Naar Lelystad Bataviawerf , Edam , Volendam en terug naar huis. Vertrek +/- 10 uur van uit Wilrijk. richting Nederland. Via Breda, Utrecht en Almere naar Lelystad. 192 kilometer tot in Lelystad. Dat is niets dan autostrade en dat gaat meestal vrij vlot . Net vóór Lelystad is er een Hajé baanrestaurant “ De Lepelaar” het is exact 12 uur als we daar stoppen om een hapje te eten. Niks ongewoons, zeg je, ware het niet dat je daar bijna 3 meter onder het zeespiegel niveau staat. Het is mooi weer en we zetten ons buiten op een terras aan het water. Een troep karpers ligt ons in het water ongeduldig op te wachten voor een hapje. Ook een paar eenden zijn van de partij en de mussen komen tot op tafel kijken wat de pot schaft. De bediening gaat zeer vlot en er is een ruime keuze “plate’s”. Daarmee bedoelen ze een maaltijdschotel. Mijn echtgenote en ik nemen elk een uitsmijter.Een met bruin- en een met wit brood. De prijzen zijn redelijk en ze hebben er ook Belgische bieren. Ze serveren hier een Hoegaarden steevast met een schijfje citroen er in. Ik ben daar geen liefhebben van en vis de citroen meteen uit mijn glas. We hebben tijd genoeg en genieten nog een beetje van onze stop met een kop koffie. Een paar tafels van ons vandaan zit een groepje jonge mensen en één daarvan zit in een rolstoel. Dan hoor ik een van de jongens iets zeggen over “voortmaken en moeten” waarop de jongen in de rolstoel zegt “ Eten, drinken en je poep uitpersen, dat moet maar dat is dan ook alles.” Een levensfilosofie als een ander. Bij het binnenkomen waren we natuurlijk eerst naar de plaskamers getrokken waar je een halve euro in een automaat moet steken om door de draaimolen te kunnen die toegang geeft naar de toiletten. Nu na de maaltijd bij het afrekenen aan de kassa krijgen we die halve euro terug. Zeg nu nog dat de Hollanders alleen op geld uit zijn. En we zijn terug op weg, richting Lelystad. We verlaten na een paar minuten de autostrade en we volgen de richtingaanwijzers “BATAVIAWERF”. Een zeer grote parking en er staan al veel autobussen. Naast de werf is er Batavia stad. Een kunststad die grotendeels dienst doet als winkelcentrum. Wij laten Batavia stad voor wat het is en begeven ons meteen naar de ingang van de scheepswerf.

schotel met het VOC embleem

Meteen bij het binnenkomen is het al VOC wat de klok slaat. V.O.C. staat voor “Verenigde Oost Indië Compagnie” Als die niet had bestaan zou het Chinees porselein bij ons nooit zo populair geworden zijn. In de ontvangsthal is er al een hoop te zien maar wij trekken meteen naar de werf en naar de replica van het schip “BATAVIA” dat daar in al zijn glorie ligt te pronken. Onvoorstelbaar , wat een werk moet dat in 1628 geweest zijn om het te bouwen met het gereedschappen van die tijd. Eiken balken gekromd en in vorm gebogen alsof het latjes waren. Een ruime brede metalen trap voert ons naar het bovendek. Goede benen zijn hier nodig want het is hoger dan je denkt. Nu begint een wandeling op en in het schip, trapje op, trapje af …weer een trapje en nog een trap, gebukt lopen over een tussendek en dan te bedenken dat ze met meer dan driehonderd man aan boord een paar maanden op zee waren.

de toegangstrappen Een bezoekje aan het kombuis en de kapiteinskamer en de plaats van de roerganger. Terug op het bovendek . Hoog in de mast zien we een jonge man een kleine herstelling uitvoeren aan een touwladder. Hoe hoog zou dat zijn ? Op de voorplecht zie ik links en rechts een plank met een gat in overboord steken . Een bezoeker gaat voor de grap op een plank zitten en doet alsof hij een grote boodschap doet, waarna hij een kwast, die aan een lange koord in het water hangt, omhoog trekt en doet alsof hij die natte floche als toiletpapier gebruikt. Lach niet want het is wel degelijk de functie daarvan. Het hele schip van kielbalk tot en met het kleinste koordje is daar op de werf geplooid, gebeiteld, gebeeldhouwd, gevlochten en genaaid. Als het niet was dat mijn kunstgewrichten zich laten voelen zou ik hier nog uren kunnen in ronddolen. En er is inderdaad nog meer te zien. De 7 provinciën in aanbouw. De voorlopige spanten gevende vorm aan die moet gebouwd worden.

Met wat geluk kun je zien hoe ze te werk gaan. Het is het vlaggenschip van admiraal De Ruyter.. Toen wij het schip voor de eerste keer zagen leek het op het skelet van een

dinosaurus die op z’n rug ligt. De ribben hoog in de lucht stekend. Ze waren er toen al twee jaar aan bezig. Maar ….….. wat een ramp. Nu bleek dat ze niet in staat waren geweest om het schip na te bouwen volgens de methodes van toen. De afwijkingen die door deze methode waren ontstaan bleken niet meer te corrigeren. Met moderne technieken werden metingen gedaan en de conclusie was … “Verder bouwen heeft geen zin “ Het schip dreigde zelfs uiteen te vallen. Er was maar één oplossing … afbreken en opnieuw beginnen. Dat hebben ze gedaan. De hele romp terug uit mekaar gehaald. Let wel, we spreken hier niet over planken en latten maar over deftige eiken balken en met balken bedoel ik dan nog halve bomen. Stammen die in de lengte zijn doorgezaagd en een paar honderd kilo’s wegen. Het hout zal gelukkig bij de herbouw grotendeels terug gebruikt kunnen worden. En toen .. toen was het geld op en lag de werf een tijd stil. Een tegenslag komt nooit alleen…. In 2008 ontstond er brand op de werf , de zeilmakerij en blokkenmakerij (katrollen) gingen in de vlammen op. De schepen bleven ongedeerd maar van de Batavia waren alle zeilen die in de zeilmakerij lagen opgeslagen vernield.

