A.B. SIMPSON EN HET KRUIS - Teacher on the...

CAMA studies Logo ~ www.teacheronthetower.com ~ 2013 1

A.B. SIMPSON EN HET KRUIS Van crisis naar keerpunt. Van inspanning naar toewijding. Van instorting naar depressie. Van doorbraak naar nieuw inzicht. Het leven van A.B. Simpson was verre van eentonig of eenvoudig. Het was een leven volkomen in dienst van de God die hem geroepen had. Het werd een leven dat zich kenmerkte door 3 woorden: All for Jesus! Albert Benjamin Simpson werd geboren op 15 december 1843 in Bayview, Canada. Zijn moeder, Jane Simpson, droeg haar kind meteen op aan de Here voor elke taak die Hij wilde, als

pastor of als zendeling. De eerste zendeling van Canada, John Geddie, doopte Albert en wijdde hem in gebed toe aan het zendingswerk. Hun gebeden zijn meer dan verhoord, al is het niet zoals zij dit waarschijnlijk voor ogen hadden. Hij is namelijk nooit een zendeling geworden. Zijn impact op de zending wereldwijd is echter enorm geweest en gaat door tot op de dag van vandaag. Eerste impressies Albert groeide op in een warm, maar ook zeer streng gelovig gezin. Het leren van de catechismus van de Presbyteriaanse kerk was een vaste activiteit voor de zondagmiddag. Deze strikte religieuze opvoeding bracht hem echter niet dichter bij een liefdevolle Hemelse Vader, integendeel. Het voorbeeld van zijn vader, in de vroege uren van de dag vol ernst gebogen over zijn Bijbel, ontwikkelde bij de gevoelige jongen een sterke angst en ontzag voor een God die ver van hem verwijderd was. Toch was er al op jonge leeftijd bij hem het verlangen om door God gebruikt te worden in Zijn Koninkrijk. Dit werd mede geïnspireerd door het lezen van een biografie van een zendeling in Polynesië. Dit was de eerste keer dat het lezen van een boek zorgde voor een levensveranderende crisis in zijn leven. Het gevolg was dat hij reeds op 14-jarige leeftijd besloten had om te gaan studeren voor pastor. Een korte periode van tienerrebellie leek even roet in het eten te gooien, maar dat werd door zijn moeder snel en resoluut opgelost. Een groter probleem was het geld voor de studie. Dat was er niet. Tenminste, niet voor twéé zonen. Vader James Simpson maakt hen beide duidelijk dat, volgens de traditie, alleen de oudste de opleiding voor pastor zou volgen. De rest van het gezin zou werken om de studie te betalen. Nu moest de verlegen Albert zijn stem verheffen en tegen het besluit ingaan van de man wiens gezag voor hem op zeer grote hoogte stond. Maar op dit moment van waarheid sprak hij zijn verlangen uit en smeekte hij zijn vader om hem ook de opleiding te laten doen. Hij beloofde alles zelf te betalen. Zijn vader keek hem lang aan en zei: “God zegene je, mijn zoon.“ James ging volkomen achter zijn twee zonen staan en deed alles wat hij kon om hen beide te kunnen laten studeren. Naast het gewone onderwijs op de lokale High School kregen ze daarom ook privé-onderwijs van een gepensioneerde pastor. Albert was een zeer toegewijde student en stak vele (nachtelijke) uren in het lezen van de studieboeken. Deze grote inspanning, tezamen met zijn strenge opvoeding, zijn beeld van God, zijn gevoelige aard en enkele aangrijpende momenten brachten hem tot twee keer op de drempel van de dood …… en tot een geweldige nieuwe geboorte.


Overweldigd Op 15-jarige leeftijd ging een korte wandel in ondiep water plotseling over in een woeste worsteling in diep water. Albert kon niet zwemmen en het einde van zijn leven was nabij. Hij werd op het nippertje gered, maar deze bijna-ontmoeting met de dood liet hem niet los. Een ander besef van verloren zijn kwam na een intense prediking van een bezoekende prediker. Onder de indruk van diens boodschap verdwaalde hij daarna in de bossen op weg naar huis en struikelde hij over recent opgegraven lijken van indianen. De Dood keek hem nu haast recht in het gezicht en hij stortte in.

Zijn biografie vermeldt daarover het volgende: “Toen kwam er een beangstigende val waarbij het leek alsof de gehele nachtelijke hemel op mij zou vallen. Ik sprong trillend van mijn bed en viel bijna flauw door het besef van de naderende Dood. Deze nacht raakte ik in een steeds sterker wordende koude rilling die mij bijna het leven ontnam.” Dit besef van een zeer nabije dood achtervolgde de jonge Simpson met grote kracht. Het advies van zijn arts – een jaar lang geen boek meer openen – hielp daar niet echt bij. Hij dacht nu alleen nog maar aan het spoedige einde van zijn leven en verwachtte dat haast elk moment. Hij was te trots om zijn moeder om hulp te vragen en te bang voor zijn vader. Maar op een dag kon hij er niet meer tegen en smeekte hij zijn vader om voor hem te bidden.

“Ik zonk weg in angst en vreesde te gaan sterven. Het ergste daarbij was dat ik geen persoonlijke hoop had in Christus. De God die ik had leren kennen was een Wezen van grote ernst…” Het gebed van een zeer bewogen vader voor zijn geliefde zoon werd door God beloond. Het bleek echter niet de échte oplossing. Die kwam na het lezen van een boek, getiteld ‘Gospel Mystery of Sanctification’. Het waren slechts enkele zinnen uit dat boek die eruit sprongen en voor een definitieve ommekeer in zijn nog jonge leven zouden zorgen. Hij las: ‘Het eerste goede werk dat je ooit kunt doen is te geloven in de Here Jezus Christus. Tot het moment dat je dát doet, zijn al je eigen werken, je gebeden, je tranen en je goede bedoelingen van geen enkele waarde. Geloven in de Here Jezus betekent simpelweg geloven dat Hij je ontvangt en je redt, hier en nu. Hij heeft immers gezegd: “Wie tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen.” ’ Met een grote zucht van verlichting gooide de geplaagde en vermoeide tiener zich aan de voeten van Jezus en ervaarde hij een totale en definitieve bekering, volgens Simpson vergelijkbaar met die van Saulus op weg naar Damascus.


Geweldige impact A.B. Simpson leerde op dat moment Jezus als Redder en Verlosser kennen. De vergeving van zijn zonden en de verlossing van zijn angsten. Hij was een nieuwe schepping geworden. De geweldige impact van het kennen van Jezus als Redder, deze bijzondere en intense ervaring van wedergeboorte, zou hem later als evangelist goed van pas komen. Het zou hem helpen om ook anderen te bevrijden uit de onzekerheid van dit aardse bestaan en hen te leiden naar de rust en hoop van het nieuwe leven in Christus. Hij bevestigde deze gebeurtenis en zijn vastberadenheid om God te dienen in een zelf geschreven verbond met God, op 17-jarige leeftijd. Het hart van zijn heilige overeenkomst luidt als volgt: ‘Ik geef mij over aan U, als iemand die is opgestaan uit de dood voor alle eeuwigheid. Neem mij en gebruik mij volledig voor Uw glorie. Schrijf in de hemel op dat ik volkomen de Uwe ben, van U alleen, van U altijd.’

Deze crisis van dood en leven was echter niet de laatste die hem zou overkomen. Anderen zouden volgen. En opnieuw zouden die een grote impact hebben op zijn leven en zijn bediening.


