46: Twee minder

De Star Wars saga start

opnieuw.

Verizon

Oef, we moeten dan toch niet veranderen van ziekenhuis. We

zijn blijkbaar al altijd ‘TriCare Standard’ geweest, maar als

buitenlandse militair vallen we onder het regime van de

‘Prime’ leden. Blijkbaar werden ze in de NorthWest kliniek

even op de regels gewezen, maar omdat ik de enige NATO-

officier ben die daar in behandeling is, hebben ze deze

uitzondering over het hoofd gezien. Gelukkig moeten we niet

veranderen.

Wat we wel wijzigen, is onze internet-provider. Puur om

financiële redenen stappen we over naar een andere. Je krijgt

hier meer voordelen om over te stappen dan om te blijven -

alhoewel het verlies van klanten de providers meer geld moet

kosten dan wanneer ze ze door kortingen in eigen stal houden.

En het verschil is groot! We moeten dus iedereen verwittigen

dat we vanaf nu op hoesy_en_calle@verizon.net bereikbaar

zijn. Aanpassen!

Niet alleen iedereen die ons kent moet dit adres aanpassen: het is ook ongelofelijk op

hoeveel sites je je adres moet veranderen! Zeer waarschijnlijk

zijn we er wel enkele vergeten. We zullen wel zien…

Het weer blijft enorm warm en vochtig. De zwoelte gaat niet over.

Wanneer stopt dit?

Hoewel het de eerste week van september is, is het hier nog geen school.

Wel werkweek voor mij. De politieke bemoeienissen blijken te minderen,

en dat is maar goed ook. We moeten hier immers het best mogelijke

militaire advies geven en dat wars van alle nationale belangen. Nu mijn

admiraal een aanbevelingsbrief geschreven heeft, kan ik mijn model B

voor een jaartje extra versturen. Hoewel de uiterste datum van indienen

ondertussen al verstreken is - ik wist niet dat het aanvragen van een

verlenging gelijkgesteld is met het postuleren voor een post - kan ik mijn

aanvraag toch nog indienen. Nu is het afwachten.

De avonden worden nog steeds ingenomen door het in lay-out zetten van

de belevenisboeken. Die verhalen vragen veel werk. Wat zal dat zijn eens

ik aan de films ga beginnen? Iedere minuut film die je kan tonen, vraagt

al gauw 7 à 10 minuten werk. Maar eerst moet ik iets vinden om de ‘brute’ beelden

naar de PC over te brengen. Met de kabel die ik besteld heb, lukt het niet. Wat nu? Al

dat extra werk zorgt ervoor dat mijn ander werk achterstand oploopt. Gelukkig heb ik

een reserve aan bijvoorbeeld artikels voor de Hippocampus aangelegd, zodat de

hoofdredacteur nog niet direct moet panikeren.

We mogen dan nog weigeren aan het vertrek van onze twee oudsten te denken, toch

moeten we het om praktische redenen doen. Ten eerste valt opeens de mogelijkheid

om dingen met een Belgische militair vliegtuig mee te geven uit de lucht. We hebben

al eens bij onze Nederlandse collega’s aangeklopt om te kijken of zij geen plaatsje in

hun container hebben om materiaal mee te geven - dit jaar keren er immers geen

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 2 -

James tijdens een typische

ontsnappingspoging.

Een dagje plezier in het waterpark.

Belgen terug, Als hun kinderen naar Nederland

terugkeren, krijgen ze 1 kubieke meter om hun materiaal

te verschepen. Toegegeven, 1 kube is niet veel - zoals de

Nederlanders zeggen: te weinig voor de twee dingen die

ze willen meenemen, nl hun bed en hun fiets - maar toch

meer dan niets. Maar we hadden niet echt geluk: ofwel te

vol, ofwel te ver, ofwel te laat. Het beetje plaats op het

transportvliegtuig is dus welkom. Loic zal in ieder geval

een 11-tal dozen kunnen meegeven.

Ook moeten we eens kijken hoe zijn twee gerbils in

België geraken. Een kat, een hond en een konijn mogen

mee ‘in cabin’, maar twee kleinere ratjes dus niet. De prijs

om ze als cargo mee te geven, is te hoog en we vrezen dat

ze zo’n reis ook niet zullen overleven. Finaal besluiten we

dat ze hier zullen blijven. Die beslissing nemen we

voornamelijk vanwege de ouderdom van James, maar ook Teddy is al niet meer van

de jongste. Uiteindelijk hakt James zélf de knoop door: op een ochtend treft Loic hem

dood aan…

Op donderdag gaan we voor een dagje waterpret.

