Vorige keer; Madelief groeide op tot een tiener en de band tussen vader en dochter… verslechterde is niet

het woord… Toby was eventjes niet bij de les, laat ik het zo noemen (;

Nu lees je meer!

‘Kom op, de vorige keer kon je het wel, Felix!’ zegt Toby en tikt op de houten vloer. Zijn bedoeling is om Felix te

laten omrollen, wat hij pas heeft aangeleerd.

Felix kijkt hem scheef aan.

‘Omrollen!’ zegt Toby deze keer wat ongeduldig.

Felix draait zijn hoofd en ook zijn lichaam. Hij blijft op zijn rug liggen.

‘En nu, verder rollen!’ Toby tikt wat naast Felix.

Felix begrijpt het en draait helemaal om waardoor Toby lacht. ‘Goedzo’, juicht hij.

Felix blijkt er ook plezier in te hebben en rolt een paar keer.

Op diezelfde vrijdag komt Madelief thuis. Het is een normale dag, alhoewel er geen verplicht huiswerk moet

gemaakt worden.

De dag verloopt vlot en is een gewone, normale vrijdag.

Ook moeten er huishoudelijke klusjes gedaan worden…

… en werken moet natuurlijk ook.

Madelief maakt toch haar huiswerk. Dan moet ze het hele weekend nergens aan denken, zoals ze altijd zegt.

Ze lost nog snel de laatste vraagstukken over de groenteboer op, en bergt het schriftje dan netjes op.

De volgende ochtend staat Madelief voor de spiegel. Ze staart naar zichzelf. Dit is ze dan, Madelief Zoetjes.

Ze glimlacht en plaatst een hand op haar zij.

Ze kijkt naar zichzelf en brengt het gezicht dichter bij de spiegel.

Ze kijkt goed en ziet dan dat haar oogkleur weldegelijk blauw is. Felblauw.

Van wie zou ze die hebben, denkt ze. Van haar moeder of vader? En haar lichte haarkleur, zou ze die misschien

van een grootouder geërfd hebben?

Madelief weet dat ze geadopteerd is en dat haar ouders vast een goede reden hebben om haar naar dat

weeshuis te sturen. Veel herinnert ze zich er niet van. Alleen weet ze wel dat ze blij was om ooit in een groot

huis te zijn, met een ‘papa’ en ‘mama’. Die mama bleek helemaal geen mama te zijn… Ellen.

Ze kleedt haar aan en maakt een ontbijt klaar. Ze begint terug na te denken over haar verleden.

Ellen, waar Toby toch ruzie mee had. Toby… Toby die aardige gast die Madelief wou adopteren, Madeliefs

grote geluk.

Ze hoort Toby toch wel erg dankbaar te zijn, anders leefde ze misschien nu nog in dat weeshuis. Of

misschien was ze zelfs dood.

Ze merkt dat ze te veel cornflakes in het schaaltje giet en dat haalt haar uit de rare gedachte.

Ja, het leven is mooi maar ook één groot vraagteken, besluit Madelief.

Ze eet haar bordje leeg en begint dan wat aan het huishouden.

~ Intussen ~

Madelief zucht diep en buigt zich voor de zoveelste keer naar voor, dit onkruid weghalen is zo vies is vervelend. Die irritante planten kriebelen aan je benen en laten je

tuin er nogal onverzorgd uit zien.

Ze wilt nog wal onkruid wegplukken totdat ze plots bij een goudkleurig voorwerp aankomt. Het lijkt wel een soort wenslamp, net zoals in de films met zo’n geest

erin.

Madelief waagt een poging en wrijft over de lamp, zonder enige verwachtingen.

Toch verschijnt er, na een aantal seconden, een paars wezen voor haar ogen.

‘Eindelijk uit die lamp, hoe lang ben ik daar al in opgesloten.’ Geeuwt de man. ‘Oh sorry, ik ben er

natuurlijk voor de wensen. U heeft drie wensen de ik kan vervullen, heeft u al een in gedachten?’ legt de

lampgeest uit.

Madelief, die nog even moet bijkomen van de rare gebeurtenis, denkt.

Vragen wie en wat de lampgeest werkelijk is, laat ze achterwege en stelt meteen een vraag.

‘Rijkdom!’ brengt ze vastbesloten uit.