CHRISTENDOM: EEN RELIGIE DER DOOD!? Wat is dat toch? Die fascinatie met dat Kruis? Zijn we zo gek op de dood? Zijn we zo verzot op pijn en ellende? Dat kruis is toch het meest weerzinwekkende martelwerktuig ooit bedacht? Waarom spreken we daar dan steeds over, hangen we het in goud en zilver om onze nek en maken we er mooie schilderijen van? Waarom dan toch? Is het christendom soms een religie der dood? Waarom toch dat kruis? Dat is toch dwaasheid! We aanbidden een man die, geplaatst in een moderne setting, door een jury is veroordeeld tot de doodstraf op de elektrische stoel. Nou, lekker aansprekend is dat zeg. En dat moet dan onze koning zijn?! Is dat nu ons voorbeeld om te volgen? Ik hoor het Hem al zeggen: “Wie Mij wil volgen moet dagelijks in zijn elektrische stoel gaan zitten.” Lekker begin van de dag! Je komt je bed uit, poetst je tanden, wast je gezicht, smeert wat broodjes, gaat zitten en schakelt de vernietigende stroom in. Kkzzzttt!! Wie op dat moment nog niet echt wakker was, nog geen koffie had gedronken, is meteen bij de les. En je broodjes zijn ook gelijk veranderd in tosti’s. Dat scheelt dan weer. Is dat het? Is dat wat Jezus bedoeld heeft? Is dat waar de discipelen nou zo vol van waren? Denk het niet. Maar toch. Toch is het kruis hét symbool geworden van het christendom. Toch is de gekruisigde Jezus dé boodschap geweest van Petrus, Paulus en alle verdere volgelingen (1Kor 2:2). Waarom dan toch? Hadden zij een obsessie met de dood dan misschien? Zijn ze wellicht te vergelijken met de islamitische terroristen van vandaag? Ze blazen zichzelf en, naar zij hopen, zoveel mogelijk anderen op en geloven zo een voorkeursplaatsje in de hemel te krijgen. Hoe meer doden, hoe beter. Nee, dat is het ook niet. Maar toch. Toch blijven daar de woorden van Jezus dat zijn volgelingen hun leven moeten verliezen. Geen dood? Dan geen ware discipel! (Luk 9:23-24). We moeten iets verder kijken. De waarheid zit in de woorden die erbij staan. De waarheid van het Kruis zit in de Persoon die er aan hing. En de reden waarom. De kracht van het Kruis zit in de bereidheid van Jezus om daar te sterven. Vrijwillig. Uit liefde. Voor mij. Voor jou. Voor de hele wereld. De heerlijkheid van het Kruis ligt in wat er 3 dagen daarna gebeurde: de opstanding van Jezus. De grote Omdraaier Laten we duidelijk zijn. Het christendom is géén religie der dood. Integendeel. Het is een feest van overvloedig leven. Maar het ene vereist wel het andere. Wil er waarlijk leven kunnen komen, moet er werkelijk gestorven worden. Dat is de niet te ontkennen waarheid. Dat is wat Jezus zijn discipelen probeerde duidelijk te maken in de laatste fase van zijn aardse wandel met hen. Zij zouden naar Jeruzalem gaan alwaar Hij zou sterven aan het kruis …… opdat het ware leven kon komen! (Matt 16:21-22) Maar ja, dat laatste werd hen achteraf pas duidelijk.


Alles draait om het kruis. Alles draait om, bij het kruis van Jezus. Jezus moest sterven, onze zonden dragend. Opdat wij vergeving van zonden en het nieuwe leven in Christus konden ontvangen. Want zo ís God en dat wíl God. God zélf is de grote omdraaier. Dat zien we door de hele Bijbel heen: God vernedert de hoogmoedigen, maar verhoogt de nederige; zijn kracht openbaart zich ten volle in onze zwakheid; Hij gebruikt de dwazen van de wereld om de wijzen te beschamen; enz. Maar Hij openbaart zijn karakter superieur door het Kruis. Daar brengt Hij verlossing, verzoening, genade, rechtvaardigheid en nieuw leven door de dood, de kruisdood van Zijn geliefde Zoon Jezus. Wij, volgelingen van Jezus in de 21e eeuw, hebben ook vaak moeite om Jezus’ woorden te begrijpen en toe te passen. Ook wij hebben vaak nog niet écht begrepen en ondervonden dat het kruis de grote omdraaier is. De plaats waar dood plaats moet maken voor leven. Waar angst verandert in blijdschap. Waar wanhoop zijn ‘wan’ verliest en hoop brengt. Waar verdriet moet wijken voor vreugde. Waar gezondheid het wint van ziekte. Waar gevangenschap en gebondenheid verbroken worden en vrijheid ontstaat. En waarom is dat? Omdat we er niet goed naar kijken. Omdat we het zien in het voorbijgaan, maar er niet echt stil bij blijven staan. Maar wie wil er eigenlijk lang stil staan bij dat kruis? Al dat vreselijke lijden, overal dat kleverige bloed, die kreten van pijn, die diepe vernedering. We kijken liever een andere kant op. We kijken liever naar Temptation Island of naar een interland voetbalwedstrijd. Dat is tenminste aantrekkelijk en spannend. De dood in de ogen kijken is niet leuk. Maar wel noodzakelijk! Alleen als we daar blijven staan kunnen we Jezus in de ogen kijken. En zien we pas werkelijk hoe hij uitziet naar onze redding en verlossing (Hebr 12:2-30). Zijn dood. Ons leven. Alleen als we lang genoeg blijven staan bij dat kruis, zien we dat wij daar ook moeten hangen, in Hem. Dat wij moeten sterven, met Hem. Er is geen andere manier. Maak ruimte! “Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had. Hij die de gestalte van

God had, hield zijn gelijkheid aan God niet vast, maar deed er afstand van. Hij nam

de gestalte aan van een slaaf en werd gelijk aan een mens. En als mens verschenen,

heeft hij zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het

kruis.” Fil 2:5-8 Redding en verlossing komen door identificatie met de gekruisigde Jezus. Maar daar stopt het natuurlijk niet. De schrift roept ons op tot een steeds dieper gaande afsterven van onze ‘oude mens’ en het tot leven komen van de ‘nieuwe mens’ (o.a. Luk 9:23-24; Rom 6:1-14; Gal 2:20; Efeze 5:1; Kol 3:1-17; 1Pet 2:21-24). God staat klaar om ons een overvloed aan nieuw leven te geven. Maar dan moet die ‘oude mens’ wel sterven om daar ruimte voor te maken. En dus moeten we steeds gaan naar het kruis! Elke dag roept het voorbeeld van Jezus’ bereidheid om alles af te leggen en te sterven, tot navolging. Elke dag moeten wij door de bril van het kruis onszelf, onze naaste en de wereld zien (Gal 6:14). Het moet ons denken, voelen en willen bepalen. Zonder identificatie met het kruis van Christus, geen identiteit als christen, noch als christelijke gemeente. Zonder prioriteit van sterven, geen nieuw leven. Zonder bereidheid om bewust het aardse leven en zijn verleidingen los te laten, geen ontvankelijkheid voor de geweldige zegeningen en kracht van het geestelijke leven. Zonder kruis, geen kroon.


“Daarom heeft God hem hoog verheven en Hem de naam geschonken die elke naam

te boven gaat, opdat in de naam van Jezus elke knie zich zal buigen, in de hemel, op

de aarde en onder de aarde, en elke tong zal belijden: Jezus Christus is Heer, tot eer

van God, de Vader.” (Fil 2:9-11) Fundamenten leggen Indien de CAMA gemeenten zichzelf serieus willen nemen als een gemeenschap van discipelen van Jezus, dan hebben ze geen andere keuze dan de boodschap van het kruis de eerste prioriteit te geven. In onderwijs en in praktijk. In privéleven en in de samenkomsten. In pastoraat en kinderwerk. Want alle andere christelijke onderwerpen, hoe belangrijk ook, volgen vanuit het Kruis. De 40 Doelgerichte Dagen campagne kan bijvoorbeeld een prima hulpmiddel zijn om de gemeente bij een aantal belangrijke zaken te bepalen, maar indien het Kruis daar buiten wordt gelaten, mist het toch zijn doel. Pastorale gesprekken kunnen zeer zinvol zijn, maar zonder echte bekering en wedergeboorte van de pastorant heeft het weinig effect. Helder en duidelijk onderwijs over bekering, wedergeboorte en de principes van ‘oude en nieuwe mens’, zijn daarom de onmisbare fundamenten die moeten worden gelegd in het leven van elke nieuwe discipel in een CAMA gemeente. Het is de verantwoordelijkheid van elke gemeente om zoiets kant en klaar te hebben. Bij voorkeur in het kader van een discipelschap programma, een doopcursus en/of het Tienerwerk. Dit is simpelweg het uitvoeren van de Grote Opdracht (maak discipelen – onderwijst hen) en vormt een basis voor gezonde gemeentegroei. En dat willen we toch allemaal?


