427 Aansprakelijkheid Huisarts Voor (Verergering) Bekkeninstabiliteit?
1
kwaliteitsbeleid 130 3-2006 > zorg & financiering Een uroloog uit het Twenteborg Ziekenhuis in Almelo heeft van het Regionaal Tuchtcollege in Zwolle een waarschuwing gekregen, omdat hij in strijd met de zorgvuldigheid heeft gehandeld bij een percutane niersteenverwijdering. De patiënt van de uroloog liep een pleuraperfo- ratie op die veel te laat werd onderkend, ondanks klachten als hartkloppingen, hyperventilatie en pijn op de borst. Hierdoor liep er vocht en urine in de pleuraholte. Pas twee weken later werd er ingegrepen en besloten tot een thoracotomie. Daarna knapte de patiënt op. Het tuchtcollege is het met de patiënt eens dat de uroloog op twee punten onjuist heeft gehandeld. Tijdens de zit- ting verklaarde de arts niet aan pleuraperforatie te hebben gedacht. ‘Gezien de lekkage langs de drain, de situatie van de patiënt en het aan de verrichte ingreep inherente risico van perforatie van pleura en/of long had die gedachte wel degelijk bij hem moeten opkomen. Dat geldt ook als er nog geen sprake was van heldere urine, tachycardie en/of koorts’, aldus het colle- ge in zijn uitspraak. Daar komt bij dat de patiënt, die afkomstig is uit Irak en amper Nederlands spreekt, niet gewezen is op de mogelijkheid dat er bij een dergelijke vorm van niersteenverwijdering een perforatie kan optreden. De uroloog schatte het risico zelf op tien tot twintig procent; een tijdens de zitting gehoorde deskundige sprak van twee tot tien procent. Het risico was in ieder geval zo groot dat verweerder zonder dit met de klager te bespreken er niet vanuit mocht gaan dat voor de ingreep toestem- ming was verleend. Het tuchtcollege heeft de indruk dat de uroloog de taalbarrière heeft onderschat. Het Twenteborg Ziekenhuis beschikt over een eigen tolk, maar die had er moeite mee de patiënt te verstaan, omdat die een ander dialect zou spreken. Het ziekenhuis heeft maatregelen genomen om herhaling te voorkomen. Na een dergelijke operatie wordt nu standaard een thoraxfoto gemaakt. Bron: MedNet, 2006, nr. 3< 426 uroloog krijgt waarschuwing na longperforatie irakees 427 aansprakelijkheid huisarts voor (verergering) bekkeninstabiliteit? Een patiënte spant een procedure aan tegen haar huisarts. Zij verwijt hem dat hij, terwijl hij op de hoogte was van de mogelijkheid van bek- keninstabiliteit bij haar, verwijtbaar zou hebben nagelaten om haar daarover, ter voorkoming van een verergering van de klachten in geval van een tweede zwangerschap, te informeren. In hoger beroep neemt het hof het oordeel over van een tweetal door het hof geconsulteerde deskundigen. Een redelijk bekwaam en redelijk handelend huisarts behoefde indertijd niet te weten dat een (tweede) zwangerschap tot een verergering van de klachten met betrekking tot bekkeninstabiliteit kon leiden. Het symptomen- complex bekkeninstabiliteit was indertijd niet als zodanig in de Nederlandse medische litera- tuur beschreven en derhalve niet bekend bij huisartsen. Bekkenklachten tijdens en na de zwangerschap waren wel bekend, maar werden beschouwd als een fysiologisch verschijnsel dat zelden aanleiding gaf tot blijvende klachten. Dit veranderde pas omstreeks tien jaar na de perio- de waarom het in deze zaak draait (april-mei 1993). De huisarts is derhalve niet toerekenbaar tekortgeschoten jegens de patiënte en haar vor- dering wordt dan ook afgewezen. Bronnen: Hof Arnhem, 12 juli 2005, Nieuwsbrief Personenschade, oktober 2005, p. 6, samengevat in: Assurantie Magazine, 24 februari 2006<
Transcript of 427 Aansprakelijkheid Huisarts Voor (Verergering) Bekkeninstabiliteit?
kwaliteitsbeleid
130 3-2006 > zorg & financiering
Een uroloog uit het Twenteborg Ziekenhuis inAlmelo heeft van het Regionaal Tuchtcollege inZwolle een waarschuwing gekregen, omdat hijin strijd met de zorgvuldigheid heeft gehandeldbij een percutane niersteenverwijdering.
