Apocalypse Ontzegeld James m.pryse-V4

1

De Apocalypse Ontzegeld

J. M. Pryse

2

INHOUDSOPGAVE INHOUDSOPGAVE ................................................................................................................................................................... 2

VOORWOORD ........................................................................................................................................................................... 5

ALGEMENE INLEIDING ............................................................................................................................................................... 6

INLEIDING TOT DE INWIJDING VAN JOHANNES (IÔANNÊS) ............................................................................................. 17 De Raadselen van “openbaring” ................................................................................................................................ 17 Hoofdstuk I. 3. OPDRACHT ................................................................................................................................................... 44

De Zeven Levens-Centra van het Lichaam. …..………………………………………………………………………………………………..45

Hoofdstuk I. 4. 5. INLEIDING - DE ZEVENVOUDIGE LOGOS-ZON - DE ZEVEN PLANEET-ZONNEN VAN DE LEVENSCENTRA EN DE ZONNEGOD EN ZIJN TWAALF KRACHTEN .................................................................................... 45

Hoofdstuk I. 5. 6. HET INCARNERENDE ZELF ........................................................................................................................ 46

Hoofdstuk I. 7. HET GEÏNCARNEERDE ZELF ALS DE GEKRUISIGDE .................................................................................... 46

Hoofdstuk I. 8. HET OVERSCHADUWENDE ZELF ................................................................................................................ 47

Hoofdstuk I. 9-11. DE ZONNE-GOD EN DE ZEVEN PLANETAIRE-ZONNEN ....................................................................... 47

Hoofdstuk I. 12-16................................................................................................................................................................. 48

Hoofdstuk I. 17-20. ................................................................................................................................................................ 50

Hoofdstuk II. I-7. DE SATURNUS-ZON, DIE HET LEVENSCENTRUM VAN DE MEEST HEILIGE AARDE BEHEERST .......... 51

Hoofdstuk II. 8-11. DE JUPITER-ZON, HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN LEVEND WATER.......................... 53

Hoofdstuk II. 12-17. DE MARS-ZON, HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN SCHEPPENDE KRACHT ............... 54

Hoofdstuk II. 18-29. DE CENTRALE-, OF DAG-ZON (LOGOS), HEERSER OVER HET LEVENS-CENTRUM VAN HET GODDELIJKE BEWUSTZIJN ...................................................................................................................................................... 55

Hoofdstuk III. 1-6. DE VENUS-ZON, HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN LEVENDE LUCHT ............................. 57

Hoofdstuk III. 7-13. DE MERCURIUS-ZON, HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN DE HEILIGE AETHER ............ 58

Hoofdstuk III. 14-22. DE MAAN OF NACHT-ZON, SELÊNÊ, DE HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN OER-SUBSTANTIE .............................................................................................................................................................................. 59

Hoofdstuk IV. 1-3. HET GODDELIJK ZELF, DE INWIJDER.................................................................................................... 61

Hoofdstuk IV. 4-8. DE HEER VAN HET LEVEN EN ZIJN VIER GEMANIFESTEERDE KRACHTEN. ......................................... 62

Hoofdstuk IV. 9-11. ................................................................................................................................................................ 63

II Het boek van de Kleinere Mysteriën.............................................................................................................................. 63 Hoofdstuk V. 1-2. DE EERSTE VAN DE ZEVENVOUDIGE OVERWINNINGEN DE INWIJDING DOOR HET LEVENDE WATER ....................................................................................................................................................................................... 63

Hoofdstuk V. 3-5. DE CHRÊSTOS IS OVERWINNAAR VAN DE ZEVEN ADEMS. ............................................................... 64

Hoofdstuk V. 6, 7. DE CHRÊSTOS ONTVANGT HET GEZEGELDE BOEK VAN DE KLEINERE MYSTERIËN. ........................ 64

Hoofdstuk V. 8-10.; Hoofdstuk V. 11-14 ........................................................................................................................ 65

Hoofdstuk VI. 1, 2. DE HEERSER VAN HET PSYCHISCHE CENTRUM ................................................................................. 66

Hoofdstuk VI. 3, 4. DE HEERSER VAN HET SCHEPPENDE CENTRUM. ............................................................................... 67

Hoofdstuk VI. 5, 6. DE HEERSER VAN HET PHRÊNISCHE CENTRUM ................................................................................. 67

Hoofdstuk VI. 7, 8. DE HEERSER VAN HET NOETISCHE CENTRUM ................................................................................... 68

Hoofdstuk VI. 9-11. DE HEERSER OVER HET GNOSTISCHE CENTRUM. .......................................................................... 68

Hoofdstuk VI. 12-17. DE HEERSER OVER HET VOLMAAKTE CENTRUM. ........................................................................ 69

Hoofdstuk VII. 1-3. DE VIJF SOLAIRE HEERSERS EN DE GEDIFFERENTIEERDE KRACHTEN. .............................................. 69

Hoofdstuk VII. 4-8. .................................................................................................................................................................. 70

Hoofdstuk VII. 9-12. DE BEVRIJDE PSYCHISCHE KRACHTEN DE ZUIVERE OPGEREZEN UIT DE GROTE ZEE VAN LEVEN . ........................................................................................................................................................................................ 71

3

Hoofdstuk VII. 13-17. ............................................................................................................................................................ 71

Hoofdstuk VIII. 1. DE HEERSER VAN HET GODDELIJK CENTRUM. .................................................................................... 72

III De Overwinning van het Psychisch Principe. ................................................................................................................ 72

Hoofdstuk VIII. 2-7. DE TWEEDE VAN DE ZEVENVOUDIGE OVERWINNINGEN. DE INWIJDING DOOR DE MACHTIGE LUCHT. .................................................................................................................................................................. 72

Hoofdstuk VIII. 8, 9. DE OVERWINNING VAN HET EPITHUMETISCHE PRINCIPE. .......................................................... 73

Hoofdstuk VIII. 10, 11. DE OVERWINNING VAN HET PSEUDO-RATIONELE PRINCIPE ................................................ 74

Hoofdstuk VIII. 1, 2. DE OVERWINNING VAN HET PSEUDO-NOETISCHE PRINCIPE. .................................................... 74

Hoofdstuk VIII. 13. .................................................................................................................................................................. 74 Hoofdstuk IX. I-12. DE OVERWINNING VAN HET PSEUDO-GNOSTISCHE PRINCIPE. ................................................... 75

Hoofdstuk IX. 13-15. DE OVERWINNING VAN HET VOLMAAKTE PRINCIPE DE VIER GEMANIFESTEERDE SOLAIRE KRACHTEN. ................................................................................................................................................................................ 76

Hoofdstuk IX. I6-21. ............................................................................................................................................................... 76 Hoofdstuk X. 1-4. DE ONGEMANIFESTEERDE SOLAIRE KRACHT EN HET OPEN BOEK VAN DE GROTE MYSTERIËN. . 77

Hoofdstuk X. 5-7.; Hoofdstuk X. 8-11............................................................................................................................... 78

Hoofdstuk XI. 1-3. DE TWEEVOUDIGE MANIFESTERENDE KRACHT VAN HET NOUS ................................................... 79

Hoofdstuk XI. 4-6. ................................................................................................................................................................... 79

Hoofdstuk XI. 7. ....................................................................................................................................................................... 80

Hoofdstuk XI. 8, 9.; Hoofdstuk XI. 10-14. ....................................................................................................................... 80

Hoofdstuk XI. 15-18. DE OVERWINNING VAN HET GODDELIJK PRINCIPE. .................................................................. 82

Hoofdstuk XI. 19. DE GEBOORTEPLAATS VAN DE ZONNE-GOD...................................................................................... 82 Hoofdstuk XII. 1, 2. DE MACHTIGE MOEDER EN HAAR SOLAIRE ZOON. ....................................................................... 83

Hoofdstuk XII. 3-6. DE DRANG TOT FYSIEK LEVEN. ............................................................................................................ 83

Hoofdstuk XII. 7-12. ............................................................................................................................................................... 84

Hoofdstuk XII. 13-17; XIII. 1 ................................................................................................................................................. 85

Hoofdstuk XII. 1-4. HET LUST-GETINTE LAGER DENKEN. .................................................................................................. 86 Hoofdstuk XIII. 5-11. .............................................................................................................................................................. 87

Hoofdstuk XIII. 11, 12. DE VERLAAGDE DEVOTIONELE NATUUR.................................................................................... 88

Hoofdstuk XIII. 13-18. ........................................................................................................................................................... 89

Hoofdstuk XIV. 1-5. DE DERDE VAN DE ZEVENVOUDIGE OVERWINNINGEN. - DE INWIJDING DOOR HET ZONNEVUUR. - HET VERHEERLIJKTE HOGER DENKEN - DE ZONNE-GOD. ........................................................................ 90

Hoofdstuk XIV. 8. HET VUUR DAT BEGEERTE VERNIETIGT.................................................................................................. 92

Hoofdstuk XIV. 9-13. HET VUUR DAT HET LAGER DENKEN ZUIVERT. ............................................................................. 92

Hoofdstuk XIV. 14-16. DE SOLAIRE HEER VAN DE VUREN EN HET GODDELIJK VUUR. ................................................ 93

Hoofdstuk XIV. 17-20. DE HEER VAN HET GNOSTISCHE DENKEN EN HET VERVOLMAKENDE VUUR. ........................ 93

Hoofdstuk XV. 1-4. DE VIERDE VAN DE ZEVENVOUDIGE OVERWINNINGEN. - DE INWIJDING DOOR DE MEEST HEILIGE AARDE. - DE ZEVEN PLENGOFFERS VAN REGENERATIEVE KRACHT. ...................................................................... 94

Hoofdstuk XV. 5-8; XVI. 1...................................................................................................................................................... 95 Hoofdstuk XVI. 2. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE EMOTIONELE NATUUR. ................................................................... 96

Hoofdstuk XVI. 3. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE PSYCHISCHE NATUUR ..................................................................... 96

Hoofdstuk XVI. 4-7. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE PHRIÊNISCHE NATUUR. ............................................................... 96

Hoofdstuk XVI. 8, 9. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE NOETISCHE NATUUR. ................................................................. 97

Hoofdstuk XVI. 10, 11. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE GNOSTISCHE NATUUR. ....................................................... 97

4

Hoofdstuk XVI. 12. HET LAATSTE OORDEEL OVER DE VOLMAAKTE NATUUR. - DE UITDRIJVING VAN HET DRIEVOUDIGE ELEMENTALE ZELF............................................................................................................................................. 97

Hoofdstuk XVI. 13-16. ........................................................................................................................................................... 98

Hoofdstuk. XVI 17-20. DE LAATSTE OVERWINNING DE GEESTELIJKE GEBOORTE VAN DE OVERWINNAAR. ........... 99

Hoofdstuk XVII. 1-5. DE LAGERE WERELD-ZIEL EN DE BEGEERTE VOOR STOFFELIJK LEVEN. ......................................... 99

Hoofdstuk XVII. 6-8.; Hoofdstuk. XVII. 9-11. ................................................................................................................ 101

Hoofdstuk XVII. 12-14. ........................................................................................................................................................ 102

Hoofdstuk. XVII. 15-18. ....................................................................................................................................................... 102

Hoofdstuk XVIII. 1-3. DE FEESTVREUGDE OVER DE OVERWINNING VAN “DE GROTE ILLUSIE”. ................................ 103

Hoofdstuk XVIII. 4-20. .......................................................................................................................................................... 103

Hoofdstuk XVIII. 21-24. ....................................................................................................................................................... 104

Hoofdstuk XIX. 1-8. .............................................................................................................................................................. 105

Hoofdstuk XIX. 9-10. ............................................................................................................................................................ 106

De Verstand-Geboren Overwinnaar en Zijn Spirituele Krachten. .............................................................................. 107

Hoofdstuk XIX. 11-16. DE UITROEIING VAN DE STERFELIJKE PRINCIPES VAN DE ZIEL. .............................................. 107

De Laatste strijd en het Banquet van de Vogels van Gebed. ....................................................................................... 107

Hoofdstuk XIX. 17-18.; Hoofdstuk XIX. 19-23. ................................................................................................................. 108

Hoofdstuk XX. 1-3. ............................................................................................................................................................... 108

Hoofdstuk XX. 4-6. DE GELUKZALIGHEID VAN DE ZIEL NA DE DOOD. .......................................................................... 109

Hoofdstuk XX. 7-10. DE LAATSTE ZUIVERING VAN DE ZIEL. .......................................................................................... 110

Hoofdstuk XX. 11-15. DE OPSOMMING VAN DE CYCLI VAN INCARNATIES. ............................................................. 111

VII - De Goddelijke Belichaming - het “Nieuwe Universum” ....................................................................................... 111 Hoofdstuk XXI. 1-5 HET EEUWIGE GEWAAD VAN HET ZELF. .......................................................................................... 111

Hoofdstuk XXI. 6-8. ............................................................................................................................................................... 112

Hoofdstuk XXI. 9-14. DE STAD VAN DE ZONNE-GOD MET TWAALF POORTEN. - HET SOLAIRE LICHAAM. .......... 112

Hoofdstuk XXI. 15-21. ......................................................................................................................................................... 113

Hoofdstuk XXI. 21-27. ......................................................................................................................................................... 114

Hoofdstuk XXII. 1-5............................................................................................................................................................... 115

Hoofdstuk XXII. 6-9. CONCLUSIE ........................................................................................................................................ 116

Hoofdstuk XXII. 10-16. ........................................................................................................................................................ 116

Hoofdstuk XXII. 17-21. ........................................................................................................................................................ 117

0-0-0

5

VOORWOORD De bedoeling van dit boek is om aan te tonen, dat de Apocalypse een handleiding is voor de geestelijke ontwikkeling en niet, zoals men gewoonlijk zegt, een verborgen geschiedenis of een profetie. In de volgende pagina’s zal de lezer een volledige oplossing van het Apocalyptische raadsel en overvloedige bewijzen voor de juistheid van die oplossing vinden.

Daar het behandelde onderwerp, dat in dit boek beschreven wordt aan betrekkelijk weinige en dan nog wel speciale studenten in de heilige wetenschappen bekend is en voor de zeer velen een volkomen gesloten boek geweest is, wordt de verklaring op een zo eenvoudig mogelijke wijze gegeven.

Wanneer het voor “de weinigen geschreven” zou moeten worden, zou het een omvangrijk boekdeel moeten worden, maar omdat het in de bedoeling ligt om het vraagstuk voor veel mensen toegankelijk te maken, heeft de schrijver zich beperkt tot een niet te grote uitgave en alle mystieke, scholastieke beschouwingen en tegenstrijdigheden vermeden, daarbij een duidelijke beknopte taal gebruikend.

Technische termen zijn slechts dan gebruikt, wanneer zij vereist zijn bij de aard van het onderwerp. De vertaling van de Apocalypse, die hier geboden wordt, poogt slechts de betekenis van het origineel juist en duidelijk in moderne taal weer te geven. Maar, omdat deze vertaling in sommige opzichten geheel verschilt met de geautoriseerde vertaling, is de interpretatie die hier geboden wordt niet gebaseerd op enige bijzonderheden van het werk van de vertaler of op enigerlei punten die gedetailleerd zijn, maar rust het geheel op de onbetwiste betekenis van de Griekse tekst.

James M. Pryse.

Wee U, Conventionalisten, want Gij ontnam de sleutel aan de Heilige Wetenschap,

Gij bemoeide zich daar niet mee en verhinderde het hun, die het wel deden. LK. XI, 52.

0-0-0

Lay-0ut en enigszins taalkundig bewerkt door Kei-en-Ei, in het voorjaar 2013

0-0-0

6

ALGEMENE INLEIDING Daar verondersteld mag worden, dat slechts weinig lezers zelfs maar oppervlakkig bekend zijn met de oude filosofie en vele andere daarmede in verband staande onderwerpen, die tot op zekere hoogte begrepen moeten worden, voor dat men studie kan maken van de allegorische gedeelten van het Nieuwe Testament, zal er eerst een korte uiteenzetting over de hoofdzaken gegeven worden, hetgeen voor een juist begrijpen noodzakelijk is. Elke nadenkende student, die de litteratuur van de oude religies bestudeert, inbegrepen die van het vroegere Christendom, moet wel onder de indruk komen van het feit, dat men in alle religies zeer duidelijke aanwijzingen vindt van een geheime traditionele lering, een “arcane” wetenschap, die vanuit onheuglijke tijden overgeleverd is. Dit geheime lichaam van kennis zal in dit werk “de Gnosis” genoemd worden; het woord wordt hier echter gebruikt in een algemene betekenis, om de Hogere Kennis aan te duiden, zonder in enig verband te staan met het Christelijke Gnosticisme van de vroeger eeuwen. Al de grote naties van de oudheid hadden zowel een exoterische als ook een esoterische religie. De Gnôsis was voor de ingewijden in de tempel; terwijl de religie die voor het volk bestemd was bestond uit voorschriften van hun moraal, mythen, allegorieën en ceremoniële gebruiken, die in meerdere of mindere mate een getrouwe weerspiegeling waren van de mystische leerstellingen. “Al de Oosterse naties,” zegt Originês, ”de volkeren van India, de Perzen, de Syrieërs, verbergen gewijde mysteriën onder hun religieuze mythen; de wijzen en filosofen dringen tot de ware diepte door, terwijl de onwetenden slechts de oppervlakkige symbolen zien – de bast die het bedekt”. Maar dit was even waar voor al de beschaafde naties van de oudheid; en de edelste van de filosofen en wijzen, met weinig uitzonderingen, verkregen hun diepere kennis door regelmatige inwijdingen op de “mysteriescholen”, die in de oude tijden de ware centra van lering waren. In Griekenland werden verschillende vormen van mysteriën ingesteld, en ze stonden onder de leiding van de staat. De meest vermeldenswaardige waren die van Eleusinia, die zeer oud waren en doorgingen tot de inval van “Alarik, de Gothische koning”, in het jaar 396 van onze christelijke jaartelling. Gedurende de eerste eeuw waren de Mysteriën de erkende religie van Griekenland, en werden in elke stad van dat land en in de Griekse koloniën in Klein Azië gevierd. Het hoofdcentrum van de Grotere Eleusinia was de prachtige tempel de Eleusis, bij Athene; terwijl de Kleinere Eleusinia, waar de candidaten deel namen aan de “zuiverende” riten en de eerste beginselen werd geleerd, tot voorbereiding van de inwijding in de Grotere Mysteriën, gezeteld was in Agra, aan de rivier Ilissos. De Kleinere Mysteriën werden jaarlijks in februari gevierd en de Grotere in september. Het houden van de Grotere Eleusinia, dat negen dagen duurde, begon in het openbaar met mysterie vertoningen, historische optochten en feesten ter ere van Dêmêtêr en Persephonê; maar de telestische riten werden streng in het geheim in de tempels gehouden, waarbij niemand dan de ingewijden toegang hadden. Onder Peisistratos werden veranderingen gebracht in het feest van Dêmêtêr en Persephonê doordat er mysteriën van Dyonisos en Asklêpia aan toegevoegd werden. De openbare ceremoniën, echter, waren klaarblijkelijk meer voor de oningewijde massa bedoeld en hielden vermoedelijk geen direct verband met de verrichtingen die in de tempel plaats vonden. Elke ingewijde was door een eed van absolute geheimhouding gebonden; om die reden weet men niets belangrijks betreffende

7

de inwijdingsceremoniën. Er is echter een goede reden voor om aan te nemen, dat in het Eleusisch ritueel de symboliek van de Zodiac gebruikt werd, en dat sommige onderrichtingen in de vorm van dramatische voorstellingen gegeven werden. In feite schijnt het drama van de mysteriën afkomstig te zijn. De symboliek van de zodiac was een werkelijke geheime taal, waarin bepaalde feiten die de innerlijke natuur van de mens betreffen waren uitgedrukt; en die taal was een algemene voor de ingewijden in al de religies van de oudheid. Het feit, dat de telestische riten waren bedoeld voor morele zuivering werd niet verzwegen en evenmin het feit van de ontwikkeling van geestelijke hoedanigheden en het bereiken van bewuste onsterfelijkheid; ook was er geen enkele geheimhouding omtrent de algemene belangrijke punten van de vervolmakende filosofie, die openlijk werden ingeprent. Aldus Plato, die altijd van de onsterfelijkheid van de ziel getuigt en de menselijke vervolmaking, breedvoerig en zeer duidelijk over onderwerpen betreffende de moraal uitweidt; maar zodra hij het over de innerlijke samenstelling van de mens heeft is hij doelbewust zeer vaag, en bij de behandeling van de subjectieve werelden en de toestanden van de ziel na de dood, gebruikt hij. Steeds allegorische taal. Vele gedeelten in zijn geschriften, zoals in Timaios, zijn totaal onbegrijpelijk voor leder die niet in het bezit van de sleutel is, die noodzakelijk is voor het begrijpen van de zodiacale taal; en dit geldt eveneens voor de meeste heilige geschriften van de oudheid. Het grote punt waar het “arcane” systeem zeer scherp afwijkt van al de conventionele scholen van denken, is op welke wijze kennis verkregen kan worden. Om dit duidelijk te maken, analyseert Plato de vier hoedanigheden van de ziel, met hun vier overeenkomstige graden van kennis (Rep. vi. 511). In een tabel voorgesteld ziet het er als volgt uit:

De eerste van deze trappen omvat het gehele veld van gevolgtrekkende natuurwetenschappen die zich met het verschijnselen onderzoek van de inwendige wereld bezig houden, tot de tweede trap behoren de exoterische godsdiensten en alle soorten van blind geloof; en deze twee trappen, die tot het phrênische of lager denken behoren, omvatten alle kennis die hen ten dienste staat, wier bewustzijn de illusies van de stoffelijke wereld niet te boven gaat. De derde trap staat in verband met de speculatieve filosofie, die tot de eerste principes tracht door te dringen door middel van de zuivere rede; de vierde trap is het directe begrijpen van de waarheid door middel van het heldere denken onafhankelijk van de een of andere vorm van rede; en deze twee graden die tot het noetische of hoger denken behoren, vertegenwoordigen het veld van kennis dat open ligt voor hen wier bewustzijn de wereld van geestelijke werkelijkheid heeft bereikt. Plato spreekt op een andere plaats van de “staat-toestand”, die hij beschrijft als een soort van krankzinnigheid veroorzaakt “door een goddelijke bevrijding van de gewone wegen des mensen”.

8

De exoterische geleerden en streng godsdienstige mensen verlaten zich op de stoffelijke zintuigen, de psychische emoties, en de intellectuele hoedanigheden zoals die in het huidige stadium van menselijke evolutie tot ontwikkeling gekomen zijn; en terwijl de geleerde de gezichtskring van de zintuigen door het gebruik van de telescoop, de microscoop, en andere technische vindingen tracht te verruimen, stelt de godsdienstige mens zijn vertrouwen in de verminkte overleveringen van veronderstelde openbaringen uit het verre verleden. Maar de esotericus weigert opgesloten te zijn in de enge grenzen van de zintuigelijke wereld en de mentale hoedanigheden, en inziende dat de gnôstische krachten van de ziel hopeloos verward en verduisterd zijn door zijn onvolmaakt instrument, het stoffelijk lichaam, wijdt hij zichzelf aan wat genoemd mag worden een intense zelfontwikkeling, de overwinning en het gebruik van al de krachten en hoedanigheden die latent in zichzelf aanwezig zijn in dat oorspronkelijke wezen, dat de oorspronkelijke en eerste bron is van al de elementen en krachten van zijn wezen, van al wat is, geweest is en zal zijn. Door het ontwikkelen van bewuste beheersing over de verborgen mogelijkheden die de onmiddellijke oorzaken van zijn individuele evolutie zijn, probeert hij in een betrekkelijk kort tijdsbestek het pad dat tot geestelijke verlichting en de bevrijding van alle stoffelijke banden leidt over te steken, voorwaarts stormend als het ware, naar dat einddoel dat het menselijk ras in zijn geheel gezien, onmerkbaar langzaam voortgaande, slechts na aeonen van tijd zal bereiken. Zijn inspanning is er niet zo zeer op gericht om te wéten dan wel om te wórden; en hierin ligt de enorme belangrijkheid van de Delphische inscriptie, “KEN UZELF”, dat de sleutelnoot voor esoterisme is. Want de esotericus begrijpt dat ware zelfkennis slechts door zelfontwikkeling in de diepste betekenis van het woord bereikt kan worden, een ontwikkeling die begint met introspectie (in zichzelf schouwen) en het ontwaken van de scheppende en regeneratieve krachten die nu in de innerlijke protoplasmische natuur van de mens in sluimerende toestand aanwezig zijn, gelijk het levenschenkende vermogen in het ei, en die, wanneer ze tot werkzaamheid opgewekt worden, hem tenslotte in een goddelijk wezen omvormen, belichaamd in een onsterfelijk aetherisch lichaam van onuitsprekelijke schoonheid. Dit proces van transcendentale zelfoverwinning, het geboorte geven aan zichzelf als een geestelijk wezen, ontwikkelend uit de verborgen essentie van iemands eigen embryonische natuur, een zelf-lichtend onsterfelijk lichaam, is de enige stof tot onderwerp van de Apocalypse, evenals het ook het grote thema van de Iêsous-mythe is.

In de esoterische filosofie - het ongelukkige woord “esoterisch” dat in dit werk gebruikt wordt, alleen omdat de Nederlandse taal er schijnbaar geen gelukkiger uitdrukking voor heeft – beschouwt men het bestaan van de absolute Godheid buiten de gebieden van bestaan te zijn verborgen achter de eigenlijke Wezensgrond. De wereld van de ware Wezensgrond is dat van de Logos of Nous, het rijk van Goddelijke ideeën, of archetypen, die om het zo uit te drukken de eeuwige patronen zijn van alle dingen in het gemanifesteerde universum. Door een paradox, die de rede tart, maar die intuïtief gemakkelijk op te lossen is, wordt gezegd, dat de Godheid afgescheiden en onafhankelijk van het Heelal is en toch doordringt hij elk atoom dat zich er in bevindt. De Godheid is de abstracte Eenheid, die de oorsprong van alle getal is, maar zelf nooit zijn eenheids-waarde verliest, en kan niet in stukken verdeeld worden; terwijl de Logos de gemanifesteerde of collectieve eenheid is, een goddelijke Individualiteit, de collectiviteit van een ontelbare schare van Logoi, die in zeven hierarchieën uiteenvallen, die als groep de Tweede Logos vormen, de geuite Gedachte, of het Woord.

9

Het tussenbeginsel door middel waarvan de Logos zich in en van de Godheid manifesteert, wordt in het proloog op het Vierde Evangelie de Archeus (άρχή) genoemd; het is het eerste element of substratum (grondslag) van substantiële objectiviteit, datgene dat door versplitsing eerst de subtiele en dan de grove stoffelijke elementen wordt van de gemanifesteerde werelden. Wanneer deze eerste of oorspronkelijke substantie weer tot de Godheid teruggebracht wordt, en beschouwd wordt vooraf te gaan aan de Logos, is het resultaat het verfijnde dualisme dat sommige van de oude systemen van filosofie verminken. Maar in de proloog is de Logos gelijktijdig bestaand met de Archeus: de Logos IS (bestaat) in de Archeus, en de laatste komt tot wording in de Logos, het principe van Leven, dat uitstraalt als Licht. Dit Licht van de Logos is identiek met de Pneuma, de Adem of Heilige Geest en esoterisch is het de oorspronkelijke kracht die ten grondslag ligt aan stof in elk stadium, en is het veroorzakend moment van al de verschijnselen in de bestaanswereld. Het is één kracht waaruit alle krachten die in de cosmos aanwezig zijn zich differentiëren. Wanneer we deze kracht nader in het menselijk organisme vermelden, wordt het in Het Nieuwe Testament, de paraklêtos, de “Advocate” genoemd en is het de regeneratieve kracht die hiervoor reeds nagegaan is.

Van de Archetypische wereld, die van de Logos, stralen achtereenvolgens de Psychische en Stoffelijke werelden uit; en aan deze drie mag een vierde worden toegevoegd, die er bij de oude schrijvers gewoonlijk bij inbegrepen is, hoewel er in werkelijkheid van verschillend. Deze vierde wereld, die hier de Phantasmale (schimachtige) genoemd zal worden - aangezien het woord “hel” bovendien nog misleidende en sombere betekenis heeft – is het oord van phantomen, kwade geesten en geestelijk afval.

Alles wat zich in het universum bevindt, is ook in de mens aanwezig. De oorsprong van de mens is in de Godheid, en zijn ware zelf of individualiteit is een Logos, een gemanifesteerde God. De microcosmos, mens, heeft evenals de macrocosmos, of wat hetzelfde is, het universum, drie lichamen, die in het Nieuwe Testament genoemd worden het spirituele lichaam (pneumatikon sôma), het psychische lichaam (psychikon sôma), en het stoffelijk lichaam (sôma of sarx “vlees”). In de Upanishaden worden ze aangeduid met de namen “causaal lichaam” (kârana sharira), “subtiel lichaam” (sûkshma sharîra), en “grofstoffelijk lichaam” (sthûla sharira). In mystieke geschriften worden deze tezamen met het vierde of volmaakte gewaad van het onsterfelijke Zelf gegeven, overeenkomstig met de vier occulte elementen, en ook met de aarde, maan, siderische elementen en zon, en aldus wordt over hen gesproken in de vorm van het aardse of vleselijke lichaam (het “modder kleed van verrotting”, zoals Shakespeare zegt), het maan of waterlichaam, het siderische of luchtlichaam, en het solaire of vuurlichaam.

Het geestelijke (pneumatische) lichaam is strikt genomen in het geheel geen lichaam, maar slechts een denkbeeldige, archetypische vorm, als het ware omgeven door de pneuma of het primordiale principe (eerste beginsel), dat in de tweevoudigheid van manifestatie al de krachten en elementen opwekt en tevoorschijn brengt: daarom wordt het “het causale lichaam” genoemd, (oorzakelijk lichaam, omdat hier de oorzakelijke momenten in aanwezig zijn die doen wórden) omdat vanuit zijn arbeidsveld al de lichamen ontstaan; en al deze lagere vormen zijn omhuld door dezelfde omringende aura (in het Nieuwe Testament “de Luister” of “glorie”, hê doxa, genaamd), die de ziener in de vorm van een eivormige zwakke film van blauwachtig waas waar kan nemen. In dit pneumatische ei is in semi-latente toestand de “paraklete”, het licht van de Logos aanwezig, dat wanneer het tot werkzaamheid komt, beschreven mag worden als levende, bewuste elektriciteit, van ontzaggelijk hoog voltage en nauwelijks te vergelijken met de verschijningsvorm van de elektriciteit die de natuurkundige kent.

10

Dit is de “goede slang” uit de oude symboliek; en tezamen genomen met het pneumatische ei, werd het ook voorgesteld door het bekende symbool van het ei en de slang. In de Sanskriet geschriften noemt men het kundalini, de annulaire of ringvormige kracht, en in het Griekse speirêma, de slangenkronkeling. Het is deze kracht die in het telestische werk, of cyclus van inwijding, uit de oorspronkelijke substantie van het aurische ei tenslotte de ideale vorm of archetypus die het bevat, weeft, en wat hetzelfde is, de onsterfelijke Augoeidês, of solair lichaam (hêliakon sôma), zo genoemd, omdat het in zijn zichtbare verschijning evenals de zon zelflichtend is, en een goudkleurige glans heeft. Dit solaire lichaam is opgebouwd uit een atomische, en niet een moleculaire substantie.

Het psychische of maanlichaam, waardoor de Nous in de psychische wereld werkzaam is, is moleculair van structuur, maar van veel fijner substantie dan de elementen die het grofstoffelijk lichaam opbouwen, met wiens organisme het veel overeenkomst vertoont. Het heeft ook gezichts-organen, gehoororganen, reuk, smaak enz.. Het psychische lichaam heeft een zilveren glans, getint met teer violet; en zijn aura is vaal-blauw, met een wisselend spel van al de prismatische kleuren, waardoor het al de kleuren van de negenboog vertoont.

Voor het verklaren van de tekst zal het stoffelijk lichaam in zijn fysiologisch verband met de psychologie noodzakelijkerwijze meer in bijzonderheden beschouwd worden; maar voordat nader op dit onderwerp ingegaan zal worden, is het wenselijk te zeggen dat in mystieke geschriften soms op een ander lichaam gezinspeeld wordt. In het Sanskriet wordt het “kâma rupa” genoemd, de vorm die door wellust opgebouwd wordt, en het komt slechts na de dood van het stoffelijk lichaam tot bestaan, behalve in het uitzonderingsgeval van de buitengewone boze misdadiger, die hoewel hij stoffelijk leeft, moreel dood is. Het is een verschijning geschapen uit de drek, het uitvaagsel, en uitstromingen van stof door de verbeeldingskracht van de grove dierlijke denkkracht. Van die natuur zijn de daimones en “onzuivere geesten” uit het Nieuwe Testament, waren ook de “verfoeilijke met stank gevulden” (bdelugma), wat een bedekte toespeling lijkt op deze onwelriekende schaduw. Deze verschijning heeft een schaduwachtige gelijkenis met het stoffelijk lichaam, waar het van afgeleid werd, en wordt omringd door een wolkachtige aura van een steenrode glans. Men spreekt ook wel van lagere elementalen. Die ontstaan in de lagere mens, wanneer hij in zijn wezen de stofkrachten gaat uitbulten en een volkomen stofgericht leven gaat leiden. Hij probeert zijn lagere natuur tot het uiterste op te zwepen en cultiveert daardoor in zijn wezen een reeks van uit de stof getrokken elementalen die hem tot ver beneden de dierlijke wereld af doen dalen. In dit geval is het woord mens en ook het woord dier niet meer op zijn plaats, omdat dit wezen dusdanig diep gezonken is, dat men het niet meer in woorden vermag uit te drukken. We hebben in de tweede wereldoorlog gezien, waartoe dergelijke duivelse wezens in staat kunnen zijn.

Opgemerkt dient te worden, dat in de esoterische cosmogenie het woord “dode” materie onbekend is. Het universum is een manifestatie van leven, van bewustzijn, vanaf de Logos tot en met de werkelijke atomen van de stoffelijke elementen. Men beschouwt het atoom ook als een wezenseenheid op zichzelf. Maar in deze filosofie wordt een groot onderscheid gemaakt tussen zijn en bestáán; de Logos de Archetypische wereld, is die van Waarachtig Zijn, onveranderlijk en eeuwig; terwijl bestáán een naar buiten gaan in de werelden van worden is, van onophoudelijke verandering en omzetting. De Nous, de onsterfelijke mens, of denken (want het denken moet men als de ware mens beschouwen), komt wanneer het geïncarneerd is, onder de heerschappij van

11

deze wet van verandering, betreedt een lange cyclus van incarnaties, en gaat van het ene sterfelijke lichaam weer in een ander. Het metafysische aspect van dit onderwerp zal niet nader besproken worden; er kan slechts gezegd worden, dat het feit van reïncarnatie, in plaats van een mysterieus en moeilijk onderwerp te zijn, in werkelijkheid zeer prozaïsch en eenvoudig is; om die reden is het in alle archaïsche religies en filosofieën openlijk behandeld. Men krijgt daar reeds het bewijs van bij de eerste schreden die men zet op het pad van zelfoverwinning. Voor diegene is het een zeker feit zoals de aanverwante feiten van geboorte en dood. Het telestische werk heeft ten doel zich te bevrijden van de reïncarnatie, het wentelend wiel van geboorte en dood, en deze bevrijding is slechts dan volledig en geëindigd, wanneer het onsterfelijke solaire lichaam gevormd is; de volmaakte mens is dan bevrijd van de noodzakelijkheid van reïncarnatie in de sterfelijke, stoffelijke en psychische lichamen.

Het stoffelijk lichaam zelf mag beschouwd worden als een objectieve microcosmos, een verkleinde uitgave van de grote stoffelijke wereld, cosmos, met elke afdeling waarvan zijn organen en functies overeenkomen en mede in direct verband staan. Bovendien treedt de ziel door middel van dit stoffelijk organisme in contact met de buitenwereld, zodoende komen de organen overeen met en zijn de overeenkomstige instrumenten van de krachten en hoedanigheden van de ziel. Aldus heeft het lichaam vier voornaamste levenscentra, die ruw gezegd gelijkvormig aan de vier werelden zijn en aan de vier gemanifesteerde voortgebrachte krachten van de ziel; deze vier somatische afdelingen zijn als volgt:

1. Het hoofd, of hersenen, is het orgaan van het Nous of hoger denken. 2. De streek van het hart, inbegrepen al de organen boven het middenrif, is de zetel van het lager

denken (phrên, of thumos), de psychische natuur er bij inbegrepen. 3. De streek rondom de navel is het centrum van de begeerte natuur (epithumia), de emoties,

begeerten en hartstochten inbegrepen. 4. Het centrum van voortplanting is de zetel van de belevendigende krachten op het laagste

bestaansgebied. Dit centrum wordt door vele oude schrijvers niet vermeld, zoals b.v. Plato, die vier hoedanigheden aan de ziel toeschrijft, maar slechts een drievoudige indeling van de somatische afdelingen maakt, de Nous of Logos, aan het hoofd toekennend, thumos aan de hartstreek, en epithumia aan de streek beneden het middenrif. Anderen geven echter het viervoudige systeem, zoals Philolaos de Pythagoreër, die de zetel en kiem (archê) van de rede in het hoofd plaatst, dat van het psychische principe in het hart, dat van groei en ontkieming in de navel, en dat van zaad en voortplanting in de geslachtsorganen.

Het is niet noodzakelijk om in deze korte schets op de bijzonderheden van deze overeenkomstig-heden in te gaan, behalve slechts met betrekking tot het zenuwstelsel en de krachten die daardoor werkzaam zijn. Er zijn twee structuren van zenuwweefsels: het cerebrospinale, dat uit de hersenen en het ruggemerg bestaat; en het sympatische of ganglionaire systeem. Deze twee structuren zijn schijnbaar verschillend toch zijn ze in hun vertakkingen innig met elkaar verbonden. Het sympatische systeem bestaat uit een reeks van afzonderlijke zenuwcentra of ganglia ter weerszijden van de wervelkolom vanaf het hoofd tot het staartbeen (os coccyx). Enige kennis omtrent deze ganglia en de daaraan verbonden krachten is onontbeerlijk voor een onderzoek van de esoterische betekenis van het Nieuwe Testament; en omdat hun occulte natuur vollediger in de Upanishaden verklaard is dan in al de andere werken uit de oudheid, zal hier op de daarin vervatte lering nader in worden gegaan, en zullen ook de Sanskriet termen gebruikt worden.

12

De ganglia worden chakra’s genoemd, “schijven”, en er zijn in totaal negenenveertig, waarvan de zeven voornaamste de volgende zijn:

1. sacraal ganglion, tegen het heiligbeen,

mûlâdhâra; 2. prostaat ganglion, adhisthâna; 3. epigastrisch ganglion, manipuraka; 4. cardiaal ganglion, bij het hart, anâhata; 5. pharingaal ganglion, bij de keel, vishuddhi; 6. caverneus ganglion, in het voorhoofd, ânjâ; 7. het coronarium, in de hersenen, sahasrâra. Van deze zeven dient het coronarium of de pijnappelklier in het bijzonder nader te worden beschouwd: Het is een smal conisch, donker grijs lichaam, dat in de hersenen gezeteld is, onmiddellijk achter het uiteinde van de derde ventrikel, in een groef tussen de beide hersen hemisferen, en boven een holte die met zandachtige stof gevuld is bestaande uit phosphaten, carbonaten en kalkachtige substantie. Moderne anatomen veronderstellen dat het een overblijfsel van een geatrophieerd of weggekwijnd oog is, om die reden wordt het door hen “het ongepaarde oog” genoemd. Hoewel het stoffelijk bijna geheel verdwenen is, is het toch nog het orgaan voor geestelijk zien, en die functie herstelt zich weer door de belevendigende kracht van de speirêma, of paraklete, en daarom wordt het esoterisch het “derde oog” genoemd, het oog van de ziener.

Wanneer onder invloed van de geestelijke wil van de mens, hetzij door een bewuste inspanning of onbewust voor zover zijn phrênisch denken betreft, de latente kundalini (speirêma), die zoals in de Upanishaden dichterlijk gezegd wordt, opgerold ligt als een sluimerende slang, tot werkzaamheid opgewekt wordt, gaat het de plaats van de zich langzaam bewegende zenuwkracht innemen en wordt het de werkende kracht voor het telestische of vervolmakende werk. Wanneer de kundalini van het ene ganglion naar het andere opstijgt, wordt zijn voltage steeds hoger opgevoerd; de ganglia gelijken veel op een batterij van elektrisch gekoppelde cellen, die achter elkaar in serie geschakeld worden om een hogere spanning te kunnen krijgen, en bovendien geeft het aan elk ganglion of chakra bevrijding en neemt het deel aan de bijzondere qualiteit die aan dat centrum eigen is, en wanneer dat gebeurd is, wordt er gezegd het chakra “overwonnen” te hebben.

13

In de mystische litteratuur van het Sanskriet wordt zeer grote waarde aan “de overwinning van de chakra’s” gehecht; het wordt met klem vermeld. Men noemt de stromen van de kundalini als mede de kanalen die ze volgen, de nâdis, “pijpen”, of “kanalen” en de drie voornaamste daarvan zijn:

1. sushumnâ, die gaat van het einde van het ruggemerg tot de top van het hoofd, tot een punt dat brahmarandra, of “deur van Brahma” genoemd wordt.

2. pingala, overeenkomende met de rechter sympatische streng. 3. îdâ, overeenkomende met de linker sympatische streng.

Wanneer de krachten in het ganglionaire systeem meer in bijzonderheden vermeld worden, noemt men ze de zeven “tattvas”, die in de Apocalypse de zeven pneumata - “adems” genoemd worden, nadat zij versplitsingen van de Grote Adem, “Wereld-Moeder” geworden zijn; de Wereld Moeder wordt door de maan gesymboliseerd.

Gelijktijdig met deze zeven lunaire krachten zijn er vijf solaire krachten die bij het cerebro spinale systeem behoren, de vijf prânas genaamd, “vitale luchten”, of “levenswinden”, die in de Apocalypse “winden” (anemoi) genoemd worden. De tattvas, of subtiele elementen, met de ganglia (chakra’s) waarmede ze achtereenvolgend in overeenstemming zijn, zijn al volgt: prithivî, “aarde”, sacraal; apas, “water”, prostaat; tejas, “vuur” epigastrisch; vâyu, “lucht”, hart; akasha, “aether”, keel; avyakta, “niet gedifferentieerd”, caverneus, voorhoofd; en Brahmâ, “de Ontwikkelende” (Logos), coronarium.

De prâna’s zijn de volgende: vyâna, de “distribuerende, van levenskracht voorzienende levenswind”, verbonden met prithivî; apâna, de “neergaande levenswind”, met apas; samâna, de “verenigende levenswind”, met tejas; prana, de “uitgaande levenswind”, met vâyu; en udana, de “opgaande levenswind”, met âkasha. Sommige schrijvers laten apana met prithivi en vyana met apas overeenstemmen, maar dat is onjuist. De Apocalypse stelt deze twaalf krachten, de zeven “adems” en de vijf “winden” voor als overeen te komen met de twaalf tekens van de dierenriem, (zodiac). Deze rangschikking is in het hierbij afgebeelde figuur getoond, en elke tattva in het teken geplaatst waartoe zijn bijzonder chakra behoort. Met het doel om een vergelijking te kunnen maken, zijn de Hellenische Goden van de Olympus, die aangewezen waren als de Bewakende-goden van de tekens, eveneens in de figuur geplaatst.

De zodiac is een gordel aan het hemelgewelf, ongeveer zeventien graden breed, waarin zich de twaalf constellaties bevinden, die de zon gedurende het jaar wanneer hij rond de ecliptica gaat, alle doorloopt.

Binnen deze gordel zijn de schijnbare bewegingen van de maan en de voornaamste planeten begrensd. De zodiacale cirkel werd door de ouden in twaalf

14

gelijke delen verdeeld, die telkens genoemd werden, en die in de volgorde aangeduid werden met de namen van de constellaties (sterrenbeelden) die er aan grensden: Aries, de Ram; Taurus, de Stier; Gemini, de Tweelingen; Cancer, de Kreeft; Leo, de Leeuw; Virgo, de Maagd; Libra, de Weegschaal; Scorpio, de Schorpioen; Sagittarius, de Boogschutter; Capricornus, de Steenbok; Aquarius, de Waterman; en Pisces, de Vissen.

Tengevolge van de precessie van de equinoxen zijn de tekens van de ecliptica nu ongeveer één plaats ten opzicht van de overeenkomstige zodiacale constellaties, die de vaste zodiac vormen, opgeschoven.

Naast het astronomische gebruik, werd het schema van de zodiac ook nog toegepast om de betrekkingen die er tussen de macrocosmos en microcosmos bestaan te symboliseren; de twaalf grotere Goden van het oude pantheon kwamen overeen met de twaalf dierenriemtekens en ieder van de zeven heilige planeten werd een “huis” toegewezen; bovendien werd gezegd, dat elk teken een bijzonder deel van het menselijk lichaam beheerste, zoals op de volgende afbeelding te zien is. (De zodiac wordt ook in vier drietallen (“driehoeken”) verdeeld, die achtereenvolgend de naam van de vier gemanifesteerde elementen dragen, aarde, water, vuur en lucht, aan ieder van hen worden drie tekens toegeschreven. Er zijn dus drie aarde tekens, drie luchttekens enz. Elk zodiacaal teken wordt in drie dekanaten verdeeld, of delen die uit tien graden bestaan; er zijn driehonderdenzestig graden in een cirkel, waardoor er zesendertig dekanaten ontstaan en aan elk dekanaat is een van de zesendertig sterrenbeelden, die zich ten noorden en ten zuiden van de zodiac bevinden, toegekend. De constellaties die aldus met een teken verbonden zijn, worden paranatellons genoemd. Aldus had men in de oudheid achtenveertig constellaties, die als het ware vier zodiacs vormden; en men mag de zon en zijn planeten als een soort van centrale constellatie beschouwen, waardoor het mystische getal negenenveertig, of zeven maal zeven ontstaat. Van elk van deze constellaties (sterrenbeelden)

15

wordt gezegd, dat ze een principe, kracht of hoedanigheid in de mens zelf symboliseren; het gehele stelsel vormt een symbolisch wezen, een hemelse mens, uitgebeeld op de sterrenhemel. De Zonne-God is het Zelf van deze grote “Mens” en de vier vierde-delen van de zodiac, met de aan hen verbonden afdelingen, zijn de somatische afdelingen van het gemanifesteerde lichaam van de Hemelse mens. Het element aether wordt aan de Bestuurder van de Zon toegeschreven; en de vier Bescherm-Goden, die overeenkomen met de vier gemanifesteerde elementen, zijn aangewezen als Bestuurders van de Vier Gebieden, Aarde, Oceaan, Hemel en de Rivieren. Voor zover bekend vindt men in de Babylonische overleveringen slechts vierentwintig paranatellons, en slechts drie gebieden en Goden van de Elementen, Anu, de HemelGod, Êa, de God van de Oceaan en Bêl, de AardeGod; maar het is bijna zeker, dat de Babylonieërs al de achtenveertig constellaties die de Grieken kenden eveneens hadden, en een vierde Gebied aan de VuurGod toeschreven, hetgeen ook in de Apocalypse, de Upanishaden en andere oude geschriften het geval is. Deze viervoudig gemanifesteerde Krachten staan natuurlijk in verband met de prâna’s. In de Apocalypse wordt het Gebied van Vuur, dat overeenkomt met de Hart-streek, “de Rivieren en Bronnen” genoemd, waaronder men de stromen van solair vuur moet verstaan; in de Upanishaden wordt gezegd dat de kanalen (nadis) van de prânas zich van het hart uit vertakken. Voorgaande beschouwingen behandelen de onderwerpen die men zeer beslist moet kennen voor het begrijpen van de verborgen zin van het Nieuwe Testament; maar om een duidelijker inzicht in de practische en psychologische toepassing te geven, zal nu een verdere uitleg van de werkzaamheid van het “slangenvuur” gegeven worden bij het telestische of vervolmakende werk. Dit werk dient te worden voorafgegaan door de meest strenge en zuiverende discipline, hetgeen een strikt celibaat en een absolute onthouding vereist, en het is slechts voor die man of die vrouw mogelijk, die een hoge staat van mentale en stoffelijke zuiverheid hebben bereikt. Bij de grove en sensuele mens, of bij hem wiens denken bezoedeld is door slechte gedachten of verstrikt in geestdrijverij, zal de heilige paraklete niet komen; de niet gezuiverde persoon, die onbezonnen probeert binnen te dringen in de adytum van zijn innerlijke God, kan slechts de lagere psychische krachten van zijn dierlijke natuur opwekken, krachten die zeer sterk vernietigend zijn en nooit vernieuwend. De neofiet die de “zuiverende deugden” verworven heeft, voordat hij het pad van de systematische introspectieve meditatie betreedt door middel waarvan de spirituele krachten tot ontwaken komen, moet zich er ook noodzakelijkerwijze op voorbereiden teneinde zijn gedachten volkomen meester te worden en het vermogen ontwikkelen om zijn gedachten standvastig op een enkel idee of abstractie te richten, tevens moet hij leren alle andere gedachten volkomen uit te schakelen. Wanneer men succes heeft in zijn meditatie, ontstaat mogelijk de kracht voor het opwekken van de speirêma of paraklete, en daarbij kan men zo men het wil in de staat van manteia, de heilige trance of zienerschap treden. De vier mantische toestanden zijn geen psychische trances of toestanden van een somnambule (slaapwandelaar); ze behoren bij de noetische geestelijke natuur; en in elk stadium van de manteia wordt er een volledige toestand van bewustzijn en zelfbeheersing behouden, terwijl de psychische trances zelden de dierlijke, phrênische natuur overschrijden en gewoonlijk vergezeld gaan van een toestand van onbewustheid of halfbewustzijn. Vaardigheid in de noetische overpeinzing, tezamen met het opwekken van de speirêma en het overwinnen van de levenscentra, leidt tot de kennis van geestelijke waarheden (waarvan de

16

wetenschap in de Gnôsis vermeld is), en het verkrijgen van bepaalde mystieke krachten, en tenslotte vindt het zijn hoogtepunt in de bevrijding van stoffelijk bestaan door de “geboorte van boven” wanneer het onsterfelijke solaire lichaam volledig gevormd is. Dit telestische werk vereist vele jaren van onafgebroken inspanning, niet slechts gedurende één incarnatie maar door een groot aantal incarnaties heen, totdat het uiteindelijk resultaat bereikt is. Reeds bijna in het beginstadium maakt het bewustzijn van de aspirant zich vrij van het sterfelijke, phrênische denken en verplaatst het zich in het onsterfelijke noetische denken, zodat van de ene incarnatie naar de andere door zijn geheugen meer of minder duidelijk, hetgeen van de graad van de ontwikkeling afhangt, de verkregen kennis herinnerd wordt en overgedragen; en met dit ononderbroken geheugen en deze zekerheid van de kennis is hij in waarheid onsterfelijk, zelfs voordat de uiteindelijke bevrijding van de cyclus van reïncarnatie bereikt is. Wanneer men door een bewust pogen de kundalini tijdens meditatie opwekt, wordt er geen aandacht aan de sushumnâ besteed, hoewel deze de allerbelangrijkste kracht is, en wordt het denken op de twee zijstromen geconcentreerd; want de sushumnâ alleen kan niet opgewekt worden, en wordt niet werkzaam voordat de idâ en pingala opgewekt zijn, die een positieve en een negatieve stroom langs het ruggemerg vormen. Wanneer deze twee stromen het zesde chakra bereiken, dat boven achter de neusgaten ligt, splitsen ze zich naar rechts en links, volgens de lijn van de wenkbrauwen; en dan gaat de sushumnâ die onderaan het ruggemerg start, langs het ruggemerg opstijgen, en steeds wanneer hij in beweging komt door een afdeling heengaat (overeenkomende met een sympatisch ganglion) wordt hij begeleid door een hevige schok, of een onstuimige gewaarwording, die ontstaat door de sterke toename van kracht – verhoogd “voltage” – totdat hij het coronarium bereikt en dan de Brahmarandra uittreedt. Aldus vormen de drie stromen een kruis in de hersenen. In het beginstadium worden de zeven psychische kleuren gezien, en wanneer de sushumnâ met de hersenen in aanraking komt, ontstaat het verheven bewustzijn van de ziener, wiens mystiek “derde oog” nu zoals dichterlijk uitgedrukt wordt, “een venster in de ruimte” wordt. In het volgende stadium worden, wanneer de hersencentra achtereenvolgens “opgewekt worden van de doden” door de slangenkracht, de zeven spirituele geluiden gehoord in de gespannen en trillende aura van de ziener. In het volgende stadium gaat het gezicht en het gehoor in één enkel zintuig over, waardoor kleuren gehoord kunnen worden en geluiden gezien of in andere worden uitgedrukt, kleur en geluid worden één, en worden waargenomen door een zintuig dat noch gezicht noch gehoor is maar beide. Gelijktijdig daarmede versmelten de psychische zintuigen van reuk en smaak tot één enkel zintuig; en daarop gaan de twee aldus van de vier gereduceerde zintuigen op in het innerlijke, meest diepe zintuig van de gevoelszin, die op zijn beurt weer verdwijnt in de epistimonische hoedanigheid, de gnostische kracht van de ziener boven alle zintuigelijke waarneming verheven – waarmede eeuwige waarheden gekend worden. Dit is de heilige trance, die in het Sanskriet “samâdhi” en in het Grieks “manteia” genoemd wordt; in de oude litteratuur van deze beide talen wordt er over vier van zulke trances gesproken. Deze trappen van zienerschap zijn echter slechts het begin van de telestische arbeid, waarvan het hoogtepunt zoals reeds uitgelegd, de wedergeboorte in het onvergankelijke solaire lichaam is.