SIMPSON ONTMOET ZIJN HEILIGMAKER Hij werd geroemd om zijn preekvaardigheid. Hij werd geëerd om zijn inzet en toewijding aan de gemeente. De jonge Simpson was een belofte voor de toekomst. Maar hij droeg een geheim met zich mee dat zijn ondergang kon betekenen. De grondlegger van de CAMA, A.B. Simpson, had Jezus leren kennen als Redder en Verlosser op 15-jarige leeftijd. Hij was vanuit de duisternis gestapt in het Licht van het leven met Christus. Een belangrijk keerpunt in zijn nog jonge leven. Het eerste, maar zeker niet het laatste. Al vanaf zijn jonge jaren als student was duidelijk dat Albert Simpson zijn stempel op de samenleving zou drukken. Hij was zeer gedreven en zeer actief in zijn studententijd. Zijn opleiding tot pastor deed hij sneller en beter dan gewoonlijk was. Hij was snel van begrip en had de gave om theologische onderwerpen op een eenvoudige wijze te vertellen en onderwijzen. Hij schreef prijswinnende studies (bv. een verdediging van de kinderdoop) en mocht al, op 20-jarige leeftijd, preken in zijn thuiskerk. Zeer bijzonder voor die tijd en die kerk. Lichamelijk maakte hij weinig indruk, maar eenmaal op de preekstoel veranderde het lammetje in een leeuw.

Tijdens zijn bezige studiejaren lukte het hem ook nog om verliefd te worden op Margaret Henry en gelukkig was het gevoel wederzijds. Ze zouden met elkaar trouwen en 54 jaar lang vreugde en verdriet delen. Ze kregen in totaal 6 kinderen. Nog vóór hij zijn diploma had gekregen wilde zijn kerk, de Knox Church in Hamilton, Canada, hem al hebben als voorganger. En toen was hij nog maar 21 jaar jong. Hij nam deze uitnodiging aan en ging weer met veel energie en toewijding aan het werk. En met succes. De kerk groeide en bloeide. Maar niet zonder prijs. In de 8 jaar dat hij daar zou werken kreeg hij diverse keren bijna een zenuwinzinking en moest hij gedwongen rusten. Het waren de eerste uiterlijke tekenen van een grote innerlijke worsteling.

In 1873, hij was toen 29 jaar, was hij een gastspreker op een bijeenkomst van de ‘Evangelical Alliance’ in New York. Daar maakt hij niet alleen indruk op de plaatselijke kerk, maar ook op de aanwezige kerkleden van de Chestnut Street Presbyterian Church uit Louisville, Kentucky. Zodanig zelfs, dat ze hem meteen vroegen of hij hún pastor wilde worden. Zoals hijzelf als zeer beloftevol werd beschouwd, zo zagen hij en Margaret ook deze uitnodiging. En zo liet Albert, op 30-jarige leeftijd, zijn vaderland Canada achter zich en vertrok hij naar de Verenigde Staten van Amerika. Zijn geestelijke worsteling bleef daar echter niet achter. Die reisde met hem mee…


In het begin leek het allemaal zo perfect. De kerk hield rekening met zijn zwakke lichamelijke gesteldheid en verlangde geen intensieve pastorale activiteiten. Hij kreeg extra loon en zelfs extra vakantieweken. En hij kon zijn oude preken hergebruiken, zodat hij niet meer zo intens hoefde te studeren. Maar daarmee was zijn probleem niet echt opgelost. Want dat was hij namelijk zelf. Zijn geestelijke leven beschouwde hij als een lange en zinloze worsteling met zijn gedreven gezindheid, sterke zelf-wil en vreemde verleidingen. Het gevolg daarvan was zelfvernedering. Hij zag zichzelf als een “blundering young preacher”. Het maakte zijn krachtige pleidooien voor heilig leven tot een holle klank. Hij wist niet exact wát hij zocht, maar hij zocht wel zeer intens naar een verdieping van zijn geestelijke leven. Natuurlijk, hij had wel enkele ervaringen gehad met de Heilige Geest, maar dat probeerde hij dan zo krampachtig vast te houden, dat hij het juist daardoor weer kwijtraakte. En volgens hem was heiliging iets dat God deed aan het einde van iemands leven, dus daar wilde hij nog maar liever niet aan beginnen. Hij schreef hierover: “Ik schaam mij ervoor, maar het is waar dat ik in al die jaren Christus niet kende als een Geest die woning maakte in mijn hart. Er kwam zelden een christen bij mij met het verzoek: vertel mij hoe ik kan komen in het diepere christelijke leven. Er kwamen alleen zondaren bij mij omdat ik iets wist over vergeving. Nou, dat kon ik ze wel vertellen.” Een jaar na aanvang van zijn werk in Louisville leest hij een oud boek van W.E. Boardman, getiteld ‘The Higher Christian Life’. En het is dit boek dat zijn leven radicaal op de kop zet. Het betekent het einde van zijn geestelijke worsteling en de start van een compleet nieuwe wandel met Jezus. Hij ziet Jezus in een geheel nieuw licht, als een levende en alles voorzienende aanwezigheid. Hij heeft Jezus ontdekt als zijn Heiligmaker! “Hij die ons gerechtvaardigd had, was verlangend om ons ook te heiligen. Hij verlangde om onze geest binnen te komen en Zijn kracht, heiligheid, vreugde, geloof en macht, uit te wisselen voor onze waardeloosheid, hulpeloosheid en nietsheid, en dit alles een werkelijke levende realiteit te maken.” Deze ontmoeting met Jezus de Heiligmaker werd een beslissend keerpunt in zijn bediening. Vanaf dat moment werd een nieuw feit de kracht en glorie van zijn leven: ‘Ik vermag alle dingen in Hem die mij kracht geeft’ – Fil. 4:13. Dit “nieuwe licht van de inwonende Christus en de doop in de Heilige Geest” maakte niet alleen impact op zijn eigen leven, maar veranderde ook zijn kerk en de stad Louisville. De nachten van wanhopige worstelingen maakten namelijk plaats voor nachten van huilend en smekend gebed voor een opwekking in zijn stad. En dat kon deze stad wel gebruiken. De kanonnen van de Amerikaanse burgeroorlog waren namelijk al enige jaren tot zwijgen gebracht, maar de tongen van verdeeldheid en onenigheid waren dat niet …… in de diverse kerken. Er was grote verdeeldheid en krachteloosheid. En God gebruikte A.B. Simpson om dat te veranderen. Als neutrale Canadees werd hij in alle kerken uitgenodigd. En overal preekte hij hetzelfde thema: bid voor de komst van de Heilige Geest! In de periode die daarop volgde ontstond er verzoening en eenheid tussen de pastors, een opleving onder de kerkleden en een opwekking in de stad!


