Caz-Bibi-druk 07-03-12 14:57 Pagina a · Survivalgids voor brugklassers Vanaf 13 jaar Verliefd zijn...

Caz-Bibi-druk 07-03-12 14:57 Pagina a

Caz-Bibi-druk 07-03-12 14:58 Pagina b

Caz-Bibi-druk 07-03-12 14:58 Pagina c

ook van caja cazemier:

Vanaf 11 jaar

Windkracht Merel

Wervelwind Merel

Familiegeheim (samen met Martine Letterie)

Brugklassers! (samen met Karel Eykman en Martine Letterie)

Survivalgids voor brugklassers

Vanaf 13 jaar

Verliefd zijn is een ramp!

Vamp (Prijs van de Jonge Jury 2008)

Iets van mij

Te snel

Cool

Offline (genomineerd voor de Prijs van de Jonge Jury 2011)

Knalhard

Echt Emma

Verliefd op je leraar

De eerste keer

Survivalgids voor pubers

Caz-Bibi-druk 07-03-12 14:58 Pagina d

Caja Cazemier

Uitgeverij Ploegsma Amsterdam

Caz-Bibi-druk 07-03-12 14:58 Pagina 3

Kijk ook op:www.ploegsma.nlwww.cajacazemier.nl

isbn 978 90 216 6986 1 / nur 283

© Tekst: Caja Cazemier 2012

Modeschetsen: Ieke Bakker en Jessica Reekers

Omslagontwerp: Annemieke Groenhuijzen

Omslagfoto: Shutterstock

Foto auteur: Bertus Molenbuur

Typografie en zetwerk: Irma Hornman, Studio Cursief

© Deze uitgave: Uitgeverij Ploegsma bv, Amsterdam 2012

Alle rechten voorbehouden.

Uitgeverij Ploegsma drukt haar boeken op papier met

het fsc-keurmerk. Zo helpen we waardevolle oerbossen

te behouden.


Inhoud

Cherrytomaatjes 7

Nieuwe kleren 14

Mooi paars 20

Bibi-kick 26

Overal stippen 32

Helemaal bloot 39

Zipp Zapp 48

Baantje 53

Vriendin 58

Obees 64

Hyves en hutspot 69

mmkk 75

Bibi Xtra 83

Fun & Fashion 93

Waarschuwing 102

Modeshow 107

Wie doet zoiets? 112

Hasna’s jurk opeten 118

Wedstrijd 130

Modeontwerpster 136

Bibi’s schetsboek 143


Cherrytomaatjes

Hoeveel ik weeg, is geheim. Heel veel mensen vindenmijn gewicht een probleem, maar ik wil geen pro-bleem zijn, dus heb ik besloten dat dik zijn niet erg is.Ik heet Bibi en ik ben dik. Zo ben ik. Wat ik wel erg vind,is dat mensen denken dat ze je kennen. Omdat ik dikben, zal ik wel een gezellige meid zijn, van lekker etenhouden en niet van sporten. Nou ja. Toevallig zijn dieeerste twee wel waar, maar dat laatste is een slag in delucht. Ik moest iets doen van mijn pa en ma, en toenontdekte ik Zumba. En dat is behalve dodelijk vermoei-end ook écht leuk. En verder ben ik dol op mode encherrytomaatjes.

Dat ik gek ben op lekker eten heb ik van mijn ma.Hoewel... mijn pa heeft het ook. Het rare is alleen datmijn pa kan eten wat hij wil, hij zal geen grammetjeaankomen, terwijl mijn ma en ik...

Mijn pa heeft ook nog eens een beroep met eten.Fout! Hij is géén kok. Wat wel? Je raadt het nooit. Of eigenlijk werkt hij niet met eten – snoep is geen eten,tenslotte. Mijn pa is dropmaker. Kun je het je voorstel-len?! Dat wil ik later ook wel worden, maar misschienis het niet zo’n handige beroepskeuze voor iemand alsik.

Mijn ma zegt altijd dat hij haar heeft verleid met zijndropkunsten. Ja, echt, zo zegt zij dat. Grappig, hè? Hij

7


was wel een leuke jongen, maar pas toen hij verteldedat hij bij een dropfabriek werkte, gingen haar ogenpas echt voor hem open. En haar hart dus ook.