De patiënt van de uroloog liep een pleuraperfo-ratie op die veel te laat werd onderkend, ondanksklachten als hartkloppingen, hyperventilatie enpijn op de borst. Hierdoor liep er vocht en urinein de pleuraholte. Pas twee weken later werd eringegrepen en besloten tot een thoracotomie.Daarna knapte de patiënt op. Het tuchtcollege ishet met de patiënt eens dat de uroloog op tweepunten onjuist heeft gehandeld. Tijdens de zit-ting verklaarde de arts niet aan pleuraperforatiete hebben gedacht. ‘Gezien de lekkage langs dedrain, de situatie van de patiënt en het aan deverrichte ingreep inherente risico van perforatievan pleura en/of long had die gedachte weldegelijk bij hem moeten opkomen. Dat geldtook als er nog geen sprake was van heldereurine, tachycardie en/of koorts’, aldus het colle-ge in zijn uitspraak.
Daar komt bij dat de patiënt, die afkomstig is uitIrak en amper Nederlands spreekt, niet gewezenis op de mogelijkheid dat er bij een dergelijkevorm van niersteenverwijdering een perforatiekan optreden.De uroloog schatte het risico zelf op tien tottwintig procent; een tijdens de zitting gehoordedeskundige sprak van twee tot tien procent. Hetrisico was in ieder geval zo groot dat verweerderzonder dit met de klager te bespreken er nietvanuit mocht gaan dat voor de ingreep toestem-ming was verleend. Het tuchtcollege heeft deindruk dat de uroloog de taalbarrière heeftonderschat. Het Twenteborg Ziekenhuisbeschikt over een eigen tolk, maar die had ermoeite mee de patiënt te verstaan, omdat dieeen ander dialect zou spreken. Het ziekenhuisheeft maatregelen genomen om herhaling tevoorkomen. Na een dergelijke operatie wordt nustandaard een thoraxfoto gemaakt.Bron: MedNet, 2006, nr. 3<
426 uroloog krijgt waarschuwing na longperforatie irakees
427 aansprakelijkheid huisarts voor (verergering) bekkeninstabiliteit?
Een patiënte spant een procedure aan tegenhaar huisarts. Zij verwijt hem dat hij, terwijl hijop de hoogte was van de mogelijkheid van bek-keninstabiliteit bij haar, verwijtbaar zou hebbennagelaten om haar daarover, ter voorkomingvan een verergering van de klachten in geval vaneen tweede zwangerschap, te informeren.
In hoger beroep neemt het hof het oordeel overvan een tweetal door het hof geconsulteerdedeskundigen. Een redelijk bekwaam en redelijkhandelend huisarts behoefde indertijd niet teweten dat een (tweede) zwangerschap tot eenverergering van de klachten met betrekking totbekkeninstabiliteit kon leiden. Het symptomen-
complex bekkeninstabiliteit was indertijd nietals zodanig in de Nederlandse medische litera-tuur beschreven en derhalve niet bekend bijhuisartsen. Bekkenklachten tijdens en na dezwangerschap waren wel bekend, maar werdenbeschouwd als een fysiologisch verschijnsel datzelden aanleiding gaf tot blijvende klachten. Ditveranderde pas omstreeks tien jaar na de perio-de waarom het in deze zaak draait (april-mei1993). De huisarts is derhalve niet toerekenbaartekortgeschoten jegens de patiënte en haar vor-dering wordt dan ook afgewezen. Bronnen: Hof Arnhem, 12 juli 2005, NieuwsbriefPersonenschade, oktober 2005, p. 6, samengevat in:Assurantie Magazine, 24 februari 2006<
ZenF-0306-cyaan.qxd 14-4-2006 9:26 Pagina 130