Onder de leiding en inspiratie van Simpson kwamen er eerst gebedsbijeenkomsten, later gevolgd door opwekkingsdiensten. En de respons was enorm. Vele honderden mensen kwamen tot geloof, de kerken en tenten waren te klein voor alle bezoekers. En na het einde van de voorbereide acties ging Simpson door. Door alle gebeurtenissen van die maanden van gebed en evangelisatie-acties, had hij plotseling veel meer oog en hart gekregen voor de vele onkerkelijke mensen. De grote aantallen die niets moesten hebben van de traditionele kerk van die tijd, maar wel een grote interesse hadden in de persoon van Jezus. Door de krachtige inwoning van de Heilige Geest had hij een sterk verlangen gekregen naar het redden van zielen. Daarom begon hij te zoeken naar simpeler methoden om de mensen te bereiken met het evangelie. Het was een goed verlangen en een geestelijk verlangen, maar tegelijkertijd ook de oorzaak van een probleem. Albert had nu wel deze bijzondere ervaring met God gehad, maar zijn gemeente had dat niet. En zij deelden ook niet de passie die hem nu in vuur en vlam had gezet. Zij hielden liever vast aan hun traditionele vormen en zagen ook liever niet te veel mensen van een lagere sociale klasse in hun kerk. Zij hadden meer oog voor een mooi, groot en luxe kerkgebouw. De verschillen in visie en verlangen bleken op den duur te groot. In 1879, na bijna 6 jaar van grote inspanningen, gingen de wegen uit elkaar. Na Hamilton en Louisville kwam New York. De kerk waar hij in 1873 als gastspreker fungeerde, deed een beroep op hem. Simpson accepteerde meteen. Een nieuwe fase in zijn enerverende leven begon. Met nieuwe conflicten en nieuwe openbaringen. I have seen Jesus, and my heart is dead to all beside. I have seen Jesus, and my wants are all supplied. I have seen Jesus, and my heart is satisfied. Satisfied with Jesus.


GODDELIJKE AANWEZIGHEID Je hebt je bekeerd?! Je hebt Jezus als jouw Verlosser aangenomen? Geweldig! Fantastisch! Maar hoe staat het met jouw heiliging? Heb je Jezus ook al leren kennen als jouw Heiligmaker? Is Hij een levende realiteit in jouw leven? “Je kunt elke dag naar McDonalds gaan, maar daar word je geen hamburger van. En door een dagelijks bezoek aan het zwembad verander je niet op een dag in water. Net zo min word je een christen als je elke zondag naar de kerk gaat.” Dat zijn de woorden die ik hoorde aan het begin van mijn christelijke leven. En wat ze bedoelden was duidelijk: zonder bewuste persoonlijke keuze voor Jezus als jouw Verlosser ben je geen christen. Zo simpel is het. Punt. Punt? Of moet daar een komma staan? Want ben je wel ‘een echte christen’ als je alleen maar Jezus als je Verlosser hebt aangenomen? Ik denk het niet. Ja, de stap naar het Kruis van Jezus is de meest noodzakelijke en absoluut belangrijkste stap die je ooit kunt zetten. Het is daar dat je oog in oog komt te staan met de God die mens werd en jouw zonden droeg, uit pure liefde voor jou persoonlijk. Het is op die plek dat je vergeving ontvangt en dat jouw verbroken relatie met God de Vader wordt hersteld. En dat is werkelijk fantastisch om te mogen ervaren.

Maar, daar blijft het niet bij. Correctie: daar hóórt het niet bij te blijven. Na Pasen komt Pinksteren. Na de vergeving door het bloed van Jezus volgt de heiliging door het vuur van de Heilige Geest. Het één roept om het ander. Het ander kan niet zonder het één. De 1e stap naar het kruis moet gevolgd worden door de 2e stap naar de duif. Eerst moet het versteende hart worden vervangen door een nieuw hart van vlees. Daarna moet dat hart vervuld worden met de Heilige Geest (Ez 36:26-27). Kortom: er bestaat geen écht christelijk leven zonder de krachtige inwoning van de Heilige Geest (Rom 8:9). Toch is de kerk al eeuwenlang gevuld met brave bankzitters en één-stap christenen. Mensen die niet zijn wedergeboren of ‘slechts’ zijn wedergeboren maar niet verder groeien in heiligheid. Het was en is de

oorzaak van veel onzinnige discussies en verdeeldheid, van wereldgelijkvormigheid en lauwheid in de kerk van Christus (1 Kor 3:1-3). Jezus bad tot Zijn Vader: “Heilig hen in uw waarheid; uw woord is de waarheid. Zoals U mij in de wereld heeft

gezonden, heb Ik ook hen gezonden in de wereld. En Ik heilig mijzelf voor hen, opdat

ook zij geheiligd zijn door de waarheid.” (Joh 17:17-19)


Jezus leefde een geheiligd leven. Een leven van volkomen toewijding en volledige overgave aan de wil van Zijn Vader. En Zijn krachten en inzichten waren niet die van Hemzelf, maar van de Heilige Geest die in en door Hem werkte. De zalving met de Heilige Geest was zelfs een specifiek kenmerk van Hem als de ware ‘dienstknecht des Here’ (Luk 4:1,14,18-19; Jes 61:1-2). En wij zijn dus geroepen om, in navolging van Jezus, Gods heerlijkheid te weerspiegelen en als Jezus te zijn op aarde. Dat is een grote roeping en verantwoordelijkheid. En hoe meer we inzien en beseffen dat wij dat niet op eigen kracht kunnen doen, hoe meer wij daarvan overtuigd raken, hoe meer de Heilige Geest door onze zwakte heen kan werken met Zijn kracht. Maar dat vereist een concrete keuze van ons. Een bewuste overgave aan de Heilige Geest en een gerichte focus op Jezus als onze heiligmaker (1Kor 1:30). Heiliging is dus geen gevoel, noch een eenmalige gebeurtenis. Het begint met een bewuste keuze en moet gevolgd worden door een dagelijkse overgave en toewijding, ons leven lang. Het moet een levensstijl zijn van willen groeien in Christus. Heiliging is primair een steeds inniger en diepere relatie met Jezus: ik in Hem en Hij in mij. Een verlangen om te doen en denken zoals Hij. En het is de Heilige Geest die ons gelovigen steeds dichter bij Jezus brengt en ons steeds meer op Hem doet lijken. “Heiliging is het doorstroomd worden van Jezus’ leven, van Zijn puurheid, Zijn perfectie, en de uitwerking van Zijn wil. Het is de Heilige Geest die het hart van de gelovige vervult, zodanig dat elke gedachte, elke keuze en elk verlangen wordt geïnspireerd door de levende God in ons. Het is God die zich – opnieuw – manifesteert in het menselijk lichaam.” (A.B. Simpson) In de loop der jaren zijn er vele getuigenissen geweest van nu bekende Godsmannen over hun zalving / doop / vervulling met de Heilige Geest. Het betekende een grote verandering in hun leven en hun bediening. Mannen zoals Evan Roberts, George Whitefield, Charles Finney en Billy Graham. Allen waren reeds christen en werkzaam voor God. Maar een diepere ontmoeting met de Heilige Geest ontvlamden in hen de “allesomvattende en eeuwige liefde” van Christus.

“Ik voelde dat Stephen Olford iets in zijn leven had wat ik ook wilde. Er ging een bepaalde dynamiek, spanning en vrolijkheid van hem uit. Hij getuigde hoe God zijn leven compleet ondersteboven had gekeerd, hoe hij de Heilige Geest had ervaren in zijn volheid en zalving. Stephen, zei ik, dat wil ik ook. Dat is nou precies wat er in mijn leven ontbreekt. We knielden om te bidden. Daarna riep ik: ik ben vervuld van de Heilige Geest. Dit is het keerpunt in mijn leven. Dit zal mijn bediening radicaal veranderen!” – Billy Graham.

“De Heilige Geest daalde op mij neer en wel zo dat Hij door mijn lichaam en ziel leek te gaan. Ik kon het in mijn lichaam voelen, als een elektrische stroom. Er leken golven van vloeibare liefde over mij en door mij heen te komen – anders kan ik het niet uitdrukken. Het leek de adem van God wel. Ik kan mij nog duidelijk herinneren dat het was alsof Gods adem met onmetelijke vleugels naar mij werd toegewaaid.” – Charles Finney, een grote opwekkingsprediker uit de 19e eeuw.