0-0-0

17

INLEIDING TOT DE INWIJDING VAN JOHANNES (IÔANNÊS).

De Raadselen van “openbaring”

In de nu volgende inleidende analyse zal worden aangetoond dat de Apocalypse een samenhangend symmetrisch geheel is, en wanneer men er een nauwkeurige studie van maakt is elke bijzonderheid op de juiste plaats vermeld. Door zijn bijzondere rangschikking en beknopte verklaringen is dit boek een model van precies litterair vakmanschap. Maar het bevat een serie van met zorg bewerkte puzzels, waarvan sommige gebaseerd zijn op de numerieke waarde van bepaalde Griekse woorden, die er voor dienen om de juiste verklaring van de meer belangrijke symbolen te geven; en omdat een uitvoerige verklaring daarvan de uitleg van het boek in zijn geheel genomen zou storen, wordt ter wille van de duidelijkheid de oplossing van deze puzzels reeds in de inleiding gegeven.

18

In de Apocalypse zijn vier dieren-symbolen of beesten (thêria) duidelijk in het oog vallende dramatis personae: (1) een Lam (of “kleine Ram”; arnion), die zeven horens en zeven ogen heeft, en die gelijk gesteld wordt met Iêsous, die “de Overwinnaar” wordt: (2) een beest dat overeenkomt met een luipaard, met de poten van een beer en de bek van een leeuw, het heeft zeven koppen en tien horens; (3) een rode draak met zeven koppen en tien horens, die “de Duivel en Satan” is; en (4) een beest met twee horens gelijk een Lam maar het spreekt als een Draak, en het wordt de Pseudo-Ziener of valse leraar genoemd (pseudo-prophêtês). Van deze vier wordt de Luipaard “het Beest”, in het bijzonder beschouwd en in verband daarmede zegt de Apocalypse: “Hier is wijsheid (sophia): hij die het Nous heeft, laat hem het getal van het Beest tellen; want het is het getal van de mens, en zijn getal is 666.”

De “wijsheid” van deze puzzel ligt in zijn eenvoud, want de woorden “de Nous” (δνοϋς), een in de Griekse filosofie veel gebruikte term voor het hoger denken of mens, geeft natuurlijk het juiste antwoord, de Phrên (ήψρήν), is de aanverwante term voor het lager denken of mens. In de Griekse taal worden getallen uitgedrukt door de letters van het alphabet en niet door wiskundige symbolen; zodoende is de getal waarde van een naam eenvoudigweg de som van de numerieke waarden van de letters waar de naam uit bestaat. Aldus is de numerieke waarde van hê phrên = 666. Wanneer dit het gehele vraagstuk was, zou het tamelijk eenvoudig zijn; maar in werkelijkheid is het slechts een gedeelte van en een aanduiding voor een zorgvuldig uitgewerkte puzzel, die in zijn geheel zeer vernuftig opgesteld is. Er dient te worden opgemerkt, dat het Beest, het phrênisch denken, de hoedanigheid is die heerst over een van de vier somatische afdelingen, waaruit afgeleid kan worden dat de drie andere beesten eveneens de heersers over de drie andere somatische afdelingen zijn. Het Lam, Iêsous, moet daarom overeen komen met de hoogste van deze, de Nous. Nu geeft het woord Iêsous de som 888. De rode Draak, “de archaïsche slang, die de Duivel en Satan is”, past geheel in de plaats van de heerser over de derde somatische afdeling, epithumia, welk woord het getal 555 oplevert. Het vierde Beest, “de Valse Propheet”, krijgt zijn plaats in de vierde afdeling als het generatieve principe, akrasia, “sensualiteit”; de getalwaarde van zijn naam is 333. Plato gebruikt voor dit principe het woord akolasia, dat dezelfde betekenis heeft en ook dezelfde getalwaarde. Wanneer men deze vier namen met hun getalwaarden in de vorm van een diagram plaatst, blijkt dat de puzzel slechts gedeeltelijk opgelost is, omdat een gehele serie van getalwaarden bedoeld is.

19

Er is een plaats open gelaten waar in het diagram de betekenis van het kruis vereist wordt, en een andere plaats voor de “goede slang”, de regeneratieve kracht; de “slechte slang”, de Duivel, de lust tot leven die tot generatie leidt, is reeds vermeld. De getalwaarde van het kruis, stauros, is 777 (voor de letters τ wordt natuurlijk de letter (ς = 6) genomen, die de getalwaarde 6 heeft). De spiraalvormige elektrische kracht, “de kronkeling van de slang”, is de speirêma, welk woord de getalwaarde van 444 oplevert. Nu ontstaat door de werking van deze kracht op de hersenen, waar haar drievoudige uitstroming het kruis vormt, de directe kennis (de epistêmê), of de hoogste graad van weten, zo goed door Plato gedefinieerd, en om dit in het diagram uit te drukken is het noodzakelijk het woord epistêmôn in te voegen, het filosofisch gelijkwaardige woord voor christos, zijn numerieke waarde is 999. Verder wordt degene die dit hoger weten bereikt heeft, de over-winnaar, en omdat “de Overwinnaar”, om het zo uit te drukken, de held van het Apocalyptisch drama is, moet zijn naam boven geplaatst worden, als ho nikôn, met zijn getalwaarde van 1.000.

Het aldus volledig gemaakte diagram maakt de basis van de lering waarop de Apocalypse berust, duidelijk welke lering handelt over de speirêma en het geven van zijn energie door de vitale centra, wanneer de Overwinnaar het meesterschap over hen krijgt en in zichzelf, uit die primordiale substantie, zijn onsterfelijk voertuig, het monogenetische solaire lichaam, opbouwt. Dit onsterfe-lijke, solaire kleed wordt als een stad gesymboliseerd, die uit de hemel naar beneden komt, omhuld met de straling (doxa) van de Godheid, en wordt met poëtische verbeeldingskracht geschilderd als van een uitgelezen schoonheid. De beschrijving met zijn rijkdom aan details is voldoende om aan te tonen wat de stad werkelijk is; maar Iôannês heeft er omtrent de ware betekenis een afdoend bewijs aan toegevoegd door in de beschrijving een puzzel in te lassen op de volgende wijze:

“De Godheid die met mij sprak, had als maat een gouden riet, om de stad te meten, haar poorten, en haar muur. De stad is vierkant, en haar lengte is even groot als haar breedte. Hij mat de stad met het riet, in stadia, twaalfduizend; haar breedte en hoogte zijn gelijk. En hij mat haar muur, eenhonderdenvierenveertig elleboogslengten, (inbegrepen) de maat van een mens, dat is, van een Godheid”.

Daar de uitdrukking “bij stadia” έπίδταδίων aantoont dat de maat niet in stadia genomen moet worden, volgt daar natuurlijk uit dat hij tot mijlen gereduceerd moet worden. Daarom moet men 12.000 delen door 7½, dat is het getal van stadia uitgedrukt in Joodse mijlen, het quotient wordt dan 1.600, en dat is de numerieke waarde van de woorden to hêliakon sôma, “het solaire lichaam” - (Men vindt het getal 1.600 ook in xiv. 20, waar het dezelfde betekenis heeft.) In de geautoriseerde vertaling is het voorzetsel epi, “op” niet vertaald, het is weggelaten omdat men het overtollig achtte – hetgeen slechts de onbetrouwbaarheid van een kwakzalverige vertaling aantoont. Die vertaling geeft ook, “honderdvierenveertig elleboogslengten, (volgens) de maat van een mens, dat is, van een engel”, de toegevoegde woorden maken de gehele passage zinloos. - De “muur” van het solaire lichaam is zijn aura, of “straling”, hê doxa; maar de letters van die naam geven slechts de getalwaarde van 143. Als puzzel zou dat getal te doorzichtig zijn, ook zou het niet in harmonie zijn met de twee andere getallen, die in verband met de stad gegeven zijn, zoals de twaalfduizend stadia, twaalf poorten, twaalf fundamenten, enz., die alle in een werkelijk en soms in een betrekkelijk verband staan met de zodiac.

20

Daarom vermeerderde Iôannês het getal tot 144, het kwadraat van twaalf, door er een andere alpha aan toe te voegen, die hij noemt “de maat van een mens, dat is van een Godheid”. In de formule, “Ik ben de Alpha en de Ô(mega), de eerste en de laatste”, is alpha het symbool voor de goddelijke mens, of Godheid, voor zijn val in de stof; en Ô(mega) is het symbool voor de volmaakte mens, die door de cycli van reïncarnatie gegaan is en het spirituele bewustzijn herwonnen heeft.

Van de stad wordt gezegd, dat ze kubisch gevormd is. Voor de oplossing van dit gedeelte van de puzzel is het slechts nodig om de kubus te ontvouwen, die dan de vorm van een kruis aanneemt, die het menselijk lichaam voorstelt - een mens met uitgestrekte armen. Iôannês spreekt ook over het meten van “de stad, haar poorten en haar muur”, hij geeft niet de maten van de poorten, om de zeer duidelijke reden dat het absoluut niet noodzakelijk is, omdat het woord “poort” (pylôn, van pylê, “een opening”) de natuur voldoende aanduidt; er zijn twaalf openingen in het lichaam. In de Upanishaden wordt het menselijk lichaam dikwijls dichterlijk de stad met twaalf poorten van de verblijfplaats van God genoemd.

21

De Apocalypse volgt, wat de litteraire bouw betreft, tot op zekere hoogte het gangbare model van het Griekse drama: hoewel in verhalende vorm, het is natuurlijk in actes of scènes verdeeld, in elk toneel is een levendige tekening; èn monologen èn dialogen en koren wisselen af met de handelingen van het drama. Als letterkundig ontwerp worden deze tonelen voorgesteld in de vorm van een serie verschijningen en in dezen heeft Iôannês de stijl van de Hebreeuwse zieners aangenomen, waar hij veel van zijn vreemdsoortige symboliek aan ontleende, bloemrijke verbeelding, en mystische schrijftrant gebruikt hij zeer bedreven. Maar Iôannês heeft met de stof die hij uit deze bron kreeg, zeer handig de symbolen uit het “heidense” Grieks en andere arcana met elkaar in verband gebracht, en maakte van alles een harmonisch geheel, buitengewoon systematisch en compleet, terwijl hij al de bijzonderheden met pijnlijke nauwkeurigheid uitgewerkt heeft. Vervolgens heeft hij zijn leringen zwaar gesluierd door middel van zijn symboliek, die voor de gewone symbologen volkomen onverklaarbaar is en hij heeft op vernuftige wijze termen aangevuld om de belangrijkheid van elk van de voornaamste symbolen te bevestigen, en dat bereikte hij door woord getallen en andere puzzels.

Sentimentele letterkundigen nemen in het algemeen aan, dat de Apocalypse een optekening van verschijningen is, die werkelijk gezien zijn door “de Ziener van Patmos”, hoewel het slechts weinig onderscheidingsvermogen vereist om in te zien dat de beschreven verschijningen slechts kunstgrepen van de “Apocalyptist” zijn, die aangenomen zijn met de bedoeling om de fabelachtige karakters van zijn drama aan de lezers voor te stellen en hen in een waas van geheimzinnigheid te hullen.

Het zijn slechts de psychisch ingestelde mensen, de mystai of “gesluierden”, die symbolische verschijningsvormen zien. De werkelijke ziener, de epoptês, schouwt de dingen van de natuur en de bovennatuur zoals ze in wezen zijn, en niet zoals ze schijnen. Hij ontwaart dat al de vormen en verschijnselen in de natuur slechts de buitenkant zijn en schaduwachtige symbolen geven van de eeuwige Ideeën van de verstandelijke wereld. Hij overschrijdt de begrenzing van dit samenstel van stoffelijke en psychische begoocheling, deze sluier, die het ware bedekt en verbergt, en dringt door in de eerste principes van de dingen, de archetypische, geestelijke werkelijkheden. Sommige technische woorden die door de schrijvers van het Nieuwe Testament gebruikt worden, zijn onware vervangwoorden voor termen die in het oudere Grieks gebruikt zijn.

Aldus is het woord angelos, “boodschapper” in de plaats gezet van het woord daimôn, gemanifes-teerde Godheid, die de gehele schare van lagere goden, krachten en essenties vertegenwoordigt. Philôn Judaios zegt (De Gigant., i. 253) dat de wezens, die in de Mozaïsche geschriften engelen genoemd worden, eenvoudig de daimônes zijn.

Daar het nederlandse woord “engel” slechts de gedachte bij ons oproept van de theologische en populaire opvatting van een hemels wezen wiens verrichting in het heelal onbepaald en twijfelachtig is, zal in dit werk het woord .angelos weergegeven worden door “Godheid”, een woord dat zeer vele betekenissen heeft en die van het Griekse woord weergeeft. Eveneens is apocalypsis, letterlijk, “de bedekking wegnemen”, “ontsluieren”, een plaatseer vangend woord voor epopteia, “zien” een woord dat technisch de inwijding in de Grotere Mysteriën aanduidt.

De Apocalypse is, zoals de titel aanduidt, een verslag over de inwijding van Iôannês zelf. In de ondertitel noemt hij het “de Inwijding van de Gezalfde Iêsous”, dat wil zeggen, van zijn eigen verlichte Nous, de “getuige” voor de universele Logos, terwijl Iôannês in de stoffelijke wereld, de slaaf (doulos) van het ware Zelf, de getuige voor de individuele Logos is.

22

Schijnbaar spelen verschillende acteurs hun rol in het drama van de Apocalypse; toch is er in werkelijkheid slechts één speler - de neophiet zelf, het offer “Lam”, die al de sluimerende krachten van zijn innerlijke natuur tot ontwaken brengt, door de verschrikkelijke beproevingen van de zuiverende discipline en de telestische werken heengaat, en tenslotte als de Overwinnaar verschijnt, de zelf-vervolmaakte Mens, die zijn plaats temidden van de onsterfelijke Goden herwonnen heeft. Hij is de held van, en de enige speler in het drama; al de andere “dramatis personae” zijn slechts verpersoonlijkingen van principes, hoedanigheden, krachten en elementen van de Mens, die kleine wereld zo groot en geheimzinnig, wiens uiteindelijke bestemming het is om deel te hebben aan het goddelijke en onbegrensde universum.

In de korte inleiding op het drama wordt de Gezalfde Iêsous beschreven als de eerst-geborene uit de doden (de zieltogende innerlijke hoedanigheden), de heerser over de lagere krachten. Toch is hij door hen gekruisigd op het kruis van stof, het stoffelijk lichaam. Nu zullen bij zijn komst zij die hem verwondden, over hem wenen en weeklagen. In de allegorie van het Nieuwe Testament zijn twee kruisigingen; een die betrekking heeft op de neerdaling van de ziel in de stof, de generatie van het stoffelijk lichaam, en de andere bij de opstijging naar de geest, of de regeneratie in het solaire lichaam. Dan heeft Iôannês “in de Adem”, dat is in samâdhi, de heilige trance een verschijning van de Logos, zijn eigen spirituele Zelf, in het zelf lichtende pneumatische lichaam, waarvan hij een prachtige beschrijving geeft, deels letterlijk en deels symbolisch. Hij ziet zichzelf heen en weer wandelen temidden van zeven kleine kandelaars (lampstandertjes) en houdt in zijn rechter hand zeven sterren; en verklaart van zichzelf dat hij het altijd-levende Zelf is, dat gedood (geïncarneerd) werd, maar dat nu levend is door de aeonen heen. De Logos verklaart dat de kandelaartjes de “Zeven Gemeenten in Azië” zijn en de zeven sterren hun Godheden. Dat wil zeggen, dat ze achtereenvolgens de zeven Stralen van het Licht van de Logos (zijn zeven krachten), en de zeven centra of chakra’s in het lichaam voorstellen, waardoor ze kracht ontvangen. Azië is het geboorteland van Iôannês en daarom is het een zinnebeeldige voorstelling voor het lichaam, het vaderland van de ziel; en de zeven Gemeenschappen (groepen of ganglia) zijn aangeduid door de namen van Aziatische steden, waarvan iedere stad door een of andere welbekend kenmerkend iets of eigenaardigheden waar ze om bekend was, doet denken aan de somatische centra die ze vertegenwoordigt. Deze steden worden in de Apocalypse in dezelfde volgorde gegeven als die van de chakra’s in de Upanishaden en wel als volgt:

(1) Mûlâdhâra, sacraal ganglion; Ephesos, een stad die beroemd was om haar grote tempel van Diana, de “veelborstige moeder”, die in de Apocalypse als de “Vrouw bekleed met de Zon, de maan beneden haar voeten” verschijnt, de lunaire Godin en de Apocalyptische heldin tegelijk, die de regeneratieve kracht verpersoonlijkt, de sushumnâ, mystisch “de Wereld-Moeder” genaamd.

(2) Adhisthâna, prostatisch ganglion; Smyrna, welke stad bekend was om haar vijgen-industrie, de vijg is een bij uitstek geschikt phallisch symbool.

(3) Manipuraka, epigastrisch ganglion; Pergamos, beroemd om zijn tempel van Aesculapis; de epigastrische of solaire plexus, is het beheersende centrum van de levensverrichtingen van het lichaam, en van de krachten die gebruikt worden bij alle vormen van psychische genezing.

(4) Anâhata, hart ganglion; Thyateira, een stad die bekend was om haar vervaardiging van scharlaken verfstoffen; daarom is de naam een bedekte term voor het bloed en de bloedsomloop.

(5) Vishuddhi, keel ganglion; Sardeis, een naam die doet denken aan de sardony, sardine, of carnevol, een vleeskleurige steen, waardoor aldus op het vooruitstekende deel van de larynx

23

genaamd “Adam’s appel” gezinspeeld wordt. (6) Ânjâ, caverneus ganglion; Philadelphia, een stad die herhaaldelijk door aardbevingen verwoest

was, wanneer de kundalini het zesde centrum bereikt wordt de kracht buitengewoon sterk, en daarom beschrijft Iôannês de opening van het zesde centrum (mûlâdhâra, die de îdâ en pingala bij dit centrum tot hun hoogtepunt brengt) als zijnde vergezeld van een “grote aardbeving”.

(7) Sahâsrara, coronarium, of pijnappelklier, het “derde oog”; Laodikeia, bekend door het maken van het zogenaamde “Phrigische poeder”, dat geacht werd het soevereine middel te zijn voor de genezing van pijnlijke en zwakke ogen, dat zoals aangenomen mag worden de “oogzalf” is dat door Iôannês vermeld wordt in zijn boodschap aan deze zevende Gemeente.

De Logos zendt aan elk van deze Gemeenten een boodschap, die hij aan Iôannês dicteert; de natuur en het gedrag van elk centrum wordt aangeduid: een bijzonder aspect van de Logos wordt door elk van hen vertegenwoordigd, een goede en een slechte hoedanigheid wordt aan elk centrum toegeschreven en een beloning of een prijs wordt beloofd, die nader aanduidt welke geestelijke resultaten “de Overwinnaar” bereikt heeft en die hem dan ten deel valt na de overwinning van elk chakra.

In de volgende verschijning wordt de Logos getoond, die getroond in de hemel is, met zijn vier zevenvoudige krachten. Hier heeft Iôannês een eenvoudige kleine puzzel gemaakt door het gebruik van overtollige symbolen en door de volgorde van de krachten om te keren, waarbij de kleinere het eerst en de grotere het laatst genoemd worden. Hij plaatst vierentwintig Ouden rondom de troon, waarvoor ook zeven Adems (“geesten”) en een kristallijnen zee zijn; daarna beschrijft hij vier Zôa (“levende wezens”), waarvan ieder van hen zes vleugels heeft. Toch zegt hij later in zeer duidelijke taal, dat de Zôa meer zijn dan de Ouden en direct in rang na de Logos volgen. In werkelijkheid zijn de Zôa de vier gemanifesteerde Krachten van de Logos, de archetypen van de Vier “Beesten” wier natuur als de heersers over de vier somatische afdelingen reeds besproken is. Daar deze Zôa zevenvoudig zijn, wordt er gezegd dat ze elk zes vleugels hebben. Deze vleugels zijn hetzelfde als de vierentwintig Ouden; en de zeven Adems voor de troon en eveneens gelijk aan de hoogste zevenvoudigheid, de noetische Zoon. Deze schijnbaar ingewikkelde verzameling lost zichzelf eenvoudig op in de Nous, dat in de hersenen gezeteld is, met zijn vier zevenvoudige krachten; en de “glazen zee” is de ether die in het “mystieke oog” van de ziener klopt. Want de “hemel” in de Apocalypse is niet de “hemel” van de profaan, de hemelse wereld die door hen verondersteld wordt ergens in de verre diepten van de ruimte aanwezig te zijn.

De vier Zôa zijn de Leeuw, de Stier, de Mens en de Arend. Deze symbolen vertegenwoordigen de vier hoofdtekens van de zodiac, en vormen het zogenaamde kruis van de zodiac: Leo, Taurus, Aquarius (Waterman) en Schorpio.

De constellatie Aquila, de Arend, hoewel extra-zodiacaal, rijst gelijktijdig met Schorpio, en wordt er dikwijls voor in de plaats gesteld. Het woord zodiac (zôdiakos) is afgeleid van zôdion, “een klein dier”, een verkleinwoord van zôon “een dier”. Daarom worden de zodiacale tekens zôdia genoemd en de vier belangrijkste zijn de zôa.

Het volgende symbool waar we mee te maken krijgen is een rol (“boek”). Esoterisch bezien is het eenvoudig het menselijk lichaam: het is “van binnen en op de rug beschreven”, hetgeen betrekking heeft op het sympatische en cerebrospinale systeem, en “goed verzegeld met zeven zegels” welke zegels de zeven voornaamste chakra’s zijn. Het offer-Lam, de neophyte die het

24

intuïtieve noetische bewustzijn bereikt heeft - hetgeen gesymboliseerd is omdat hij zeven horens en zeven ogen heeft, dat wil zeggen mentale krachten van handeling en waarneming - opent de zegels (wekt de chakra’s op) achtereenvolgens. Wanneer ze geopend zijn, veranderen ze echter in zodiacale tekens, de zodiac toegepast op de microcosmos, de mens, zoals in de figuur voorgesteld is; volgens de afbeelding ligt de mens in een cirkel, en staat niet, zoals in de exoterische zodiac afgebeeld wordt, rechtop.

Het verband tussen de zeven planeten en de twaalf tekens van de zodiac wordt in de volgorde gegeven volgens Porphirios en wordt door alle oude en moderne autoriteiten nagevolgd. In de Sanskriet werken stemmen de planeten ook overeen met de zeven chakra’s en wel als volgt, te beginnen met de mûlâdhâra: Saturnus, Jupiter, Mars, Venus, Mercurius, Maan, en Zon. Volgens dit zodiacale schema strekken de zeven tekens met hun planeten zich langs de cerebro spinale streek uit en komen ze overeen met de zeven chakra’s, die de brandpunten van de tattvas zijn, en die onder invloed van dezelfde planeten staan; terwijl de overblijvende tekens met de vijf prânas in verband staan. Deze rangschikking is meer in bijzonderheden in de onderstaande figuur te zien.

Wanneer het Lam een van de zegels opent, dondert een van de vier Zôa, “Kom!”. Er verschijnt een wit paard, zijn berijder heeft een boog. Dit is Sagittarus, de Boogschutter. Iôannês start aldus de stroom van kundalini bij het tweede chakram, en dat is ook volkomen juist, want de sushumnâ staat geen kracht af, voordat de “ida” en “pingala” het voorhoofd bereikt hebben en dan start hij vanaf het eerste centrum, dat overeenkomt met het onderste einde van het ruggemerg. Daarom vermijdt hij om het het eerste zegel te noemen, maar zegt hij, “een van de zegels”, en dan telt hij de andere in de volgorde waarop ze geopend worden. Wanneer het tweede zegel geopend wordt zegt de tweede Zoon, “Kom!”. Er komt een rood paard tevoorschijn; aan zijn berijder is een groot zwaard gegeven, en kracht om vrede van de aarde weg te nemen. Dit is Schorpio, het huls van Mars, de Oorlogs-God. Bij de opening van het derde zegel,

25

zegt de derde Zoon, “Kom!”. Er komt een zwart paard tevoorschijn, zijn berijder heeft een weegschaal in zijn hand. Dit is Libra, de Weegschaal. Wanneer het vierde zegel geopend is, zegt de vierde Zoon, “Kom!”. Er verschijnt een “vaal” (Chlôros, ”geelachtig”) paard en zijn berijder is Dood, vergezeld door Hadês; hun is macht gegeven over een vierde deel van de aarde, om met het zwaard te doden, door honger en dood, en door de wilde beesten van de aarde. Dit is Virgo, het astrologische teken dat verband houdt met de baarmoeder. Zowel in het Nieuwe Testament als ook in de Upanishaden in andere mystieke litteratuur, wordt de naam “Dood” veelvuldig toegepast op de fysieke, generatieve wereld, waarin geboorte, verval, ontbinding en dood heersen. In haar aanzicht van de slechte maagd is virgo “een koningin en geen weduwe”, Virgo verschijnt later in het Apocalyptisch drama in de rol van de vrouw in scharlaken, die op de rode draak gezeten is, de epithumetische natuur. Maar hier is ze verbonden met een hoger centrum dat te maken heeft met het psychische bewustzijn, en daarom wordt gezegd dat Hadês tezamen met de Dood rijdt; en de slechte gedachten, begeerten en hartstochten van het psycho-fysische bewustzijn de aarde verwoesten voor zover zij overheersen. De vier paarden komen overeen met de vier Zôa, zoals eveneens de vier beesten met de vier somatische afdelingen overeenkomen. Het vijfde zegel dat geopend wordt is het caverneuze ganglion, waarmede het teken de Kreeft correspondeert. Hoewel Leo in de Zodiac aan de Kreeft voorafgaat, is zijn overeenkomende chakra, het coronarium, de laatste van de centra die opgewekt moeten worden; want ida en pingala buigen naar rechts en links bij het voorhoofd, en slechts de sushumnâ die bij het sacrale ganglion start bereikt het coronarium. Toch veroorzaakt de invloed van de twee stromen bij dit punt een gedeeltelijk ontwaken van de lagere centra in de hersenen; en dit wordt door Iôannês in een kleine vernuftige allegorie omtrent de onrustige geesten (zielen) van degenen die geofferd waren (geatrophieerd, dat is) vanwege de getuigenis die zij hielden. Want het is door de atrophie (afsterven) van deze noetische centra dat de mens de getuigenis van de spirituele waarheden verloren heeft. Het zesde zegel dat geopend wordt is de sacrale plexus, waarmede het teken Capricornus correspondeert (overeenstemt). Wanneer dit chakra ontwaakt is, gaat de sushumnâ langs het ruggemerg omhoog en beïnvloedt de hersenen. Woorden zijn niet in staat om een juist beeld te geven omtrent de doorleving van de neophiet van zijn eerste ervaringen, die de gevolgen van deze machtige kracht opwekken: het is alsof de aarde ogenblikkelijk tot niets verkruimelt, en zon, maan en sterren van de hemel weggevaagd werden, zodat hij zichzelf plotseling vond als een ontlichaamde ziel alleen in de zwarte afgrond van lege ruimte, worstelende tegen een onbeschrijfelijke vrees en angst. Op deze wijze tekent Iôannês in levendige kleuren, in termen van cosmische verschijnselen, in de vorm van de ramp bij een aardbeving, schijnbaar het einde van de wereld. De neophiet die voor deze beproeving niet voorbereid is, kan een falen slechts een korte periode van een ledige onbewustheid tot gevolg hebben, of het kan een plotselinge dood betekenen - want deze vitale elektrische kracht heeft al de vernietigende eigenschappen, wanneer ze verkeerd geleid wordt, van de bliksemstraal. Het zesde centrum Ânja, is het grote “lunaire” chakra, waar de stromen zich in tweeën splitsen; en in dit punt vormen de herrijzende “solaire” krachten, de prâna’s, een kruis in de hersenen. Deze

26

solaire krachten schildert Iôannês als vijf Godheden, waarvan er vier aan de uithoeken van de aarde staan, en de vier winden regeren, en een overheersende Godheid, de vijfde, die de zegelring van de levende God draagt, stijgt van de vijfde richting in de ruimte omhoog, “de geboorteplaats van de zon” – hetgeen zeer natuurlijk is, omdat hij in waarheid een aspect van die “Zon”, het Nous is. Met zijn zegelring zegelt hij 144.000 uit de stammen van de kinderen van Israël. De twaalf stammen zijn eenvoudig de twaalf zodiacale tekens, die het symbool zijn voor de twaalf krachten van de Logos, die zich in ontelbare kleinere krachten splitsen. Deze zijn de nadis uit de Upanishaden in de microcosmos, die verschillende getalwaarden voor de nadis die zich in de hersenen verzamelen aangeven, maar gewoonlijk geven ze 72.000 als aantal op. Iôannês houdt zich echter aan het zodiacale schema: daar elk van de tekens van de zodiac weer in twaalf kleinere tekens onderverdeeld is, vermenigvuldigt hij deze met 1.000 - een aantal dat dikwijls in mystieke geschriften gebruikt wordt om een onbepaald aantal aan te geven - en zo krijgt hij een totaal van 144.000, of het dubbele aantal van 72.000 van de Upanishaden; maar volgens de laatste hebben de nadis een ontelbare hoeveelheid vertakkingen. Daarna wordt een grote menigte gezien, van alle naties en volkeren van alle talen, wit gekleed en zuiver, die met palmtakken wuiven en een lofzang voor de troon zingen; van hen wordt gezegd dat het degenen zijn “die uit het grote oordeel tevoorschijn komen”. Dit “grote oordeel” is reïncarnatie, de ontzaggelijke ellende van voor eeuwen gebonden te zijn aan het wiel van geboorte. Maar deze menigte van de “bevrijden”, die de koren in dit bedrijf zingen, zijn de bevrijde elementen in de aspirant zijn eigen natuur; ze zijn niet een volksmenigte buiten hem. Door het oproepen van de wonderbaarlijke vermogens van zijn geestelijke ikheid brengt de Overwinnaar al wat goed was, mooi en waarachtig, in zijn voorafgaande incarnaties weer tot ontwaken. Het zevende zegel is het coronarium, waarmede het zodiacale teken Leo overeenkomt, dat het huis van de Zon is. Hier regeert de Stilte waaruit de zeven spirituele “stemmen” of geluiden tevoorschijn komen. Iôannês beschrijft deze mystieke geluiden figuurlijk als trompetgeluiden die achtereenvolgens door de zeven Godheden gegeven worden. Ze worden hoorbaar, wanneer de chakra’s in de hersenen tot ontwaken gebracht worden. De eerste vier hebben betrekking op de vier somatische afdelingen, en reageren op hen; daarom schrijft Iôannês een verduisterend of vernietigend gevolg aan de trompetgeluiden toe over de aarde, de zee, de rivieren en bronnen, en de hemel, die met de somatische afdelingen overeenkomen. In deze toestand van telestische meditatie is het stoffelijk lichaam reeds in een toestand van trance, en het is nu het lagere psychische bewustzijn dat tijdelijk verlamd is of in een toestand van buiten werking; aldus het fysieke bewustzijn buiten beschouwing latend. Iôannês noemt het psychische het “derde”, zoals op ieder van de vier gebieden toegepast wordt, waarmede de eerste vier trompetgeluiden overeenkomen. De resultaten die door de drie overblijvende trompetgeluiden veroorzaakt worden, noemt hij “weeën”, omdat ze zeer moeilijke beproevingen met zich mede brengen, waarvan de uitslag voor de niet gezuiverde neofiet een zeker falen betekent, waarvan gezegd is: “Zijn ondeugden zullen hem overmeesteren en hem naar beneden sleuren. Zijn zonden zullen hun stemmen verheffen gelijk de jakhalzen lachen en snikken na zonsondergang; zijn gedachten worden een leger en voeren hem weg als een gevangen slaaf”. Aldus verschijnt bij het vijfde trompetgeluid “een ster gevallen van de hemel op de aarde”, die de Godheid van de afgrond is “en de sleutel tot zijn krater of opening heeft, en wiens naam is Apollyôn, “hij die volkomen vernietigt”, de “Moordenaar”; hij opent de krater van de afgrond en daaruit komt een sprinkhanenzwerm van centauren tevoorschijn, die met hun op schorpioen

27

gelijkende staarten de mens hevige kwellingen doen ondergaan. Deze “ster” is Lucifer, de gevallen “zoon van de morgen” – het verlaagde psychische denken van de mens – die inderdaad de heerser over de grondeloze diepten van begeerte is, de bodemloze kuil van de hartstochtnatuur, en in waarheid de “moordenaar” van alles wat zuiver, mooi, schoon en waar is. Dit vijfde trompet-geluid heeft betrekking op het zinnelijk denken, dat in het sympathische zenuwstelsel, de zetel van het epithumetische bewustzijn, “de troon van het Beest” belevendigt; en de volgende trompetroep, de zesde houdt verband met de cerebrospinale as (het ruggemerg), de Apocalyptische “rivier Euphrates”, en wat genoemd zou kunnen worden het psycho-religieuze bewustzijn, dat zichzelf manifesteert in de vorm van een emotionele aanbidding van onwerkelijke, mentale voorstellingen en afbeeldingen van de Godheid – de lagere fase van godsdienst, die zich overgeeft aan onwerkelijke theologie, bijgeloof, toverij, fanatisme en vervolging. - De beginneling, die zijn denken niet volkomen van deze pseudo-religieuze illusies bevrijd heeft, zal onvermijdelijk falen in zijn mystische meditaties, welke vereisen dat alle gedachtevoorstellingen en vooroordelen uit het denken gebannen moeten worden, om het als een schone lei aan de inscriptie van de waarheid aan te kunnen bieden. Na deze zesde trompet roep worden de vier Godheden die aan de rivier Euphratês gebonden zijn, losgelaten; zij zijn de vier gemanifesteerde prana’s, de solaire heersers van de vier seizoenen, die de vierde-delen van het jaar, maand, dag en uur beheersen.

De bevrijding van deze krachten wordt gevolgd door het ten tonele verschijnen van een leger van krijgslieden, gezeten op paarden met leeuwekoppen en slangentaarten, die een symbool zijn voor de ontelbare krachten van het Nous. Dan daalt een “sterke” Godheid, de vijfde, neder uit de hemel, in een wolk gehuld, met een regenboog rondom zijn hoofd; zijn gelaat is lichtend gelijk de zon, en zijn voeten gelijken op pilaren van vuur. Deze beschrijving pan hem toont zeer veel overeenkomst met die van de Logos; hij is udanâ, de ongemanifesteerde goddelijke kracht, dat is: de openbaarder van geheime waarheden. De sterke Godheid schreeuwt op een wijze die aan het gebrul van een leeuw doet denken, en zeven donderslagen uiten hun stemmen. Iôannês is betreffende deze zeven donderslagen zeer terughoudend. Daar de Griekse taal echter slechts één woord (phônê) heeft voor de beide woorden “stem” en “klinker”, is de bedoeling klaarblijkelijk dat de “grote stem” van de Logos, die de zeven klinkers in één is, weerkaatst wordt door de zeven klinkers, de geluiden waardoor de hogere krachten opgewekt worden; en dit is aan de ziener verboden om op schrift te stellen. Op dit punt van de heilige trance waarbij de neophiet het noetische bewustzijn bereikt heeft, begint hij de mysterie-leringen, de “heilige onuitsprekelijke woorden” te ontvangen, waarvan zoals Paulus zegt het de mens niet toegestaan is ze te onthullen.

Wanneer hij zich van het volgende noetische centrum meester gemaakt heeft, het “derde oog” van de ziener, zal hij buiten de illusies van tijd treden; “tijd zal niet meer zijn” en “het God-mysterie zal volmaakt zijn”. De Godheid geeft een kleine rol (boekje) aan Iôannês, die het opeet; en hoewel het honigzoet in zijn mond is, maakt het zijn buik bitter. De rol symboliseert de esoterische instructies die hij ontvangen heeft, die inderdaad bitter zijn voor de lagere mens, want zij verlangen het met wortel en tak uitroeien van de epithumetische natuur. Dan wordt hem gezegd dat hij een leraar moet worden en leringen moet geven, die dikwijls tegen het exoterische geloof van de massa’s ingaan. Achter de coulissen wordt terloops een uitleg gegeven van de adytum, of het altaar van de Godheid en de “twee getuigen” van de sterke Godheid het Nous. De adytum – de tempelholte of tempel waarin de Godheid op de troon zit - is de zevende van de noetische centra; en de twee getuigen zijn idâ en pingala, terwijl de sushumnâ de derde getuige is, “de geloofwaardige en waarachtige”. Wanneer de zevende trompetroep geuit wordt, is er een

28

aankondiging van een koor, dat de Godheid, het ware Zelf, zichzelf gevonden heeft en door de aeonen heen regeren zal. De adytum is geopend, de ark onthullend, de mystische bewaarplaats waarin de “tafelen” geplaatst waren, waarop het verbond van de Godheid met de mens geschreven was. Daarop volgt de Vrouw gekleed met de Zon, een kroon van sterren en staande op de maan; in barensnood verkerend geeft ze geboorte aan een mannelijk kind. Ze symboliseert het Licht van de Logos, de Wereld-Moeder, dat is de oorspronkelijke kracht substantie waaruit het solaire lichaam – haar “mannelijk-kind” gevormd wordt. De rode Draak, de epithumetische natuur, probeert haar kind te verslinden; maar het wordt tot de troon van de Godheid opgenomen, en de Vrouw vlucht in de woestijn, waar ze drie en een half jaar gevoed wordt. Dit betekent dat, nadat de aanleg van het solaire lichaam begonnen is, elke sterke hartstocht of emotie het kan ontbinden of vernietigen; en dat gedurende de eerste helft van de inwijdings-cyclus (hier wordt er zeven jaren voor genomen) het geboren wordende lichaam als het ware in de geestelijke wereld verblijft, terwijl de sushumnâ-kracht op haar “plaats” in het stoffelijk lichaam of “woestijn” verblijft. Want, nauwkeurig uitgedrukt, is het solaire lichaam in dit stadium nog niet geboren, maar begint het slechts met zijn ontstaan. Iôannês kan echter in de allegorie moeilijk de meer nauwkeurige, maar minder kiese mysterie-voorstelling van de Eleusiniaas gebruiken.

Hier eindigt voorlopig de heilige trance; en daarop volgt een strijd in de hemel. De Draak en zijn Godheden worden van de hemel terneder geworpen door Michaêl en zijn scharen; dat wil zeggen, dat het denken nu gezuiverd is van de schandvlek van onzuivere gedachten. Michaêl en zijn mede Voornaamste-Godheden (archangeloi), Uriêl, Raphaêl, Gabriêl enz., van welke hij met nadruk in de Apocalypse genoemd wordt, zijn de Heersers over de zeven heilige planeten, terwijl hij zelf Hermês is, de Gids van de Zielen en Inwijder in de mysteriën. Maar hoewel de Draak uit de intellectuele natuur verdreven is, gaat hij toch door met zijn vervolgingen op het lager gebied. Vervolgens wordt het Beest (het lager denken) beschreven. Een van zijn zeven koppen (de zeven overheersende begeerten) is verslagen of afgehakt, maar wordt weer levend; het verzinnebeeldt de drang naar zinnelijk bestaan, welke drang er de oorzaak van is dat de ziel weer gaat incarneren. Deze wil om te leven, dit hartstochtelijk verlangen naar zinnelijk leven is volgens Plato de boetedoening. Hoewel de aspirant dit verlangen ogenschijnlijk vernietigd heeft, voor zoverre het de grovere zaken van de stoffelijke wereld betreft, herleeft het verlangen, wanneer hij in de fijnere gebieden van bewustzijn treedt en de psychische rijken van bestaan waar gaat nemen. Dit wordt in de Boeddhistische literatuur “tanha” (de trishna uit de in het Sanskriet geschreven filosofische werken) genoemd; en in een ritueel is gezegd: “Dood de liefde om te leven; maar wanneer gij tanha verslaat, neem u in acht, anders zal het weer uit de dood herrijzen”. Omdat dit principe de mens in de ban van reïncarnatie houdt, zegt Iôannês veelbetekenend: “Wanneer iemand tot gevangenschap leidt, dan gaat hij in gevangenschap; wanneer iemand met het zwaard zal doden, dan moet hij met het zwaard gedood worden”. Dan verschijnt een beest, dat het symbool is voor het generatieve principe. Hij heeft deel aan de natuur van elk van de andere beesten, want hij heeft twee hoornen gelijk het Lam, spreekt gelijk de Draak, en heeft de magische krachten van het Beest. Hij wordt de Pseudo-Ziener genoemd. Zijn vals zienerschap is een bepaalde, zeer lage vorm van psychisme dat, hoewel het niet noodzakelijk sensueel is, toch te danken is aan de generatieve zenuw-aethers. Uit deze bron ontstaan de meeste “visies” van godsdienstige dwepers en de stoffelijke manifestaties die door sommige spiritistische media opgewekt worden, en in een meer algemene zin is het de bron van het emotionele element in de exoterische godsdiensten, of het zogenaamde godsdienstige vuur, dat in werkelijkheid berust op eert subtiel soort van erotiek. In de vorm van het aanbidden van een blinde

29

emotionele impuls, stimuleert het het lager denken, de phrên, of Beest, om een afbeelding van zichzelf op het scherm van het mentale te projecteren en die illusoire voorstelling te aanbidden; en dit - de “beeltenis van het Beest” - is de antropomorfische God van de exoterische godsdienst. 1) In Sanskriet werken wordt de navel (epigastrische plexus) gewoonlijk als de Zetel van de Kundalini Shakti

aangegeven, en de ichchhâ Shakti tussen het sacrum en de prostaat ingedeeld; dat moge onder de aandacht gebracht worden van hen die hun aandacht richten op de overpeinzing van de navel, maar het is des niet tegenstaande incorrect. Door de Kundalini aldus te verplaatsen, maakt men de onjuistheid dat Apâna overeenkomt met Prithivi, en Vyana met Apas. In de later verschenen Sanskriet werken wordt over de prâna’s alleen gesproken als de vijf levenswinden, en er worden vijf onder-winden aan hen toegevoegd, van deze tien krachten wordt gezegd dat ze de functies van het stoffelijk lichaam beheersen. Alchemisch wordt lood als verlaagd zilver beschouwd. In de natuur wordt het bijna altijd gebonden met zwavel gevonden.

2) Alchemisch wordt kwikzilver als “levend goud” beschouwd en goud als “gedood kwik”. Het ene symboliseert zuiver vloeiende intuïtie; en het ander geformuleerde gedachte die haar levend kracht verloren heeft door concreet te worden. Wanneer wit licht door een heel dun plaatje zilver valt lijkt het violet.

3) Een dun gouden blaadje schijnt groen bij doorvallend licht. De getalwaarden van de Namen

Daaropvolgend verschijnt het Lam weer, die bij een nauwkeurige indeling een van de vier beesten is, hoewel in werkelijkheid te verheven om die naam op hem toe te passen, omdat hij het Nous is, de heerser over de hoogste van de vier somatische afdelingen. Met hem zijn vele maagdelijke begeleiders, die, als een voorspel tot de volgende acte van het drama een nieuw zegelied zingen, bij de begeleiding van vele lieren. De neophiet is nu als het ware gelijk een lier geworden, waarvan al de losse snaren van zijn psychische natuur gespannen en gestemd zijn, gespannen en trillende op de aanraking van zijn ware Zelf. De overwinning van de hartcentra wordt voorgesteld door een oogst-scene, waarin zeven Godheden hun rol spelen. Hier staan eveneens weer vier van de zeven in verband met de vier somatische afdelingen. De vijfde Godheid is gelijk “de zoon des mensen”, en met de sikkel oogst hij de “opgedroogde” vruchten van de aarde. Hij is de Logos, of Spirituele zelf, dat de hogere aspiraties en idealen van de psychische natuur assimileert - een oogst die gewoonlijk niet erg overvloedig is. De zesde Godheid, die uit de adytum van de Godheid komt,

30

oogst de wijn van de aarde, en werpt de rijpe druiven in het grote wijnvat van het vuur (thumos) van de Godheid, en wanneer het vat getreden is, buiten de stad, komt er geen wijn maar bloed uit, “tot op de teugels van de paarden 1.600 stadia ver”. Terwijl nu deze Godheid het Nous als intellect vertegenwoordigt, weerkaatst de vijfde Godheid het aspect van de Logos als Erôs, of Goddelijke begeerte. De wijn van de aarde mag men beschouwen als de wijn van de zuivere emotionele natuur, of het gevoelsleven, wiens ranken liefde sympathie en devotie zijn, en wier ooft de wijn van geestelijke verheffing voortbrengt; maar in de technische esoterische betekenis bestaat de wijn uit de kracht-stromen die overeenkomen met het cerebrospinale zenuwstelsel; terwijl het grote wijnvat van God’s vuur, buiten de stad (het stoffelijk lichaam), het aurische ei is, dat door de werking van deze stromen in de hartcentra met een oranje of gouden kleur overvloeid wordt. De paarden zijn de vier somatische afdelingen, en het getal 1.600 is dat van to hêliakon sôma, het solaire lichaam: de krachten die van het hart uitgaan, doordringen en kleuren de aura, en geven er een gouden kleur aan. Ze keren weer door de chakra’s terug, en gaan rond door het solaire lichaam – een proces dat gelijkt op de voeding van het foetus; het solaire lichaam is als het ware ook in een foetale toestand. Aldus wordt de Vrouw in de woestijn gevoed, terwijl ze voor de ziel zijn onsterfelijk en verheerlijkt gewaad weeft. Er dient te worden opgemerkt dat het woord thumos hier vertaald is als “vuur”. De geleerde herzieners of correctors van de “geautoriseerde” vertaling, vertalen het woord met toorn of gramschap en maken het synoniem met orgê, maar veranderen het in “vurigheid, drift”, wanneer, zoals op twee plaatsen het geval is, Iôannês de woorden dusdanig verbonden heeft, dat het resultaat van hun theorie, wanneer die verder uitgewerkt wordt, de onmogelijke uitdrukking “toorn van zijn toorn” op zou leveren, hetgeen echter weinig slechter is dan de uitdrukking die nu gebezigd wordt, “de toorn van haar overspel”. Maar het woord heeft in de Platonische filosofie, of in die van de Apocalypse, die er practisch gelijk aan is, een andere betekenis. Volgens Plato is Thumos het energiegevende beginsel aan de ziel, gelegen tussen de rationale natuur (verstandelijkheid) (to logistikon) en de irrationale (redeloze) (to epithumêtikon), en hij verklaart dat het niet een soort van begeerte is, (“in het conflict van de ziel staat thumos aan de zijde van het rationele principe” (verstandelijk denken)). Het is een complex (samengesteldheid) van emoties (gevoelens), aangeduid door veelomvattende voorstellingen, zoals: waarheidsliefde, betrouwbaarheid, eer, achting, fierheid, sympathie, toegenegenheid, enz. en in het geheel niet een gewone aandrang tot boosaardigheid of wrok. Zoals het woord thumos in de Apocalypse gebruikt wordt, is het eveneens een energiegevend scheppend beginsel; maar terwijl Plato, die werken van een meer populair soort schreef, zichzelf tot een drievoudig systeem bepaalde en voorzichtig schreef, gebruikt Iôannês, die een symboliek en allegorische voorstellingen gebruikt, die voor de gewone mensen onbegrijpelijk zijn, het volledige viervoudige systeem; hij gebruikt phrên voor het beginsel tussen de psychische en de noetische geaardheid, en verhoogt thumos tot het energie gevende beginsel van de laatste, (de noetische natuur). Zodoende komt thumos overeen met Erôs, de Goddelijke liefde, waarvan de omgekeerde weerkaatsing in de dierlijke natuur Erôs is, de liefde-god, of wellust. Met deze twee Erôtes uit de Griekse mythologie geeft hij ook zijn twee Aphroditês, waarvan hij de één afschildert in de vorm van een hemelse maagd, die bekleed is met de zon en de andere als een prostituée gekleed in scharlaken, de twee symboliseren ieder voor zich de goddelijke wedergeboorte en de menselijke voortbrenging in de stoffelijke wereld. Nu weer het woord orgê, hoewel het in de omgangtaal en in de gewone letterkunde een uitdrukking is voor iedere hevige aandoening, zoals b.v. toorn, boosheid enz., heeft het in de terminologie van de

31

Mysteriën een meer technische betekenis, waarin het een aanduiding is voor de bevruchtende kracht of de voortbrengende kracht in de natuur. Het woord is afgeleid van ύργαν, “uitzetten (door inwendig vocht)”, zoals het geval is bij planten en vruchten door hun sap, “baren”, “opzwellen (door hartstocht)”; en van dezelfde, wortel komt het woord orgia, de Mysterieriten die uitgeoefend werden bij de aanbidding van Bakchos. Dan volgt de overwinning van de generatieve centra (de geslachtsdrift). Na een zegelied, dat door de overwinnaars van het Beest gezongen wordt, komen zeven Godheden uit de adytum te voorschijn. Ze zijn verhevener en meer luisterrijk gekleed dan de drie zeventallen die aan hen voorafgingen, en hun werk is om het regeneratieve werk te beëindigen. En van de vier Zôa geeft hun zeven gouden schotels (Phialai, ondiepe plengschalen) die de scheppende kracht van de Logos bevatten, “de thumos van de Godheid”. Het gevolg van de uitstorting van de scheppende kracht is de uitroeiing van de voortplantingscentra - daarna blijven slechts drie somatische gebieden over - en het verwijderen van elke overblijvende ondeugd of psychische onzuiverheid uit de andere centra. De eerste vier Godheden beïnvloeden achtereen-volgend de vier somatische afdelingen. De eerste Godheid giet zijn schaal op de aarde uit, en veroorzaakt een pijnlijke kwelling op de mensen die het teken van het Beest droegen en zijn beeltenis aanbaden. De kracht, onder welker invloed de lagere psychische natuur pseudo-devotionele illusies, redeloze gevoelens en emoties, en dwaalbegrippen of misvattingen opwekt, wordt nu de vernietiger van deze waanvoorstellingen en van de psychische centra waar zij uit voortvloeien. De tweede Godheid giet zijn schaal in de zee uit; het wordt gelijk bloed, en alle schepselen die zich er in bevinden sterven. Elk overblijfsel van hartstocht en begeerte is verwijderd. De derde Godheid giet zijn schaal in de rivieren en bronnen uit, en zij worden bloed. Dit is de somatische afdeling waarover het Beest de heerser is, het phrênische (lager) denken, dat het middelpunt is voor het denken van de gemiddelde mens, de polloi, het volk, de profanen, die vele geestelijke leraren en hervormers vervolgd en ter dood gebracht hebben. Hier geeft Iôannês weer toe aan sarcasme, want hij laat de Godheid van de wateren (De Nous dat de leiding over dit gebied heeft) van de profanen zeggen, (Ch. XVI. 6) “Want zij vergoten het bloed van de toegewijden en zieners, en gij hebt hun bloed te drinken gegeven, want zij hebben het verdiend”; een gebruikte woordspeling op het woord axios, “verdienstelijk” en ook “zeer aanzienlijk” of “achtenswaardig”. Wanneer “het bloed van de Logos” de mysterische centra van het hart echter doordrenkt, eindigt “de kennis van beneden” met de grootspraak en het snoeven over zichzelf, en wordt vervangen door de “wijsheid van boven”. De vierde Godheid giet zijn schaal op de zon uit, en het straalt verzengende hitte uit, zinspelende op de zeer versterkte werking van de hersenen in dit stadium. De vijfde Godheid giet zijn schaal op de troon van het Beest uit, wiens koninkrijk daardoor verduisterd wordt, en wiens onderdanen bezocht worden met pijnen en smarten. De troon van het Beest is het grote sympatische zenuwstelsel, zodat zijn rijk zich vrijwel over al de zogenaamde involutionaire, stoffelijke en psychische functies uitstrekt; maar, nu nadat de vier somatische afdelingen gezuiverd zijn, is het Beest onttroond, en voortaan is het Nous de oppermachtige heerser. De zesde Godheid giet zijn schaal op de Euphratês uit, en zijn wateren worden opgedroogd om het pad voor de heersers te effenen die uit de geboorteplaats van de zon tevoorschijn komen. Deze zijn de vijf “solaire” Godheden, die eerst bevrijd werden aan de rivier Euphratês, het cerebrospinale systeem (het centrale zenuwstelsel). Al de onverbeterlijke elementen in het lager zelf van de mens worden nu uitgeworpen, en ze worden een soort van wezen buiten hem; zoals na de dood van het stoffelijk lichaam al de slechte psychische, elementen die door de ziel verworpen worden, vóór ze in het geestelijke rijk treedt, in de phantasmale (schimmen) wereld als een schijnbeeld, schaduw, of spook van de dode persoonlijkheid voortleven, nemen aldus na de

32

geestelijke hergeboorte van de mens – hetgeen de dood van zijn vleselijke natuur betekent, hoewel het gezuiverde stoffelijk lichaam de hem toebedeelde tijd voortleeft – deze uitgedreven elementen een gestalte aan in diezelfde schimmenwereld of Tartarus, en verblijven daar als een ophoping van slechte en kwade krachten en onzuivere bestanddelen, een kwaadaardige demon vormend, die geen ander bezielend beginsel heeft dan haat en wellust en die gedoemd is in de lagere cosmische elementen te ontbinden. Aldus beschrijft Iôannês dit afschuwelijke gebeuren in zijn allegorie: hij ziet komende uit de monden van de Draak, het Beest en de Pseudo-Ziener drie onreine geesten, die op kikvorsen gelijken, die “geesten van demonen” zijn en die al de slechte krachten verzamelen en monsteren voor de laatste grote slag voor de komst van de Godheid.