Ik heb een paar weken geleden goedkope tickets

op de kop kunnen tikken voor het waterpark

Ocean Breeze in Virginia Beach. Deze week zijn

de scholen in Virginia Beach al begonnen en dus

zal het rustiger zijn dan een op andere zomerdag.

Voor mij betekent dit ook dat ik niet aan een

parade moet deelnemen. Het vriendje van

Seighin, Josh, nemen we ook mee. Amber vergeet

haar bikini en dus moet ik met haar terug naar

Chesapeake rijden. Als we terug in het park

aankomen, hebben de jongens alles al verkend.

Er zijn een heleboel glijbanen met allemaal zeer

uitdagende namen. En gelukkig is er inderdaad

niet veel volk, zodat het aanschuiven niet lang

duurt. Een leuke dag met de ganse bende.

Vrijdag vertrekt Loic met de familie van Ali op

weekend met de RV. We hebben geen idee waar

hij naartoe gaat - inclusief Loic - en vanaf zijn

vertrek kunnen we hem niet meer bereiken.

We bezoeken voor de eerste maal de nieuwe

school van Seighin. Great Bridge Middle School

is een grote school, bijna het formaat van een

high school. Gelukkig proberen ze de overstap

niet te groot te maken door de leerlingen te laten roteren in een kleine groep van

slechts 4 klaslokalen. Tijdens de eerste maanden zal Seighin 4 lessen krijgen: science,

math, English en civics. Natuurlijk staat er ook nog een beetje sport op het

programma.

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 3 -

De USS Wisconsin.

De speelkamer zonder dozen.

Na dit schoolbezoek rijden we naar de Commissary, maar die gaat vrijdags blijkbaar

vroeger dicht: we staan voor een gesloten deur.

In cross country doet Ciaran het, een beetje tegen

onze verwachtingen in, goed. Hij schuift steeds

verder in de rangschikking omhoog.

Zaterdagmorgen rij ik met Amber opnieuw naar

de Commissary, die nu wel open is. In de late

namiddag besluiten we nog even een bezoekje te

brengen aan het museum de Nauticus met de USS

Wisconsin. Dit is een oud en enorm groot

slagschip dat nog in de eerste Golfoorlog dienst

gedaan heeft. Maar voor we deze oude dame

kunnen bezoeken, moet ik eerst het probleem met

mijn vrijwilligerskaart zien op te lossen. De

mevrouw aan de balie heeft nl een wel zeer special interpretatie van de regels.

Gelukkig laat ik me niet afschepen door rare redeneringen en uiteindelijk verschaft ze

ons toch toegang tot het museum.

Zondagvoormiddag besluiten we het rustig aan te doen. Terwijl Amber het recept van

de pannenkoeken die we van de B&B in Page meegekregen hebben, uitprobeert,

ontferm ik me over de pistolets. In de namiddag gaan we op bezoek bij onze Canadese

vrienden Tom en Kathleen om Toms nieuwe ‘smoker’ uit te testen. Het ding ziet eruit

als een kluis, maar het vlees dat eruit komt, is om je vingers en duimen van af te

likken. Het wordt een leuke avond.

Eerste schoolweek

De eerste schoolweek begint een beetje raar, want traditioneel met een verlofdag. Het

is vandaag immers ‘Labor Day’. En hoe vier je best de Dag van de Arbeid? Juist, met

een dagje verlof. Geen school dus. Ik heb beslist om vandaag de garage op te kuisen.

Na bijna twee jaar in de USA heeft zich in deze ruimte rommel verzameld die weg

mag. Amber neemt de laatste verhuisdozen voor haar rekening. Deze dozen staan

boven in de speelkamer en zijn sinds onze aankomst amper open geweest. Amber

heeft beslist dat er daarom een heleboel weg kunnen. We moeten haar een beetje in

haar jeugdig enthousiasme temperen: sommige zaken hebben we écht nog wel nodig!

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 4 -

Dinsdag, de echte eerste schooldag. Amber zorgt voor een

goeie start met speciale pancakes en zelfgemaakte stroop.