Ook u bent niet geroepen om te blijven zitten op uw stoel. U bent niet bestemd om ‘slechts’ gerechtvaardigd te worden en dan niet meer verder te groeien. U bent vrijgemaakt van de zonde en bent in dienst gekomen van de gerechtigheid. Het is uw taak als discipel van Christus om uw handen en voeten, uw hele lichaam, in dienst te stellen van God en uw leven te heiligen (Rom 6:17-22). De levende aanwezigheid van Christus in ons hart, door de Heilige Geest, betekent het verschil tussen lauwheid en leven in overvloed, tussen aanwezig zijn in de kerk en Zijn aanwezigheid merkbaar laten worden in je omgeving. Door de krachtige doorwerking van de Heilige Geest verandert je standaard dankgebed voor het eten in een gepassioneerde voorbede voor gemeente en stad, verandert het plichtmatig lezen van de Bijbel in een levensveranderende ontmoeting met de opgestane Heer. Met Jezus als Heer van je hart worden wij gesterkt in onze strijd tegen de zonde, tegen de verleidingen en de roep van de wereld (Joh 10:10, 2Kor 6:16-7:1). Onze identiteit als christen én als gemeente wordt primair bepaald door wat Jezus aan het Kruis voor ons heeft gedaan. Maar dat moet dan wel zijn praktische uitwerking krijgen in ons leven, in ons denken – voelen – willen – doen. Onze toewijding aan Jezus als verlosser en Koning moet gevolgd worden door overgave aan Jezus als Heiligmaker. Het is niet door eigen kracht, niet door eigen inspanning, maar door de krachtige en levende aanwezigheid van Jezus in ons hart dat wij onze roeping als gemeente kunnen volbrengen (Ef 1:15-23). Aan u, jou en mij als doorsnee CAMA-leden is de uitnodiging, de uitdaging én de opdracht gegeven: wordt vervuld met de Geest, die Jezus zal verheerlijken, die bij u en in u zal zijn, tot in eeuwigheid (Ef 5:18; Joh 16:14, 14:16-17). “Ik durf niet te zeggen dat elke christen persoonlijk de Heilige Geest heeft verwelkomd in zijn hart en Hem de controle heeft gegeven. Ik durf niet te zeggen dat ik geen christen was, al die jaren vóór ik dit wist. Ik durf niet te zeggen dat ik niet al ruim 10 jaar het evangelie predikte, vóór ik wist hoe het was om een persoonlijke Goddelijke Aanwezigheid mijn gedachten, mijn emoties, mijn wil, mijn lichaam en mijn werk te laten vervullen met Zijn visie en Zijn kracht, door de Heilige Geest.” A.B. Simpson.


SIMPSON ERVAART DE KRACHT VAN JEZUS Zijn relatie met Jezus ontwikkelt verder, zijn visie groeit en het werk neemt toe. Maar tegelijkertijd nemen zijn krachten af en worden zijn ziektes erger. Een voortijdig einde van deze gedreven man van God wordt voorspeld. Maar Simpson geeft het niet op. A.B. Simpson heeft ruim 8 jaar gediend in Hamilton, Canada, en bijna 6 jaar gewerkt in Louisville. Zijn jaren in Louisville vormen de basis voor de rest van zijn leven en bediening. Het is in deze plaats dat hij Jezus echt leert kennen als zijn persoonlijke Verlosser en Heiligmaker. Het is hier dat hij een hart krijgt voor evangelisatie en zending. In deze periode vormt zich zijn visie voor wereldzending, hetgeen een impact zou krijgen die wereldwijd en tot op de dag van vandaag nog merkbaar is. Ten eerste wil Simpson de grote groep mensen in zijn eigen omgeving bereiken die door de gevestigde kerken niet wordt aangesproken. Daarnaast krijgt hij, door een zeer aangrijpende droom, ook oog voor de onbereikte groepen in de wereld. Bij het bereiken van de eerste groep wordt hij niet echt geholpen door zijn gemeente in Louisville. Die ziet het liefst alleen mensen van de eigen, hogere, sociale klasse in

haar mooie kerkgebouw. De tweede groep mensen, zoals gezien in zijn droom, betreft met name Chinezen, nog grotendeels onbereikt met het evangelie. Overtuigd door de Heilige Geest om die mensen het evangelie te brengen wil hij meteen gaan. Gelukkig spreekt zijn vrouw, geleid door de Here, ontnuchterende en corrigerende woorden: “Prima, ga jij maar naar China. Ik blijf wel hier om voor de kinderen te zorgen.” Hij blijft in Amerika, maar blijft ook verder zoeken naar Gods wil hierin. In de 3 jaren die daarop volgen ontwikkelt zich stap voor stap een nieuwe visie en een concreet plan.

Eind 1879, op 35 jarige leeftijd, zet God een deur open om zijn hartsverlangen in praktische daden om te zetten. Hij verhuist van stad en kerk en gaat naar de 13th Street Presbyterian Church in New York. Daar gaat hij met volle kracht aan het werk als fultime pastor, evangelist en redacteur / schrijver / uitgever van een totaal nieuw zendingsblad. Dit houdt hij slechts korte tijd vol. Een totale ineenstorting zal hierop volgen. Tegenwerking De kerk krijgt niet alleen een preektijger, maar ook een zeer actieve herder. Hij preekt vol vuur en overtuiging over het diepere christelijke leven en bezoekt tevens regelmatig elk gemeentelid. Beide blijven niet zonder vrucht. Net zoals in zijn vorige 2 gemeenten groeit het aantal leden als snel met randkerkelijken en nieuwe bekeerlingen. De vrucht is in het begin goed, maar de nasmaak wordt na enige tijd bitter. Opnieuw vindt hij de kerk tegenover zich. Wederom kan de kerk niet meegaan met de visie die Simpsons hart vervult. Simpson bereikt de gewone werker van de lagere sociale klasse, maar die zijn toch niet écht welkom in de nette, traditionele kerk. Ze willen graag hun chique uitstraling behouden, en dat gaat lastig met slecht geklede en arme burgers. En dus volgt er een duidelijk “Nee!” wanneer Simpson met 100 pas bekeerde Italianen uit de arme wijk komt aanzetten. Zij moeten een andere kerk zoeken. Voor Simpson een teken om verder te zoeken naar mogelijkheden om zijn droomkerk te verwezenlijken.


Andere problemen ondervindt hij op het gebied van zijn zendingsblad. Gods specifieke woord aan hem was: “Schrijf!”. Vol ijver en enthousiasme gaat hij aan de slag met een zendingsblad dat zijn tijd ver vooruit was. Hij verzamelt allerlei berichten van diverse zendingsorganisaties, plaatst daar mooie foto’s, plaatjes en grafieken bij en schrijft zelf allerlei opwekkende artikelen om het belang van zending duidelijk te maken. Op het moment dat hij daar aan begint heeft hij geen ervaring, geen voorbeeld, geen geld, geen adverteerders, geen redactieleden, geen drukker en geen afnemers van het blad. Hij heeft slechts Gods sterke en groeiende verlangen in zijn hart om de grote massa’s mensen in de wereld te bereiken met het evangelie van Jezus Christus, en dat is voor hem genoeg. Vol vertrouwen op zijn Voorziener gaat hij aan het werk en binnen 2 maanden ligt er een blad van 80 pagina’s vol zendingsnieuws. In het jaar 1880 lukt het hem daarna om bijna elke maand zo’n blad van ± 64 pagina’s uit te brengen. Het wordt een groot succes. De kritieken zijn zeer positief. Zijn lichaam gaf echter een andere boodschap aan: Stoppen! Nu! De combinatie van toegewijd pastor, vurig prediker, gedreven evangelist en gepassioneerd hoofdredacteur van een zendingsblad is echter te veel voor zijn fragiele lichaam, véél te veel. Hij stort volledig in elkaar. En dit maal is het veel ernstiger dan de vorige keren. Hij krijgt o.a. ernstige hartklachten en reuma en raakt in een diepe depressie. Eén arts voorspelt dat hij niet lang meer te leven heeft. In juli 1881 komt hij in aanraking met een arts die zijn patiënten niet alleen met medische middelen helpt, maar ook steeds meer met gebed. En met verbluffende resultaten van genezing. Simpson hoort hun getuigenissen, maar is nog niet overtuigd. Dat kan bij hem alleen door Gods Woord. Bewijs Hij gaat daarom intensief op onderzoek uit om te ontdekken of en hoe er Goddelijke genezing is. “Zij stuurden mij naar de Bijbel om het uit te zoeken. Het zou het meest wonderbaarlijke ding in het leven zijn als het waar was. En dus ging ik naar mijn kamer en mijn Bijbel, denkende: als het er staat, ga ik er op staan. Zo niet, dan laat ik het los. Als het waarheid is, zal ik het accepteren, wat het mij ook kosten zal.” Na een periode van gebed en het zoeken van Gods waarheid hierin wordt hij overtuigd van het feit dat Jezus nog steeds geneest en dat Hij Zelf de primaire bron is van genezing. Maar Bijbelse theorie is voor Simpson niet voldoende. Hij kan niet iets onderwijzen als hij het niet zelf aan den lijve ondervonden heeft. Daarom roept hij Jezus in gebed aan om hem te genezen. Meteen nadat hij hardop zijn geloof belijdt in Jezus als zijn Genezer ervaart hij Gods genezing van zijn lichaam. “Het was maar een kort ogenblik, maar ik wist dat er iets gebeurd was. Mijn ziel werd overspoelt met een besef van Gods aanwezigheid.”