Tien miljoen dropjes rollen er dagelijks van de bandin de snoepfabriek waar mijn pa werkt. Als je die achterelkaar legt, kun je een rij om de wereldbol leggen,heeft hij wel eens gezegd. Mmm, het water loopt me inde mond als ik daaraan denk. Ze maken Autodrop enOldtimers en zo. Vroeger zijn mijn broertje en ik weleens mee geweest. We vergaapten ons aan al die ver-schillende vormpjes waar dat goedje in gaat. En hetrook zó lekker: een basisdeeg van zoethoutwortel -extract, gelatine, suiker, zout, glucose, Arabische gomof zetmeel en dat soort grondstoffen. Ik heb op de ba-sisschool een keer een spreekbeurt over drop gehoudenen mijn klasgenoten een nieuwe smaak laten proeven.Tjonge, een pa die drop maakt, dat is scoren op de ba-sisschool. Op de middelbare school lachen ze me eromuit. Jouw vader dropmaker? Ha ha!

Zijn taak is het bedenken van nieuwe dropjes. Opzijn bureau liggen allemaal dropjes die hij moet proe-ven, en dan moet hij zeggen hoe ze nóg lekkerder kun-nen smaken. Of hij moet een nieuw vormpje bedenken.Leuke baan! Daarom gaat hij altijd fluitend naar zijnwerk. Mijn ma heeft ook een leuke baan, zegt ze zelf,maar zij gaat nooit fluitend van huis.

Wij moeten thuis ook wel eens proeven en dus beslis-sen over een smaak: dan neemt mijn pa wat proefzak-jes mee. Wauw! Ik heb wel eens gevraagd of ik geen bij-baantje kon krijgen in die fabriek, maar dan kom ik opde inpakafdeling, zegt hij. En dat weet ik nog zo netniet.

8


‘Snoepen,’ zegt mijn pa, ‘is leuk en lekker en maaktvrolijk.’

‘En dik,’ voegt mijn ma er de laatste jaren aan toe.Maar dat geldt dus niet voor hem zelf. Ik weet niet

hoe hij het doet, misschien slikt hij ze niet door... Dik ismijn pa er nooit van geworden. Mijn ma en ik dus wel,maar niet alleen van drop, want wij houden gewoonvan lekker eten. Mmmmm... Je neemt een hap en voelthet in je mond smelten.... Ik kan de hele dag wel eten!Maar ja.

Daarom kan het gebeuren dat ik in de pauze de kan-tine in loop en dat mijn blik op de prijslijst boven de ba-lie valt. Nou ja, valt... Die wordt er naartoe getrokkenzoals de blik van jongens naar het decolleté van mijnvriendin Valerie-Valentine. Laten we eerlijk zijn, als ikeen hongerige maag heb – en mijn maag is altijd hon-gerig na vier lesuren – kijk ik automatisch naar de ba-lie. Wat zal ik eens nemen? Het lukt me gewoon nietom dat niet te zien, door te lopen naar een tafeltje, ermet mijn rug naartoe te gaan zitten en mijn boterham-men te pakken. Die ik overigens ook heel lekker vind,daar niet van.

Nee, ik kan me niet beheersen. Ik moet naar de balielopen en snacks halen, vooral als het al een paar dagengeleden is dat ik iets gekocht heb. Ik heb het idee dat ikmijn schooldag beter doorkom met een saucijzen-broodje of een broodje kroket in mijn maag.

Het stomme is dat ik heel vaak commentaar krijg.Soms al als ik ongeduldig mijn beurt sta af te wachten,terwijl ik voortdurend op mijn hoede ben of niemandvóórpiept.

‘Zin in wat lekkers, Bibi?’ Het wordt op zo’n toon ge-

9


zegd of het iets afkeurenswaardigs is, maar de sprekervan deze woorden heeft precies dezelfde trek in watlekkers. Dat geldt voor iedereen die hier in de rij staat,waarom is het van mij dan raar? Ik ontwikkel op zo’nmoment een tunnelblik: broodje kroket! En dan dieeerste hap waar ik niet mee kan wachten tot ik ergenszit... Goddelijk!

Maar dan zegt iemand, bijvoorbeeld Carien uit mijnklas: ‘Wil je soms nóg dikker worden, Bibi?’

Ik kijk wat ze in haar handen heeft, en zeg: ‘Jij tochook?’