‘Kan dat?’ vraagt ze dan iets onzekerder als ze de lampgeest niks ziet doen.

‘Zeker kan dat’, zegt de geest kalm en knipt met zijn vingers.

‘Maar er gebeurt toch niks?’ vraagt Madelief die er nog steeds weinig van gelooft.

‘Geduld is het enige wat je nodig hebt’, zegt de geest wijs.

En inderdaad is het enige wat nodig is: geduld.

Niet veel later valt er een grote zak met geld uit de lucht.

Madelief springt achteruit. ‘Wil je uitkijken waar je die zak laat neerploffen? Wie weet lag ik er wel onder!’

waarschuwt ze.

De lampgeest verdween al snel en Madelief raapte al het geld gauw bij elkaar.

Ze bladert door de krant. Kruiswoordraadsels heeft ze al opgelost, de politiek interesseert haar weinig en een

baan heeft ze al.

Tot ze plots een kleine advertentie ziet staan. Het gaat over ‘Ongedwongen Onderhoud’, een plaats waar alle

sims, met interesse voor film en literatuur, kunnen samenkomen.

Ze knikt en leest alles nauwkeurig.

Ze schrijft het adres op een afgescheurd stukje krant en wil dan vertrekken, maar dan denkt ze aan iets.

Snel scheurt ze een tweede stuk van de krant en schrijft daar op waar ze is, voordat Toby in paniek raakt. Dan

kan ze rustig vertrekken.

~

~

~

~

Na een hoop leuke, interessante en leerrijke dingen, besluit Madelief iets te drinken op de open plaats.

Deze plaats is niet zo heel erg bekend, maar dat is geen enkel probleem. Lekker rustig, op je gemak een boek

lezen of film kijken.

Madelief hoort de deur open gaan en weet dat er iemand aan komt.

‘Madelief!’ hoort ze. Ze draait zich om en ziet dan Toby.

‘P-papa, wat doe jij hier?’ vraagt Madelief die Toby helemaal niet had verwacht.

‘Ik zag het papiertje op de tafel en het was nogal saai zo alleen thuis, dus ging ik maar eens kijken waar dat

‘Ongedwongen nogiets’ is.’

‘Ongedwongen Onderhoud, is het, pap’, corrigeert Madelief hem.

‘Ja, dat bedoel ik’

‘Maar je vindt het toch niet erg dat ik nu hier ben?’ vraagt Madelief en tovert een onschuldig lachje op haar

gezicht.

‘Ik zag het in de krant, en het sprak me erg aan dus –’ vervolgt Madelief haar vraag, aar Toby onderbreekt

haar.

‘Het is helemaal niet erg, Madelief! Een sim mag toch wel eens lol maken. Wie weet wie je hier tegenkomt!

Ben je trouwens iemand leuks tegen gekomen?’

‘Uhm…’ Madelief kijkt even rond, ‘Dit zijn gewoon allemaal leuke mensen’, lacht ze.

Lang bleven Toby en Madelief niet. Toby ging zelf nog eens op jacht en sprak een dame aan met dezelfde

leeftijd als hijzelf.

‘Valerie?’ vraagt Toby en houdt de hoorn tegen zijn oor.

Valerie, zo heet de vrouw die Toby wel ziet zitten.

Zuchtend staat Madelief de volgende middag voor het raam. Het regent. Bomen waaien heen en weer,

regendruppels spatten tegen het raam en het gras wordt met regen bedekt.

Maar dat is niet het enige; als Madelief naar boven gaat komt er een donker gedaante tevoorschijn. Magere

Hein.

Madelief krijgt tranen in haar ogen, die vervolgens over haar wang stromen. Felix gaat sterven.

Fishes begrijpt er nog minder van. Waar gaat haar maatje naar toe? Wie is dat rare wezen?

De bovenverdieping wordt gevuld met gehuil en gemiauw.

Felix kijkt om zich heen en er verschijnen witte glinsteringen om hem.

‘Felix! Nee!’, roept Madelief nog, maar wie kan Felix of Magere Hein stoppen?

Felix, de kat als cadeau voor Jessica, de kat die gehaat werd door Amanda en de kat die geliefd werd door de

Zoetjes.

‘Mijn werk zit er op’, zegt Magere Hein in verdwijnt.

Madelief kijkt naar Fishes, en Fishes naar Madelief.

