburg

nIe

uw

jaa

rs

toe

sp

ra

ak

/ 4

zich af. Wij zijn er echter van overtuigd dat

het een het ander absoluut niet uitsluit. Het

is heel goed mogelijk om op professionele en

zakelijke wijze de beste zorg te verlenen. De

ziel van de zorg in balans met de zakelijkheid.

In het HPO-programma zie je juist dat belang-

rijke waarden als eerlijkheid en oprechtheid

een belangrijke rol spelen.

IDENTITEIT EN KERNWAARDEN

Als raad van bestuur voelen we heel goed de

verantwoordelijkheid om enerzijds het zie-

kenhuis in vorm de houden voor huidige en

toekomstige ontwikkelingen en anderzijds

dichtbij onze identiteit en kernwaarden te

blijven. De kernwaarden zijn ons succes en

daar moeten we samen scherp op blijven. We

hopen en verwachten dat jullie je altijd vrij

blijven voelen om ons hierop aan te spreken

als je denkt dat het niet goed gaat.

HERDENKEN

In 2014 zijn vier collega’s overleden. Jeannet

Verbaan-Gunnink, Aline Stip-Mouw, Jacolien

Boeve - ten Hove en Cinette Davelaar. Onze

gedachten gaan uit naar hun familie en col-

lega’s. We denken ook aan medewerkers die

een dierbare hebben verloren. Laten wij hen

herdenken in een moment van stilte.

OP EIGEN KRACHT

We gaan door met onze strategie: op eigen

kracht. Wij geloven in onze schaal en gaan er-

voor deze te bewijzen. We krijgen daarin ook

steeds meer aandacht. Vanuit de media (het

Financieel Dagblad), de NVZ en ook het Me-

disch Contact heeft er binnenkort aandacht

voor. Koers op eigen kracht 2.0, hoe doen ze

dat toch in Harderwijk?

INVESTERINGEN

Er bestaat steeds meer besef bij beleidsmakers

dat er veel mogelijkheden zijn voor de streek-

ziekenhuizen. Een toekomst met meer 1e en

2e lijn verschuiving. En ook een toekomst met

een grote inzet op de mogelijkheden van de IT

met bijvoorbeeld E- Health. Onze investerin-

gen daarop liegen er ook niet om, maar deze

zijn heel strategisch. We zullen blijven sturen

op kwaliteit en op kostenvermindering. Op

basis hiervan zijn er grote mogelijkheden voor

de bouw van het ziekenhuis van de toekomst.

DE MENS CENTRAAL

Ook voor 2015 en verder blijft St Jansdal een

topziekenhuis. Een ziekenhuis met een heel

duidelijke eigen koers waarbij de mens cen-

traal staat. Voorop staan patiëntveiligheid en

de kwaliteit van zorg. We blijven gaan voor

continu verbeteren, creatie van investerings-

ruimte en een goede concurrentiepositie.

St Jansdal zal duurzaam een aantrekkelijke

partner zijn voor huisartsen, (keten)partners

en de verzekeraars.

Uiteindelijk zal daardoor de patiënt gewoon

blijven kiezen voor ons ziekenhuis… maar

wij moeten er wel aan werken. Samen! Met

al onze bevlogen en betrokken professionals.

Beste mensen, we gaan ervoor en we gaan er

een goede tijd van maken. Nogmaals mede

namens Albert, De RvT en het bestuur VMS

voor jullie allen, de beste wensen voor 2015!

Dank jullie wel!

5 /

nIe

uw

jaa

rs

toe

sp

ra

ak

SEH is meer dan een goedlopende diagnose fabriek

Op donderdag 9 april zal theatergroep

Placebo in het Stadstheater in Harder-

wijk een eigenzinnige voorstelling ge-

ven over de Spoed Eisende Hulp in ons

ziekenhuis. Daarvoor liep regisseur Ar-

thur van Vliet een paar dagen mee op

deze dynamische afdeling. Uit zijn on-

stuitbaar enthousiast verhaal blijkt hoe

hij deze meeloopdagen heeft ervaren.

HELD

Arthur: “Ik zag er niet tegen op. Ik zag

er naar uit, hoewel ik in een zieken-

huis geen echte held ben. Als kind heb

ik wel enige ervaring opgedaan. Nooit

wat gebroken, maar wel vaak wonden

met heel veel bloed. In 2011 ben ik voor

het ‘eggie’ op de SEH geweest. Ik gaf

les aan jongeren die in een voorstelling

een dansscène hadden. Toen ik voor

de grap even mee ging doen, kwam ik

ten val, waardoor ik een scheur in mijn

pols opliep. Onder het motto; wat moet

dat moet, zeg ik dan tegen mezelf: ‘ Gij

zult het ondergaan’. Ik kreeg er rood

gips omheen. Dan ben je toch weer een

beetje een held”. Zo moedig trok hij ook

de stoute schoenen aan en stapte voor

inspiratie de SEH binnen, waar hij geluk-

kig geen getuige was van zeer ernstige

dingen. Wel kreeg hij voldoende input

voor de presentatie van de interactieve

voorstelling, waar hij ook als moderator

zal optreden.

MEESTE INDRUK

Diep onder de indruk raakte Arthur van

de mensen die meestal met de “patiënt”

meekomen. “Dat ga je terug zien in de

voorstelling. Het is bijna de premisse

geworden. In het ziekenhuis liggen is

niet zo’n ding, thuis achter blijven als je

partner er ligt, dát is een ding. Als je op

de SEH belandt, kom je in een diagnose

fabriek terecht, waar 99% van de aan-

dacht uitgaat naar degene die wat heeft

en slechts 1% naar de partner. Ik zag de

mens er omheen en dacht; in dit zorg-

landschap zien we hen niet meer staan.

Daarom voer ik ergens in het program-

ma de vrijwilliger op die in de wacht-

kamer wel die aandacht heeft en geeft.

Wist jij dat ze daar examen voor moeten

doen?”Ongeloof klinkt door in zijn stem.

STOERE BUITENKANT

Een tweede zaak die hem is opgevallen

gaat over de professionele distantie.

“De druk is soms heel erg groot. Ik heb

dat niet aan de mensen gezien, maar

wel gevoeld. Je hoort niemand daarover

klagen, maar je maakt mij niet wijs dat

er thuis of op het werk bij niemand de

dop van de fles vliegt. Dat is volgens mij

de stoere buitenkant. Maar het zou toch

meer dan wenselijk zijn dat er minstens

twee keer per jaar met elkaar over die

druk gesproken zou worden. Het be-

noemen kan heel louterend zijn als het

ingebed is in de juiste context. Ik noem

dat ergens in een lied: professioneel is

teveel. Snap je?”

LANG WACHTEN

In de voorstelling wil hij ook begrip op-

roepen voor het soms lange wachten in

de wachtkamer of ‘achter het gordijn-

tje’ zoals hij de behandelkamer noemt.”

De mensen begrijpen dat vaak niet.

Waarom duurt het zolang? Dat er achter

se

H /

6

Theateravond over spoedzorg!

OP 9 APRIL 2015 VINDT ER EEN THEATERAVOND

PLAATS. HET IS EEN AVOND RONDOM HET THEMA

SPOEDZORG. MEDEWERKERS VAN DE SEH BELICHTEN

SAMEN MET PLACEBO HET ONDERWERP. HET WORDT

EEN INFORMATIEVE AVOND MET EEN LACH EN EEN

TRAAN.

Datum: donderdag 9 april 2015

Ontvangst: vanaf 19.00 uur met koffie/thee

Aanvang show: 19.30 uur tot 21.00 uur

Meet and greet: van 21.00 – 22.00 uur

Plaats: Theater Harderwijk

Medewerking: Cabaretgroep Placebo

o.l.v. Arthur van Vliet

Combo Placebo

o.l.v. Peter Ligtermoet

Medewerkers en artsen SEH

Moderator: Arthur van Vliet

Opgeven kan vanaf 1 maart tot en met 3 april via de web-

site www.stjansdal.nl/theateravondspoedzorg

Alle medewerkers die direct in de patiëntenzorg werk-

zaam zijn, krijgen voor het bijwonen van de theater-

show twee punten in hun portfolio. Deze medewerkers

dienen zich aan te melden via St Jansdal Leert - inloggen

- Catalogus - Medewerkersbijeenkomsten - Theateravond

spoedzorg

SEH is meer dan een goedlopende diagnose fabriek

het gordijntje naast hen misschien wel

iemand ligt die nooit meer thuis zal ko-

men, weten ze niet. Zij zien alleen hun

eigen kapotte vinger die bloedt als een

rund. Daarvoor willen zij aandacht en

dat is toch niet teveel gevraagd?”

MACHINE

In de stortvloed van zijn betoog, valt

het op dat Arthur de SEH een machine

noemt. Dat vraagt om uitleg. “Ik bedoel

een zeer goed en strak georganiseerde

machine. Alles heeft zijn plek, niemand

grijpt mis. Het eerste half uur van hun

dienst wordt alles gecontroleerd. Ligt

de schaar wel op de juiste plek, blinde-

lings grijpen ze achter zich naar gips etc.

Facilitair is die hele afdeling zo strak als

een huis. Het lijkt op de drummer in een

band, het ritme klopt.

Je zult het straks allemaal terug zien in

een scene.”

SEH EN HAP

Wat hij echt niet begreep waren de

twee verschillende wachtkamers. In

vogelvlucht vertelt hij over een jongen

met bloed, een hysterische moeder die

waarschijnlijk niet goed tegen bloed kan

en dan de verwarring die ontstaat als ze

van de SEH naar de HAP (huisartsenpost)

worden gestuurd. Van wachtkamer één

naar wachtkamer twee. Arthur: “Qua

beeld is dat voor patiënten heel ondui-

delijk. Gewoonweg dom. Ik heb er poosje

naar zitten kijken. Mensen begrijpen er

niets van. Dat is dus vragen om vergis-

singen. De dames achter de balie moe-

ten het steeds uitleggen. Die verwarring

moet je oplossen. Geen patiënt snapt

dat de huisartsen er ruimte huren, ook

nog in dezelfde winkel als het Jansdal.

Snap jij het of ben ik nou gek?” Uit zijn

verontwaardiging over dit onderwerp

groeit in zijn hoofd alweer een nieuwe

scene.

Hij spuugt bijna vuur. Dat blijkt ook uit

het vervolg van zijn verhaal.

“Als het technisch allemaal mogelijk is

en ik mijn zin krijg, dan spugen we de

eerste tien minuten het publiek recht

in de bek. Nee, niet letterlijk natuurlijk,

maar er komt wel wat de zaal in. Dat was

de opdracht die ik kreeg. Op een eigen-

zinnige manier informatie verstrekken

over de SEH.

Nou dat gaat gebeuren. We gaan probe-

ren de vragen uit het publiek naar het

podium te brengen. Dus iedereen moet

komen”, aldus de regisseur die van zich-

zelf zegt dat hij al aardig ingeburgerd

is. “Ik praat al bijna als een Jansdaller.

Het is toch uniek dat dit ziekenhuis een

eigen cabaretgroep heeft en om in die

traditie door te kunnen gaan is voor mij

gewoonweg fantastisch.”

Arja Kooistra

7 /

se

H

Een meer gelijkmatige werkdruk voor verpleegkundigen!

Deze wens bestond binnen ons ziekenhuis al jaren. Op ver-

pleegafdelingen werden verpleegkundigen ingepland op ba-

sis van een volle bedbezetting. Dit was niet efficiënt, want er

was geen sprake van een constante beddenbezetting. Met de

inzet van verpleegkundige flexers kan de inzet van personeel

beter afgestemd worden op de zorgvraag.

Imka Jonker-Bloemendal staat aan het hoofd van het flexbu-

reau. Zij vertelt dat verpleegkundigen voor de komst van het

bureau bij weinig werk overuren opnamen of andere taken

gingen doen. “Bij een piek was de kans aanwezig dat de kwa-

liteit van zorg in gevaar kwam. Het zorgde ook voor onnodige

kosten. In de loop van de jaren werd de informatie over de in-

zet van het aantal verpleegkundigen steeds specifieker. Hier-

bij opgemerkt dat dit cijfermatig was en nog niets zei over de

werkdruk. Zo kon je een volle afdeling hebben met een lage

zorgzwaarte of een halfvolle afdeling met zware zorgzwaar-

te.” Projectleider Renate Pelsma-Stagge vult aan: “Wij hebben

vervolgens allerlei alternatieven bekeken voor inzet van ver-

pleegkundigen. Een flexbureau is niet uniek in Nederland. Wat

wel innovatief is, is het meebewegen met de zorgvraag.”