Terug de routine van de brooddoos met pistolets (ja, een

specialeke op de eerste schooldag) klaarmaken, koekjes,

drankjes, … vinden. Dit betekent ook een nieuw schema

voor de schoolbussen en enkele

nieuwe chauffeurs. Het resultaat

is dat de bussen in het begin hun

schema niet volgen en dat je dus

moet rekenen op mogelijks een

lange wachttijd. Natuurlijk kan het ook zijn dat je kinderen het

vroege uur niet (meer) gewoon zijn en dus moeten lopen om

de bus die toch op tijd is, te halen. Zoals Ciaran, die ei zo na

zijn bus mist. Seighin, die nu als laatste vertrekt, is

zenuwachtig. Naar Middle School gaan is een beetje zoals de

overstap naar het middelbaar bij ons, alleen een jaar vroeger.

Hij is bang…dat hij zijn locker niet zal open krijgen.

Als de schoolgaande jeugd op de schoolbus zit, vertrekken wij

met de 2 oudsten naar de Cracker Barrel voor het traditionele

ontbijt. De traditie om als ouders op de eerste schooldag te

gaan ontbijten, hebben we van Jo en Steven overgenomen. Deze

keer hebben we echter twee mee-eters in ons gezelschap. Een leuk

onderonsje. Daarna rij ik naar het werk, in afwachting van de

verhalen bij de thuiskomst.

En die verhalen zijn er natuurlijk. Seighin heeft zich een aantal

keren van lokaal vergist en kwam in de hogere jaren terecht. Niet te

verwonderen in zo’n grote school. Ciaran was het snel weer

gewoon, want hij gaat naar dezelfde school als vorig jaar.

Klaslokalen zijn niet het enige dat we die dag niet vinden. Ook het

nieuwe terrein waar de voetbaltraining doorgaat, lokaliseren we niet

dadelijk. We staan aan de school, maar treffen niemand aan. Als we

terug thuiskomen - ik had mijn GSM niet op zak - blijkt dat ze

achter het gebouw verscholen liggen. In ieder geval weten we nu dat

we wel degelijk op de juiste plek waren.

Door het missen van de voetbaltraining heb ik nu meer tijd om het materiaal van Loic

mee te helpen inpakken. Alles moet immers klaar zijn om met de C130 te kunnen

meegeven, ook de nodige papieren. Calle en Amber gaan bij de Nederlanders gaan

rikken.

De rest van de werkweek bestaat uit het afleveren van de 11 dozen die Loic met het

vliegtuig wil meegeven. Maar dat is blijkbaar nog niet alles. Er

staat nog materiaal dat naar België overgevlogen mag worden.

Waarom niet alles in 1 keer meegeven? Mijn volgende zending

voorbereiden. De ontdekking dat de Italiaanse delegatie een brief

voor DSACT voorbereid heeft waarin de generaal klaagt dat ik

teveel zelf beslis. Gelukkig heeft de militaire adviseur van mijn

admiraal deze brief tegengehouden door hen op de foute

beweringen te wijzen. En de dag daarna krijg ik een uitnodiging

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 5 -

om met de generaals op de dag van de bevelsoverdracht te gaan lunchen. Rare

samenloop van omstandigheden?

Zaterdag 12 september: onze huwelijksverjaardag. 23 jaar!

Maar voor we dit vieren, hebben Amber en ik het plan opgevat om 10 mijl in het park

First Landing te gaan lopen. Amber heeft de vorige keer tijdens de ‘runathon’ deze

afstand niet gelopen en dat wil ze nu wel doen. Tijdens het lopen besluiten we dat we

aan de Nederlandse vriendin van Calle zullen vragen of ze bij het vertrek van Amber

en Loic aanwezig wil en kan zijn. Ik ben dan immers in het buitenland zodat Calle na

het vertrek helemaal alleen op het vliegveld zal staan.

Waarschijnlijk omdat we eerst aan het zware deel begonnen zijn,

halen we ons doel niet. Mijn knieën protesteren te veel en ik ben

bang dat ik ze zal forceren. Loic slaagt wel in zijn doel, een halve

marathon. Een beest!

Bezweet gaan we daarna winkelen in de Commissary. Vervolgens

maak ik in de traagkoker appelmoes en

bakkersroom voor de koffiekoeken voor

morgen.

Calle is in de veronderstelling dat ik niets

gepland heb, maar ik kom volledig uitgedost

naar beneden en vraag of ze klaar is. Om

samen gezellig te gaan eten, natuurlijk. Ik heb

een etentje in het visrestaurant ‘Off the hook’

om de hoek voorzien. We zijn voor Amerikanen laat, 20u30,

zodat ik niet moest reserveren. En inderdaad, het begint te

minderen en we hebben quasi onmiddellijk

plaats. Het eten is erg lekker en het gezelschap

aangenaam.