De zevende Godheid giet zijn schaal in de lucht uit (de aureola), en de getroonde God kondigt aan, “hij is geboren” (gegone). De geautoriseerde vertaling geeft de verwrongen vertaling, “Het is geschied”. Maar gignesthai betekent “geboren zijn”, “worden” en is dikwijls in de eerstgenoemde zin in Het Nieuwe Testament gebruikt, zoals Galatians IV. 4 “geboren uit een vrouw”. Wanneer het gebezigd wordt om de betekenis “het is geschied” aan te duiden, zou het twijfelachtig Grieks zijn; maar hier op deze plaats spreekt Iôannês heel openlijk over de nieuwe geboorte. In het Vierde Evangelie, waarin de nieuwe geboorte allegorisch als de kruisiging uitgebeeld wordt, is de laatste uiting als tetelestai gegeven, “Het is volbracht of beëindigd”, betrekking hebbende op de inwijdingsrite, of “beëindiging” (telos) en, en de esoterische betekenis “Hij heeft zichzelf ingewijd (vervolmaakt)” weergevend. De geestelijke geboorte wordt in het Apocalyptisch drama vergezeld door een algemene ontreddering en een opnieuw ordenen; de grote stad, Babylôn (het stoffelijk lichaam), wordt driedelig; de steden van het volk (de centra voor voortplanting) worden overwonnen; en grote hagel (de psychische condensatie of neerslag van de aurische substantie) valt. Het is nu in het hoofdbedrijf van het drama, dat de Overwinnaar, de nieuw-geboren Ingewijde, op een wit paard verschijnt, maar de reeks van gebeurtenissen wordt onderbroken door achter de schermen te zien, hetgeen neerkomt op een terloopsgedane verhandeling over de geheimen van stoffelijk bestaan en de beginselen van de begeerte, het epithumetische principe, die door de Vrouw in scharlaken en de vurige rode draak, gesymboliseerd worden. De Vrouw heeft dezelfde betekenis als Babylôn, het stoffelijk lichaam, en in een meer algemene betekenis, het geïncarneerd bestaan. Ze zit op de “vele wateren”, de grote psychische zee van sensueel leven, en zit eveneens op de Draak - want ze stelt microcosmisch hetzelfde beginsel voor als de zee het macrocosmische doet. De Draak, die de Vrouw schraagt wàs en is niet, en toch Is hij, want hij is de begoocheling van sensueel leven, de ontgoochelende zinnelijke waarnemingen die altijd datgene schijnen te zijn, wat ze niet zijn. Zijn zeven koppen zijn zeven bergen, en daar de vrouw op hen gezeten is wil dat zeggen dat de zeven voornaamste begeerten gedurende het stoffelijk bestaan er door de zeven chakra’s heen energie aan afgeven. Dan wordt uitgelegd, dat er zeven heersers (koningen) zijn, waarvan vijf omgekomen zijn, een is, en de ander is nog niet gekomen, en wanneer hij komt, moet hij nog een korte tijd wachten. De inwijdings-cyclus breidt zich over zeven incarnaties uit. Deze behoeven niet noodzakelijkerwijze direct op elkaar te volgen; de Apocalyptische ingewijde heeft in dit geval vijf achter de rug en bevindt zich in zijn zesde; en in de zevende zal hij zijn uiteindelijke vrijheid krijgen. Ze worden koningin genoemd, omdat de enige incarnaties die tellen, die zijn, waarin de aspirant de ware heerser over zijn lagere aanleg en neigingen is. De draak zelf is een achtste, een soort bijproduct van de zeven, en hij wordt vernietigd; want hij is het phantoom dat zich na de uiteindelijke zuivering vormt, en zijn lot is in de lagere werelden te ontbinden. Zijn tien hoornen of vijf paar hoornen

33

stellen de vijf prânas (levenswinden) voor. Elk van hen is zowel positief als negatief, vandaar de tien. Zij zijn solaire krachten, die zich op het laagste gebied van het Nous bevinden en de vier Zôa, de heersers over de vier hemelstreken en de vier tijdverdelingen; maar hier, op het gebied van de dierlijke levenskracht, geven zij hun energie aan de begeerten en hartstochten. Aldus “hebben zij één doel”, en voorzien de Draak van zijn kracht, en heersen zij voor een uur met hem. Het zijn de krachten, die het onschuldige kind zijn overvloeiende levenskracht schenken, en hem een grote opgewektheid geven, maar in het individu dat gehoor geeft aan zijn begeerten een volkomen vernietiging teweeg brengen; daarom wordt gezegd: het vlees van de Vrouw in scharlaken te verslinden en haar door vuur te vernietigen. Dan volgt een reeks van bekendmakingen, vermaningen en jammerklachten, die alle betrekking hebben op de val van Babylôn, de scharlaken prostituée, die de slechte Virgo is, de aardse Aphroditê, hetgeen allemaal betrekking heeft op de volkomen onderwerping van het stoffelijk lichaam en zijn krachten, en de bevrijding van de knellende banden van stoffelijk leven. In de allegorie is er sprake van twee maal vallen, overeenkomende met de twee kruisigingen. Na deze lange, maar noodzakelijke uitweiding, wordt de actie van het drama weer hervat: de Overwinnaar verschijnt, gezeten op een wit paard; “hij treedt het wijnvat van de voortbrengende energie van de Godheid”; zijn mantel is bloed getint, en daarop en op zijn dij is zijn titel als absolute heerser gegrift. Het woord “dij” (mêros) is een verzachtend woord; bedoeld wordt de phallos, membrum virile. Deze bijzondere, verzachtende woordenkeus is gewoon voor het oude Testament (Genesis xxiv. 2, et passim). Bovendien dient te worden opgemerkt dat de Overwinnaar bier het zwaard van Mars heeft, en op het witte paard van de Boogschutter rijdt, die bij de opening van het eerste zegel, het adhisthâna chakra, “als Overwinnaar tevoorschijn kwam en dat hij mag blijven overwinnen”. Aldus wordt aangetoond dat de geïncarneerde Logos in direct verband met de laagste centra staat. Nu zou het totaal onmogelijk zijn de Apocalypse te verklaren en dit delicate, maar absoluut zuivere onderwerp te ontkennen, betreffende welk onderwerp zelfs de meest mededeelzame uitleggers van de esoterische filosofie altijd zeer terughoudend geweest zijn; maar daar de schrijver gekant is tegen alle ongepaste geheimhouding, en gelooft dat er schade ontstaan is door de waarheid te verdoezelen, voelt hij zich gerechtvaardigd door het onderwerp openlijk en zonder terughoudendheid, hoewel noodzakelijkerwijze zeer in het kort, te behandelen. Zoals iedere practische “pyrotechnist” weet, (Pyrotechnist - Grieks pyr, “vuur”, en technitês, “ambachtsman”, “kunstenaar”, een term die gebruikt wordt door middeleeuwse “vuur-filosofen” voor degenen die bedreven zijn in het gebruik van de occulte “vuren”, de psychische en spirituele krachten), bevatten de menselijke hersenen bepaalde centra of samenstellingen, (het pituitaire lichaam (de slijmklier) en het coronarium inbegrepen), waarvan de hogere functies bij de normaal ontwikkelde mensen van de huidige menselijke rassen bijna volledig in slaap zijn, en die daarom in Het Nieuwe Testament en andere esoterische geschriften “de doden” genoemd worden; toch is het slechts door deze hersenorganen, dat het Spirituele zelf van de mens, zijn overschaduwende God, kan werken op het bewustzijn van het psycho-intellectuele zelf. Deze slaaptoestand van de fijnere organen van de hersenen verhindert echter niet een zeer hoge ontwikkeling van de gewone intellectuele hoedanigheden, die los van de epistemonische kracht staan: (epistemonisch: Grieks epistêmonikos betrekking hebbend op wijsheid, positieve kennis of waarachtige wetenschap). Er zijn inderdaad mensen (en die zijn er altijd geweest), die betreurenswaardige voorbeelden zijn van een buitengewoon intellect dat samengaat met de grofste geestelijke domheid. Maar wanneer we met het ware genie te doen hebben, de dichter, kunstenaar, intuitieve filosoof en religieuze

34

mysticus van heilige zuiverheid, is er een gedeeltelijke ontwaking van deze centra; terwijl in het geval van de ziener (hier wordt niet de psychische helderziende bedoeld) de hogere hoedanigheden dusdanig ontwikkeld zijn, dat hij in de innerlijke werelden gaat schouwen, de gebieden van werkelijk bestaan. Maar wanneer de hersenen volledig ontwikkeld zijn en hun ware werkzaamheid onder invloed van de bekrachtigende werking van de speirêma hervatten, de paraklêtos van het Nieuwe Testament, dat “Licht van de Logos” dat in letterlijke zin de scheppende kracht van de Logos is, dan worden de hersenen een androgyn orgaan, waarin de onbevlekte ontvangenis en ontwikkeling van de zelf-geboren geestelijke mens plaats vindt, de monogenês, die in waarheid “van boven geboren is”. Dit is het proces van regeneratie en bevrijding, dat in alle mythen en symbolen van de grote wereld-godsdiensten van de oudheid behandeld wordt. Daar er een directe en nauwe verwantschap en overeenkomst tussen de heilige centra in de hersenen en de lagere procreatieve centra bestaat, volgt daaruit dat ware geestelijkheid slechts dan bereikt kan worden, wanneer er een zuiver en deugdzaam leven geleid wordt; terwijl voor de neofiet, die met de telestische arbeid zou willen beginnen, (de taak om zichzelf tot geestelijke geboorte te willen brengen), een volkomen celibaat de eerste en absolute vereiste is. Tenzij hij vervuld is van de verhevenste aspiratie, geleid door de edelste filosofieën, en zichzelf de sterkste discipline oplegt, is de mogelijkheid op succes zeer ver verwijderd; en degene die slechts in het pseudo- occulte liefhebbert, zal zijn intellect slechts verlagen met de kinderachtigheden van psychisme, het slachtoffer worden van de slechte invloeden van de onwerkelijke wereld, of zijn ziel te gronde richten door de onreine praktijken van phallische losbandigheden – zoals zelfs heden ten dage bij duizenden misleide mensen het geval is. Om het mystieke “pad” te volgen, moet de aspirant zichzelf stoffelijk, mentaal en psychisch volkomen zuiver houden. (Noot van de vertaler: Dat kan slechts dan gebeuren, wanneer men in de eerste plaats het stoffelijk lichaam een juiste voeding geeft en dus vegetarisch leeft, verder is het noodzakelijk altijd het gevoelslichaam zuiver te laten voelen, men moet dus geen gevoelens van hartstocht, haat, hebzucht, jaloersheid e.a. opwekken, die het gevoelslichaam negatief beïnvloeden; ook is het geboden al zijn gedachten steeds streng te controleren en een positief gericht denken op te bouwen). De Overwinnaar en zijn schare worden door het Beest en zijn volgelingen tegengewerkt, en in de daarop volgende strijd worden het Beest en de Pseudo-ziener gevangen gezet. Ze worden in het meer van brandende zwavel geworpen, hetgeen wil zeggen dat de verworpen elementen van de dierlijke natuur van de mens tot hun elementale rijk terugkeren van waaruit zij voortgekomen waren. Ze worden als het ware in de grote smeltkroes van de natuur geworpen. De Draak is echter voor een duizend jaren gevangen gezet, waarna hij voor een korte tijd weer in vrijheid gesteld wordt; dat wil zeggen, dat de Overwinnaar nog één incarnatie door moet maken en er nog niet in geslaagd is de epithumetische natuur geheel te vernietigen, hoewel hij er in zijn volgende en laatste aarde leven korte metten mee zal maken. De duizend jaren, die als een periode tussen de incarnaties liggen, zijn slechts een uitdrukking voor de schijnbare tijd die op het geestelijke gebied doorgebracht wordt, waar, zoals Plato het uitlegt, de gewaarwording tien maal zo sterk is, zodat de duizend jaren, hier evenals in het visioen van Êr, “beantwoorden aan de honderd jaren die voor de leeftijd van een mens gerekend worden”. Voor zover het Apocalyptische drama betreft is nu met de Draak afgehandeld, maar Iôannês geeft nog een korte verhandeling over het toekomstige lot van de Draak. Hij vindt het noodzakelijk om eerst een verklaring in het algemeen te geven over wat met de ziel na de dood en tussen twee incarnaties plaats vindt. Hij doet dit door het als een visioen te beschrijven. Hij ziet tronen en degenen die er op zitten, en er wordt een oordeel over hen uitgesproken. De oordelen zijn een aantal na de dood, want na elke incarnatie gaat het ego door een zuivering of “oordeel”. Alles wat hij in het

35

voorafgaande aarde leven gedaan heeft, wordt nagezien; dat wordt in de allegorie beschreven als de herleefde zielen. Aldus komen de zielen van hen die onthoofd zijn, omdat zij de getuigenis van Iêsous hadden (het Nous), en van hen die het Beest niet gediend hadden, (dat wil zeggen, dat de latente intuities, die in het denkvermogen gestorven waren, en de hogere gedachten, aandoeningen en aspiraties), weer tot leven en regeren met de Christos (het Nous dat nu verlicht is, epistêmôn, omdat het van het lichaam bevrijd is). Maar de rest van de doden (de gedachten en emoties die slechts op de vleselijke natuur betrekking hebben) worden niet levend, voordat de uitademing van het hemelse tijdperk, dat er tussen ligt, weer plaats vindt. Ze zijn latent aanwezig totdat het Ego zich weer met een stoffelijk lichaam bekleedt, en dan worden de lagere aandriften weer kinetische impulsen in het innerlijk van de mens. Dit tot leven komen van de meer edele elementen in de menselijke natuur, die tijdens zijn verblijf op aarde onderdrukt en verslagen waren, wordt’ de “eerste resurrectie” genoemd. Weer terugkerend van deze algemene uitlegging tot het bijzondere geval van de Draak in het drama (en aldus overgaand tot de toekomstige tijd), verklaart Iôannês dat deze Tegengestelde bij de uitademing van de duizend jaar weer in vrijheid gesteld zal worden en al de slechte krachten zal monsteren om een aanval op de geliefde stad te doen - slechts om zijn krachten verteerd te zien door het goddelijke vuur, terwijl hij zelf in het meer (de poel) van vuur en zwavel geworpen wordt, waarin het Beest en de Pseudo-Ziener reeds gezonden zijn, aldus deelt hij de “tweede dood” met hen. (Noot van de vertaler. Wanneer de mens sterft, stoot de ziel al de lagere hoedanigheden die in zijn wezen aanwezig zijn, van zich af. De ziel zelf is zuiver lichtend en het licht dat de mens in zijn wezen opgebouwd heeft, wordt een wezenlijk deel van zijn zielebestaan – al het negatieve wordt echter afgestoten. Wanneer het moment komt, dat de mens opnieuw gaat incarneren en zich dus met een stoffelijk lichaam bekleedt, worden al de negatieve hoedanigheden weer aangetrokken, en dan komt de lagere natuur van de mens weer tot werkzaamheid. Die komen dus in het zielebestaan niet tot leven, maar worden weer kinetische impulsen, wanneer het ego de lagere persoonlijkheid weer uitademt, dus weer tot de bouw van het mentale, astrale en stoffelijke lichaam over gaat.) Maar het stoffelijk lichaam van de Overwinnaar is niet dood; het is onderworpen, gezuiverd en de hartstochtcentra zijn er uit verwijderd. De val van Babylôn stelt in figuurlijke zin de dood van de vleselijke natuur voor; want tijdens zijn regeneratie is de ingewijde door een analoog proces gegaan als dat zich bij de dood voordoet, en daarom ondergaat hij een oordeel dat gelijk is aan dat wat op de geëxcarneerde ziel toegepast wordt, maar van groter strekking en belangrijkheid. Er verschijnt een grote witte troon, en de Godheid die er op gezeten was; van wiens aangezicht de aarde en de hemel vluchtten – en hun plaats werd niet meer gevonden, want hij is het volmaakte Zelf van de Mens, hoger dan de aarde en de hemel, groter dan al de Goden. - Hij somt de cyclus van al zijn incarnaties op en oordeelt over al de elementale krachten en hoedanigheden van zijn samengestelde natuur waaruit zijn verschillende persoonlijkheden in het verleden opgebouwd geweest zijn “volgens hun werken”. Al deze, “de doden” in de drie lagere werelden, worden levend en worden zoals Iôannês herhaalt “geoordeeld ieder en allen volgens hun werken”. De veroordeelde elementen van de stoffelijke en psychische naturen (“Dood en het Ongeziene”) worden in de poel van vuur geworpen, de chaotische “achtste sfeer” waarin het scheppende vuur als materiaal voor toekomstige aeonen, het hylisch vuil van elke cyclus, zuivert en dit wordt de “tweede dood” genoemd. Dan verschijnen een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, dat zijn het subjectieve en het objectieve bewustzijn van het Nous op hun eigen gebied; maar de zee, het sensuele bewustzijn op het lager

36

gebied heeft opgehouden te bestaan. De heilige stad, het onsterfelijke solaire lichaam, komt nu neerdalen uit de hemel, gehuld in haar stralenkrans, of luister (hêdoxa), de zonnemantel van de Godheid. Deze aureola is zelflichtend, hij heeft een opaliserende glans; het is de “muur” van de stad, en heeft twaalf poorten (de openingen van het lichaam), en aan de poorten twaalf Godheden (de twaalf grote Goden van de Zodiac, of cosmische krachten), en met de namen van de twaalf stammen van Israël (de zodiacale tekens) op de poorten gegrift; de stammen zijn in vier drietallen, overeenkomende met de vier hemelstreken. De muur van de stad heeft twaalf fundamenten, waarop de twaalf namen van de twaalf apostelen van de Ram aangebracht zijn; deze zijn de twaalf krachten van de Logos, de oorspronkelijke, geestelijke typen van de twaalf cosmische krachten; want in symbolische taal uitgedrukt is de “grondlegger” van alle dingen de geest, waarop de structuur rust van al datgene wat gemanifesteerd is. De maten van de stad en haar muren zijn reeds uitgelegd, tezamen met het raadsel van haar cubische vorm; de verdere bijzonderheden die er betrekking op hebben zullen op de juiste plaats in het commentaar nader worden toegelicht. “Aum. Kom gij, O Goddelijke Gedachte! De genade van het Goddelijk Denken zij met de heilige toege-wijden. Aum”. Aldus eindigt de Apocalypse van Iôannês, een van de meest verbazingwekkende allegorieën, ooft door de hand van een mens geschreven.

Zo begrijpelijk, compleet en samenhangend is de Apocalypse, dat zijn volle schoonheid, zelfs in de mooie afwerking van bijzonderheden, slechts begrepen kan worden wanneer alles in zijn gehele verband gezien wordt; de diepere betekenis kan niet begrepen worden, wanneer men een zuiver ontledende studie maakt. Zijn veelheid van bijzonderheden en herhalingen van symbolen hebben alle pogingen om het door middel van empirische methoden te analyseren verijdeld; en de exoterici hebben het eveneens bij het verkeerde eind gehad door hun onvermogen het hoofddoel van het drama te kunnen onderscheiden van de uitlegging die gegeven wordt, door achter de coulissen te zien. Toch is de opbouw van het drama in werkelijkheid niet ingewikkeld, en zijn de karakters die er in uitgebeeld worden niet talrijk.

∆. De God, de voor altijd verborgen GODDELIJKE TEGENWOORDIGHEID. I. De Eerste Logos (logos endiathetos, immanente gedachte), de GODDELIJKE LIEFDE, waaruit

voortkomt: II. (a) De Tweede Logos (logos prophorikos, geuite gedachte), het Goddelijk Denken, de

regeerder van de cosmische krachten; gesymboliseerd door de Overwinnaar, de Zon; (b) Het Licht van de Logos, Archê, de GODDELIJKE SUBSTANTIE, allereerste stof;

gesymboliseerd door de Hemelse Maagd, de Maan. Zoals Philôn Judaios zegt (De Confus. Ling., pag. 267) de Logos is de Archê; als Geest-Stof zijn ze in essentie één. (Ze doen van zich uitstromen.)

III. De Twaalf Krachten, waarvan vijf noetisch (solair) zijn en zeven substantief (lunair), gesymboliseerd door de Twaalf Zodiacale Constellaties. De twaalf krachten, die achtereenvolgens op de vier gebieden van bestaan geëmaneerd worden, geven achtenveertig cosmische krachten; en, tezamen met de Archê-Logos, negenenveertig.

Deze zijn de enige uitvoerders in het Apocalyptisch drama, hoewel sommige van hen verschillende rollen vervullen. In vroegere tijden was de zodiac onderverdeeld in afdelingen die ieder tien graden waren, ze werden decanaden genoemd, ieder van de twaalf tekens bestond uit drie decanaten; en aan ieder van deze zesendertig onderafdelingen was een extra zodiacale constellatie toegewezen, een paranatellon, die er tegelijk mee opkomt en weer mee onder gaat. Deze

37

achtenveertig constellaties, twaalf in de Zodiac en drie groepen van twaalf er buiten, tezamen met de Zon beschouwd als het middelpunt geven samen het getal negenenveertig en maken het stellaire schema van de zodiac voltallig, waaraan de Apocalypse zich getrouw gehouden heeft. De zeven heilige planeten spelen hun rol in het drama; maar zij vertegenwoordigen slechts de zeven aspecten van de Zon. De extra zodiacale constellaties, Draco, Cetus, Medusa en Crater zijn zeer prominente karakters in het drama. De “dramatis personae” en de rangschikking van de scènes zijn in onderstaande diagram geschetst.

Men dient echter wel te bedenken dat deze de werelden en krachten van de microcosmos, de

38

mens, zijn; zoals uitgebeeld is in het zodiacale schema; en daar de twee driehoeken het conflict tussen de geestelijke en dierlijke principes uitbeelden, wat zich in de menselijke ziel afspeelt, moet men het zo zien, dat ze voor het geval van de mens dooreengestrengeld zijn, het “volmaakte vierkant”, en aldus ingesloten binnen in het aurische plêrôma, of de goddelijke sythese: De vier gebieden van bestaan worden in de Apocalypse voorgesteld door: (1) de Hemel, (2) de Rivieren en Bronnen, (3) de Zee en (4) de Aarde; terwijl deze vier door de Lucht omgeven worden, de hoogste hemel of sfeer, die in het Ptolemeïsche systeem de vijfde wereld genoemd wordt, hoewel hij in werkelijkheid een uitdrukking voor de drie vormloze gebieden is.

De twaalf krachten die aan elk van de vier gemanifesteerde gebieden hun energie geven, worden in een vijftal en een zevental verdeeld, het vijftal wordt onderverdeeld in één en een viertal; en het zevental is onderverdeeld in een drietal en een viertal, de drie wordt weer onderverdeeld in één en twee. Wanneer men deze indelingen in de vorm van een diagram gelijkend op een maatlat schrijft, ontstaat de riet gelijk een staf, waarmede “de adytum van de Godheid, het altaar en hen die daarbinnen aanbidden” gemeten worden, maar de hof die buiten de adytum is – de lagere triade - wordt uitgeworpen: Deze “meetlat” kan op leder van de vier gemanifesteerde gebieden worden toegepast, en op elk van hen staat de vijfvoudige groep in verband met de Zon en de Rectoren van de Vier Hemelstreken van de Ruimte, op verschillende wijze de Logos en zijn vier gemanifesteerde krachten symboliserend, het Nous en de vier verstandelijke hoedanigheden, enz.; en de zevenvoudige groep heeft betrekking op de maan en haar zevenvoudige tijd-perioden. De “roede”, die ook “een holle rietstengel” (kalamos) genoemd wordt, geeft symbolisch de caduceus weer, en stelt de suhumnâ nadi voor, de twee slangen die er omheen gestrengeld zijn stellen de ida en pingala voor. De ene kucht, sushumnâ, wordt de drie, zeven en negenenveertig krachten. De

39

vijfvoudige groep, die in werkelijkheid een viertal is met een overheersende kracht, komt in alle gevallen overeen met de Archê-Logos, dat is aangetoond in enkele van de vele overeenkomstigheden op de volgende pagina.

Het drama bestaat uit zeven acten: (1) de opening van de zeven zegels, de overwinning van de zeven hoofd centra van het sympathische zenuwstelsel; (2) het geschal van de zeven trompetten, de overwinning van de zeven hersencentra, of centrale zenuwstelsel; (3) de strijd in de hemel, waarvan de afloop is in de uitdrijving van de Draak en zijn Godheden, dat wil zeggen, het verwijderen van onzuivere gedachten uit het denken; (4) de oogst van de aarde en haar wijngaard, de overwinning van de zeven hartcentra; (5) het uitgieten van de zeven plengoffers, de overwinning van de generatieve centra, dat eindigt met de “overwinning van de chakra’s” en de geboorte van het solaire lichaam veroorzaakt; (6) de strijd in de psychische wereld, of het gebied van verfoeilijke krachten, genaamd “Harmagedôn”, die eindigt met de ondergang van de drie beesten, dat wil zeggen, de uitroeiïng van de van buiten af komende spookachtige demon, of het samengestelde elementale zelf; en (7) het laatste oordeel, de opsomming van de gehele cyclus van aarde-levens. Het overblijvende gedeelte van het boek dient er voor om een nadere uitleg, omschrijving en verklaring te geven. Van deze zeven acten hebben vier betrekking (de overwinningen van de chakra’s) op de vier somatische afdelingen en de andere drie op de mentale, psychische en aurische hoedanigheden. Bij de opschriften van dit commentaar wordt echter een enigszins verschillende indeling aangenomen. Op de volgende pagina is een tabellarisch overzicht gemaakt van de vier acten die betrekking hebben op de overwinning van de centra die betrekking hebben op het proces van regeneratie. In algemene zin komen de vier overwinningen die door de LogosZon behaald worden overeen met de vier jaargetijden; de opening van de zegels, het begin van de geestelijke herleving, is Voorjaar, Lente. De tijd van het ontkiemen van het zaad, het uitbotten van de knoppen en ontluikende groef; het energie geven aan de noetische centra, het trompetgeschal dat de zonachtige

40

intellectuele hoedanigheden tot ontwaken brengt, is Zomer, het seizoen van gestage groef en het zich haasten tot rijpheid, de brandende zon die soms het tere groen verzengt; de opening van de hartcentra, het oogsten van de aarde en de wijngaard, is Herfst; de tijd om de vruchten te plukken en te verzamelen; en de overwinning van de lagere levenscentra, het uitwissen van alles wat laag en onzuiver in de menselijke natuur is, is Winter, het jaargetijde van zuiverende vorst en koude, die overheersen, totdat de terugkerende zon de dagen langer doet worden; mystisch herboren is als het Christus-kind, de Zonne-God van een nieuw goddelijk jaar, het aeon van de vergoddelijkte mens.

Overeen komstig heden

Het Oude Universum

Acte I 7 zegels

Acte II 7 Trompet roepen

Acte III 7 Oogsten

Acte IV 7 Plagen

Het nieuwe Universum

1. Creatieve Centra

De Aarde Boogschutter op wit paard

Het derde gedeelte van de aardse Vegetatie verbrand

Aeonische tijdingen aan degenen die op de aarde wonen

Plengoffer uitgegoten in de Aarde

Een nieuwe Aarde

2. Psychische Centra

De Zee Krijgsman op rood paard

Het derde gedeelte van de levende wezens in de zee

Val man Babylon Aangekondigd aan hen die haar wijn

Plengoffer uitgegoten in de Zee

Geen Zee meer

3. Phrênische Centra

De Rivieren en Bronnen

Weger op zwart paard

Het derde gedeelte van de Rivieren en Bronnen wordt

Veroordeling van hen die het Beeld van het Beest aanbidden

Plengoffer uitgegoten in de Rivieren en Bronnen

Geen smart meer

4. Noetische Centra

De Hemel Dood en Hadês op vaal paard

Het derde gedeelte van de Zon, Maan en Sterren verduisterd

Solaire Godheid Verschijnt een Sikkel hebbend

Plengoffer Uitgegoten op de Zon

Een nieuwe Hemel

5. Sympatisch systeem

De Afgrond Zielen van de Doden onder het Altaar

De krater van de afgrond geopend

De overrijpe Oogst is Verzameld

Plengoffer Uitgegoten op de Troon van het Beest

De tweevoudige Boom van Leven

6. Cerebro spinaal Syteem

De Rivier Euphratês

Vijf Godheden van de vijf richtingen van de Ruimte

Vijf Godheden van de Rivier Euphratês

De Wijn is geoogst

Plengoffer Uitgegoten op de Rivier Euphratês

De Rivier van Leven

7. De Aura

De Lucht De Stilte De Maagd De Wijnpers Plengoffer Uitgegoten in de Lucht

De “Glorie” (Aura)

Aldus kan men zien, dat dit mystieke drama uitgedrukt is in termen van natuurlijke verschijn-selen; Zijn held is de Zon, zijn heldin de Maan; en al zijn andere karakters zijn Planeten, Sterren en Sterrenbeelden; terwijl het in scène brengen de Hemel, de Aarde, de Rivieren en de Zee omvat. Het verduidelijkt zijn onderwerp met het felle licht van de bliksem, getuigt van het rollen van de donder, legt de nadruk op de schok van de aardbeving, en herhaalt het met de stem van de Oceaan, het onophoudelijk geruis van zijn “vele wateren”. Het handhaaft steeds deze cosmische taal, deze ruime spreektrant over de natuur. In het eerste luisterrijke koor van Constellaties die de troon van de ZonneGod omringen, prijzen de sterre scharen hem als de schepper van het universum; toch verdwijnt dat universum bij de voortzetting van het drama, “de eerste hemel en de eerste aarde

41

zijn verdwenen, en de zee bestaat niet meer”. Dan verkondigt de Logos Zon vanuit zijn stralende troon, “Ziet- Ik maak een nieuw Universum”. Nu is dit Apocalyptische Universum de Mens, de kleine cosmos, waarvan de Logos-Zon in waarheid de Architect en Bouwer is, en wien de Zon, de Maan, en al de Sterren des hemels geholpen hebben te vormen en te maken: want in ieder menselijk wezen, hoezeer ook gevallen en ontaard, zijn al de krachten bewaard, belde cosmisch en goddelijk, die hem deden ontstaan en hem hebben gevoed door de lange cyclus van generatie, gedurende ontelbare incarnaties op aarde, terwijl de Logos van Licht hem de liefhebbende lessen van het Goede, het Schone en Waarachtige geleerd heeft, en de Logos van Duisternis heeft hem de verschrikkelijke lessen van Kwaad, het Gemene en het Valse voorgehouden; en deze dezelfde scheppende krachten van de Licht-gevende Logos, met het onvermoeide geduld van de onsterfelijke Goden, wachten slechts de tijd af wanneer het wederopstaande goddelijk leven wederom in hem opgewekt wordt, en dan, de elementen waaruit de vleselijke mens opgebouwd is tot ontbinding brengend, beginnen ze een nieuwe evolutie, het werk van “vervolmaking” van dit kind van de aeonen, dat de Tegengestelde van de Zon, “het Scorpio-monster van Duisternis” naar beneden kan sleuren totdat hij lager is dan de beesten, maar wien de Logos-Zon, de “Adelaar van Licht” boven de Goden kan verheffen.

Geschreven in moeilijk Grieks, en vol met zegswijzen die aan het Oude Testament ontleend zijn, is de Apocalypse niettegenstaande dat, zuiver Hellenistisch in geest en wezen. Het is geheel getrouw aan de Platonische filosofie, en zijn Godheden (angeloi) zijn eenvoudig de Goden en Godinnen van de Griekse mythologie. Bovendien is de Apocalypse een zuiver gedicht. Het is zeer waarschijnlijk dat de bestaande tekst slechts een beknopte weergave in proza van een prachtig metrisch origineel is: wanneer dat zo is, was de spreektrant van het Oude Testament aange-nomen om de ware betekenis van het gedicht te vermommen en was het werk door iemand gedaan die bekend was met het onderhavige onderwerp. In dezen is er een groot verschil met de Evangeliën, die in hun tegenwoordige vorm door onkundige bedriegers werden gegeven. Vele van de duistere passages in de Apocalypse worden duidelijk, wanneer ze in dichterlijke vorm worden uitgewerkt: hij is vol van dichterlijke spreekvormen, in droog proza slechts onvolmaakt tot uiting komend, en er loopt een verfijnde diepere betekenis door de tekst. Om deze in bijzonderheden in een commentaar te vermelden, zou het laatste vervelend en houterig maken. Daarom wordt de letterlijke vertaling in proza, waarop dit commentaar gebaseerd is, gevolgd door een dichterlijke vorm, die bedoeld is om de innerlijke betekenis van de Apocalypse vollediger en juister weer te geven dan mogelijk is, wanneer men slechts een woordelijke vertaling geeft; en om de grappige en satirische elementen meer naar voren te brengen, alsmede ook de poëtische verbeelding waar deze van overvloeit. Voor het prozaïsche denken mag de Apocalypse, wanneer men die verkeerd begrijpend in proza leest, ruw en duister schijnen; maar wanneer men het als een gedicht beschouwt, en het begrijpend en met waardering leest, wordt het duidelijk dat de Apocalypse vol is van blijdschap en uitgelatenheid. In deze dichterlijke vorm is de diepere betekenis dikwijls vervangen door een misleidende voor de hand liggende oppervlakkige, en zijn er duistere passages uitgewerkt om ze te verduidelijken. In deze uitvoering zijn alle namen van personen en plaatsen weggelaten: aldus worden de zeven Gemeenschappen of Loges (ekklesiai) aangeduid in hun overeenkomstige kleuren als centra van de tattvas; Babykin wordt “de Spook Stad” genoemd, Iôannês wordt de “Ziener” genoemd enz.. De naam Iôannês, dat dient te worden opgemerkt, schijnt slechts een variant van het Chaldeese hannes, de verpersoonlijking van zienerschap te zijn.

0-0-0

42

I. Hoofdstuk l. 2. DE INWIJDING VAN JOHANNES (IÔANNÊS).

43

1. De inwijding van de gezalfde Iêsous, die de Godheid hem verleende om zijn slaven bekend te maken met de (volmaaktheden), die snel verkregen moeten worden. Hij zond zijn Goddelijkheid en symboliseerde door haar (hen) aan zijn slaaf Iôannês,

2. die getuigenis aflegde van de Logos van de Godheid en van de getuigenis van de Gezalfde Iêsous van al de (verschijningen) die hij zag.

COMMENTAAR

In de Griekse mysteriën, die men ook wel de “Vervolmakende” of “Voleindigende” plechtigheden noemde, werden de candidaten voor de inwijdingen, nadat zij sommige voorbereidende trainingen in semi-exoterische lagere plechtigheden hadden ontvangen en doorgemaakt de mystai, “ingewijden” genoemd, maar hun was toegestaan om de heilige zinnebeeldige voorstellingen slechts door een sluier te zien, die de flauwe afschaduwing van het innerlijk wezen waren en daarom werden ze de “gesluierden” genoemd. De volledig ingewijden noemde men de epoptai, degenen die een “superinzicht” hebben of de zieners. Het woord Apocalypsis, “ontsluieren of onthullen” is een duidelijk plaatsvervangend woord of een substituut voor het woord epopteia, “inwijding in zienerschap”. Zeer waarschijnlijk heeft Iôannês niet de bedoeling gehad om de titel van deze occulte verhandeling nader te verduidelijken en de betekenis van het woord “Openbaring” nader uit te leggen. Dat blijkt duidelijk uit de aard van het werk, dat niet alleen zeer diepgaand esoterisch is en in gesluierde, mysterietaal van de zodiac geschreven is, maar de betekenis van alles is zo onaantastbaar achter de symboliek verborgen, achter allegorieën, anagrammen, getalwaarde van woorden en andere raadselachtige en moeilijke zinspreuken, dat het met groot succes de aanvallen van de “buitenstaanders” (de exoterische groepen) voor bijna tweeduizend jaren heeft kunnen weerstaan. Ook zijn ondertitel duidt door het woord “gesymboliseerd”, “in tekens uitgedrukt” (esêmanen) aan, dat het boek niet als lichte lectuur voor de profanere geschreven was. Waarschijnlijk bedoelde de Apocalyptist de woorden uit Xenophôn’s “Memorabilia” (I. 1.) “Men heeft rondgefluisterd dat Sókratês zeide, dat zijn Godheid (daimonion) gewend was tekenen (sêmainein) aan hem te geven (in symbolen tot hem te spreken)”. Het Nieuwe Testamentische woord engel (angelos) is slechts een plaatsvervangend woord voor het woord Godheid (daimonion). Afgaande op de titel kan men afleiden, dat Iôannês degene is die ingewijd zal worden (tenzij de titel slechts aangenomen is om zijn auteurschap aan te duiden, hetgeen gezien de aard van de tekst moeilijk te aanvaarden is); de ondertitel duidt aan, dat Iêsous de candidaat voor inwijding is, die na de telestische beproevingen als de Overwinnaar verschijnt (te voorschijn komt); want hier zijn Iôannês en Iêsous slechts één en dezelfde persoon, waarin Iôannês een voorstelling of aanduiding voor de geïncarneerde mens is en Iêsous voor zijn noetisch of hoger zelf, waarvan de stoffelijke mens (lagere persoonlijkheid) in waarheid de “slaaf” meet worden om in zichzelf, dus in zijn eigen bewustzijn de hemelse hoogten te kunnen bereiken. De Godheid die op bevel van Iêsous komt, staat hoger dan Iêsous zelf, want hij is de Logos, die in de beginnende innerlijke schouwing in het menselijk bewustzijn, dat nu aanrakingspunten krijgt met de innerlijke hogere waarnemingen, verschijnt als de “Zoon des Mensen”. Hij blijft voortdurend de Hierophant of de Inwijder, terwijl Iêsous de candidaat is, die onderworpen is aan de beproevingen en die in zijn bewustzijn de loutering en vervolmaking moet bewerkstelligen, waarbij hij tenslotte als de “overwinnaar” op het witte paard te voorschijn treedt - dat wil zeggen, dat de nieuwe ingewijde nu bekleed is met zijn solaire lichaam.

44

Men moet de geestelijke volmaaktheden “haastiglijk” of met grote spoed bereiken, door een ononderbroken streng volgehouden poging. Wanneer men het echter beziet vanuit het standpunt van het aardse leven, dat de duur heeft van slechts één incarnatie, schijnt het niet zo snel te gaan, want men zal zeker zeven incarnaties van ononderbroken inspanning nodig hebben, voordat het uiteindelijke doel bereikt is. Het “Pad” van de esoterisch onderlegde mens is echter inderdaad kort en hij heeft snel het eind bereikt in vergelijking met de vooruitgang van al degenen die tevreden zijn met de normale gang van de menselijke evolutie, en die hun Goddelijke beschikking, het beloofde land, slechts na eeuwen en eeuwen van doelloos ronddolen in de wildernis van het aardse leven bereiken. In de Apocalypse, evenwel, evenals in de Evangeliën, personifieert Iêsous de Zonne God. De Godheid die neerdaalt en de Gids van Iôannês wordt, is natuurlijk Hermês, die herhaaldelijk van zichzelf zegt dat hij “haastiglijk komt”, hetgeen vermoedelijk aan zijn gevleugelde sandalen toegeschreven moet worden. Apollón vertegenwoordigt de zon, Hermês de straling van de zon, de twee symboliseren het Nous (hoger bewustzijn) en zijn innerlijke kracht; daarom zijn ze in wezen één en te zamen treden ze op als de Hierophant. Hun verschillende attributen (kenmerkende eigenschappen) zijn verenigd in de solaire Dionysos. Het is het intuïtieve denken - “Gezalfde Iêsous” dat aan de neophiet getuigenis aflegt van de Logos, en hij moet op zijn beurt volgens de ócculte wet dit aan zijn medemensen doorgeven – die hem meestal terugbetalen met de één of andere vorm van stoffelijk of geestelijk martelaarschap.

Hoofdstuk I. 3. – OPDRACHT. 3. Onsterfelijk is hij die (in zichzelf) waarneemt en zijn zij die de geheime leerstellingen (van hem)

leren en de (voorschriften) in acht nemen, die er in geschreven zijn, want (hun) tijd is nabij.

COMMENTAAR Dit is een opdracht van het boek aan iedere mysticus die er in mag slagen door te dringen in de innerlijke betekenis en aan andere studenten de occulte leerstellingen (logoi) die het bevat, mededeelt. Want de “Logoi (orakels) van de Godheid” zijn esoterische aphorismen, die in zich de potentie van de Goddelijke Gedachte hebben, en niet slechts woorden die door gewone mensen begrepen kunnen worden. Het woord prophêteia betekent niet alleen profetie in de betekenis van voorspelling of waarzeggen in de zin van het voorspellen van toekomstige gebeurtenissen; letterlijk vertaald betekent het woord “spreken van” (de Goden), de taak van de ziener, die hierin bestaat, dat hij de hem geleerde waarheid in de noetische wereld ontvangt en interpreteert, het rijk van de Logos. De geschriften van Ezekiel, Zechariah en andere Hebreeuwse “Propheten” zijn in wezen esoterische verhandelingen over de natuur of het innerlijk wezen van de mens, zwak vermomd als voorspellingen. In die geschriften spelen de naties en personen dezelfde rol als in de Apocalypse de hemellichamen. Het woord makarios betekent veel meer dan alleen “gezegend”. Het duidt de staat van de onsterfelijke Goden (vrijgemaakte zielen) aan, welke toestand men in het Sanskriet Bachchidânanda noemt, “werkelijk zijn, bewust zijn en gelukzaligheid”. Bij de man of de vrouw die het pad van zuivering en devotie onfeilbaar volgt, komt met zekerheid dit bewustzijn van onsterfelijkheid en geestelijke kalmte. Het gaat er slechts om het denken op het onsterfelijke innerlijke Zelf te richten in plaats van op de uiterlijkheden, die geregeerd worden door voortdurende veranderingen en vele geboorten en versterven. Deze omkering in het denken wordt in het Nieuwe Testament de metanoia genoemd, dat wil niet alleen zeggen “berouw hebben”, maar

45

veel meer “het denken veranderen” en zich niet richten op de vergangelijke illusie van de sterfelijke wereld van verschijnselen, maar veeleer op het onsterfelijk inwezen van ons eigen innerlijk.

De Zeven Levens-Centra van het Lichaam.

Hoofdstuk I. 4. 5. INLEIDING; DE ZEVENVOUDIGE LOGOS-ZON; DE ZEVEN PLANEET-ZONNEN VAN DE LEVENSCENTRA EN DE ZONNEGOD EN ZIJN TWAALF KRACHTEN. 4. Iôannês aan de zeven Gemeenten die in Azië zijn: “Genade zij u en vrede van (de op den

troon gezeten God) die (voor altijd) is, die was en die komende is, 5. en van de zeven Adems (stralen) die voor zijn troon zijn, en van de gezalfde Iêsous, die geloofwaardige getuige, de eerstgeborene uit de “doden” en de eerste uit de koningen der aarde.”

COMMENTAAR

Het woord ekklêsia, dat een bijeenkomst, vergadering of een groep van mensen, die voor een bepaald doel bij elkaar geroepen zijn betekent, is in de allegorie een bijzonder goed gekozen woord om er een zenuw-plexus of een ganglion mede aan te dulden, die uit zeer veel cellen met kernen bestaat en die werkzaam zijn als een centrum van zenuwkrachten in verband met de vezels die er mede verbonden zijn. De zeven gemeenschappen, vertaald door het woord sociëteiten, zijn de zeven belangrijkste ganglia; later wordt hun gedaante verwisseld en worden ze de “zeven kleine kandelaren” genoemd. Elk ganglion vertegenwoordigt een klein hersensysteem, een kleine lichtgever in het lichaam, terwijl het hersensysteem zelf de grote lichtgever of de microcosmische zon is. Vervolgens worden ze bijna onmiddellijk daarna de zeven zegelen op een rol genoemd, het symbool voor de zeven chakra’s, die inderdaad bij de materialistisch ingestelde mens, voor zover het hun psychische functies betreft, verzegeld zijn. De op de troon gezeten God is de Eerste Logos, die in het Eeuwige vertoeft. Hij wordt niet beschouwd geïncarneerd te zijn, maar veel meer als de mens op aarde overschaduwend. Het woord komende (erchomenos) is gebruikt, omdat het toekomstig deelwoord van het werkwoord “zijn” (esomenos) een onjuiste metafysische betekenis weer zou geven; “was” in de onvoltooid verleden tijd drukt een handeling uit die nog voortduurt, maar de toekomst “zal zijn” zou iets aanduiden, dat nog niet bestaat, terwijl daarentegen de Logos voorgesteld is als in een oneindig tegenwoordig te bestaan, hetgeen in zichzelf het verleden en de toekomst vervat. In het Vierde Evangelie (VIII. 58) wordt dezelfde gedachte door de woorden “Vóór Abraham geboren was, ben ik” uitgedrukt. Plato leert eveneens (Timaios, 38) dat het een dwaling is om het verleden en de toekomst aan het Eeuwige toe te schrijven; “want wij zeggen inderdaad, dat hij was, hij is en hij zal zijn; maar slechts “hij is” benadert het juiste begrip (logos); want “was” en “zal zijn” is juist dan goed gezegd, wanneer de tijd voortgebracht is”. De twee Logoi zijn in werkelijkheid één, het verschil tussen hen is zuiver metaphysisch. De zeven Adems (pneumata), die later als de zeven sterren verschijnen (de zeven planeten) zijn de voornaamste Godheden, Michaêl, Gabriêl, enz., die de zeven aspecten (ook wel stralen genoemd) van de Logos voorstellen. Iêsous, Christos, de eerstgeborene uit de “doden” is het epistemonische (intuïtieve) Denken; de intuïtie is de eerste van de slapende vermogens dat tot ontwaken komt, dat de mens zekerheid omtrent de kennis brengt, en de overheersende kracht in zijn leven wordt.

46

Hoofdstuk I. 5. 6. HET INCARNERENDE ZELF. 5. Hem, die ons genadig ontvangen heeft en ons van onze zonden gewassen heeft in zijn bloed, 6. maakte ons eveneens bestuurders en offeraars voor zijn GOD en VADER - hem zij de glorie en de

heerschappij door de aeonen van de aeonen! AMÊN.