‘Voor iemand die obesitas heeft, ben je niet slim be-zig.’

‘Heb ik obesitas?’ zeg ik met volle mond. ‘Sinds wan-neer heb jij daar verstand van?’

Ik heb een hele rij antwoorden in mijn hoofd klaar-liggen. ‘Ben jij soms van de dieetmaffia?’ werkt ookwel. Of: ‘Sinds wanneer heb jij toestemming je metmijn kilo’s te bemoeien?’

Als ze zeggen: ‘Daar heb ik geen toestemming voornodig,’ zeg ik gewoon: ‘Dan mag ik dus zomaar zeggendat jij die bril in het vervolg thuis moet laten, géén ge-zicht. Absoluut niet slim.’ Of ik maak een andere spot-tende opmerking over hun uiterlijk. Tsj!

Het gekke is dat hetzelfde gebeurt als ik cherryto-maatjes in mijn lunchtrommel heb. Daar ben ik dol op.Nee echt, dat is voor mij net zo lekker als de dropjes vanmijn pa of de taartjes van de beste banketbakker vanonze stad.

Ik zit met mijn vriendinnen in het gras achter deschool, een ideale plek om op mooie dagen de drukkekantine te mijden. Omdat er altijd jongens op Val afko-

10


men, zitten we er met jongens en meiden. En waar jon-gens zijn, zijn ook Carien en Eylem, de jongensgekkenvan de klas, oftewel we zitten er met een hele club. Hetis september, we zitten nog niet zo lang in de derde,dus ik weet niet hoe de jongen heet die zo nodig overmijn tomaatjes op moet merken: ‘Zo hé, die heb je duswel nodig, want daar mag wel een kilootje af...’ Hijgrijnst breed.

Nou ja! Ik ontplof bijna. Is het weer niet goed! ‘Stomme Marvin,’ zegt mijn vriendin Yfke.‘Zo gaat het nou altijd,’ bries ik. ‘Het is nóóit goed.

Iedereen denkt dat hij je zomaar respectloos mag bena-deren en alles mag zeggen. Mooi niet! Dat is dikcrimi-natie!’

‘Relax,’ zegt Thian.Misschien moet ik nu eerst iets over mijn vriendin-

nen vertellen. We hebben alle vier een aardigheid. Ikbedoel: een eigenheid. Nou ja! Hoe heet dat... Een eigen-aardigheid natuurlijk! Ik ben dus dik. Valerie-Valentineheeft een lange naam, maar dat klopt wel: ze houdt vanversieringen. Ze draagt dure kleren en spaart bedelsvoor haar Pandora-armband. Ze heeft liever niet dat wehaar naam afkorten, maar dat doen we dus allemaal.Zeg nou zelf, zo’n mond vol. (Alleen een mond vol cher-rytomaatjes is oké. Ha ha, grapje.)

Yfke is onafscheidelijk van haar potlood. Ze is dyslec-tisch en kan niet goed schrijven. En ze heeft een bloed-hekel aan lezen. Maar tekenen kan ze supergoed en datdoet ze de hele dag door!

We kennen elkaar van de basisschool. En ze steunenmij altijd door dik en dun.

Thian heeft zich in de brugklas bij ons clubje aange-

11


sloten. Ze woont alleen met haar moeder, die uit Viet-nam komt, maar Thian is hier geboren. Haar naam be-tekent ‘zacht’, en dat klopt helemaal. Alles aan haar iszacht. Haar stem, haar handen, haar karakter.

Hoe wist haar moeder wat voor soort baby ze had gekregen, vraag ik me altijd af. Ik vind het wel leuk alseen naam van iemand iets betekent. Mijn naam bete-kent helemaal niets. Eigenlijk heet ik Bibiènne. Te veelletters. Te veel naam. Ik heb van alles te veel. Te veel ki-lo’s. Te veel eetlust. Te veel moederliefde. Past de naamtoch weer bij mij.

Maar goed, terug naar dat moment op het gras waar-op mijn tomaatjes worden beledigd. Dat laat ik niet ge-beuren. Ik kijk naar mijn klasgenoten. Ik kijk ook naarMarvin en zie zijn mond met de uitstekende, schevetanden. Ik sta op en loop naar hem toe.

‘Zo hé,’ zeg ik, terwijl ik naar zijn mond wijs. ‘Jij magwel eens een beugel. Want dit kan echt niet.’