Zondag is het brunch met zelfgemaakte

pistolets en roommastellen. Daarna gaan we iets doen wat we al

lang van plan waren, maar nog nooit gedaan hebben: we gaan naar

de Belgische ex-consul Mimi om te kanoën op het meer. Een beetje

op het water klungelen, vanaf een boom in het water slingeren,

dom doen op het strand van First Landing Park, … Ver varen we

dus niet, maar toch wordt het een leuke namiddag. Na onze tocht

krijgen we nog een koffie aangeboden. Dat moeten we nog een

keertje doen!

Afzetten en wegvliegen

Hoewel het niet echt hoeft, sta ik aan het begin van deze

week vroeg op. Ik wil de jongens naar school uitzwaaien

voor ik vertrek. Ook verricht ik nog snel enkele kleine

werkjes in huis en maak dan mijn valies in orde. Eten en

hup, naar de intussen overbekende luchthaven van Norfolk

richting Genève. Maar eerst naar Washington. In de

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 6 -

De fontein in de haven van Genève.

luchthaven afscheid nemen. Voor Amber en Loic is het niet voor lang, want die zie ik

dit weekend in België. Het is dus nog niet het grote afscheid nemen. Op het vliegtuig

naar DC krijg ik een servetje met mijn naam op. Van een persoonlijke service

gesproken!

Op de vlucht zitten een paar nieuwe collega’s. Niet abnormaal, omdat het de eerste

TDY na de zomeraflossing is. De ‘oude rotten’ nemen de verse lading onder de

vleugels. De luchthaven tonen, de trucjes en hen mee in de lounge loodsen.

Na een goede en productieve vlucht - slapen kan ik nog steeds niet - landen we op

tijd. Een beetje slaapdronken ga ik met twee collega’s de huurauto halen. Mijn

Nederlandse collega heeft een valies van ons mee. De andere 2 koffers met spullen

van Amber en Loic behoorden tot mijn ‘uitzet’. We hebben dus wel een heleboel

bagage op sleeptouw. Gelukkig krijg ik een grote middenklasse huurwagen, een Ford

C-Max. Alles gaat er gemakkelijk in.

De baliebediende vraagt of ik een GPS wil. Nee, dat zal wel gaan (en is bovendien te

duur). Ik zie dat ze Wifi hebben en vraag de toegangscode om mijn wegenkaarten

voor mijn tablet op te laden. Ik krijg een bakje van hem. Raar?

We moeten een heel eind wandelen voor we aan de parkeergarage aankomen (was het

niet gemakkelijker om te voet naar het hotel te gaan?). Met de telefoon van mijn

Duitse collega vinden we de weg naar het hotel, nadat ik de elektronische gadgets van

de auto onder de knie heb en het schakelen vlot verloopt. Het kost ons wel enige

moeite om door het drukke verkeer van de stad te komen.

Op mijn vraag of er geen parkeerplaats in het hotel gereserveerd moest worden,

hadden ze in Brussel geantwoord dat dat nooit nodig is.

Vandaag en in Genève blijkt dit fout: hier zijn

parkeerplaatsen zeldzaam. Gelukkig is er nog een

garagebox beschikbaar.

Na het inchecken en uitladen besteden we de rest van de

dag aan het wegwandelen van de jetlag (ze hebben daar

een enorme fontein in de jachthaven

staan), het ontdekken van een deel van

de stad, en het ons verwonderen over

het dure eten in deze wereldstad. De

diensters lachen de opmerking over de

hoge prijs met een simpel ‘This is Geneva’ weg.

Na een licht avondmaal ga ik vroeg

slapen. En zoals gewoonlijk lukken de

eerste uren best, maar rond 3 uur in de

ochtend ben ik weer in het land van de

wakkeren. Gelukkig is het ontbijt

vroeg en lekker, en dat maakt veel

goed.

We wandelen met een paar

deelnemers samen naar de

vergaderzaal. Het nieuwe gebouw

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 7 -

van een Zwitserse organisatie waar de vergadering doorgaat, ligt midden tussen

enkele gebouwen van deelorganisaties van de UNO waarvan ik zelf het bestaan niet

wist.