Rechts op de foto de brandende loodsen en links de 7 provinciën in aanbouw Gelukkig werden de nodige fondsen gevonden en kon de bouw van de Zeven Provinciën hervat worden maar dan nu volgens een andere methode die het bouwen volgens plan moest vergemakkelijken. Om een idee te hebben over de grootsheid van het project is het aan te raden om zelf helemaal tot boven op de steigers te gaan staan om dan het schip te overzien. Hiervoor zijn er speciale trappen aangelegd maar het vraagt wel sterke benen om ze te beklimmen en je mag geen hoogtevrees hebben. De achterspiegel alleen al ( dat is de vlakke achterkant van het schip) weegt liefst zes ton. Het voor de bouw nodige hout (bomen) ligt naast het schip op de werf en af en toe zie je mannen met een lat, die ze min of meer in de nodige vorm hebben geplooid , op zoek gaan naar een stuk boom dat al min of meer die vorm heeft zodat er niet teveel moet bijgewerkt worden. In het beeldhouwers atelier zijn kunstenaars bezig de verschillende decoratiestukken te maken. Hiervoor gebruiken ze een lichtere houtsoort want als ze alles in eik zouden maken zou de bovenbouw van het schip zo zwaar worden dat het gewoon zou omkieperen.

<tijdens af >

Ondertussen hebben we dorst gekregen en gaan in het cafetaria een pintje drinken. We zijn nu bijna drie uur op de werf en hebben nog lang niet alles gezien. Vluchtig de smederij bezocht , de touwslagerij en de zeilmakerij. Dan nog even rondgekeken in de tentoonstellingshal en kleine jongen die ik ben , een petje gekocht met het logo van de zeven provinciën. Batavia stad hebben we niet bezocht maar zijn meteen terug in de auto gestapt. Toch nog even achterom kijken of we de masten van de Batavia nog zien.

. Tot ziens

Nu gaan we , ook iets speciaals, oversteken van Flevoland naar Noord Holland. De autobaan van Lelystad naar Enkhuizen is 34 kilometer lang met links en rechts niets dan water. Water, wind en vogels. Links het Markermeer en rechts het Yselmeer. Via Enkhuizen dat bekend is om zijn Zuiderzee museum, een soort bokrijk, rijden we nu eerst naar Edam waar we kaas zullen gaan kopen.

Edam

We zijn ruim op tijd , het winkeltje waar we onze kaas kopen sluit pas om 18 uur, wel even aanschuiven want je staat daar nooit alleen , er staan een paar Japanners voor ons en nog een paar koppels waarvan we hun taal helemaal niet kunnen thuisbrengen en die willen zowat van elke soort kaas eerst eens proeven. De verkoopster wordt daar niet zenuwachtig van en geeft doodkalm en vriendelijk bij elke kaassoort een beetje uitleg. Zo komen we ook aan de weet dat je die echte oude edammer 24 uur in water moet laten weken voor je hem kan aansnijden. Nadat we wat bekomen zijn van de rekening ( we moesten verschillende kaasbollen op bestelling meebrengen ) nog een paar foto’s genomen van de scheefgezakte huizen daar en dan stappen we terug de wagen in en gaan twee kilometer verder in Volendam een restaurant aan de kaaien opzoeken waar we al eens geweest zijn om daar nog een hapje te gaan eten.

Schoon scheef is ook niet lelijk onze kaaswinkel Volendam.

Volendam is misschien iets TE geworden. Met autobussen vol Japanners rijden ze over de dijk en wij vragen ons af of dat nu wel zo interessant is. Maar goed wij weten waar we moeten zijn en genieten van het havenzicht. Nog rap een kilogram gerookte paling gekocht in een winkeltje waarvan een muur volledig behangen is met alle mogelijke echte bankbiljetten van over de hele wereld. Daarna hebben we lekker gegeten en we blijven nog even op het terras zitten met een kopje koffie en genieten van het moment. Als we thuis een paar uur eerder waren vertrokken hadden we hier met een boot naar Marken kunnen varen. Een dorp dat niet met de tijd is meegegaan en een beetje aan de Amerikaanse Amisch doet denken. Maar het is nu te laat, dat zal voor een volgende keer zijn. Nog efkens..Hoe langer we wachten hoe minder kans

dat we hebben om ergens in de file te staan. We willen absoluut de avondspitsen vermijden. De ring rond Amsterdam kan net als onze Antwerpse ring behoorlijk vol zitten. Aan de lichaamstaal van mijn echtgenote zie ik dat zij net als ik ook nog geen zin heeft om naar huis te rijden. Maar ja …. , het moet niet, daarin heeft die mindervalide gelijk , maar het kan nu eenmaal niet anders. Thuis staat de dagteller in de auto op 538 Km. Toch een hele trip.

Volendam : de visafslag Nog een paar forto’s : Batavia : Gebouwd in 1628 en op haar eerste reis in 1629 vergaan met 341 man aan boord.

Boegbeeld 7 Provinciën Boegbeeld Batavia Voor meer van dat moois : http://www.bataviawerf.nl/index-nl.html