Ongeduldig opent Daniël de oven voor de zoveelste keer. Zijn vruchtengebak zit erin, en hij zou liefst gegeten hebben voor hij naar zijn werk gaat. Uiteindelijk opent hij de oven toch maar en legt het vruchtengebak op een bordje.

Afwezig neemt hij een hap van zijn vruchtengebak. Hij mist de mensen om zich heen, hij is echt een familiesim in hart en nieren, hij wíl echt gezelschap hebben, of hij nu meepraat of niet. De stemmen om zich heen, de vrolijke gezelligheid… Hij mist het. Hij is werkelijk afgezonderd van álles op dit kale stuk grond. Hij propt de rest van het vruchtengebak gauw naar binnen en besluit de krant te gaan halen.

Als hij de krant op wil pakken kijkt hij recht tegen een zwart-witte kat aan. Opgewekt miauwt het beestje. Maarten lacht en kriebelt hem over zijn kopje. Daarna pakt hij de krant op en loopt naar binnen.

Aarzelend tikt Daniël met zijn pen tegen zijn mond. Een ander woord voor graveur… Voor hij ook maar op een antwoord komt, dwalen zijn gedachten al weer af. Een kat. Misschien is een kat juist de oplossing. De ware komt niet zomaar voorbij lopen, en hij is niet van plan nog veel langer eenzaam te blijven. Als hij thuiskomt van zijn werk zal hij naar de dierenwinkel gaan.

Buiten klinkt zijn carpool al. Zo snel mogelijk haast hij zich ernaartoe. Hoe eerder hij klaar is met werken, hoe eerder hij niet meer eenzaam is. “Etser,” begroet hij de vrouw. “Wat?” “Etser. Dat is een ander woord voor graveur.”

Meteen na het werk laat hij zich door een taxi naar de dierenwinkel brengen. Hij zal de perfecte kat vinden, besluit hij. Een gezellige, vrolijke kat, die altijd in is voor een spelletje en van zijn gezelschap houdt.

Binnen is het druk, en Daniël moet zich even zoeken, maar de kattenhokken komen uiteindelijk toch in zicht. Hij bekijkt de drie katten die in aanmerking komen om gekocht te worden. Een blauwe rus, een balinees en een chocobom.

Terwijl de twee andere katten druk met zichzelf bezig zijn, kijkt de chocobom hem opgewekt aan. Hij miauwt vrolijk. Daniël grinnikt. ‘Ik geloof dat het wel duidelijk is, jongen, we hebben elkaar uitgezocht.’

Hij tilt de kat uit zijn hok. ‘Hallo jongen, wil jij met mij mee naar huis?’ De kater tikt speels tegen Daniëls neus en zet zich af tegen zijn schouders, ten teken dat hij liever weer op de grond wordt gezet. Daniël grijnst en zet de kater neer. ‘Ik noem jou Clifford.’

‘Deze word het,’ meld hij vriendelijk aan de eigenaar van de winkel, terwijl hij afrekent. De vrouw knikt vrolijk. ‘Altijd goed om te zien dat er een kat een baasje heeft gevonden. Hoe noem je hem?’ ‘Clifford.’ De kater miauwt nogmaals opgewekt bij het horen van zijn naam. ‘Ik heet Bianca.’ Daniël glimlacht en schudt de uitgestoken hand. ‘Daniël.’

Bianca glimlacht terug en schuift met Cliffords vaccinatie-boekje haar nummer mee over de toonbank. ‘Heb je zin om een keer uit te gaan?’ Daniël lacht om haar spontaniteit, en pakt het nummer op. ‘Graag, deze woensdag?’ Bianca knikt tevreden. ‘Deze woensdag it is, ik kijk er nu al naar uit.’