De vergadering zelf verloopt zeer moeilijk, waarschijnlijk omdat er een heleboel

nieuwe deelnemers aan tafel zitten die niet de nodige kennis hebben. Een heleboel van

hen komt gewoon om te leren, waardoor alles veel trager verloopt. Het resultaat is dat

ik ’s avonds een beetje gefrustreerd op mijn hotelkamer aan een voorstel werk.

Gelukkig heb ik door de jetlag geen honger en kan in het avondmaal overslaan.

Aan de overkant van de oceaan beginnen ze aan de laatste avond. Vooral voor Ali en

Loic moet het een moeilijke avond zijn. Ze geven elkaar dingen om de herinneringen

vast te houden. Ali overhandigt Loic een heleboel brieven die hij mag openen op de

momenten beschreven op de envelop. Zo is er een bij die hij mag openen als hij een

ander meisje leert kennen. Later ontdek ik dat Amber en Loic ook een fotoboek voor

ons achtergelaten hebben. Leuk!

De tweede dag verloopt iets beter. Rond de middag begint het te regenen en ik vrees

voor een lange rit naar Metz in de regen. Gelukkig is het slechte weer gestopt op het

moment dat ik de parkeergarage verlaat. Intussen weet ik dat het bakje dat ik

meegekregen heb een Wificonnectie is en kan ik mijn tablet als GPS gebruiken.

Doordat de reactietijd iets te traag is, verloopt mijn uitrit minder vlot. Als ik eenmaal

de autostrade bereik, is de miserie over.

Aan de grens met Frankrijk is er wel douanecontrole (lees: een douanebeambte doet

teken door te rijden). Als ik de grens oversteek, valt de Wifiverbinding uit: dat ding

werkt alleen in Zwitserland! Nutteloos voor mij dus. Gelukkig heb ik bij mijn t-

Mobile abonnement onbeperkt dataverkeer, ook in Europa. De GSM met Waze biedt

de oplossing. Gelukkig!

De rit naar Metz verloopt voor de rest vlot. Door af en toe een pauze te nemen, hou ik

het veilig. De tocht verloopt over de ‘Autoroute du soleil’ waardoor ik langs plaatsen

kom die me bekend zijn van onze jaarlijkse autoreis naar de Costa Brava.

In Metz ben ik gelogeerd in een goedkoop hotelletje. Het is duidelijk dat ze in Brussel

voornamelijk naar de prijs gekeken hebben. Ik wil vroeg vertrekken en vraag of ik een

ontbijtpakket kan krijgen. De dame achter de balie verzoekt me om over een 15-tal

minuten terug te komen. Ik heb nog maar net mijn korte verkenningsronde van de zeer

rudimentair uitgeruste kamer afgerond of er wordt aangebeld. Dezelfde dame staat

met een volledige gevuld dienblad aan mijn deur. Goedkoop, maar met een goede

service dus.

Het is nog te vroeg om te gaan slapen en dus besluit ik van een bad te genieten. Als ik

er goed en wel in zit, krijg ik een berichtje. Amber en Loic hebben hun vliegtuig

gemist. Blijkbaar was het vertrekuur vervroegd en waren ze daardoor te laat om hun

bagage in te checken. Gelukkig kunnen ze op een vliegtuig later deze avond, maar

zullen ze pas rond 14u00 in Zaventem landen. Tot hun vertrek blijven ze bij

Jacqueline. Hoewel ik dus niet vroeg in Schilde verwacht wordt, beslis ik om toch

morgenvroeg volgens plan te vertrekken. Ik vrees immers fileleed richting

Luxemburg, Luik en Antwerpen als ik later vertrek.

’s Anderdaags voor het krieken van de dag alweer onderweg. Buiten een beetje

vertraging verloopt de tweede helft van de reis vlot. Door de werken in Zandhoven

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 8 -

ben ik verplicht om langs Ranst te rijden en besluit dan maar even bij Jelle binnen te

springen. Ik weet dat ze vrijdags meestal thuis werk en een tas echte koffie kan ik wel

gebruiken. Na een gezellige babbel rij ik verder naar Schilde om een hapje te eten.

Papie gaat de twee oudsten in de luchthaven ophalen terwijl ik al de eerste spullen

verhuis. Dank zij de moderne communicatiemiddelen kan ik de sleutel van Ambers

box in Shurguard bemachtigen en weet ik ook haar spullen te vinden. Ik vul de C-Max

tot aan de nok en tuf richting Berchem.