Er wordt gelachen. Giel, de jongen naast hem, stootMarvin aan. ‘Ha ha, één-één!’

Ik kijk naar Giel en zeg: ‘Zo hé, ik zou mijn neusmaar eens laten verbouwen, hij steekt de lucht in.’

Als hij scheel gaat kijken om die neus te kunnenzien, lacht de klas weer.

Tegen Carien zeg ik: ‘En als ik jou was, zou ik maareens lekker gaan bikkelen, zo mager is ook geen ge-zicht.’

Zo loop ik door het groepje klasgenoten. Ze zien degrap er wel van in, en kijken me afwachtend en met eenlach op hun gezicht aan.

Ik zeg iets over hun haar, hun sproeten, hun kleren,hun puisten, hun zonnebrillen, hun telefoons. De eni-

12


ge over wie ik niets zeg, is Hasna, die net als ik eenmaatje meer heeft. Ik fluister haar wel wat in het oor:‘Wij zijn gewoon de mooisten van de klas!’

Er is de laatste tijd iets te vaak wat onaardigs overmijn formaat gezegd. Ik moest even wraak nemen.

13


Nieuwe kleren

Ik ben dol op mooie kleren. Natúúrlijk ben ik daar gekop, net als ieder ander meisje! Waarom zou een dunmeisje wél, en een dik meisje niet van mode houden?

Regelmatig ga ik shoppen met Valerie-Valentine,want zij heeft het meeste geld. Gearmd lopen we doorde stad en we gaan winkel in, winkel uit. Verschillendekledingstukken laat ik door mijn handen gaan zondernaar de maat te kijken, want meestal pas ik er toch nietin. Waar mijn vriendinnen nog verzuipen in de klein-ste maat (nou ja, tikje overdreven misschien), zit bij mij alles te strak. En dan heb ik een paar maten groteraangetrokken. Alles trekt en knelt, en accentueert elke kilo. Nóg groter is er vaak niet, of de mouwen hangentot halverwege mijn knieën. Dus ik laat mijn vriendin-nen passen en kijk. Dat is een gegeven, dat weet je, dusdaar doe je niet moeilijk over. Ik vind het heerlijk omhet slanke lichaam van Val te zien verschijnen in hetene jurkje na het andere bloesje. Ze houdt een soortmodeshow voor me, en ik geef commentaar.

‘Te veel ruches, Val, dat maakt dik. Nee, geen beige,daar word je bleek van. Dat strikje is mooi, maar diehals is te hoog, dat wil jij helemaal niet. Lager is beter,anders heb je geen inkijk als je voorover buigt. En diebroek kan niet, Val, die zit te wijd. Zo krijg je me tocheen kont!’

14


Daar krijg ik ze altijd mee op de kast, met het dreige-ment dat ze een kont krijgen. Daar zijn Thian en Yfkeniet anders in. Grappig is hoe ze hun romp als een wok-kel proberen te draaien om hun achterkanten in depasspiegel te kunnen zien.

‘Nee, geintje!’ roep ik als ze beginnen te fronsen.Terwijl Val past, draag ik accessoires aan: ‘Hier zou je

een riem om moeten dragen, doe eens? En dit sjaaltjeerbij dan?’

Kopen stelt Val uit tot we bij de H&M zijn. Dan ver-dwijnen we opnieuw met een serie kledingstukken inde paskamers, en kiest ze het een en ander uit om haarkleedgeld aan uit te geven. Daarna kijken we ook altijdnaar hemdjes, sjaaltjes, oorbellen en make-up. Voormij, want daar geef ik mijn geld aan uit.

Maar vandaag pas ik ook wat. Nu draai ik me ook ineen wokkelvorm om mijn achterkant te zien in de spie-gel die naast de vier pashokjes staat. Ik heb een donker-rode broek aan en een shirt dat op het haakje heelgroot en toch leuk leek, maar om mijn bovenlijf ner-gens meer naar lijkt. Nou ja, misschien op een inge-snoerde walrus. Ik trek het iets omhoog om te kunnenzien hoe de broek zit. Al heb ik mijn adem ingehouden,het voelt tamelijk strak. Alles voelt strak. Ken je dat? Zomoeten meisjes zich vroeger ook gevoeld hebben toenkorsetten in de mode waren, maar ik wil niet lijden, ikwil leuke kleren dragen.