COMMENTAAR Deze woorden van Iôannês verwijzen naar de inwijding die hij doorgemaakt heeft en die hij op het punt staat te beschrijven. De zuwering (baptismos) van bloed, dat hem van zonden vrij maakt, is de regen van zuiverend vuur (het “bloed” van de Logos), dat uitgestort wordt door de Goden die belast zijn met de zeven gesels. Het is een variant op de bekende gelijkenis van de verloren zoon; het Hoger Zelf wordt gastvrij voorgesteld en onthaalt de teruggekeerde pelgrim, het reïncarnerende zelf (lagere persoonlijkheid) en wast de bezoedelingen, het vuil dat tijdens zijn reis op hem gekomen is, de onteringen, van hem af. Aan ieder van de planeten is een kenmerkende eigenschap (attribuut) toegeschreven; en hier wordt het woord “heerschappij” als attribuut aan de Zon toegeschreven en “glorie” aan de Maan. Het Amên is gelijkwaardig aan het Sanskriet AUM, het laatste woord wordt uitgesproken met een nasale verlenging, die men ardha-mdtri “halve maat” noemt, aldus de Apocalyptische “tijd, (twee) tijden en een halve tijd” gevend. Wanneer men het woord op een bepaalde wijze uitspreekt, heeft dit woord de kracht, door het verband dat er tussen het geluid en de levenselektriciteit bestaat, de speirêma, het slangenvuur, de kundalini, of wat alles hetzelfde is, de regeneratieve kracht (het levensgevende elektrische vuur) in ons wezen op te wekken. Voor een effectlef gebruik moet men niet alleen de juiste uitspraak kennen, maar ook de overheersende kleur en de sleuteltoon van zijn eigen aura, (die volkomen “gaaf” moet zijn).

Hoofdstuk I. 7. HET GEÏNCARNEERDE ZELF ALS DE GEKRUISIGDE. 7. Zie! Hij komt temidden van de wolken en leder oog zal hem zien, en zij die hem doorstaken

(zullen hem zien); en alle geslachten van de aarde zullen over hem weeklagen. Waarlijk! AMÊN.

COMMENTAAR

De ogen die hem zien zijn de noetische centra; zij “die hem doorstaken” zijn de verstandelijke waarnemingen en de “geslachten” zijn de berouw hebbende elementen van mentale en psychische samenstelling. De “wolken” zijn de aurische krachten; hier schijnt eerder naar de nimbus verwezen te worden, dan naar de aureola; laatstgenoemde omhult het gehele lichaam, terwijl de nimbus tot het hoofd beperkt is. In de gewone Christelijke kunst wordt de nimbus van de “Vader” (die in werkelijkheid de eerste Logos voorstelt en niet het hoogste Godsaspect) voorgesteld door een driehoekige vorm, die lichtstralen uitstraalt; die van de gekruisigde (de tweede Logos) bevat een kruis; en dat van de Heilige Maagd (Archê) heeft een ring van sterren.

In de Christos-mythe zijn twee kruisigingen, die respectievelijk met de val in de voortplanting en de weg tot regeneratie overeenkwamen. De eerste kruisiging is de neerdaling van de ziel in de stof, wanneer het stoffelijk lichaam zijn “kruis” wordt en de vijf ‘zintuigen zijn vijf “wonden” zijn; de menselijke figuur die met de armen uitgestrekt een kruis vormt, en de objectieve of stoffelijke zintuigen, die de wegen zijn, die hem van het geestelijke wegvoeren. De tweede kruisiging is de opstijging van de ziel tot het geestelijk inwezen door middel van de inwijdingsplechtigheden, of

47

de zelfoverwinning, mystisch uitgedrukt zegt men, gekruisigd te worden in de hersenen – in de plaats genaamd GOLGOTHA “de Hoofdschedel”. Plato zegt eveneens (in de Phaidôn, pag. 83) dat “elk zingenot en leed een soort van nagel is, die de ziel aan het lichaam vastnagelt en vastspijkert”.

Hoofdstuk I. 8. HET OVERSCHADUWENDE ZELF.

8. “Ik ben de Alpha en de Ô” zegt de Meester, de Godheid die (voor altijd) is, die was en die komende is, de Allesoverheersende.

COMMENTAAR

In aanvulling op de aankondiging van de komst van de gekruisigde verklaarde de niet gekruisigde Eerste Logos, de Eeuwige “Ik ben de A en de Ω “, welke formule de tussenliggende klinkers in zich sluit, E, H, I, O en γ, het heeft dezelfde betekenis als wanneer gezegd wordt, “ik ben de zeven klinkers in één”. Cedrenus zegt (pag. 169) dat de Chaldaeans het Licht van de Rede (noêsos door de klinkers α ω) symboliseerden. Deze twee klinkers, de eerste en de laatste van het Griekse Alphabet, waren toegeschreven aan de Maan en Saturnus, de tussenliggende planeten beantwoordden in de juiste volgorde aan de vijf andere klinkers. Aldus beschrijft Achilleus Tatios (Isagog., p. 136) de zeven klinkers op een volkomen juiste wijze als volgt aan de planeten toe: A, Maan; E, Mercurius; H, Venus; I, Zon; O, Mars; γ, Jupiter; en Ω, Saturnus.

De zeven planetaire krachten zijn potentieel in de Eerste Logos aanwezig; in de Tweede Logos worden het gemanifesteerde vermogens. De titel “Alles-Overheersende” is solair; Hêlios pantokratôr beheerst al de planeten, en de titel is toepasselijk voor elke Logos. Plutarchus geeft eveneens de klinkers in verband met de planeten. Eusebios citeert een dichtregel van een Griekse wijze omtrent de naam. van de Godheid: “De zeven klinkers verkondigen Mij, Mijzelf die de onoverwinnelijke God is, de onvermoeide Vader van alle Wezens”. Van de Egyptische priesters werd gezegd, dat ze de Goden lof toezongen door de zeven klinkers te zingen.

Hoofdstuk I. 9-11. - DE ZONNE-GOD EN DE ZEVEN PLANETAIRE-ZONNEN 9. Ik, Iôannês, die Uw broeder ben en ook Uw lotgenoot in de beproeving, heersen en geduld

van Iêsous, kwam op het eiland dat Patmos genaamd is, door de geheime (arcane) leer van de Godheid en door de getuigenis van Iêsous.

10. Ik kwam in de Adem (-trance) op den dag van de Meester en hoorde achter mij een luide stem als een trompetgeschal, 11. zeggende: “Wat gij ziet, schrijf het op een rol en zend (die boodschap) aan de zeven Gemeenten die in Azië zijn; , Ephesos, Smyrna, Pergamos, Thyateira, Sardeis, Philadelphia en Laodikeia”.

COMMENTAAR

Onbewogenheid en geduld is één van de onmisbare vereisten voor de aspirant die naar geestelijke kennis streeft en is aldus het “heersen”, de overheersing van het hoger verstand, het Nous (Iêsous) over de lagere hoedanigheden (onze gedachten van here aard en onze lagere begeerten). De beproeving (thilipsis) is die van de pas begonnen inwijding. Door het ontwaken van de noetische (innerlijke) waarnemingen (de “getuigenis van Iêsous”) en het toenemende licht van de Logos –

48

het gloren van de dageraad van het nieuwe leven - krijgt de aspirant een gevoel van grote eenzaamheid, en wordt geïsoleerd en komt in de trieste eenzaamheid van iemand die voor altijd de illusies van zinnelijk bestaan opgegeven heeft, maar nog niet de zonsopgang van de geest gezien heeft; hij woont als het ware op een eiland, gescheiden van zijn medemensen. Dan komt door introspectie de boodschap van de Grote Adem, en in de heilige trance bereikt hij zijn eerste autopsia, terwijl hij de verschijning van zijn eigen Logos aanschouwt.

Hoofdstuk I. 12-16. 12. Ik keerde mij om, om de stem te zien die met mij spreekt. Toen ik mij omgekeerd had, zag

ik zeven kleine kandelaartjes, 13. en temidden van de kandelaartjes een (verschijning) gelijk de zoon des mensen, dragende (een

kleed) dat tot de voeten reikte en aan de borsten omgord was met een gouden gordel. 14. Zijn hoofd en zijn haar waren wit als witte wol, (wit) als sneeuw en zijn ogen waren gelijk

een vlamme vuurs. 15. Zijn voeten waren als van vloeibaar metaal, dat wil zeggen alsof het in een oven gesmolten

was. Zijn stem was als de stem van vele wateren. 16. In zijn rechterhand had hij zeven sterren. Vanuit zijn mond ging een scherp tweesnijdend

zwaard. Zijn aangezicht was (lichtend), gelijk de zon schijnt door zijn innerlijke kracht.

COMMENTAAR

Deze verschijning is een wonderlijk mooie uitbeelding van de Zon als de Panaugeia, of bron van alle Uitstralend licht; en evenals alle puzzels van Iôannês is het vernuftig in elkaar gezet. De “stem” die spreekt is het eerste aspect van de Tweede Logos in wien de zeven “stemmen” of klinkers (want phônê is het enige Griekse woord voor beide “klinker” en “stem”) gedifferentieerd worden. In de vorm van het Alles-Onderhoudende Solaire Licht loopt het rondom de zeven gouden kandelaren, de zeven plantetaire lichamen, terwijl hij in zijn rechterhand de zeven “sterren” houdt, het licht dat hij aan hen verleent. De beschreven Logos figuur is een samengesteld beeld van de zeven heilige planeten: hij heeft het sneeuwwitte haar van Kronos (“Vader Tijd”), de vlammende ogen van de “wijd schouwende” Zeus, het zwaard van Arês, het stralende gelaat van Hêlios, en de chitôn en gordel van Aphroditê, zijn voeten zijn van kwikzilver, het metaal aan Hermês gewijd en zijn stem is als het murmelen van de golven van de oceaan (de “vele wateren”), hetgeen zinspeelt op Selênê, de Maan-Godin van de vier jaargetijden en van de wateren. Wanneer de gevleugelde voeten van Hermês op de voorstelling geplaatst waren, of wanneer het gewone woord hydrargyros (water-zilver) gebruikt was, zou de puzzel te doorzichtig geworden zijn; daarom heeft Iôannês hit archaische woord chalkolibanon gebruikt, dat hij klaarblijkelijk aan Plato ontleende om het materiaal aan te duiden, dat gebruikt werd bij de fabricatie van de voeten van zijn Planetaire Logos. Plato spreekt van chalkolibanon (Kritias p. 114) als te zijn een metaal dat door de Atlantiërs gedolven werd, en dat bij hen na het goud het hoogst geschatte metaal was - hetgeen het inderdaad in de rij van de esoterische overeenkomstigheden is, goud zijnde het metaal van de Zon symboliseert het Nous en kwikzilver het metaal dat aan Hermês gewijd is, symboliseert de kracht van de Goddelijke gedachte (het Goddelijk Denken). Hij beschrijft het niet, maar zegt, “Chalkolibanon is tegenwoordig slechts een naam, maar was destijds veel meer dan een naam”, een vermelding die

49

niets meer of minder is dan een sarcastisch commentaar op de geestelijke verwording van de tijden. Maar in zijn hoog technisch alchemisch werk, de Timaios (p. 59) beschrijft hij onmiskenbaar dit metaal en noemt het eenvoudig chalkos en zet het als een zuiver metaal op de ranglijst vlak naast goud, als “een soort levendige schitterende dikke vloeistof”. In Kritias (p. 116) zegt hij, dat de Atlantiërs drie soorten van steen dolven, witte, zwarte en rode; blijkbaar waren deze de witte afwijking van cassiterite (tin-erts), melaconite (zwart koper-erts) en cinnabar (de rode erts van kwikzilver); want hij gaat door met te zeggen dat de drie concentrische muren van de stad beslagen waren, de buitenste met koper en de volgende met tin, terwijl de binnenmuur die de citadel omringde, “schitterde van het rode licht van chalkoli-banon” - dat is, vermilioen, het zwavelzure zout van kwikzilver, een geliefkoosde kleurverfstof van de Ouden. Binnenin de citadel bevond zich een tempel, omgeven door een omheining van goud; deze tempel was met zilver beslagen, behalve de torens, die met goud bedekt waren. Aldus introduceert Plato in zijn symbolische stad van de Atlantiërs vijf van de heilige metalen. Binnenin de tempel bevond zich een gouden standbeeld van Poseidôn die op een zonnewagen stond die door zes gevleugelde paarden getrokken werd. Of de Atlantische legende wel of niet van enige historische waarde is, doet niets terzake. De voorstelling die Plato er van geeft, is zuiver allegorisch. Chalkolibanon wordt in de geautoriseerde vertaling door het woord “blinkend brons of koperbrons” vertaald, hoewel de Grieken het metaal koperbrons niet gekend hebben, die, een soort brons gebruikten dat van koper en tin gemaakt was. Maar het woord Chalkos werd als een algemene term voor metaal gebruikt, als ook voor koper in het bijzonder; en chalkolibanon is eenvoudig het “metaal dat druppels vormt”, evenals gom, dat door sommige bomen, afgescheiden wordt. Het is noch “brons”, noch “afgescheiden gom” maar eenvoudig kwikzilver vloeibaar, -“alsof het in een oven gesmolten was”. Deze voorstelling van de Zon als de heerser over de planeten is een symbool voor het geïncarneerde Zelf, de Tweede Logos; en is, zoals in de beschrijving voorgesteld wordt, de omgekeerde weerspiegeling van de Eerste; wanneer de hemelse mens in de stoffelijke wereld geïncarneerd is, staat hij als het ware omgekeerd. De betekenis van deze inversie of omkering wordt verder op het Apocalyptische drama nader ontwikkeld. Men kan gelijksoortige beschrijvingen van de “zoon des mensen” vinden in Ezekiel, Zechariah, en Daniel, maar hoewel ze gelijkvormig zijn, zijn ze niet dezelfde; want de Apocalypse is sui generis, en terwijl Iôannês ogenschijnlijk vele symbolen en dichterlijke beelden aan de oude geschriften ontleent, gebruikt hij ze gewoonlijk om er zijn ware bedoelingen mede te bedekken, door er een verschillende of een andere betekenis aan toe te kennen. Om die reden zullen vele beoefenaars van de exoterische wetenschappen die proberen deze veronderstelde parallellismen te volgen. slechts misleid worden en in verwarring komen; zoals Iôannês zonder twijfel bedoeld had, dat zij zouden worden; en, daar dit commentaar geen verband houdt met het esoterische van de Hebreeuwse geschriften, zullen de gebruikelijke verbanden die er tussen bestaan, wegvallen. De werkelijke overeenkomsten die er zijn tussen de Apocalypse en de geschriften van Plato zijn veel talrijker en treffender dan deze misleidende, die men in de Hebreeuwse geschriften kan vinden. De indirecte aanhalingen van, en verwijzingen naar de werken van Plato zijn veel veelvuldiger zelfs dan de aanhalingen uit het Nieuwe Testament en terwijl de laatste dikwijls oppervlakkig zijn, gaan de eerste tot de kern van de Platonische filosofieën doordringen.

50

Hoofdstuk I. 17-20. 17. Toen ik hem zag viel ik als een dode aan zijn voeten. Hij legde zijn rechterhand op mij,

zeggende: “Vrees niet. Ik ben de eerste (Adam) en de laatste (Adam), 18. hij die leeft. Ik werd een “dood mens”; en, Zie! Ik ben levend door al de aeonen van de

aeonen, en ik heb de sleutels van Dood en het Ongeziene. 19. Schrijf op, daarom, de (glories) die ge zag, ook die welke zijn en die spoedig verkregen zullen

worden eerstvolgend op hen, 20. (beginnende met) het mysterie van de zeven sterren die gij op mijn rechterhand zag, en de

zeven gouden kandelaartjes. De zeven sterren zijn de Godheden van de zeven Gemeenschappen en de zeven kandelaartjes zijn de zeven Gemeenschappen.”

COMMENTAAR

De esoterische grondstelling betreffende “de Eerste en de Laatste” is zeer duidelijk door Paulus uiteengezet (I. Cor. XV. 15, 22, 45) “Want gelijk ze allen in de Adam (mens) sterfelijk werden, alzo zullen ze ook in de Christus (mens) allen levend gemaakt worden”, de eerste mens Adam is geworden tot een levende ziel (psychê), de laatste Adam tot een levendmakende geest (pneuma). De Logos of de Goddelijke mens, wordt “dood” gedurende zijn lange cyclus van stoffelijke evolutie; maar wanneer hij weer door het ontwaken van de epistemonische hoedanigheid, of de geestelijke intuïtie uit de stoffelijke omstandigheden tevoorschijn treedt, is hij weer tot het leven teruggeroepen, want de mens heeft dan het bewustzijn van onsterfelijkheid en bezit de sleutels waarmefle hij de gevangenis deuren van de stoffelijke wereld (“Dood”) en de psychische wereld of Hadês, het “ongeziene” kan openen. In de oude mystieke litteratuur is de voorstelling dat het in een stoffelijk lichaam geïncarneerde leven als een op dood zijn gelijkende verduistering van de ziel is, zeer gewoon. Plato geeft het idee herhaaldelijk weer, zoals b.v. in de etymologie van de Kratylos (p. 400) met de volgende woordspelingen: “Sommigen zeggen dat het lichaam (sôma) het graf (sêma) van de ziel is, die in ons huldig leven als begraven te zijn beschouwd mag worden”.

51

De steden van de zeven Gemeenschappen waren op het vaste land, niet ver van Patmos. Beginnende met Ephesos dat zich het meest nabij het eiland bevond, breidden zij zich ringvormig uit, en beantwoordden aldus bewonderenswaardig aan het doel van de allegorie. Maar er was geen Christelijke gemeenschap te Thyateira, dat weet men met grote zekerheid uit de geschiedenis en het is eveneens zeer twijfelachtig of ze in andere plaatsen bestaan hebben. Ephesos was beroemd om zijn wondermooie tempel van Diana, de Godin van de jacht, die door Romeinen in verband werd gebracht met het teken Sagittarius, en Sardes had een tempel gewijd aan de Godin Rhea, de “Moeder” die moreel de volkomen tegengesteldheid was van de kuise Diana. Te Pepuza, een plaats in de woestijn in Phrygia, niet ver van Patmos en de wen steden, was een centrum van de Mysteriën van Mithras. Een markante bijzonderheid van de Apocalypse en het vierde Evangelie is het voortdurend gebruik van verkleinwoorden, zoals “kandelaartjes”, want in beide werken behandelt Iôannês de microcosmos. De kandelaartjes zijn de chakra’s, en hun “sterren” zijn de gedifferentieerde krachten van de speirêma.

Hoofdstuk II. I-7. DE SATURNUS-ZON, DIE HET LEVENSCENTRUM VAN DE MEEST HEILIGE AARDE BEHEERST. 1. “Schrijf aan de Godheid van de Gemeente in Ephesos”: Deze (woorden) zegt hij die met zijn

rechter hand de zeven sterren overheerst, hij die temidden van de zeven gouden kandelaartjes wandelt:

2. Ik weet Uw werken en Uw zwoegen en geduld, en dat gij verdorven mensen niet kunt verdragen. Gij hebt degenen, die beweerden apostelen te zijn op de proef gesteld (en ze zijn het niet!) en hebt hun bedriegers gevonden.

3. Gij verdroegt en hebt geduld, in mijn naam hebt gij gezwoegd en zijt niet moede geworden. 4. Maar ik heb (deze aanklacht) tegen U, dat gij Uw eerste liefde hebt verlaten (losgelaten). 5. Herinner, daarom, wanneer gij gevallen zijt; bekeer, en doe de eerste werken - en zo niet,

komende tot U, zal ik Uw kandelaar van zijn plaats weren, tenzij gij U bekeert. 6. Want gij hebt deze (deugd) dat gij de werken van Nikolaitanes verafschuwt, die ik ook

verafschuw. 7. Die oren heeft om te horen, laat hem horen wat de Adem tegen de Gemeente zegt”. DE

OVERWINNAAR - hem zal ik belonen door te eten (de vrucht) van de boom des levens, die in het midden van de Tuin van de Godheid is.

COMMENTAAR

De Logos maakt zich aan deze Gemeente bekend m zijn aspect van HERINNERING, de faculteit van het ontvangen en vasthouden Wan indrukken, die het verleden, het heden en de toekomst aan elkaar verbinden en aldus vormt het de kracht waar de continuïteit van het individuele bewustzijn op berust. De steeds zwoegende en onvermoeibare herinnering stapelt al de gebeurtenissen van het individuele leven op elkaar, gedurende de lange cyclus van incarnaties en geen enkele herinnering gaat ooft verloren, behalve de kwade en die daarom de “tweede dood” sterven, na de uiteindelijke zuivering van de ziel. Het mûlâdhâra chakra (voorgesteld door Ephesos) ligt aan het beneden einde (basis) van het ruggemerg, en aldus is het de lagere pool van het cerebro-spinale systeem, en het startpunt van de sushumna, het is direct met het hoogste, de sahasrâra, of het coronair-centrum, verbonden; want, zoals reeds eerder gezegdes, het lagere levensgebied is de

52

omgekeerde weerspiegeling van het hogere. Om die reden wordt gezegd de eerste liefde te hebben losgelaten (de Goddelijke liefde, die nu menselijke liefde geworden is) en verteld om zich te herinneren, wanneer die losgelaten (gevallen is in ons lager wezen) is en de eerste werken te doen - dat wil zeggen, de kracht in het eerste en hoogste chakra terug te brengen, het regeneratieve hersencentrum. In dit chakra blijft nog iets van het hoger liefdesgevoel aanwezig, leder mens heeft een verlangen naar een zuiver leven en een afkeer van sensualiteit en iedere perversie van de creatieve functies. Daarom is gezegd, dat de onzuivere krachten uitgedreven zijn en de werken (geheime riten) van de Nikolaitanes verafschuwd worden. De laatsten waren een pseudo-occulte secte, die de meest verachtelijke vormen van geslachtelijke perversiteiten bedreven. De onzuivere verering van de “Grote Moeder”, genaamd Kybelê, Astarê, Rhea en nog andere namen was in Azië wijd verbreid en vele waren haar tempels met hun “geheiligde vrouwen”. Het verkrijgen van geestelijke kennis berust in wezen op het weer belevendigen van de herinnering van het incarnerende Ego in verband met de boven natuurlijke werelden, voordat het in de stof gevangen werd; en deze herinnering omtrent Goddelijke dingen kan slechts door de werking van de paraklêtos, de regeneratieve kracht terug geroepen worden. Daarom wordt van dit aspect gezegd, dat de Nous de zeven sterren in zijn greep houdt en temidden van de zeven kandelaartjes wandelt.

Volgens Plato (Phaidros, 248-250), is al de ware kennis afgeleid van de “herinnering van de dingen waarin de Godheid verblijft”; de onvolwassen (onrijpe zielen die niet door de “visie van de waarheid gevoed” kunnen worden, falen er in om te kunnen worden “ingewijd” in de geheimen van het ZIJN en worden gevoed door de (publieke) opinie, maar “degene die dez, herinnering op de juiste manier gebruikt, is te allen tijde ingewijd in de volmaakte geheimenissen en wordt alleen (als eenzame, eenzaam) volmaakt”. In Meno (p. 81) zegt hij: “De ziel, dan, als zijnde onsterfelijk, en die vele malen geboren geweest is, en die alle dingen die er zijn gezien heeft, zowel in deze wereld als ook in de ongeziene wereld, heeft kennis van hen alle en het is geen wonder dat hij in staat zou zijn, om zich alles wat hij altijd wist weer in zijn herinnering terug te roepen”. Een Orphische hymne zegt aan Mnêmosynê, de Godin van Herinnering: “In Uw verborgenheden ontwaakt de herinnering aan de heilige rite, en drijft Lethe ver weg”. Lethe is een symbool voor het uitvlakken van de herinnering, het vergeten. De doorsnee mens vergeet de herinnering aan zijn vorige incarnaties door het uitvlakken er van. Hij heeft slechts de herinnering van zijn stoffelijk waakbewustzijn. Dat vergeten wordt door de rivier Lethe voorgesteld. Bij het intreden van de Zon in elk teken van de zodiac, wordt astrologisch gezegd het teken te “overwinnen” en die bijzondere eigenschappen (kwaliteit) te assimileren (tot zich te nemen); hetzelfde is gezegd van de kundalini, wanneg die door de chakra heen gaat. Om die reden wordt de held van de Apocalypse, die het Nous is, “de Overwinnaar” genoemd. De beloning voor de Overwinnaar, in het hier geboden aspect, is de Eeuwige Herinnering, hij zal eten van de vrucht van de Boom des Levens (het ooft van de levenscyclus) in God’s eigen verblijfplaats, het mystieke Paradijs, of de toestand van onuitsprekelijk geluk. In dit aspect is de Logos Kronos (Saturnus) de God van de tijd; de hiermede overeenkomende klinker is Ω en de kwaliteit ίσχύς, “kracht” de kracht van beoordelen en onthouden. Saturnus is de heersende planeet van Capricornus. De aspecten van de Logos-Zon zijn in de volgorde van de planeten gegeven zoals ze met de tekens van de zodiac in verband staan en wel in tegengestelde volgorde van Capricornus naar de Kreeft (Cancer).

53

Hoofdstuk II. 8-11. DE JUPITER-ZON, HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN LEVEND WATER.

8. “Schrijf aan de Godheid van de Gemeenschap in Smyrna”: Deze (woorden) zegt de eerste

(Adam) en de laatste (Adam), die een “dood mens” werd en (weder) tot leven kwam: 9. Ik weet Uw werken en beproevingen en armoede (maar gij zijt rijk!) en de goddeloosheid van

degenen die beweren dat zij Judaeans zijn – en zijn het niet, maar zijn een samenkomst van de tegenstander.

10. Vrees niet de (beproevingen) die gij op het punt staat te ondergaan. Ziel De Aanklager staat op het punt om sommigen van U in de gevangenis te werpen, opdat gij verzocht zult worden; en gij zult een beproeving van tien dagen hebben. Hebt vertrouwen tot in de dood en ik zal U geven de kroon des levens

11. Hij die oren heeft om te horen, die hore wat de Adem tot de Gemeenten zegt. “DE OVERWINNAAR zal door de tweede dood in het geheel niet gestraft worden”.

COMMENTAAR

Hier maakt de Logos zich bekend in zijn aspect van REDE, het hoogste filosofische intellectuele aspect (noêsos), dat nog slapende is in de stoffelijke mens, maar dat ontwaakt, wanneer hij ernstige beschouwingen gaat houden, die betrekking op het hoger leven hebben. De faculteit van de rede wordt door de stoffelijke hersenen bemoeilijkt, is door armoede getroffen; maar wanneer hij van de stoffelijke banden bevrijd wordt, is hij rijk aan ideeën. Maar hier schijnen de woorden “maar gij zijt rijk” satirisch bedoeld te zijn en betrekking te hebben op valse leringen. De pseudoJudaeans zijn de irrationale dogma’s van de exoterische godsdienst (de kerkelijke dogma’s), die als goddelijke openbaringen opgedrongen worden, hoewel ze klaarblijkelijk tegengesteld zijn aan de rede, en slechts louter de grillen zijn van het phrênisch denken, (het lager denken van de mens) wanneer dat aangespoord wordt door de geperverteerde toegewijde natuur, en komt daarom niet van de Logos, maar van zijn tegengesteldheid, de Satan, de vijand van intellectuele verlichting. Door sommigen wordt beweerd, dat de Hebreeuwse taal in het begin een geheime brabbeltaal van de priesters was, een taal van Egyptische afkomst, en St. Gregory van Nyssa zegt (Oratio, p. 12) dat de meest geleerde mensen van zijn tijd positief zeker wisten dat die taal lang niet zo oud was als andere talen en niet de gesproken taal van de Joden werd, nadat zij Egypte verlaten hadden. Het woord “Jood” is in de Apocalypse voortdurend in zijn kabalistische betekenis gebruikt, voor iemand die esoterische kennis heeft, een ingewijde; zoals bedoeld in de Kabalistische grondstelling: “De steen wordt een plant, de plant een dier, het dier een mens, de mens een Jood, en de Jood een God”. Vandaar kwam de mythe van het “uitverkoren volk”. De “beproeving van tien dagen” is klaarblijkelijk een vastentijd, zoals in Daniel I, 12, 14. Dit chakra, de adhisthâna, is het beginpunt van de ida en pingala, die in de Apocalypse allegorisch aangeduid zijn als de “twee getuigen” terwijl de sushumnâ de derde getuige is “De geloofwaardige en waarachtige”. De beloning voor de overwinnaar is Bewuste Onsterfelijkheid, hij krijgt de Kroon des Levens, en niets dat in het spirituele denken ontstaat, zal in de vergetelheid van de “tweede dood” komen. Dit aspect van de Logos is dat van Zeus (Jupiter), de zoon van Kronos en de vader van Goden en mensen, die ook Zeus Triôpês, de “Drie-Ogige” genoemd werd en die op de Acropolis van Argos in de vorm van een reusachtig standbeeld afgebeeld was met twee ogen in het gezicht en één midden in het voorhoofd. De overeenkomstige klinker is γ, en het attribuut σοφία, “bekwaamheid”.

54

Hoofdstuk II. 12-17. DE MARS-ZON, HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN SCHEPPENDE KRACHT. 12. “Schrijf aan de Godheid van de Gemeente in Pergamos”: Deze (woorden), zegt hij, die het

scherpe tweesnijdende zwaard heeft: 13. Ik weet Uw werken, en waar gij woont - waar de troon van de Tegenstander is. Gij houdt U

vast aan mijn naam, en gij verzaakte het geloof in mij niet, zelfs in de dagen waarin (het orakel was) Antipas, mijn geloofwaardige getuige, die onder U gesneuveld was, waar de tegenstander woont.

14. Maar ik heb enkele (klachten) tegen U, omdat gij aldaar hebt diegenen die de lering van Balaam handhaven (hoog houden), die Balak leerden een valstrik voor de kinderen van Israël te spannen, (voedsel) te eten dat aan de geesten geofferd. was en ontucht te bedrijven.

15. Zo hebt gij eveneens degenen die de leringen van de Nikolaitanes in ere houden. 16. Bekeer maar indien niet, haastiglijk tot U komende, zal ik hen bestrijden met het zwaard van

mijn mond. 17. Hij die oren heeft om te horen, laat hem horen wat de Adem tegen de Gemeenschappen zegt.

“DE OVERWINNAAR” - hem zal ik belonen door een aandeel van de occulte manna te eten; en ik zal hem een witte keursteen geven en op de keursteen (zal) een nieuwe naam gegraveerd worden, die aan niemand bekend is, behalve aan hem die hem ontvangt.

COMMENTAAR

Aan deze Gemeenschap maakt de Logos zich bekend in zijn aspect van WIL, wilskracht, het bekrachtigende principe en om die reden draagt hij het zwaard van Mars de Oorlogs-God. Pergamos duidt het manupuraka chakra aan, de solaire plexus, die het voornaamste centrum van het sympathische zenuwstelsel is en de zetel van de epithumetische natuur – de Draak, of Satanas, de Tegenstander of de Vijand van de Logos. Plato vermeldt (Timaios, p. 70 et. seq.), dat de begeerten “als een wild beest geketend zijn” in de streek tussen het middenrif en de navel, “en wetend dat dit beginsel in de mens niet voor rede vatbaar was” en “er aan blootgesteld was om weggevoerd te worden door geesten en schimmen (phantomen) van de nacht en ook bij dag, vormde de Godheid dit beschouwende, de lever, om die aan de lagere natuur te verbinden en die daar te laten wonen, bedenkende dat het compact, zacht en helder zou zijn en tegelijk zoet en bitter teneinde, dat in het de energie van de gedachten, die uit het denken (nous) voortkomen als figuren in een spiegel ontvangen mochten worden en als weerspiegelingen geprojecteerd”. Aldus zegt hij, de creatieve krachten, ten einde dat de lagere natuur “mag verkrijgen een zekere mate van waarheid, hun orakel in de lever plaatsten (to manteion) hetgeen een voldoende bewijs is dat de Godheid een tweede gezicht (mantikên) aan de dwaasheld van de mens gegeven heeft”. Dit is natuurlijk de hoedanigheid van de mantis, of individueel begiftigde met het “tweede gezicht” en dit is ook de “getuigenis van Antipas” die inderdaad bij degenen gesneuveld is, die zelfs deze psychische functie van de lever verloren hebben, als ook de intuïtie van de intellectuele natuur. ANTI-PAS is eenvoudigweg MANTIS, alleen met dit verschil, dat de voorletter M omgezet is tot PA en anagrammatisch omgezet is. Voor het oplossen van deze puzzel is het slechts noodzakelijk de letters II (P) en A te combineren, die dan het teken IAI vormen. Wanneer men dat teken omkeert heeft men de gangbare M en toevallig toont dit aan, waarom “eminente leerlingen” gefaald hebben een bevredigende Griekse afleiding voor het woord te vinden of enige historische

55

vermelding van de veronderstelde “martelaar”. De valstrik van Balak, het eten van voedsel dat aan geesten gewijd was en de geslachtelijke vrije omgang, hebben alle betrekking op de verschillende goetische (geslachtelijke) praktijken, waarvan men de natuur beter niet kaai uitleggen. De beloning voor de Overwinnaar, die door middel van de onverschrokken energie van de wil al de slechte neigingen in zijn eigen natuur overwint en zichzelf een weg baant naar het gebied van het spirituele licht, is dat men hem de geheime kennis, de “Gnosis” bijbrengt, en men geeft hem als het ware een stemballetje (keursteen) waarop een naam staat van de nieuw ingeburgerde in de republiek hier komt de Logos overeen met Arês (Mars) de overeenkomstige klinker is O en het attribuut δύναµις, “kracht”.

Hoofdstuk II. 18-29. DE CENTRALE-, OF DAG-ZON (LOGOS), HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN HET GODDELIJKE BEWUSTZIJN. 18. “Schrijf aan de Godheid van de Gemeente in Thyateira”: Deze (woorden) zegt de zoon van God,

die zijn ogen heeft als vuurvlammen en zijn voeten gelijk het vloeibare metaal: 19. Ik weet Uw werken, en Uw liefde, geloof, dienst en geduld; en dat Uw laatste werken groter

(zullen zijn) dan de eerste. 20. Maar ik heb (een klacht) tegen U, dat gij Uw vrouw Iezabêl duldt, die, bewerende een zienares

te zijn, mijn slaven leert en tot prostitutie verleidt en (voedsel) te eten dat aan geesten geofferd is.

21. Ik geef haar tijd, opdat ze zich mag verbeteren; maar wil ze zich niet bekeren van haar ontucht. 22. Zie! Ik werp haar neder op een (Procrustes) bed, en degenen die overspel met haar bedrijven

(zal ik onderwerpen) aan een streng oordeel, tenzij zij zich van hunne werken zullen bekeren. 23. Ik zal haar kinderen in de (wereld van dej dood ombrengen; en al de Gemeenten zullen weten

dat IK degene ben, die onderzoek doet in nieren en harten en ik zal elk van U (kennis) geven overeenkomstig Uwe werken.

24. Maar tot U zeg ik, aan de overblijvenden in Thyateira - even veel als die deze lering niet bezitten, die onkundig van de kennis betreffende de diepten van de Tegengestelde bleven, gelijk zij zeggen – Ik zal U niet bezwaren met extra lasten.

25. Niettemin, dat wat gij bezit, behoud daar de heerschappij over, totdat ik kom. 26. “DE OVERWINNAAR” en hij die waakt over mijn werken tot het tijdvak van Vervolmaking aan

hem zal ik autoriteit over het volk verlenen, 27. en hij zal hen met een ijzeren roede regeren (gelijk vaten van klef zullen zij vernietigd

worden!) gelijk ook ik (autoriteit) van mijn vader ontvangen heb. 28. En ik zal hem de morgenster geven. 29. Hij die oren heeft om te horen, laat hem horen wat de Adem aan de Gemeente te zeggen heeft.

COMMENTAAR Aan dit centrum maakt de Logos zich bekend in zijn aspect van DIRECTE KENNIS, de faculteit van het begrijpen van waarheid zonder de hulp van inleidende redenering en in dit aspect als de Zon, de zuivere intellectuele schittering, hij is niet de “zoon des mensen”, maar de “zoon van God” omdat hij de alziende ogen van Zeus bezit en de gevleugelde voeten van Hermês, aldus combinerend de attributen van de Goddelijke Rede en het Goddelijk Denken. Thyateira vertegenwoordigt het anáhata chakra, het hartcentrum. Evenals de lever als orgaan voor vergoddelijking werkt, omdat het

56

een orgaan voor de synthese van de lagere krachten en de weerspiegeling van het lager denken is in het epithumetische gebied, is het hart het orgaan dat op het phrênische gebied werkzaam is en dient als de reflector van het Nous, en daarom is het het centrum van het hogere psychische bewustzijn. De overeenkomstige reflector (spiegel) in de hersenen is het conarium; en de voortplantingsorganen, de “drie getuigen” of geïnverteerde analogie (omgekeerde overeenkomst) van de hogere triade (drietal, voorgesteld door een driehoek), vervullen dezelfde psychische functie in de laagste van de vier somatische gebieden; vandaar de toespeling op de “nieren” of de “lendenen” een bedekt woord voor de testes. Aldus worden de creatieve en intellectuele centra hier ondergebracht, omdat de Logos hier de aspecten van Zeus en Hermês in zichzelf verenigd heeft. De vier opgesomde deugden, liefde, geloof, dienen en geduld komen overeen met de vier noetische hoedanigheden, zoals die door het hart opgewekt en uitgezonden worden. De pseudo-zieneres Iezabêl heeft de naam en attributen van een heks of tovenares, Ahab’s vrouw met een slechte reputatie uit de geschiedenis van het Oude Testament. Zij stelt hier de emotionele natuur van de mens voor, een erotisch soort van psychisme, dat soms ontwikkeld wordt bij de orgiastische “religieuze wederoplevingen” (Godsdienstige zwelgpartijen), die meer karakteristiek zijn voor hysterische vrouwen, dan voor verstandige mensen. Bij deze prostitutie van denken en emotie van de laagste epithumetische natuur, die morele ontbinding veroorzaakt en de psychische energie doet wegvloeien, worden soms mediamieke eigenschappen ontwikkeld, die de poort voor communicatie met de astrale schillen van afgestorvenen kunnen openen, de walgelijke larven, waaraan het misleide medium letterlijk de elementen van zijn eigen ontbindende persoonlijkheid als voedsel aanbiedt. Het hartcentrum, wanneer het gezuiverd is, is de zetel van het geestelijke bewustzijn, maar, niet gezuiverd, is het de “troon van het Beest” het phrênische of psychisch denken, en het “wijf” van het Beest is het psychische lichaam evenals het solaire lichaam “de bruid van het Lam” is. De ontwikkeling van de psychische hoedanigheden en krachten, tenzij ze voorafgegaan zijn door een sterke morele zuivering, leiden onvermijdelijk tot toverij en hekserij en aldus dompelen de misleide mediums zichzelf steeds dieper in de cyclus van incarnaties - “het grote oordeel”. Zoals in de Upanishaden gezegd wordt, “ze gaan van dood tot dood”. De beloning voor de Overwinnaar - indien hij eveneens acht slaat op de werken van de Logos, dat wil zeggen, dat hij goed let op de vermaningen (terechtwijzingen) die het spirituele denken (d.w.z. NIET het lager concrete denken) hem geeft – is de absolute beheersing over de lagere vermogens en krachten, die hij regeert als met een roede van ijzer; en hij ontvangt de morgenster, die het symbool is voor de Goddelijke liefde, die de komende dag van de algehele geestelijke verlichting aankondigt. Maar de woorden “ijzeren roede” zijn uit het Oude Testament overgenomen; de roede moet een gouden zijn, omdat hier de caduceus van Hermês bedoeld wordt, de “goede” schaapherder. Hier heeft de Logos het aspect van Hêlios (de Zon; de overeenkomstige klinker is I en de attributen, drie in aantal, zijn “gezag” (κράτος), “rijkdom” (πλούτος) en “dankzegging” (ύχαριστία), of “alle luister”; de laatste benaming houdt in, dat de Zonne-Logos al de goede eigenschappen van de zeven planeten in zich verenigt.

0-0-0

57

Hoofdstuk III. 1-6. DE VENUS-ZON, HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN LEVENDE LUCHT. 1. “Schrijf aan de Godheid van de Gemeente in Sardeis”: Deze (woorden) zegt hij, die de zeven

Adems van de Godheid heeft en de zeven sterren: Ik weet Uw werken: dat gij de naam hebt dat geleeft, maar dat ge dood bent.

2. Word wakker (uit de dood) en versterk de overblijvende (aandoeningen, toegenegenheden) die op het punt stonden te sterven; want ik heb Uw werken voor mijn God niet voltooid gevonden.

3. Onthoud daarom, hoe gij (deze boodschap) ontvangen hebt en (hem) hoorde; en let goed op (zijn voorschriften) en bekeer. Indien, derhalve, gij niet wakker zult zijn, zal ik (in stilte) over U komen als een dief (komt) en gij zult in het geheel niet weten op welk uur ik over U zal komen.

4. Maar gij hebt enige weinige namen in Sardeis, die hun kleren niet bevlekten en zij zullen met mij wandelen in witte (kleding), want zij hebben zich verdienstelijk gemaakt.

5. DE OVERWINNAAR. Hij zal aldus gekleed worden in witte kleren en ik zal zijn naam in het geheel niet schrappen uit het boek des levens, maar ik zal zijn naam berichten voor mijn Vader en voor zijn Godheden.

6. Hij die oren heeft, laat hem horen, wat de Adem tot de Gemeenten zegt.

COMMENTAAR Aan deze Gemeenschap maakt de Logos zichzelf bekend als de GODDELIJKE LIEFDE, de goddelijke scheppende energie; en hier is hij de syntese van de zeven planeten (sterren) en de zeven scheppende krachten (pneumata-adems), op deze wijze aldus overeenkomend met de Eerste Logos, of Erôs. Sardeis vertegenwoordigt het vishuddhi-chakra, het centrum in de keel, dat in direct verband met de lagere creatieve functies staat, wat blijkt uit de verandering van de stem die tijdens de puberteit optreedt en de hoge stem die. optreedt bij mannen die gecastreerd zijn, zoals b.v. de eunuchen. De keel wordt eveneens aangedaan door de fijnere emoties. Hier wordt gezegd, dat de hogere liefde de naam heeft levend te zijn, evenwel is ze in werkelijkheid dood; want de devotionele aspiraties en zuiverder aandoeningen van de mensheid zijn inderdaad beklagenswaardig zwak en afstervend. Het is dit dood zijn van de morele gevoelens, dat de stem van het geweten smoort; toch kan op elk moment dat geweten onverwachts spreken en wroeging en smart geven aan hem bij wie het Hoger Zelf plotseling gewekt is; in stilte gelijk een dief in de nacht over hem komend. Deze gelijkenis is in bijna dezelfde bewoordingen herhaald in hoofdstuk XVI. 15. De stad Sardeis was een centrum van Venus-verering; er was een tempel van Astartê. De beloning voor de Overwinnaar is volmaakte zuiverheid; en de aurische kleur die met dit chakra overeenkomt (zijn esoterische “naam”) blijft in de aureola (het boek des levens), of “stralenkrans”; de emotie wordt omgezet in eeuwige blijdschap. In dit aspect is de Logos Aphroditê (Venus) de Godin van Liefde; het is slechts in dit vrouwelijke aspect dat de Logos het scheppende “Woord” is (in één opzicht het occulte vermogen van geluld) en daarom indentiek met Vách, de Godin van de Spraak, die beschouwd wordt dezelfde te zijn als Sarasvati, de Godin van Liefde en de vrouw van BRAHMA (de derde Logos) in de Hindu mythologie. De overeenkomstige klinker is H, en de attributen zijn εύλογία, “invocatie” en βασιλεία, “koninkrijk” of “regeren”.

0-0-0

58

Hoofdstuk III. 7-13. DE MERCURIUS-ZON, HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN DE HEILIGE AETHER. 7. “Schrijf aan de Godheid van de Gemeenschap in Philadelpheia”: Deze (woorden) zegt hij die Heilig

is, die Waar is, die de sleutel van David heeft, die opent en niemand zal sluiten, die sluit en niemand opent:

8. Ik weet uw werken; Zie! Ik heb voor u de deur geopend, die niemand kan sluiten. Want (ik weet) dat gij over een kleine kracht beschikt; en mijne arcane lering nageleefd hebt (in acht genomen hebt), en mijn naam niet hebt afgezworen.

9. Zie! Ik geef (bevrijding aan enkelen) uit de groep van de tegenstanders (bestaande) uit diegenen die beweren Judaeans te zijn - en ze zijn het niet, maar liegen. Zie! Ik zal hen laten komen en hen aan Uw voeten tot gehoorzaamheid brengen, om te Iaten weten, dat ik U gunstig heb ontvangen.

10. Omdat gij de arcane lering van mijn lijdzaamheid beschermde, zal ik U ook beschermen vanaf het (eerste) uur tegen die beproeving die op het punt staat over het gehele geboorteland te komen, om degenen die op aarde wonen te beproeven.

11. Ik kom haastiglijk. Houd de (standvastige deugd) die gij bezit stevig in Uw greep, zo dat niemand Uw kroon af kan nemen.

12. DE OVERWINNAAR - ik zal hem maken tot een pilaar in de adytum van mijn God, en nooit meer zal hij daar uit gaan; en ik zal de naam van mijn God op hem schrijven, en de naam van de stad van mijn God, het nieuwe Hiêrousalêm, dat uit de hemel van mijn God neerkomt; en (ik zal op hem schrijven) mijn nieuwe naam.

13. Die oren heeft, die hore wat de Adem tot de Gemeenten zegt.

COMMENTAAR Hier vertegenwoordigt de Logos het aspect van GODDELIJK DENKEN, de zuivere en onvervalste natuur van het intellect, of het ongebroken licht van het Nous-Denken dat niet in gedachten versplitst is, niet gedifferentieerd is, maar beschouwd als het in werking stellende principe van het denken en het complement (aanvulling) van het in werkingstellende principe van Liefde; “De Heilige” en de “waarachtige” zijn indentiek aan “het Goede” en het “Waarachtige” van Plato, terwijl het daarmede in verband staande Aphroditê-aspect “de Schoonheid” is. Volgens het mystieke Kabbalisme betekent ADaM hetzelfde als Adam, David en Messias, waarin Messias Adam en David doet reïncarneren; deze verzinnebeelden drie trappen in de menselijke levenscyclus, Adam zijnde de begintoestand van kinderlijke onwetendheid, David, de volwassene in wiens innerlijk goed en kwaad om het meesterschap strijden en Iêsous (Messias) het stadium van geestelijke volwassenheid. David had ondanks zijn gemeenheden en slechte daden toch nog een zekere diepte van voelen en een filosofische opvatting van denken en dichtkunst, wat de belofte inhield voor de mogelijke ontwikkeling van de spirituele mens; en deze waren zijn “sleutel” om de deur te kunnen openen, die toegang tot het spirituele (geestelijke) bewustzijn verleent. Vergelijk hiermede XXII. 16 en commentaar. Philadelpheia heeft dezelfde betekenis als het anja chakra, het centrum dat zich middenin het voorhoofd bevindt. Dit centrum is het punt van divergentie van het aurische licht, waarvan de kleur onfeilbaar de spirituele stand van ontwikkeling van elk individu weergeeft. Wanneer het licht dat er van uitstraalt goud-geel gis, is het de “naam” van de Zon; wanneer het rood of groen is, is het “het brandmerk van het Beest”. Het uur van beproeving is de opening van het zesde centrum door de kundalini, of het slangenvuur; zoals beschreven wordt bij het

59

verbreken van het zesde zegel (VI. 12-17) en komt overeen met het geluid van de zesde trompet en het uitstorten van de zesde offerschaal. De beloning voor de Overwinnaar is dat hij een steunende kracht in de spirituele wereld wordt, niet meer behoeft te reïncarneren, maar in de Eeuwige Stad (Hiêrousalêm = heilige vrede) het solaire lichaam kan verblijven. Hier is het aspect van de Logos, dat van Hermês (Mercurius), de God van occulte wijsheid. De overeenkomstige klinker is E, en de attributen zijn τιµή, “eer” en σωτηρία, “bevrijding”.

Hoofdstuk III. 14-22. DE MAAN OF NACHT-ZON, SELÊNÊ, DE HEERSER OVER HET LEVENSCENTRUM VAN OERSUBSTANTIE 14. “Schrijf aan de Godheid van de Gemeente in Laodikeia”: Deze (woorden) zegt het AMÊN, de

geloofwaardige en waarachtige getuige, de oorsprong van God’s organische wereld: 15. Ik weet Uw werken, dat gij noch koud zijt noch heet. Ik wenste dat gij koud of heet waart!

16. Zo, omdat gij lauwwarm zijt, noch heet noch koud, sta ik op het punt U uit mijn mond te braken.

17. Omdat gij zegt: Ik ben rijk, ben ik rijk geworden, en mij ontbreekt niets, en weet niet dat gij de uitgeputten, beklagenswaardigen, armoedigen, blinden en naakten zijt,

18. Ik raad jullie aan van mij goud te kopen dat door vuur beproefd is - opdat gij rijk moge worden - en witte kleren, opdat gij Uzelf moogt kleden, en de schande van Uw naaktheld niet zichbaar zal worden - en oogzalf om Uw ogen mee te zalven - opdat gij moogt zien.

19. Al degenen die ik liefheb, overtuig en onderwijs ik. Streef daarom naar (wijsheid) en bekeer U.

20. Zie! Ik sta aan de deur en klop er zachtjes tegen. Wanneer iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal ik hem bezoeken; en ik zal met hem eten en hij met mij.

21. DE OVERWINNAAR - Ik zal hem belonen door met mij op de troon te zitten, evenals ook Ik overwon en met mijn vader op zijn troon gezeten was.