WAAR IS HET DRUK?

Renate: “Sinds de start van het flexbureau worden er minder

verpleegkundigen per afdeling ingepland. De verpleegkundi-

ge flexers zijn van maandag tot en met vrijdag inzetbaar op de

algemene verpleegafdelingen. De flexers weten van te voren

wanneer zij werken, maar horen pas kort voor de dienst op

welke afdeling zij werken. De plek waar de flexer wordt inge-

pland is afhankelijk van de bezet-

ting en werkdruk op dat moment.”

IN OVERLEG

Imka: “Elke ochtend hebben wij

een overleg met de afdelingshoof-

den om de bezetting en werkdruk

te bespreken. Wij kijken met el-

kaar ook of er van afdelingen waar

het rustig is medewerkers kunnen

helpen op afdelingen waar het

druk is op dat moment. Er wordt

ook specifiek uitgevraagd welke

zorg nodig is. Denk aan hulp bij

het wassen van patiënten. Op

deze manier kan de inzet van per-

soneel beter afgestemd worden

op de zorgvraag.”

OPROEPERS

Imka vertelt verder: “Een andere

mogelijkheid om op te schalen is

het inzetten van oproepverpleegkundigen. Het grote verschil

tussen de flexers en oproepers is dat de flexers weten wan-

neer zij werken, maar niet op welke afdeling. Oproepers we-

ten op welke afdeling zij werken, maar niet wanneer.” Renate

merkt hierbij op dat oproepers vaak bewust kiezen voor deze

functie, omdat zij zo de vrijheid hebben om te bepalen wan-

neer zij werken.”

SPITSBEDDEN

Bij extreme drukte worden spitsbedden geopend. Dit is nieuw

in ons ziekenhuis. Deze zijn te vergelijken met een spitsstrook

op de snelweg. Wanneer er weinig aanbod is, wordt deze ge-

sloten en de strook gaat open als het verkeersaanbod groot is.

Dit geldt ook voor de spitsbedden. Deze worden in gebruik ge-

FlexbureauMeebewegen met zorgvraag

Projectleider Renate Hoofd flexbureau Imka

fle

xb

ur

ea

u /

8

MONIQUE EVINK, INTERCEDENT: “Het ad hoc werk vind ik heerlijk. Ik heb geen

idee wat ik in de loop van de dag kan verwachten. Waar liggen de gaten? Het is

iedere dag weer een heel gepuzzel. En als de gaten zijn opgelost, dan kan het

op het volgende moment zomaar weer anders zijn.”

MIEKE ROELEVELD, FLEXER: “Ik vind het werk als flexer leuk, divers, leerzaam

en dynamisch. Je moet wel kunnen schakelen! Doordat je op de diverse ver-

pleegafdelingen werkt, leer je veel mensen kennen. Het is soms nog wel zoe-

ken naar de werkwijze. Neem als voorbeeld iProva. Daarbij komen nog de on-

geschreven regels. Die zijn op iedere afdeling weer anders.”

MARLEEN SWART, FLEXER: “Ik sluit mij aan bij mijn collega Mieke. Het is echt

een ontzettend leuke functie. Waar mogelijk uniform werken maakt ons werk

efficiënter.”

nomen op het moment dat de beddencapaciteit ontoereikend

is, om mee te bewegen met de zorgvraag.

UITDAGING

Imka heeft veel inspiratie gekregen van het project. Van het

schrijven van het projectplan tot het ontwikkelen van een vi-

sie op flexibliseren. Maar dan! Hoe ga je het vormgeven in de

praktijk? Dat was de uitdaging. “Wij zitten momenteel in de

startfase. Het flexbureau heeft 58 medewerkers, waaronder

zes verpleegkundige flexers. Daarnaast werken er drie inter-

cedenten die onder andere zorgdragen voor een kloppend

rooster en de inzet van de verpleegkundige flexers. Wij heb-

ben met elkaar een goede structuur gevonden om met elkaar

te overleggen en ervaringen te delen. Zo kunnen de flexers

altijd bij mij binnenlopen en hebben wij vaste overlegmo-

menten met elkaar als team. Daarnaast is veel aandacht voor

scholing.”

FEEDBACK

Imka vertelt dat de flexers haar ogen zijn. “Zij geven mij feed-

back. Een groot deel van de flexers komt van buiten het zie-

kenhuis en hebben de honderd dagen opdracht meegekregen.

Deze gaan wij met elkaar bespreken. Zo kunnen wij bekijken

hoe wij het werk op de verschillende verpleegafdelingen kun-

nen uniformeren. Neem als voorbeeld de infuussticker. Die

zijn op mijn afdeling net iets anders als bij mijn collega hoof-

den. Met kleine afspraken kunnen wij grote winst behalen.”

DRAAGVLAK

De flexers hebben zich ons ziekenhuis, het ict-systeem, pro-

tocollen en ongeschreven regels snel eigen gemaakt. Renate

geeft aan dat zij hoopt dat de verpleegkundigen zien dat het

werkt in het voordeel van iedereen. “Ik ben enorm trots op

wat wij bereikt hebben met het project. Het was een lange

weg, maar op een gegeven moment kwam het punt dat alle

neuzen dezelfde kant opstonden en dat het steeds concreter

werd. Vanaf het begin is de Ondernemingsraad bij de plannen

betrokken. Zij hebben goed meegedacht over de samenhang

van flexibiliteit en beddenoptimalisatie. Je begint met iets ab-

stracts en nu is het er.”

Binnenkort volgt een eerste evaluatie. Renate en Imka ho-

pen dat deze positief is en dat zij kunnen door ontwikkelen,

zodat de werkdruk nog meer in balans komt. De flexers wor-

den hierbij nauw betrokken. Ook verpleegkundigen, oproe-

pers en afdelingshoofden kunnen hun punten indienen. Het

streven is om deze zomer 24 uur per dag flexers te kunnen

inzetten.

Francisca Toes

Mieke Roeleveld (l) en Marleen Swart (r)

9 /

fle

xb

ur

ea

u

MAZCERADEMazcerade is een rubriek van lezers. Deze maand

is de pen voor Erik Waasdorp, medewerker

logistiek. Erik geeft de pen door aan Iris

Ferweda, werkzaam bij de poli kaakchirurgie in

Dronten.

Mijn naam is Erik Waasdorp, 28 jaar jong en

kom uit het mooiste dorp van de Veluwe: Put-

ten. Ik ben ongeveer 3,5 jaar werkzaam bin-

nen de afdeling Logistiek, waarbij ons team

van twaalf personen onder meer zorgdraagt

voor alle in- en uitgaande goederen. Vanaf 15

maart 2015 zal ik werkzaam zijn als Farma-

ceutisch medewerker binnen ons ziekenhuis.

Voordat ik bij het St Jansdal werkte heb ik zes

jaar gewerkt als persoonlijk begeleider voor

jongeren met een stoornis in het autistisch

spectrum. Naast het werk ben ik graag aan

het sporten. Zo voetbal ik gemiddeld twee á

drie keer per week en loop ik geregeld hard.

Daar sta je dan, op een normale werkdag, bij prik-

post de Maat in Ermelo te wachten tot ik de koel-

box met onder andere de bloedmonsters mee kon

nemen naar het KCL. Voor ik het wist kwam daar

uit onverwachte hoek de vraag van Heleen Knevel:

Wil jij niet een keer wat schrijven voor Mazcerade?

En voor je het weet heb je hem: de pen!

Vanaf het moment dat ik ‘de pen’ in handen kreeg

heb ik zitten te twijfelen waar ik over zou gaan

schrijven. Meerdere dingen passeerden de revue:

de werkzaamheden binnen de logistiek, mijn nieu-

we functie bij de ziekenhuis apotheek, of toch PV

Trion, waar ik sinds kort ook aan het meekijken/

denken ben. En toen hoorde ik op het nieuws over

Blue Monday.

Zo, de feestdagen zijn alweer een tijdje voorbij, ja-

nuari is ook al passé. De meeste goede voornemens

staan sinds blue monday ook alweer in de agenda

voor 1 januari 2016. Nou hoor ik u denken, wat is

dan blue Monday?

Het fenomeen Blue Monday werd bedacht door

de Britse psycholoog CliffArnall in 2005. Hij wilde

een naam geven aan de, volgens hem meest depri-

merende dag van het jaar, de derde maandag van

januari. Deze dag zou deprimerend zijn omdat de

feestdagen voorbij zijn, goede voornemens mislukt

zijn en de vakanties ver weg lijken. Ook zijn de da-

gen donker, het weer slecht en voor veel mensen

is de maandag ook nog eens de eerste dag van de

werkweek.

Aangezien ik als logistiekeling de nodige kilome-

ters door het huis maak, ben ik er eens op gaan let-

ten of deze dag echt meer depressieve gezichten

oplevert. Hoe goed de geboden zorg ook is of hoe

vriendelijk en geschoold het personeel, een zieken-

huis blijft voor de meeste mensen een enge plek

om heen te gaan. Zeker op deze maandag 19 januari

jongstleden waren er veel neerslachtige en vooral

zoekende mensen binnen het ziekenhuis.

Of het aan de maandag, de winter of aan het toeval

ligt weet ik niet, maar het valt me wel op dat er best

wel veel oudere mensen verdwaald rondlopen in

het ziekenhuis omdat ze niet de juiste poli of ver-

pleegafdeling kunnen vinden. Uiteraard hangen er

overal de bekende bordjes met de te volgen routes

en zijn er vele vrijwilligers die met alle liefde mee

willen lopen met de mensen. Ik denk echter dat wij

als personeel hier ook een taak in hebben om deze

mensen vriendelijk te helpen en te verwijzen naar

de juiste ruimte. Het is een kleine moeite en zo ma-

ken we een goede eerste indruk en dat is toch een

ouderwetse daalder waard!

Tot zover de nog steeds onbewezen blue Monday

theorie!

Ik geef de pen door aan Iris Ferweda, werkzaam bij

de poli kaakchirurgie in Dronten!

Blue Monday

ma

ZC

er

aD

e /

10

Op woensdagmiddag 11 maart vieren we een

kinderfeest in ons ziekenhuis! Die middag

overhandigt een bekende Nederlander aan

enkele kinderen op een ludieke manier een

laptop.

De kinder- en tienerafdeling krijgt namelijk

zeven laptops met hygiënische toetsenborden

cadeau van Stichting Michael-Wings. Daar zijn

we heel blij mee! Dat betekent dat kinderen

die in het ziekenhuis liggen makkelijker con-

tact kunnen houden met leeftijdsgenootjes,

familie en school. Stichting Michael-Wings

heeft als doel om internet aan bed mogelijk te

maken op alle kinderafdelingen van ziekenhui-

zen en zorgcentra in Nederland.

Daarnaast zijn we heel trots op het feit dat de

kraamafdeling een bronzen smiley gaat ont-

vangen van Stichting Kind&Ziekenhuis. Dit is

de derde smiley, een keurmerk voor kindvrien-

delijke zorg en voorzieningen, voor ons zieken-

huis! Wij proberen met kinderen extra rekening

te houden om angst, stress en pijn zoveel mo-

gelijk te voorkomen. Dit keurmerk krijgen we

op 11 maart ook uitgereikt. Dubbelop feest dus!

Enkele patiëntjes met hun klasgenoten zijn

uitgenodigd voor het (besloten) feest. Sa-

rah & Julia (Nauta) zullen komen optreden.

Zij hebben Nederland vertegenwoordigd op

het Junior Songfestival in 2013. Dit deden zij

met het nummer Live Life. Momenteel staan

ze met twee nummers in de Kids Top 20. Hun

nummer Gold staat op nummer twee, en hun

allernieuwste single Ik ben Ik, Jij bent Jij staat

op nummer zestien.

Linda Heller

Dubbelop feest!11

/

Du

bb

elo

p f

ee

st!

Sarah en Julia komen op 11 maart op het (besloten)

kinderfeest optreden

Geslaagde calamiteitenoefening

Ca

lam

Ite

Ite

no

efe

nIn

g /

12

Een brand in theater Harderwijk, waarna het

dak inzakte met als gevolg ruim vijftig slacht-

offers. Dat was de casus voor een grote calami-

teitenoefening afgelopen woensdagavond 28

januari in ons ziekenhuis. Om zo goed mogelijk

voorbereid te zijn op het behandelen van zeer

veel slachtoffers tijdens een ramp, werd op de

Spoedeisende Hulp en de Poliklinische Opera-

tiekamers door verschillende disciplines van

het ziekenhuis geoefend. Grootste uitdaging

van deze oefening was dat deze plaatsvond

tijdens het reguliere werk op de Spoedeisende

Hulp. Uiteraard kreeg de echte patiëntenzorg

voorrang.