‘Schaam je je niet?’ zegt ineens het meisje dat uit hetpashokje naast ons komt en in plaats van naar haar eigen spiegelbeeld schaamteloos naar mijn spek kijkt.

‘Nee, waarom zou ik?’ snauw ik. ‘Schaam jij je niet dat je zo zit te kijken?’ grauwt Val

erachteraan.

15


Het meisje wendt hooghartig haar hoofd af. ‘Ik zoume echt dóódschamen,’ zegt ze onverstoorbaar, ‘en on-middellijk naar de sportschool rennen.’

‘Moet je vooral doen,’ mompel ik.‘Beláchelijk kind!’ snuift Val als ze in het pashokje

naast ons verdwenen is.Ik neem een hap lucht waarbij ik mijn buik goed in-

trek voor ik weer in de spiegel kijk, maar ik weet het al:de grootste maat is te klein. En dat shirt staat vreselijk.

De H&M heeft wel grote maten, weet ik, maar nietónze H&M. Die moet je op internet bestellen, maar ikwil eerst zien en voelen voor ik wat koop, en zeker we-ten of het wat is, en niet alles weer terug hoeven sturenomdat het tóch niet naar m’n zin is. Die grote-maten-mode noemen ze overigens bib: Big is Beautiful. Echt,dat is heel toevallig! Ik ben het alleen niet met ze eens:Big is Lastig. Qua kopen dan. Hm, die afkorting is eenbeetje raar, dan toch maar Big is Best. Past beter bij mij,in ieder geval.

Ik ga verder met mijn werk als kledingadviseuse enzie overal om me heen slanke mensen. Val rekent haarselectie af en we gaan naar buiten. Er is hier een winkelspeciaal voor grote maten, maar daar ga ik wel naartoeals ik een volwassen vrouw ben. Helemaal aan het eindvan de winkelstraat is een boetiek waar ze elastischebroeken hebben én waar ze de broekspijpen op maatnaaien. Daar koop ik een zwarte broek die nog lekkerzit ook.

Bij Val thuis lopen we onmiddellijk door naar haarkamer, waar ze opnieuw haar aankopen gaat passen.Terwijl ik naar haar kijk, denk ik na. Héél soms droomik ervan zo dun te zijn als de i in mijn naam. Of in elk

16


geval zo dun als Val. Alléén maar omdat het veel ge-makkelijker is met kleren kopen. Dit is zo’n zeldzaammoment.

Als ik dat hardop zeg, schrikt Val: ‘Nee! Dan ben jij je-zelf niet meer!’

Daar heeft ze een punt. Ze kijkt naar mij, peinzend,en draait zich weer naar de spiegel. ‘Dit houd ik aan,’besluit ze, waarna ze de rest in haar overvolle kleren-kast hangt. Dan zegt ze: ‘Ga je mee naar beneden?’

Valerie-Valentine woont vlak bij mij, en haar ouderswerken net als de mijne allebei. Omdat haar zus al opzichzelf woont, is Val veel alleen thuis. De laatste tijd ishaar oma er nogal eens.

‘Zij is er niet voor mij, ik ben er voor haar,’ legt Valuit. ‘Sinds de dood van opa vindt ze er niets meer aanin haar eigen huis, en nu zoekt ze wat gezelschap.’

Ze is een oma met roodgeverfde haren en lippen indezelfde kleur, en we vinden haar in de zonnige serre,waar ze met een grote doos vol lappen stof in de weeris. Ze sorteert ze op kleur. Het valt me iedere keer weerop hoe modieus gekleed ze is, zo heel anders dan mijneigen lieve omaatje!

‘Dag meiden!’ begroet ze ons. ‘Een beetje geslaagd inde stad?’

‘Ja,’ zegt Val.‘Nee,’ zeg ik. ‘Precies, dat bedoel ik,’ zegt Val en ze kijkt haar oma

smekend aan. ‘Kun jij ons vanmiddag leren naaien?Want Bibi is niet geschikt voor de confectie uit de win-kelketens.’

De oma van Val schiet in de lach. ‘Weet je wel wat jezegt?’

17


‘Heus wel! Met een oma die uit de mode komt en eenzusje die dat wil gaan doen...’