22. Wie oren heeft, die hore wat de Adem tot de Gemeenten zegt.

COMMENTAAR Aan deze Gemeenschap maakt de Logos zich bekend als de GODDELIJKE SUBSTANTIE, Archê, waaraan alle elementen ontspringen, belde de subtiele en de grove, die stoffelijke vormen van stof, die de moderne natuurkundige onder het hoofdstuk “krachten” rangschikt, inbegrepen. Laodikeia vertegenwoordigt het Sahasrâra chakra, het geatrophieerde,”derde-oog”. Vandaar de zinspeling op de Phrygische “oogzalf”. Dit centrum zou de zetel zijn van de intuïtieve faculteit van vurig streven, zuiver voorstellingsvermogen en krachtige wil, als ook van de filosofische rede, van de analyserende en synthetiserende faculteit, van bezadigd oordeel en onderscheidingsvermogen; maar het niet gezuiverde niet gediciplineerde denken is slechts in staat tot gevolgtrekkingen makende redeneringen en het ontvangt niet de zuivere waarheid van het hogere subjectieve bewustzijn, en is voldaan wanneer het “kennis” kan verzamelen, die zuiver wetenschappelijk door middel van onze zintuigen tot ons komt en de ideeën en opvattingen, die in het algemeen door de mensen aangenomen worden. Het is deze lagere hoedanigheid van de rede die uit de tekst geschrapt is. De woorden “Ik overtuig en onderwijs” herhalen een geliefkoosde lering van Plato, die leert (Sophist, p. 230) dat “overtuiging de grootste en belangrijkste van de zuiveringen is, en hij die niet overtuigd is, hoewel hij de grote Koning zelf mag zijn, is in de hoogste graad onzuiver; hij is

60

onwetend van en misvormd in deze dingen, waarin hij die waarlijk gezegend wil zijn, zuiver en oprecht behoort te zijn”. In vers 19 is er, duidelijk, een lacune, een open plaats in de tekst; hier is het woord “wijsheid” (gnosis) nodig om de zin volledig te maken. De vroegere Christenen haatten Gnosticisme, de Wijsheid-cultus; en in vele plaatsen hebben ze het woord “wijsheid” uit de tekst van de Evangeliën geschrapt, soms lieten ze een leemte in de tekst, zoals hier, maar gewoonlijk vervingen ze het woord wijsheid door het woord “geloof” of “rechtschapenheid”. Noch koud noch heet betekent, dat men noch de koele rede noch de vurige toewijding heeft, maar lauwwarm en walgingwekkend ten opzichte van het geestelijk denken is, het lager denken is hoogmoedig trots op zijn schijnrijkdom van al hetgeen het intellect bereikt heeft, evenwel zonder het goud van de geestelijke veredeling en de witte kleren van zuiverheid, in dat opzicht zijn de bereikte resultaten mager en liefdeloos. In de Synoptics (Evangeliën) werden degenen die slechts uitleggers of verklaarders waren en een koude materialistische intellectuele verklaring gaven (die in de “tot historie gemaakte tekst” als Joodse “schriftgeleerden en phariseeën” vermomd waren), door Iêsous vernietigende verwijten gemaakt; en in de Apocalypse wordt valse lering, wel te onderscheiden van zuivere wijsheid, belachelijk gemaakt en wordt er de draak mee gestoken. De stem van het Ware Denken, de Nous, spreekt steeds tot de mens; maar slechts dan wanneer het getier van de hartstochten het zwijgen opgelegd is, en de ruwe gedachten in het lager denken bedwongen zijn, kan die stem gehoord worden; want de Goddelijke Bezoeker klopt niet aanmatigend om toegang te krijgen, maar maakt zijn tegenwoordigheid bekend door middel van de fijne en subtiele intuïties. De beloning voor de Overwinnaar is de troon met de Godheid te delen, om één te worden met zijn eigen hoogste Zelf. Hier komt de Logos overeen met Selênê (de Maan), de “wit-armige” Godin, die heerst over de vier jaargetijden en de wateren. De overeenkomstige klinker is A en de attributen zijn δόξα, “verheerlijking” en έξουσία, “autoriteit”. De zeven aspecten van de Logos zijn, wanneer men ze met hun overeenkomstigheden in de rechtse tabel zet, als volgt: In de zeven zegeningen die in de Apocalypse voorkomen worden twaalf attributen (kenmerkende eigenschappen) gegeven; waarvan drie aan de Zon toegewezen zijn, twee aan ieder van de leden van de hogere triade, en één aan elk van

61

de lagere. Wanneer de twee triaden (de Zon is altijd de centrale planeet) naast elkaar gezet worden, krijgt men als resultaat een viervoudig systeem, waarin de Epistemonische hoedanigheid alleen staat, en de andere hoedanigheden twee bij twee, zoals in de volgende tabel aangegeven is:

Planeten Hoedanigheden Attributen of kenmerkende eigenschappen

1 Hêlios (Zon) Directe kennis Gezag, Rijkdom

2 Arês (Mars) Aphroditê (Venus)

Wil Liefde

Kracht, Verdienste

3 Zeus (Jupiter) Rede Intellect, Eer

4 Kronos (Saturnus) Selênê (Maan)

Herinnering Substantie

Vasthoudendheid, Glorie

Hoofdstuk IV. 1-3. HET GODDELIJK ZELF, DE INWIJDER. 1. Na deze (dingen) zag ik, en Zie! een deur opende in de hemel; en het was die eerste stem die

ik (nu) hoorde, gelijk een trompetsignaal tot mij sprekend, (de getroonde God) zeggende: “Kom hierheen (op naar boven) en ik zal U bekend maken met de (volmaaktheden), welke hierna verkregen (bereikt) moeten worden”.

2. Ik kwam onmiddellijk in de Adem (-trance). Zie! een troon was geplaatst in de hemel, en op de troon was (een God) gezeten.

3. De getroonde (God) was in verschijning gelijk een opaal en een carnelian, en er was een regenboog rondom de troon, die volkomen op een smaragd geleek.

COMMENTAAR

De stem die spreekt als een trompet-signaal, is die van de eerste Logos, de Getroonde Eeuwige (Ch. 1. 8) en niet die van de Planetaire Logos, die de boodschap aan de Zeven Gemeenten zond. De namen van de edelstenen in het Grieks zijn wat onzeker, maar hier blijkt duidelijk uit het verband, dat de (ϊασπις) was de steen die men tegenwoordig de opaal noemt en (σµάραγδος) de aqua-marine of de blauwe beryl. De somatische afdelingen in de Apocalypse stemmen overeen met de symboliek van de Joodse Tabernakel, met dit verschil, dat de laatste semi-exoterisch was, het drievoudige systeem volgende. Aldus zegt Josephus (Ant. III. VII. 7) Philôn Judaios nasprekend, van de tabernakel en zijn inrichting: “Zij vertegenwoordigen in bepaalde opzichten het Universum. Want bulten de drie gedeelten waarin de lengte van de tabernakel verdeeld was, de twee waarin het de dienstdoende priesters toegestaan was binnen te mogen treden, die de aarde en de zee vertegenwoordigen en die voor iedereen opengesteld zijn, is er een derde afdeling die niet voor hen toegankelijk is, die gelijk de hemel is, die voor God open gehouden is. Hij verklaart verder, dat de vertakkingen van de kandelaar in zeventig (juist geteld twee-enzeventig) delen, de decanaten voorstelden; de zeven lampen hadden betrekking op de loop van de zeven planeten, en de twaalf edelstenen, gezet op de borstplaat van de hogepriester, stelden de zodiacale tekens voor, terwijl de vier delen waaruit de voorhang bestond, de vier elementen aanduidden (de vier Wezens).

62

Hoofdstuk IV. 4-8. DE HEER VAN HET LEVEN EN ZIJN VIER GEMANIFESTEERDE KRACHTEN. 4. Rondom de troon waren vierentwintig tronen en op de tronen (zag ik) vierentwintig Ouden

zitten, bekleed met witte gewaden en (dragende) op hun hoofden gouden kronen. 5. Van de troon gingen bliksemschichten, donderslagen en stemmen uit; en (er waren) zeven

lampen van brandend vuur voor de troon, die de zeven Adems (Geesten, of Stralen) van de Godheid zijn.

6. Voor de troon (was een schittering) als een glazen zee, gelijk kristal. In het midden van de troon was de Heer van Zijn en in een cirkel rondom de troon (waren) vier Wezens (Zijnheden), vol met ogen voor en achter. Het eerste Wezen was gelijk een Leeuw; het tweede Wezen was gelijk een jonge Stier; het derde Wezen had het gelaat van een Mens en het vierde Wezen was gelijk een vliegende Arend.

7. De vier Wezens, hebbende ieder van hun zes vleugels, zijn vol met ogen rond, rondom en van binnen, en dag en nacht blijven ze ononderbroken zeggen: “Heilig, heilig, heilig (is) de Meester-God, de Allesoverheersende, die was, die (voor altijd) is en die komende is!”

COMMENTAAR

De vier wezens, of de vier werkzame krachten van de Logos, komen overeen met de vier grote gebieden van bestaan, en daarom ook met de vier manteias, of toestanden van zienerschap op elk van deze gebieden. De constellatie Aquila, de Arend, is de noordelijke paranatellon van Capricornus (De Steenbok), en één van zijn namen was “het levende oog”. Het is een stellaire verdubbeling (dubbelganger) van de Zon, en is met het element aether verbonden. De vier Wezens zijn de gemanifesteerde prânas, de heersers van de vierde delen van de Zodiac en de vier drievouden van water, lucht, vuur en aarde. De vijfde niet gemanifesteerde levenswind, udána, wordt in de tekst niet vermeld; maar de eigenaardige bewoording waarin het gezegd is, verraadt een lacune, want de vier Wezens konden moeilijk “in het midden van de troon” (de Zon) en tegelijk “er om heen” zijn. De vijfde Heerser, udâna, de “Godheid staande in de Zon” (XIX. 17) en die met aether overeenkomt, is degene die in het midden van de Zonne-troon behoort te zijn, terwijl de vier andere er om heen opgesteld zijn; en udâna, de opgaande levenswind, wordt eigenlijk door de hoog vliegende adelaar voorgesteld. Het vierde Wezen zou dan Schorpio moeten zijn; maar die is weggelaten, (vermoedelijk omdat hij een lachwekkende figuur voor de troon van God zou slaan) en daarom heeft hij de Adelaar, die in werkelijkheid het vijfde Wezen en de Heer over de vier anderen is er voor in de plaats gesteld. (Wanneer Iôannês er over spreekt “in de Adem” te zijn, gebruikt hij het woord pneuma in plaats van manteias, “trance” omdat het laatstgenoemde woord te doorzichtig voor de allegorische doelstelling zou zijn). Elk van deze toestanden van zienerschap heeft een subjectieve en een objectieve faze op het gebied waar het mee in betrekking staat; en dit is gesymboliseerd door de vele uitwendige en inwendige ogen van de Wezens. Zoals reeds uitgelegd is, “weerkaatst” het Nous zich in ieder van de vier somatische afdelingen. In de vorm van macrocosmische krachten stellen de vier Wezens in hun mystische betekenis de vier vierde-delen van de zodiac voor, de vier armen als het ware van de zon; en als solaire kracht is ieder een zevenvoudigheid, welke zevenvoudigheid van een focaal punt uitstraalt in de zes richtingen van de ruimte. De perioden waarin de tijden verdeeld worden zijn eveneens van viervoudigen aard, zoals het jaar, dat uit vier seizoenen of jaargetijden bestaat, die leder op zich uit drie maanden bestaan. Deze worden op zichzelf weer onderverdeeld in lichte en donkere perioden van veertien dagen – donker maan en lichte maan, die aldus vierentwintig van

63

zulke perioden geven, die overeenstemmen met de vierentwintig uren van de dag. De krachten die zowel in de macrócosmos als ook in de microcosmos aanwezig zijn, regeren opeenvolgend deze verschillende tijdsperioden. Die krachten zijn de vier en twintig “zeer oude mensen” (presbyteroi) de Ouden, en die zijn indentiek met de vierentwintig vleugels van de vier Wezens. De glazen zee is de aether, die een speciale functie in de hersenen heeft; de aura van de chakra’s die voorgesteld wordt door de zeven vurige lampen, toortsen van brandend vuur of de Adem.

Hoofdstuk IV. 9-11. 9. En even dikwijls als de Wezens de (God) die op de troon gezeten was, prezen, eer betuigden

en dankten, Hem die door al de aeonen van aeonen leeft, 10 zullen de vierentwintig Ouden (achtereenvolgend) neervallen voor de troon van (de Godheid)

die op de troon gezeten was, Hem vererend die leeft door al de aeonen van de aeonen, terwijl ze hun kronen (achtereenvolgend) voor de troon lieten vallen, zeggende: “Onze Meester en God, gij zijt waardig de heerlijkheid, de eer en de kracht te ontvangen, want Gij bracht het Heelal tot bestaan (voort) en door Uw wil bestaat het en werd het gegrondvest”.

COMMENTAAR

De krachten heersen om beurten over de Tijd-perioden; zoals elk uur een bepaalde tattva (kracht) in de menselijke. aura heerst; zijn bijzondere psychische kleur heeft gedurende die tijd de overhand in de aura. Om die reden worden de Ouden voorgesteld voor de troon werkzaam te zijn, terwijl ieder op zijn beurt gehoorzaamde en zijn troon afwerpt, omdat hij zijn heerschappij aan de volgende doorgeeft.

0-0-0 II Het boek van de Kleinere Mysteriën.

Hoofdstuk V. 1-2. . DE EERSTE VAN DE ZEVENVOUDIGE OVERWINNINGEN DE INWIJDING DOOR HET LEVENDE WATER.

1. Ik zag in de rechterhand van de (God) die op de troon gezeten was, een rol, die van binnen en van

buiten beschreven was, goed gezegeld met zeven zegels. 2. En ik zag een sterke Godheid, die met een luide stem uitriep: “Wie is waardig de rol te openen

en zijne zegelen te verbreken?”

COMMENTAAR De rol (het boek) is een geheimzinnig document, dat, om geschreven te worden, aan de Godheid aeonen tijd gekost heeft, en wanneer men de betekenis ervan kan begrijpen, onthult het de Cosmische en Goddelijke geheimen (mysteriën). Het is een bijbei (Het Woord Bijbel betekent slechts een verzameling boeken en niets anders). Macrocosmisch gezien is het dus het geheugen van de Cosmos, waarin alles wat gebeurd is, opgetekend is in het astrale licht, de Akasha-kronieken, die de Yogi kan lezen. Voor de mens is de rol eenvoudig het menselijk lichaam en de Zegels zijn de krachtcentra, waarin de vormende kracht van de Logos straalt. Deze Zegels hebben dezelfde betekenis als de Zeven Gemeenschappen en de kandelaren. De uitdrukking “van binnen en van

64

buiten beschreven” slaat op de cerebrospinale as en het grote sympatische systeem van het zenuwstelsel. Deze psycho-fysiologische onderwerpen behoorden tot de Kleinere Mysteriën. De “sterke Godheid”, zoals voorgesteld door het er voor geplaatste bijvoeglijk naamwoord (adjectief), is de Vijfde Solaire Heerser, udâna, (Kronos) de Heer van Tijd, openbaarder van de geheime instructies.

Hoofdstuk V. 3-5. DE CHRÊSTOS IS OVERWINNAAR VAN DE ZEVEN ADEMS. 3. Niemand - in de hemel, op de aarde of onder de aarde - was in staat de rol te openen, of het

(zelfs) te zien. 4. Ik weende hevig, omdat niemand waardig gevonden was om de rol te openen, of (zelfs maar)

te zien. 5. Een van de Ouden zegt tot mij: “Ween niet. Zie! de Leeuw, die uit de stam Juda is, de wortel

van David, heeft overwonnen (hij is waardig) om de rol en zijn zeven zegelen te openen”.

COMMENTAAR Hier geeft Iôannês toe aan een van zijn sarcastische zinspelingen, die in zijn Evangelie nogal eens voorkomen. Degenen die niet in staat zijn de chakra’s te openen, zijn gewoonlijk onkundig van het feit dat het lichaam de (zevensnarige) lier van Apôllo is, het instrument van de Zonne-Logos en daarom kunnen ze de werkelijke betekenis niet vatten. Toch was in zijn dagen de geestelijke blindheid minder verbreid dan in de tegenwoordige tijd en daarom is het op ons meer letterlijk dan hyperbolisch opgevat van toepassing. De Leeuw is natuurlijk Leo, dat eveneens het teken van Juda is. De wortel van de mens is zijn spirituele zelf, de mystieke “boom des levens”, de mens is de geïnverteerde (omgekeerde) ashvattaboom, die zijn wortels in de hemel en zijn takken op aarde heeft: om die reden is “de wortel van David” hetzelfde als dat David geïncarneerd is.

Hoofdstuk V. 6, 7. DE CHRÊSTOS ONTVANGT HET GEZEGELDE BOEK VAN DE KLEINERE MYSTERIËN. 6. Ik zag, in het midden van de troon en de vier wezens; en in het midden van de Ouden, stond

een kleine Ram, alsof het geofferd (geheiligd) geweest was, hebbende zeven hoornen en zeven ogen, die de zeven Adems (Geesten) van de Godheid zijn, die in de gehele aarde uitgezonden zijn.

7. Hij kwam – hij heeft genomen (de rol) uit de rechterhand van (de Godheid) die op de troon gezeten was!

COMMENTAAR

Het Griekse woord arnion, dat etymologisch verwant is aan het Latijnse woord Aries, betekent “een jonge Ram” en zoals het woord in de tekst gebruikt is, is het een variant op de Zodiakale Ram, Krios. Het woord “Lam”, is vermoedelijk meer poëtisch dan “Ram”, maar, omdat het in de tekst bedoelde Lam van het mannelijk geslacht is, heeft het dezelfde betekenis. De Ram, Aries is een reduplicatie (verdubbeling) van de Zon; en de “kleine Ram” is hier identiek (hetzelfde) met de “Leeuw van de stam van Juda”, omdat het teken Leo de enige verblijfplaats (domicilie) van de Zon

65

is, en Aries is de plaats van zijn hoogste exaltatie (verheffing). Microcosmisch, dus van het standpunt van de mens gezien, komt Leo overeen met het sahasrâra chakra, het “derde oog” en Aries met de nimbus of met de straling die van de hersenen uitgaat. Dit Lam is het geïncarneerde Nous, de intellectuele Zon, die beschouwd mag worden als de derde Logos - de mens zoals hij op aarde is. De hoornen en de ogen zijn de zeven noetische krachten van werkzaamheid en de zeven vermogens de waarneming. Aldus gezien heeft het Lam dezelfde betekenis als de neofiet (beginneling), die op het punt staat de vervolmakende of inwijdende beproevingen te ondergaan.

Hoofdstuk V. 8-10. 8. Toen het de rol genomen had, vielen de vier Wezens en de vierentwintig Ouden voor het Lam

neder, ieder had een lier en een gouden offerschotel vol offers van wierook, die de gebeden zijn van de heilige toegewijden.

9. En zij zongen een nieuw lied, zeggende: “Gij zijt waardig de rol te nemen en zijn zegelen te openen; want gij waart geofferd (geheiligd), en kocht voor de Godheid met Uw bloed (de goede eigenschappen) van iedere stam, tong, natie en volk,

10. en maakte hen (te zijn) een rijk van offeraars aan onzen God, en zij regeren op de aarde”.

COMMENTAAR Ieder van de Ouden, zoals hier beschreven is, heeft een schotel, de phialê, een discusvormige kop, die gebruikt werd om er drank-offers voor de Goden uit te gieten, en heeft ook evenals Apollo een lier. De phialê symboliseert het chakra (discus) of ganglion en de lier de zenuwvezels die er aan verbonden zijn. Elk chakra heeft zijn eigen kwaliteit, kleur, geluid en inwezenlijke geur, die alle door middel van onze psychische zintuigen waar te nemen zijn. De vier symbolen, die in de vier overwinningen gebruikt worden, het zegel, de trompet, de sikkel en de offerschaal, hebben alle betrekking op de chakra’s. De neophiet (beginneling) is waardig de controle van zijn wonderbaarlijk psychisch mechanisme op zich te kunnen nemen, zijn chakra’s te overwinnen; zijn traag organisme te spannen, totdat het geheel gespannen is en gestemd; evenals de lier in handen van een musicus, kan hij nu bespeeld worden; hij kan meetrillen, omdat de neophiet in zeer vele incarnaties in elke natie en onder verschillende levensomstandigheden de edeler kenmerken van leder chakra vervorven heeft en daardoor een karakter opgebouwd heeft - waarlijk een koninkrijk – waarin zij de regerende elementen zijn. Het woord kithara kan men beter door “lier” dan door “harp” vertalen, want het Griekse woord kithara (waarvan de nederlandse woorden “citer” en “guitaar” zijn afgeleid) is een woord, dat een muziekinstrument aangeeft dat slechts weinig van genoemde verschilde. Ze gelijken veel op een lier. De lofzangen die doof de vier Wezens en de vierentwintig Ouden gezongen worden, is de eerste van de zeven die in het drama voorkomen.

Hoofdstuk V. 11-14. 11. Ik zag; en ik hoorde een stem van vele Godheden rondom den troon, de Wezens en de Ouden -

er waren myriaden van myriaden (ontelbaal veel) en duizenden van duizenden – 12. zeggende met een grote stem: “De geofferde (geheiligde) Ram (Lam) is waardig de kracht,

rijkdom, bekwaamheid, sterkte, eer, heerlijkheid en lof te ontvangen”.

66

13. Ieder bestaand wezen dat in de lucht is, op de aarde, onder de aarde en in de zee - en in het gehele universum (opgesomd) - hoorde ik zeggen: “Aan de (God) die op de troon gezeten is, en aan de Ram (Lam) zij de lof, de eer, de heerlijkheid en de heerschappij door de aeonen van de aeonen!”

14. En de vier wezens zeiden “Amên”. En de vierentwintig Ouden vielen neder en aanbaden (de Godheid).

COMMENTAAR

Het zingen van de drie jubelzangen tot lof aan de overwinnaar en zijn God is in volkomen overeenstemming met de Griekse gewoonte om jubelzangen voor Apollo te zingen, de Zonne-God. Men zong die jubelzangen voor men ten strijde ging en nadat men weer terugkeerde, of voor iedere andere plechtige onderneming; en ze zijn hier zeer in het bijzonder van toepassing, omdat de Overwinnaar het Leeuw-Lam in de plaats staat voor het Nous - de hogere intuïtie in de mens – of microcosmische Zon, en de rol genomen hebbend, is hij op het punt om de beproevingen van de inwijding te ondergaan. Het woord Iêsous, dat slechts een mysterienaam voor het woord Nous is, heeft een buitengewoon verdachte overeenkomst met Iêios, de benaming die aan Apollo gegeven werd, omdat hij in de jubelzangen bij de herhaalde roep “Iê” aangeroepen werd, hem aanroepend als de “Verlosser”. Iêsous is klaarblijkelijk Iêios verhoogd tot 888, de Gnostische Ogdoad (de gemanifesteerde Logos) in drieënige vorm. De Apocalypse volgt de stijl van de Griekse tragedies en verdeelt door het gebruik van koren (gezangen) het drama in de verschillende acten. Van deze drie koraalzangen wordt het eerste door de Wezens en de Ouden gezongen, bij de tweede zingen de lagere Godheden mee; deze twee lofzangen worden gezongen om het offer-Lam te loven; terwijl het derde gezang een algemeen koor is van al de krachten en vermogens van het microcosmisch universum om het Lam en de op den troon gezeten God te loven. Het eerste gezang is zuiver verklarend, er wordt in gezegd, waarom de neophiet waardig is om de zegels te openen; het tweede is een aanroep van de vermogens van de zeven planeten; en het derde is slechts aan de vier hogere planeten gericht. Dit alles betekent eenvoudig dat de practische student van de heilige wetenschap, de neophiet, hier bezig is met de mystische meditatie in een hogere toestand van denken en voelen, wekt hij de paraklêtos in zijn actieve vorm op als de speirêma, de slangenkracht die de zeven planetaire centra of “zeven zegels” opent.

Hoofdstuk VI. 1, 2. DE HEERSER VAN HET PSYCHISCHE CENTRUM. 1. Ik zag, toen de Ram een van de zeven zegels opende; en ik hoorde een van de vier Wezens

zeggende met een stem als van een donderslag: “Kom”. 2. Ik keek, en, Zie! een wit paard (verscheen). (De Godheid) Die er op reed had een boog; aan

hem was een kroon gegeven, en hij kwam als overwinnaar tevoorschijn, en dat hij mag blijven overwinnen.

COMMENTAAR Dit zegel is het adhishtdna chakra, dat van de prostaat, van waaruit de positieve en de negatieve stromen starten. Het komt overeen met Sagittarus (de Boogschutter); daarom is zijn berijder of bestuurder, de Boogschutter. De Bescherm-Godin van dit teken is Artemis of de Romeinse Diana, de zuster van Apollo, die soms als een Godin met een baard afgebeeld werd; zij stellen tezamen de mannelijk-vrouwelijke of androgyne mens voor. Dit chakra behoort tot de laagste van de somatische afdelingen; toch overtreft het in de voorstelling van het witte paard de anderen, en de

67

Boogschutter, Apollo-Artemis, is de Overwinnaar zelf, degene die hier voor gesteld wordt als iemand die begint met zijn overwinningen en die later in triomph in de slotscène van het drama weer terugkomt. Want de Logos is, zoals hij in de stoffelijke wereld weerspiegeld wordt, geïnverteerd (omgekeerd als spiegelbeeld). Een van de noordelijke paranatellons van Schorpio, degene die nu Hercules genoemd wordt, maar die oorspronkelijk als de Zonnegod voorgesteld werd, wordt omgekeerd tussen de sterrenbeelden getekend. In de oude afschilderingen werd deze zonneheld getekend met een boog en pijlen.

Hoofdstuk VI. 3, 4. DE HEERSER VAN HET SCHEPPENDE CENTRUM. 3. Toen hij het tweede zegel opende, hoorde ik het tweede Wezen zeggen: “Kom”. 4. Een ander paard, vurig rood, kwam tevoorschijn. Aan (de Godheid) die op hem reed, was

(autoriteit) gegeven om vrede van de aarde weg te nemen – opdat (mensen) elkander zouden doodslaan - en aan hem was een groot zwaard gegeven.

COMMENTAAR

Dit zegel is het epigastrische chakra en zijn teken is Schorpio, het huis van Mars, de Oorlogs-God. Men zegt gewoonlijk, hoewel het niet nauwkeurig uitgedrukt is, dat Schorpio met de generatieve organen overeenstemt; evenwel is de werkelijke zetel van de epitumetische natuur in de solaire plexus. Het rode paard vertegenwoordigt de somatische afdeling van de buik, en zijn berijder of bestuurder, die een menselijke uitbeelding van de hartstocht is, verschijnt later in het drama in de rol van de rode Draak, die gelijk gesteld wordt met Satan en Diabolos, de “Duivel”.

Hoofdstuk VI. 5, 6. DE HEERSER VAN HET PHRÊNISCHE CENTRUM. 5. Toen hij het derde zegel opende, hoorde ik het derde Wezen zeggen: “Kom”. Ik zag, en Zie! een

zwart paard (verscheen). De (Godheid) die er op zat had een weegschaal in zijn hand. 6. Ik hoorde als het ware een stem temidden van de vier Wezens zeggen: “Een maat tarwe voor

een denarius, en drie maten gerst voor een denarius – en geef niet te weinig olijfolie en wijn’.

COMMENTAAR In dit geval wordt het cardiaal (hart) chakra geopend; het stemt overeen met Libra (de weegschaal) en de bestuurder van dit somatische gedeelte is de Weger, het beredenerende lagere denken. Hoewel in het hart geen werkelijk denkproces plaatsvindt, is er een verschil gemaakt tussen het spirituele denken of het zuivere intellect en het niet-spirituele denken, of dat gedeelte van het intellect dat gekleurd is met psychische emoties en vleselijke hartstochten, of met andere woorden gezegd, tussen het denken, dat het licht dat van boven komt, weerspiegelt; van het Nous, en het denken dat de invloeden die van beneden komen, tot zich neemt, de invloeden van onze dierlijke natuur. Dit lager intellectuele gebied kan de grootste cultuur opbouwen, en bewonderingswaardige dingen tot stand brengen door wetenschappelijke research, en door het verkrijgen van kennis volgens de gewone conventionele lijnen. Toch is er weinig of geen spiritueel inzicht noch filosofische diepte bij aanwezig; daarom is het in de allegorie afgeschilderd als een te weinig, een te klein rantsoen (van olijfolie en wijn, symbolen voor hogere spirituele begrippen en wijsheid). De gierige weger, die op het zwarte paard rijdt, komt later in het drama terug als het beest, het

68

zeemonster waarin de fantaserende theologie de Anti-Christ ziet.

Hoofdstuk VI. 7, 8. DE HEERSER VAN HET NOETISCHE CENTRUM. 7. Toen hij het vierde zegel opende, hoorde ik de stem van het vierde Wezen, zeggende: “Kom!” 8. Ik zag; en Zie! een vaal paard (verscheen). De (Godheid) die het bereed - zijn naam was Dood,

en het ongeziene ging met hem samen (verkeerde met hem). Aan hen was de macht gegeven over het vierde deel der aarde, om te doden met het zwaard, honger en (zwarte) dood, en door de wilde dieren der aarde.

COMMENTAAR

Het laryngale (keel) chakra is het hoogste van die welke zuiver tot het sympatische systeem gerekend mogen worden, degene die hier boven staan behoren tot de hersenen. Het wordt hier aangeduid als de bestuurder van het hoogste van de somatische afdelingen, de “hemel”, of liever de lagere hemel, want het hersengebied wordt in de Apocalypse de midden-hemel genoemd, of zenith, als zijnde de verblijfplaats van de Godheid. Plato gebruikt in de Phaidros twee paarden in zijn allegorie, die beantwoorden aan de intellectuele en spirituele natuur, terwijl het Nous de wagenmenner is, maar gewoonlijk wordt de zonnewagen geschilderd met 4 paarden er voor. Het vocale apparaat (de stem) is, mystisch, het scheppende orgaan van de Logos; en om deze en om andere redenen maakt men de voorstelling van de witte en de vale paarden, waarvan de attributen verwisselbaar zijn. Het vale paard is een voorstelling van de laagste van de somatische afdelingen, en omdat de sexe slechts in de stoffelijke en psychische werelden bestaat, zijn de twee, Dood en Hadês (die het generatieve principe op de twee gebieden uitbeelden) zijn berijders, die doden met het zwaard, honger, materialisme en de dierlijke hartstochten. Ze verschijnen later in de vorm van het tweehoornige Pseudo-Lam, die de Pseudo-ziener genoemd wordt (de valse propheet).

Hoofdstuk VI. 9-11. DE HEERSER OVER HET GNOSTISCHE CENTRUM. 9. Toen hij het vijfde zegel opende, zag ik onder het altaar de zielen van hen die geofferd waren,

vanwege de geheime leer van de Godheden, vanwege de getuigenis die zij hadden. 10. Zij riepen met luider stem en zelden: “Hoe lang, O Gij, de Allerhoogste, de Heilige en de

Waarachtige zult gij falen te oordelen en ons bloed te wreken op degenen die op aarde wonen?” 11. Dikwijls werden hun witte gewaden gegeven, en tegen hen gezegd, dat zij nog een korte tijd

stil moesten zijn, totdat hun medeslaven en ook hun broeders, die gedood zouden worden, evenals zij waren, (hun loop) beëindigd zouden hebben.

COMMENTAAR

Het vijfde zegel komt overeen met het teken Cancer en het anja chakra, of de caverneuze plexus, (in de voorhoofdsholte), die later nauw verbonden is met het lichaam van de slijmklier (Glandula Pituitaria, het membrum virile om zo te zeggen van de hersenen). De geatrophieerde (geofferde) hersencentra zijn in dit stadium voor een deel opgewekt door de speirêma (slangenvuur), maar ze zijn zo lang onderdrukt, totdat de andere centra (hun “broeders”) alle tot actie gebracht zijn en dan “gedood”; dat wil zeggen: sluimerend gelaten, terwijl de hersencentra ontwaakt zijn. Ze

69

ontvangen echter “witte gewaden”, want bij dit centrum bifurceren (splitsen) de stromen en hun licht overgiet de hersenen. Gedurende de cyclus van reïncarnatie zijn al de chakra’s verslagen (gesneuveld) door de grove elementen van het stoffelijk zinnelijke leven en toch behouden zij de “getuigenis” van spirituele dingen. Hoewel Leo aan Cancer voorafgaat, is de volgorde waarin de chakra’s gewekt worden, verschillend; want Capricornus en Leo moeten eerder tot de ruggemergstreng (spinale as) gerekend worden dan tot het sympatische systeem, en ze vormen de twee polen van de eerste.

Hoofdstuk VI. 12-17. DE HEERSER OVER HET VOLMAAKTE CENTRUM. 12. Ik zag, toen hij het zesde zegel opende; en Ziel daar geschiedde een grote aardbeving; de zon

werd donker als een zak (geweven van kameel) haar; de maan werd als bloed, 13. en de sterren van de hemel vielen op de aarde, gelijk een vijgeboom zijn eerste vijgen van zijn

oogst laat vallen, wanneer hij door een harde wind geschud wordt. 14. De hemel week terug als een boekrol die opgerold wordt; en iedere berg en elk eiland - zij

werden van hun plaats bewogen. 15. De regeerders van de aarde, de zeer groten, de bevelhebbers, de rijken en de machtigen, en

iedere slaaf en vrije man, verscholen zich in de holen en tussen de bergklippen; 16. en zij bleven tot de bergen en de rotsen zeggen: “Valt op ons en verbergt ons voor het

aangezicht van de (Godheid) die op de troon gezeten is en de drift van de Ram! 17. Want de grote dag van zijn drift is gekomen, en wie kan stand houden?”

COMMENTAAR Dit zesde zegel is het muladhara chakra, dat zich aan het benedeneinde van het ruggemerg bevindt, van waaruit de centrale stroom, de sushumnâ, start, de regeneratieve kracht, hier de ôrgê (bevruchtende energie) van het “lam”, de Nous. Bij de uitstorting van deze vurig elektrische kracht in de hersenen, wordt het denken leeg, en de novice is zich slechts bewust van blinde angst. In deze allegorische voorstelling is dat voorgesteld als de verduistering van de zon (het denken), het vallen van de sterren (de gedachten), het verdwijnen (terug wijken) van de hemel (de conceptie van ruimte) en de paniek van de aardbewoners (de lagere krachten en faculteiten).

Hoofdstuk VII. 1-3. DE VIJF SOLAIRE HEERSERS EN DE GEDIFFERENTIEERDE KRACHTEN. 1. Na deze (beproevingen) zag ik vier Godheden, die op de vier hoeken van de aarde staan, de

vier winden van de aarde beheersend, opdat geen wind zou waaien op aarde of op zee, of in enige boom.

2. En ik zag een andere (overheersende) Godheid oprijzen uit de geboorteplaats van de Zon, die de zegelring van de levende God had en hij riep met luider stem tot de vier Godheden waaraan (autoriteit) was gegeven om de aarde en de zee te straffen,

3. zeggende: “Straf de aarde, de zee of de bomen niet, voordat wij (met deze zegelring) de slaven van onzen God op hun voorhoofd gezegeld hebben”.

70

COMMENTAAR Deze vijf Godheden zijn de noëtische bestuurders van de vijf pranâ’s, de solaire levenswinden. Deze worden in de zodiac door de tekens Gemini, Taurus, Aries, Pisces en Aquarius verzinnebeeld, met de planeten, die er mee overeenstemmen. De vier, die de vier vierdedelen bewaken, zijn de vier krachten van de Nous en de vijfde, die uit de geboorteplaats van de zon oprijst (anatolê), is de vertegenwoordiger van de Nous zelf, en daarom draagt hij de zegelring van de Levende-God. Ze komen overeen met de “vijf lichtende krachten” uit Upanishaden, waarvan vier de heersers zijn over de vier richtingen van de ruimte, terwijl de vijfde “naar boven gaat tot onsterfelijkheid”. Het zijn deze poetische krachten, die in de aura van de mens “Zijn (boek) rol des Levens”, al zijn gedachten en daden neerslaan – optekenen – en omdat deze aurische indrukken evenals bij een bandrecorder, automatisch de oorspronkelijke gedachten en emoties weergeven, wanneer de krachten er weer op in werken, brengen ze aldus een bijna eindeloze aaneenschakeling van oorzaak en gevolg, voort, van vergeldende werkzaamheden. Om die reden roept de neophiet, wanneer hij de occulte krachten die in zijn wezen schuilen probeert op te wekken, zijn ijzeren wet van vergelding op, en al de goede en kwade elementen worden voor het laatste conflict tegen elkaar opgewogen. In de allegorie moeten de lagere elementen getuchtigd worden en aan de hogere moet het zegel van God’s goedkeuring gegeven worden. Het bevel dat aan de vier Heersers gegeven wordt om de aarde, de zee en de bodem niet ruw te behandelen, (letterlijk onrecht aan doen) heeft betrekking op de toestand van onbewogen kalmte, die gedurende de mystische meditatie gehandhaafd moet blijven. De afdeling van de wervelkolom, die uit vijf vergroeide wervels bestaat en die het heiligbeen genoemd wordt (os sacrum) “geheiligd been”, hieron osteon, werd het in het Grieks genoemd, en in de legenden van de Rabbis wordt het luz genoemd, en er wordt van gezegd, dat het de onvernietigbare kiem is, van waaruit de menselijke vorm bij de weder-opstanding door opgebouwd wordt.

Hoofdstuk VII. 4-8. 4. Ik hoorde het aantal van hen die gezegeld waren, eenhonderd en vierenveertig duizend,

gezegeld uit al de stammen van de kinderen van Israël: 5. uit de stam van Juda waren twaalf-duizend gezegeld; uit de stam van Ruben twaalfduizend; uit

de stam van Gad twaalfduizend; 6. uit de stam van Aser twaalfduizend; uit de stam van Naphtali twaalfduizend; uit de stam van

Manasseh twaalfduizend; 7. uit de stam van Simeon twaalfduizend; 8. uit de stam van Zebulon twaalfduizend; uit de stam van Levi twaalfduizend; uit de stam van

Issashar twaalfduizend; uit de stam van Joseph twaalfduizend; en uit de stam van Benjamin twaalfduizend.

COMMENTAAR

Met de twaalf stammen worden de twaalf tekens van de dierenriem bedoeld, Juda voor Leo, Ruben voor Aquarius, Gad voor Aries enz. maar in de volgorde waarin Iôannês ze geplaatst heeft, is Joseph in de plaats gesteld voor Ephraïm of Taurus; en Manasseh Josephs eerstgeboren zoon, staat voor Dan in de plaats, die Schorpio is. Deze weglating van Dan met de verwisselingen, waaruit blijkt, dat Schorpio voortgekomen is uit Taurus, is veelbetekenend, want Taurus is het symbool voor

71

de hemelse, scheppende kracht en Schorpio dat van de geslachtelijke functies (de verwekkende kracht). De Godheden die met de zeven gesels belast zijn, zijn astronomisch de zeven Pleiaden (het Zevengesternte), een groep van sterren, die zich in de constellatie Taurus bevindt. Er was een Joodse overlevering dat uit de stam van Dan de Anti-Messias zou komen, vandaar het in de plaats stellen van de paranatellon Aquila voor Schorpio.

Hoofdstuk VII. 9-12. DE BEVRIJDE PSYCHISCHE KRACHTEN DE ZUIVERE OPGEREZEN UIT DE GROTE ZEE VAN LEVEN. 9. Na deze (dingen) zag ik; en zie! een grote schare die niemand tellen kon uit alle volkeren, en

uit (alle) stammen, naties en talen stonden voor den troon en voor den Ram, witte kleren dragend en (dragende) palmtakken in hun handen.

10. Zij riepen met luider stem en zelden: “De verlossing is aan onzen God die op de troon gezeten is, en aan den Ram!”

11. Alle Godheden stonden in een kring rondom den troon, de Ouden en de vier Wezens; ze wierpen zich op hun aangezicht voor den troon, en aanbaden de Godheid,

12. zeggende: “Amên. De lof, de eer, de wijsheid, de dank, de eer, de kracht en de sterkte zij aan onzen God door de aeonen van de aeonen! Amên”.

COMMENTAAR

Dit is het derde van de zeven koren; het couplet of de lofzang wordt door de bevrijde elementen gezongen, en het koor door de krachten die de drie werelden beheersen – de Wezens, Ouden en Godheden, die drie concentrische cirkels rondom den troon vormen, en aldus even veel gebieden van manifestatie voorstellen. In de zegening worden de attributen van al de zeven planeten aan de Zonne-God toegeschreven.

Hoofdstuk VII. 13-17. 13. Een van de Ouden antwoordde en zei tot mij: “Wie zijn dezen, die bekleed zijn met de witte

gewaden, en vanwaar zijn zij gekomen?” 14. Ik zei tot hem: “Mijn Meester, gij weet het”. Hij zei tot mij: “Deze zijn de (Overwinnaars) die uit

de grote beproeving tevoorschijn komen. Ze hebben hun kleren gewassen en gebleekt (wit gemaakt) in het bloed van den Ram.

15. Daarom zijn zij voor den troon van de Godheid; en zij dienen hem dag en nacht in zijn adytum, en de (Meester) die op den troon zit, wil zijn tent-tempel over hen uitspreiden.

16. Ze zullen geen honger en dorst meer lijden; evenmin zullen (de stralen van) de zon op hen vallen, noch verzengende hitte.

17. Want de Ram, die zich in het midden van de troon bevindt, zal hen hoeden en geleiden naar de waterbronnen des levens, en de Godheid zal alle tranen van hun ogen afwissen”.

COMMENTAAR

De grote beproeving van de ziel, of logos, is zijn opsluiting (gevangenschap) in het vleselijk (stoffelijk) lichaam, niet slechts voor de termijn van één korte levensperiode, maar gedurende een

72

lange serie van incarnaties, door de aeonen van generatie heen. Maar de Logos heeft zijn eigen machtig doel, met zich aldus te kruisigen, door de menselijke vorm aan te nemen, door neer te dalen in de spheren van generatie en door de lange “cyclus van noodzakelijkheid” heen te gaan: hij bouwt voor zichzelf uit de elementen van de lagere werelden een uiterlijke, stoffelijke vorm, een uiterlijk zelf, dat gevormd wordt uit de “stof van de aarde” het afval (geweigerde, niet tiangenomene) van cycli die geweest zijn, maar toch heeft het nog iets in zich van de Adem (Geest) van God, en dan, door onophoudelijk zwoegen door de aeonen, verfijnt het en zet het de elementen van dit schepsel om, (die de tot vlees geworden mens is), totdat het verlost is en het één wordt met de Goddelijke individualiteit. Deze gezuiverde en omgezette principes van het lager zelf zijn de ontelbare menigten die, nu de aspirant met zijn cyclus van inwijding begonnen is, de laatste “vervolmakende” of “voleindigende” arbeid, uit “de grote beproeving” komen en lofzangen ter verheerlijking van de geofferde Ram zingen, de Gekruisigde, en tot degene die op den troon zit, de Eeuwige, die buiten verandering en tijd staat, en daarom “niet gekruisigd” is.

Hoofdstuk VIII. 1. DE HEERSER VAN HET GODDELIJK CENTRUM. l. Toen hij het zevende zegel opende, kwam er gedurende ongeveer een half uur stilte in de hemel.

COMMENTAAR Het zevende zegel is hit sahasrára chakra, waarmede het teken Leo overeenkomt; de enige woonplaats van de Zon. Dit chakra, het coronarium, glandula pinealis (pijnappelklier) is het “derde oog” van de ziener - dat en nog veel meer. - Het vormt het brandpunt van al de krachten van het zenuwstelsel en van de aura; hier komen zij tot een evenwichtstoestand, en hier regeert de mystieke stilte. Gedurende de meditatie, wanneer ieder chakra ontwaakt is, ziet de neophiet de er mee overeenstemmende psychische kleur; en bij dit zevende centrum vermengen de kleuren zich als met een opaal, met een onophoudelijke schittering van wit licht, dat er op schittert als op de facetten van een diamant. De psychische zintuigen van smaak en gehoor worden langzamerhand opgewekt, zodat geuren als van wierook waargenomen kunnen worden en mysterieuze geluiden gehoord kunnen worden; dan met een schok, die Iôannês hier met een aardbeving vergelijkt, starten de krachten op het circuit van de zeven hersencentra, waarvan elk van hun een trillend geluid in de aura teweeg brengt, het “trompetgeluid” van de allegorie. Dit ontwaken van de centra is de tweede van de vier overwinningen.

0-0-0

De Overwinning van het Psychisch Principe.

Hoofdstuk VIII. 2-7. DE TWEEDE VAN DE ZEVENVOUDIGE OVERWINNINGEN. DE INWIJDING DOOR DE MACHTIGE LUCHT. 2. Ik zag de zeven Godheden, die voor God staan. Hun waren zeven trompetten gegeven. 3. Er kwam een andere Godheid, die boven het altaar ging staan; hij heeft een gouden wierookvat,

en er was veel wierook aan hem gegeven, opdat hij het mocht offeren, met de gebeden van al de

73

toegewijden, op het gouden altaar voor den troon. 4. De rook van de wierook, met de gebeden der toegewijden, steeg uit de hand van de Godheid

voor Gods aangezicht op. 5. De Godheid nam het wierookvat en vulde het met vuur van het altaar en wierp (het vuur) in

de aarde: er kwamen stemmen, bliksemschichten en een aardbeving. 6. De zeven Godheden, die de zeven trompetten hadden, maakten zich gereed de trompetgeluiden

te laten horen (te geven). 7. De eerste (Godheid) gaf het trompetgeluid. Er kwam hagel en vuur, gemengd met bloed; zij

werden in de aarde geworpen, en het derde deel van de aarde verbrandde, het derde deel van de bomen verbrandde en al het groene gras verbrandde.

COMMENTAAR

Het geluid geven van de trompetten volgt precies de volgorde van het openen van de zegels; en de twee series stemmen in alle opzichten met elkaar overeen; de zodiacale tekens worden herhaald, wanneer ze in betrekking met de hersencentra staan. Van de vier gebieden van bewustzijn was het vierde, het stoffelijke, stil gelegd of tijdelijk onderdrukt; door het openen (verbreken) van de “zegels” werden de psychische werkzaam; nu, bij het ontwaken van de noëtische centra wordt het psychische bewustzijn - “het derde” – op zijn beurt met rust gelaten. De door de centra gemanifesteerde kleuren van het sympathische systeem zijn kleuren, die zich op het psychische gebied voordoen; de geluiden die men hoort, wanneer de hersencentra geopend worden, behoren tot een hoger gebied (plan). De “hagel” is een semi-condensatie van het lunaire (maan) element, de aether, “het goede water van de maan”; het “vuur” is de, solaire kracht, “het goede vuur van de Zon” en het bloed is het aurische fluidum, “het bloed van de Logos”. Deze drie elementen doen de laagste van de drie afdelingen aan; de “bomen” zijn de twee olijfbomen (de tweevoudige boom des levens) en het “gras” is de uitstraling van dezelfde kracht door de aureola. Zij zijn natuurlijk de drievoudige speirêma, die zijn weg door de hersenen vervolgt. In Lukas XII. 49 zegt Iêsous: “Ik ben gekomen om vuur te zaaien (werpen) in de aarde”. Men noemde Dionysos “de zaaier van vuurzaad”, “de vuur donderaar”, “de geest die in hoge vlam buldert” en “de leider van de groep van vuur ademende planeten”.

Hoofdstuk VIII. 8, 9. DE OVERWINNING VAN HET EPITHUMETISCHE PRINCIPE. 8. De tweede Godheid gaf het trompetgeluid (de Wereldnavel), gelijk een grote vlammende berg

van vuur, werd in de zee geworpen: en het derde deel van de zee werd bloed. 9. het derde deel van de in de zee bestaande wezens – die zielen hadden - stierven; en een derde

gedeelte van de schepen leden schipbreuk (vergingen).

COMMENTAAR In de meeste van de oude mythologieën wordt een of andere bijzondere plaats (centrum), verzinnebeeld door een berg of een vulkaan, zoals de navel, die het ware centrum van de aarde is. De actieve vulkaan die in de tekst genoemd wordt, is klaarblijkelijk hetzelfde symbool. De navel is de zetel van de tejas (“vuur”) tattva, die zich in zijn lager aanzicht als begeerte manifesteert, en in zijn hoger als wil. Intense verlangens worden in de subtiele elementen geobjectiveerd; de

74

aldus geschapen externe vormen worden bezield door de overheersende begeerten die hen tot bestaan brachten. Een opeenhoping van deze zinsbegoochelende vormen, die in de psychische zee uitgezonden zijn, is een “schip” in de taal van deze allegorie.

Hoofdstuk VIII. 10, 11. DE OVERWINNING VAN HET PSEUDO-RATIONELE PRINCIPE. 10. De derde Godheid gaf het trompetgeluid. Er viel een grote ster, vlammende als een toorts van

de hemel. Zij viel op het derde gedeelte van de rivieren en op de oorsprong van de wateren. 11. De naam van de ster wordt genoemd “Alsem”; en het derde deel van de wateren werd Alsem

en vele van de mensen stierven van de wateren, omdat het bitter gemaakt was.

COMMENTAAR De vallende ster is Aphroditê (Venus), de toorts-dragende Godin ook (Lucifer). De kracht die er hier door gesymboliseerd wordt, is de vâyu tattva, die het lager denken beinvloedt, of het rationele denken dat door begeerten en hartstochten in mist gehuld is, afkomstig van de emotionele psychische natuur; en het bitter worden van de wateren heeft betrekking op de psychologische wet dat alle genoegens ten slotte een innerlijke reactie geven en in pijn over gaan; evenwel wordt dit bittere water tenslotte in het “zoete water des Levens” omgezet ,wanneer de menselijke natuur gezuiverd is.

Hoofdstuk VIII. 1, 2. DE OVERWINNING VAN HET PSEUDO-NOETISCHE PRINCIPE. 12. De vierde Godheid gaf het trompetgeluid. Het derde deel van de zon werd getroffen, ook het

derde deel van de maan en het derde deel van de sterren, zo dat het derde deel er van verduisterd werd en de dag voor het derde deel geen licht gaf en de nacht desgelijk werd.

COMMENTAAR

Op het psychische of subjectieve gebied, evenals op het materiële of objectieve gebied, is hier alle mentale actie (werkzaamheid van het denken) opgehouden. Beurtelings moeten op elk gebied de krachten in evenwicht worden gebracht, zodat ze elkaar neutraliseren, en dan breidt het bewustzijn zich uit tot het volgende gebied van bestaan. De kracht die met dit centrum in verband staat, is de akasha tattva, cosmisch is het de opper-lucht, aithêr, de plaats van de hemelse lichamen.

Hoofdstuk VIII. 13. 13. Ik zag; en ik hoorde de eenzame arend, die in de midhemel vloog, die met luider stem zeide:

“Wee, wee, wee, hun die op de aarde wonen, vanwege de nog overblijvende stemmen van de trompet van de drie Godheden, die op het punt staan het trompetgeluid te geven!”

COMMENTAAR

De eerste vier cerebrale chakra’s (gesymboliseerd door de trompetten) reageren op de vier

75

somatische afdelingen in het bewustzijn; de drie hogere staan in verband met het tweevoudige zenuwstelsel en de aura, in ruime zin genomen, maar in een meer bijzondere betekenis zijn zij analoog aan de mannelijke, creatieve triade. Het commentaar op dit onderwerp, dat een delicaat onderwerp is, hoewel er niets in gezegd wordt dat ook maar enigszins onzuiver is, moet noodzakelijkerwijze kort en oppervlakkig zijn, in een werk dat voor iedereen bedoeld is. Zoals reeds aangeduid is, is de lagere mens een geïnverteerde weerspiegeling (spiegelbeeld) van de hogere, en daaruit volgt, dat de hoogste spirituele centra in direct verband staan met de laagste, de creatieve centra op het stoffelijk gebied. Om die reden worden de trompetgeluiden als “wee’s” door de Arend aangekondigd, die de vierde van de Zôa is, het prototype van Schorpio. Het kan niet tè uitdrukkelijk herhaald worden, dat de sex-functies slechts tot de stoffelijke en psychische werelden behoren; en de onzuivere krachten die er aan verbonden zijn, worden op geen enkele wijze of voor geen enkel doel, welk dan ook, door de volgelingen van de Gnôsis gebruikt. Het misbruik van deze functie door het onttrekken van de generatieve krachten aan de hogere en ze in de psychische kanalen te brengen, is de ergste van alle misdaden; de bestraffing er van, die onder de natuurlijke wetten valt is het uitwissen (teniet doen) van de individualiteit, de “tweede dood”; want, de verbindende schakel tussen de goddelijke en de menselijke ziel wordt vernietigd door de phallische uitspattingen (geslachtelijk ontucht). Niemand zou moeten proberen ook maar enig practisch gebruik te maken van de subtiele krachten, tenzij hij vast besloten is voor altijd van de “spheren van generatie” afstand te doen. Het gebruiken van grove krachten van de dierlijke natúur voor psychische doeleinden staat gelijk met het begaan van morele zelfmoord. Slechts de mensen die celebatair leven en zich strikt onthouden en de uiterste zuiverheid van denken, voelen en handelen betrachten, waardoor zij de volkomen onschuld van “het kind” weer terug kunnen winnen, kunnen hopen “het koninkrijk der Hemelen binnen te treden”, het koninkrijk, dat ons diepste, eigen innerlijk wezen is.