Zijn geloof wordt meteen daarna diverse keren op de proef gesteld. Ten eerste moet hij, een dag na zijn genezing, voor een grote groep getuigen van zijn genezing. Die dag daarop wordt hij uitgenodigd een steile berg te beklimmen. Dit was een absolute onmogelijkheid in zijn vorige conditie, maar in geloof stapt hij nu de berg op. Enkele stappen later lijken het zijn laatste te zijn, maar dan ervaart hij Gods Aanwezigheid en roept hij Diens kracht aan. Zonder enige moeite klimt hij nu verder de berg op. De wereld van ziekte en zwakheid laat hij in het dal achter zich. Maar de zwaarste test volgt heel snel na thuiskomst: zijn dochtertje van drie wordt ziek, tot stervens toe. Zijn vrouw eist dat hij haar naar een arts brengt, maar dat weigert hij. Hij brengt haar in gebed bij Jezus. Hij zalft haar voorhoofd en roept de kracht aan van Jezus’ naam. In de nacht roept hij tot God voor een spoedige genezing. In de ochtend ziet zijn vrouw haar dochtertje weer, vol levenskracht en klaar om te eten en te spelen. Nooit meer zou zij hem vragen om een arts te halen. Verspreiding en verwijdering Zijn genezing door Jezus is de derde grote crisis in zijn leven, na zijn intense ervaring met Jezus als zijn Redder en zijn vervulling met de Heilige Geest. En opnieuw betekent dit een drastische verandering van zijn leven en bediening. Hij is nu in staat om enorme hoeveelheden werk te verzetten in Gods koninkrijk, zonder nog last te hebben van een zwak en tegenwerkend lichaam. In de jaren die volgen start en leidt hij een nieuwe kerk met vele diensten en activiteiten, ontwikkelt hij ‘The Gospel in all lands’ verder tot een wijdverspreid en populair zendingsblad, sticht hij een ‘healing home’ (huis van genezing) met plaats voor 300 mensen, wordt hij de directeur van een Bijbelsschool voor zending en vormt hij de basis voor de oprichting van twee allianties die later samenvoegen tot de Christian and Missionary Alliance. Zijn ontmoetingen met Jezus zorgen voor een grote verspreiding van het evangelie over de hele wereld. Niet door zelf te gaan, maar door anderen te onderwijzen, mensen te genezen en gelovigen op te wekken en aan te moedigen om hun leven totaal in dienst te stellen van Jezus’ Koninkrijk en de Grote Opdracht. Zijn ervaringen met Jezus als Redder, Heiligmaker en Genezer zorgden echter ook voor verwijdering van vele dierbaren om hem heen. De mensen om hem heen konden (en/of wilden) hem niet volgen in zijn passie voor de verloren en verdwaalde schapen in de nabije en verdere omgeving. Zijn diepere vervulling met de Geest was iets wat velen niet begrepen en waar ze geen boodschap aan hadden. Zijn ervaring en onderwijs over Jezus als Genezer werd door vele bevriende pastors belachelijk gemaakt en bekritiseerd. “Toen ik deze gezegende Jezus vond als een levende Christus, met niet alleen Zijn Geest voor mijn geest, maar ook Zijn Lichaam voor mijn lichaam, een opgestane Lichaam, het mijne aanrakend en tot leven brengend, het mijne vasthoudend en vervullend met Zijn opstandingskracht, toen voelde ik mij wederom zo ontzettend eenzaam.” Jesus is all Maar kritiek en bespotting, noch eenzaamheid en verwijdering konden A.B. Simpson afhouden van zijn steeds verdiepende relatie met Jezus en het verkondigen van Zijn evangelie. Jezus werd zijn onmisbare en altijd aanwezige bron van kracht voor geest en lichaam.


Het is vanuit deze eenwording met Jezus dat hij al zijn werkzaamheden kon en verlangde te doen. Zijn levensvisie en levenswerk zijn dan ook goed samen te vatten in drie woorden: ALL FOR JESUS. Hoe kan mijn hart de wereld verzaken, Zonder probleem het aardse achter mij laten, Opdat ik het betere deel kan kiezen? Ik doe alles voor Jezus. Hoe kan ik met mildheid onrecht ondergaan, Met rustig geduld en krachtige moed, Steeds zingend een vrolijk lied? Ik doe alles voor Jezus. Hoe kan ik de verdwaalden zoeken en redden, De zielen, verloren en door ellende weggeschoven, Zonder te kijken naar wat het mij kost? Ik doe alles voor Jezus.


GELOVEN IS GENEZEN!? De meningen zijn sterk verdeeld en de discussies zijn bijna eindeloos. Het onderwerp houdt de gemeente van Christus al vele jaren bezig. Er is veel over gezegd, nog meer over geschreven. Maar wat is nu de waarheid? Wie heeft gelijk? De kwestie die specifiek voor ons op tafel ligt is dat van genezing in het licht van het Kruis van Jezus. De concrete vraag is de volgende: is lichamelijke genezing een onderdeel van wat Christus, door voor ons te sterven aan het Kruis, voor ons praktisch mogelijk heeft gemaakt, nu op dit moment? Jezus stierf aan het kruis om ons te redden van de eeuwige dood en de scheiding tussen de mens en God de Vader. Hij droeg onze zonden en maakte zodoende weer de weg vrij voor de mens om bij God te komen. Dat wordt het verzoeningswerk van Christus genoemd. Jezus verzoende ons met de Vader. Hij zorgde voor een herstelde relatie, nadat de zondeval die verbroken had. Maar, zo is dus de vraag, droeg hij, naast onze zonden, op dezelfde wijze ook onze ziektes? Maakte hij zo ook de weg vrij voor de gelovige om steeds in lichamelijke gezondheid te leven? Concreet betekent dit: zoals wij vergeving ontvangen wanneer wij geloven dat Jezus voor onze zonden gestorven is, exact zo ontvangen wij genezing wanneer wij geloven dat Jezus voor onze ziekten gestorven is. Genezing van ons lichaam is dus een recht dat wij – in geloof – mogen claimen van God. Geloven is genezen. Verwarring Hierover zijn de meningen dus sterk verdeeld. En de discussie – via boeken, artikelen op internet, conferenties – wordt gevoerd met Bijbelse en praktische argumenten. Het grote probleem is dat dezelfde teksten (vooral Jesaja 53:3-4; Matteüs 8:16-17 en 1Petrus 2:24) nogal verschillend worden uitgelegd. Een ieder bekijkt het weer vanuit een net iets ander gezichtspunt, waardoor de uitleg en toepassing dus ook anders wordt. Voor de ‘gewone gelovige’ wordt het zo wel erg moeilijk om recht van krom te onderscheiden. Want wat is de werkelijke waarheid wanneer beide groepen gebruik maken van Bijbelteksten om hun visie te onderstrepen? Wie heeft er gelijk? Een voorbeeld daarvan met de cruciale tekst van Jesaja 53:4-5. “Maar hij was het die onze ziekten droeg, die ons lijden op zich nam. Wij echter

zagen hem als een verstoteling, door God geslagen en vernederd.