Daar aangekomen sta ik voor een gesloten deur. Ik kan na veel gepuzzel uitmaken

welke bel ik moet indrukken. Geen antwoord. Ik probeer ook een bericht via

Facebook naar Ambers nieuwe kotgenote te sturen. Geen geluk. Ik beslis nog even te

wachten - ik ben er nu toch: misschien daagt ze wel op. En inderdaad, ze komt

aangereden. Ze was even boodschappen gaan doen en had me later verwacht. Met

haar hulp breng ik de eerste lading spullen naar het appartement op het 3de

verdiep.

Veel trappen doen (Amber, waar is je stappenteller?). Caroline blijkt een vlotte en

sympathieke Nederlandse juffrouw te zijn. Zij en Amber zullen het zeker met elkaar

kunnen vinden.

Met een lege auto rij ik terug naar Schilde waar Amber en Loic intussen aangekomen

zijn. Na hun verhalen over het 5 minuten te laat aankomen om de bagage nog te

kunnen inchecken, de onvriendelijke bediening van het United personeel (Amber, al

een klacht ingediend?) en de gebeurtenissen op de vlucht meebeleefd te hebben, is het

tijd voor het avondmaal. Calle had het blijkbaar moeilijk met het vertrek van haar

twee oudsten, maar ze werd goed door Jacqueline opgevangen (dank je wel,

Jacqueline!).

Op zaterdagmorgen doen we verder met de verhuis van Amber haar spullen van

container naar appartement. Trappen op en af. Met 3 gaat het stukken sneller. Na het

middagmaal bij pie en mie rijden we met de bende naar de Ikea voor een goedkoop

bed voor Amber. Gisteren zijn we even in de Wandelweg binnengesprongen, en

hebben we natuurlijk met de buren gekletst, om te zien of we het bed van Amber

konden weghalen, maar dat was niet mogelijk zonder de ganse kamer leeg te maken.

En daar was geen tijd voor.

Na Ikea rijden we verder richting Heist om ma (of oma) te bezoeken. Ze zit nu in een

‘gesloten’ opvangtehuis dat qua comfort beter is. Zijzelf is echter sterk achteruit

gegaan. Alzheimer is een triestige ziekte. Je wordt als het ware gevangen gehouden

door je eigen geest. Ze herkent zelfs haar oudste zus niet die voor haar zit (en

omgekeerd ook niet). Het probleem is dat ze soms heldere momenten heeft, waardoor

ze beseft in wat voor situatie ze zich

bevindt en dat maakt het alleen maar

erger. Je voelt je echt hulpeloos

tegenover deze ziekte. Met veel pijn

in mijn hart moet ik afscheid nemen,

terwijl ze met ons mee naar huis wil

gaan.

Van onze aanwezigheid aan de kust

geprofiteerd om even binnen te springen in de beach club van mijn broer Bart en

schoonzus Angélique voor ze sluiten voor de winter. Het is er nog gezellig druk, zodat

we hen tegen 20u00 helpen opruimen. Daarna bij hen thuis een afhaalpizza verorberen

en dan terug richting Schilde. Laat aangekomen dus!

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 9 -

Graduation on the wall.

Een stopplaats op weg naar Pfullendorf.

Zondag de laatste dingen verhuizen, box is leeg, en zoveel

mogelijk in elkaar steken. We hebben veel kunnen doen, maar

niet alles. Daarna lekker eten bij de schoon-/grootouders en

dan naar Leuven bollen. Weer spullen uitladen en op een

plaats zetten. Amber voelt zich een beetje schuldig omdat het

lege kot er minder goed uitziet dan wat ze zich voorgesteld

had. Ook zijn er een paar dingen die beloofd waren niet

aanwezig. Loic zal dit dus moeten melden. Nadat we het kot

een beetje aangekleed en ingericht hebben, ziet het er al beter

uit. Zijn ‘graduation tenue’ leggen we niet in de kast, maar

hangen we aan een grote, lege muur. Veel beter!

Daarna moeten we afscheid nemen, en deze keer is het wél

voor lang. We weten zelfs niet wanneer we elkaar opnieuw

zullen zien. Met zwaar hart neem ik afscheid. Na 2 jaar met

ons in de USA geleefd te hebben, moet ik onze oudste zoon

hier plots helemaal alleen achterlaten. Ik weet dat zijn zus

hem wel zal opvangen, maar toch… Zal hij het redden? De eerste weken zullen zeer

eenzaam zijn. Zeker de weekends. Hopelijk wordt het zo’n goeie en positieve les als

bij Amber…

Na een snelle hap in ’s Gravenwezel moet ik opnieuw afscheid nemen, nu van Amber.