Hoofdstuk IX. I-12. DE OVERWINNING VAN HET PSEUDO-GNOSTISCHE PRINCIPE. 1. De vijfde Godheid gaf het trompetgeluid. Ik zag een ster, die van de hemel op de aarde gevallen

is; en haar was de, sleutel tot de krater van de afgrond (de put van de hel) gegeven. 2. Zij opende de krater van de afgrond en er steeg rook op uit de krater, als de rook van een

grote oven. De zon en de lucht werden door de rook uit de krater verduisterd. 3. Uit de rook kwamen sprinkhanen op de aarde te voorschijn en hun werd macht gegeven,

evenals de schorpioenen op aarde macht hebben. 4. Er werd hun gezegd, dat zij het gras der aarde niet zouden straffen, (dat zij geen schade

zouden doen aan het gras der aarde), noch aan enig mals groen, noch enige boom, maar slechts aan die mensen, die het zegel van God niet op hun voorhoofd hebben;

5. en (het bevel) werd hun gegeven, dat ze hun niet zouden doden, maar dat ze vijf maanden lang gekweld zouden worden. Hun kwelling was als de kwelling van een schorpioen, wanneer hij de mens steekt.

6. In die dagen zullen de mensen de dood zoeken en hem niet vinden; ze verlangen er naar te sterven en de dood zal van hun wegvluchten!

7. De gedaante van de sprinkhanen was als van paarden, die uitgerust zijn tot den oorlog. Op hun hoofden waren (cirkeltjes, bandjes), gelijk kronen van onecht (nagemaakt) goud. Hun gezichten geleken op menselijke gezichten,

8. maar ze hadden haar als vrouwenhaar; en hun tanden waren gelijk (de tanden) van leeuwen.

76

9. Zij hadden borstschilden als ijzeren harnassen. Het geluid van hun vleugels was gelijk het geluid van (vele) strijdwagens - van vele paarden, die ten strijde draven.

10. Zij hadden staarten als die van schorpioenen, en er waren angels in hun staarten. Hun macht om de mensen kwaad te doen was gedurende vijf maanden.

11. Ze hadden als bestuurder boven zich de Godheid van de Afgrond (hel); zijn naam is in het Heebreeuws Abaddôn en in de Griekse (mysterietaal) heeft hij de naam Apollyôn.

12. De eerste wee is voorbij gegaan. Zie! nog twee weeën komen hierna.

COMMENTAAR De gevallen ster is Venus, die nu de zogenaamde “infernale lucifer” geworden is, de Hecatê, die over de afgrond regeert. Deze afgrond wordt astronomisch voorgesteld door de cosmische constellatie Crater, de Beker, de mengschaal van Dionysos. Hij verschijnt ook in de Apocalypse, in de vorm van de beker, die door de scharlaken-rode vrouw omhoog gehouden wordt, die eenvoudigweg Hecatê is, het infernale aspect van beide Aphroditê (Venus) en Artemis (Diana), de twee Godinnen, die beide in gelijke zin de primordiale substantie, de Archê symboliseren. De Godheid van de “Afgrond”, die de “vernietiger” en de “Moordenaar” is, is de pseudo-Leeuw, het Beest - het Phrênisch denken, dat verontreinigd is door de vleselijke hartstochten en zijn horden van op schorpioenen gelijkende cavalerie, stellen de onzuivere en onheilige gedachten voor. De “vijf maanden” zijn de zomertijd, gedurende welke periode de hartstochtsnatuur meer werkzaam is; mystisch gesproken wordt gezegd, dat de zomer de nacht van de ziel is en de wintertijd zijn dag.

Hoofdstuk IX. 13-15. DE OVERWINNING VAN HET VOLMAAKTE PRINCIPE DE VIER GEMANIFESTEERDE SOLAIRE KRACHTEN. 13. De zesde Godheid gaf het trompetgeluid. Ik hoorde een enkele stem van de vier horens van

het gouden altaar, dat voor de Godheid geplaatst was (de stem van de Meester), zeggende tot de zesde Godheid, die de trompet had: “Maak de vier Godheden vrij, die bij de grote rivier Euphrates gebonden zijn”.

15. De vier Godheden werden los gemaakt, die er voor gereed gemaakt waren geheel het uur, dag, maand en jaar, dat ze een derde gedeelte van de mensen zouden doden.

COMMENTAAR

Het gouden Altaar is het Nous, of hoger denken en de vier hoornen zijn zijn vier krachten. Goud is het metaal van de Zon en het vierhoornige altaar is slechts een ander symbool voor de zon en de heersers van de vier vierde-delen. De vier Godheden, die aan de rivier Euphratês gebonden zijn (de cerebrospinale as) zijn de vier gemanifesteerde prâna’s en de “enkele stem” is de udâna.

Hoofdstuk IX. I6-21. 16. Het getal van de legers van de ruiters (onder het bevel van de vier Godheden) was

tweehonderdmiljoen - ik hoorde hun aantal. 17. Aldus zag ik de paarden in het visioen en hun berijders. Zij hadden vurig (rode), rookblauwe

en zwavelachtig (gele) harnassen; de koppen van de paarden waren gelijk Leeuwekoppen en uit

77

hun bekken kwam vuur en rook en zwavel. 18. Door deze drie plagen werd een derde deel van de mensen gedood door het vuur, de rook en

de zwavel, die van hun bekken uitging. 19. Want de krachten van de paarden zitten in hun bekken en in hun staarten; want hun staarten

zijn als slangen en hebben koppen en daarmede leggen zij straffen op. 20. De overgebleven mensen, die niet door deze plagen gedood waren, bekeerden zich niet van de

werken hunner handen, dat zij de geesten niet meer zouden aanbidden en de beeltenissen van goud, zilver, brons, steen en hout, die noch kunnen zien, horen, noch lopen.

21. En zij bekeerden zich niet van hun moorden, hun tovenarijen, hun prostitutie of hem dieverijen.

COMMENTAAR De grote legers van ruiters in wapenrusting verzinnebeelden de onbegrensde krachten van het Nous, de leeuwekoppen van de paarden duiden op hun solair karakter. Omdat de werkelijke mens het denken is, zijn in de allegorie de intellectuele krachten en gedachten voorgesteld als mens, de legers van het Nous; die de slechte, valse en bijgelovige gedachten en neigingen van de psychische natuur vernietigen; en omdat de gedachten van het lager denken in hoofdzaak betrekking hebben op stoffelijke bezittingen, worden dergelijke gedachten beschreven in de vorm van het aanbidden van beeltenissen (afgoden).

Hoofdstuk X. 1-4. DE ONGEMANIFESTEERDE SOLAIRE KRACHT EN HET OPEN BOEK VAN DE GROTE MYSTERIËN. 1. Ik zag een andere, (de) sterke Godheid, uit de hemel neerdalen, gekleed in een wolk, en een

regenboog was op zijn hoofd. Zijn gelaat was (stralende) als de zon en zijn voeten als pilaren van vuur.

2. In zijn hand had hij een kleine uitgerolde boekenrol. Hij plaatste zijn rechtervoet op de zee en de linker op de aarde,

3. en riep met luider stem, zoals een leeuw brult en toen hij riep, uitten zeven. donderslagen stemmen uit zichzelf.

4. En toen de zeven donderslagen uitten (hun stemmen), stond ik op het punt (de leeringen) op te schrijven; maar ik hoorde een stem uit de hemel, die tot mij zeide: “Verzegel de (leringen) die door de zeven donderslagen geuit werden en schrijf ze niet op”

COMMENTAAR

De Godheid, die de vijfde in de groep is, is udâna, de “opwaartse levenswind” en komt daarom overeen met het Nous, de intellectuele Zon, in zijn aspect van Hermês, de Inwijder. Deze vijfvoudige groep is dezelfde als degenen die bij de opening van het zesde zegel verschenen, met dit verschil, dat zich hier alles op een hoger gebied afspeelt. De vijf prâna’s zijn werkzaam op een hoger gebied. De lagere, somatische centra (zegels) hebben namelijk hun solaire tegengestelde (hogere reflex) in de hersencentra. De zeven kleuren van de regenboog wijzen op de zevenvoudige uitstraling van de hersencentra, vandaar de regenboog op het hoofd. Dat de stemmen van de zeven donderslagen mysterieleringen waren, blijkt duidelijk uit het uitdrukkelijk bevel van de Inwijder om er niets over te vermelden. Ze hebben betrekking op de zeven klinkers.

78

Hoofdstuk X. 5-7. 5. De Godheid, die ik zag staan op de zee en op de aarde, hief zijn rechterhand op naar de hemel 6. en zwoer bij de (God) die door de aeonen van de aeonen leeft, die de hemel met alles wat

daar in is; de aarde en alles wat daarin is en de zee en alles wat daar in is, geschapen heeft, dat er geen tijd meer zal zijn,

7. maar in de dagen van de stem van de zevende Godheid, wanneer hij op het punt staat het trompetgeluid te geven, zal het mysterie van de Godheid vervolmaakt zijn, zoals hij verkondigde aan zijn slaven, de zieners.

COMMENTAAR

Tijd, de “Voorstelling van eeuwigheid” regeert in de stoffelijke- en psychische werelden, de aarde en de zee uit de allegorie, maar in de spirituele wereld, de mystieke “hemel”, is het tijdloze eeuwige bewustzijn van God. Het zevende trompetgeluid duidt op het openen van dat “Mysterie van de Godheid”, het “oog” van de ziener, dat vervolmaakt geworden is, dat wil zeggen weer hersteld door de werking van de speirêma (slangenvuur), waardoor het zijn functies weer kan uitoefenen.

Hoofdstuk X. 8-11. 8. De stem die ik uit de hemel hoorde - (ik hoorde hem) weer met mij spreken, zei: “Ga; neem

de kleine uitgerolde (boek rol, die zich in de hand van de Godheid bevindt, die op de zee en op de aarde staat”.

9. Ik ging naar de Godheid en vroeg hem mij de kleine (boek)rol te willen geven. Hij zei tot mij: “Neem het en eet het op. Het zal Uw buik bitter maken; maar in Uw mond zal het zoet zijn als honing”.

10. Ik nam de kleine (boek)rol uit de hand van de Godheid en at hem op. In mijn mond was het als honing zo zoet, maar toen ik het gegeten had, werd mijn buik bitter.

11. En (de stemmen van de zeven donderslagen) hielden aan tot mij te zeggen: “Gij moet wederom leren tegen (de opvattingen van) vele naties, volkeren, tongen en regeerders in”.

COMMENTAAR

De kleine rol is de Gnôsis (de ware kennis van de Goddelijke Mysteriën) die door de Inwijder, zijn eigen Logos, aan de neophiet medegedeeld wordt, Wanneer de instructies verwerkt zijn, dat wil zeggen, in de praktijk van het leven toegepast worden, is het bitter voor de epithumetische natuur, omdat er onverbiddelijk aan verbonden is iedere onzuivere gedachte en begeerte uit te bannen. Hoewel het verboden is de uitingen van de zeven donderslagen (de theurgische leringen) op te schrijven, is de ziener toch verplicht de ware filosofie en ethica, die volkomen in tegenstelling is met de populaire dogma’s van de exoterische religies (kerkelijke dogma’s) bekend te maken. In de overwinning van zichzelf, streeft de mens er naar om Goddelijk onzelfzuchtig te worden; het is daarbij echter niet de bedoeling, dat hij kennis verzamelt die louter voor zijn eigen welzijn bedoeld is. Zijn hogere natuur verplicht hem om zo veel als in zijn vermogen is, de kennis die hij zich verwerft, met anderen te delen en getuigenis van de heilige waarheden af te leggen, hoewel hij aldus werkzaam zijnde een noodzakelijke oppositie van de dwalingen van de “otherdoxe” godsdiensten te verwachten heeft.

79

Hoofdstuk XI. 1-3. DE TWEEVOUDIGE MANIFESTERENDE KRACHT VAN HET NOUS. 1. Er werd mij een riet gegeven gelijk een staf, en (de zesde Godheid) zei: “Sta op en meet de

adytum van de Godheid, het altaar en hen die daar binnen aanbidden; maar de hof, die buiten de adytum is, werp die uit als zijnde exoterisch en meet hem niet, want hij is gegeven aan het volk en zij zullen de heilige stad voor tweeenveertig maanden lang vertreden.

3. Ik zal hem (daarna) aan mijn twee getuigen geven en zij zullen een-duizend twee-honderd en zestig dagen, in jutezakken gekleed, onderwijzen”.

COMMENTAAR

De naos, hier vertaald adytum, was de innerlijke tempel, of het allerheiligste, waar de Godheid als een heiligdom in bewaard werd, en waar niemand, dan alleen de ingewijden toegang hadden; wanneer het gebruikt werd voor het geven van inwijdingen, noemde men het gewoonlijk de adyton. Symbolisch gezien stelt de adytum de spirituele natuur voor en het altaar de intellectuele; astronomisch gezien is het zoals Josephus en andere oude schrijvers zeggen, de hemel. Maar in de psycho-fysiologische vertolking van de symboliek zijn de adytum, het altaar van offering en het altaar voor wierook de drie afdelingen van de hersenen en de buitenhof stelt het lichaam voor. De aanbidders zijn de negen en veertig krachten, die “gemeten” worden door ze in hierarchieën of groepen te rangschikken. De “staf” is de caduceus van Hermês, die hier evenals op andere plaatsen in de Apocalypse de Hierophant of Goddelijke leraar van Iôannês is. Voor de tijdsduur van de inwijding wordt hier zeven jaar gerekend gedurende de eerste helft waarvan (tweeenveertig maanden of drie en een half jaar) de lagere krachten nog doorgaan met de functies van het stoffelijk lichaam te beheersen, terwijl in de latere helft (eenduizendentweehonderdenzestig dagen, wederom drie en een half jaar) de tweevoudige elektrische kracht, ida en pingala, de “twee getuigen” het zenuwstelsel doordringen; gelijdelijk aan en bijna onmerkbaar vervangen zij de normale zenuwkracht, een beheerste werking, welke in de allegorie uitgedrukt is door het gekleed zijn in jutezakken. Het meten van de adytum en de verklaring van de twee getuigen heeft niets te maken met de actie van het drama, maar dient louter voor verklaring.

Hoofdstuk XI. 4-6. Deze zijn de twee olijfbomen en de twee kandelaartjes, die voor de Godheid van de aarde staan. 5. Wanneer iemand hen verkeerd zal gebruiken, komt er vuur uit hun mond en het verscheurt

hun vijanden; en wanneer iemand hen verkeerd zal gebruiken, zal hij op deze wijze gedood worden.

6. Deze (getuigen) hebben autoriteit om de hemel te sluiten, zodat er geen regen behoeft te vallen gedurende de dagen van hun lering, ze hebben eveneens macht over de wateren, om die in bloed te veranderen en de aarde te kastijden met ieder plaag en zo dikwijls als ze maar wilden.

COMMENTAAR

Zechariah (IV. 2 et. seq.) gaat meer in bijzonderheden op de twee olijfbomen en de kandelaren in, die voor de Godheid van de Aarde staan: “Ik heb gezien en Ziel een kandelaar geheel van goud, met zijn schaal op de top en zijn zeven lampen daarop; er gaan zeven pijpjes naar ieder van de lampen, die op de top daarvan staan: en twee olijfbomen er bij, een op de rechterzijde van de

80

schaal en de ander op de linkerzijde”. Hier worden de cerebrale chakra’s en hun nâdis uitgebeeld en omdat ze heel klein en schijnbaar onbelangrijk zijn, vervolgt hij: “Want wie heeft de dagen van de kleine dingen veracht? Want zij (de zeven) zullen verheugd zijn en zullen het dieplood in de hand van Zerubbabel zien, zelfs deze zeven (die zijn) de ogen van Jehova; ze lopen heen en weer door de gehele aarde”. Het dieplood van Zerubbabel, die de bouwer van de tempel was, is de glandula pituitaria (slijmklier), die de groef van het gehele lichaam regelt. Moderne physiologen hebben aangetoond, dat de ziekte die men reuzengroei noemt, waarbij het lichaam en de extremiteiten abnormaal groot zijn, te wijten is aan een te grote werkzaamheid van de slijmklier (glandula pituitaria). Het is het scheppende orgaan van de hersenen; en wanneer het door de speirêma energie toegevoerd krijgt, neemt zijn pulserende aura een draaiende beweging aan, gelijk een dieplood, totdat het tegen het coronarium stoot, “het enkele oog” en het doordringt met de gouden kracht en de spirituele hoedanigheden opwekt. Deze hoedanigheid is verder beschreven door Zechariah, die zegt, dat “de twee olijfbomen” en “de twee olijftakken zich buiten de twee gouden pijpen bevinden, die de gouden olie uit hun zelf ledigen”, zijn “de twee gezalfden, die de Heer van de gehele aarde bijstand verlenen”. Het tweevoudige vuur werkt vernietigend in op de psyche die niet gezuiverd is of op de tovenaar, die er in zou slagen het op te wekken en het verkeerde gebruik leidt tenslotte tot de morele en ook de stoffelijke dood. Door “regen” wordt het zenuw-fluidum gesymboliseerd; “water” is de magnetische aurische substantie en “bloed” het gouden elektrische vuur. De “kastijding” van de aarde wordt verder op in het drama beschreven, als de uitstorting van de zeven plagen door de zeven Taurische Godheden, de Pleiaden (het Zevengesternte), de Hyaden of “Regenmakers”. Deze sterren zijn de zeven planeten, verdubbeld, evenals ook andere groepen van zeven, in de verschillende sterrenbeelden

Hoofdstuk XI. 7. 7. Wanneer zij het geven van hun getuigenis beëindigd hebben, zal het beest, dat uit de afgrond

opkomt, met hen strijden, hen overwinnen en hen doden.

COMMENTAAR Wanneer de trance (het verkeren in hogere toestanden van bewustzijn) beëindigd is en de neophiet (beginneling) tot de gewone toestand van bewustzijn op het stoffelijk gebied weer terug keert, trekt de kundalini zich weer terug tot op de “troon van het beest”, de solaire plexus, waar hij, zoals in de Upanishaden gezegd wordt, opgerold ligt, als een sluimerende slang, die drie en een halve winding heeft, die overeenstemmen met de drie en een halve maat van het AUM.

Hoofdstuk XI. 8, 9. 8. Hun lichamen (liggen nu) in de hoofdstraat van de grote stad, die mystisch uitgedrukt

“Sodom” en “Egypte” genoemd wordt, waar hun meester eveneens gekruisigd werd. 9. En (sommigen) vanuit de naties, stammen, talen en volkeren bewaken hun lichamen drie en

een halve dag, en staan niet toe dat hun dode lichamen in een graf worden bijgezet.

81

COMMENTAAR De stad is het symbool voor het stoffelijk lichaam en zijn hoofdstraat is het ruggemerg, waarin zich de kanalen van de drievoudige speirêma bevinden, de twee getuigen en hun Meester, “De betrouwbare en ware Getuige”; en deze kanalen, de “lichamen” van de getuigen, worden voor een totale atrophie behoed door die zenuwstromen, die in elk van de vier somatische afdelingen, door het cerebrospinale systeem circuleren. De drie en een halve dagen zijn de tweede helft van de zeven “dagen van scheppen”, de grofstoffelijke boog van de cyclus van menselijke evolutie, gedurende welke de “getuigen” in het mystieke “Sodom” op sterven liggen, “Sodom” is de zondige stad en “Egypte” is een land dat, hoewel het eens een groot centrum van wijsheid en verlichting geweest is, er nu één geworden is, waar duisternis heerst. De aanduidingen “naties, stammen, talen en volkeren” is in de Apocalypse zevenmaal herhaald, maar de woorden zijn nooit tweemaal in dezelfde volgorde gebruikt; op de ene plaats (X. 11) is het woord “heersers” vervangen door “stammen” op een andere plaats (XII. 15.) door “menigten” voor hetzelfde begrip. Deze woorden worden gebruikt om de vier kasten of klassen van mensen aan te duiden, die naar men in het Oosters mysticisme zegt, geboren zijn uit de vier somatische afdelingen van de Godheid: geleerden, krijgslieden, handelslieden en arbeiders. Iêsous, het Nous wordt hier gezegd gekruisigd te zijn in Sodom, ook Egypte genaamd, dit is de eerste kruisiging, de incarnatie van de ziel in het stoffelijk lichaam, dat dan zijn kruis is. De tweede vindt plaats in Calvaria (kranion) (hoofdschedelplaats) in de hersenen op het kruis van inwijding. Astronomisch zijn de twee krulsen de herfsten de lente equinox (dagen nachtevening). Het kruissymbool heeft vele betekenissen.

Hoofdstuk XI. 10-14. 10. Zij die op de aarde wonen, verheugen zich over hen en juichen en ze willen elkaar

steekpenningen geven (omkopen) - omdat deze twee zieners degenen die op aarde wonen, gekweld hadden.

11. Na de drie en een halve dag trad de Levensadem van God in hen; ze stonden op hun voeten en een grote vrees kwam over hen, die hem aanschouwden.

12. Zij hoorden een luide stem uit den hemel tot hen zeggen: “Komt hierheen”. Ze gingen op in den hemel in de wolk; en hun vijanden aanschouwden hen.

13. In dat uur kwam er een grote aardbeving, en het tiende (deel) van de stad stortte in en er werden door de aardbeving zevenduizend namen van mensen gedood; de overigen werden zeer bevreesd en prezen den God van den hemel.

14. Het tweede wee is voorbij gegaan. Ziet het derde wee komt spoedig.

COMMENTAAR De berispende stem van het geweten, die de stem van de Nous is en door de “twee Getuigen” spreekt, is de werkelijke folteraar van degenen, die tot het kwaad geneigd zijn; ze proberen hem steeds te smoren. De mens die aldus probeert zijn aanklagend geweten tot zwijgen te brengen, kan mentaal niet eerlijk tegenover zichzelf staan, maar handelt vanuit geveinsde motieven; zijn begeerten en gedachten geven elkaar steekpenningen (kopen elkaar om), zoals de allegorie het voorstelt. Maar, wanneer het individu boven de materialistische instelling, die hij tijdens zijn evolutie ingenomen heeft, uitkomt, “ontwaken de noetische hoedanigheden uit de dood”. De lagere hartstochtsnatuur, die gesymboliseerd wordt door de tiende afdeling van de twaalf zodiacale afdelingen, sterft af met zijn zeven koppen, want hij is hetzelfde als de zevenkoppige rode draak. De

82

zeven is vermenigvuldigd met het onbepaalde getal duizend, om de vele verbanden die er tussen deze lagere principes bestaan aan te geven, de “mensen” wier “namen” hun psychische kleuren zijn, die vernietigd zijn, terwijl de overblijvende kleuren helderder in de aurische “glorie” van de Hemel-God worden.

Hoofdstuk XI. 15-18. DE OVERWINNING VAN HET GODDELIJK PRINCIPE. 15. De zevende Godheid gaf het trompetgeluid. Er gingen luide stemmen in de hemel klinken,

zeggende: “Het koninkrijk van het universum is geworden (het koningschap) van onze Meester en van zijn Gezalfde, en Hij zal door de aeonen van de aeonen regeren”.

16. De vier en twintig Ouden, die op hun troon voor de troon van de Godheid gezeten zijn, wierpen zich op hun aangezicht en aanbaden de Godheid, zeggende:

17. “Wij danken U, de Meester-God, de Almachtige, die (voor altijd) is, en die was, omdat gij Uw grote kracht opgenomen en Uw koningschap hebt herwonnen.

18. Het volk werd gepassioneerd en Uw passie kwam en het seizoen van de doden om geoordeeld te worden en het (seizoen) om hun beloning aan Uw slaven de zieners, aan de toegewijden, en hun die Uw naam vrezen, de kleinen en de groten, te geven: en hen te vernietigen, die de aarde vernietigen”.

COMMENTAAR

De zevende van de “mystische, spirituele geluiden” kondigt het ontwaken van de hoogste van de chakra’s aan, de centra, waardoor het licht van de Logos straalt. De passie van de Godheid is niet zijn “wraak”, maar is de scheppende energie van de Logos, de grote kracht (dynamis), die de “geboorte van boven” veroorzaakt; en het is hier in tegenstelling met de passies “die de aarde - het stoffelijke en emotionele lichaam - vernietigen” geplaatst. De koren, die door de stemmen uit de hemel en de Ouden gevormd worden, is het vierde in deze series.

Hoofdstuk XI. 19. DE GEBOORTEPLAATS VAN DE ZONNE-GOD. 29. De adytum van de Godheid in de hemel was geopend en in zijn adytum was de ark zichtbaar

(bevattende de emblemen) van zijn verbond; en er kwamen bliksemstralen, stemmen, donderslagen, een aardbeving en zware hagel.

COMMENTAAR

Het woord kibôtos, letterlijk een houten kist of koffer betekenend, wordt in het Nieuwe Testament herhaaldelijk gebruikt voor de ark in de tempel, zoals hier en ook bij de ark van Noach. De constellatie Argo Navis, het hemelse schip ten zuiden van Virgo geplaatst, werd ook wel kibôtos en “Noach’s ark” genoemd. Daar de exoterische vertolkers van phallicisme er vol van zijn om aan te tonen, dat de ark een symbool voor de baarmoeder is, de plaats van geboorte – hetgeen inderdaad volkomen juist is, wanneer men er slechts een concreet symbool in ziet. Maar esoterisch bezien heeft het helemaal geen phallische betekenis, maar geeft juist het tegengestelde er van aan, namelijk de plaats van de “spirituele herboorte”, het bereiken van onsterfelijkheid. Wanneer men alle mysticisme ter zijde stelt, symboliseert de “ark” de baarmoeder in de hersenen,

83

het laatste is een androgyn orgaan, waarin op onbevlekte wijze het permanente (blijvende), spirituele voertuig (lichaam), het solaire lichaam geboren wordt. Maar het Hemelse Schip komt overeen met het psychische lichaam.

Hoofdstuk XII. 1, 2. DE MACHTIGE MOEDER EN HAAR SOLAIRE ZOON. 1. Er werd een groot teken (sterrenbeeld) in de hemel gezien; een gevleugelde vrouw, bekleed met

de zon, de maan beneden haar voeten, en op haar hoofd een kroon met twaalf sterren. 2. Ze had (een kind) in haar baarmoeder - en ze bleef schreeuwen in de weeën tijdens de geboorte

van het kind, gefolterd door de pijn, die bij de baring optreedt.

COMMENTAAR Het zevende trompetgeluid is het geluid, dat gehoord wordt, wanneer het coronarium belevendigd wordt en de laatste komt overeen met het teken Leo, het huis van de Zon; maar het sterrenbeeld dat hier behandeld wordt, is drievoudig en bestaat uit de symbolen van het teken Virgo (het huis van Mercurius), Leo en Cancer (het domicilie van de maan). Aldus met elkaar verbonden, stelt Virgo de Maagdelijke Moeder voor, die op onbevlekte wijze ontvangt en geboorte geeft aan De Zoon van God; terwijl bij de verbinding van Virgo met Libra (het huis van Venus) en Schorpio (het huis van Mars) ze de scharlaken rode prostituée wordt, het symbool voor vleselijke hartstochten. Als de Wereld-Moeder, de Witte Virgo van de Hemelen, of ze Diana, Dêmêtêr, de moeder van Dionysos, of Maria, de moeder van Iêsous, genoemd wordt, is ze de zuivere aether, het Licht van de Logos, of primordiale kracht-substantie; en als de gevallen vrouw, de koningin van de afgrond, is ze de voortbrengende energie van de natuur, de basis van het stoffelijk leven en als zodanig wordt ze in de Apocalypse Sodom, Babylôn en Egypte genoemd, alleen slechts met de bedoeling haar, evenals haar hemelse prototype, drievoudig te maken, want in werkelijkheid omvat ze alle steden en landen die door de zondige mensheid bewoond worden. Het woord sêmeion (het synoniem van sêma) in de Griekse tekst, is het juiste technische woord voor “constellatie” (sterrenbeeld). Virgo was altijd afgebeeld met vleugels en verderop in de tekst heeft ze twee vleugels van de Arend.

Hoofdstuk XII. 3-6. DE DRANG TOT FYSIEK LEVEN. 3. Een ander sterrenbeeld werd in den hemel gezien - en ziel een grote vurig rode Draak, met

zeven hoofden en tien hoornen en op zijn hoofden had hij zeven diademen. Zijn staart sleepte langs het derde gedeelte van de sterren van de hemel en wierp ze op de aarde. De Draak stond voor de Vrouw, die op het punt stond te baren, zodat hij haar kind kon verslinden, zodra het geboren werd.

5. Ze baarde een zoon, manmoedig, die voorbestemd is om alle volkeren met een ijzeren staf te hoeden; en haar kind werd weggerukt naar de Godheid en naar zijn troon.

6. De vrouw vluchtte in de woestijn, waar zij een plaats heeft die door de Godheid klaargemaakt was, opdat de (Godheden) haar daar éénduizend en tweehonderd en zestig dagen zouden voeden.

84

COMMENTAAR Dit symbool voor het sterrenbeeld is Draco, de pool Draak. In het sterrenbeeld bevinden zich zeven verschillende sterren. Het sterrenbeeld strekt zich, zoals op de oude sterrenkaarten getekend is, over zeven zodiacale tekens uit en wanneer het sterrenbeeld onder gaat, lijkt het alsof het met zijn staart een derde deel van de sterren op de aarde werpt (beneden de horizon doet verdwijnen). Voor de microcosmos symboliseert het de gepassioneerde natuur, epithumia, waarvan de Apocalyptische getalwaarde 555 bedraagt. De belevendiging van de cerebrale centra, de centra in de hersenen, veroorzaakt een reflexwerking in de lagere natuur van de mens, en, tenzij de neophiet voldoende gezuiverd is, zal de Draak inderdaad het kind verslinden, niet wanneer het geboren wordt, maar op het moment dat het verwekt wordt. Want het solaire lichaam wordt niet op dit punt geboren, maar begint daar slechts, hoewel de psychische vorm daar weerkaatst kan worden. In de vulgaire Griekse mysteriën werd dit stadium van telestisch werk heel ruw in de vorm van de geslachtsdaad uitgebeeld, maar Iôannês heeft het onderwerp veel delicater behandeld, door het psychische lichaam in de plaats te stellen voor het solaire lichaam, dat “geboren” wordt met het fysieke lichaam en er gelijktijdig mee opgroeit. In de Apocalyptische Allegorie wordt de Overwinnaar niet dan na drie en een half jaar (1260 dagen) geboren, gedurende welke de Vrouw door de Godheden gevoed wordt en de vermelding, dat het kind weggerukt wordt en naar de troon gebracht, wordt slaat er op, dat de neophiet een periode van geestelijke groef door gaat maken. In werkelijkheid wordt hier door de opening van de adytum en de onthulling van de ark de conceptie en niet de geboorte voorgesteld en degenen, die het onderwerp van de ark nader bestudeerd hebben, behoeft er niet aan te worden herinnerd, welke zeer bijzondere emblemen zij bevatte. De “staf” waarmede het goddelijke kind de volkeren zal hoeden, is natuurlijk de caduceus van Hermês, de voorbeeldige schaapherder van de zielen. In de oudere mythologie vindt men deze magische staf in de hand van Neb, de God van wijsheid en “de bewaarder van de scepter van kracht”. De staf symboliseert het drievoudige vuur; eigenlijk van goud, maar hier wordt gesproken van een ijzeren staf, op die wijze wordt het goddelijke kind in verband met Aries gebracht, het huls van Mars. (“IJzeren Eeuw of Kali Juga”.)

Hoofdstuk XII. 7-12. 7. Er kwam strijd in de hemel. Michaêl en zijn Godheden streden met de Draak; en de Draak en

zijn Godheden bestreden hem, 8. maar zij waren niet sterk genoeg en hun plaats werd in de hemel niet meer gevonden. De

grote Draak werd terneder geworpen, de archaische slang, die de “Aanklager” en de “Tegenstander” genoemd wordt, is de verleider van de gehele bewoonde wereld; hij werd op aarde geworpen en zijn Godheden met hem.

10. Ik hoorde een luide stem in de hemel zeggende: “Nu zijn de verlossing, de kracht en de heerschappij van onzen God, en het gezag van zijn Gezalfde gekomen”. “Want de vervolger van onze broeders, die hen dag en nacht voor onzen God vervolgt is ter neder geworpen.

11. Maar zij overwonnen hem door het bloed van het Lam, het weten van de arcane leerstelling; en zij achtten hunne stoffelijke lichamen niet tot de dood.

12. Verheugt U daarom, gij hemelen en gij die daarin verblijft; (maar) wee de aarde en de zee, want de verleider is tot U neergedaald, hebbende grote lusten en wetende dat zijn tijd slechts kort is.”

85

COMMENTAAR Het Grieks, waarin de Apocalypse geschreven is, behoort tot geen enkele bijzondere periode: Iôannês heeft de taal klaarblijkelijk in hoofdzaak door lezen geleerd en haalde de woorden die hij kende uit oude boeken en leefde anders in een gemeenschap in Asia Minor, waar de taal in zijn oudere vorm bewaard gebleven was; of hij gebruikte mogelijk een oudere stijl, die meer in overeenstemming met zijn onderwerp was, maar hij maakte bepaalde woordveranderingen van zijn moedertaal, evenals sommige moderne schrijvers, wanneer ze het oude deftige Engels gebruiken, omdat het een deftige en indrukwekkende stijl is. Zo gebruikt hij bijvoorbeeld steeds het woord “polemos” voor “strijd” of juister uitgedrukt, persoonlijke strijd, hoewel in zijn tijd het woord de ruimere betekenis van “oorlog” had, terwijl “machê” het gewone woord voor “strijd”, oorlog in de zin van langdurige vijandelijkheden niet vermeld wordt in de Apocalypse die op alle plaatsen slechts spreekt van een kort conflict, dat in weinig woorden weergegeven wordt, of over twisten tussen twee individuen. De strijd tussen Michaêl en de Draak, met hun respectievelijke scharen, die tot resultaat heeft, dat de slechte draak van de hemel verdwijnt, stelt allegorisch voor, dat in onze gedachtenwereld alle onzuivere gedachten uitgebannen worden, in het bijzonder diegene die betrekking hebben op sex. Want Satan, de rode Godheid, duidt niets anders aan dan het begeerte aspect in al zijn talrijke verschillen en trappen, van de vaagste verlangens en de ingevingen van de aandriften van het lichaam tot aan de meest grove fazen van hartstochten en wellust toe; en al die aandoeningen vinden hun wezensgrond in het instinct van voortplanting, de aantrekkende en samenklevende kracht van voortbrengend leven. De Creatieve Logos is de Draak van Licht, of DagZon, en Satan, de “tegengestelde”, is de Draak van Duisternis of Nacht-Zon. Er wordt in de Apocalypse weinig over het psychische lichaam gesproken; het wordt bijna in het geheel niet aangeroerd, het wordt stilzwijgend vereenzelvigd met het sterfeflijke stoffelijk lichaam. Omdat het spirituele ontwaken noodzakelijkerwijze begeleid wordt door een meer of minder psychische ontwikkeling, kan de laatste zich onafhankelijk en zelfs tegengesteld aan de ware noetische ontwikkeling bewegen; het gevolg van dat psychisme, dat voor eigenbaat gebruikt wordt, is echter altijd de morele dood. Men moet het psychische bewustzijn niet verlagen tot en verwarren met het normale bewustzijn op het stoffelijk gebied, want wanneer men de twee toestanden van bewustzijn op die wijze met elkaar verwart, is het psychologische resultaat als regel een stoffelijke ziektetoestand, met dit verschil echter, dat er dikwijls gevoelens van zelfmoord aan verbonden zijn en daarom is het in hoge graad misdadig, in plaats van enkel maar een ongeluk te zijn, dat door een mentale ziekte veroorzaakt wordt. Het psychische lichaam heeft zijn eigen plaats in zijn eigen wereld en is hoofdzakelijk van belang na de dood van het stoffelijk lichaam - vandaar de lofrede “ze achtten hun psychische lichamen niet tot in de dood”. Zoals in het vierde Evangelie (XII. 25.) gezegd wordt “Hij die zijn psychisch lichaam lief heeft, zal het verliezen; en hij die het in dit leven veronachtzaamt, zal het behouden voor (zijn) cyclisch (aiônion) leven”. In de Apocalyptische symboliek zou het psychische (lunaire) lichaam de bruid van het Beest zijn, evenals het solaire lichaam de bruid van het Lam is. Inderdaad toont een oude (opvatting van 11-20: heeft “Uw vrouw Iezabêl”, zoals Thyateira opmerkt), aan, dat er hier het psychische centrum mee bedoeld wordt; de “vrouw” zou het psychische lichaam zijn.

Hoofdstuk XII. 13-17; XIII. 1 . 13. Toen de Draak zag, dat hij op de aarde geworpen was, bleef hij de vrouw, die het manlijk

kind baarde, vervolgen.

86

14. Aan de vrouw werden de twee vleugels van de grote Arend gegeven, zodat ze naar de woestijn kon vliegen, naar haar plaats, waar ze gevoed wordt voor een seizoen en seizoenen en een half seizoen, van het gezicht van de Slang. De Slang spoot water achter de vrouw, gelijk een rivier, opdat het hem zou mogen gelukken haar door de stroom weg te kunnen voeren. De aarde redde de vrouw: de aarde opende haar mond en verzwolg de rivier, die de slang uit zijn mond spoot.

17. De Draak werd toornig op de Vrouw en ging heen om met de overigen van haar zaad te vechten, die de geboden van de Godheid opvolgen en de getuigenis van de Gezalfde Iêsous hebben,

1. en hij bleef staan op het zand der zee.

COMMENTAAR De Maagdelijke Moeder is de sushumnâ; de twee vleugels van de Arend zijn idâ en pingala, want Aquila is de paranatellon van Capricornus, het teken dat aan Hestia toegewezen is, die de goddelijke essentie personifieert, ousia, of primordiale substantie. De gevleugelde vrouw stelt de objectieve of substantiële werking van de kundalini voor, terwijl de drie getuigen beantwoorden aan zijn subjectief, of noetisch, aspect. Verijdeld in zijn bedoelingen betreffende het manlijk kind (het ontluikende solaire lichaam), probeert de Draak de geestelijke groei van de neophiet te vertragen door een vloed van psychische, phenomenale illusies uit te storten, maar de aldus opgewekte kracht wordt door de stoffelijke natuur geabsorbeerd en dan, staande blijvend aan de zeekust (de fijnere en meer aesthetische elementen van het epithumetische principe), bestrijdt hij de intuïties van de intellectuele natuur. Astronomisch is de rivier die door de Draak uitgespoten wordt, Eridanus, een constellatie die gedraald is in de zuidelijke hemisfeer (aan het zuidelijk halfrond), ook genaamd de rivier van Orión, die, wanneer Virgo rijzende is, onder gaat en daarom schijnbaar door de aarde verzwolgen wordt. Het sterrenbeeld Hydra, de Waterslang, dat aan Virgo grenst, wordt hier geïntroduceerd als een verdubbeling van de polaire Draak, die een noordelijke paranatellon van Scorpio is. De uitdrukking “seizoen en seizoenen en een half seizoen” is slechts een puzzel variant op de tweeenveertig maanden en de 1260 dagen, namelijk, drie en een half jaar.

Hoofdstuk XII. 1-4. HET LUST-GETINTE LAGER DENKEN. 1. Ik zag uit de zee een (sterrenbeeld) Beest opkomen, dat tien horens had en zeven koppen en op

zijn horens tien diademen en op zijn koppen (zeven) namen van godslastering. 2. Het beest dat ik zag was gelijk een luipaard, zijn poten geleken op de (poten) van een Beer en

zijn muil was gelijk de muil van een Leeuw. De Draak gaf hem zijn kracht en zijn troon en grote macht.

3. Ik zag een van zijn koppen (afhangen), alsof hij dodelijk gewond was, maar deze dodelijke verwonding genas. De gehele aarde werd bewonderende, volgelingen van het Beest.

4. Zij aanbaden ook de Draak, omdat hij macht aan het Beest gaf en zij aanbaden het Beest, zeggende: “Wie is tegen het Beest opgewassen? Is er iemand voldoende sterk om de strijd tegen hem te kunnen aanbinden?”

COMMENTAAR

In de symboliek van de sterrenkunde is het sterrenbeeld dat men tegenwoordig Cetus noemt, het Beest, dat echter niet als een walvis afgebeeld wordt, maar wel als een vreemdsoortig zeemonster.

87

De Griekse naam voor dit sterrenbeeld, Kêtos, “zee-monster”, is een woord, dat tot stam heeft “de Afgrond”. De Arabieren en de Joden noemden het de Zee-Leeuw; men noemde het ook wel het luipaard en de Zee-Beer. Iôannês heeft de verschillende voorstellingen die er van gemaakt zijn, bij elkaar genomen en er een samengestelde schildering van gemaakt. Als een carricatuur op het psycho-materiële denken zou de oorspronkelijke voorstelling, die er van gemaakt werd door de Ouden, die de zodiacale taal maakten, groots aandoen, maar Ióannés heeft er verschillende satires aan toegevoegd. Er wordt gezegd, dat het Beest uit de zee oprijst en kracht van de Draak ontvangt, omdat het Beest het product van de twee lagere gebieden is, het psychische en het stoffelijke gebied; de zeven koppen stellen de zeven regerende epithumetische begeerten voor, waarvan elk op zijn beurt een ontheiliging van de Goddelijke Begeerte is; zijn tien hoornen zijn de vijf intellectuele hoedanigheden, die men dubbel moet nemen, omdat elke hoedanigheid tweevoudig is, positief en negatief en in strijd met zichzelf gewikkeld is; de horens zijn alle versierd met diademen, om de valse trots van het lager denken uit te beelden. Daar dit lager denken de schaduw of het weerspiegelde drogbeeld, zo te zeggen, van het waarachtig denken, de Nous, is, dat door de Leeuw gesymboliseerd wordt, is het Beest geschilderd als een Pseudo-Leeuw, een bastaard, want het gelijkt op een Luipaard, waarvan in fabels gezegd werd een kruising te zijn tussen de Leeuw (Leo) en de panter (pardus); het Beest beweegt zich langzaam en heeft de grote klauwen van de Beer en een mond als van een Leeuw, aldus de stem van. het Nous nabootsend. Het verzinnebeeldt de hoogste ontwikkeling van het menselijk, intellect los van filosofische rede en spirituele intuïtie en het wordt inderdaad over de gehele wereld door de profanen met bewondering aanschouwd. De kop, die schijnbaar dodelijk gewond was en toch weer geneest, stelt de levensbegeerte in de zintuigelijke (zinnelijke) wereld voor, die weer gewekt wordt, een begeerte, die de neophiet radicaal moet vernietigen. In een meer algemene zin is het lager denken, telkens wanneer het zich op filosofisch terrein beweegt, er nooit geheel zeker van, of het leven wel waard is, om geleefd te worden; en in zijn grote verblinding voor de spirituele waarheden, daar het slechts ingesteld is op de verschijnselen die zich in de stoffelijke wereld voordoen, formuleert het bestaanstheorieën, die slechts daarop gegrondvest zijn en beschouwt het andere als een onoplosbaar vraagstuk.

Hoofdstuk XIII. 5-11. 5. Er werd hem een mond gegeven, die grote woorden (bluf) en godslasteringen spreekt en hem

was (om dit te doen) macht gegeven gedurende twee en veertig maanden. 6. Hij opende zijn mond om de Godheid te lasteren, zijn naam te beschimpen, zijn tent-tempel

en hen die in den hemel wonen. 7. Het was hem gegeven om te strijden met de toegewijden en hen te overwinnen en hem werd

macht gegeven over elke stam, natie, taal en volk. 8. Al degenen die op aarde wonen zullen hem aanbidden (iedereen) wiens naam niet vermeld is in

het geheiligde boekrol des levens van het Lam sinds de evolutie van het universum. 9. Ieder die kan horen, dat hij hore. 10. indien iemand in de gevangenis voert, dan gaat hij in gevangenschap; indien iemand met het

zwaard zal doden, dan moet hij zelf rnet het zwaard gedood worden. Hier is het geduld en het geloof van de toegewijden.

COMMENTAAR

In deze allegorische uiteenzetting over de krachten en bijzonderheden van het principe van het

88

lager denken, heeft slechts een klein gedeelte betrekking op het bijzondere geval van de Overwinnaar, het grootste gedeelte van de uiteenzetting heeft meer betrekking op het algemeen; want zonder deze uitgebreidere toelichting zou de behandeling van het onderwerp noodzakelijker wijze incompleet en duister zijn. De twee en veertig maanden (drie en een half jaar) hebben betrekking op de eerste helft van de zevenjarige inwijdingscyclus, gedurende welke, wanneer hij de néophiet door de psychische gedeelten van zijn ontwikkeling gaat en daarbij de werking van het psycho-phrenische denken meer tot werkzaamheid aanzet, voortdurend tegen zijn invloed te strijden heeft; maar de rest van de uiteenzetting heeft betrekking op de mensheid in haar geheel. “Degenen, die niet in het Boek des Levens zijn opgetekend”, (zie ook XVII. 8) is de grote meerderheid, die in geen enkele incarnatie gedurende de cyclus van stoffelijke evolutie het noetische bewustzijn hebben bereikt. Want, wanneer de mens slechts even maar een glimp van de Eeuwige Waarheid gezien heeft, kan hij nooit weer tevreden zijn met de bedriegelijke schijnbeelden van de stoffelijke wereld, of het altaar van enkel het intellectualisme aanbidden. Het Ware Zelf, het Meester-Verstand, heeft zijn zegel op hem gedrukt en van die tijd af is hij geïndividualiseerd uit de niet verantwoordelijk te stellen massa, waaruit de mensheid bestaat, en ingeschreven bij hen, die door een onweerstaanbare kracht gedreven, de roepstem van God, het pad van de Hogere Bestemming betreden. Het woord katabolê, hier vertaald “evolutie”, betekent volgens Origenês het neerdalen van de zielen in stoffelijke omstandigheden. De formule (uitspraak) “hij die oren heeft, laat hem horen”, wordt door Iôannês gebruikt om een appèl op de intuïtie te doen. Hij vermeldt hier een belangrijk principe: de mens die verlangt naar het stoffelijk leven, veroordeelt zichzelf door dat verlangen om in de greep van de reïncarnatie te blijven en onderworpen te zijn aan de ijzeren wet van vergelding, die in de lagere sferen van bestaan geldt. Maar de esoterist, die weet, dat niets hem aan het stoffelijk lichaam bindt, bulten de verlangens van zijn eigen hart, verduurt geduldig al de ziekten, in de volle verzekering, dat door de zuivering van zijn moreel karakter bevrijding bereikt zal worden. Hij, die echter kwaad doet, zal het op gelijke wijze terugbetaald krijgen: de slavenhandelaar komt in slavernij, die doodslaat wordt doodgeslagen. Aischylos zegt: “Wijs zijn zij die Adrasteia toegewijd zijn (Adrasteia is Nemesis en wat hetzelfde is, ook Karma).

Hoofdstuk XIII. 11, 12. DE VERLAAGDE DEVOTIONELE NATUUR. 11. Ik zag een ander (sterrenbeeld) Beest uit de aarde oprijzen. Het had twee horens, evenals een

Ram en het sprak als een Draak. 12. In zijn tegenwoordigheid oefent het al de macht van het eerste Beest uit en het is er de

oorzaak van, dat de aarde en al haar inwoners het eerste Beest aanbidden, wiens dodelijke wond genezen was.

COMMENTAAR

De Pseudo-Ram stelt de tweevoudige sex-natuur voor, de twee ruiters van het vale paard in een andere verpersoonlijking. Het is de uitbeelding van de Ram op het stoffelijk gebied, die bij de opening van de zeven zegels de rol van de berijder van het witte paard speelde. Aldus staan de Ram en de Pseudo-Ram tot elkaar in dezelfde betrekking als Erôs de Goddelijke Liefde, en pothos (Cupido) de vleselijke liefde, evenwel niet in den zin van de lagere hartstocht, maar in haar meer verfijnde vorm als sentimenteel verlangen, godsdienstig fanatisme van het onredelijke soort en al de gevoelsuitingen, die daaraan verbonden zijn. Hij spreekt als een Draak, omdat uit zijn bron de huichelachtige, godsdienstige leerstellingen komen, sentimentele ethiek en uitingen over erotiek en

89

hij bezit al de krachten van het eerste Beest, de phrênische natuur en een onbeschrijfelijke gemeenheid. Als sterrenbeeld is hij het Hoofd van Medusa, de sterfelijke Gorgon; de Joden noemden hem Rosch hasatan, “Satans hoofd”. Daar het sterrenbeeld zich vlak in de buurt van Ariês bevindt, werd het soms afgebeeld met de twee horens van de Ram.

Hoofdstuk XIII. 13-18. 13. Het doet grote dingen, zelfs zo, dat hij vuur van de hemel op de aarde kan laten neerdalen

ten aanschouwe van de mensen. 14. Hij verleidt hen die op de aarde wonen door de dingen (tekens) die hij mocht doen ten

aanschouwe van het Beest (voor de ogen van het Beest), zeggende tot hen die op de aarde wonen, dat zij een beeltenis moeten maken voor het Beest, dat de wond van het zwaard had en weder levend geworden is.

15. Het was (hem) toegestaan om het adem te geven (met geest te bezielen) - de beeltenis van het Beest - zodat het beeld van het Beest niet alleen zou spreken, maar er ook de oorzaak van zou zijn dat alle (mensen) die de beeltenis niet aanbaden, gedood zouden worden.

16. Het maakt, dat alle (mensen), de jonge en de oude, de rijken en de armen, evenals de vrijen en de slaven, een merkteken gegeven wordt op hun rechterhand of op hun voorhoofd

17. en dat niemand in staat was te kunnen kopen of verkopen, tenzij hij het merkteken droeg – de naam van het Beest, of de getalwaarde van zijn naam.

18. Hier is inzicht voor nodig; laat hem, die over het intuïtieve verstand beschikt de getalwaarde van het Beest berekenen; want het is de getalwaarde van de mens en zijn waarde is zes-honderd en zes en zestig.