De slachtoffers, gespeeld door meerdere Lotus-

verenigingen en een groep leerlingen vanuit het

voortgezet onderwijs in Harderwijk, bij wie ver-

wondingen zeer realistisch geschminkt waren,

zaten goed in hun rol. Zij kwamen binnenlopen

of werden met een ambulance binnengebracht.

Volgens de wet moet ieder ziekenhuis voor-

bereid zijn op de opvang en behandeling van

slachtoffers van een ramp. Om zo’n acute slacht-

offerstroom van een ramp te kunnen verwerken,

moeten extra maatregelen worden genomen.

Deze maatregelen zijn beschreven in het ZiROP.

(Ziekenhuis Rampen Opvang Plan).

Volgens Tjerk Rintjema, ZiROP beheerder en ver-

pleegkundige/instructeur, is het belangrijk om

de kennis hierover door middel van opleiden,

trainen en oefenen te vergroten. Dat gebeurt

dan ook regelmatig, waarbij ondersteuning

wordt geboden vanuit Code Rood uit Zwolle.

Deze beschikt over een groep instructeurs (col-

lega’s uit het werkveld vanuit regionale zieken-

huizen) die elkaar onderling bijstaan.

Dat een real life oefening heel nuttig is, bleek

afgelopen woensdagavond in ons ziekenhuis.

Ook in bijzondere omstandigheden moeten

patiënten immers kunnen rekenen op directe

medische hulp van goede kwaliteit.

Marion Beumer

Geslaagde calamiteitenoefening

13

/ D

olo

mIe

ten

Woensdagavond 9 tot en met zondagavond 13 september 2015

Fietsen en wandelen in de DolomietenHet fiets- en wandelevenement in de Do-

lomieten was vorig jaar een enorm succes!

Zo’n 115 deelnemers hebben vele bergtop-

pen in de Dolomieten beklommen. Het

was een onvergetelijke reis. Een prachti-

ge, indrukwekkende omgeving en een fijn

hotel. Daarom heeft de werkgroep beslo-

ten om ook in 2015 weer naar hotel Villa

Argentina in Cortina d’Ampezzo te gaan.

Beweging, sponsoring en verbinding zijn

de doelstellingen van deze reis. Ook in

2015 vragen we de deelnemers zich te la-

ten sponsoren voor ons adoptieziekenhuis

in Ghana.

Medewerkers en medisch specialisten die

van plan zijn om mee te gaan wordt aange-

raden zich snel aan te melden. Op intranet

is onder het kopje personeel een pagina

aangemaakt voor de Dolomietenreis van

2015. Zie http://intranet/personeel/dolo-

mieten-2015

Hier treffen jullie behalve informatie over

de reis ook een inschrijfformulier aan. Na

ontvangst van het volledig ingevulde for-

mulier is de inschrijving voor de reis offi-

cieel.

Voor vragen kun je terecht bij de afdeling

PR&Communicatie: (0341-46)3903 of via het

mailadres fietsen@stjansdal.nl

Ruim voor zijn pensioendatum heeft fysiothe-

rapeut Theo Jansen met een gezellige receptie

afscheid genomen van zijn arbeidzame leven

in het ziekenhuis. Niet omdat het werken

hem zwaar viel, maar omdat hij honderden

overuren had, die hem nu in vrije tijd zijn

uitbetaald. “Jammer hoor, maar het is niet

anders. Ik ga gewoon door met leven.”, aldus

Theo die zichzelf omschrijft als een creatief

persoon. Hij zingt al 22 jaar bij het Ermeloos

Mannenkoor, is een groot liefhebber van de

natuur, houdt van fietsen, wandelen en is een

vogelaar. Uiteraard stapelgek op zijn vrouw,

kinderen en kleinkinderen. Maar het meest

opmerkelijke feit in dit rijtje is misschien toch

wel, dat hij een vogelaar is.

“Ik ga op jacht naar vogels, maar zonder ze af

te schieten. Deed mee aan vogeltellingen en

de ijsvogel is mijn favoriet. Zijn meest zeldza-

me waarneming was de ‘Orpheus spotvogel’.

Als ik samen met mijn vrouw Dittie en mijn

verrekijker door de natuur dwaal, dan zie ik ze

overal vliegen” zegt Theo met een grote grijns

op zijn gezicht, die zo herkenbaar is voor zijn

persoonlijke uitstraling.

Maar achter die vriendelijke glimlach, schuilt

een mens die recht voor zijn raap is. “Ik heb

vrolijkheid om me heen nodig”. Maar achter

de lach van Theo zit ook veel verborgen toch?

“Natuurlijk, maar mijn privéleven heb ik nooit

meegenomen naar mijn werk”. Op de vraag of

er ook een moppersmurf in hem schuilt, zegt

hij: ”Ik heb me zeker opgewonden over de za-

kelijke veranderingen in de organisatie. Voor

patiënten ben ik altijd door deuren gegaan. Ik

ben vooral eerlijk en heb een sterk rechtvaar-

digheids gevoel. Natuurlijk kan ik ook moppe-

ren op het leven, als dingen niet gaan zoals ze

moeten gaan. Maar altijd heb ik geprobeerd

iets positiefs uit te dragen.

PASTORAAL

Door mensen te laten praten en goed naar ze

te luisteren probeerde ik hen weer de waardig-

heid te geven die ze soms door hun ziekte zijn

verloren. Ik heb op mijn werk meer pastoraal

werk gedaan dan in de wijk waarin ik jaren-

lang ouderling ben geweest. Pastoraal bezig

zijn was wel mijn ding. Als ik een kaart aan de

muur zag met een tekst erop, vroeg ik gewoon:

“gelooft u”? Prachtige gesprekken waren er-

bij, met niet gelovigen, moslims of christenen

op één kamer. Hoewel dat toch de visie is van

waaruit dit ziekenhuis werkt, heb ik daar soms

weinig van gezien. Ik heb geprobeerd aan die

visie inhoud te geven. Ik hoop dat me dat een

beetje gelukt is”. Met zijn bekende humor vat

hij samen: “Ik ben een ras Katholiek, maar nu

een ‘Protaliek’.

Onverwachts tovert Theo een Iphone uit zijn

zak. “Nee, ik ben niet van de moderne commu-

nicatie. Deze is derdehands en was van mijn

kinderen. Maar luister”. Op de achtergrond is

het Sanctus te horen van het koor waarin hij

zingt en één van zijn kleinkinderen, de jongste

Fysiotherapeut Theo Jansen:

“Humor is een medicijn”

tHe

o j

an

se

n /

14

Hartelijk dank!

Op 12 februari was het zover. Toen mocht

ik letterlijk en figuurlijk in de schijnwer-

pers staan en wat was het geweldig. Mijn

familieleden en ik hebben er reuze van

genoten. Na de woorden betreffende mijn

functioneren en loopbaan en het uitreiken

van de gouden St Jansdalspeld, kwamen de

collega’s met een geweldig lied, een bijzon-

der geslaagde film door productiebedrijf

“EG(MO)ENS” , de presentatie door collega

Marielle van de achterkanten van de week-

endlijsten en de speech van mijn dochter

Edith mocht ik als laatste het woord voe-

ren. Het moment van het onofficiële ge-

deelte was aangebroken en mensen wat

ben ik verwend!! Ik ben er nog stil van.

Bij deze wil ik dan ook iedereen bedanken

voor hun aanwezigheid op de receptie en

de vele cadeaus. In het bijzonder bedank

ik de raad van bestuur voor de receptie en

mijn bijzondere dank gaat ook uit naar de

medewerkers van het restaurant. Beste

Jansdallers, oud medewerkers (ach een

Jansdaller blijf je altijd) en andere belang-

stellenden (familie, kennissen, vrienden en

collega’s uit de eerste lijn): mijn afscheid

was voor mij en mijn gezin een waar feest!

Reuze bedankt en het ga jullie goed.

THEO JANSEN

muzikale Jansen telg, fluit de melodie mee.

Op de vraag wie hij in het Jansdal een laatste

@ zou willen sturen, reageert hij: “Mag bellen

ook? Niet? Oké, dan zou ik Albert Arp willen ap-

pen: laat de zorg blijven zoals het nu is, liefst

nog beter!”

DIERENARTS

De baan van fysiotherapeut was niet zijn

eerste keuze. Hij was liever arts geworden,

nee niet voor mensen maar met dieren, die

kunnen niet liegen. Doch na het zien van een

voorlichtingsfilmpje over een slachthuis ver-

anderde hij van gedachte. Met zijn vader ging

hij mee naar de fysiotherapie en toen hij die

man bezig had gezien, dacht hij ‘Eureka’ dat

ga ik studeren. “Daar heb ik nooit spijt van ge-

had. Neurologie werd voor mij uiteindelijk de

mooiste afdeling. Werken met oudere mensen,

daar kun je veel van leren. Zelf ben ik ook een

keer lijdend voorwerp geweest. Dan verandert

je wereld. De leider aan bed wordt de lijder

in bed. Een heel bijzondere ervaring. Daarom

vond ik het ook zo leuk artsen te behandelen.

Die rolwisseling is echt super leerzaam. Maar

nu moet ik ruimte maken voor jongeren. Graag

had ik nog veel meer van mijn ervaring willen

overdragen, maar mijn missie is geslaagd als ik

een stagiaire heb leren kijken… echt kijken. Je

maakt wel een oefenprogramma, maar in feite

geven mensen dat toch zelf aan. Bijvoorbeeld:

Ik zie dat u niet van fietsen houdt, dus gaan we

iets anders doen”.

LEUKE VERHALEN

“Ik heb veel gelachen op mijn werk. Ooit heb ik

samen met de technische dienst voor een pa-

tiënt van 260 kilo, een looprek gemaakt waar

we bedwielen onder hebben gelast, zodat die

man een beetje kon lopen. Maar omdat nie-

mand hem wou tillen, ging er steeds een an-

dere collega mee. Dat viel blijkbaar op want de

patiënt reageerde met de woorden: Hé Jansen

je hebt steeds een andere bij je. Waarop ik re-

ageerde: man als ze naar je kijken, krijgen ze

het al in hun rug”. Nog een leuk verhaal: “Toen

ik binnenkwam bij een oudere vrouw met een

nieuwe heup merkte zij op: ‘Ik heb vandaag

geen zin’. Mijn reactie: Ik ook niet en ben toen

naast haar gaan liggen. Gaat de deur open

staat daar een dokter….. Humor is ook een me-

dicijn. Dat heb ik veel gebruikt in mijn werk,

maar dat is nu voorbij.

Ik heb mijn kastje leeggehaald, de spullen lig-

gen thuis nog ergens in een plastic zak” Het

valt even stil: “Het ziekenhuis was mijn vis-

senkom en daarin heb ik met groot plezier

mogen zwemmen”. Hoewel Theo niet zo van

de tegeltjes wijsheden is, wil hij zijn collega’s

graag de volgende les meegeven: ‘Word geen

stoeptegel, want dan lopen ze over je heen’.

Arja Kooistra

Fysiotherapeut Theo Jansen:

“Humor is een medicijn”

15

/ t

He

o j

an

se

n

Applicatie Coördinator Kennemer Gasthuis Haarlem, Ingrid Sliggers:

“Epic is een superleuken interessant traject”

Een groot avontuur! Zo omschrijft Ingrid Slig-

gers het Epic-traject. Ingrid is Functioneel

Applicatie Coördinator Epic in het Kennemer

Gasthuis in Haarlem. Zij deelt haar ervaringen

over het bouwen van een nieuw Elektronisch

Patiënten Dossier (EPD) graag met de collega’s

in het St Jansdal. Als verpleegkundige had zij

altijd al interesse voor de werkprocessen.

“Hoe gaan de dingen op de afdeling? Kunnen

ze sneller, handiger en beter op elkaar wor-

den afgestemd?” Volgens Ingrid is Epic vooral

het zo efficiënt mogelijk maken van werkpro-

cessen en de documentatie ervan.