Ik kijk mijn vriendin met knipperende ogen aan.Haar zus Melody woont op kamers in Arnhem, waar zede modeacademie doet. Die belangstelling heeft zeniet van een vreemde.

‘Ze moet dus haar eigen lijn,’ besluit Val. ‘Kun je onsdaarbij helpen?’

Nu begrijp ik ook wat ze zegt. Ik ben onmiddellijk enthousiast.

En ook Vals oma begint te stralen. Ze kijkt achterom,waar de naaimachine al in de aanslag staat. ‘Met alleplezier! Maar dat doe je niet in één middag.’

‘Hoe lang duurt het dan?’ vraagt Val nog.Nu is het mijn beurt om in lachen uit te barsten. Val

is best slim, maar sóms...Het eerste uur komen we niet veel verder dan tijd-

schriften doorbladeren op zoek naar wat ik wil. Er zijntijdschriften genoeg, het hele huis hier is dol op mooiekleren en mode. Zelfs Vals vader, die een galerie heeften er zelf ook artistiekerig uitziet.

‘Je moet eerst ontdekken wat je leuk vindt,’ zegt deoma van Val.

‘Maar die modellen zijn allemaal potlooddun,’ pro-testeer ik. ‘Met één arm pas ik nog niet in die jurkjes.’

‘Komt goed, komt goed, dat passen we aan.’Dat moet ik nog zien, maar ik wil haar graag geloven. ‘En dan eerst de basistechnieken,’ zegt de oma van

Val.Ze laat me wat lapjes aan elkaar naaien op de machi-

ne, telkens met verschillende steken. We mogen ook al-vast een greep doen in de berg stoffen. Bij het voelen

18


van al die verschillende materialen die door mijn vin-gers gaan – glad, ruw, dik, dun, flinterdun – voel ik eenvreemd soort opwinding. Kun je hiervan kleren makenzoals jij ze wilt hebben?! Ook neemt de oma van Valmijn maten op. Ik gloei bij het horen van de centime-ters, maar deze oma doet alsof het de gewoonste zaakvan de wereld is.

Juichend kom ik thuis en ik houd niet op over deoma van Valerie-Valentine en mijn nieuwe hobby.

‘Je moet nog beginnen!’ lacht mijn broertje Bink mijuit. ‘En het is nu al een hobby?’

Mijn broertje is net zo goed erfelijk belast, denk ik alsik hem aankijk, hij is zo mager als mijn pa.

‘Wacht maar af, jochie,’ zeg ik, ‘dit wordt meer daneen hobby.’ Ik voel het diep vanbinnen: dit is echt ietsvoor mij.

Ik ben zo vol van alles, dat ik treuzel met mijn eten. ‘Kom, kind.’ Mijn ma stoot mij aan. ‘Je moet wel goed

eten, hoor!’

19


Mooi paars

Na deze middag wóón ik zowat bij Valerie. Haar omaheeft haar logeerpartij speciaal voor mij verlengd. Wekunnen het heel goed samen vinden, en ik ben een ijve-rige leerling. Val ontdekt dat ze veel te ongeduldig isvoor al dat gepriegel, dus die haakt snel af.

‘Ik ga liever gitaarspelen,’ zegt ze lachend. En ze ver-dwijnt naar boven.

Ik vind het niet erg, ik geniet van mijn privéles. OfVal het erg vindt dat ik aldoor zo veel tijd met haar omain haar huis doorbreng, kan ik niet goed inschatten. Ofmisschien sta ik daar niet zo bij stil. Of misschien denkik op dat moment nog dat het van tijdelijke aard is.

In de ruime serre staat een ronde tafel waaraan wijzitten te werken. De naaimachine, die ik nu een beetjeheb leren kennen, staat zolang even op de grond. Vale-ries oma heeft de stof die ik heb uitgezocht dubbelneergelegd en zorgvuldig strijk ik hem glad met mijnhanden. Ik geniet van de streling van de stof aan mijnvingertoppen. We spelden een papieren patroon eropvast, en dan knip ik alle onderdelen uit van wat mijntop moet worden. De schaar glijdt soepel door het don-kerpaars. Het patroon zelf, dat is aangepast aan mijnmaat, heeft Vals oma uitgeknipt. Ik kan niet gelovendat dit straks om mijn lijf zal passen, maar bijt liever opmijn tong dan dat ik een wantrouwende opmerking

20


maak. (Nóg liever bijt ik in een stroopwafel, door Vale-ries moeder gebracht.) De oma van Val zal wel wetenwat ze doet, denk ik, ze heeft vroeger voor een boetiekgenaaid.