Ik weet dat ze het goed zal doen; hopelijk bemoedert ze Loic niet teveel. Dit weekend

teveel afscheid genomen. Té veel. Er zijn een paar moeilijke momenten tijdens mijn

tocht naar Utrecht.

Het is donker als ik aan mijn hotel aankom. De nacht is opnieuw woelig en ditmaal

niet door een jetlag…

Verder op TDY

Na een goede douche en een lekker ontbijt stap ik in de huurwagen en rij richting de

Nederlandse kazerne voor mijn volgende vergadering. De kazerne lijkt helemaal niet

op wat ik van een kazerne verwacht: het is meer een bedrijventerrein. Deze kazerne is

gebouwd door een burgerfirma op bestelling van de Nederlandse Defensie en dat zie

je.

De vergadering gaat goed, hoewel ik niet het

gewenste eindresultaat bereikt. Na een

middagmaal in de mess vertrek ik weer, nu

richting Pfullendorf in Duitsland. Ik neem m´n

tijd en stop regelmatig, soms op de meest

bizarre parkeerplaatsen. Mijn iPhone 4 met de

Waze App wijst me mooi de weg en verwittigt

me voor mogelijke problemen op mijn route.

Handig.

De rit is lang en met veel

werkzaamheden, maar ik heb niet

echt files. Soms kom ik

eigenaardge situaties tegen, zoals

een pijl met het opschrift ‘autostradekerk’ – Hoe zit dat eruit? Een soort

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 10 -

Mijn route.

van drive-in kerk? – die toevallig wijst naar de dubbele boog van de MacDonald’s.

Toevallig?

Op een van de stopplaatsen heb ik contact met Amber en Loic. De eerste dag is goed

verlopen. Een beetje gerustgesteld. Ze gaan hun draai vinden.

In de late avond kom ik in het plaatsje Pfullendorf aan. Pikkedonker, maar ik vind de

kazerne. Een echte deze keer. Van de wacht krijg ik de sleutels van mijn kamer. Tot

mijn grote verrassing is het nieuw gebouw met typische militaire kamers: één

badkamertje voor twee aanliggende kamers. Ik moet zelf mijn bed opmaken. Het is

duidelijk geen hotel hier. Het ergste is dat er ook geen handdoek is. Dan maar de

kussensloop uit de kamer naast me gebruiken als voorlopige handdoek. Morgen ga ik

er wel een kopen in het dorpje aan de voet van de heuvel.

’s Morgens wandel ik naar de mess voor het ontbijt. Er zat een maaltijdkaart in mijn

grote, bruine enveloppe. Het is BBKKMS, zoals in de oude dagen van de militaire

school. Dit is echt een kazerne! Oh ja, voor diegenen die nooit met het leger in

aanraking gekomen zijn: BBKKMS betekent brood, boter, koffie, kaas, melk en

suiker. Als ik door de hypermoderne kassa wil gaan, gaat het ding af. Er staat

natuurlijk geen geld op die kaart en ik kan er ’s morgens niets opzetten. Ik mag

gelukkig later betalen.

Ik bots op een Belgische luitenant en we geraken aan

de praat. Er lopen in dit godvergeten gat twee Belgen

rond. Nu even 3. Van een Nederlandse collega kan ik

een handdoek lenen. Het leven ziet er weer wat

rooskleuriger uit.

De vergadering is zoals gewoonlijk een lange en

moeilijke werkvergadering, maar we komen er beetje

bij beetje. Zo’n vergadering leiden vergt best veel

psychologische energie van je, iets wat mijn

collega’s van tijd tot tijd bevestigen. De omgeving is

goed en het eten ook. Niet te klagen dus.

’s Avonds na een beetje gewerkt te hebben - ’s

anderdaags moet ik er weer vaart in krijgen - ga ik

mee op stap met de Special Forces. De school waar

ik logeer, is immers gespecialiseerd in Special

Forces, en daar gaat de vergadering ook over. Ik

moet immers samen met hen een trainingsplan

opstellen. Special Forces zijn speciale mannen, maar

mijn ervaring is dat ze in de gewone omgang zeer

goed meevallen. Deze groep bevestigt dit. Het zijn 2

leuke avonden.