COMMENTAAR

Er werden Magische krachten aan Medusa toegeschreven en onder zijn stralingsinvloed maakte men talismans. Het woord sêmeion hier vertaald, met teken, betekent ook een “talisman” of een symbool, dat onder de invloed van een of ander sterrenteken of een bepaald planetair aspect gemaakt wordt. Cedrenus beschrijft (pag. 22) dat Perseus (die Gorgan doodde) aan de Perzen leerde, op welke wijze vuur uit de hemel kwam. Maar, afgezien van alle mogelijke exoterische vermeldingen van ceremoniële Magie, laat de Pseudo-Ram van de Apocalypse als een principe in de mens zelf, inderdaad het vuur van de intellectuele hemel komen; want de kracht die het vertegenwoordigt, veroorzaakt al de grovere vormen van psychisme en is de bewerker van de zogenaamde “mirakelen” van de exoterische religies, ontstaan uit erotische gespannenheid (hysterie), blinde lichtgelovigheid en ziekelijke verbeelding; en het is eveneens de vuile kracht die bij de phallische aanbidding gebruikt wordt (geslachtelijke perversies). Het is ook het onwerkelijke instinct van godsdienstigheid, het vage verlangen om iets te aanbidden - een weerkaatsing of een vage schaduw van het zuiver devotionele type - dat de mens ingeeft om een subjectief beeld van het lager persoonlijk denken te maken, er menselijke attributen aan te geven en dan te beweren er “openbaringen” van te ontvangen, en dit – de beeltenis van het Beest, of het ongeestelijk denken - is hun antropomorfische God, een verschrikkelijk monster wiens aanbidding de mens altijd tot fanatisme en vervolgingen aangezet heeft en een ongekende ellende, vrees op de massa van de mensheid uitgeoefend heeft, evenals kwellingen en op een verschrikkelijke wijze ter dood brenging van hen, die geweigerd hebben een knieval te doen voor dit Gorgonische monster, een waanvoorstelling van het Beest-verstand in de mens zelf.

90

Waarlijk, waar de aanbidders van het Beest de overhand hebben, worden de mensen die niet het teken van het Beest op hun voorhoofd of op hun hand hebben en er niet overeenkomstig volgens denken en handelen, uitgebannen of ze staan aan hevige vervolgingen bloot. (Noot vertaler: Zelfs tegenwoordig ziet men maar al te dikwijls hoe waar dit alles is). In de sterren-mappen wordt Perseus afgebeeld met het Medusa-Hoofd, dat hij in zijn linkerhand draagt: Het hoofd bevat de merkwaardige variabele ster Algol, de naam is een corrupte Arabische naam voor Al-Ghul, “Weerwolf, Menseneter”. Het zwaard van Perseus is dreigend boven het hoofd van Cetus opgeheven en in Cetus bevindt zich Mira, “de Wondervolle”, een veranderlijke ster met een periode van ongeveer 330 dagen, zo nu en dan neemt de lichtsterkte toe tot de tweede graad en dan vermindert ze weer tot onzichtbaarheid. Perseus, Hêraklês en de andere zonne-Helden - die in de mythologie bekend stam als vernietigers van monsters en als genezers - en die door de verschillende sterrenbeelden zinnebeeldig voorgespeld worden, zijn alle varianten van de Zonne-God Dyonisos. “Hier is inzicht nodig” zou in moderne talen vertaald luiden, hier is een puzzel. De getalwaarde van het Beest is, zoals reeds eerder uitgelegd is, eenvoudig hê-phrên, waarvan het getal, wanneer men de cijferwaarde van de letters neemt eenvoudig 666, die van de Pseudo-Ram is akrasia of 333. Het Phrên (het lager verstand) beschikt slechts over intellect en geleerdheid, maar begrijpt niet het Nous. Het is zoals Plato zegt (Timaios pag. 51): “Het Nous is slechts het erfdeel van de Goden èn de weinige mensen die kunnen begrijpen”. In Cor. I. 11. 16, zegt Paulus, die als een ingewijde spreekt: “Wij hebben het Nous”, dat wil zeggen, het spirituele denken, wel te onderscheiden van het phrênische of niet-spirituele denken.

Hoofdstuk XIV. 1-5. DE DERDE VAN DE ZEVENVOUDIGE OVERWINNINGEN. - DE INWIJDING DOOR HET ZONNEVUUR. - HET VERHEERLIJKTE HOGER DENKEN - DE ZONNE-GOD. 1. Ik zag; en Zie! De Ram staande op de berg van Sion en met hem de honderd vier en veertig-

duizend, die zijn naam en de naam van zijn vader op hun voorhoofden geschreven hebben. 2. Ik hoorde een stem uit den hemel, als de stem van .vele wateren, als de stem van zware donder;

en de stem die ik hoorde, was als (die) van spelers, die op hun lier speelden. 3. Ze zongen als het ware een nieuwe lyriek voor de Troon en voor de vier Wezens en de Ouden

en niemand kon de lyriek begrijpen, behalve de honderdenvierenveertigduizend - zij die van de aarde gekocht waren.

4. Deze zijn het die niet door vrouwen ontwijd zijn; want zij zijn maagdelijk. Zij zijn degenen die de Ram volgen, waar hij ook (heen) gaat. Dezen waren gekocht van de mensen - een eersteling voor de Godheid en de Ram.

5. In hun mond werd geen bedrog gevonden; ze zijn onberispelijk (onschuldig).

COMMENTAAR De Ram is het vierde van de dierlijke symbolen, of “beesten” en is identiek met de Boogschutter op het witte paard, de heerser over de vier somatische afdelingen. Hij is de intellectuele Zon, het Nous, dat Iêsous is, van wiens naam de getalwaarde 888 is. De zon is de Leeuw, wanneer hij in Leo staat, wat overeenkomt met de hoogste van de noetische chakra’s en de Ram wanneer hij in Aries verhoogd is, hetgeen overeenkomt met de nimbus; en zijn verblijf op de berg van Sion betekent juist dat de Zon verhoogd is. Hij is hier omringd met zijn virginale krachten voorgesteld en een donderend koor is het voorspel van de volgende acte in het drama, de overwinning van de

91

hartcentra. Maar dit koor, het vijfde in de series, wordt slechts aangeduid, het wordt niet onder woorden gebracht; het is innerlijk en het zou onbegrijpelijk zijn voor de niet-ingewijde, de profaan; de overwinning van de chakra’s van deze afdeling wordt niet zo breedvoerig gegeven als van de andere. De tekens die zich van Aries tot Libra uitstrekken, van de lente tot de herfstequinox, worden alle in de tekst op bedekte wijze behandeld. Van de medegezellen van de Ram wordt gezegd dat ze allen “maagden” (parthenoi) waren: de Bescherm-Godin van Ariës is Athêna, de “Maagd” (Parthenos) wier prachtige tempel in de Acropolis van Athene de Parthenón genoemd werd. Daar Aries het huis van de planeet Mars is, is Athêna zowel de Godin van Oorlog als ook van Wijsheid en haar helm is versierd met rams-hoofden en een sfinx. De “stem” die uit de hemel komt, is gelijk het geluid van vele wateren en het geluid van donder: Zeus, de donderaar, regeert de hemelstreek of Taurus-vierde deel en ook het teken Leo. De heerser van Taurus is Aphroditê en die van Cancer is Hermês. Cancer is het huis van de maan, die over de wateren regeert; Hermês en Aphroditê vormen samen de Goddelijk androgyne. De “stem” is ook als de stem van lieren; de lier is het onderscheidende bezit van Apollôn, die de Bescherm-God van het teken Gemini is. Er werd geen bedrog gevonden in de mond van deze “maagdelijke mensen”: het teken Virgo “de Maagd” komt overeen met het vocale (stem) centrum in de keel. En tenslotte zijn de maagdelijke mensen onberispelijk, evenals de Hemelse Balans, Libra (Weegschaal). In werkelijkheid zijn het echter de tekens op de neerdalende boog met Schorpio en Sagittarus (die overeenkomen met de hartstochtcentra), die verwisseld zijn met hun polaire tegengesteldheden Taurus en Gemini, om de zuiverheid van de candidaat aan te geven.

Hoofdstuk XIV. 6, 7. HET VUUR DAT WIJSHEID GEEFT. 6. Ik zag een andere Godheid, die in de midhemel vloog, die een aconische goddelijke boodschap

te verkondigen had aan hen, die (getroond) op de aarde gezeten zijn en aan elk volk, iedere stam, taal en natie

7. en hij zeide met een luide stem: “Vreest de Godheid en geeft hem eer; want het uur van zijn oordeel is gekomen! Aanbidt hem, die de hemel, de aarde, de zee en de waterbronnen gemaakt heeft”.

COMMENTAAR Deze, de derde van de overwinningen, wordt voorgesteld als een oogsten van de intellectuele, psychische en spirituele principes, waarmede respectievelijk de cerebrospinale streng, het grote sympatische zenuwstelsel en de aureola overeenkomen. De werking is daarom beperkt tot de drie hogere centra, die met deze principes in overeenstemming zijn; terwijl het openen van de vier lagere centra gegeven is in de vorm van een bekendmaking aan elk van de vier lagere principes, die in de somatische afdelingen gezeteld zijn. Een aeon (aiôn) is een begrensde levensperiode; evenals bij het leven van een mens van een generatie gesproken wordt. Er kan ook mede bedoeld worden de gehele evolutionaire periode, dus de complete cyclus van de generatie. Het is slechts het onrijpe, niet filosofische idee dat eeuwigheid “een lange periode van tijd” is, dat de oorzaak er van geweest is, dat de “geautoriseerde vertalers” van het Nieuwe Testament er in volhard hebben om aan het woord aiônios de betekenis “eeuwig” toe te kennen. Tijd is niet een wezen of een ding per sé en evenmin is eeuwigheid louter oneindig verlengde tijd. Tijd is slechts een mentale conceptie, die uit het bewustzijn ontstaat, door de waarneming van opeenvolgende – veranderingen – in – de - verschijnselenwereld; terwijl – eeuwigheid - noumenaal, onveranderlijk is en zich noch in het “verleden”, noch in de “toekomst”, uitbreidt en daarom is het een onmeetbaar “heden”. Het

92

aeonische evangelie (Goddelijke boodschap) heeft slechts betrekking op de cyclus van generatie - waarvan de held van het Apocalyptische drama, de Overwinnaar, op het punt staat bevrijd te worden, nadat het laatste oordeel over zijn daden gedurende het aeon gepleegd voltrokken is, waarin hij achtereenvolgens geïncarneerd geweest is, temidden. Van al de rassen en volkeren die hun kleinere cycli in de grote periode van menselijke evolutie doorgemaakt hebben.

Hoofdstuk XIV. 8. HET VUUR DAT BEGEERTE VERNIETIGT. 8. Een andere, een tweede Godheid kwam na (hem) zeggende: “Zij viel! Babylôn de grote stad

viel -zij die al de volkeren heeft laten drinken van de wijn van de begeerte van haar ontucht”.

COMMENTAAR Babylôn, op een andere plaats de vrouw in scharlaken genoemd, personifieert de fysieke natuur, het vleselijke lichaam en de bestaansdrang: Zij zijn inherent in zijn elementen. Het is “gevallen” neme men slechts in de betekenis, dat het bewustzijn van de Overwinnaar vrij van zijn banden gekomen is.

Hoofdstuk XIV. 9-13. HET VUUR DAT HET LAGER DENKEN ZUIVERT. 9. Een andere Godheid, de derde, kwam na hem, zeggende met een luide stem: “Indien iemand

het Beest en zijn beeld aanbidt en een merkteken op zijn voorhoofd of op zijn (rechter) hand ontvangt,

10. die zal ook drinken van de wijn van God’s vuur, die rauw in de wijn-kop van zijn hartstocht is uitgestort; en hij zal gepijnigd worden met vuur en zwavel in de aanwezigheid van de heilige Godheden en van de Ram.

11. De rook van hun kwelling gaat aanhoudend omhoog door de aeonen van de aeonen en ze hebben dag noch nacht rust, die het Beest en zijn beeld aanbidden erg ieder die het merkteken van zijn naam ontvangt.

12. Hier is het geduld van de toegewijden, zij die de geboden van de Godheid en het geloof in Iêsous bewaren”.

13. Ik hoorde een stem uit den hemel zeggen: “Schrijf: Onsterfelijk zijn de doden die sterven in de Meester van nu af aan; “Ja”, zegt de Adem (Geest), dat zij mogen ophouden met hun arbeid – want hun werken vergezellen hen”.

COMMENTAAR

De scheppende Adem, die bij zijn goddelijke bron de Hemelse Liefde is, wordt op het plan van generatie de kracht die de lichamen bouwt, en in betrekking daarmede delen de aanbidders van het Beest en zijn beeld, de persoonlijke God, er in mede, en ondergaan daardoor steeds weer de ellende van belichaamd bestaan, waarin ze geen blijvende vrede vinden. Toch is fysiek bestaan in werkelijkheid een zuiverende discipline, evenals de beroking met zwavel (een gewoon gebruik bij de ouden), waarop door Iôannês gezinspeeld wordt. De volgelingen van Iêsous, het spirituele denken, die dit weten, verdragen het leven met geduld en geloof in de goddelijke rechtvaardigheid. De “doden” zijn de levenddoden, de belichaamde zielen, die slechts dan in “de Meester sterven”,

93

wanneer ze vrijheid uit het graf van het stoffelijk lichaam bereiken, ze beëindigen dan hun zwoegen, maar ontvangen de vrucht van hun goede werken. Dezelfde gedachte is zeer krachtig en mooi door Plato in de Phaidôn (p. 64 e.v.) weergegeven, waarin hij uitlegt, dat de ware discipel van filosofie “steeds dood en sterven nastreeft” want “alle ondervindingen bewijzen, dat wanneer we zuivere kennis van iets willen hebben, we vrij van lichamelijke belemmeringen moeten zijn”. Hij definieert dood als “de bevrijding van de ziel van de ketenen van het lichaam” en regeneratie als “de geboorte van de doden in de wereld van de levenden”.

Hoofdstuk XIV. 14-16. DE SOLAIRE HEER VAN DE VUREN EN HET GODDELIJK VUUR. 14. Ik zag en zie! een witte wolk; en op de wolk (zag ik) gezeten (een Godheid) gelijk de zoon

des mensen, met een gouden kroon op zijn hoofd en een scherpe sikkel in zijn hand. 15. Een andere Godheid kwam uit de adytum en riep met een luide stem tot de (Godheid) die op

de wolk gezeten was: “Werp Uw sikkel uit en maai, want het uur om te maaien is gekomen; want de oogst der aarde is opgedroogd”.

16. De (Godheid) die op de wolk gezeten was, zond zijn sikkel uit op de aarde, en de aarde werd geoogst.

COMMENTAAR

De vijfde Godheid vertegenwoordigt de Eerste Logos, hier gezeten in de nimbus, want hij is het overschaduwend Zelf, de Niet-Gekruisigde, of niet-geïncarneerde. Hij oogst de schrale oogst van de psychische natuur. Men dient er op te letten, dat steeds waar in deze passage naar het woord Godheid (angelos) verwezen wordt, dit woord uit de tekst geschrapt is, klaarblijkelijk door een of andere dweper, die de beschrijving als die van de Christos erkende, aan het manuscript vermoedelijk met hetzelfde motief knoeide, dat de moderne “otherdoxe” vertalers er toe bewoog de waarden van de Griekse strekking in vele gevallen met opzet misleidend onrecht aan te doen.

Hoofdstuk XIV. 17-20. DE HEER VAN HET GNOSTISCHE DENKEN EN HET VERVOLMAKENDE VUUR. 17. Er kwam uit de adytum, die in de hemel is, een andere Godheid, die ook een scherpe sikkel

had. 18. Een andere Godheid kwam uit het altaar - hij die macht over vuur heeft en hij gaf met een

grote kreet stem aan degene, die de scherpe sikkel had zeggende: “Werp Uw sikkel uit en hak de druiventrossen uit de aardse wijngaard, want hare druiventrossen zijn gerijpt”.

19. De Godheid wierp zijn sikkel in de aarde en riste de aardse wijn af en wierp (de druiven) in het wijnvat, de grote (baarmoeder) van het vuur van de Godheid.

20. Het wijnvat werd buiten de stad getreden, en er stroomde bloed uit het wijnvat, tot op de teugels van de paarden, zestienhonderd stadia ver.

COMMENTAAR

De tweede van de twee Maaiers is de Tweede Logos en hij oogst de spirituele dynamische natuur, die op het gebied van de scheppende krachten overeenkomt met de vijfvoudige noëtische groep. De

94

“wijn” is in deze overwinning identiek met de “rivier Euphratês” van de drie andere overwin-ningen. Fysiologisch betreft het het ruggemerg, het pad (de geleider) van de vijf prânas, of levenswinden, die nu, omdat het in de allegorie noodzakelijk is, gemetamorphoseerd (in een andere gedaante voorgesteld) worden in de vorm van druiventrossen. Deze solaire krachten, die de aura doordringen en er energie aan afstaan (het wijnvat buiten de stad) veroorzaken een terugvloeiende kracht naar de chakras van de vier somatische afdelingen (de teugels van de paarden) en in het solaire lichaam, de 1600, to hêliakon sôma) waarvan de kabbalistische getalwaarde 1600 bedraagt. Het is een analoog proces als bij de foetale voeding. In sterrekundige symboliek, kan men ieder van deze Godheden weer terug herkennen tussen de constellaties (sterrenbeelden). Aldus, bijvoorbeeld, wanneer Ariës, het Sion in de allegorie, rijzende is aan de oostelijke horizon, is de Arend dicht bij het zenith, tezamen met de Zwaan en de Hemelse Gier, dit zijn de drie Godheden, waarvan gezegd wordt dat ze in de midhemel vliegen. Het woord drepanon betekent beide “sikkel” en “kromme sabel”. De Sikkel is een groep van zeven sterren in Leo, terwijl een sikkelachtig gekromd zwaard, of scimitar, in de hand van Perseus gehouden wordt, (de noordelijke paranatellon (begeleidend sterrenbeeld) van Taurus) en is het wapen dat volgens de fabel aan hem verleend is voor zijn strijd met het zeemonster, kêtos. De eerste oogster is Zeus, de heerser over Leo en de “witte wolk” waarop hij “gezeten” is, is de hemelse aether, voorgesteld door het teken Virgo, wiens Heerser Dêmêtêr leiding geeft aan de oogst van het graan. De tweede Oogster, Perseus-Dionysos, oogst de wijnranken op bevel van de Vuur-God Hêphaistos, die optreedt als de Heerser over Aries in plaats van zijn polaire tegengestelde, Athêna.

Hoofdstuk XV. 1-4. DE VIERDE VAN DE ZEVENVOUDIGE OVERWINNINGEN. - DE INWIJDING DOOR DE MEEST HEILIGE AARDE. - DE ZEVEN PLENGOFFERS VAN REGENERATIEVE KRACHT. 1. Ik zag een ander sterrenbeeld in den hemel, groot en wonderbaar, (en er in) zeven Godheden,

hebbende de zeven vergeldingen (beloningen), de laatste (oordelen), want door hen is het Goddelijk vuur vervolmaakt.

2. Ik zag (een glans), als het ware een glasachtige zee, met vuur gemengd en degenen die Overwinnaars van het Beest, van zijn voorstelling en van het getal van zijn naam (de getalwaarde van zijn naam) waren, staande op de glasachtige zee en ze hadden lieren van de Godheid.

3. Zij zingen het lied (de lyriek) van Moses, een slaaf van de Godheid en het lied (de lyriek) van de Ram, zeggende: “Groot en wonderbaar zijn Uw werken, O Meester-God, de Albeheerser. Rechtvaardig en waarachtig zijn Uw wegen, gij Regeerder van de Aeonen.

4. Wie zal O Heer (Meester) niet vrezen en Uw naam niet verheerlijken? Want Gij alleen zijt heilig. En alle volken zullen komen en U aanbidden. Want Uw rechtvaardige daden zijn openbaar geworden”.

COMMENTAAR

Het bedoelde sterrenbeeld is Taurus (de Stier) en de zever; Godheden beantwoorden aan de Hyades, een sterrengroep die in de kop van het sterrenbeeld De Stier gezeteld is, dat het symbool van de geestelijke generatieve kracht is. In de latere mythologie wordt gezegd, dat de Hyades de Nymphen zijn die Bakchos verheven. Hier zijn het eenvoudig de zeven planetaire Goden, verdubbeld, evenals het geval is met de Pleiaden (Zevengesternte) en verschillende andere groepen

95

van sterren, die zevenvoudig zijn. In de mythologie van het Oude Testament, vertegenwoordigt Mozes de Zon in Aries (de Ram). Zijn zegelied na de doortocht door de Rode Zee (Ex. XIV, 26-31; XV. 1-21) is vermoedelijk het lied waar hierop gezinspeeld wordt; want de Rode Zee betekende de zee van generatie. De kristallijne en vurige zee is de zee van de hemelse aether. De“Albeheerser” de Gnostische Michaêl, is Hermês, de beschermengel op de Paden.

Hoofdstuk XV. 5-8; XVI. 1. 5. Na deze (dingen) zag ik en de adytum van de tent-tempel van de getuigenis in de hemel

werd geopend. 6. Uit de adytum kwamen de zeven Godheden, hebbende de zeven beloningen, onberispelijk

gekleed en schitterende als (diamant) steen en de borsten met gouden gordels omgord. 7. Een van de vier wezens gaf aan de zeven Godheden gouden offerschalen gevuld met het vuur

van de Godheid die door de aeonen van de aeonen leeft. 8. De adytum was vol met rook van de glorie van de Godheid en van zijn inhaerente kracht en

niemand was in staat in de adytum te gaan, totdat de zeven vergeldingen van de zeven Godheden beeindigd zouden zijn.

1. Ik hoorde een luide stem uit de adytum, zeggende tot de zeven Godheden: “Ga en giet in de aarde de zeven offerschalen uit van het vuur van de Godheid”.

COMMENTAAR

De zeven superlatieve (alles overtreffende) zuivere en verblindende Godheden, die uit “de meest heilige plaats” van de tabernakel te voorschijn komen, zijn, evenals de Planetaire Logos, wiens verschijning beschreven wordt in geopende visie, androgyn; leder is een mannelijke figuur met vrouwelijke borsten en draagt de gordel van Aphroditê. Hier is echter het wooord Stêthê gebruikt, dat voor elk van belde toepasselijk is en wel voor sex, terwijl in het andere geval het woord mastoi gebruikt wordt, dat in het bijtonder op de vrouwelijke borsten van toepassing is. De hermaphroditos, of gemengde figuur van Hermês (Mercurius) en Aphroditê (Venus), was een welbekende figuur in de Griekse kunst. In beide, zowel in de Griekse als ook in de Joodse, mysterie-paraphernalia (mysteriën en al wat daarbij behoort), bevatte de “ark” de mannelijke en de vrouwelijke emblemen. Daar de Planetaire Logos geïnverteerd is, omgekeerd in de stoffelijke wereld weerspiegeld, zijn deze zeven Androgyne Godheden, hoewel ze met de laagste van de somatische afdelingen te maken hebben,toch de hoogste en zuiverste van allen. Ze werken het grote werk van regeneratie af en zijn de voorlopers van de Overwinnaar op het witte paard. Ieder heeft een phialê, of patera, een ondiepe kom, of schotel, die werd gebruikt om er drankoffers voor de Goden uit te gieten en de plengoffers die zij uitgieten bestaan uit primordiale creatieve kracht-substantie, de aether. Deze aether, die gesymboliseerd wordt door de diamantachtige, schitterende kleding van de zeven Godheden, is kleurloos en heeft van zichzelf geen kwaliteiten; maar alle kwaliteiten kunnen er door de Goddelijke Gedachte aan gegeven worden. Het is zo als Paracelsus zegt, “Alle diagen die uit de hand van God komen, zijn wit; hij kleurt hen nadien volgens zijn behagen”. Het woord plêgê, dat letterlijk “een slag” betekent, heeft hier de betekenis van “een plaag” of een afflictie door de Goden gezonden, klaarblijkelijk in dezelfde zin als pinê, “vergelding”. Het is op dezelfde manier gebruikt als in XI. 6.

96

Hoofdstuk XVI. 2. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE EMOTIONELE NATUUR. 2. De eerste (Godheid) ging heen en goot de inhoud van zijn offerschaal uit in de aarde. Het

werd een boos en kwaadaardig gezwel bij de mensen, die het merkteken van het Beest droegen en die zijn beeltenis aanbaden.

COMMENTAAR

De aarde, of de laagste afdeling, is de troon van de Pseudo-Ziener; en de aanbidders van het Beest en zijn beeltenis zijn de gedachtevormen, die in zijn laagste reflector van het noetische bewustzijn weerspiegeld worden, waar ze verminkt worden in de ruwe elementale opvattingen van de godsdienst. Deze worden als een kwaadaardig gezwel voorgesteld; want de tijd is gekomen om die centra, wanneer ze opbloeien radicaal uit te roeien. De stoffelijke wereld, waarin alle dingen aan ontbinding en dood onderworpen zijn, mag inderdaad beschouwd worden als een etterbuil op het Heelal. Men mag de woorden die in de tekst gebruikt zijn, even goed als volgt weergeven: “Zij, (de aarde) werd een boos en kwaadaardig gezwel voor wat de mensen aangaat, die het merkteken van het Beest dragen” - in plaats van een “een kwaadaardig gezwel bij de mensen”.

Hoofdstuk XVI. 3. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE PSYCHISCHE NATUUR. 3. De tweede Godheid goot de offerschaal uit in de zee. Het werd bloed als van een dood mens

en iedere psychische vorm van leven in de zee stierf.

COMMENTAAR De zee, het navelcentrum, is de troon van de Draak, de epithumetische lagere psychische natuur. Het plengoffer verwijdert er de laatste overblijfselen van de hartstochten en begeerten uit en de aura van deze afdeling wordt dan overgoten door de gouden, oranje-gele kleur van de prana’s.

Hoofdstuk XVI. 4-7. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE PHRIÊNISCHE NATUUR. 4. De derde Godheid goot zijn offerschaal uit in de rivieren en de waterbronnen en de (wateren)

werden tot bloed. 5. Ik hoorde de Godheid van de wateren zeggen: “Gij zijt rechtvaardig, gij die (voor altijd) zijt,

die waart en die geheiligd zijt; want gij velde dit vonnis (over de volgelingen van het Beest): 6. want zij vergoten het bloed van de toegewijden en zieners, en gij hebt hun bloed te drinken

gegeven; want zij hebben het verdiend”. 7. Ik hoorde (de Godheid boven) het altaar zeggen: “Waarlijk, O Meester-God, de Albeheerser,

waarachtig en rechtvaardig zijn uw oordelen!”

COMMENTAAR De rivieren en bronnen zijn de troon van het Beest; ze ontvangen de gouden kleur, wanneer de zonnekracht hen bereikt. Hun heerser is het phrênisch denken, die de intuïties die uit de noetische hoedanigheid komen, verminkt en vervalst. De godheid van de wateren is de Zoon, die met dit centrum overeenkomt en degene die zich boven het altaar bevindt is de Zonne-Heer; bij

97

de tweede overwinning werpt hij het vuur van het altaar in de aarde (VIII. 3.) en aldus identiviseert hij zichzelf met Dionysos, die “de zaaier van vuurzaad” genoemd werd. In Lukas XII. 45 zegt Iêsous, “Ik kwam om vuur in de aarde te werpen”. Het woord “komende” in de zin aan de Godheid toegeschreven, is hier vervangen door “geheiligd”, want nu is de Godheid al gekomen en daarom is de toekomst opgegaan in het NU.

Hoofdstuk XVI. 8, 9. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE NOETISCHE NATUUR. 8. De vierde Godheid goot zijn offerschaal uit op de zon. (Autoriteit) was gegeven, om de mensen

te verzengen met vuur. 9. De mensen werden verzengd door grote hitte en zij lasterden de naam van de Godheid, die

macht heeft over deze vergeldingen; maar zij bekeerden zich niet om hem eer te geven.

COMMENTAAR De Zon is de troon van de Hemel-God, de heerser over de intellectuele natuur. Het uitgieten van de speirêma op dit centrum veroorzaakt een hevige mentale spanning. De intellectuele krachten worden voorgesteld als niet berouwhebbend en profaan (laag bij de grond), eenvoudig omdat het Nous, de ongedifferentieerde Gedachte, de “enige heilige” is.

Hoofdstuk XVI. 10, 11. HET LAATSTE OORDEEL VAN DE GNOSTISCHE NATUUR. 10. De vijfde Godheid goot zijn offerschaal uit op de troon van het Beest. Zijn koninkrijk werd

verduisterd; en zijn (onderdanen) beten zich op de tong van de pijn, 11. en lasterden de Godheid van de Hemel, om hun pijnen en hun zweren; maar zij bekeerden

zich niet van hun werken.

COMMENTAAR De troon van het beest als een somatische afdeling is het hartcentrum; maar in het algemeen omvat het het gehele sympatische systeem, waarvan de belangrijkste chakra, de epigastrische plexus met de Draak gedeeld wordt.

Hoofdstuk XVI. 12. HET LAATSTE OORDEEL OVER DE VOLMAAKTE NATUUR. - DE UITDRIJVING VAN HET DRIEVOUDIGE ELEMENTALE ZELF. 12. De zesde Godheid goot zijn offerschaal uit op die grote rivier, de Euphratês. Zijn wateren

droogden op, zodat daar het pad voorbereid kan worden voor de heersers die (verschijnen, te voorschijn komen) uit de geboorteplaats van de zon.

COMMENTAAR

In elk van de vier overwinningen wordt het zesde chakra met de cerebro-spinale as en de vijf prânas in verband gebracht, de solaire of noetische krachten, omdat de krachten op ieder van de vier gebieden van bestaan werkzaam zijn, waarmede de somatische afdelingen overeenstemmen. In

98

deze laatste overwinning worden de wateren van de Euphratês opgedroogd, dat wil zeggen, dat de magnetische of zenuwkrachten van het spinale systeem (het ruggemerg) opgelost worden en daar voor treden in de plaats de krachten van de solaire elektrische vuren, die blijvend zijn. In de “Heilige Stad”, het solaire lichaam, wordt de Euphratês de hoofdstraat of doorgang, “van zuiver goud, doorzichtig als glas”. “Er werd gezegd (XI. 8 11) dat de lichamen van de twee vuur ademende “getuigen” in de hoofdstraat van de stad (het stoffelijk lichaam) liggen, totdat ze weer herleven; deze getuigen hebben de kracht om “de aarde met elke vergelding (plaag) te tuchtigen”.

Hoofdstuk XVI. 13-16. 13. Ik zag (komende) uit de mond van de Draak, uit de mond van het Beest en uit de mond van

de Pseudo-ziener, drie onreine geesten tevoorschijn komen in de gedaante van kikvorsen. 14. Want zij zijn geesten van spoken en kondigen aan, (en) zij gaan uit tussen de heersers van

het gehele vader-land, om hen te monsteren voor de slag op de grote dag (van de komst) van de Godheid, de Albeheerser.

15. (De Godheid zegt:) “Zie! Ik kom (in stilte) als een dief. Onsterfelijk is hij, die waakt en zijn uiterlijke gewaden aan houdt, opdat hij niet naakt zal lopen en zij zijn schaamte zien”.

16. Ze monsterden hen op de plaats die in het Hebreeuws Harmagedôn genoemd wordt.

COMMENTAAR De krachten die uitgedreven worden bij het opdrogen van de “Euphratês” komen uit de drie lagere somatische centra en vormen een psychisch wezen, dat analoog is aan de geest van een gestorven persoon: het proces van zuivering, dat na de dood intreedt en dat de ziel ondergaat, vindt bij degene die “in de Meester sterft” reeds voor de dood plaats. De ziel van de gestorven mens moet zich eerst van al de kwade krachten en elementen van de psychische natuur ontdoen, voor ze haar intrede van zalige rust in de hogere wereldziel kan doen, het spirituele rijk; en deze verwijderde elementen blijven in de lagere wereld ziel achter, het schimmenrijk, waarin ze voor een tijdlang een psychisch wezen vormen, dat veel op de overleden persoon gelijkt, zijn geest, schaduw of spook - een elementaal iets, dat een mengelmoes van alle onzuivere en kwade bestanddelen is en aldus door de ziel verworpen wordt. In het Griekse mysticisme, zoals dat door Plôtinus en anderen verklaard wordt, werd deze hogere Wereldziel Zeus genoemd en de lagere wereldziel, die direct op het stoffelijke gebied volgt en vol zit met de onzuivere en vieze emanaties van de laatstgenoemde, werd Rhea genoemd; Rhea komt overeen met het Kabbalistische “astrale licht”, dat kinetisch geladen is met de kwade impulsen en gedachten van de mensheid en wel in het bijzonder met de walgelijke sexualiteit van het ontaarde en bedorven deel van de mensheid en door zijn hypnotische invloed is het een voortdurende aanspoorder tot misdaad en ontucht. In dit rijk ontbindt het spook langzamerhand; maar de elementen waar het uit bestaat worden weer tot de ziel aangetrokken, wanneer die reïncarneert. Maar voor de mens die zich met het telestische werk bezig houdt, wordt deze elementaal een kwaadaardige demon, waartegen hij voortdurend op zijn hoede moet zijn en die hij moet vernietigen. Van de onzuivere “geesten” (pneumata) wordt gezegd, dat ze zich in de plaats genaamd Harmagedôn verzamelen. De geschoolde geleerden zijn er niet in geslaagd om een aanvaardbare Hebreeuwse afleiding van dit woord te vinden; de veronderstelling, dat het in de plaats van de “Berg Megiddo” staat, geeft grote moeilijkheden, omdat de enigste Megiddo die in de aardrijkskunde bekend is, een stadje was op

99

een vlakte. Wanneer men het als een letteromzetting (anagram) beschouwt, wordt Harmagedôn: Rhea’dagmon, “Rhea van de wellustige verlangens en begeerten” - een zeer juiste aanduiding voor de anima bruta, of brute-ziel van de wereld waardoor Rhea getypeerd werd. De aanbidding van de Godin Rhea, die men ook wel Kybelê, Astartê en vele andere namen en titels gaf, was onder de Oosterse naties wijd verbreid. Aan haar was een groot aantal tempels gewijd, die vol waren van “heilige vrouwen” en als de Magna Mater, “de Grote Moeder” van deze prostituées, werd ze met de meest schaamteloze orgiastische riten aanbeden. Rhea symboliseerde echter oorspronkelijk de hemelse aether.

Hoofdstuk. XVI 17-20. DE LAATSTE OVERWINNING DE GEESTELIJKE GEBOORTE VAN DE OVERWINNAAR. 17. De zevende Godheid goot zijn offerschaal uit in de lucht. Er kwam een grote stem uit de

adytum van de hemel van de troon-zeggende: “Hij is geboren”. 18. Er kwamen bliksemschichten, stemmen en donderslagen; en er kwam een grote aardbeving,

zoals niet geschied was, sinas de mensen op aarde geboren waren - zo ontzettend was die aardbeving.

19. De grote stad werd tot drie afdelingen. De steden van de volken vielen; en God herinnerde zich in de gedachte het grote Babylon, om haar de beker te geven met de wijn van het vuur van zijn passie.

20. Alle eilanden vluchtten en de bergen werden niet meer gevonden. 21. Grote hagelstenen, wel honderd pond zwaar (gelijk catapultprojectielen), vielen uit de hemel

op de mensen neer en de mensen lasterden de Godheid om de plaag van de hagel; want zijn plaag was bovenmate zwaar.

COMMENTAAR

De stem uit de adytum, die van de eerste Logos, kondigt de geboorte “van boven” van de overwinnaar aan, die daarop op het witte paard verschijnt; maar voor deze verschijning wordt er over uitgeweid, om het te verklaren. De stemmen van de donderslagen zijn de “stemmen van de zeven donderslagen”, evenals in X. 3, IV. 5, VIII. 5 en XI. 19. De grote stad, het stoffelijk lichaam, bestaat nu uit drie afdelingen, de kleinere steden, de centra voor voortplanting, zijn met wortel en tak uitgeroeid; steden mag hier ook vertaald worden door “woonplaatsen”. Het woord ethnê, “volk”, betekent ook “kasten, standen en geslachten”.

Hoofdstuk XVII. 1-5. DE LAGERE WERELD-ZIEL EN DE BEGEERTE VOOR STOFFELIJK LEVEN. 1. Toen kwam een van de zeven Godheden, die de zeven offerschalen had, en sprak met mij,

zeggende: “Zie hier! Ik zal U het oordeel over de grote prostituée, die op de grote wateren zit, tonen.

2. Waar de regeerders van de aarde ontucht mee gepleegd hebben – en zij die op de aarde wonen, werden vergiftigd door de wijn van haar prostitutie.”

3. Hij bracht mij in de Adem (-trance) in de woestijn; en ik zag een Vrouw gezeten op een scharlaken Beest (hebbende zijn mond) vol van zondige namen en het heeft zeven koppen en

100

tien hoornen. 4. De Vrouw was in purper en scharlaken gekleed, getooid met goud, kostbare stenen en paarlen,

in haar hand heeft ze een gouden wijnbeker, vol met de stank en vuilheid van haar prostitutie. 5. Op haar voorhoofd stond een naam geschreven: “Een Mysterie, Babylôn de grote, de

“Moeder” van de (tempel) prostituées en van de vuilheid van de aarde.”

COMMENTAAR De twee “Vrouwen” uit de Apocalypse zijn beide “Godinnen”, die een heidense betekenis hebben, evenals de “Engelen”, zijn ze de Goden van het heidense pantheon en het doet er niet toe of men Christen of Heiden is, al deze Goden en Godinnen zijn de verpersoonlijkte krachten en principes van de macroscosmos en de microcosmos. Babylôn, als de “machtige stad” is het menselijk lichaam; en als de gevallen Vrouw is ze de Godin, de Magna Mater van de tempelprostituées in de Mysterie-cultus van Rhea of Astartê. Babylôn, het menselijk lichaam, is in waarheid een mysterie. De anatomen, physiologen, chirurgen en artsen, die dit mysterie bestudeerd hebben, zelfs slechts op een zuiver empirische en materialistische basis, hebben meer kennis van het Goddelijk gemanifesteerde Leven in de stoffelijke wereld verzaméld en hebben het menselijk geslacht veel groter zegeningen gebracht, dan al de exoterische theologen, die hun levens verspild hebben met het formuleren van een theologie, die slechts op fantasie berust en ze dwongen hun medemensen tot de aanbidding van verzinsels van het oningewijde denken – de persoonlijke God. Maar Babylôn betekent veel meer dan het stoffelijk lichaam, dat slechts als een vormelijke uitdrukking beschouwd wordt en opgebouwd is uit verschillende weefsels, een samenstel van organen, enz.; het symboliseert ook de algemene principes van generatie, van het leven dat tot een fysieke basis beperkt is. Volgens de Arcane wetenschap, die Iôannês op een allegorische wijze beschreven heeft, zijn krachten subtiele elementen en de stoffelijke elementen zijn krachten, die inert (bewegingloos) geworden zijn; en al de krachten en elementen ontspringen aan de hemelse aether, de Archê of het “eerste principe”. De Zon-geklede Maagd van de Hemel, die aan het mankind geboorte geeft bij de groei van het solaire lichaam van de Overwinnaar, is de zuivere aether, de primordiale kracht-substantie; maar in de sferen van dierlijk-menselijke generatie, waar die aether zich gedifferentieerd heeft in de grove stoffelijke elementen, is ze de onkuise vrouwelijke, de moeder van alles wat slecht en vuns is. Als uitwendige vorm, een wonderbaarlijk mooi organisme door de ziel voor zijn eigen goddelijk doel ontwikkeld, is het lichaam van de adytum van de Godheid; maar de elementen die het samenstellen, zijn gedurende de lange eeuwen van stoffelijke evolutie bezoedeld, zodat de ziel steeds weer aangespoord en opgehitst wordt tot het kwaad door de onzuivere emanaties en verdorven impulsen die in het stoffelijk lichaam inhaerent geworden zijn. Het is dus zowel een goddelijk als ook een infernaal Mysterie, waarin de ziener zichzelf weergeeft als starend in een wonder. Als een Godin symboliseert de infernale Aphroditê en de gevallen Maagd, de anima bruta, of lagere wereld-ziel, die verzadigd is van sexualiteit. In deze rol houdt ze een beker in de hand, die de naburige constellatie krater voorstelt, de mengbeker waarvan men in fabels vertelt, dat hij aan Bakchos toebehoord heeft. Babylôn, eens de glorieuze stad van de Chaldeeërs, een centrum van magie en mysteriën, was reeds tot puin vervallen, voordat de Apocalypse geschreven was. Jakhalzen en hyena’s zwerven door de verlaten straten rond en de bijgelovigen zagen er angstig op neer en dachten dat het de bijzondere plaats van geesten en demonen was.

101

Hoofdstuk XVII. 6-8. 6. Ik zag de Vrouw vergiftigd door het bloed der toegewijden en het bloed van de getuigen van

Iêsous. Toen ik haar zag, stond ik verbaasd en nieuwsgierig. 7. De Godheid zei tot mij: “Waarom waart gij verbaasd? Ik zal U het geheim van de Vrouw en

vanhet Beest dat haar droeg, dat zeven koppen en de tien hoornen heeft, vertellen. 8. Het Beest dat ge zaagt wis, en is niet, en staat op het punt uit de afgrond op te rijzen en tot

ontbinding over te gaan. Zij die op de aarde wonen - (leder) wiens naam niet geschreven staat op de (boek) rol des levens sinds de evolutie van het universum – zal zich verbazen bij het zien van het Beest, omdat het wàs, en niet is en zal zijn.”

COMMENTAAR

De rode Draak, de epithumetische hartstochtsnatuur, is het principe, dat nauw aan het Beest of het phrênisch denken (het lager denken, de kama-manas) verbonden is en het drijft de ziel er toe om de stoffelijke incarnaties doorlopend te doen plaatsvinden. Het Beest trekt de onzuivere elementen uit de afgrond aan en ze worden er weer in vernietigd, wanneer de ziel gezuiverd wordt. Aldus onderhoudt het de Vrouw, die het stoffelijk bestaan typeert. De formule “was, is niet, en zal zijn” drukt slechts op een raadselachtige wijze de Platonische stelling uit, dat in de gebieden van generatie “niets werkelijk is, maar alle dingen zijn wordende”, dat wil zeggen in de phenomenale wereld (de wereld der verschijnselen) is er niets, dat een duurzaam bestaan voert, maar “alle dingen worden geschapen en ontbonden, ze komen tot bestaan en gaan weer in nieuwe vormen over.” De mensen die niet ingeschreven zijn in de (boek)rol des levens, zijn eenvoudig de niet ingewijden, de onwetenden.

Hoofdstuk. XVII. 9-11. 9. Hier spreekt het intuïtieve denken, dat scherpzinnig is: de zeven koppen stellen de zeven

bergen voor, waarop de Vrouw gezeten is; 10. en er zijn zeven heersers (waarvan) de vijf gevallen zijn en de ene is, en de ander is nog niet

gekomen en wanneer hij komt, moet hij nog even wachten. 11. Het Beest dat wàs en niet is, is zelf ook een achtste en is (een emanatie) van de zeven - en het

gaat tot ontbinding over.

COMMENTAAR De zeven koppen van de Draak zijn, evenals die van het Beest, de zeven voornaamste begeerten, maar in het ene geval zijn ze mentaal en in het andere meer instinctmatig; en de zeven bergen zijn de zeven chakra’s, waardoor ze zich tijdens een incarnatie manifesteren (de Vrouw die op hen gezeten is) en ze domineren achtereenvolgens tijdens de zeven verschillende incarnaties waar de neophiet doorheen moet gaan om ze te overwinnen. Het onvermijdelijke residu van het epithumetische principe, dat na de dood het spook vormt, of het elementale zelf, is de achtste (sfeer) “de verloren zoon”. De overwinnaar wordt in het Apocalyptische drama voorgesteld als zijnde de zesde in de serie van zeven incarnaties, zodat vijf van hen gevallen zijn en de zevende nog komen moet. Daarom is de Draak, die later in het drama verschijnt, wederom in de afgrond gevangen gezet en kan niet volledig verslagen worden dan bij de zevende en laatste incarnatie. In de

102

Boeddhistische geschriften leidt het tweede van de vier “vier nobele paden” tot eeuwige vrede, het wordt sacridâgamin genoemd, “hij die slechts eenmaal meer behoeft terug te komen” (te reïncarneren).

Hoofdstuk XVII. 12-14. 12. “De tien horens, die gij zaagt, zijn tien heersers, die nog niet een rijk ontvangen hebben; maar

ze ontvangen kracht als heersers een uur met het Beest. 13. Deze hebben één doel; en hun kracht en gezag geven ze aan het Beest. 14. Deze willen strijden met de Ram en de Ram zal hen overwinnen; want hij is de Meester van

de Meesters en de Heerser van de Heersers; en zij die gaan, worden de geroepenen en de vertrouwden genaamd”.

COMMENTAAR

De tien horens zijn de vijf prâna’s, waarvan elk tweevoudig is, positief en negatief, op dit gebied, waar ze slechts de levenswinden of vitale krachten zijn; ze zijn niet met de chakra’s verbonden, zoals wel het geval is met de tattvas en om die reden wordt er gezegd, dat ze alsnog geen rijk hebben, hoewel ze later het ruggemerg als rijk krijgen, wanneer de Ram hen heeft overwonnen. Bovenmatige dierlijke vitaliteit door het versterkte opwekken van de hartstochtaard, verwijdert van het geestelijke; om die reden wordt gezegd, dat ze het Nous vijandig gezind zijn, toch moeten ze overwonnen en gebruikt worden. De onderworpen krachten worden hier volgens de drie lagere graden van inwijding gerangschikt als beginnelingen, neophieten en degene die hun onkreukbaarheid bewezen hebben. In de Griekse mythologie werden de Daktyloi, verzonnen priesters, die zeer bedreven waren in magie en geneeskunst, soms als vijf opgesomd, maar vaker als tien in aantal, vijf mannelijke en vijf vrouwelijke, aldus overeenstemmende met de vijf prâna’s en de vijf ondergeschikte prâna’s. Zoals de naam aanduidt, waren zij de krachten, die door de vingers uitgedrukt worden. Wanneer men de prithivi er bij inbegrijpt en de Brâhma tattvas, die zeer in het bijzonder met het ruggemerg verbonden zijn, worden de prâna’s soms als een twaalftal opgesomd.

Hoofdstuk. XVII. 15-18. 15. Hij zegt mij ook nog: “De wateren die gij zaagt, waarin de prostituée gezeten is, zijn naties,

menigten, volkeren en tongen. 16. De tien horens die gij op het Beest zag - deze zullen de prostituée verafschuwen en haar

behoeftig en naakt maken; zij zullen haar vlees verteren en haar in het vuur verbranden. 17. Want de Godheid gaf hun in, om zijn voornemen uit te voeren, om (het) uit te voeren (als

hun eigen) totdat het onderricht van de Godheid beëindigd zou zijn. 18. En de Vrouw die gij zaagt, is de grote stad die een rijk heeft (dat zich uitstrekt) over de

heersers van de aarde”.

COMMENTAAR De wateren zijn de grote zee van voortgebracht leven, de mensheid in haar grote cyclus van stoffelijke en psychische evolutie, die alle kleinere cycli van de rassen en de onderrassen omvat,

103

waarin leder individu in elk van hen zijn rol speelt; en het gehele machtige getij van leven werkt daarin langzaam zijn goddelijk doeleinde uit. Zelfs hebben de kleinere krachten van de individuele mens de drang in zich om deze Goddelijke doelstelling te volbrengen en wel dusdanig, dat degene die er tegen in gaat, ziekte en vernietiging van de krachten uitlokt, die gewoonlijk zijn stoffelijke lichaam belevendigen. De “heersers van de aarde” zijn de onderworpen krachten van de stoffelijke wereld; hoewel men de zin ook in zijn algemene betekenis uit mag leggen, als de hoogste van het dierenrijk.

Hoofdstuk XVIII. 1-3. DE FEESTVREUGDE OVER DE OVERWINNING VAN “DE GROTE ILLUSIE”. 1. Na dit (onderricht) zag ik een andere Godheid uit de hemel neerdalen, die een grote macht

heeft; en de aarde straalde van zijn heerlijkheid (was verlicht door zijn glorie). 2. Hij riep met een krachtige stem, zeggende: “Zij viel! De grote stad Babylôn viel en werd een

sluiphoek voor spoken, een gevangenis voor ieder vuil spook en een kool voor iedere vuile en onreine vogel (van het gebed).

3. Want door de wijn van de lust van haar prostitutie zijn alle volkeren dronken. De heersers van de aarde bedreven ontucht met haar; en de kooplieden van de aarde werden rijk door de kracht van haar ontucht.”

COMMENTAAR

De Apocalyptische held, die bij de beproevingen van de inwijding overwonnen heeft en de geestelijke herboorte bereikt heeft, is boven de illusies van het gewone leven uitgestegen en heeft zijn plaats temidden van de onsterfelijke Goden ingenomen. De vermaningen en jammerklachten die op de verklaring van de stralende Godheid (Arês) volgen, betreffende de val van Babylôn, zijn van algemene strekking en van toepassing op de gehele mensheid en in het geheel niet op de Overwinnaar. Want, omdat er twee kruisigingen zijn, moet er een tweemaal vallen tegenover-staan. De val van Babylôn die door de Godheid veroorzaakt wordt, is de val in sterfelijke corruptie, de ontheiliging door de mensheid van hun stoffelijke lichamen, die zij hebben veranderd in houders van ontucht en onzedelijkheid. Maar voor wat de Overwinnaar betreft, betekent de val van Babylôn juist het omgekeerde van dit alles, want het betekent de overwinning, onderdrukking en zuivering van het lichaam. De volkeren, heersers en kooplieden, die door de grote prostituée verleid waren, zijn de vier lagere kasten - de zwoegende hard werkende, strijdlustige, commerciële en intellectuele klassen - terwijl de Godheden de vijfde en hoogste klasse, de verlichten, vertegenwoordigen.

Hoofdstuk XVIII. 4-20. 4. Ik hoorde een andere stem uit de hemel, zeggende: “Kom hier uit, O mijn volk, opdat gij niet

deelt in haar zonden en opdat gij haar vergeldingen niet zult ontvangen! 5. Want haar zonden zijn zelfs tot de hemel opgestapeld en de Godheid heeft haar misdaden in

zijn herinnering gehouden. 6. Vergeld haar op dezelfde wijze als zij vergold en betaal haar dubbel (loon) terug, volgens haar

werken. In de wijnbeker die zij uitstortte, start voor haar een dubbele (maat).

104

7. Kwel haar dusdanig en geef haar zoveel smart, als zij zichzelf verheerlijkte en tot ontucht over ging; want in haar hart blijft ze zeggen: “Ik troon als een koningin en ben niet een weduwe; en ik zal in het geheel geen smart zien”.

8. “Daarom zullen op één dag haar vergeldingen komen - dood, smart en honger - en ze zal door vuur verteerd worden. Want sterk is de Godheid die haar heeft gevonnist.

9. De koningen van de aarde die ontucht met haar pleegden en zinnelijk met haar waren, zullen over haar wenen en weeklagen, wanneer ze de rook van haar grote brand zien,

10. op verre afstand voor vrees voor haar smart staande, zeggende: “Wee! Wee! De grote stad Babylon, de sterke stad! Want in één uur is uw vonnis voltrokken!”