‘Gelukkig hebben wij elkaar nog’, zegt Madelief en tilt Fishes op haar schouder.

Het weer is geklaard; het is gestopt met regenen en de zon begint te schijnen. Madelief gaat naar buiten en

ademt diep in.

Even buiten zijn, eventjes bijkomen van Felix’ dood…

‘P-papa’, glimlacht Madelief en omhelst Toby. De tranen springen opnieuw in haar ogen.

‘Wat is er, Madelief?’ vraagt Toby nogal bezorgd.

‘Felix. Hij is – gestorven’, brengt Madelief tussen een paar snikken uit.

‘Felix gestorven?’ vraagt Toby en drukt Madelief dichter tegen hem aan.

‘Hm’, kreunt Madelief. Een traan rolt over haar wang en landt op Toby’s t-shirt.

‘Het is… Het komt wel in orde’, sust Toby haar.

‘Het komt in orde…’ blijft Madelief in haar hoofd herhalen.

Tuurlijk komt het in orde! Ik heb met wenslamp, denkt ze plots.

Meteen snelt ze zich naar de wenslamp en wrijft erover heen, waarna de geest verschijnt.

‘Is het mogelijk om Felix terug te krijgen? Felix is mijn kat die zonet is gestorven’, legt ze uit.

De geest luistert aandacht en knipt voor de twee keer dit weekend met zijn vinger.

~

Een grote groene wolk vult de kamer. Er klinkt stille miauw achter Madelief.

‘Felix?’ zegt Madelief en zwaait met haar hand om zo de stofwolk weg te krijgen.

‘Felix! Je bent het!’ roept Madelief en tilt Felix met een brede glimlach op.

Felix miauwt en spint. Het lijkt wel een teken van dank.

‘Wat ben ik blij dat je terug bent’, fluistert ze en wiegt de kat heen en weer.

Ze kijkt naast haar, naar een schilderij met een oude vrouw op. Daar heeft ze eigenlijk nog nooit op gelet.

Naast de vrouw hangt een schilderij van Toby. Is zij de volgende?

‘Felix is weer terug, pap!’ zegt Madelief blij.

‘Oh, ja?’ vraagt Toby met zijn aandacht bij het schilderen.

‘Ja, met een wenslamp, ooit van gehoord?’

‘Wenslamp? Weet ik niet’

‘Je weet wel, netzoals in die films. En als je erover wrijft, komt er zo een geest uit. Die bestaan echt!’, legt ze uit.

Achter haar hoort ze Felix aan de krabpaal krabben. Ze glimlacht. Felix is echt terug!

‘Hoe vind je mijn schilderij toe nu toe?’ vraagt Toby en kijkt keurend naar de vele strepen.

‘Eh, tot nu toe valt er nog niet veel te zien’, zegt Madelief, ‘maar ik had het over de wenslamp. Ach, laat

ook maar’

Vermoeid kruipt Madelief die avond in bed. Er is een hoop gebeurd dit weekend. Ze zet even alles op een

rijtje in haar gedachten.

Toch valt ze dan met een glimlach in slaap.

Madelief is naar school en Toby moet over een paar uur werken. Nu kijkt hij nog even tv. Althans, dat is zijn

bedoeling. Zijn vinger blijft maar op hetzelfde knopje duwen; volgende zender.

Er is niks bijzonders op tv.

Plots hoort hij al getoeter. Snel kleedt hij zich om en kruipt de carpool in.

Het is al dinsdagochtend. Deze keer zit ook Madelief op de bank. Ze heeft nog eventjes tijd voordat ze naar

school moet.

Het is stil, maar daar wilt Madelief verandering in brengen.

‘Zeg, zondagavond, toen Felix weer terug was. Ik zag allemaal schilderijen op de muur. Betekent dat iets?’

‘Schilderijen op de muur?’ mompelt Toby, ‘Nee, dat is niks bijzonders.’

‘Oh, ik dacht misschien… Nee niks’

‘Schilderijen op de muur! Jawel, dat betekent wel iets!’ zegt Toby plots en beseft opeens dat hij het verhaal nog

aan Madelief moet vertellen.

‘Ja? Wat dan?’ vraagt ze nieuwsgierig.

‘Nou, uh,’ mompelt Toby en moet even nadenken, ‘we zitten in een soort van spel’

‘Een spel?! Is dit leven en dood ofzo?’ vraagt Madelief die er niks ven snapt.