Na Clifford thuis afgezet te hebben, en –uiteraard- zijn etensbakje te hebben gevuld, besluit Daniël naar de plaatselijke bar te gaan. Zodra hij binnenkomt merkt hij meteen de ontspannen, opgewekte sfeer die er in de lucht hangt. Een paar oude mannen zitten in een hoekje te kaarten, de barvrouw maakt op haar gemak een glas schoon en er klinkt nonchalante Jazz-muziek.

Het duurt even voor Daniël doorheeft dat het live-muziek is. Hij grijnst en stopt een briefje van vijf euro in de pot. ‘Het klinkt mooi.’ prijst hij de vrouw achter de piano opgewekt.

De vrouw grinnikt. ‘Voor mooie muziek heb je maar vijf euro over?’ zegt ze uitdagend. Daniël haalt zijn schouders op. ‘Hé, ik ben niet rijk. Ik heb zojuist mijn drank-geld voor deze week opgegeven.’

Nieuwsgierig luistert Daniël verder naar de muziek. Het klinkt werkelijk vrolijk, en toch hangt er een treurige baslijn in. ‘Ik meen het, mooi.’ De vrouw grijnst breed. ‘Ik geloofde je de eerste keer al.’ ‘Wat is je naam, dan kan ik de muziek met een persoon verbinden.’

‘Noëlle van Bergen.’ antwoordt de vrouw. ‘Maar ik heb het niet gecomponeerd hoor. Ik speel gewoon wat er op de bladmuziek staat. Of probeer je me nu open en bloot te versieren?’ Daniël haalt zijn schouders op. ‘Het laatste. Ik het Daniël de Groot.’ geeft hij toe.

Noëlle schud twee briefjes van vijf uit de pot en stopt ze veilig weg. Dan geeft ze haar beurt achter de piano aan de volgende. ‘Heb je zin om naar het parkje hierachter te gaan?’ Noëlle lacht. ‘Ach, waarom ook niet.’

Als ze achter het gebouw staan, glimlacht Noëlle. ‘Je bent net als alle anderen, weet je dat. Je wilt gewoon met me naar bed.’ Daniël schud zijn hoofd. ‘Nee, nogmaals, ik meen het, je bent echt een hele leuke meid. Niet dat ik niet met je naar bed wil hoor.’ voegt hij er snel aan toe.

Noëlle lacht. ‘Nou, je bent in elk geval eerlijk, ik kan niet anders zeggen.’ Met een grijns haalt Daniël zijn schouders op. ‘We horen het nu eigenlijk waar te maken, weetje, wat we eerder zeiden, dat het iets word tussen ons.’ Noëlle proest het uit. ‘Laten we in elk geval eerst zorgen dat we elkaar beter kennen. Maar, je hebt gelijk, misschien.’

Daniël pakt haar handen. ‘Helpt dit?’ Daarna bedenkt hij zich de belofte aan Bianca en laat hij haar snel los. ‘Dit kan niet, ik heb aan een meisje beloofd dat ik woensdag met haar uit zou gaan. Maar ik was overdonderd, ik vind jou écht leuk. Als ze me niet zo had verrast, had ik nee gezegd.’ Noëlle glimlacht ongemakkelijk.

‘Je moet wel weten dat ik het meende.’ Noëlle aarzelt. ‘Dat je met me naar bed wilt?’ Daniël grinnikt. ‘Dát, en dat ik je echt een leuke meid vind.’ Noëlle bloost. ‘Het is laat, ik moet maar naar huis gaan.’ Ze drukt heel snel een kus op zijn lippen en drukt haar nummer in zijn hand. Daarna loopt ze weg. Ook voor Daniël heeft het niet langer zin om te blijven.

Als hij thuiskomt zit Clifford al op hem te wachten. Vanaf het bed kijkt hij hem aan, en geeft een kopje tegen Daniël aan. Daniël glimlacht. Hij wil Bianca geen pijn doen, maar hij is nu al weg van Noëlle.

Hij gaat op het bed zitten en tilt Clifford op zijn schoot. ‘Oh jongen, wat heb ik mezelf nu weer op de hals gehaald.’ zucht Daniël.