Het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp is het

eerste ziekenhuis in Nederland dat is gaan

werken met Epic. Vanwege de ophanden zijn-

de fusie met het Spaarne, heeft het Kennemer

Gasthuis ook voor Epic gekozen. Ingrid vertelt

dat de medisch specialisten in het Kennemer

al werken met een ander EPD, de verpleegkun-

digen werken nog op papier. Dit blijft zo tot de

Go-live, het moment waarop in één keer wordt

overgaan naar het nieuwe systeem Epic.

WAAROM APPLICATIECOÖRDINATOR?

“Zoals ik aangaf, had ik als verpleegkundige

altijd al interesse voor de werkprocessen.

Toen ik de vacature voor Epic zag, stond ik

veertien jaar aan het bed. Tijdens de informatie-

bijeenkomst werd ik heel enthousiast. Toen ik sol-

liciteerde op de functie van applicatiecoördinator

wist ik nog niet welke applicatie ik toegewezen

zou krijgen. De opzet van het project is zodanig

dat iedereen de hem of haar meest geschikte ap-

plicatie krijgt toegewezen. Toen ik was aangeno-

men, hoorde ik dat ik de applicatie ambulatory

kreeg toebedeeld. Dit betekent alle werkproces-

sen op de polikliniek.”

KENNISMAKING MET HET SYSTEEM

“Tijdens de eerste training in Amerika maakte ik

kennis met het systeem. Na nog een training in

Den Bosch en wederom een training in Amerika

heb ik mij gecertificeerd.” Ingrid geeft aan dat

de eisen best pittig waren. Zo moest zij examens

doen van alle drie de trainingen en deze afsluiten

met gemiddeld een 8 of hoger. De schriftelijke

examens tellen mee voor 75 procent, de projec-

ten voor 25 procent. Ingrid vertelt verder: “Voor

“Vertaling van de werkprocessen

naar Epic. Dat is waarom het draait!”

Ing

rID

slI

ng

er

s /

16

twee trainingen moesten wij projecten doen. In

een project laat je zien dat je de functionaliteit

hebt begrepen door een applicatie te bouwen,

bijvoorbeeld een labaanvraag die past bij een

ziektebeeld. Je wordt getoetst op je vaardighe-

den die je in de training hebt geleerd.”

AMERIKA

“De indrukwekkende reis naar Amerika is een

ervaring die ik voor altijd heb opgeslagen. Het

proeven van de Epic sfeer in Amerika draagt bij

aan de flow waarin je komt en draagt bij aan de

teamspirit. Je ondergaat het samen, motiveert

elkaar en helpt elkaar.”

AFSTEMMING

“Als applicatie-coördinator ben je heel intensief

bezig met functionaliteiten van de werkproces-

sen op de afdelingen. Je stemt af met medisch

specialisten, verpleegkundigen en anderen. Ik

heb veel profijt van mijn zorgachtergrond, want

ik weet hoe zorgprocessen lopen. Dit komt mij

goed van pas in een overleg met medisch spe-

cialisten en verpleegkundigen over de vertaling

van de werkprocessen naar Epic. Momenteel

ben ik druk bezig om voor het specialisme MDL

de documentatie van coloscopie en gastrosco-

pie in een formulier van Epic te zetten. Dit om

met zoveel mogelijk discrete data te werken,

zodat er eenvoudig gerapporteerd kan worden.

Dit noemen we SMART-form. Denk bijvoorbeeld

aan data voor landelijke databases.”

EPIC TERMINOLOGIE

Volgens Ingrid maak je je de Epic terminologie

snel eigen. “Het zijn wel allemaal Engelse ter-

men waarmee je te maken krijgt. Wees gerust!

Waar je het eerst nog een beetje raar vindt,

hoort het er op een gegeven moment bij en

weet je niet beter.”

WAAR LIGT DE GROTE UITDAGING?

“In het je eigen maken van het systeem. Epic

is een mooi, maar ook ingewikkeld systeem. Ik

begin mijn eigen applicatie nu redelijk onder de

knie te krijgen. Je kennis verdiepen binnen je ei-

gen applicatie is iets wat je moet blijven doen.

Graag zou ik nog meer inzicht willen krijgen in

de samenhang tussen de verschillende appli-

caties. Daar heb je de eerste periode geen tijd

voor. Het is zo leuk als iets dat jij gebouwd hebt,

doorgezet wordt naar de productieomgeving.”

GO-LIVE

Nu richting de Go-live op 22 maart neemt de

werkdruk toe. Deze datum is tevens de offici-

ele fusiedatum tussen het Kennemer en het

Spaarne. Dit betekent niet dat de klus geklaard

is. Er zal nog veel op elkaar moeten worden

afgestemd. Onderhoud aan het systeem blijft

en daarnaast heeft Epic eens in de zoveel tijd

een update. Het blijft in beweging, zo komen er

steeds weer nieuwe inzichten van specialisten,

zorgverzekeraars, overheid en anderen.

“Mijn kennis van het verpleegkundige vak

gaat niet verloren, ik blijf de kennis gebrui-

ken. Ik heb geen dag spijt dat ik de keuze heb

gemaakt. Mijn tip voor de medewerkers van

Epic St Jansdal. Laat het gebeuren en probeer

te genieten. Soms denk je ‘Wow, dit ga ik nooit

begrijpen.’ Laat je hierdoor niet afschrikken.

De mensen van Epic zijn heel goed beschikbaar

en benaderbaar. Ik weet zeker dat je het uitein-

delijk, net als ik, een superleuk en interessant

traject vindt.”

Francisca Toes

“Het is zo leuk als iets dat jij

gebouwd hebt, wordt doorgezet

naar de productieomgeving.”

Een applicatie is een

computerprogramma

dat bedoeld is voor

eindgebruikers

STEPICSamen op weg naar nog Beter

17

/ In

gr

ID s

lIn

ge

rs

Antidwaalsysteem:

Veilig en patiëntvriendelijkEen van de projecten van de Stichting Vrienden

van het St Jansdal in 2014 was de aanschaf van

een zogenaamd anti-dwaalsysteem. Onder an-

dere dankzij de opbrengst van het sponsordiner

in 2013 konden vorig jaar de verpleegafdelingen

van ons ziekenhuis worden uitgerust met dit sy-

steem.

Steeds vaker worden er kwetsbare ouderen met

een chronische aandoening in het ziekenhuis op-

genomen. Deze categorie patiënten heeft veelal

meer beperkingen en een slechtere gezondheid.

Een ziekenhuisopname is voor deze kwetsbare

groep patiënten vaak bijzonder ingrijpend. Een

probleem dat zich kan voordoen is (acute) ver-

wardheid. Dat kan er toe leiden dat deze patiën-

ten gaan dwalen. Om dit te voorkomen was er op

de verpleegafdelingen een grote wens om een

anti-dwaalsysteem aan te schaffen.

Het systeem zorgt ervoor dat kwetsbare ouderen

binnen het gebied van de verpleegafdelingen blij-

ven. Het systeem vergrendelt de toegangsdeuren

van de afdeling en waarschuwt de verpleegkundi-

gen wanneer een patiënt zich buiten de verpleeg-

afdeling bevindt. Door middel van automatische

en ongemerkte bewaking hoeven er geen vrijheid

beperkende maatregelen genomen te worden.

Hierdoor is niet alleen de veiligheid gewaarborgd,

maar het is ook bijzonder patiëntvriendelijk. De

dwaaldetectie zorgt er dus voor dat de patiënt

binnen het veilige gebied van de verpleegafdeling

blijft. De aanschaf van dit (dure) systeem was niet

mogelijk vanuit het reguliere budget.

Begin december 2014 hebben enkele bestuursle-

den van de Vriendenstichting het systeem offi-

cieel overgedragen aan de afdeling. Tijdens een

bijeenkomst op verpleegafdeling 2 west demon-

streerden medewerkers het systeem aan de be-

stuursleden.

Anneke Plette

an

tID

wa

als

ys

tee

m /

18

Sponsordiner op vrijdag 20 maart 2015

Dokters koken voorgoede doelOpnieuw gaan maar liefst dertien medisch

specialisten van ons ziekenhuis koken onder

leiding van Rik Jansma, eigenaar van sterren-

restaurant Basiliek Harderwijk. Het wordt

een vijfgangendiner! Leidinggevenden zorgen

voor de bediening onder leiding van Andrea

Pul, hoofd bedrijfsrestaurant. Het diner vindt

plaats in het Dolfinarium op vrijdagavond 20

maart 2015. Het Dolfinarium stelt alle ruimtes

belangeloos ter beschikking en ook Rik Jansma

biedt zijn diensten belangeloos aan. De Stich-

ting Vrienden van St Jansdal organiseert deze

avond om geld in te zamelen voor aanvullende

zorg voor ernstig zieke (oncologie) patiënten.

Geïnteresseerden kunnen een plaats aan tafel

kopen. Een couvert kost € 150,--. Voor een tafel

(acht personen) betaalt u € 1.000,--. De deelne-

mers krijgen een avondvullend programma aan-

geboden met heerlijke amuses, prachtige wijnen

en een vijfgangen sterrendiner. De ontvangst is

om 18.30 uur. Tussen de gangen door vindt on-

der andere een exclusieve veiling plaats. Rond

23.30 uur wordt de avond afgesloten.

Plaatsen voor deze bijzondere avond zijn te

koop via de Stichting Vrienden van St Jansdal.

Er zijn 160 plaatsen beschikbaar. Geef u snel

op, want: vol is vol! Reserveer daarom nu direct

één of meerdere couverts of een tafel voor acht

personen. Dit kan via het antwoordformulier op

www.stjansdal.nl/sponsordiner .

De opbrengst van de avond is volledig bestemd

voor extra zorg voor ernstig zieke (oncologie)

patiënten in St Jansdal.

‘Geven voelt goed’. Dat is de slogan van de

Stichting Vrienden van St Jansdal in Harder-

wijk. De Vriendenstichting is al actief sinds

1989 en heeft als doelstelling projecten te

financieren die niet uit het reguliere zieken-

huisbudget kunnen worden betaald. Het gaat

om projecten die bijdragen aan het realiseren

van een genezend klimaat. Soms betreft het

kleine en soms grote extra’s die het verblijf in

het ziekenhuis kunnen veraangenamen voor

patiënten en bezoekers. Naast aandacht voor

de kwetsbare ouderen, oncologiepatiënten

en chronisch zieke patiënten heeft de Vrien-

denstichting met het project ‘Angst verminde-

ren bij kinderen’ ook aandacht voor de jonge

patiëntjes die in ons ziekenhuis behandeld

worden. Kijk voor een volledig overzicht van

de gerealiseerde projecten op www.vrienden-

vanhetstjansdal.nl

Anneke Plette

Vijfgangen sponsordiner

met sterren!

DATUM: Vrijdag 20 maart 2015

TIJD: Van 18.30 uur - 23.30 uur

PLAATS: Dolfinarium Harderwijk

KOSTEN: € 150,- per couvert of

€ 1.000,- per tafel van

8 personen

19

/ D

ok

ter

s k

ok

en

vo

or

go

eD

e D

oe

l

Opbrengst sponsordiner

SAMENSTELLING KEUKENBRIGADE

1. Hans van Berkel, uroloog

2. Jaap Driest, MDL arts

3. Meijno den Dulk, MDL arts

4. Carel Doreleijers, anesthesist

5. Pieter de Jong, orthopedisch chirurg

6. Yvette Konijnenberg, kinderarts

7. Marian Muis, internist

8. Judith Peeters, reumatoloog

9. Andrea Schneemann, oogarts

10. Roberto Tobon Morales, chirurg

11. Annet van Veen, gynaecoloog

12. Maaike Waaldijk, psycholoog

13. Edith Wiegers, ziekenhuisapotheker

De Stichting Vrienden van het St Jansdal heeft zich de af-

gelopen jaren ingezet voor het realiseren van extra’s voor

diverse patiëntengroepen.

Met de opbrengst van het sponsordiner willen we onder

andere de volgende projecten realiseren:

✚ Huiselijke inrichting van een aantal eenpersoons-

kamers voor ernstig zieke (terminale) patiënten

✚ Aanbod hand- en voetmassage voor patiënten die

chemotherapie moeten ondergaan

Het gaat hier om extra zorg voor speciale patiëntencatego-

rieën, zoals bijvoorbeeld kankerpatiënten.