‘Nee, je leven staat niet op het spel… De bedoeling is dat ook jij een kind adopteert. Iedereen op die muur is

geadopteerd, en adopteerde iemand. Snap je het?’ probeert Toby uit te leggen.

‘Dus een soort generatie-op-generatie-adoptie ofzo?’

‘Ja, precies. En er zijn nog een aantal regels, maar die ken ik niet van buiten. Die liggen vast op een verborgen

plek ofzoiets’, zucht Toby.

‘Nou, eh, oké dan, daar moet ik mee leven’, zegt Madelief die alles probeert de verwerken.

Al gauw staat Madeliefs schoolbus voor de deur.

Toby belt nogmaals met Valerie, de dame van Ongedwongen Onderhoud. Toby ziet haar wel zitten.

Het is lang geleden dat hij nog eens echt verliefd is. Zijn vorige liefdes waren allemaal… fout.

‘Dus je kan vanavond komen?’ herhaalt Toby, die weer eens zijn aandacht ergens anders had.

Valerie komt dus vanavond, op de verjaardag van Toby. Ook Valerie zal deze avond opgroeien.

Niet veel later komt Madelief al thuis.

‘Vadertje van me! Ik ben helemaal vergeten je proficiat te wensen!’ zegt Madelief en lacht.

‘Gefeliciteerd, pap!’ zegt ze en geeft Toby spontaan een knuffel.

‘Dankje’, glimlacht Toby. ‘Voordat ik dit ook vergeet te zeggen, er komt vanavond iemand uit je

ongedwongen… onderhoud?’

‘Ja, onderhoud, goedzo,’ lacht Madelief, ‘oké, er komt iemand. Prima!’

En het duurt niet zo lang voordat Valerie ook aankomt.

‘Wat leuk om je weer eens in het echt te zien, gefeliciteerd!’, zegt Valerie meteen.

‘Bedankt, en jij ook natuurlijk’, zegt Toby.

Valerie geeft Toby een knuffel, alsof ze hem al jaren kent.

Toby vindt het helemaal niet erg en geniet er juist van.

Toby houdt Valerie net iets te lang vast.

‘Hé, profiteur, niet te lang!’, giechelt Valerie en geeft een knijpje in Toby’s billen.

‘Hoor wie spreekt,’ lacht Toby.

Binnen zit Madelief rustig een film te kijken, samen met Felix.

Ze merkt Valerie op. ‘Is ze dat?’ zegt ze zacht en wijst naar Valerie.

Toby knikt.

‘Die heb ik inderdaad gezien bij ongedwongen onderhoud’

Toby besluit om meteen aan de slag te gaan en haalt een taart op tafel.

Madelief helpt samen met Valerie de kaarsjes te plaatsen en dan kan het beginnen.

‘Zijn jullie klaar?’ vraagt Toby en kijkt naar de twee dames.

‘Jij moet er klaar voor zijn!’ lacht Valerie en blaast vervolgens in een toeter.

‘Hier ga ik dan!’

Opeens is er geen volwassen Toby meer, maar een oudere man. Confetti verschijnt naast hem en Madelief

begint vrolijk te klappen.

‘Je bent even hot, hoor.’ giechelt Madelief. ‘Vooral met dat mooie haar, en kijk die broek dan, prachtig!’

vervolgt Valerie haar.

‘Jouw rok is trouwens ook erg leuk’, lacht Toby als ook Valerie oudere is.

‘Ga jij je maar eerst eens fatsoeneren’, zegt Valerie en snijdt een paar stukken taart.

Na de opknapbeurt van Toby, staat hij samen met Valerie in de achtertuin.

‘Knappe, oude chagrijn dat je bent’, lacht Valerie en neemt Toby’s handen vast.

‘Meen je dat echt?’ vraagt Toby en begint zijn handen heen en weer te zwaaien.

‘Oud ben je, en ook knap… Maar ik zal die chagrijn achterwege laten’, lacht Valerie.

Toby neemt Valerie vast rond haar nek.

‘Jij bent ook oud en knap… En ook…’ begint Toby maar vervolgt zijn zin met een zoen, die Valerie duidelijk

accepteert.

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby

4 Madelief

Happy end!

Tot de volgende keer ^_^