Om onze zonden werd hij doorboord, om onze wandaden werd gebroken. Voor ons

welzijn werd hij getuchtigd, zijn striemen brachten ons genezing.” (NBV). Een korte exegese laat zien dat het woord ‘ziekten’ betrekking heeft op lichamelijke ziekten. Het woord ‘dragen betekent o.a. ‘verzoenend dragen’. Hetzelfde woord wordt in vers 12 gebruikt waarin duidelijk wordt bedoeld dat Jezus, in onze plaats, onze zonden droeg. Tenslotte betreft ‘genezing’ ons gehele mens-zijn, dus inclusief lichamelijke genezing. Kortom: heel duidelijk dat Jezus zowel onze ziekten als onze zonden gedragen heeft.


Maar met een even goede redenatie kun je ook bij de andere visie uitkomen. Het dragen hoeft helemaal niet verzoenend dragen te zijn. Dat woord heeft vaak ook een andere, simpele betekenis. Het hele gedeelte waarin dit staat gaat primair om onze zonden, niet onze ziekten. Zo moet je dus alles lezen en verstaan. Genezing is die van de ziel, niet van het lichaam. Ook Jes 1 gebruikt ziektebeelden als beelden van zondigheid. Kortom: er is géén sprake van geloof nu = genezing nu. Belijdenis Dit artikel zou zeker 10 keer zo lang worden als ik alle visies met alle argumenten en Bijbelteksten zou beschrijven en uitleggen. Dat ga ik dus niet doen. Ik wil hier slechts een kleine bijdrage leveren aan uw eigen zoektocht hierin door een aantal aspecten vanuit de Bijbel te belichten. In navolging van Simpson belijd ik hier mijn persoonlijke geloof. Ja, ik geloof dat Jezus mijn ziekten gedragen heeft. Ik geloof dat er lichamelijke genezing is door het Kruis van Jezus. Voor u. Voor mij. Voor iedereen. Ik geloof dat die genezing compleet is en ontvangen kan worden door geloof (bv. Matt 9:22,29; Hand 3:16).

Maar nee, ik geloof niet dat die genezing reeds nú al complete realiteit is en zal worden. Door zijn verzoenend lijden aan het Kruis heeft Jezus de satan overwonnen en onze zonden weggedragen en begraven, maar toch zijn beide nog merkbaar aanwezig in ons aardse bestaan. Ook de wereld zoals we die kennen ondergaat nog steeds de gevolgen van de zondeval. Alles is REEDS volbracht aan het kruis, maar alle effecten daarvan zijn nu NOG NIET praktische werkelijkheid. Die tijd zal komen ná Jezus’ terugkeer (o.a. Rom 8:18-25; Openb 20:1-3, 21:4 en 22:1-3).

Ja, ik geloof dat God ons wil genezen, ook lichamelijk. Ik geloof dat het Zijn verlangen is dat wij in volkomen gezondheid – van geest, ziel en lichaam – leven op aarde. Ik geloof dat Hij in staat is om elke ziekte van ons te genezen, dat Hij elk lijden kan en wil wegnemen. Hij openbaart zich aan Israël als de God die geneest (Psalm 103:3, Ex 15:26b, Matt 8:3, Openb 20-22).

Ik geloof echter ook dat Gods beloften van genezing vaak voorwaardelijk zijn. Dat er genezing is, indien het volk zich houdt aan de geboden die Hij hen gegeven heeft, indien men rechtvaardig wandelt en doet wat Hij zegt. Hij openbaart zich ook aan Israël als de God die

heiligt (Ex 15:26a, Psalm 103:17-20, Spr 4:20-22, Ex 31:13). Ik geloof dat ziekte een onderdeel is van de gevolgen van de zondeval. Zonde, ziekte en dood horen bij elkaar. Ik geloof dat satan ons ziek wil en kan maken en dat hij ons dood wil hebben. Ik geloof niet dat het Gods primaire wil is dat de mens ziek is, noch komt te sterven (o.a. Gen 2:15-17, Joh 5:14, Ez 47:12, Joh 3:16).

Ik geloof ook dat ziekte en dood regelmatig door God worden gebruikt om een duidelijke boodschap af te geven dat er iets goed mis is. Ze zijn dan middelen in Zijn hand om het volk weer terug te brengen in de Verbondsrelatie met Hem. Hij straft personen en het volk als geheel met ziekte en dood (o.a. Num 12, Jes 1:4-6, 18-20, Hand 5:1-11, Openb 2:20-23).


Ik geloof dat Jezus alle zieken genas die bij Hem kwamen voor genezing. Ik geloof dat dit een belangrijk onderdeel was van zijn aardse bediening. ik geloof dat wij, Zijn Lichaam en Gemeente, geroepen zijn om Zijn bediening voort te zetten. Ik geloof dus dat wij, in geloof en in Zijn Naam, ook mensen kunnen genezen en bevrijden (Matt 11:5, 15:30-31, 10:8).

Ik geloof ook dat deze genezingen met name bedoeld waren om Jezus te bevestigen als de Messias. Hij trok vooral rond om het Koninkrijk Gods te verkondigen, om onderwijs te geven. Hij riep de mensen niet op om voor genezing te komen, maar om tot bekering te komen. Ik geloof dat wij, de gemeente, geroepen zijn om gelovige discipelen te maken, niet slechts gezonde gelovigen. Ik geloof dat God ons zal bevestigen met o.a. lichamelijke genezingen, wanneer wij uitgaan om het evangelie van Jezus te verkondigen (o.a. Matt 4:23, 10:7, Mar 10:15-18, Hand 4:29-31+5:14-16). Focus Met deze (nog veel langer te maken) belijdenis hoop ik een beetje duidelijk te hebben gemaakt dat we niet kortzichtig met de Bijbelse teksten moeten omgaan en er altijd een goede balans moet worden gezocht. Ja, God geneest. Maar niet op commando van ons claimend geloof. Ja, Jezus is onze Genezer. Maar Hij is ook onze Redder, Heiligmaker en Komende Koning. We mogen één aspect van Gods Woord niet in de spotlight zetten, en tegelijkertijd andere teksten terzijde schuiven. Onze focus mag nooit onze eigen lichamelijke genezing zijn. Niets anders dan Jezus en Jezus alleen komt die eer toe (Fil 3). A.B. Simpson was een geloofsgenezer. Hij handelde naar zijn geloof dat genezing van onze ziekten, hier en nu compleet, een onderdeel was van het verzoeningswerk van Jezus Christus. Hij bad voor zieken en vele genazen op zijn gebed. Maar van de eerste groepen zendelingen, onder zijn hoede uitgegaan, zijn er meerdere ziek geworden en gestorven. …… Simpson hield gelukkig, in tegenstelling tot vele huidige geloofsgenezers, de prioriteiten gezond. Genezing stond altijd in het teken van het Koninkrijk dat door hem verkondigd werd. Eerst redding door het Kruis, dan de heiliging door de Heilige Geest, dan pas genezing van het lichaam. En dan ook nog altijd met het oog op zijn centrale doel: het vormen van een beweging van Geestvervulde, discipelen makende groep gelovigen die de komst van Jezus willen bespoedigen door de wereld met het evangelie te bereiken. Zijn focus was en bleef: “All for Jesus”. Alles en iedereen voor Jezus.

Hemzelf Vroeger was het de zegen, nu is het de Here.

Vroeger was het een gevoel, nu is het Zijn Woord.

Vroeger wilde ik Zijn gave, nu alleen de Gever. Vroeger wilde ik genezing, nu alleen Hemzelf.

Vroeger gebruikte ik mijn kracht, nu doet Hij het.

Vroeger gebruikte ik Hem, nu gebruikt Hij mij.

Vroeger zocht ik kracht, nu de Almachtige. Vroeger zocht ik eigen eer, nu alleen Hemzelf.