Via de mail krijg ik een vraag over Kosovo binnen. Of ik mijn ervaringen wil delen en

of ik audiovisueel materiaal heb. Beter, ik heb er een

belevingsboek over! En ja, dat mogen ze gebruiken.

Tijdens een van de breaks praat ik met een

Amerikaan die in Europa verblijft. Hij geeft me zijn

eerlijke kijk op Amerikanen in Europa. Hij geeft toe

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 11 -

Koffie in de lounge.

dat Amerikanen oppervlakkig zijn, omdat ze bang zijn iemand te kwetsen of te

opdringerig over te komen. Ook zijn ze grootgebracht in een ‘service oriented’

maatschappij. Een ober staat te springen om een klant te helpen. De klant is echt

koning. Als een Amerikaan in Europa dan even moet wachten voordat een ober

langskomt, begrijpt hij dit niet en begint hijvan zijn neus te maken. Hierdoor komt hij

voor ons onbeleefd en opdringerig over.

De vergadering stopt op tijd op de derde dag. Ik moet niet in het

donker naar Zürich rijden. Gelukkig. De rit naar het hotel dicht

bij de luchthaven verloopt vlot. De auto parkeren en gaan slapen.

Na een goede - alles is relatief - nachtrust en een uitgebreid

ontbijt rij ik richting luchthaven. Ik bereid me voor om hun

argumenten voor het niet-werkende Wifibakje te counteren, maar

ze aanvaarden zonder tegenpruttelen mijn uitleg. Mijn weg

zoeken naar de United-balie en dan met de nieuwe fast lane van

de Miles and More groep naar de lounge. In de kleine verwarring

aan de infobalie vergeet de hostess de glazen deur te openen en

bam, ik loop er tegen. Ik voel me even belachelijk.

En dan begint het ‘wachten, vliegen, wachten, vliegen en thuis-

ritueel’. De zoveelste keer.

Bevelsoverdracht

Het weekend vliegt voorbij en dan beland ik in de week van de bevelsoverdracht.

Onze grote baas, een Franse generaal, wordt vervangen

door een andere Franse generaal. Iedereen loopt

zenuwachtig rond omdat er veel hooggeplaatste personen

ons HQ bezoeken. Er is zelfs sprake van dat de nieuwe

generaal even door het hoofdkwartier zal lopen. Is dat niet

normaal?

De dag van het spektakel begint voor de Belgen met een

kleine vergadering met de Belgische ambassadeur in de

NATO. Na uitwisseling van de verplichte beleefdheden

wordt onze bijeenkomst echt interessant. We hadden

allemaal de opdracht gehad om in 30 seconden onze job

voor te stellen. Alleen de NLR en een kolonel zouden een

korte briefing geven. Als de generaal na de briefing van

de kolonel zijn uitleg start en het woord dan aan mij

doorgeeft, is mijn halve minuut niet goed genoeg meer. Ik

improviseer dan maar een beetje extra uitleg. De rest van

de Belgen krijgt het woord niet meer.

Daarna gaan al mijn collega’s naar de bevelsoverdracht,

maar ik blijf achter. Alleen ik moet immers op de lunch

aanwezig zijn. Gelukkig, want het weer buiten ziet er niet echt aangenaam uit. En de

lunch is goed hoewel ik me afvraag waarom we daar met 2 officieren van ieder

departement moeten aanwezig zijn. We hebben zelfs niet als muurbloempje gediend.

De ambassadeur was zeer tevreden over ons Belgisch onderonsje en vond het net als

de rest veel te kort.

‘Going West’ 46 – Twee minder

Ons belevingsboek - 12 -

En dan is deze driejaarlijkse activiteit voorbij. De staf op het

hoogste verdiep kan weer rustig ademen.

Het voordeel van zo’n bevelsoverdracht op het hoogste

niveau is dat het een kalme week is. Ja, er lopen er een paar

zenuwachtig rond, maar voor de rest is het rustig. Alleen

blijven de Italianen lastig doen, maar dat zal wel van

voorbijgaande aard zijn.

’s Avonds nodigt onze jongste zoon zijn mama uit voor een

diner in de i-HOP. Ik mag mee als chauffeur en op

voorwaarde dat ik mijn eigen eten betaal. Akkoord, wij op

de lappen!

Via Calle ontdek ik een leuke site op het internet. Leuk voor

iedereen die door een relatie met het leger verbonden is:

https://vriendinvaneenmilitair.wordpress.com/.