De behandeling die patiënten in het ziekenhuis krijgen

aangeboden, wordt ook wel de reguliere behandeling ge-

noemd. Daarnaast is er aanvullende zorg. Dit zijn extra’s

die niet gefinancierd kunnen worden uit het ziekenhuis-

budget. Het gaat hier om het positief beïnvloeden van de

ziektebeleving.

De Vriendenstichting hoopt met de opbrengst van het

sponsordiner de zorg voor ernstig zieke (kanker)patiën-

ten nog verder te verbeteren.

Anneke Plette

Do

kte

rs k

ok

en

vo

or

go

eD

e D

oe

l /

20

Gezondheidsmanagement

Denken in mogelijkheden en meebewegenIn voorgaande Cazcades hebben we aandacht

besteed aan gezondheidsmanagement. In dit

nummer een praktijkvoorbeeld van omgaan

met ziekteverzuim. Op zoek naar inspirerende

voorbeelden tipte Arjan Donk mij over Irma

Plas, hoofd van de kinder- en tienerafdeling,

couveusesuites en de poli kindergeneeskunde.

Ze geeft leiding aan ruim tachtig medewerkers

inclusief de vakgroep kinderartsen. Het ziekte-

verzuim is overall 2,9 %. Welke invloed heeft zij

als leidinggevende hierop? Wat is haar kracht?

Open communicatie? Is het zo (kinderlijk) een-

voudig? Of heeft zij gewoon geluk met gezonde

medewerkers?

Als ik plaats neem op een stoel in haar kantoor,

wordt er op de deur geklopt. Een kinderver-

pleegkundige vraagt naar de planning van sol-

licitatiegesprekken die middag. Irma veront-

schuldigt zich als de deur weer gesloten wordt.

Er resteren nog twintig minuten interviewtijd.

Ze heeft een volle agenda, maar altijd met een

open deuren beleid, benadrukt Irma. Openheid

is belangrijk in haar stijl van leidinggeven, zo

bemerk ik gedurende het interview.

MOGELIJKHEDEN

Irma: “Mijn eerste reactie op dit interview was:

Waarom ik? Ik vind dat ik altijd nog te veel zieken

heb op de afdeling. Voor mijn gevoel is het ziek-

teverzuim niet laag. Vanmorgen heb ik aan mijn

team gevraagd waar onze kracht ligt. We kijken

naar mogelijkheden. Wat kan iemand wel? Thuis-

werken of voor enkele uren op de afdeling? Ik

probeer dit laatste te stimuleren. Het is belang-

rijk om mee te bewegen, om een gesprek open te

leggen. Maar ik ben ook zo eerlijk om te vragen;

ok, je zegt dat het op je werk te veel is, maar wat

doe je privé? Wat lever je daar in?”

OP ÉÉN LIJN?

Als er een zieke is, zoek ik afstemming met Ivo

en Otto (maatschappelijk werker en bedrijfs-

arts). Hoe ga ik als leidinggevende met een situ-

atie om? Denken zij er ook zo over, beoordelen

zij het op dezelfde manier? Kortom, zitten we

op één lijn? Ik verwijs mijn medewerkers regel-

matig naar hen.”

MET ELKAAR

“Wat ik als voordeel ervaar, is dat mijn teamle-

den gewoonweg niet ziek wíllen zijn. Het is een

wisselwerking. Ik heb tevreden medewerkers

die wíllen werken. We doen het met elkaar. Als

we kijken naar verzuim, denken we in eerste

instantie niet aan vervanging, maar hoe we het

als team kunnen oppakken.

Misschien scheelt het ook dat ik van de werk-

vloer kom. Ik ben van huis uit kinderverpleeg-

kundige. Ik ben gestart als oproepkracht. Er

volgde een vast contract, ik deed de opleiding

neonatologie, werd eerst teamleider en later

hoofd ad interim. In 2010 kreeg ik mijn huidige

functie. Ik ben gewoon wie ik ben en meer doe

ik niet”, beëindigt Irma het gesprek. En dat is

vast en zeker mede haar kracht.

Linda Heller

21

/ g

eZ

on

DH

eID

sm

an

ag

em

en

t

COLUMNBarbara Bouwens (24) is journalist en leerling-ver-

pleegkundige. Ze studeert BBL verpleegkunde aan

Landstede Harderwijk en werkt als leerling-ver-

pleegkundige op verschillende verpleegafdelingen

in het St Jansdal. In haar column lees je alles over

haar blik op verpleegkunde.

ba

rb

ar

a /

22

Een traumakamer vol adrenaline

De ene verpleegkundige legt gips aan bij een

patiënt met een gebroken voet, de ander ba-

lanceert samen met een acuut zieke patiënt

op het randje van leven en dood. Je moet er

snel en scherp zijn, want als verpleegkun-

dige werp jij samen met de spoedarts de

eerste blik op de patiënt. Het is er hollen

of stilstaan. Ik ken geen afdeling met meer

dynamiek dan de Spoedeisende Hulp (SEH).

Ik mocht er een week neuzen, oftewel: hard

werken, weinig pauze, veel leren en een

steentje bijdragen aan de zorg voor twee

acuut zieke patiënten die op de SEH werden

binnen gebracht.

Op maandagmorgen stroomt de SEH vol: pa-

tiënten met klachten van pijn op de borst,

fracturen, kinderen met benauwdheid, oude-

ren die thuis zijn gevallen. Als spoedeisende

hulp verpleegkundige moet je het lichaam

van top tot teen kennen, want er komt van al-

les langs. Een belletje om drie uur ‘s middags.

Er is een acuut zieke patiënt onderweg. De

traumakamer wordt gereed gemaakt. Bij bin-

nenkomst is de patiënt niet aanspreekbaar

en reageert amper op pijnprikkels. De neu-

roloog wordt opgepiept. Een spoedritje naar

de röntgenafdeling voor een CT-scan van

het hoofd. Het vermoeden van de neuroloog

wordt bevestigd: een forse hersenbloeding.

De prognose is slecht, de patiënt zal spoe-

dig overlijden. De familie in tranen. Vier uur.

Mijn dienst zit erop. Het is even schakelen

als ik na mijn dienst naar huis rijd. Plotsklaps

kan de dood dichtbij zijn.

Eind van de week stond ik opnieuw in de

traumakamer. Een instabiele, versufte pa-

tiënt met lage bloeddruk en een pijnlijke

buik. Onderzoeken volgen: echo van de buik,

bloedafname en vochttoediening. Ik stond

naast een lijkbleke, verzwakte, zieke patiënt

die ondanks haar verminderde bewustzijn

duidelijk angst uitsprak. De echtgenoot

stond er machteloos naast. Ze baden samen.

Hoe mooi om te zien dat de spoedeisende

hulp verpleegkundige ondanks de hectiek

oog had voor de angst van het stel. Een korte

uitleg van wat er gebeurt, een blik, een hand

op de schouder. Maar ook begrensde ze het

stel: de patiënt moet nu naar de operatieka-

mer. Een groot darmprobleem was de oor-

zaak van het ziek-zijn. Vol tevredenheid ging

ik ’s avonds naar huis. We waren er voor deze

patiënt, we deden wat we konden. De adre-

naline gierde nog door mijn lichaam.

Een contrast met de verpleegafdeling waar

ik werk. Patiënten komen pas op de ver-

pleegafdeling als ze stabiel zijn. Er kunnen

zich acute situaties voordoen, bijvoorbeeld

als een patiënt plotseling verslechtert,

maar het komt minder voor dan op de SEH.

Ik voelde die avond de hoge verantwoor-

delijkheid die de SEH draagt voor zijn pa-

tiënten. Er moet goed gehandeld worden,

anders kan het flink mis gaan. Die ernst voel

je af en toe, maar toch overheerst de vrolijk-

heid onder de medewerkers. Een fris en kun-

dig team. Respect.

Proefvisitatie ziekenhuisgeneeskunde goed verlopen

Een goede focusZit het St Jansdal op de goede weg? Deze vraag

stond op 4 december centraal tijdens een

proefvisitatie vanwege ons voorgenomen be-

sluit om in de toekomst ziekenhuisartsen te

gaan opleiden. Alle betrokkenen vanuit ons

ziekenhuis hadden maar één doel: zeer goed

beslagen ten ijs komen. Dat is gelukt. De Stich-

ting Opleiding Ziekenhuisgeneeskunde (SOZG)

complimenteerde het St Jansdal over al haar

inspanningen. Toch moet er op een paar fron-

ten nog wel een tandje bij, willen wij als zie-

kenhuis dat felbegeerde groene licht krijgen.

Het St Jansdal ziet meerwaarde van een zieken-

huisarts voor de kwaliteit van de zorg en wil

deze daarom in de toekomst zelf gaan opleiden.

Een behoorlijke ambitie, want dat betekent een

nieuwe opleiding in een nieuw opleidingszie-

kenhuis, dat hiermee nog weinig ervaring heeft.

Een kwetsbaar plan? “Ja, dat klopt”, zegt pro-

jectcoördinator Tjerk Rintjema, “maar we zitten

zeker op de goede weg. De opleidingscommis-

sie heeft veel werk verzet met het inrichten van

een opleidingsplan, met onder andere stagebe-

schrijvingen en afspraken. Ondanks dat het St

Jansdal geen officieel opleidingsziekenhuis is,

hebben wij wel ruim ervaring met het opleiden

van co-assistenten en HAIO’s op de SEH. Ons

voordeel is dat we wel ervaring hebben, maar

dat de op te leiden groep van ziekenhuisartsen

niet groot is. We kunnen de focus daar dus goed

op richten. Dat onze focus goed is, beaamden

de leden van de proefvisitatiecommissie tij-

dens hun bezoek aan ons ziekenhuis.”

GOED OPLEIDINGSPLAN

Tjerk vertelt dat de commissie het St Jansdal

complimenteerde vanwege haar grote betrok-

kenheid. “Maar ook vanwege het feit dat wij al

op voorhand veel tijd hebben vrijgemaakt voor

het invoeren van deze opleiding. Als grote plus

noemden zij het commitment van de Raad van

Bestuur, de Vereniging Medische Staf en het

hoofd Kwaliteit. Ook waren zij positief over het

opleidingsplan: de inrichting ervan en de bijbe-

horende documentatie. Zij vonden dat er goed

over zaken was nagedacht. Bijvoorbeeld over

het digitale portfolio. Dat is een persoonlijk

dossier, waarin ziekenhuisartsen alle scholing

en werkervaring overzichtelijk kunnen bijhou-

den. Opleidingsadviseur Bart Talens heeft hier

veel energie in gestopt. Zijn werk heeft veel in-

druk gemaakt op de visitatiecommissie.”

VERBETERPUNTEN

Uiteraard bracht de visitatie ook verbeterpunten

aan het licht. Tjerk noemt een aantal voorbeel-

den van zaken waarmee de commissie nog aan

de slag moet. “We moeten een introductiepro-

gramma opstellen en de stage beschrijvingen

nog verder optimaliseren. De beschrijvingen

moeten bijvoorbeeld meer uniform worden.

Daarnaast moeten we duidelijker in het stage-

plan laten zien waaruit blijkt dat de ziekenhuis-

arts een ‘kwaliteitsbril’ op heeft. Nu is nog niet

helemaal duidelijk hoe kwaliteit en veiligheid in

de stages van de ziekenhuisarts aan de orde ko-

men. Daarnaast moet er een goed, direct beschik-

baar overzicht komen van de behaalde en nog te

behalen competenties. Een goede terugkoppe-

ling na de diverse stages is uiteraard belangrijk.”

Er zijn dus de nodige verbeterpunten, maar uit

de proefvisitatie bleek dat St Jansdal zeker een

grote kans maakt om de opleiding Ziekenhuis-

geneeskunde te kunnen gaan aanbieden. Er

komt vanuit de SOZG nog een officieel rapport

van alle bevindingen, die de opleidingscommis-

sie gaat gebruiken als input ter verbetering. In

april 2015 verwacht het St Jansdal de officiële

aanvraag in te dienen. Na de formele visitatie

door de Registratiecommissie Geneeskundig

Specialisten (RGS) volgt hopelijk een positief

besluit, waarna de opleiding dit najaar kan

starten.

Marion Beumer

De centrale opleidingscommissie ziekenhuisgeneeskunde

Waarom vragen we de erkenning voor

deze opleiding aan?