Nu ligt mijn shirt in losse stukken op tafel. Vals omalaat me garen van de juiste kleur in de machine rijgenen wijst me de volgorde waarop ik dit in elkaar moetzetten. Dus ik naai eerst het beleg (ik dacht altijd dathagelslag en zo ‘beleg’ was. Mmm, ik krijg trek in eenlekkere boterham met veel boter en een dikke laagmelkchocolade hagelslag...) Dan ga ik verder met deschoudernaden, de zijnaden, en tot slot de zomen. Al-gauw is de serre een en al stof en draad en zoeken wekeer op keer naar de schaar die zich aldoor verstopt tus-sen de lappen. Precies op het moment dat Val komt vragen of het lukt, zit ik net als de oma van Val metspelden tussen mijn lippen geklemd.

‘Mm mm mm mmmm,’ zeg ik.‘Helemaal goed,’ reageert Val.Ik kan niet wachten tot mijn nieuwe outfit klaar is.

Behalve dit bloesje zullen we ook een rokje maken. Hetmoment dat ik voorzichtig – want spelden! – de stofover mijn hoofd trek om te passen, lijkt er ook eenspeld in mijn maag te prikken. Hoe zal het worden?

Vals oma verschikt hier en daar nog wat spelden enknikt dan tevreden. ‘Je werkt netjes,’ zegt ze.

Ik grinnik. ‘Dat zeggen ze op school nou nooit.’‘Is dat omdat jij op school niet netjes werkt, of omdat

ze nooit iets over je werk zeggen?’ wil oma weten.‘Beide. Het enige wat je te horen krijgt, zijn cijfers.’‘En hoe zijn die cijfers? Vind je het leuk op school?’Ik trek mijn neus op. ‘Gaat. Mijn agenda is dol op zes-

jes.’

21


Na twee middagen is mijn shirt klaar, en na nog eenmiddag en een avond ook het rokje in een iets donker-der tint dan het bloesje. Ik ben helemaal verbaasd overmijzelf. Alles heb ik zelf gedaan, met hulp van oma Valentine dan, zoals ik haar nu noem: het uitzoekenvan de stof, het knippen, het naaien, de afwerking. Hetis een simpel patroon, maar als ik naar mezelf staar inde passpiegel die Val me voorhoudt, kan ik mijn ogenniet geloven. Ben ik dit? Ik zie er niet eens uit als eenolifant in een balletpakje... Deze combi is geweldig!

‘Je hebt gekozen voor twee dezelfde kleuren in eennet andere tint, dat kleedt mooi af!’ zegt oma Valentinevoldaan.

Val knikt ook. ‘Supermooi, Bibi, het staat je echt ge-weldig!’

En dat zegt ze niet om mij een plezier te doen, ditstaat echt goed rond mijn lijf. Hier voel ik me mooi in!Hoe kan dit?

‘Donker en effen doen het altijd goed bij jouw maat,’legt oma Valentine uit. Ze wijst. ‘Deze naden versterkende lengte, dat helpt ook.’

Ik kijk en ik kijk tot Val er zere armen van heeft. Zezet de passpiegel op de grond en laat haar schoudershangen en haar armen bungelen. Ik klop op haar rug,maar kijk oma Valentine aan. ‘Mag ik nog iets maken?’

‘Tuurlijk! Maar ik ga eerst naar mijn eigen huis. Ikmoet een paar dagen op mezelf van mezelf – andersleer ik het nooit. En dan kom ik terug voor nieuwe kle-ren.’

Ik vind het een raar idee dat zij op haar zesenzestig-ste nog dingen moet leren. Ik dacht dat je alleen leerdeals je jong was! Maar ik val haar blij om de hals.

22


Caz-Bibi-druk 07-03-12 14:57 Pagina a · Survivalgids voor brugklassers Vanaf 13 jaar Verliefd zijn...

Documents

Transcript of Caz-Bibi-druk 07-03-12 14:57 Pagina a · Survivalgids voor brugklassers Vanaf 13 jaar Verliefd zijn...