SIMPSON WAS (G)EEN BAPTIST! De kogel is door de kerk. De fusie is een feit. CAMA Nederland is dood. Lang leve de ABC. Maar is dit wel een goed besluit van de leiders van de CAMA? Draait de stichter van de CAMA zich nu niet om in zijn graf? Na vele jaren van praten, denken, schrijven en vergaderen zijn onze leiders dan eindelijk tot een definitieve keuze gekomen. We zijn – officieel althans – geen CAMA Nederland of BBN meer. Dat is verleden tijd. We zijn nu ABC (Alliantie Baptisten & CAMA gemeenten) en daar moeten we het mee doen. Maar is dit besluit wel overeenkomstig de ‘geest van CAMA’? Past deze keuze in de lijn die door de stichter is ingezet? Hoe zou hij oordelen over deze innige samenwerking met de Baptisten? In dit artikel wil ik enkele historische wortels van de CAMA bekijken en van daaruit een mening geven over deze fusie. Streng en strikt A.B. Simpson komt uit een degelijk Presbyteriaans nest. De geestelijke sfeer was redelijk zwaar te noemen, met strenge regels en pijnlijke straffen bij het breken daarvan. Het leren van de catechismus was een belangrijke zondagse activiteit. Men hield zich strikt aan de regels die hun oorsprong vonden in het Calvinisme. De soevereiniteit van God stond centraal en de kinderdoop was de enige echte doop. De autoriteit van Gods woord achtte men zeer hoog. Alberts opleiding en leefwijze werden door diezelfde aspecten gekenmerkt. Hij schreef een prijswinnende essay waarin hij de kinderdoop verdedigde. Tenslotte waren de 3 kerken, waar hij in totaal bijna 16 jaar gediend heeft, duidelijk Presbyteriaanse kerken.

Kortom: niet echt een basis waarop hij zou overwegen om intensief met evangelische Baptisten te gaan samenwerken. Twee krachtige ontmoetingen met Jezus en de Heilige Geest brachten daar echter een radicale verandering in. De ontmoeting met de Levende Jezus als een krachtige, inwonende, overwinnende Aanwezigheid zorgde voor een totale ommekeer in zijn leven en bediening. Verdwenen was de zwaarmoedige, zoekende, soms depressieve en zichzelf neerbuigende pastor. Opeens stond daar een krachtige, Geestvervulde, in vuur-en-vlam staande prediker die een stad op stelten zou zetten.

God gebruikte hem daarna om de verdeelde kerken in Louisville weer tot elkaar en tot God te brengen. Hij werd een instrument in Gods hand om kerkelijke eenheid en samenwerking te brengen waar er eerst vijandschap en verdeeldheid heerste. Hij organiseerde eerst gebedsbijeenkomsten en vervolgens evangelisatiecampagnes waarbij er sprekers waren van diverse kerken en achtergronden. De diensten waren bewust niet gebonden aan specifieke denominaties. Hij zorgde er verder voor dat iedereen, rijk en arm, blank en zwart, opgeleid en niet-opgeleid welkom was. Hij moest niets hebben van onderscheid, op welke wijze dan ook.


"I want to enjoy the broadest fellowship possible myself, and I want my people to receive the benefit of the ministry of all God’s gifted servants, regardless of whether they agree with me in everything or not." A.B. Simpson

(G)een Baptist Zijn ontmoetingen met Jezus als zijn Redder en zijn Heiligmaker zorgden al voor een belangrijke verandering in zijn geestelijke denken en doen. Na zijn ontmoeting met Jezus als zijn Genezer kwam er een complete scheiding tussen Albert en zijn Presbyteriaanse achtergrond. Hij was nu namelijk ook overtuigd van het feit dat de praktijk van de kinderdoop niet bijbels was en dat alleen volwassenen, hun geloof in Christus belijdend, door onderdompeling gedoopt mochten worden. Hij handelde naar zijn overtuiging en liet zich dopen door een bevriende Italiaanse pastor van een Baptistengemeente. De doop was voor hem een waarachtig sterven van zijn geestelijke erfenis, leven en werken. Hij brak met de kerk waar hij toen werkte en begon met het opzetten van een totaal nieuwe beweging van gelovigen. A.B. Simpson, gedoopt als Presbyteriaanse baby, had zich als volwassene laten dopen en was een baptist geworden. En dus zou hij van harte deze fusie en dit besluit hebben toegejuicht. Is dat wat ik wil zeggen? Nee dus. Simpson was geen Baptist geworden. Hij was simpelweg een nog toegewijdere volgeling van Jezus geworden. Simpson zag namelijk verder dan de denominaties. Veel verder. Hij had een visie, een droom. Hij zag een beweging van christenen die radicaal waren toegewijd aan Jezus en de missie van Jezus. Het is voor dát doel dat hij twee allianties oprichtte, die later fuseerden tot de Christelijke & Missionaire Alliantie. Hij wilde dat deze Alliantie een geestelijke gemeenschap van gelovigen zou zijn die honger hadden naar de volheid van de zegeningen van het evangelie van Jezus, intensief samenwerkend om de wereld zo snel mogelijk met het evangelie te bereiken. Hij zocht dus een gelijkgestemde gemeenschap en had een hekel aan alles wat leek op een rigide organisatie of denominatie.

“I thank God for Canadian heroes like Albert Benjamin Simpson, who have helped tear down the walls of misunderstanding, bitterness, and mistrust between the churches.” Rev. Ed Hird. Rector St. Simon’s Anglican Church, Canada

Waar wachten we op? Indien we dan nu de kernmotivatie en het grootste verlangen van de stichter van de CAMA kennen, wat is dan het antwoord op de bovengestelde vraag? Zou hij zich nu omdraaien in zijn graf? Nee, ik denk niet dat hij zich in zijn graf zou omdraaien, denkende: “Oh, help! Here, wat doen ze nou?!”. Waarbij de ‘ze’ verwijst naar de leiders van de ABC. Maar ik denk wél dat hij zich omdraait in zijn graf, denkende: “Oh, Here! Help hen in wat ze nu doen!”. Waarbij de ‘hen’ en de ‘ze’ dit keer verwijst naar alle leden van de ABC. Want het is aan de leden van de ABC om te reageren op deze fusie en de visie van de leiders.


A.B. Simpson is door de Here gebruikt om een gemeenschap van gelovigen te vormen die over de hele aarde verspreid is en wiens werk vele jaren omspant. Al meer dan een eeuw lang worden gelovigen gegrepen door de visie en missie van deze man. Wat betreft wereldzending heeft hij een zeer grote historische rol gespeeld. Niet door zelf uit te gaan, het zendingsveld in, maar door anderen te onderwijzen en overtuigen van het belang van wereldwijde evangelisatie en hen te motiveren om daadwerkelijk dat rijpe veld in te gaan. Vervuld door de Heilige Geest wekt hij de mensen op om, vervuld met de Heilige Geest, uit te gaan en discipelen te maken. Onze ABC-leiders volgen zijn voorbeeld wanneer zij Gods (!) visie voor een gemeenschap van Godzoekers en Jezusproclameerders in deze dagen werkelijkheid proberen te maken. Het is aan ons, de ABC-leden, om in de voetsporen te gaan van onze voorgangers en in de praktijk deze gemeenschap inhoud en vorm te geven. En, indien ik zo vrij mag zijn om met een concreet startvoorstel te komen, dat begint met gezamenlijk belijden van zonden (bv. gebrek aan kerkelijke eenheid en gemakzucht) en eenparig gebed (voor een uitstorting van de Heilige Geest en een verlangen naar evangelisatie en zending). Alleen op die manier, zo leert ons de kerken CAMA-geschiedenis, zal Gods droom werkelijkheid worden. Dus: waar wachten we nog op?

“Hij heeft de beweging zo’n 30 jaar geleid, en op geen enkel moment vergat hij zelf of liet hij de gemeenschap vergeten wat het doel was waarvoor het was ontstaan: het omhooghouden van Jezus in al zijn volheid, gisteren,vandaag en morgen hetzelfde!” A.W. Tozer (o.a. pastor, schrijver en belangrijk figuur in de CAMA geschiedenis)

A.B. SIMPSON EN HET KRUIS - Teacher on the...

Documents

Transcript of A.B. SIMPSON EN HET KRUIS - Teacher on the...