St Jansdal heeft besloten om erkenning voor

de opleiding tot ziekenhuisarts aan te vragen

bij het College Geneeskundige Specialismen

(CGS). Sinds september 2012 kunnen basis-

artsen kiezen voor een vervolgopleiding tot

ziekenhuisarts. Een ziekenhuisarts verleent

basiszorg op de verpleegafdelingen en is de

schakel tussen de patiënt en de diverse be-

handelaars. Het St Jansdal is zich bewust van

de meerwaarde van de ziekenhuisarts. Door

het opleiden van ziekenhuisartsen kunnen

we gezamenlijk de klinische zorg in het St

Jansdal verder verbeteren en ook de commu-

nicatie naar de eerste lijn optimaliseren.

Meer informatie over Ziekenhuisgeneeskunde vind je op intranet onder:

Afdelingspagina’s/cluster acuut. Daar vind je ook de persoonlijke

motivaties van alle betrokkenen.

23

/ p

ro

efv

IsIt

atI

e Z

Iek

en

Hu

Isg

en

ee

sk

un

De

Tweets Twitter mee over St Jansdal door in

je bericht @stjansdal of #stjansdal te

gebruiken. Word ook volger door naar www.twitter.com/stjansdal te

gaan. In iedere uitgave van Cazcade publiceren we de meest recente

tweets. Wil je de tweets zien? Ga dan naar intranet, hier lopen alle

tweets die binnenkomen automatisch over het scherm.

@IrisVierhout Toch wel fijn dat de ambulancebroeders van @stjansdal

humor hebben om half 5 in de ochtend! M’n pa hoefde gelukkig uiteindelijk

niet mee.

@fleurgottlieb En dan is het rond... Per 1 januari in dienst bij

@stjansdal. Moet alleen nog opzeggen bij @znwv, gelukkig weten ze er al van

@ljhallatu Het ziekenhuis waar ik ooit geboren ben is op de goede weg.

‘Onze strategie staat op een A4-tje’ @stjansdal #FD

@SesjoeKetesjoe 12,5 jaar in dienst van het @stjansdal vandaag...

Wat een tijd! Op naar de 25!

@PreventieCoach1 Weer uniek! @stjansdal met alcoholpoli @altijd-

watncrv annie van der krol Beter leren uiten ipv alcohol @oploskracht

@MSchrikkema Openstaan voor kritische feedback van medewerkers

is soms lastig. Moedig om deze open te beluisteren en er echt iets mee te

doen! @stjansdal

@RMarsman #Zorgverzekering @ZilverenKruis belt om te zeggen dat ik

volgend jaar niet meer in @stjansdal terecht kan. Toch maar overstappen? #fail

@NatasjaMunneke Wowww wat n service bij @stjansdal deur van

auto wordt gewoon opengedaan door zo’n parkeerservice...niet eerder mee-

gemaakt!!

@CobyKrooneman Vakkundig en zorgzaam personeel. Je bent een

mens en geen nummer. Echt top! @stjansdal

@JacquelinePrins @stjansdal Als ik een uur moet wachten voor mijn

afspraak wie betaalt dan mijn parkeerkaartje?

@thejobcoach1 Een bedankje en compliment voor het verplegend per-

soneel @stjansdal in Harderwijk. Wát een kanjers! #koesteren

@Fristiefox @stjansdal Even voor een bezoekje met zoonlief aan de

oogarts. Maar eerst even 2 heerlijke kroketjes gegeten in het restaurant. Top!

@WillemKrooneman Mooi informatief magazine van @stjansdal in

de bus vandaag, beste ziekenhuis volgens onderzoek @Elsevier #zorg #samen

Volgt het St Jansdal op WWW.twitter.com/stjansdal

Het afscheidsinterview met radioloog Hans Jansen

vindt plaats aan zijn keukentafel. Een plek waar

hij graag vertoeft. Hans is niet bang dat hij zich zal

vervelen nu hij met vervroegd pensioen is gegaan.

“Ik kan mij in de privésfeer heel goed vermaken.

Een goede balans tussen werk en privé heb ik altijd

belangrijk gevonden. Ik kon beide ook altijd goed

combineren.” Het laatste jaar werkte Hans naar

zijn afscheid toe en droeg hij al vaste taken over

zoals het voorzitterschap van de maatschap, de fi-

nanciën en het roosteren.

Na de opleiding HBS-B ging Hans Geneeskunde stu-

deren in Amsterdam. “Ik heb ook nog gedacht aan

de studie elektrotechniek aan de Technische Uni-

versiteit Eindhoven. Omdat binnen dit vakgebied

toentertijd veel werkloosheid was, koos ik toch

voor Geneeskunde.”

EEN CADEAUTJE

Na zijn opleiding ging Hans als verzekeringsarts

aan de slag bij het GAK in Den Haag. Hij zag dit als

een cadeautje: een goed inkomen, een contract en

geen dienstplicht. “Ik kijk terug op een leuke en

leerzame periode, waarin ik veel ervaring heb opge-

daan. Zo heb ik in die tijd het inschatten van men-

sen geleerd, net als agressietechnieken. Ik vond

verzekeringsarts een mooi beroep, maar geen baan

voor het leven. Op een bepaald moment twijfelde ik

of ik mij zou specialiseren tot huisarts of radioloog.

Toen ik een goede opleidingsplaats tot radioloog

in Haarlem kreeg aangeboden, was mijn keuze ge-

maakt. Eigenlijk moest ik nog drie maanden werken

bij het GAK, maar die werden mij geschonken.”

IN OPLEIDING

“De vierjarige opleiding tot radioloog volgde ik voor

een deel in het Elisabeth Gasthuis in Haarlem, de

laatste anderhalf jaar in het Leids Universitair Me-

disch Centrum voor een nog betere voorbereiding.

Op het moment dat ik afstudeerde, was er een over-

schot aan radiologen. Ik woonde in die tijd nog in

Amsterdam, was inmiddels getrouwd en vader van

Radioloog Hans Jansen

Thuis als basistwe

ets

/ 2

4

Radioloog Hans Jansen

Thuis als basis

onze eerste dochter. Ik heb in de tijd daarna waar-

genomen in diverse ziekenhuizen. Door de grote

afstanden kwam ik destijds geregeld vrij laat thuis.

Ik ben een echte familieman en wilde mijn kinderen

graag vaker zien. Toen wij in Harderwijk kwamen

wonen, ging ik tussen de middag regelmatig naar

huis om met mijn vrouw en kinderen te lunchen. Ik

heb nooit de ambitie gehad om te promoveren.”

RUILEN

Toen kwam het moment dat Hans zou waarnemen

in een ziekenhuis in Utrecht. Hij trof een collega die

waarnam in Harderwijk en voorstelde om te rui-

len. Na een introductie bij de maatschappen over

en weer hebben zij geruild. “Tijdens mijn waarne-

ming in Harderwijk solliciteerde ik bij Daniel den

Hoedkliniek, waar ik hoofd kon worden. Vakinhou-

delijk was dit natuurlijk een uitdaging, maar het

kleinschalige van Harderwijk trok mij. Na een jaar

waarneming kreeg ik zekerheid en besloot ik in het

St Jansdal te blijven en in 1988 naar Harderwijk te

verhuizen.”

OPPASSEN

“Mijn vrouw en ik hebben vier kinderen: Margreet,

Martijn, Bernard en Cécile en drie kleinkinderen:

Jolijn, Emma en Roos. Dinsdag is oppas dag! Het

oppassen is gezellig, je hebt meer contact met

de kleinkinderen. En het heeft als voordeel dat

onze kinderen kunnen blijven werken. Ik heb veel

filmmateriaal van de kinderen. Van hieruit is mijn

hobby film en fotografie ontstaan. In de technische

kant leg ik mijn ziel en zaligheid. Vanuit de (4K-)

films maak ik foto’s.”

HERINNERINGEN

“In ons beroep wordt wel eens een afwijking niet

gezien, waardoor de patiënt schade heeft geleden.

Anderzijds zijn er ook afwijkingen die in het kader

van een routineonderzoek bij toeval worden ont-

dekt en levensreddend zijn. Dit soort patiënten

blijven je bij.”

“Ik ben radioloog geworden vanwege de diversi-

teit. De keuze voor Harderwijk heeft goed uitge-

pakt. Binnen de maatschap heerst een fijne sfeer

en goede samenwerking. Mijn advies is om vooral

door te gaan op de ingeslagen weg en oog te hou-

den voor het behoud van het goede werkklimaat.

De afdeling radiologie is een prachtige afdeling

die zich kwalitatief doet gelden in de regio. Daar-

bij is samenwerking met andere specialismen heel

belangrijk, omdat je elkaar kunt aanvullen.”

Francisca Toes

25

/ r

aD

Iolo

og

Ha

ns j

an

se

n

Meer dan honderd deelnemers kwa-

men op donderdag 29 januari jl. naar de

Heerlickheijd van Ermelo voor het Gha-

nasymposium ‘Een wereld van verschil’.

In 1994 kwam het ziekenhuis St Jansdal

in contact met het St Mary’s Hospital

in Drobo, Ghana. Het contact is uitge-

groeid tot een stevige relatie tussen de

twee ziekenhuizen die al twintig jaar

bestaat.

In die twintig jaar hebben we lastige

communicatieproblemen overwon-

nen, behuizing gebouwd voor verpleeg-

kundigen en artsen, meegedacht over

de ontwikkeling van het ziekenhuis,

apparatuur en materialen gestuurd,

zijn er mensen heen en weer gereisd,

is er een oogkliniek ontwikkeld, heb-

ben we een mortuarium gerealiseerd,

een hostel voor familieleden van opge-

nomen patiënten en een kraamkliniek

gebouwd.

BETROUWBAAR TOEVLUCHTSOORD

We, dat zijn de mensen in Drobo en de

mensen in Harderwijk samen. Elk met

eigen inzet, eigen mogelijkheden, eigen

inspiratie en eigen volhardendheid.

Er staat nu een ziekenhuis in Drobo dat

er zijn mag en dat nog verder doorgroeit

naar een betrouwbaar toevluchtsoord

in tijden van ziekte en zorgen voor ruim

150.000 Ghanezen en bewoners van de

grensstreek met Ivoorkust.

SABINE UITSLAG

Onder het dag voorzitterschap van Sa-

bine Uitslag kwamen vijf sprekers aan

het woord: Marij Bontemps, oud voorzit-

ter van de Ghanacommissie sprak over:

“Van zorgen voor elkaar naar zorgen met

Geslaagd Ghanasymposium

Al twintig jaar samen on derweg

gH

an

as

ym

po

sIu

m /

26

Geslaagd Ghanasymposium

Al twintig jaar samen on derwegelkaar”. Bisschop Matthew Gyamfi, bis-

schop van het diocees Sunyani en eige-

naar van het St Mary’s Hospital blikte te-

rug op de ontvangst van de Nederlandse

hulp in Drobo. Arja Kooistra interviewde

oogarts Ben van Noort over de oogheel-

kunde in het St Mary’s en de ontwikke-

ling van de oogkliniek. Mila Pors maakte

hiervan een film. Deze is nu ook te be-

kijken op de youtubepagina van het St

Jansdal.

’s Middags deelde Harry Wegdam, voor-

malig chirurg in het Holy Family Hos-

pital in Techiman (nabij Drobo), zijn er-

varingen met de aanwezigen. Titel van

zijn presentatie: “Kijken in de keuken

van Ghana Health Care”. Tenslotte sprak

Annette van Waning, directeur van de

Vebego-foundation, over “Duurzaam on-

dernemen”.

De presentaties werden afgewisseld

met filmpjes en een optreden van de

muziekgroep Djembé. Vier artiesten

verzorgden een spectaculair, traditio-

neel optreden. Alle artiesten zijn van

Afrikaanse afkomst en zetten in hun

kleurrijke kostuums een spetterende

show neer. De aanwezigen werd ook

gevraagd actief mee te doen door met

stemkastjes te reageren op vragen en

stellingen. Tenslotte hebben alle sym-

posiumgasten een persoonlijk briefje

gestuurd aan de medewerkers van het

St Mary’s Hospital. De twee Ghanese

gasten hebben de 110 brieven meegeno-

men naar Drobo. Tussen de programma-

onderdelen was er ruim gelegenheid om

met elkaar in gesprek te komen. We kij-

ken terug op een geslaagd symposium!

Anneke Plette

MEER FOTO’S OP INTRANET

St Jansdalnieuws > fotocollages

27

/ g

Ha

na

sy

mp

os

Ium

Voor: Jan Willem Foppen Achter: Marc van Tilburg

pH

ys

ICIa

n a

ss

Ista

nt

jan

wIl

lem

fo

pp

en

/ 2

8

Een physician assistant

Een physician assistant (PA) neemt

taken over van de medisch speci-

alist zoals het uitvoeren van laag

complexe medische verrichtingen

of het spreekuur. Een PA is ook

bevoegd om medicijnen voor te

schrijven en injecties te geven.