11. “De kooplieden van de aarde wenen en rouwen om haar, want niemand koopt hun waren meer,

12. de voorraad van goud, zilver, kostbare stenen, paarlen, fijn linnen, purperen (kleren) en zijden (weefsels) en scharlaken; en alle thuja-hout, ieder ivoren voorwerp, ieder voorwerp, dat van zeer kostbaar hout, van brons, van ijzer of van marmer gemaakt is;

13. en kaneel, amomum, wierook, zalven, reukwerk, wijn, olie, bloem, tarwe, runderen en schapen; en (koopwaar) van paarden en wagens – en van lichamen en zielen van mensen! (slaven en lijfeigenen).

14. (De vruchten die uw hart begeerde, zijn verdwenen en alle lekkere en stralende (bekoorlijkheden) zijn verdwenen en (uw beminnaars) zullen ze nooit meer (in u) terug vinden).

15. De handelaren in deze goederen, zij die zich door middel van hen verrijkten, zullen verre blijven staan uit vrees voor haar kwelling, tranen stortend en klagende, zeggend: “Wee! Wee! De grote stad - zij die gekleed was in fijn linnen, purper en scharlaken en getooid met goud, edelstenen en parels!

17. Want in één uur ging al die rijkdom teniet. “En iedere stuurman en al de bemanningsleden van de schepen, zeevarenden en allen die op de zee zwoegen, stonden op grote afstand

18. en riepen uit toen zij de rook van haar verbranding zagen, zeggende: “Welke (stad) is gelijk aan de grote stad?”

19. “En zij strooiden stof op hun hoofden en riepen uit, wenende en klagende, zeggende: “Wee! Wee! De grote stad, waardoor allen rijk werden, die schepen op de zee hebben, van haar overvloed! Want in één uur is zij verwoest.”

20. “Verheug U over haar, o hemel en gij toegewijden, boodschappers (van God) en zieners! Want de Godheid heeft haar op dezelfde wijze gevonnist als zij U vonniste.”

COMMENTAAR

De “stem van de hemel” is die van de heerser van Taurus, Aphroditê, in haar lunair aspect als Selênê, de Godin met hoorns van een stier. Tengevolge van het Christelijke vooroordeel tegen de bekoorlijke sexe, moest de schrijver van de Apocalypse voorzichtig zijn in de aanduiding van de Godin. Het is vermoedelijk om die reden, dat Hermês met de gouden staf ergens anders als de Bescherm-God van Aries optreedt, in plaats van Athêna, de Godin van wijsheid.

Hoofdstuk XVIII. 21-24. 21. Een eenzame Godheid, de sterke, nam een steen op, gelijk een grote molensteen, en wierp

hem in de zee, zeggende: “Aldus zal Babylôn door een geweldige krachtsinspanning, de grote

105

stad, ternedergeslagen worden en zal in het geheel niet meer te vinden zijn. 22. De stem van lierspelers, musici, fluitisten en trompetters, zullen in het geheel niet meer in U

gehoord worden; geen handwerksman van welk handwerk ook, zal in het geheel niet meer in U gevonden worden; de stem van de molensteen zal in het geheel niet meer in U gehoord worden;

23. het licht van een lamp zal in het geheel niet meer in U schijnen; en de stem van de bruidegom en bruid zal in het geheel niet meer in U gehoord worden. Want Uw kooplieden waren de magnaten van de aarde. En door Uw toverkunsten werden alle volkeren verleid.

24. In haar werd het bloed gevonden van de zieners en toegewijden en van allen die op de aarde geheiligd zijn”.

COMMENTAAR

De Godheid, die de aard van de Vrouw en het Beest verklaarde, is Zeus, de bewaker van het Leo - vierde deel van de zodiac; de Godheid die de val van Babylôn afkondigde, is Arês, de bewaker van het Scorpio – vierde deel; de Godheid die het volk aanspoorde om de gedoemde stad te verlaten is Aphroditê, de bewaker van het Taurus – vierde deel; en de Godheid die de “molensteen van de Goden” in de zee wierp is Kronos, de bewaker van het Aquarius – vierde deel. De vier vertegen--woordigen aldus de vierde delen van de zodiac, de somatische afdelingen en de kasten. Van de eerste wordt gezegd, dat hij een van de zeven is geweest, die de offerschalen of pateras uitgoot; maar dit is even waar voor de anderen, omdat de zeven Godheden met de pateras de zeven planetaire Goden vertegenwoordigen. De Heer over de vier Godheden is natuurlijk Hermês, die leiding geeft aan de inwijdingen en aan de candidaat de goddelijke mysteriën onthult. Aan de feestvreugde en jammerklachten over de te verwachten val van Babylôn (een gebeurtenis die voor het merendeel van de mensheid in een zeer ver verwijderde toekomst ligt) nemen de vier kasten deel. De hoogste kaste of de spirituele klasse, wordt als een drievoud gegeven en bestaat uit toegewijden, goddelijke boodschappers en zieners; maar zij uiten geen vreugdebetoon, de Godheden treden als hun zegsmannen op. De profanen bestaande uit de heersers of overheersende militaire klasse, de kooplieden of handel drijvende klasse en de zeelieden, de zwoegende massa’s op de levenszee, geven zich over aan jammerklachten over de instorting van de grote stad. Voor het heden en voor de komende eeuwen, zowel in Christelijke als ook in heidense landen, blijft Astartê getroond op de scharlaken Draak, “die de Duivel en Satan” is en in deze twintigste eeuw is haar beker meer overvloeiend van verafschuwing en de handel in de lichamen en zielen van mannen en vrouwen gaat zelfs op nog ruwer en hartelozer wijze door, dan in de dagen toen Iôannês zijn mystieke rol schreef. De vernietiging van het Apocalyptische Babylôn zal slechts dan komen, wanneer de mensheid geleerd heeft om de vleselijke lusten te verfoeien en de glorie van de geest lief te hebben.

Hoofdstuk XIX. 1-8. 1. Na deze (veroordelingen) hoorde ik (een koor), als het ware de stem van een grote menigte in

de hemel, zeggende: “Allêlouïa! De verlossing, glorie en kracht zijn van onzen God. 2. Want waarachtig en rechtvaardig zijn zijn oordelen: want hij heeft geoordeeld over de grote

prostituée, die de aarde met haar prostitutie ten verderve voerde en hij heeft gewroken het bloed van zijn slaven aan haar hand”.

3. En andermaal hebben zij gezegd: Allêlouïa! Haar rook blijft opstijgen door de aeonen van de aeonen!”

106

4. De vierentwintig Ouden en de vier Wezens vielen neder en aanbaden de Godheid die op de troon gezeten is, zeggende: “Amên, Allêlouïa!”

5. Een stem ging uit van de troon, zeggende: “Looft gij onzen God, gij allen, zijn slaven en gij die hem vreest, beide, de jongeren en de ouderen”.

6. En ik hoorde (een koor) als het ware de stem van een grote menigte, gelijk de stem van vele wateren en als de stem van machtige donderslagen, zeggende: “Allêlouïa! Want de Meester-God, de Albeheerser, is de heerser geworden.

7. Laat ons blij zijn en juichen en laat ons hem de eer geven; want de bruiloft van de Ram is gekomen en zijn vrouw heeft zich reeds er voor klaar gemaakt.

8. Aan haar was (het recht gegeven, toegestaan) om zichzelf in byssus (-kleding) te kleden, schitterend en zuiver; want byssus (-kledingen) zijn de onderscheidingen van de toegewijden”.

COMMENTAAR

Hier is de belangrijkste handeling van het drama weer hervat: het koor, dat het zevende en laatste is, is een lofzang op de overwinning dat volgt op het bereiken van de Overwinnaar van de Geestelijke Wedergeboorte. Het koor wordt gezongen door al de krachten van het microcosmische universum, Apollôn is hier de leider van het koor. Het woord Allêlouïa, dat nergens anders in het Nieuwe Testament gevonden wordt, wordt hier viermaal gezongen. Men veronderstelt, dat hier evenals in de Psalmen, het Heebreeuwse HalleluJah; “Prijst gij Jah” bedoeld wordt; maar men zegt ook wel dat het bij de Mithraeïsche riten gebruikt werd. Hier in de Apocalypse is het schijnbaar een woord dat in de plaats van het Griekse Eleleuiê staat, een woord dat in de oude hymnen die aan Apollôn gewijd zijn, gevonden wordt en een kreet van overwinning is, evenals in het Latijn Io triumphe. Het huwelijk (gamos) was een van de symbolische riten in de Griekse mysteriën; en in het algemeen wordt m het mysticisme de geest als mannelijk en stof als het vrouwelijke principe aangenomen. Hier is de “bruid” van de Overwinnaar het solaire lichaam - het “vuurlichaam” van de Ingewijde. Byssus was een fijn gewaad, natuurlijk van een gele kleur, dat door oosterse toegewijden aangenomen en gedragen werd. Het verzinnebeeldt de aurische kleur van een heilig mens.

Hoofdstuk XIX. 9-10. En (de Godheid) zegt tot mij: “Schrijf: Onsterfelijk zijn zij die uitgenodigd zijn tot het bruiloftsmaal van den Ram”. En (weer) zegt hij tot mij: “Deze zijn de arcane leringen van de Godheid”. 10. Ik viel voor zijn voeten neder om hem te aanbidders; maar hij zegt tot mij: “Zie toe, dat (gij

dit) niet doet. Ik ben een medeslaaf met U en met Uw broeders die de getuigenis van Iêsous hebben. Aanbid de Godheid. Want de getuigenis van Iêsous is de Adem van Zienerschap!”

COMMENTAAR Absolute zekerheid omtrent de goddelijke, onsterfelijke natuur, het bewuste spirituele Zelf, kan slechts door middel van de heilige trance verkregen worden, waarin alle lagere hoedanigheden tot rust zijn gebracht, waarbij het getier van de zinnen, de emoties en gedachten volledig tot zwijgen zijn gebracht, zodat in de volkomen vrede en stilte van de ziel de stem van het innerlijk zelf gehoord kan worden. Deze staat van trance kan slechts bereikt worden door de werking van de speirêma (kundalini), de dynamisch werkende kracht van de paraklêtos of “advocaat”, die pleit met de Vader. Iêsous, de getuige, waarvan gezegd wordt dat hij de Adem van zienerschap is, is hier,

107

zoals altijd de ZonneGod, Dionysos, in wiens cultus elke candidaat voor initiatie trachtte de Godheid te worden, of anders uitgedrukt, de vereniging met zijn eigen spirituele zelf trachtte te verwezenlijken. De geanthropomorphiseerde (in menselijke gedaante voorgestelde) Iêsous van de Christenheid is slechts een moreel voorbeeld voor zijn dienaren of aanbidders.

De Verstand-Geboren Overwinnaar en Zijn Spirituele Krachten.

Hoofdstuk XIX. 11-16. DE UITROEIING VAN DE STERFELIJKE PRINCIPES VAN DE ZIEL. 11. Ik zag de hemel geopend; en ziel een wit paard (verscheen) en hij die er op reed, wordt

geloofwaardig en waarachtig genoemd en hij oordeelt gerechtig en strijdt rechtvaardig. 12. Zijn ogen zijn gelijk een vlammend vuur en op zijn hoofd zijn vele diademen; en (op zijn

voorhoofd) heeft hij een naam geschreven die niemand kent dan hij alleen. 13. Hij is gekleed in een mantel geverfd met bloed; en zijn naam luidt “De Logos van de Godheid”. 14. De legers in den hemel volgden hem op witte paarden en droegen witte en zuivere byssus (

mantels). 15. Uit zijn mond komt een scherp zwaard, waarmede hij de volkeren kan tuchtigen. Hij zal ze

regeren met een ijzeren staf. Hij treedt het wijnvat (overvloeiende van) de wijn van het vuur van de passie van de Godheid, de Al-Regeerder.

16. Hij heeft op zijn mantel en op zijn dij de naam geschreven, “Vorst der vorsten en Meester van de meesters”.

COMMENTAAR De held op het witte paard is de Tweede Logos, het incarnerende Ego; en hij is nu de Overwinnaar, die door een onverzettelijke wilsinspanning zijn telestisch werk volbracht heeft; hij is niet meer de géinverteerde Logos. Want hij draagt het aspect van Mars, de Oorlogs-God, die in de oudere mythologie de God van de generatie of voortbrenging is; hij regeert met een ijzeren staf, het metaal van Mars; hij treedt het wijnvat van regeneratieve krachten en hij heeft zijn titel op zijn dij geschreven - een verzachtende uitdrukking voor phallos, zoals in het Nieuwe Testament gebruikelijk is. (Gen. XXVI. 2 en volgende). Dit betekent, dat de Overwinnaar de staat van zondeloze zuiverheid bereikt heeft, hij heeft alles uit zijn lagere natuur uitgeroeid dat verband houdt met de lagere phasen van stoffelijk bestaan. Hij gaat nu over tot de laatste strijd met het elementale zelf, de Tartaarse geest van zijn nu overleden psycho-materiële persoonlijkheid.

Hoofdstuk XIX. 17-18. De Laatste strijd en het Banquet van de Vogels van Gebed. 17. Ik zag een eenzame Godheid staande in de zon. Hij riep met luide stem, zeggende aan al de

vogels (van gebed), die in de mid-hemel vliegen: “Komt! Verzamelt U voor de maaltijd van de grote God,

18. zodat gij mag verslinden het vlees van de heersers, het vlees van de oversten, het vlees van de sterke (krijgslieden), het vlees van paarden en hun berijders en het vlees van allen, vrijen en slaven, belde jong en oud”.

108

COMMENTAAR De “eenzame” Godheden zijn de Voornaamste Godheden (archangeloi), die overeenkomen met de Zôa; hier is degene die in de zon staat Michaël (Hermês), die de draak uit de hemel verdreef. Het elementale zelf is de essentie van onzuiverheid in de psychische en stoffelijke elementen; en als een soort van bijproduct, om het zo uit te drukken, van de evolutionaire aeon, is het een neerslag van alles dat slecht was in iedere incarnatie gedurende de aeonische tocht van het Ego in de sferen van generatie. Daarom is het het “vlees” of zinnelijk element van koningen, krijgslieden en al de andere persoonlijkheden, die door het incarnerende Zelf aangenomen worden in het drama dat door de mensheid opgevoerd wordt.

Hoofdstuk XIX. 19-23. 19. Ik zag het Beest en de heersers van de aarde en hun legers, samengetrokken om te strijden met

de Ruiter op het Witte Paard en zijn leger. 20. Het Beest was gevangen en met hem de Pseudo-Ziener, die te zijnen aanschouwe de

wonderen deed, waardoor hij degenen die het teken van het Beest hadden ontvangen en de aanbidders van zijn Beeld verleidde. De twee (Beesten) werden levend in het meer van uur, dat vlamt van zwavel, geworpen;

21. en de rest werd verslagen door het zwaard van de Ruiter op het Witte Paard (door het zwaard) dat van zijn mond uitging; en al de vogels (van gebed) waren verzadigd van hun vlees.

COMMENTAAR

De gevechten worden in de Apocalypse zeer in het kort beschreven, als korte en beslissende conflicten en nooit als langdurige worstelingen. In dit gevecht zijn de instinctmatige en phrênische principes van de elementale opeenhopingen begrepen en in het astrale vuur van de phantasmale wereld geworpen, waar oplossing hun uiteindelijk lot is.

Hoofdstuk XX. 1-3. 1. Ik zag een Godheid van de hemel naar beneden komen, die de sleutel van de afgrond en een

grote keten aan zijn hand had. 2. Hij greep de Draak, de Archaïsche Slang, die de Aanklager en de Tegengestelde is en ketende

hem voor een duizend jaren, 3. en wierp hem in de afgrond en vergrendelde en verzegelde (het) boven zijn hoofd, zodat hij de

volkeren niet meer zou verleiden, voordat de duizend jaren geëindigd waren; en daarna moet hij voor een korte tijd worden losgelaten.

COMMENTAAR

In de Apocalypse wordt de voorstelling gemaakt, dat de held in zijn zesde incarnatie is van de zeven incarnaties die de cyclus van de inwijding vormen. Hij moet nog één. leven op aarde medewaken of ondergaan en om die reden kan hij zijn epithumetische principe niet geheel vernietigen; in plaats daarvan wordt het gedurende een duizend jaar in gevangenschap gehouden, waarna het weer bevrijd moet worden, wanneer de held weer reïncarneert, waarop het snel zal worden verdelgd

109

(uitgeroeid). Deze zevende incarnatie is de laatste van de zeven heersers, die de zeven koppen van de draak zijn; en van deze heerser wordt gezegd dat “wanneer hij komt, moet hij nog een korte tijd wachten”. Bij het bepalen van de tijdsduur die tussen de incarnaties ligt en die gezegd wordt duizend jaren te zijn, volgt Iôannês Plato, die een dergelijke periode opgeeft, zoals in Phaidros, p. 249 en in de Republiek, (p. 615;) in de laatste echter waar hij de allegorie van Êr vertelt, legt Plato uit, dat tengevolge van de tienvoudige intensiteit van sensatie in de subjectieve toestand die na de dood optreedt, “de duizend jaren beantwoorden aan de honderd jaren die voor een mensenleven gelden”. De uitdrukking “aan zijn hand” is waarschijnlijk een zinstorende taalfout; bedoeld zal zijn “in zijn hand”. De Godheid met de keten is Zeus; en de passage doet sterk denken aan die uit de Ilias (VIII. 5-6), waar Zeus dreigt om iedere ongehoorzame God in de Tartarus afgrond te storten en voorstelt zijn gouden keten te gebruiken, waarmede hij zijn ongeëvenaarde kracht aantoont.

Hoofdstuk XX. 4-6. DE GELUKZALIGHEID VAN DE ZIEL NA DE DOOD. 4. Ik zag tronen en (de Goden die) op hen zaten; en zij hadden de kracht om te oordelen. En (ik

zag) de zielen van hen die onthoofd waren wegens het getuigenis van Iêsous en wegens de arcane leerstellingen van de Godheid; evenals diegenen die het Beest of zijn Beeltenis niet aanbaden en zijn brandmerk niet op hun voorhoofd en zijn hand ontvangen hadden en zij werden levend en heersten met de Gezalfde duizend jaren lang;

5. (maar) de overige doden werden niet weer levend, voordat de duizend jaren geëindigd waren. Dit is de eerste opstanding.

6. Onsterfelijk en heilig is hij, die deel heeft in de eerste opstanding; over deze heeft de tweede dood geen macht, maar zij zullen offerpriesters voor de Godheid en zijn Gezalfde zijn, en zij zullen gedurende de duizend jaren met hem heersen.

COMMENTAAR

Toen het Beest en de Pseudo-Ziener in het astrale vuur geworpen werden en de draak in de afgrond gevangen gezet werd, wordt er in de Apocalypse verder niet meer over gesproken, zij verdwijnen voor altijd. De Overwinnaar heeft de valse Leeuw en de valse Ram vernietigd; maar in zijn volgende incarnatie moet hij nog vechten en de Draak vernietigen, de valse Archê-Logos. In het Apocalyptisch drama blijft nog slechts één incarnatie over, maar voor Iôannês de uiteindelijke strijd tussen de Overwinnaar en de Draak beschrijft, laat hij ons even achter de coulissen zien, waarbij hij eerst in algemene zin uitlegt wat er met de ziel van de mens gebeurt gedurende de periode die tussen twee incarnaties in gelegen is en dan werkt hij de geschiedenis van de Overwinnaar uit en beschrijft (dan) de laatste strijd, die zich in de volgende incarnatie afspeelt en die eindigt met het verslaan en de vernietiging van de Draak. De tronen en zij die er op gezeten zijn, verzinnebeelden het type van het individu gedurende een serie incarnaties, terwijl na elke incarnatie, wanneer de dood ingetreden is, het Getroonde Zelf zijn oordeel over al de daden en misdaden uitspreekt en oordeelt over al de gedachten die gedacht zijn, al de gevoelens die opgewekt zijn en al de handelingen, die verricht zijn door het lager zelf in het voorafgegane leven op aarde. Al de zuivere en edele gedachten, gevoelens, aspiraties en herinneringen worden behouden en verblijven in het onsterfelijke Denken, de Nous, gedurende de tijd van subjectieve vrede en vreugde, die de ziel dan ondergaat; maar al de waardeloze en slechte elementen worden verworpen en achter gelaten om slapende te blijven in het lagere psychische rijk, de “tweede dood” stervend; ze

110

worden weer tot leven opgewekt, wanneer de ziel weer in de sfeer van generatie neerdaalt. Aldus is de mens zijn eigen verleden, zijn persoonlijke “Satan” en “Duivel”, de oude slang die zich door de eeuwen heen voortsleept en hem dag en nacht voor zijn innerlijke God aanklaagt, die een rechtvaardig rechter is. In een engere zin mag men de tronen als de twaalf tronen van de solaire krachten beschouwen en “de grote witte troon” is die van de Zonne-God.

Hoofdstuk XX. 7-10. DE LAATSTE ZUIVERING VAN DE ZIEL. 7. Wanneer de duizend jaren geëindigd zijn, zal de Aanklager uit zijn gevangenis worden losgelaten 8. en hij zal uitgaan om de volken te verleiden die in de vier hoeken van de aarde zijn (Gôg en

Magôg) om hen voor strijd te verzamelen, het aantal van hen is gelijk het zand van de zee. 9. Ze stegen op, (hun strijd-front uitbreidend) over de vlakten van de aarde en omsingelden het

leger van de toegewijden en de geliefde stad. En vuur kwam uit de hemel naar beneden en verteerde hen.

10. De Aanklager, de verleider van hen, werd in de poel van zwavel geworpen, waar ook het Beest en de Pseudo-Ziener zijn; en zij zullen dag en nacht gekweld worden door de aeonen van de aeonen.

COMMENTAAR

Hier is het lot van de Draak voorspeld, het epithumetische principe, wiens verlangens, hartstochten en begeerten even talrijk zijn als de zandkorrels van het zand van de zee. Maar deze hebben geen verblijfplaats meer in de gezuiverde natuur van de Overwinnaar, en bestaan slechts als overlevende indrukken en impulsen ingedrukt – evenals bij grammofoonplaten het geval is – in de plastische wereldziel; en als een kwaadaardig samengesteld, spookachtig wezen bestormen ze hem van bulten af. Het zuiverende vuur vernietigt deze collectieve phantomen; en hun brandpunt, de Draak in zijn hoedanigheid van de “achtste” deelt het vonnis met de valse Leeuw en de valse Ram. De korte zin die tussen haakjes geplaatst is, is klaarblijkelijk een marginale aantekening (kanttekening) van een of andere commentator, die in de tekst gekropen is; slechts één aantekening, die verwijst naar “Gôg” en “Magôg”, in plaats van volledig als “Gôg, koning van het land Magôg” geschreven te zijn. Het is echter een ware gelijkenis uit de Joodse Mythologie en wijst er op, dat degene die het schreef, tot op zekere hoogte de esoterische betekenis van de Apocalypse begreep en ook de innerlijke betekenissen van de mythen uit het Oude Testament. Inderdaad zou waarschijnlijk geen enkele esotericus gefaald hebben om de algemene betekenis van Apocalyptische allegorie te begrijpen; en de oplossing van zijn bijzondere puzzels doet slechts een beroep op het vernuft van degenen “die de Nous bezitten”. Door de eeuwen heen hebben de esoterici echter slechts geglimlacht en zich er niet over uit gelaten, terwijl de exoterische “Vaderen van de Kerk” en hun “waardige opvolgers” dit prachtige epos tot een theologische nachtmerrie verwrongen hebben; want wanneer de “orthodoxie” de ware betekenis ontdekt zou hebben, zou de Apocalypse onvoorwaardelijk het lot met de geleerde verhandeling van Porphyry over Christelijkheid gedeeld hebben, welke op last van de Romeinse Keizer verbrand werd.

111

Hoofdstuk XX. 11-15. DE OPSOMMING VAN DE CYCLI VAN INCARNATIES. 11. Ik zag een grote witte troon en (de Godheid) die er op gezeten was, van wiens aangezicht de

aarde en de hemel vloden - en hun plaats werd voor hen niet gevonden. 12. Ik zag de doden, de ouden en de jongen, die voor de troon staan; en (hun) rollen waren

ontrold. Een andere rol was ontrold, die is (de Rol van den Ram) des levens. De doden waren geoordeeld naar de (optekeningen) die in (hun) rol geschreven waren, conform hun werken.

13. De zee gaf de doden die er in waren terug en Dood en het Ongeziene gaven de doden die in hen waren terug; en zij werden geoordeeld, leder en allen, overeenkomstig hunne werken.

14. Dood en het Ongeziene werden in de poel van vuur geworpen. Dit is de tweede dood - de poel van vuur.

15. Wanneer iemand niet vermeld stond in de rol des levens (van den Ram), werd hij in de vuurpoel geworpen.

COMMENTAAR

Hier is de handeling van het drama weer hervat. De ingewijde heeft zich van het lagere leven afgescheiden, hij heeft er mee gebroken, en aldus afstand doend van alles dat in betrekking staat met het stoffelijke leven, is hij moreel en dynamisch in dezelfde toestand als de gedisincarneerde mens (de mens die gestorven is), zodat zijn verleden op dezelfde wijze berecht moet worden. Maar terwijl het oordeel van de oningewijde ziel na de dood slechts over zijn laatste voorafgaande aardse leven voltrokken wordt, moet de Overwinnaar rekenschap afleggen van al zijn voorgaande incarnaties; alles wat in hun (boek) rollen opgetekend is, wordt in ogenschouw genomen en dan worden alle opgesomd in de grote (boek rol des levens van de Ram)- het veel omvattende verslag van het incarnerende Zelf. Al zijn daden gepleegd in de grote zee van sensueel leven, al de dingen die hij deed in de stoffelijke en psychische werelden, worden in het Eeuwige Bewustzijn weer tot leven opgewekt en allen moeten voor de onverbiddelijke Rechter verschijnen en welk element zich ook in het karakter van de mens gedurende zijn aeonische vorming ontwikkeld heeft, dat onwaardig voor het Eeuwige Leven bevonden wordt, wordt in het verterende vuur van de chaos geworpen, om daar in de tweede dood te ontbinden. Hier is geen plaats voor de exoterische en profane opvatting, de “plaatsvervangende boete”. Volgens de filosofie van Iôannês, Ziener en Ingewijde, regeert absoluut recht al de werelden.

VII - De Goddelijke Belichaming - het “Nieuwe Universum” Hoofdstuk XXI. 1-5 HET EEUWIGE GEWAAD VAN HET ZELF. 1. Ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, want de eerste hemel en de eerste aarde zijn

verdwenen (gestorven), en de zee is in het geheel niet meer. 2. Ik zag de heilige stad, Nieuw-Hierousalêm uit de hemel neerkomen – van de Godheid – als een

bruid gereed gemaakt, getooid voor haar echtgenoot. 3. Ik hoorde een grote stem van de troon zeggende: “Zie! de tent-tempel van de Godheid is met

de mensen en hij zal met hen verkeren. Zij zullen zijn volk zijn en de Godheid zal zelf met hen zijn - hun God.

4. Hij zal alle tranen van hun ogen wegwissen; en er zal in het geheel geen dood meer bestaan,

112

noch zal er rouw bedreven worden, geweeklaag en pijn zullen niet meer zijn. Want de stoffelijke elementen zijn verdwenen (gestorven)”.

5. Zei de (Meester) die op de troon gezeten was: “Zie! Ik maak een nieuw universum”. En tot mij zegt hij: “Schrijf: Deze Arcane leerlingen zijn geloofwaardig en waar”.

COMMENTAAR

In het voorspel voor de eerste acte van het drama (IV. 11) zingen de Krachten een lofzang aan de Godheid die het universum tot bestaan bracht; maar nu heeft het microcosmische “universum” het lager zelf, dat gedurende de generatieve aeonen tot ontwikkeling gekomen is, zijn rol vervuld en wordt het opgevolgd door een nieuw Universum, een nieuwe cyclus van spirituele evolutie, transcendent in glorie.

Hoofdstuk XXI. 6-8. 6. En (weer) zei hij tot mij: “Hij is geboren, (maar) Ik ben de Alpha en de Ω, de oorsprong en de

volmaaktheid. Aan hem die dorst, zal ik geven van de bron van het water des levens als een vrije gift.

7. De overwinnaar zal het universum verkrijgen en Ik zal een God voor hem zijn en hij zal een zoon voor mij zijn.

8. Maar, voor de lafhartigen, de ongelovigen, de verdorvenen, moordenaars, ontuchtigen, tovenaars, aanbidders van phantomen en alle leugenaars, hun deel (zal zijn) in de poel die brandt van vuur en zwavel - hetgeen de tweede dood is”.

COMMENTAAR

De Eerste Logos, de Godheid die op de troon gezeten is, die de bron van leven is en zijn uiteindelijk doel, is nooit geïncarneerd; de Tweede Logos is het Incarnerende Zelf en de mens is zoals hij op aarde is, de derde Logos, die, wanneer hij overwint en de tweede geboorte volbrengt, de zoon van de Godheid wordt. Toch zijn de drie in werkelijkheid één, de Goddelijke Mens die op de drie gebieden van leven gemanifesteerd is. Wanneer de vleselijke mens echter onverbeterlijk verdorven, zondig en gemeen wordt, is zijn uiteindelijk lot de tweede dood, het tegengestelde van de tweede geboorte. Zijn psychisch zelf ontbindt in de vurige, subtiele elementen, evenals het stoffelijk lichaam opgelost wordt in zijn oorspronkelijke elementen, wanneer het levensgevende principe het verlaten heeft. De tweede dood betekent de vernietiging van het persoonlijke bewustzijn; de tweede geboorte voert tot de afstemming van het individuele bewustzijn, tot dat wat universeel en goddelijk is. Een variatie op de lezing van de tekst is, dat er in plaats van “Hij is geboren (geworden)” staat “Ik ben geboren (geworden)”, maar het Griekse woord gegone, dat in deze tekst staat, is beter. Degenen die de tekst herzien hebben, namen de ongewone lezing gegonan, waaraan ze de geheel zinloze verklaring, “het is geschied” gaven.

Hoofdstuk XXI. 9-14. DE STAD VAN DE ZONNE-GOD MET TWAALF POORTEN. - HET SOLAIRE LICHAAM. 9. Kwam een van de zeven Godheden, die de zeven offerschalen hadden, die belast waren met de

113

zeven laatste beloningen en hij sprak met mij, zeggende: “Hier! Ik zal U de bruid tonen - de vrouw van de Ram.

10. Hij bracht mij in de Adem (-trance) naar een grote en hoge berg, en toonde mij de heilige stad Hierousalêm, die uit de hemel van de Godheid neerdaalde,

11. hebbende de glorie van de Godheid- (en dit), haar straling (schittering), was gelijk die van een zeer kostbare steen, gelijk een opaal kristalschittering,

12. hebbende een muur groot en hoog; hebbende twaalf poorten en aan de poorten twaalf Godheden, en (op de poorten) namen geschreven, die zijn (de namen) van de twaalf stammen van de kinderen van Israël:

13. aan de oostkant waren drie poorten, aan de noordzijde drie poorten, aan de zuidzijde drie poorten en aan de westzijde drie poorten.

14. De muur van de stad had twaalf fundamenten (onderbouwen) en op hen (waren gegrift) de twaalf namen van de twaalf apostelen van de Ram.

COMMENTAAR

De hier genoemde Godheid is Hermês, de gids en de hierophant. Zijn caduceus (waarmede hij de stad meet) symboliseert de drie stromen van de kundalini, de centrale roede (staaf) (de “holle rietstengel” van de Apocalypse) zijnde de sushumnâ nadi en de twee slangen symboliseren ida en pingala, of de “twee getuigen”. De bergen van de Apocalypse zijn de chakra’s en de toestanden van het bewustzijn, aarmede ze overeenkomen; deze symboliek is bijna universeel en er waren vele oude steden, die hun zeven heilige bergen of heuvels hadden. Het Boek van Enoch beschrijft zeven bergen, waarvan elk van hen samengesteld was uit een van de zeven metalen, die aan de planeten toegeschreven waren. Deze zijn: Saturnus, lood; Jupiter, tin; Mars, ijzer; Zon, Goud; Venus, koper; Mercurius, kwikzilver en Maan, zilver. Maar de hoge of verheven berg uit de tekst doet herinneren aan de Olympus, op wiens twaalf pieken de zes Goden en de zes Godinnen getroond zaten, die ook de beschermers van de twaalf tekenen van de zodiac waren. Sommige autoriteiten denken, dat de iaspis een diamant of opaal geweest is en de laatste veronderstelling is ongetwijfeld juist, omdat de zelflichtende aura, de glorie, in wezen wit, maar glinsterende in alle zeven kleuren, gelijkenis vertoont met een schitterende opaal. De aura (de muur van de stad) heeft twaalf krachtcentra, waar de twaalf cosmische krachten (de apostelen van de Ram of de Zon) op de microcosmos gefocaliseerd zijn en deze focale centra of brandpunten zijn dynamisch met de twaalf openingen van het lichaam verbonden - de twaalf poorten van de stad, die overeenkomen met de twaalf stammen. Aldus, geheel letterlijk, zelfs op het gebied van de krachten, verkrijgt de Overwinnaar het Universum. Zoals in de Aitareya Aranyaka gezegd is, “Deze Levenskrachten (prânas) zijn in waarheid twaalfvoudig, zeven in het hoofd, twee in de borst en drie beneden”. Maar in de Apocalyptische stad zijn de krachtcentra volgens het schema van de zodiac gerangschikt.

Hoofdstuk XXI. 15-21. 15. De (Godheid) die met mij sprak, had als meetlat een gouden riet, om de stad te meten, haar

poorten en haar muur. 16. De stad ligt vierkant, en haar lengte is even groot als haar breedte. Hij mat de stad met de

riet(stengel), bij stadia, twaalf duizend; haar lengte, breedte en hoogte zijn gelijk. 17. En hij mat haar muur, honderd en vierenveertig elleboogslengten (inbegrepen), de maat van

een mens, dat is, van een Godheid.

114

18. Het bouw-materiaal van haar muur was opaal en de stad was zuiver goud, gelijk helder glas. 19. De grondvesten van de muur van de stad waren versierd met leder een kostbare steen; de

eerste grondvest was opaal; de tweede lapis-lazuli; de derde, chalcedoon; de vierde, emerald; 20. de vijfde, sardonyx, de zesde, carneool; de zevende, chrysolite; de achtste, beryl; de negende,

topaas; de tiende, chrysoprase; de elfde, safier; en de twaalfde, amethyst. 21. De twaalf poorten waren twaalf parels: leder van de verschillende poorten was (gesneden) uit

één enkele parel.

COMMENTAAR Zoals reeds eerder uitgelegd is, wordt de cubische stad, wanneer die ontvouwd wordt een kruis, dat het menselijk lichaam symboliseert. Het is het solaire lichaam, to hêliakon sóma, de numerieke waarde (getalwaarde) van de woorden is 1.600, het getal van de Joodse mijlen in 12.000 stadia. De Romeinse mijl was ongeveer acht stadia, moet worden opgemerkt, werd nooit door de Joden gebruikt, die zeven en een halve stadia aan een mijl toekenden. De aura, hê doxa, geeft het nummer 143, waaraan een alpha, 1, toegevoegd werd, die de klinker en de getalwaarde van de oorspronkelijke mens, of Godheid was. De aura is een schitterende opalisering, zelf-lichtend, en het solaire lichaam heeft het voorkomen van doorzichtig goud. De twaalf edelstenen zijn niet met zekerheid geïndentificeerd, omdat sommige van de Griekse namen dubieus zijn, maar gebruik makend van de moderne termen die in het algemeen op hun toegepast worden, is het waarschijnlijk, dat ze zo zijn als boven omschreven is. Wanneer men Aries als eerste teken van de zodiac neemt, passen de stenen met hun kleuren als volgt in het schema:

GEBIED VAN DE HEMEL: 11. Gemini, safier, azuur; 12. Taurus, amethyst, violet; 1. Aries, opaal, veel-kleurig;

GEBIED VAN DE ZEE: 2. Pisces, lapis-lazuli, rijk blauw; 3. Aquarius, chalcedoon, blauw-grijs; 4. Capricornus, emerald, blauwachtig-groen.

GEBIED VAN DE AARDE: 5. Sagittarus, sardonyx, rood; 6. Schorpio, carneool, helder rood; 7. Libra, chrysolite, geelachtig groen.

GEBIED VAN HET VUUR: 8. Virgo, beryl, geel; 9. Leo, topaas, gouden; 10. Cancer, chrysoprase, groenachtiggouden.

Hier, als altijd in de Apocalypse, zijn de tekens in omgekeerde volgorde gegeven. Vanaf de oudste tijden zijn occulte deugden aan de edelstenen toegekend, elke steen staat zoals gezegd wordt onder de invloed van een planeet en behoort bij een of ander zodiacaal teken.

Hoofdstuk XXI. 21-27. 21. De Hoofd-straat van de stad was zuiver goud, doorzichtig als glas. 22. Ik zie er geen adytum in, want de Meester-God, de Albeheerder, en het Lam zijn zijn adytum. 23. De stad heeft geen behoefte aan de zon, noch aan de maan, om er in te schijnen; want de

glorie van de Godheid verlicht haar en haar lamp is de Ram, 24. en het volk zal in haar licht wandelen; en de heersers van de aarde zullen er voortdurend hun

luister in brengen. 25. Haar poorten zullen overdag in het geheel niet gesloten worden - want daar zal geen nacht zijn. 26. (De heersers van de aarde) zullen er de luister en de eer van het volk in brengen 27. en er zal in het geheel niets binnentreden dat onzuiver is, ook hij die een stank opwekt

115

(stinkend astraal lichaam heeft) en een leugen (uit), maar slechts zij die opgetekend staan in de (boek rol des levens van de Ram.

COMMENTAAR

De Hoofdstraat van de stad (het solaire lichaam) is het grote elektrische, geleidende kanaal, waardoor de solaire krachten vloeien. “De heersers uit de geboorteplaats van de Zon”, komt overeen met het ruggemerg van het stoffelijk lichaam. Maar de samengestelde structuur van het stoffelijk lichaam met zijn talrijke organen en functies, die noodzakelijk zijn voor de handhaving in de stoffelijke omstandigheden, wordt in het spirituele lichaam niet gevonden, dat gevormd is uit etherisch vuur en het staat in direct verband met en wordt onderhouden door de cosmische en goddelijke krachten. Dat het Goddelijk Zelf het enige lichtgevende lichaam van de spirituele wereld is, wordt herhaaldelijk in de Upanishaden gezegd, zoals b.v. in de Katha Upanishad, 1 v. 15: “De zon schijnt daar niet, noch de maan en sterren, noch deze bliksems en veel minder nog dit vuur. Wanneer hij schijnt, schijnt alles, door zijn licht is dit alles verlicht”.

Hoofdstuk XXII. 1-5. 1. Hij toonde mij een zuivere rivier van het Water des Levens, helder als kristal, die uitvloeide uit

de troon van de Godheid en van de Ram. 2. In het midden van zijn hoofdstraat, en aan de ene zijde van de rivier (was de boom van kennis)

en aan de andere zijde was de boom des levens, die twaalf vruchten volgens de maanden voortbrengt, leder zijn vruchten voortbrengend; en de bladeren van de boom waren voor de genezing van het volk;

3. en de vervloekte (functie) zal in het geheel niet meer bestaan. De troon van de Godheid en van de Ram zullen er in zijn en zijn slaven zullen hem dienen;

4. zij zullen zijn gelaat zien en zijn naam (zal zijn) op hun voorhoofden. 5. Er zal daar geen nacht zijn; en zij zullen geen behoefte aan een lamp of het licht van de zon

hebben; want de Meester-God zal hen licht geven en zij zullen heersen door de aeonen van de aeonen.

COMMENTAAR De rivier van leven en de twee bomen komen overeen met de drie nadis; maar, terwijl in het stoffelijk lichaam de drievoudige stroom naar de hersenen van beneden opstijgt, van de generatieve centra, bestaat de “vervloekte” functie sex (de geslachtsdrift) niet in het solaire lichaam en de krachten komen van boven vanuit de hersenstreek. In de geïnverteerde (weerspiegelde) Logos, de “zoon des mensen” zijn de creatieve centra (geslachtsorganen) de laagste; in de Overwinnaar, die “de zoon van God” geworden is, zijn zij de hoogste. De Archê-Logos is de “getuige” en heeft twee “getuigen”, deze drie vormen de creatieve of scheppende triade; daarom heeft hij zijn naam “op zijn dij geschreven.” Dit is de geheime betekenis van de Kabbalistische grondstelling; Demon est Deus inversus (de duivel is de omgekeerde Godheid). De generatieve functie (geslachtsdrift) is strikt genomen niets anders dan een dierlijke, en kan nooit iets anders zijn. Voor de spirituele ontwikkeling is het noodzakelijk deze met wortel en tak uit te roeien (totaal te vernietigen); en terwijl de juiste uitoefening voor de instandhouding van het menselijk ras, in de semidierlijke staat van zijn evolutie, niet als zondig mag worden beschouwd, is misbruik op welke wijze dan ook belast met de meest verschrikkelijke fysieke, psychische en geestelijke consequenties; en de krachten die er mee in verband staan worden gebruikt voor abnormale doeleinden, slechts in de

116

walgelijkste uitoefeningen van hekserij en andere banaliteiten, waarvan het onvermijdelijke resultaat de morele dood is – de vernietiging van de individualiteit. De enige waarachtige scheppende functie is die van het Nous, de Goddelijke faculteit Scheppend Denken.

Hoofdstuk XXII. 6-9. CONCLUSIE 6. Hij zei tot mij: “Deze Arcane leerstellingen zijn geloofwaardig en waarachtig. De Meester-God

van de Adems van de zieners zonden zijn Godheid om aan zijn slaven bekend te maken de (volmaaktheden) die spoedig bereikt moeten worden.

7. Zie! Ik kom spoedig. Onsterfelijk is hij, die de arcane leerstellingen naleeft van de leringen van deze rol”.

8. Ik, Iôannês, ben degene die deze (mysteriën) zag en hoorde; en toen ik hoorde en zag, viel ik neer om te aanbidden voor de voeten van de Godheid die deze (mysteriën) aan mij bekend maakte.

9. En hij zei tot mij: “Zorg er voor (dat gij dat) niet doet. Ik ben een mede-slaaf met U en met Uw broeders, de zieners én met hen die de arcane leerstellingen van de leringen van deze rol naleven. Aanbid de Godheid!”

COMMENTAAR

De Adems (pneumata) van de zieners zijn de gedifferentieerde krachten van de Pneuma, of Grote Adem van Leven, gebruikt door de Zieners in het telestische werk en zijn niet de “geesten” van Oude Achtenswaardigen. De Voornaamste Godheid van deze scheppende krachten is het Nous. Men moet niets aanbidden dat in vorm gekapseld is, belichaamd is of tot een individu gemaakt is. Men moet alleen het Universele, Goddelijke leven aanbidden. Er is in deze opvatting geen kleurloos pantheïsme; want de Godheid van elk mens is één met de Universele God; de Overwinnaar verkrijgt het Universum, niet door er in opgeslorpt en vernietigd te worden, maar wel door de beperkingen van zijn individueel bewustzijn te transcenderen en deel te nemen aan het Universele Goddelijke Bewustzijn. Als een individu verliest hij niets dan alleen zijn onvol-maaktheden, maar hij wint het “Al”, de “oorsprong en de Volmaaktheid”. En dit is ZIENERSCHAP, dat niet “profetie” is, “tweede gezicht”, of zintuigelijke waarneming op een of ander gebied van bewustzijn, maar Directe Kennis van Werkelijkheid.

Hoofdstuk XXII. 10-16. 10. En (weer) zegt hij tot mij: “Verzegel de arcane leerstellingen niet van de leringen van deze rol;

want de tijd is nabij. 11. De onrechtvaardige, laat hem nog meer onrecht doen; de onreine, laat hem nog onreiner

worden; de rechtvaardige, laat hem nog rechtvaardiger worden; en de toegewijde, laat hem nog heiliger worden.

12. Zie! Ik kom spoedig en mijn lonen zijn met mij, om iedere (arbeider) af te betalen al naar gelang zijn werk is.

13. Ik ben de Alpha en de Ω, de eerste (Adam) en de laatste (Adam), de Oorsprong en de Volmaaktheid.

14. Onsterfelijk zijn zij, die hun “kleren wassen”, zodat ze gezag mogen hebben over de boom

117

des levens en door de poorten in de stad mogen treden. 15. Buiten zijn de honden, de tovenaars, de ontuchtigen, de moordenaars, de afgodendienaars, en

leder die een leugen goedkeurt en uit. Ik, Iêsous, heb mijn Godheid gezonden om U getuigenis af te leggen van deze (werken afhangende) van de Gemeenten. Ik ben de Wortel en de Nakomeling van David, zijn schitterende, èn Morgenster”.

COMMENTAAR

Het uitdrukkelijk bevel om de leringen nièt te verzegelen is door de Apocalyptist opgevolgd, want hoewel zijn rol in gesluierde taal geschreven is, is het niet “gezegeld” als in het geval van een zuiver occult boek, dat óf in getalwaarden óf in geheime taal geschreven is, en niet zonder sleutel gelezen kan worden. Mystieke werken, die voor algemene circulatie bedoeld zijn, worden meestal in duistere bewoordingen geschreven, die de bedoeling hebben om de intuïtieve hoedanigheden van de lezer te ontwikkelen en te bevorderen; en zij zijn bijna zonder uitzondering, onsamen-hangend, fragmentarisch en dikwijls vermengd met ontoepasselijke passages of voorvallen. Maar de Apocalypse heeft haar eigen sleutel en is volledig in zichzelf en pijnlijk accuraat in ieder detail. De puzzels die er in staan, zijn niet bedoeld om te misleiden of verwarrring te geven; integendeel, ze dienen om de juiste interpretatie van de allegorie te verbeteren. Het boek is niet gezegeld voor een leder, die de intuïtieve faculteit tot ontwikkeling heeft gebracht en voor hen, daarom, is de tijd, het voorjaar van noetische ontplooiing, nabij. Hoewel de groei van de innerlijke natuur gedurende vele incarnaties een langzaam verlopend proces is, komt de herkenning van de werkelijkheid van de ziel, van het immanente hoger denken, de mens plotseling overvallen; zoals Iôannês herhaalt, de Logos komt spoedig, onverwacht, gelijk een dief in de nacht; en wanneer hij komt, is er een bilancering van verdiensten en schuld. Wanneer zijn natuur voldoende gezuiverd is, is de mystieke boom des levens (speirêma) de zijne en door zijn verdienste treedt hij de heilige stad binnen; in het andere geval blijft hij bij de “buitenstaanders” de exoterici, totdat hij “zijn kleren gewassen heeft” en daardoor het recht krijgt om “de adem van de Zieners” te mogen gebruiken. Zij die overdreven liegen, zijn de godsdienstigen die vormelijke voorstellingen of menselijke uitbeeldingen aanhangen en de exoterische ritualisten, die onredelijke dogma’s en bijgelovigheden aanhangen en verdedigen. De Godheid die tot Iôannês spreekt, is een van de zevenvoudige groep die de plengoffers in de laatste oordelen uitgoot; hij verbiedt de Ziener hem te aanbidden en verklaart van zichzelf dat hij slechts een mede-dienaar is; nadien maakt hij zich bekend als belde, de Eerste en de TweedeLogos; en tenslotte noemt hij zichzelf Iêsous, het Incarnerende zelf van David. De Ingewijde heeft zichzelf aldus “samengevoegd” en zijn gehele natuur tot een eenheid gebracht, en zijn bewustzijn met de vier werelden in wisselwerking gebracht.

Hoofdstuk XXII. 17-21. 17. Beide, de Adem en de Bruid zeggen: “Kom!” Laat hem die hoort zeggen “Kom!”. Laat hem die

dorst heeft komen; en laat hem die bereid is, het water des levens als een vrije gift ontvangen. 18. Ik ben getuige voor ieder die de arcane leringen hoort of de lering van deze rol! (uit dit

boek). Wanneer iemand (vervalsingen) aan hen toe zal voegen, zal de Godheid de vergeldingen op hem toepassen, die op deze rol geschreven staan;

19. en wanneer iemand (een of ander gedeelte) weg zal laten van de arcane leringen van de rol van deze lering, zal de Godheid zijn deel van de boom des levens en van de heilige stad wegnemen (eveneens van) de (inwijdingen) die in deze rol beschreven zijn.

118

20. Hij die getuigenis aflegt van deze (arcane leringen), zegt: “Waarlijk, Ik kom spoedig”. Amên. Kom, Meester Iêsous!

21. De Genade van de Meester Iêsous zij met de toegewijden. Amên.”

COMMENTAAR In de dagen, toen boeken slechts in de vorm van handschriften konden worden uitgegeven, was het betrekkelijk gemakkelijk voor gewetenloze personen om er veranderingen in aan te brengen, om er hun eigen zienswijze door op te dringen, door er woorden en passages uit te schrappen en er vervalsingen voor in de plaats te stellen. Religieuze aanhangers van bepaalde secten hadden er een bijzondere slag van om dit bedrijf van litterair vandalisme uit te oefenen, zoals duidelijk blijkt uit de geschonden teksten van het Nieuwe Testament. De vermelding dat ieder die met de tekst, op deze rol van Iôannês geschreven, knoeide, verschrikkelijke gevolgen zou hebben, heeft ongetwijfeld de hand van vele bijgelovige geestdrijvers er van weerhouden en heeft er toe bijgedragen, dat het geheel intact gebleven is; maar de waarschuwing is meer dan een ijdele dreiging, want de mens die uit kwaadaardige bedoelingen dit handschrift, dat voor de geestelijke leiding van de “kleine kinderen” van de Logos bedoeld is, zou willen verminken, zou een zware beschuldiging op zich geladen zien, wanneer hij kwam “om naar zijn werken geoordeeld te worden”. Dat de tekst zeer zuiver bewaard gebleven is, wordt aangetoond door het feit, dat de puzzels die er in staan, niet aangeraakt zijn, hoewel slechts kleine veranderingen, aangebracht door een bemoeizieke “bewerker”, hen had kunnen verwoesten. Evenals het Licht van de Logos blijft zeggen tegen de mensheid “Kom”, zo zou de leerling - hij die de oproepen hoort - de roep herhalen, teder als een vrije gift het water des levens geven aan allen die er naar smachten en die bereid zijn, het te willen ontvangen. Maar wee degenen die trachten handel in de geestelijke goederen te drijven en de sleutel tot de Gnôsis (het ware weten) verloren hebben, zichzelf buiten sluitend en anderen die gereed waren verhinderend binnen te treden! Nu is de Meester Iêsous het spirituele denken in de mens, dat alleen het absolute bewijs kan leveren omtrent de waarheid van het Eeuwige Leven; en hij komt inderdaad haastig tot degenen die zichzelf zuiveren en waardig worden om het krachtwoord - het Amên - uit te mogen spreken.

0-0-0

Apocalypse Ontzegeld James m.pryse-V4

Documents

Transcript of Apocalypse Ontzegeld James m.pryse-V4