Door de inzet van PA’s krijgt de pa-

tiëntenzorg binnen het St Jansdal

een kwaliteitsimpuls, doordat er

meer tijd en aandacht is voor de

patiënten.

Physician assistant Jan Willem Foppen

“Wat ben je dan?”Jan Willem Foppen loopt in een witte jas, maar

hij is niet de dokter. Wat is hij dan wel? Hij is

een physician assistant (afgekort PA). Het kan

voorkomen dat patiënten in ons ziekenhuis

Jan Willem of één van de andere PA’s treft in

plaats van de behandelend medisch specialist.

De physician assistants in het St Jansdal zijn

werkzaam binnen de vakgroepen chirurgie,

longgeneeskunde, neurologie en de spoedei-

sende hulp. Iedere PA is gekoppeld aan een me-

disch specialist. Zo is Jan Willem opgeleid door

Marc van Tilburg en werkt hij onder supervisie

van de chirurgen.

Jan Willem: “Mijn deelgebied is buik- en onco-

logische chirurgie. Daarbinnen heb ik mijn spe-

cifieke deeltaken. Marc laat mij vrij, maar zegt

indien nodig wel waar het op staat. Ik werk op

de poliklinische operatiekamer en verricht klei-

ne chirurgische ingrepen. Ik draai zelfstandig

spreekuur en ondersteun de chirurgen waar no-

dig. Het enige wat ik niet doe zijn complexe ope-

raties op de operatiekamer. Kortgezegd neem ik

dus taken van de chirurgen over. Soms zelfstan-

dig, soms onder supervisie van de chirurg.”

VERWACHTING

Sommige patiënten willen echt alleen maar de

dokter vertelt Jan Willem. De vraag: “Wat ben je

dan precies?”, wordt hem regelmatig gesteld.

“Ik snap dat wel. Co-assistenten, arts-assisten-

ten, physician assistants…de patiënt ziet door

de bomen het bos niet meer. Het valt niet altijd

mee hoor als de patiënt al in de spreekkamer

zit en je moet uitleggen waarom ze jou zien in

plaats van de dokter. Verwachtingsmanage-

ment is het sleutelwoord. Het is heel belangrijk

dat patiënten van tevoren weten met wie zij

een afspraak hebben in het ziekenhuis.”

KORTE EN SNELLE ZORG

In 1996 startte Jan Willem in het St Jansdal als

leerlingverpleegkundige. “Waar mijn vriendjes

vroeger droomden van een baan als politie-

of brandweerman, wilde ik verpleegkundige

worden. Als klein jongetje wilde ik altijd graag

mee naar mijn opa en oma op Sonnevanck. De

zorg trok. Ik had geen sterke voorkeur voor

een specifiek specialisme, maar ik wist wel wat

ik niet wilde. Ik voel mij comfortabel bij korte

contacten en snelle zorg, maar wel van goede

kwaliteit. Kort verblijf is echt mijn ding. Als ver-

pleegkundige leer je veel over jezelf, maar ook

veel over anderen. Je ontdekt op een gegeven

moment ook waar je hart ligt. Zo werk ik graag

solo, maar wel als onderdeel van een team.”

LEERLINGENROL

“Toen kwam het moment dat René The mij be-

naderde om te solliciteren naar de functie van

PA. Ik was direct enthousiast, maar dit bete-

kende wel dat ik de opleiding moest gaan doen

en dat ik weer in een leersituatie terecht zou

komen. Wilde ik wel weer naar de leerlingenrol

gedurende 2 1/2 jaar? Toen bedacht ik mij dat

het soms beter is om een stapje terug te doen,

om er vervolgens weer twee vooruit te kunnen.”

“Het vak physician assistant vind ik mooier

dan verwacht. In mijn functie zit uitdaging,

groei, perspectief en vrijheid. Ik vind het be-

langrijk dat patiënten onze zorg ervaren als

comfortabel, veilig en deskundig. De cultuur

in het St Jansdal vind ik prettig, ik voel mij er

thuis. Als je je bedenkt dat je een derde van je

tijd thuis bent, een derde slaapt en een derde

aan het werk bent, dan is een fijne baan heel

belangrijk. Ik kan gelukkig goed relativeren.

Dat helpt mij om het los te laten.”

Francisca Toes

29

/ p

Hy

sIC

Ian

as

sIs

tan

t ja

n w

Ille

m f

op

pe

n

Voorstellen van de leiding tot vernieuwing of

verandering in een organisatie roepen altijd

reacties op, diverse reacties, die aangeven hoe

men in de organisatie staat.

KRITIEK

Wie kritiek levert, heeft in ieder geval belang-

stelling voor de zaak. Die voelt zich er bij be-

trokken. Anders had hij niet gereageerd. Hij

heeft het voorstel gelezen, er over nagedacht,

misschien zelfs grondig bestudeerd en is tot

de conclusie gekomen: “Ik ben het er niet mee

eens. Dit voorstel helpt de zaak niet vooruit.

Dit moet van tafel!” Als het geen vrijblijvende

kritiek is (die alleen maar voortkomt uit nega-

tiviteit en in de wandelgangen wordt gespuid),

legt hij deze op het juiste bureau. Hij schrijft of

meldt het aan de juiste instantie. Hij zet uiteen

waarom hij het er niet mee eens is. Met argu-

menten onderbouwt hij zijn visie. Hij verzet

zich tegen het hele plan of tegen een onderdeel

ervan. Hij neemt de moeite van het protest. Dat

bewijst dat hij meedenkt, dat hij hart heeft

voor de zaak.

ONVERSCHILLIGHEID

Iemand die de hele zaak geen zier kan schelen,

legt het plan naast zich neer. Misschien ver-

dwijnt het zelfs ongelezen in de prullenmand.

Het kan hem geen barst schelen, wat ze ook

uitdenken, wat ze ook willen veranderen. “Als

ik maar niet ontslagen word en als ik mijn geld

maar op tijd krijg. Het zal mijn tijd wel duren.”

Uit deze onverschillige houding blijkt dat er

geen betrokkenheid of verbondenheid is met

de organisatie. Geen liefde voor het bedrijf dus.

SAMEN OP PAD

Betrokkenheid en liefde voor de zaak moeten

door de werkgever aangekweekt worden en

gecultiveerd. Inspraakprocedures moeten bij-

voorbeeld serieus zijn. Wanneer de overheid

of werkgever het besluit tot verandering al

genomen heeft en daarna - pro forma - nog een

hoorzitting houdt, omdat dat nu eenmaal voor-

geschreven is, dan is een inspraakprocedure

een farce. De werknemer moet de ervaring heb-

ben dat hij serieus genomen wordt dat er naar

hem of haar geluisterd wordt. Hij moet door

de werkgever letterlijk als medewerker behan-

deld worden.

BIJ GEEN GEHOOR

Wanneer mensen hun kritiek niet kwijt kun-

nen, wanneer er niet serieus naar geluisterd

wordt onder het mom van: “Die hebben altijd

kritiek. Die maken altijd moeilijkheden”, dan

zou de criticus met al zijn goede bedoelingen

zich wel eens mistroostig kunnen afwenden

en in onverschilligheid kunnen belanden.

Maar wanneer blijkt dat er serieus naar de

kritische opmerking wordt gekeken, krijgt de

werknemer het gevoel in de organisatie mee

te mogen denken. Ook als de kritiek met argu-

menten wordt afgewezen, dan zal hij zich toch

serieus genomen voelen. Hij zal mee blijven

denken en mee blijven doen. Want de organi-

satie gaat hem echt ter harte. In een organi-

satie moet ruimte zijn voor kritiek en er moet

werkelijk geluisterd worden.

Theo van de Vossenberg

Kritisch of onverschillig

Dinsdag 20 januari werd in de polikliniek Dronten een lunchbijeenkomst georganiseerd voor de huisartsen

uit Dronten en de afdelingen radiologie vanuit het St Jansdal en de MC Groep. Enkele radiologen van zowel

het St Jansdal als de MC Groep waren aanwezig. Doel van deze bijeenkomst was om de vernieuwde radi-

ologieafdeling in Dronten te laten zien aan de huisartsen. Zij kregen uitleg over welke onderzoeken er in

Dronten gedaan kunnen worden en voor welke onderzoeken zij hun patiënten beter naar het St Jansdal of

de MC Groep kunnen verwijzen. Buiten informatie-uitwisseling was er ook ruimte om met elkaar de dialoog

aan te gaan over het aanbod van onderzoeken in Dronten. De intentie is om dit soort lunchbijeenkomsten in

de toekomst vaker te organiseren voor verschillende specialismen van beide ziekenhuizen.

Uitleg over radiologiemogelijkheden

Lunchbijeenkomst in polikliniek Dronten

Ha

rt

vo

or

He

t z

iek

en

Hu

is /

30

LYNETTE OVER ONZE SEH

“Wat onze SEH uniek maakt? Het feit dat wij

24 uur per dag 7 dagen per week een SEH-arts

beschikbaar hebben, ondersteund door op-

timaal geschoolde SEH-verpleegkundigen.

Daarnaast is ons zorgaanbod heel breed. Wij

behandelen in het St Jansdal zowel trauma-,

cardiologie, interne als neurologiepatiën-

ten, maar ook kinderen en kwetsbare oude-

ren kunnen bij ons goed terecht.”

Een theateravond en een huis-aan-huismaga-

zine over spoedzorg. Onze Spoedeisende Hulp

(SEH) staat dit voorjaar flink in de spotlights.

Waarom is dat? Ik vroeg het aan Lynette van

Rooijen, hoofd van deze dynamische afdeling.

Lynette vertelt dat de spoedzorg in Nederland

qua kwaliteit en doelmatigheid sinds een paar

jaar ter discussie staat. Volgens de zorgverze-

keraars is concentratie van de spoedzorg nodig

om de kwaliteit te verbeteren. Zij vinden de

huidige spoedzorg te versnipperd, waardoor

patiënten niet altijd de juiste zorg krijgen.

Bijvoorbeeld omdat de eerste opvang gedaan

wordt door een arts in opleiding of omdat een

ziekenhuis te weinig ervaring heeft met bepaal-

de acute aandoeningen of niet beschikt over de

juiste apparatuur. Lynette: “Het beperken van

het aantal SEH’s heeft natuurlijk ook nadelen.

De aanrijtijden kunnen langer worden. Waar-

door het langer duurt voordat een behandeling

kan starten. Maar ook de onzekerheid of iets

spoed is of niet, kan parten gaan spelen.”

POSTIONERING

Lynette: “Onze Raad van Bestuur vindt dat

de inwoners van ons verzorgingsgebied voor

spoedzorg straks nog steeds snel dichtbij huis

terecht moeten kunnen. Wij hebben in het St

Jansdal een kwalitatief zeer goede SEH, waar

jaarlijks zo’n 20.000 patiënten worden behan-

deld. De Raad van de Bestuur heeft daarom in

haar strategie bepaald dat de SEH in ons zieken-

huis wordt behouden. Een mooi en belangrijk

streven. Deze strategische keuze betekent niet

alleen dat wij wij onze spoedeisende zorg op

kwalitatief hoog niveau moeten houden, maar

ook dat wij deze goed moeten positioneren bij

onze ketenpatners en de inwoners van ons ver-

zorgingsgebied. Vandaar een theateravond en

een huis-aan-huismagazine. Hiermee gaan wij

hen breed informeren over wat het St Jansdal

te bieden heeft op het gebied van spoedzorg.”

PROFILEREN

Lynette legt uit dat wij onze ketenpartners en

patiënten ook willen laten zien dat wij het als

ziekenhuis belangrijk vinden de spoedzorg niet

uit deze regio verdwijnt. Lynette: “Bovendien is

spoedzorg een onderwerp waar over het alge-

meen veel belangstelling voor is. Dat merken

wij vooral tijdens open dagen van het St Jans-

dal. Meestal is er zoveel animo dat het ons niet

eens lukt om iedereen rond te leiden. Het huis-

aan-huismagazine biedt daarom ook een kijkje

achter de schermen.”

INTERACTIE EN DISCUSSIE

“Ook de theatershow op donderdag 9 april a.s. is

uitermate geschikt om te informeren over wat

wij te bieden hebben op het gebied van spoed-

zorg, maar biedt ook ruimte voor interactie

en discussie,” vertelt Lynette. Een tipje van de

sluier: “Het wordt een show met een lach en een

traan. Medewerkers van de SEH belichten samen

met theatergroep Placebo het onderwerp spoed-

zorg. Tijdens de avond beantwoorden zij vragen

die er onder de bevolking en ketenpartners le-

ven. Bijvoorbeeld wat spoedzorg eigenlijk is en

waarom patiënten soms moeten wachten op de

SEH. Maar ook de vraag in welke gevallen je naar

de SEH of de HAP (Huisartsenpost) moet. Buiten

het beantwoorden van vragen zullen er ook en-

kele dilemma’s ter discussie worden gesteld.”

De theateravond over spoedzorg is op donder-

dagavond 9 april in het Theater Harderwijk.

Opgeven hiervoor kan via de website www.

stjansdal.nl De magazines over spoedzorg

vallen in de week van 30 maart bij alle inwo-

ners binnen ons verzorgingsgebied op de mat.

Wanneer u geen exemplaar hebt ontvangen,

kunt u deze vanaf 7 april afhalen bij de recep-

tie in de centrale hal van het ziekenhuis. Ook

in de poliklinieken in Dronten en Nijkerk zijn

vanaf deze datum exemplaren van het maga-

zine te verkrijgen.

Marion Beumer

Spoedzorg in de spotlights

31

/ s

eH

in d

e s

po

tlig

Hts

‘Krüger Komt Kijken’ wordt iedere

zondagavond vanaf 8 maart a.s.

om 18.20 uur uitgezonden en

daarna om het uur herhaald. In

totaal zijn er twaalf uitzendingen.

Kijk voor meer informatie op:

www.gld.nl

Chirurg Marc van Tilburg in TV-serie

Krüger Komt Kijken

Hoop doet leven

‘Krüger Komt Kijken’ is een nieuw programma van

Omroep Gelderland. Presentatrice Angelique Krü-

ger kijkt tijdens het programma mee met zes Gel-

derse zorgverleners. Zo volgt zij een chirurg, uit-

vaartverzorger, verloskundige, (mantel)dochter en

moeder, huisarts en psycholoog/psychotherapeut.

De chirurg in de serie is onze eigen chirurg Marc

van Tilburg. Hij wordt gevolgd in allerlei situaties,

om de kijkers een beeld te geven van het leven als

chirurg. In één van de afleveringen haalt Angelique

Marc thuis op, om met hem in alle vroegte richting

het ziekenhuis te lopen. Tijdens de wandeling naar

het ziekenhuis vertelt Marc over zijn beroep. Ook

vertelt hij dat hij op dat moment al heel wat uurtjes

achter de rug heeft, omdat hij in de nacht voor een

spoedgeval naar het ziekenhuis moest. Tijdens een

operatie legt Marc aan Angelique uit wat hij doet en

krijgen de kijkers een kijkje in de operatiekamer. Ook

mag Angelique meekijken tijdens een spreekuur en

bezoekt zij het Mammacongres. Wil je weten wat er

nog meer gebeurt? Kijk dan vanaf 8 maart iedere za-

terdagavond om 18.20 uur naar ‘Krüger Komt Kijken’!

Francisca Toes

Als dank voor de goede zorg van haar man over-

handigt Willy de Hoop een exemplaar van het

boek ‘Hoop doet leven’ aan de longartsen Dolf

Hendriks en Steven Gans. Het boek is tien jaar

geleden begonnen als dagboek tijdens de zie-

kenhuisopname van Charles de Hoop in het St

Jansdal en is uitgegroeid tot een boekwerk.

Het boek ‘Hoop doet leven’ is geschreven door

Charles en Willy de Hoop samen en gaat over

een zeer heftige periode in hun leven, waarbij

leven en dood een dunne scheidslijn heeft. Willy

de Hoop: “Een verpleegkundige van de intensive

care adviseerde mij tien jaar geleden om een

dagboek te gaan bijhouden toen Charles daar

voor de eerste keer werd opgenomen. De peri-

ode op een IC is verwarrend en indrukwekkend.

Een dagboek helpt bij de verwerking van de op-

name en tijd van herstel erna.”

Na het overlijden van Charles op 2 mei 2014 besluit

Willy samen met haar kinderen om het boek af te

maken en uit te geven. Willy vertelt dat de kinde-

ren nauw betrokken zijn geweest bij de totstand-

koming van het boek. “Alle gebeurtenissen hebben

ook een grote impact gehad op de kinderen en hun

gezinnen. Ik vond het hartverwarmend om samen

met onze kinderen dit boek tot een geheel te ma-

ken.” Met veel passie en toewijding heeft het gezin

gewerkt aan de afronding van dit boek met als

voornaamste doel een steun te zijn voor anderen.

Het boek is online verkrijgbaar via www.hoop-

doetleven.net en bij diverse (evangelische)

boekhandels in de regio, waaronder Riemer en

Walinga in Ermelo.

Francisca Toes

Willy de Hoop (links op foto) overhandigt het boek ‘Hoop doet leven’ aan longarts Dolf Hendriks en Steven Gans (tweede van links). Osas-verpleegkundige Ria Leijendekker (achter) weet zich de heer

de Hoop nog goed te herinneren. Dit geldt ook voor Hèlene Elema (rechts op foto), die de familie nog kent van de longrevalidatie op Salem. Ook zij maakte graag even tijd vrij om aanwezig te zijn.

kr

üg

er

ko

mt

kij

ke

n /

32

Zesde mammacongres

Eerlijke voorlichtingOp vrijdag 30 januari hield de Stichting Sur-

gical Education Harderwijk alweer voor de

zesde keer het mammacongres. Dit keer in

Golden Tulip Heerlickheijd in Ermelo. Tijdens

het jaarlijkse borstkankercongres werd aan-

dacht besteed aan het eerlijk voorlichten

door behandelaren, zodat de patiënten op

basis daarvan kunnen omgaan met de keu-

zes, kansen en dilemma’s die er zijn na de di-

agnose/behandeling.

In de zaal zaten ruim tweehonderd geïnteres-

seerden. Onder hen chirurgen, radiologen en

coördinerend oncologieverpleegkundigen uit

het hele land. In de ochtend was er een plenair

programma en ’s middags konden zij verschil-

lende workshops volgen. Er waren sprekers uit

Nederland en uit België. Zo kwam onder andere

een epidemioloog aan het woord, een hoogle-

raar van het Radboud UMC, een senior inspec-

teur van het IGZ, een klinisch geneticus, een

plastisch chirurg en twee internist-oncologen.

Samenwerking en opleiding op oncologisch

gebied staan centraal in ziekenhuis St Jansdal.

Dit heeft geleid tot de oprichting van de stich-

ting “Surgical Education Harderwijk”. Deze

stichting organiseert jaarlijks het Mamma-

congres Harderwijk. Naast de ondersteunen-

de zorgverleners waren er ook veel medisch

specialisten aanwezig.

Het werd door velen ervaren als een leerzame

dag met interessante sprekers. De presenta-

ties werden beschouwd als informatief en

leerzaam. Tevreden keerde iedereen aan het

einde van de dag huiswaarts.

Linda Heller

Een van de sprekers was Arwen Pieterse, se-

nior onderzoeker afdeling medische beslis-

kunde van het LUMC. Zij hield een pleidooi

over gedeelde/gezamenlijke beslissingen.

Patiënten willen vaker meebeslissen in het

proces dan de arts denkt en patiënten voe-

len zich vaak goed geïnformeerd om te dit te

kunnen.

Het blijkt dat gedeelde besluitvorming het

volgende oplevert:

• Therapietrouw

• Betere klinische uitkomsten

• Tevredenheid over het consult

• Minder onzekerheid over de genomen be-

slissing

Maar hoe kom je tot een gedeelde/geza-

menlijke besluitvorming? Dat proces door-

loopt een aantal stappen. Zij onderzochten

of en welke stappen voorkwamen tijdens

het consult.

Als eerste zou de arts moeten aangeven dat

in dit consult een beslissing genomen moet

worden, waarbij de mening van de patiënt

belangrijk is. Uit onderzoek bleek dat art-

sen deze stap vaak oversloegen en direct

doorgingen naar stap twee: Behandelmoge-

lijkheden noemen en uitleggen. Het bleek

een kunst te zijn om dit neutraal te doen,

om zonder mening de opties te benoemen.

Voor- en nadelen, en zo volledig mogelijk.

Als derde stap worden de voorkeuren be-

sproken van zowel de arts als patiënt. Als

vierde stap, om te komen tot een gedeelde

besluitvorming, zou de arts de patiënt moe-

ten ondersteunen bij de afweging, bijvoor-

beeld door open vragen te stellen.

Uit onderzoek waarbij 49 consulten waren ge-

analyseerd, bleken stappen 1, 2 en 4 sporadisch

voor te komen. Gedeelde besluitvorming levert

veel op, maar bovenstaande vraagt inspanning

van zowel de zorgverlener als de patiënt.

Communicatie in de spreekkamer

33

/ m

am

ma

co

ng

re

s

Open Huis Polikliniek Dronten Op zaterdag 21 maart houdt de Polikliniek Dronten Open Huis. Tussen 13.00 uur en 16.00 uur zijn belang-

stellenden van harte welkom om een kijkje te nemen achter de schermen van de gezamenlijke buitenpoli-

kliniek van ziekenhuis St Jansdal en de MC-groep. Houdt de website www.polikliniekdronten.nl in de gaten

voor meer informatie over de activitei-ten die op deze dag plaatsvinden.

Een deelneemster aan de tiende Valentijnsverwenochtend voor (ex)

kankerpatiënten geniet zichtbaar van haar manicurebehandeling.

De afdeling Harderwijk van De Borstkanker Vereniging Nederland

(BVN) organiseerde samen met het St Jansdal deze ochtend.

Patiënten konden deelnemen aan diverse workshops. De mensen

die de workshops gaven, werkten belangeloos mee. Tussendoor was ruim

gelegenheid om ervaringen te delen.

op

en

Hu

is p

oli

kli

nie

k d

ro

nte

n

/ 3

4

CMD Adv_Advertentie 05-02-15 14:32 Pagina 1

Soms gebeurt er iets bijzonders in het zieken-

huis. Zò bijzonder dat het op de achterzijde van

Cazcede terecht komt...

Vrijdag 16 november kwam de werkgroep bij elkaar voor

de officële presentatie van het rapport over. Na 2 jaar lang

gewerkt te hebben aan een algemeen protocol voor de

behandeling van was er uiteindelijk een richtlijn die algemeen

gevolgd kan worden.

Binnenkort...

MAANDAGMORGEN 2 MAART 2015

CENTRALE HAL KICK-OFF STEPIC

WOENSDAGMIDDAG 11 MAART 2015 OVERHANDIGING

LAPTOPS door Stichting Michael-Wings en UITREIKING

VAN DE DERDE SMILEY voor de kraamafdeling

VRIJDAGAVOND 20 MAART 2015 DOKTERS KOKEN VOOR

HET GOEDE DOEL Dolfinarium Sponsordiner

ZATERDAG 21 MAART

13.00 – 16.00 UUR OPEN HUIS POLIKLINIEK DRONTEN

DONDERDAGAVOND 9 APRIL 2015

PUBLIEKSAVOND SPOEDZORG Theater Harderwijk vanaf

19.00 UUR met cabaretgroep Placebo

Dinsdagavond 3 februari 2015 organiseerde het kinder­

diabetes team een “Brusjesavond” voor kinderen met

diabetes samen met hun ouders, broertjes en zusjes. Het

thema van de avond was “diabetes binnen het gezin” en

had als doelstelling het praten met elkaar over de invloed

van diabetes op het gehele gezin. De avond begon met het

beantwoorden van enkele vragen door elk gezin, bijvoorbeeld

wat is de invloed van diabetes op de dagelijkse activiteiten en

hoe helpen broertjes en zusjes het kind met diabetes. Daarna

kon iedereen van het heerlijke stampotten buffet smullen.

Het was een zeer geslaagde, zinvolle avond!

Kijk!

webtipsOp het YouTube kanaal van het St Jansdal staan enkele tientallen filmpjes, gecategoriseerd naar

specialisme. In de laatste film die is toegevoegd wordt Ben van Noort, oogarts, geïnterviewd

over het St Mary’s Hospital in Ghana. Het bekijken waard! Zie youtube.com/stjansdal